Washington’s plan om Rusland op te splitsen
“Het westerse doel is om onze natie te verzwakken, te verdelen en uiteindelijk te vernietigen. Ze verklaren openlijk dat, sinds ze er in 1991 in slaagden de Sovjet-Unie op te breken, het nu tijd is om Rusland op te delen in vele afzonderlijke regio’s die elkaar naar de keel zullen vliegen.” ∼ Russische president Vladimir Poetin
“Cheney wilde niet alleen de Sovjet-Unie en het Russische rijk ontmantelen, maar ook Rusland zelf, zodat het nooit meer een bedreiging kon vormen voor de rest van de wereld.”… Het Westen moet het project dat in 1991 begon afmaken …. Maar totdat het imperium van Moskou omver is geworpen, zal de regio – en de wereld – niet veilig zijn…” (“Decolonize Russia”, The Atlantic)
De vijandigheid van Washington tegenover Rusland heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot 1918, toen Woodrow Wilson meer dan 7000 troepen naar Siberië stuurde als onderdeel van een geallieerde inspanning om de successen van de bolsjewistische revolutie terug te draaien. De activiteiten van de Amerikaanse Expeditiemacht, die 18 maanden in het land bleef, zijn in de VS al lang uit de geschiedenisboeken verdwenen, maar de Russen wijzen het incident nog steeds aan als het zoveelste voorbeeld van Amerika’s meedogenloze inmenging in de aangelegenheden van zijn buren. Feit is dat de elites in Washington zich altijd met de zaken van Rusland hebben bemoeid, ondanks de sterke bezwaren van Moskou. In feite vindt een groot aantal westerse elites niet alleen dat Rusland moet worden opgedeeld in kleinere geografische eenheden, maar ook dat het Russische volk een dergelijke uitkomst zou moeten verwelkomen. Westerse leiders in de Anglosfeer worden zozeer verteerd door overmoed en hun oogkleppen op dat zij oprecht geloven dat gewone Russen graag zouden zien dat hun land wordt opgesplitst in hapklare staatjes die openstaan voor de vraatzuchtige exploitatie van de westerse oliegiganten, mijnbouwbedrijven en natuurlijk het Pentagon. Dit is hoe Washington’s geopolitieke meesterbrein Zbigniew Brzezinski het samenvatte in een artikel in Foreign Affairs:
“Gezien de omvang en diversiteit (van Rusland) zouden een gedecentraliseerd politiek systeem en vrijemarkteconomie de meeste kans bieden om het creatieve potentieel van het Russische volk en de enorme natuurlijke hulpbronnen van Rusland te ontplooien. Een losjes geconfedereerd Rusland – bestaande uit een Europees Rusland, een Siberische republiek en een republiek in het Verre Oosten – zou ook gemakkelijker nauwere economische betrekkingen met zijn buren kunnen onderhouden. Elk van de geconfedereerde entiteiten zou zijn lokale creatieve potentieel, dat eeuwenlang werd gesmoord door de zware bureaucratische hand van Moskou, kunnen aanboren. Op zijn beurt zou een gedecentraliseerd Rusland minder vatbaar zijn voor imperiale mobilisatie.” “A Geostrategy for Eurasia”, Foreign Affairs, 1997)
Het “losjes geconfedereerde Rusland” dat Brzezinski zich voorstelt, zou een tandeloze, afhankelijke natie zijn die haar eigen grenzen of soevereiniteit niet zou kunnen verdedigen. Het zou niet kunnen voorkomen dat machtigere landen zijn grondgebied binnenvallen, bezetten en er militaire bases vestigen. Evenmin zou het zijn versnipperde bevolking onder één vlag kunnen verenigen of een positieve “verenigde” visie op de toekomst van het land kunnen nastreven. Een confederaal Rusland – uiteengevallen in een groot aantal kleinere delen – zou de VS in staat stellen hun dominante rol in de regio te handhaven zonder dreiging van uitdaging of inmenging. En dat lijkt Brzezinski’s werkelijke doel te zijn, zoals hij aangeeft in deze passage in zijn magnum opus The Grand Chessboard. Dit is wat hij zei:
“Voor Amerika is de belangrijkste geopolitieke prijs Eurazië … en Amerika’s wereldwijde superioriteit is direct afhankelijk van hoe lang en hoe effectief haar overwicht op het Euraziatische continent wordt gehandhaafd.” (“THE GRAND CHESSBOARD – American Primacy And It’s Geostrategic Imperatives”, Zbigniew Brzezinski, page 30, Basic Books, 1997)
Brzezinski vat de Amerikaanse imperiale ambities bondig samen. Washington wil zijn primaat vestigen in ’s werelds meest welvarende en bevolkte regio, Eurazië. En om dat te bereiken moet Rusland worden gedecimeerd en verdeeld, moeten zijn leiders omver worden geworpen en vervangen, en moeten zijn enorme rijkdommen worden overgedragen aan de ijzeren greep van mondiale transnationale ondernemingen, die ze zullen gebruiken om de welvaartsstroom van oost naar west te bestendigen. Met andere woorden, Moskou moet zijn nederige rol in de nieuwe orde accepteren als Amerika’s in feite Gas- en Mijnbouwmaatschappij.
