Opmerkelijk, want vele jaren lang heeft Bleich volgehouden dat het juist het Palestijnse verzet tegen de Joodse terreur de oorzaak was van wat eufemistisch door westerse politici het 'conflict' werd genoemd. Zo was Anet Bleich, een typisch voorbeeld van de alles behalve onafhankelijke houding van de zionistische mainstream. Zo schreef zij als Volkskrant-columniste: ‘Wat er met Israel ook mis mag zijn, ik voel me verbonden met het land. Het is vervelend als een persoon, club of land waaraan je bent gehecht, grove fouten maakt. Dat geeft een onbehaaglijk gevoel, zelfs iets van plaatsvervangende schaamte.’ Hoe 'onbehaaglijk' zij zich voelde, bleek in 2000 na het uitbreken van de Tweede Intifada, toen het Israelische leger met grootscheeps geweld, zoals ik zelf als journalist ter plaatse had geconstateerd, talloze burgerdoden onder de Palestijnen veroorzaakte en Anet Bleich stelde dat de ‘hoofdverantwoordelijke voor het geweld dat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook al meer dan een maand teistert’ de Palestijnse leider Arafat was. Nog opvallender was haar volgende bewering: ‘In hoeverre het Israëlisch tegengeweld inderdaad buitenproportioneel is, durf ik niet te zeggen.’ Het geweld, waarover Bleich het had, bestond voor het overgrote deel uit jonge, met stenen gooiende Palestijnen tegen de zwaar bewapende Israëlische strijdkrachten.
De oorzaken van de Tweede Intifada liet de zelfbenoemde linkse journaliste buiten beschouwing, oorzaak en gevolg spelen bij propagandisten nooit een vitale rol zodra dit niet uitkomt. Het ‘tegengeweld’ bestond uit jachtbommenwerpers, tanks en Israelische scherpschutters, die volgens de richtlijnen ter plaatse Palestijnse kinderen van twaalf jaar en ouder mochten doodschieten, aldus de Joods-Israelische journaliste Amira Hass van de kwaliteitskrant Haaretz. Desondanks trok mevrouw Bleich het feit in twijfel dat er ‘buitenproportioneel’ geweld werd gebruikt door de Israelische strijdkrachten. Het spreekt voor zich dat zij niet ter plaatse was, omdat in de Palestijnse gebieden joden niet welkom zijn, terwijl toch onder andere Amira Hass daar al jarenlang woont. Liegen en bedriegen is een tweede natuur geworden van een aanzienlijk aantal joodse Nederlanders.
Omdat deze weerzinwekkende mentaliteit tamelijk dominant is gebleven onder zowel christenen als joden in Nederland verwijs ik naar 'King Abdullah II Ibn Al Hussein of Jordan,' die onlangs 'addressed the General Debate of the 78th Session of the United Nations General Assembly on Tuesday, urging the international community to provide protection for Palestinians in the occupied territories.' Luistert u eerst naar hem, voordat ik verder ga met het laffe gezeur van Bleich.
https://www.instagram.com/p/DAUI1USAbWH/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten