Anet Bleich en de Pro-Israel Lobby

Laat ik allereerste benadrukken dat de Holocaust geen absoluut unieke gebeurtenis is geweest in de geschiedenis van de mensheid, en getuigt van een gebrekkige historische kennis dan wel van het resultaat van doortrapte propaganda. De lezers van mijn weblog weten allang dat de Zweedse auteur Sven Lindqvist aan het eind van zijn boek Exterminate all the Brutes (1996) al een kwart eeuw geleden nadrukkelijk erop wees dat ‘Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.’ De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis (1899), ‘verdelg al het gespuis.’ Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist ‘Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?’ Hij schrijft dan: ‘Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had.

 

Hannah Arendt doorgrondde dit beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde zij aan ‘hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden. Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de “verschrikkelijke slachtpartijen” en het “barbaarse moorden” van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor “de zegevierende introductie van dergelijke pacificatie-middelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek,” daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.’ Lindqvist ontdekte gaandeweg dat de ‘Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa.’ Het was zelfs het onvermijdelijke resultaat van  het Vooruitgangsgeloof van de Verlichting. ‘Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden… En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis, werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal ter wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.’ 

In zijn boek A History of Bombing beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig: ‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’ Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbaarsheid eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolkingen gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times, ‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.’

Ik citeer nog even uit een ander boek van Lindqvist, getiteld Een reis door niemandsland. Hoe de Aboriginals Australië verloren (2007): 

De meeste blanken waren ervan overtuigd dat de mensen die vermoord waren nu eenmaal tot een lager ras behoorden en daarom tot de ondergang gedoemd waren. Hierbij konden zij zich beroepen op de indertijd hoogste autoriteit op het gebied van de biologie: Charles Darwin. Hij beweert in de hoofdstukken 5 en 6 van The Descent of Man (1871) dat de uitroeiing van inheemse volken een natuurlijk evolutionair proces is. Diersoorten hebben elkaar altijd uitgemoord, wilde volken hebben elkaar altijd uitgeroeid, en nu er geciviliseerde volkeren zijn zullen de wilde volken voorgoed worden uitgeroeid: 

'Overal waar de geciviliseerde naties met barbaren in contact komen zal de strijd van korte duur zijn, behalve daar waar een dodelijk klimaat het inheemse ras bijstaat.' 

Maar dit soort zaken zult u niet hebben gelezen tijdens het Darwin herdenkingsjaar (2009). Dit paste niet in het beeld waarbij wij beschaafd zijn en de rest onbeschaafd. Lindqvist wees in dit verband op het volgende: 'Naarmate het historisch geheugen meer wordt gedemocratiseerd en geglobaliseerd, zullen we eraan moeten wennen dat we niet langer worden gezien als louter pioniers en weldoeners, maar ook als onderdrukkers en geweldsplegers en soms zelf als veroveraars die continentale misdaden op hun geweten hebben.'

Interessant is tevens dat de Nederlandse overheid zich pas in 2020 expliciet verontschuldigde voor de collaboratie van de Nederlandse overheid bij de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog, 75 jaar na 1945!   

https://www.parool.nl/nederland/rutte-excuses-voor-houding-regering-ten-aanzien-van-holocaust~b00b1d20/ 

Het duurde tot het begin van de 21ste eeuw voordat  algemeen bekend werd dat:

In het bezettingsjaar 1943 een groep van ruim vijftig Nederlanders in Duitse politiedienst stad en land af[schuimde] op zoek naar joden die zich het vege lijf trachtten te redden door onder te duiken. Geen van hen deed veel moeite zich als politieman te gedragen. Wie in handen viel van deze zogeheten Kolonne Henneicke was niet alleen reddeloos verloren, maar werd vóór uitlevering aan de bezetter ook nog beschimpt, beroofd, afgeperst, dikwijls mishandeld en soms zelfs seksueel misbruikt. Schaamte was de Kolonne vreemd, hebzucht en grof antisemitisme voerden de boventoon, mededogen met hun slachtoffers toonden zij slechts in uiterst zeldzame gevallen.

Aan de hand van de processen-verbaal die na de oorlog in het kader van de bijzondere rechtspleging zijn opgemaakt en recentelijk zijn overgedragen aan het Nationaal Archief heeft de gerenommeerde onderzoeksjournalist Ad van Liempt deze deprimerende geschiedenis te boek gesteld. De eenheid was reeds bekend – Loe de Jong behandelde deze in deel 7 van Het Koninkrijk – maar na hem is het onderwerp door professionele historici eigenlijk niet meer uitgediept, terwijl het belang voor ons beeld van de vervolging van de joden evident is.

Links: Henneicke  Zoals bekend veranderde de opstelling van de vervolgende instanties ingrijpend in het relatief korte tijdsbestek waarin de deportatie van de joden plaatsvond: de zomer van 1942 tot de nazomer van 1943. Een formalistische houding in het begin, een woeste mensenjacht aan het slot. Juist in die laatste fase traden Wim Henneicke en zijn mannen naar voren. De grootte van hun aandeel in het oppakken van joden zegt dus iets over het karakter van de vervolging in Nederland.

https://www.historischnieuwsblad.nl/kopgeld-nederlandse-premiejagers-op-zoek-naar-joden-1943/ 

En pas zestig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog publiceerde de Nederlandse Spoorwegen het volgende bericht:

'NS heeft op 29 september 2005 publiekelijk gesproken over de rol die zij heeft gespeeld in de Tweede Wereldoorlog. President-directeur Aad Veenman sprak tijdens een bijeenkomst op station Muiderpoort in Amsterdam. In dat kader bood hij de Joodse gemeenschap en andere betrokken groepen verontschuldigingen aan voor het verlenen van medewerking door NS aan de deportaties uit Nederland.’

De NS kreeg f4,80 voor iedere naar Westerbork getransporteerde joodse Nederlander, van waaruit hij/zij verder gedeporteerd werd naar de vernietigingskampen. De NS verzorgde voor meer dan 100.000 joodse Nederlandse deze enkele reis naar de vernietiging, en streek zodoende bijna een 2,5 miljoen gulden op. Ook het verraden van een joodse Nederlander leverde geld op, de hoofdstedelijke politieagenten kregen f7,50 voor iedere joodse Amsterdammer die de sterke arm als premiejagers te pakken konden krijgen, zoals Ad van Liempt schrijft in zijn boek Kopgeld. Nederlandse Premiejagers Op Zoek Naar Joden, 1943 (2002).

Tegelijkertijd levert de nagedachtenis aan Anne Frank de hoofdstad jaarlijks miljoenen op. Het toont de Nederlandse koopmansgeest, geld verdienen aan een misdaad. En het houdt niet op, zoals uit dit bericht blijkt:

'Kastanje Anne Frank-boom kost 355 euro

Wordt de Anne Frank-boom nu wel of niet gekapt? Dat is een vraag die alle andere onderwerpen van deze tijd doet verbleken. Gaat de boom u aan het hart, dan kunt u gelukkig een eigen Anne Frank-boom laten groeien. Op eBay zijn kastanjes van de boom te koop. Het huidige hoogste bod is 354 euro.

Een persoon van niet nader te bepalen geslacht en leeftijd meent naast de tuin van Anne's onderduikadres te wonen, alwaar de boom staat. Afgelopen vrijdag zette hij een kastanje van de boom te koop op eBay, waar hij tot nu toe al 354 euro voor krijgt. Zeer waarschijnlijk wordt de boom woensdag gekapt.'

Stel u bent joods en hebt de Holocaust door een godswonder overleefd, en u wordt zes decennia later geconfronteerd met het feit dat een niet-joodse Nederlander na het kopgeld en de enkele reis Duitse grens 355 euro verdient aan de nagedachtenis aan de verraden en vermoorde Anne Frank, welke gedachte en welk gevoel zou u dan hebben? Maar daar staat de doorsnee Nederlander niet bij stil, handel is handel is de gedachte. Boven de witte Europeanen hangt weliswaar 'de lange, donkere schaduw van de Holocaust over de hele beschaving waarin hij is gebeurd,’ maar omdat de Hollanders moreel blind zijn zien zij niets hangen, behalve dan kastanjes waaraan ze kunnen verdienen.

Maar nu de andere kant van de munt, te weten: het gecultiveerde slachtofferschap van veel joodse Nederlanders die zich erover beklagen dat de Joden in Israel verantwoordelijk worden gehouden voor de al driekwart eeuw durende vervolging en het martelen en vermoorden van Palestijnse burgers. Zo zei bijvoorbeeld Anet Bleich dat de: 

Libanonoorlog in 1982 het eerste breekpunt [was]. Die leidde tot zoveel weerzin. Waarom doen ze dat toch in godsnaam? Tegelijkertijd werd ik in Nederland plotseling apart gezet met de vraag ‘wat doen jullie daar? Klote Israëli’s, wat een rotland.’ Dat hakte er natuurlijk in. Want ik vond het helemaal geen rotland. Mijn oudste zus woont daar al sinds 1954, ik bezocht haar vaak. Eigenlijk wil ik dan het land verdedigen. Maar dat is tegenstrijdig, want waarom word ik op Israël aangesproken? Ik ben hier, ik ben helemaal niet verantwoordelijk voor wat daar gebeurt.’