Washington is nooit echt afgeweken van zijn doel om de Russische staat uit te roeien. De onlangs uitgebrachte Nationale Veiligheidsstrategie (NSS) en een rapport van het Congres getiteld “Renewed Great Power Competition: Implications for Defense-Issues for Congress”, bevestigen veel van wat wij hier hebben gezegd, namelijk dat de VS van plan zijn elke opkomende oppositie tegen hun expansie in Centraal-Azië te verpletteren om de dominante speler in die regio te worden. Hier volgt een fragment uit het rapport van het congres:
Het doel van de VS om de opkomst van regionale hegemonen in Eurazië te voorkomen, staat weliswaar al lang vast, maar het is een beleidskeuze die twee oordelen weerspiegelt: (1) dat, gezien de hoeveelheid mensen, middelen en economische activiteit in Eurazië, een regionale hegemoon in Eurazië een machtsconcentratie zou vertegenwoordigen die groot genoeg is om vitale belangen van de VS te bedreigen; en (2) dat Eurazië een grote machtsconcentratie zou vormen. belangen; en (2) dat Eurazië niet betrouwbaar zelfregulerend is in termen van het voorkomen van het ontstaan van regionale hegemons, wat betekent dat de landen van Eurazië niet in staat zijn om door hun eigen acties het ontstaan van regionale hegemons te voorkomen, en wellicht hulp nodig hebben van een of meer landen buiten Eurazië om dit op betrouwbare wijze te kunnen doen.” (“Renewed Great Power Competition: Implications for Defense—Issues for Congress”, US Congress)
Hoe anders is deze nieuwe versie van het officiële buitenlandse beleid van de VS dan de zogenaamde Wolfowitz-doctrine die voorafgaand aan de oorlog in Irak werd afgeleverd. Hier staat het:
“Onze eerste doelstelling is te voorkomen dat er opnieuw een nieuwe rivaal opduikt, op het grondgebied van de voormalige Sovjet-Unie of elders, die een bedreiging vormt in de orde van grootte van die welke vroeger door de Sovjet-Unie werd gevormd. Dit is de belangrijkste overweging die ten grondslag ligt aan de nieuwe regionale defensiestrategie en vereist dat wij trachten te voorkomen dat een vijandige macht een regio domineert waarvan de hulpbronnen, onder geconsolideerde controle, voldoende zouden zijn om een wereldmacht te genereren.”
Zoals u ziet, is het beleid niet wezenlijk veranderd sinds Wolfowitz zijn doctrine bijna twee decennia geleden formuleerde. Het Amerikaanse establishment op het gebied van buitenlands beleid blijft resoluut vasthouden aan het recht van Washington om Centraal-Azië te domineren en elke concurrent in de regio te beschouwen als een bedreiging voor de nationale veiligheid. Dit wordt nog eens onderstreept door het feit dat zowel Rusland als China in de meest recente nationale veiligheidsstrategie worden aangemerkt als “strategische concurrenten”, wat een eufemisme van de deep state is voor doodsvijanden. Zie dit fragment uit een artikel met de titel “Rusland verdelen na de Derde Wereldoorlog?”:
Het einddoel van de VS en de NAVO is het grootste land ter wereld, de Russische Federatie, te verdelen en te pacificeren, en zelfs een deken van eeuwigdurende wanorde (somalisatie) te vestigen over haar uitgestrekte grondgebied of, op zijn minst, over een deel van Rusland en het post-Sovjetgebied…
Het ultieme doel van de VS is te voorkomen dat er in Europa en Eurazië alternatieven ontstaan voor de Euro-Atlantische integratie. Daarom is de vernietiging van Rusland een van de strategische doelen….