Bleich besefte niet dat het voor de buitenwereld onverklaarbaar is dat een, volgens eigen zeggen, ‘linkse jodin’ zich niet wil distantiëren van een zelfbenoemde Joodse staat die in 1948 tenminste 750.000 Palestijnen met geweld had verdreven, en ondertussen blijft doorgaan met het stelen van bezet land dat in 1947 door de Verenigde Naties aan de Palestijnse bevolking was toegewezen. Bleich’s tribale opvattingen waren sterker dan het belang dat zij hechtte aan de mensenrechten in het bijzonder, en aan het internationaal recht in het algemeen.   

‘Bleich noemt zichzelf geen zionist, want de joodse diaspora vindt zij net zo belangrijk als het Israëlische bestaansrecht,’ maar gedraagt zich in de praktijk wel degelijk als een overtuigde zionist, en beschouwt dit zelfs  ‘als geuzennaam,’ aldus verklaarde zij in De Groene Amsterdammer van 20 december 2023 onder de aanhef:‘Klem aan twee kanten. Je zou ook kunnen zeggen: klem aan alle kanten. Muurvast. En als je dan eindelijk je gevoelens durft uit te spreken, worden die kritisch ontleed, tot op het niveau van je woordkeuze.’ Maar waarom zouden ondermeer zij en haar dochter Natascha van Weezel zich ‘klem aan alle kanten’ voelen, zodra het om de schurkenstaat Israel gaat, terwijl wereldberoemde joodse publicisten als Hannah Arendt, Howard Zinn, Noam Chomsky, John Berger, Israel Shahak, Avi Shlaim, Lenni Brenner, Yeshayahu Leibowitz, en talloze andere voorstaande joden hun kritiek op de ‘Joodse staat’ al lang geleden geformuleerd hebben, zonder zich ‘klem’ gezet te voelen? Bovendien, als 'de joodse diaspora' even belangrijk is als het 'Israëlische bestaansrecht,’ wat is dan, volgens haar, het bestaansrecht van de 'Joodse staat' dat ten koste gaat van het bestaansrecht van een Palestijnse staat?

  

Het was aan het begin van de Tweede Intifada, eind 2000, dat Anet Bleich in de Volkskrant stelde dat ‘de hoofdverantwoordelijke voor het geweld dat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook al meer dan een maand teistert’ de Palestijnse leider Arafat was, terwijl Bleich kon weten dat er geen sprake was van een ‘Vredesproces,’ maar dat ondanks de zogeheten Oslo-akkoorden Israel gewoon doorging met het stelen van Palestijns land en met het door militaire roadblocks isoleren van de Palestijnse bevolking. Dit is wat in 2007 de Joods-Israelische hoogleraar Idith Zertal hierover tegen mij zei:

Sinds de Oslo-akkoorden in 1993 zijn er meer Joodse nederzettingen gebouwd dan voorheen. Het zogenaamde vredesproces is het middel bij uitstek dat Israël helpt het beleid van de langzame dé-arabisering ten uitvoer te brengen. Daarom zal de wereld de Israëli’s een duidelijke boodschap moeten geven, namelijk: 'als jullie vrede en verzoening willen, zullen jullie allereerst moeten erkennen wat er in 1948 is gebeurd (de etnische zuivering door het met geweld verdrijven van rond driekwart van de Palestijnse bevolking svh). De Joden in Israël moeten ophouden het te ontkennen, ze moeten verantwoording voor hun misdaden nemen. Daarnaast zouden ze officieel moeten verklaren dat er een automatisch recht op terugkeer is voor de slachtoffers van de etnische zuiveringen, zoals overigens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zijn website bepleit. Alleen in het geval van de Palestijnen verzwijgt Washington de Israëlische etnische zuivering. Een tweede boodschap aan de Israëli’s zou moeten zijn dat ze onmiddellijk moeten ophouden met de politiek van het etnisch zuiveren, die sinds 1948 wordt gevoerd. En de Israëli’s moet duidelijk worden gemaakt dat het ontmenselijken van de oorspronkelijke bevolking slechts tot misdaden leidt. Dit moet niet bij een vermaning blijven, het veroordelen van mijn volk helpt niet, Israëli’s zijn totaal immuun voor veroordelingen, ze lachen erom, want ze weten dat die geen consequenties hebben dankzij het Amerikaanse vetorecht. Alleen een boycot zal effectief zijn. Europa zou 'de Joodse natie' moeten boycotten, net zoals zij deed met Zuid-Afrika toen daar misdaden tegen de menselijkheid werden begaan. Anders gaat het onrecht gewoon door. Sterker nog: er is sprake van een escalatie, op korte termijn zullen de Palestijnen worden geconfronteerd met nog wredere Israëlische beleidsdaden. Het einde van de verdrijvingen uit Palestina is nog lang niet in zicht. Op dit moment stuurt Israël aan op een etnische zuivering van de West Bank en Gaza. Het resultaat van die politiek zal verschrikkelijke reacties oproepen tegen de Joden in Israël en ik durf zelfs te zeggen tegen de joodse gemeenschappen in de rest van de wereld.