Het hertekenen van Eurazië: Washington’s kaarten van een verdeeld Rusland
Met de deling van de Russische Federatie zou volgens het artikel elke bipolaire rivaliteit tussen Moskou en Washington eindigen na de Derde Wereldoorlog. In flagrante tegenspraak wordt beweerd dat er pas sprake zal zijn van een echte multipolaire wereld als Rusland wordt vernietigd, maar ook dat de VS de meest dominante wereldmacht zullen zijn, ook al zullen Washington en de Europese Unie verzwakt zijn door de verwachte grote oorlog met de Russen.”(“Partitioning Russia after World War 3”, Global Research)
De betrekkingen van Washington met Rusland zijn altijd omstreden geweest, maar dat heeft meer te maken met de geostrategische ambities van Washington dan met enig verstorend gedrag van Moskou. De enige misdaad van Rusland is dat het toevallig onroerend goed bezet houdt in een deel van de wereld dat de VS met alle mogelijke middelen wil controleren. Toen Hillary Clinton voor het eerst de Amerikaanse plannen aankondigde om “naar Azië te draaien”, vonden de meeste mensen dat het klonk als een redelijk plan om middelen van het Midden-Oosten naar Azië te verschuiven en zo de deelname van de VS aan de snelst groeiende markt ter wereld te vergroten. Zij realiseerden zich toen niet dat de beleidsmakers van plan waren Rusland te verleiden tot een bloedige grondoorlog in Oekraïne om Rusland te “verzwakken”, zodat Washington zijn militaire bases ongestoord over de Euraziatische landmassa kon verspreiden. Evenmin voorzag iemand de moeite die Washington zou doen om Rusland te provoceren, te isoleren en te demoniseren met het uitdrukkelijke doel zijn politieke leiders te verwijderen en het land in meerdere staten op te delen. Hier is Hillary die de zaak in 2011 bepleit:
“Het benutten van de groei en dynamiek van Azië staat centraal in de Amerikaanse economische en strategische belangen… Open markten in Azië bieden de Verenigde Staten ongekende mogelijkheden voor investeringen, handel en toegang tot geavanceerde technologie… Amerikaanse bedrijven (moeten) de enorme en groeiende consumentenbasis van Azië aanboren…
De regio genereert al meer dan de helft van de wereldwijde productie en bijna de helft van de wereldhandel… we zoeken naar mogelijkheden om nog meer zaken te doen in Azië… en onze investeringsmogelijkheden in de dynamische markten van Azië.” (“America’s Pacific Century”, Secretary of State Hillary Clinton”, Foreign Policy Magazine, 2011)
Een zorgvuldige lezing van Clintons toespraak samen met een overzicht van de Wolfowitz Doctrine zal zelfs de meest stompzinnige lezer helpen een aantal voor de hand liggende conclusies te trekken over het huidige conflict in Oekraïne, dat bijna niets te maken heeft met zogenaamde “Russische agressie”, maar alles met het plan van Washington om macht te projecteren in Azië, de controle over Ruslands enorme olie- en gasreserves, het omsingelen van China met militaire bases, en het vestigen van Amerikaanse dominantie in het epicentrum van de meest welvarende markt van deze eeuw. Hier is Poetin weer:
“Om zich uit het laatste web van uitdagingen te bevrijden, moeten ze Rusland ontmantelen, evenals andere staten die voor een soevereine ontwikkelingsweg kiezen, en wel om de rijkdom van andere naties verder te kunnen plunderen en gebruiken om hun eigen gaten te dichten. Als dit niet gebeurt, kan ik niet uitsluiten dat zij zullen proberen een ineenstorting van het hele systeem teweeg te brengen en daar alles de schuld van te geven, of, God verhoede het, zullen besluiten de oude formule van economische groei door oorlog te gebruiken.”