Dit voorspelde zij al 17 jaar geleden. Enige achtergrond informatie: Idith Zertal doceert geschiedenis en cultuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem en is door haar publicaties in brede kringen bekend. Zij was als hoogleraar verbonden aan zowel de Universiteit van Chicago als aan de prestigieuze École des Hautes Études en Sciences Sociales in Parijs, en doceert momenteel ook aan het Institut für Jüdische Studien van de Universiteit van Bazel. Haar boeken zijn naast het Hebreeuws in het Engels, Frans, Duits en Spaans verschenen. In haar opzienbarende studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood (2002) laat de historica zien hoe ‘het proces van het heilig verklaren van de Holocaust – dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is — gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.’

Professor Zertal zet helder uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke zionistische politiek, en in feite ten koste ging van de ware slachtoffers zelf, want ‘Terwijl de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde – door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren – en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit – zo’n kwart miljoen Holocaust-overlevenden die naar Israël waren gemigreerd.’

Het werk van deze vooraanstaande Israelische academica wordt door de Nederlandse mainstream-pers doodgezwegen omdat haar analyse niet past in de pro-Israel propaganda. Ik heb haar daarom geïnterviewd voor mijn boek De oneindige oorlog (2009).

Hoewel de Nederlandse journaliste Anet Bleich de Palestijnse leider Arafat in feite de schuld gaf voor het zionistisch geweld tegen de Palestijnse bevolking wist de Israelische politieke top maar al te goed dat dit nonsens was. De beste bronnen zijn natuurlijk de betrokkenen zelf. Dit is wat de joods-Israelische politicus Shlomo Ben-Ami daarover verklaarde: 'in de praktijk waren de Oslo-akkoorden gebaseerd op een neo-kolonialistische basis, op een leven van afhankelijkheid’ en ‘voor altijd.’ Dat het zogeheten Vredesproces op niets uitliep was volgens hem onvermijdelijk, aangezien de ‘mislukking in de genetische code van Oslo vastgelegd was.' En dat weer was, volgens hem, het gevolg van het feit dat het zionisme niet alleen een nationale bevrijdingsbeweging was voor joden, maar onlosmakelijk daarmee ‘een beweging om te veroveren, te koloniseren en het vestigen van nederzettingen.’ Voor alle duidelijkheid, Shlomo Ben Ami is een Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken en was onder premier Barak de belangrijkste Israelische onderhandelaar bij de Camp David-bijeenkomsten. Ben-Ami voegde later hieraan toe: ‘Als ik Palestijn was zou ik Camp David ook afgewezen hebben.’ Die uitspraak haalde nooit de wereldpers. De pro-Israël-berichtgeving onderstreept nog eens hoe succesvol het werk van de pro-Israël-lobby is, met in Nederland mevrouw Bleich voorop. Meer over de drijfveren van de pro-Israel lobby de volgende keer.

'Hamas Fighters Are Invisible': Israeli Troops Secretly Confess Gaza Is A 'Disaster' | Watch

 

Hamas issued their own statement about October 7th & got ignored!

https://www.youtube.com/watch?v=le9V97VPQo8

Ireland and Spain demand EU reviews Israel trade deal over rights obligations

Joint letters from prime ministers implore the bloc to act over ‘deteriorating’ situation in Gaza

https://www.theguardian.com/world/2024/feb/14/ireland-and-spain-demand-eu-reviews-israel-trade-deal-over-rights-obligations

Zoals gebruikelijk verzwijgt de NOS deze Europese informatie. Tot Nu Toe.