Amerikaanse deskundigen op het gebied van buitenlands beleid zijn schaamteloos in hun promotie van theorieën die een directe militaire confrontatie met Rusland dreigen uit te lokken die zou kunnen uitmonden in een nucleaire uitwisseling. In een recent “webinar voor congresleden dat op 23 juni werd gehouden onder de titel “Dekolonisatie van Rusland”. Het webinar, bemand door CIA-agenten en rechtse nationalisten uit Oekraïne en de Kaukasus, betoogde effectief dat Rusland een koloniaal rijk was dat met steun van Washington moest worden afgebroken.” (WSWS) De auteur onderzoekt waarom sommige deskundigen Rusland als “imperialistisch” willen bestempelen? Een artikel op de WSWS legt uit waarom:
…”de bewering dat Rusland “imperialistisch” is dient een vitale politieke functie: Het biedt een politieke dekmantel voor de imperialistische agressie tegen Rusland en de oorlogsdoelen van de imperialistische machten… Het is deze strategie waarvoor het pro-NAVO pseudo-links zich indekt met zijn geschreeuw over “Russisch imperialisme”. Het aanwakkeren van nationalistische, regionalistische en etnische spanningen is al tientallen jaren een belangrijk onderdeel van de imperialistische oorlogspolitiek…..
Door een combinatie van NAVO-uitbreiding, staatsgrepen aan zijn grenzen en militaire interventies in met Rusland en China geallieerde landen hebben de imperialistische mogendheden Rusland systematisch en meedogenloos omsingeld…
Als men de geschiedenis van de oorlogen van het Amerikaanse imperialisme van de afgelopen dertig jaar overziet, lijkt de zich ontvouwende oorlog om het opdelen van Rusland en China een brute onvermijdelijkheid. Ondanks hun herintegratie in het mondiale kapitalistische systeem is het de imperialistische mogendheden door de heersende oligarchische regimes onmogelijk gemaakt de enorme rijkdommen van deze landen rechtstreeks te plunderen. In hun onderlinge strijd om deze hulpbronnen, en gedreven door onoplosbare binnenlandse crises, zijn zij nu vastbesloten hierin verandering te brengen.
… de ontwerpresolutie beschrijft de basisdoelstellingen van de Amerikaanse oorlog tegen Rusland als volgt: “de afzetting van het huidige regime in Rusland, de vervanging ervan door een door de VS gecontroleerde marionet, en het uiteenvallen van Rusland zelf – wat wordt aangeduid als het “dekoloniseren van Rusland” – in een dozijn of meer machteloze staatjes waarvan de waardevolle hulpbronnen eigendom zullen zijn van en geëxploiteerd zullen worden door het Amerikaanse en Europese financiële kapitaal.” Deze passage staat centraal bij het begrijpen van zowel het lopende conflict als de politiek van het pro-NAVO pseudo-links en hun vasthoudendheid dat Rusland een “imperialistisch land” is. (“The historical and political principles of the socialist opposition to imperialist war and the Putin regime“, Clara Weiss, World Socialist Web Site)
Zoals u kunt zien, zijn eliteleden van het buitenlands beleid hardnekkig op zoek naar nieuwe en meer overtuigende rechtvaardigingen voor een confrontatie met Rusland, met als uiteindelijk doel het land te fragmenteren en zo de weg vrij te maken voor Washington’s strategische herbalancering of “pivot”. Twintig jaar geleden, tijdens de regering Bush, waren politici lang niet zo omzichtig in hun opvattingen over Rusland. Voormalig vicepresident Dick Cheney bijvoorbeeld deed geen enkele poging om zijn totale minachting voor Rusland te verbergen en was verrassend openhartig over het beleid dat hij steunde. Zie dit fragment uit een artikel van Ben Norton:
Voormalig VS-vicepresident Dick Cheney, een van de belangrijkste architecten van de Irak-oorlog, wilde niet alleen de Sovjet-Unie ontmantelen; hij wilde ook Rusland zelf opbreken, om te voorkomen dat het opnieuw zou opstaan als een belangrijke politieke macht… De voormalige Amerikaanse minister van Defensie Robert Gates schreef: “Toen de Sovjet-Unie eind 1991 ineenstortte, wilde Dick niet alleen de Sovjet-Unie en het Russische rijk ontmantelen, maar ook Rusland zelf, zodat het nooit meer een bedreiging zou kunnen vormen.”…
Het feit dat een figuur aan het roer van de Amerikaanse regering niet zo geheimzinnig streefde naar de permanente ontbinding van Rusland als land, en dit openlijk meedeelde aan collega’s als Robert Gates, verklaart ten dele de agressieve houding die Washington sinds de omverwerping van de USSR tegenover de Russische Federatie heeft aangenomen.
De realiteit is dat het Amerikaanse Imperium eenvoudigweg nooit zal toestaan dat Rusland zijn eenzijdige overheersing van Eurazië ter discussie stelt, ondanks het feit dat de regering in Moskou het kapitalisme heeft hersteld. Daarom is het niet verwonderlijk dat Washington de veiligheidsproblemen van Rusland volkomen heeft genegeerd, zijn belofte heeft gebroken om de NAVO na de Duitse hereniging niet “één centimeter naar het oosten” uit te breiden en Moskou heeft omringd met gemilitariseerde tegenstanders die erop uit zijn het land te destabiliseren.
Russische veiligheidsdiensten hebben bewijzen gepubliceerd dat de Verenigde Staten Tsjetsjeense separatisten hebben gesteund in hun oorlog tegen de centrale Russische regering. De Britse academicus John Laughland benadrukte in een artikel uit 2004 in The Guardian, getiteld “The Chechens’ American friends”, dat verscheidene Tsjetsjeense afscheidingsleiders in het Westen woonden en zelfs subsidiegeld kregen van de Amerikaanse regering. Laughland merkte op dat de belangrijkste in de VS gevestigde pro-Tsjetsjeense afscheidingsgroep, het bedrieglijk genaamde American Committee for Peace in Chechnya (ACPC), onder zijn leden “een opsomming van de meest prominente neoconservatieven die de ‘oorlog tegen het terrorisme’ zo enthousiast steunen”:
Onder hen bevinden zich Richard Perle, de beruchte adviseur van het Pentagon; Elliott Abrams, bekend van Iran-Contra; Kenneth Adelman, de voormalige ambassadeur van de VS bij de VN die de invasie van Irak aanmoedigde door te voorspellen dat het “een peulenschil” zou zijn; Midge Decter, biograaf van Donald Rumsfeld en directeur van de rechtse Heritage Foundation; Frank Gaffney van het militaristische Centre for Security Policy; Bruce Jackson, voormalig officier van de Amerikaanse militaire inlichtingendienst en voormalig vice-president van Lockheed Martin, nu voorzitter van het Amerikaanse Comité voor de Navo; Michael Ledeen van het American Enterprise Institute, een voormalig bewonderaar van het Italiaanse fascisme en nu een vooraanstaand voorstander van regimeverandering in Iran; en R James Woolsey, de voormalige CIA-directeur die een van de grootste voorstanders is van de plannen van George Bush om de moslimwereld opnieuw te modelleren volgens pro-Amerikaanse lijnen.
Het feit dat extreem-rechtse Salafi-jihadisten een aanzienlijk percentage van de Tsjetsjeense opstand vormden, stoorde deze anti-moslim neocons niet – net zoals islamofobe “War on Terror” veteranen er geen probleem mee hadden extremistische hoofd afhakkende Takfiri islamisten te steunen in de daaropvolgende VS-oorlogen tegen Syrië en Libië…..
…. Victoria Nuland, de op twee na machtigste ambtenaar in het State Department van de regering Joe Biden, was van 2003 tot 2005 de belangrijkste adjunct-adviseur voor buitenlands beleid van vicepresident Cheney. (Zij heeft ook meegewerkt aan de gewelddadige staatsgreep in Oekraïne in 2014 waardoor de democratisch gekozen regering ten val kwam). Net als haar mentor Cheney is Nuland een harde neoconservatief. Het feit dat hij een Republikein is en zij voornamelijk in Democratische regeringen werkt, doet niet ter zake; deze havikistische consensus over buitenlands beleid is volledig bipartisanistisch.
Nuland (een voormalig lid van de tweepartijdige raad van bestuur van de NED) is ook getrouwd met Robert Kagan, een beschermheilige van het neoconservatisme, en medeoprichter van het Project for the New American Century – de gezellige thuisbasis van de neocons in Washington, waar hij samenwerkte met Cheney, Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz en andere topambtenaren van de Bush-regering. Kagan was lange tijd Republikein, maar in 2016 sloot hij zich aan bij de Democraten en voerde hij openlijk campagne voor Hillary Clinton als president.” (“Ex VP Dick Cheney confirmed US goal is to break up Russia, not just USSR”, Ben Norton, Multipolarista)
Het buitenlands beleid van de VS is nu uitsluitend in handen van een kleine groep neocon-extremisten die diplomatie volstrekt afwijzen en echt geloven dat de strategische belangen van Amerika alleen kunnen worden bereikt door een militair conflict met Rusland. Dat gezegd hebbende, kunnen we met enige zekerheid zeggen dat het nog veel erger wordt voordat het beter wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten