Enkele voldongen zowel als onbetwistbare feiten: in 1986 verklaarde Joe Biden in de Amerikaanse Senaat met grote stelligheid: ‘It is the best three billion dollar investment we make. Were there not an Israel, the United States of America would have to invent an Israel to protect her interests in the region. The United States would have to go out and invent an Israel.’ Biden staat ook bekend als de politicus die van oordeel is ‘dat het tijd wordt dat we stoppen met ons te verontschuldigen voor onze steun aan Israël.’ En dit was nog voordat zichtbaar werd dat de ruim 80-jarige Biden aan het dementeren is. In wezen komt het hele drama neer op het feit dat de decennia-lange miljardensteun aan een landje met zeven miljoen Zionisten ‘de beste investering’ is om de ‘belangen’ van de Amerikaanse elite ‘in de regio te beschermen.’ Kortom, ‘Als er geen Israël zou zijn, zouden de Verenigde Staten van Amerika een Israël moeten uitvinden.’ Deze westerse neo-koloniale mentaliteit maakt tot nu toe de Amerikaanse en Europese politieke en zelfs militaire steun mogelijk van dit uiterst agressieve volkje dat Palestijns land blijft stelen, in strijd met het internationaal recht. Zowel Washington als Brussel doen al het mogelijke om de zionistische oorlogsmisdaden te negeren om zodoende Israel te kunnen integreren in de NAVO, met als doel de economische en geopolitieke ‘belangen in de regio te beschermen.’ Die bescherming leidt er zelfs toe dat westerse politici de genocidale aanval op de Palestijnse burgerbevolking faciliteerden.
https://www.c-span.org/video/?c4962369/user-clip-joe-biden-israel-usa-invent-israel-protect-interest-region
De vraag is waarom driekwart eeuw na de Tweede Wereldoorlog de vijanden van de nazi’s nu zowel in de Oekraïne als in Israel nazi-praktijken toestaan en zelfs militair en politiek steunen? Wat is er gebeurt met de democratie en de mensenrechten waarop het Westen zo prat gaat? Waarom accepteerde de westerse politieke elite dat Russisch-talige inwoners van Oekraïne al sinds 2014 gebukt gaan onder de bloedige terreur van neo-nazi’s die werden aangestuurd door een corrupt bewind in Kiev? Even opmerkelijk is dat het Westen sinds de Oslo-Akkoorden in de jaren negentig van de vorige eeuw geen enkele sanctie of boycot van Israel heeft voorgesteld om Israel te dwingen zich aan het internationaal recht te houden? Terwijl toch de EU de grootste handelspartner van Israel is, en de VS de belangrijkste geldschieter en militaire steunverlener is van de zelfbenoemde ‘Joodse staat.’ Dit westers beleid verraadt een onderhuids racisme, Palestijnen zijn Arabieren en Joden zijn, na eeuwenlang door Europese Christenen te zijn vervolgd en voor een aanzienlijk deel werden uitgeroeid, vandaag de dag onze grote vrienden, aangezien zij noodzakelijk blijven om de ‘belangen’ met betrekking tot onmisbare grondstoffen in deze ‘regio te beschermen,’ zoals de van corruptie verdachte Joe Biden al als senator zo treffend wist te verwoorden.
Na eerst te hebben uiteengezet hoe de onrealistisch school van geseculariseerde Joodse extremisten streeft naar een ‘Groot-Israel’ ten koste van de Christelijke en Islamitische Palestijnse inwoners beschrijft de Israelische generaal en hoogleraar Yehoshafat Harkabi in zijn boek The Bar Kokhba Syndrome. Risk and Realism In International Politics (1983) hoe religieuze Joodse extremisten ervan uitgaan dat God hen ‘Eretz Yisrael,’ oftewel Groot Israel heeft geschonken, en dat dit met geweld moet worden veroverd. Harkabi schreef:
‘De oriëntatie van het onrealisme heeft ook een religieus-nationaal kleed. Gangbaar in het kamp van degenen die dit kostuum dragen is de neiging om het Zionisme en de oprichting van de staat Israël te identificeren met de Verlossing of met het aanbreken ervan. Eigenlijk bestaat er geen eensgezindheid over het gebruik van de term “verlossing” in de Joodse traditionele literatuur; er zijn lagen en lagen van interpretatie. Verlossing heeft de beperkte betekenis van de hernieuwing van de Joodse onafhankelijkheid. Maar er is ook een bredere en diepere betekenis: “de wereld in overeenstemming brengen met de heerschappij van de Almachtige (de Joodse God, wel te verstaan. svh).” Het gevaar is dat de categorieën vervagen en dat het Zionisme als kleine verlossing wordt opgevat als de Verlossing met zijn brede religieus-ethische betekenis. Eigenlijk heeft het Zionisme in het verleden de term verlossing op retorische wijze gebruikt, maar het Zionisme is geen verlossing. Of het is dat alleen op een beperkte, materiële, praktische manier, voor zover het gaat om de redding van Joden uit de problemen van de diaspora in het kader van een Joodse soevereiniteit. Zoals de meeste stichters van de staat beseften, is het Zionisme een nationale beweging die tot doel heeft de Joodse onafhankelijkheid te vestigen en de ontwikkeling van de Joodse cultuur aan te moedigen. Maar als het Zionisme wordt gedefinieerd als de Verlossing, dan zullen de grenslijnen vervagen en zullen de beoordelingen van de werkelijkheid vaag en onduidelijk worden. De Verlossing kent geen grenzen, terwijl het Zionisme gebonden blijft aan dit aardse rijk.'
Yeshayahu Leibowitz (January 1903 – 18 August 1994) was an Israeli Orthodox Jewish public intellectual and polymath. He was a professor of biochemistry, organic chemistry, and neurophysiology at the Hebrew University of Jerusalem, as well as a prolific writer on Jewish thought and Western philosophy. He was known for his outspoken views on ethics, religion, and politics… Even before the founding of Israel, Leibowitz was an adamant supporter of a separation between religious institutions and the state — he even personally asked this of David Ben-Gurion. He became progressively critical of government policy following the 1953 Qibya massacre. In his later philosophy, he denied that the state of Israel had any Jewish religious significance, and became an outspoken defender of the complete separation between religion and state. He was among the first Israeli intellectuals to state immediately after the 1967 Six-Day War that if the occupation continued, it would lead to a decline in moral stature.
In a 1968 essay titled ‘The Territories,’ Leibowitz postulated a hellish future:
‘The Arabs would be the working people and the Jews the administrators, inspectors, officials, and police — mainly secret police. A state ruling a hostile population of 1.5 to 2 million foreigners would necessarily become a secret police state, with all that this implies for education, free speech and democratic institutions. The corruption characteristic of every colonial regime would also prevail in the State of Israel. The administration would suppress Arab insurgency on the one hand and acquire Arab Quislings on the other. There is also good reason to fear that the Israel Defense Forces, which has been until now a people's army, would, as a result of being transformed into an army of occupation, degenerate, and its commanders, who will have become military governors, resemble their colleagues in other nations.’
https://en.wikipedia.org/wiki/Yeshayahu_Leibowitz
Hoe belangrijk de Joods-Israelische intellectuele gemeenschap Leibowitz beschouwt, blijkt wel uit het feit dat hij voor de prestigieuze Israel Prize werd voorgedragen, ‘an award handed out by the State of Israel and is generally regarded as the state's highest cultural honor.’ In 1993 werd hij:
selected for the Israel Prize. Before the award ceremony, Leibowitz was invited to speak to the Israel Council for Israeli–Palestinian Peace, where his controversial remarks calling upon Israeli soldiers to refuse orders triggered outrage (and Yitzhak Rabin had threatened to boycott the ceremony). The jury convened to discuss the possibility of withdrawing the prize. Still, Leibowitz himself announced that he would refuse to accept it because he did not want to create antagonism when receiving the prize.
https://en.wikipedia.org/wiki/Yeshayahu_Leibowitz
https://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Brunner
Professor Leibowitz waarschuwde de wereld dat ‘there are Judeo-Nazis,’ en dat de ‘State of Israel represents the darkness of a state body, where a creature of a human form who was the president of the Supreme Court decides that the use of torture is permitted in the interest of the state.’
Het bestaan van ‘Judeo-Nazi’s en van een Nazi-achtige mentaliteit die dominant in Israel is’ zet hij hier verder uiteen:
https://www.youtube.com/watch?v=zM2fXTkjU2E
Kortom, er bestaat een wereld van verschil tussen het ‘Joodse Geloof’ en de zelfbenoemde ‘Joodse Staat,’ dus tussen de Joodse ethiek en de Joodse Apartheidstaat. Op zijn beurt waarschuwde de Joods-Israelische generaal b.d. Yehoshafat Harkabi, voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst in zijn boek Israël’s Fateful Decisions (1988):
Het zou een tragische ironie zijn als de Joodse staat, die bedoeld was om het probleem van het antisemitisme op te lossen, een factor zou worden in de opkomst van het antisemitisme. Israëliërs moeten zich ervan bewust zijn dat de prijs voor hun wangedrag niet alleen door hen wordt betaald, maar ook door Joden over de hele wereld.
En dat is precies wat er nu gebeurt. De wereldopinie is niet langer op de hand van de ‘schurkenstaat’ Israel. Dit was ook één van de argumenten waarom volgens Harkabi ‘Israël zich moet terugtrekken uit de bezette gebieden met hun groeiende Arabische bevolking.’ Hij wees er met klem op dat:
Daarbij moet vermeld worden dat deze mentaliteit door de overgrote meerderheid van de westerse politici en mainstream-pers, hoewel bij de laatste beroepsgroep nu enige kentering optreedt. Leibowitz en Harkabi staan overigens niet alleen in hun fundamentele kritiek op de terreur van Israel. Ook de vooraanstaande Joods-Israelische historicus Avi Shlaim, 'Emeritus Professor of International Relations at the University of Oxford and fellow of the British Academy,' benadrukte dat:
De termen waarin Netanyahu en zijn rechtse collega’s het conflict met Hamas omlijsten zijn een mengeling van halve waarheden, regelrechte leugens, opzettelijke misleiding en verbijsterende dubbele standaarden.
Het is niet verbazend dat generaal b.d. Harkabi al ruim drie decennia geleden concludeerde dat:
Wat we in Israël nodig hebben is niet een verenigd front achter een verkeerd beleid, maar zoekende zelfkritiek en een zorgvuldig onderzoek van onze doelen en middelen, zodat we onderscheid kunnen maken tussen realistische visie en avonturistische fantasie.
en dat:
Joden in het Westen, vooral in de Verenigde Staten, aan dit debat [moeten] deelnemen. Zij moeten niet kleinzielig en ontmoedigd zijn door de angst dat de argumenten die ze naar voren brengen hun vijanden en die van Israël zouden kunnen helpen. De keuze waarvoor zij, net als Israël, staan, is niet tussen goed en slecht, maar tussen slecht en slechter. Het bekritiseren van het Israëlische beleid kan schadelijk zijn voor verdeeldheid, maar het onthouden van kritiek en het toestaan dat Israël zijn verkeerde beleid blijft handhaven is onvergelijkbaar veel erger. Als de staat Israël ten onder gaat (God verhoede), zal dat niet komen door een gebrek aan wapens of geld, maar door een verwrongen politiek denken en omdat de Joden die de situatie begrepen niet hun best deden om de Israëli’s te overtuigen hun meningen te veranderen.
Wat op het spel staat is het voortbestaan van Israël en de status van het Jodendom. Israël zal binnenkort het moment van de waarheid onder ogen zien. De crisis waarmee de natie wordt geconfronteerd, zal allesverslindend zijn. Het zal bitter zijn omdat velen zullen moeten erkennen dat ze in een fantasiewereld hebben geleefd; ze zullen opvattingen en overtuigingen die ze dierbaar waren, moeten loslaten.
Dat moment is nu aangebroken. Overal in de wereld worden nu pro-Palestijnse demonstraties georganiseerd en maken burgers hun afschuw merken over de Joods-Israelische terreur. Tegenover mij schetste Yehoshafat Harkabi in 1990 tijdens een interview de extremistische achtergrond van de uitgesproken terroristische oprichters van het Likoed-regime, dat toen aan de macht was gekomen en waaruit extremisten als Sharon en Netanyahu voortkwamen:
Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. Het is extreem nationalisme, gebaseerd op alles of niets. ‘Sterven of de berg veroveren,’ zoals het strijdlied ging. Hun inspiratie putten ze uit historische gebeurtenissen in de joodse geschiedenis, zoals de massale zelfmoord in Masada en de bij voorbaat kansloze opstand van Bar Kochba tegen de oppermachtige Romeinen, waarbij meer dan een half miljoen joden omkwam en de rest definitief in de diaspora verdween. De politici die nu aan de macht zijn in Israël komen uit deze zionistische stroming voort, die vanaf het allereerste begin door en door reactionair was. Zo waren er opleidingskampen van de revisionistische zionisten in het fascistische Italië van Mussolini. Tegen het eind van 1940, zeven jaar nadat Hitler aan de macht was gekomen, toen de wreedheden van de nazi’s algemeen bekend waren, probeerde de Lehi een verbond te sluiten met nazi-Duitsland.
De machthebbers in Israël neigen ertoe de realiteit uit het oog te verliezen. Ze geloven in geweld om ultieme politieke doelen te forceren, zoals bleek uit de Libanonoorlog. Ze bedwelmen zichzelf met hun eigen woorden, in feite is het een en al retoriek. De huidige politici gebruiken daarbij de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: ‘De Jordaan heeft twee oevers — de ene is van ons en zo ook de andere.’ Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren. Zie wat er is gebeurd na de inval in Libanon. Zowel naar binnen als naar buiten toe is er een enorme polarisatie ontstaan.
Dr. Israël Eldad, na de stichting van de staat de belangrijkste ideoloog van rechts, benadrukte in Bespiegelingen over Israël het belang van de heldendaad. Hij verheerlijkte de heroïek van de eenmalige gebeurtenis, die spectaculairder is dan de overwinning na een langzaam proces. Eldad schreef dat in de Jabotinskyschool onverschrokkenheid altijd centraal stond. Weliswaar leidde deze krijgshaftigheid tot dan toe altijd tot de ondergang, zoals in Masada, maar de poging moest toch gewaagd worden, want misschien voltrok zich ineens een wonder en gebeurde het onmogelijke. Dit sentiment speelt een grote rol in de Israëlische politiek, het is doordrenkt van een dramatisch levensgevoel, zowel op individueel als op collectief niveau. Het gevolg van deze levensgevaarlijke houding is dat wanneer Israël gedwongen wordt zich volledig uit bezet gebied terug te trekken er dan een gigantische crisis in Israël zal uitbreken. De gewone burgers zullen het gevoel hebben jarenlang bedrogen te zijn geweest. En terecht, want jarenlang is zo veel geld en zijn zo veel mensenlevens opgeofferd aan het behouden van de West Bank, zo veel geld dat aan veel betere doelen had kunnen worden besteed. Geld voor geweld dat Israël moreel failliet heeft gemaakt.
Eén van de Joodse terroristen van het eerste uur, die nu door Israel wordt verheerlijkt als 'Avraham Stern, the Warrior-Poet killed by the British'
Sinds Begin in 1977 aan de macht kwam, is het politieke discours in Israël veranderd van een rationeel naar een mythisch debat. Begin kwam met de mythe van het Groot-Israël. Israël heeft de wil om te veroveren, en die wil is moeilijk te bestrijden. Welke kiezer neemt genoegen met een kleiner Israël wanneer hem of haar een Groot Israël beloofd wordt? Wie wil niet de alleenheerser zijn? Het is natuurlijke een onzinnige politieke belofte, maar daar gaat het niet om. De mensen zijn snel geneigd om erin te geloven, zeker als de politici zichzelf en anderen in vervoering weten te brengen. Zodra men zichzelf heeft gehypnotiseerd, speelt de werkelijkheid geen doorslaggevende rol meer. In feite is er sprake van een pathologisch verschijnsel dat vaker voorkomt. Maar zelfbedrog wordt in een tijdperk als het onze snel en hard afgestraft. Het Palestijns-Israëlische conflict is in wezen niet zozeer een geschil tussen Israëli’s en Palestijnen, maar veeleer een conflict van Israël met de wereld en pas daarna met de Palestijnen. Israël moet leren zich aan te passen aan de internationale normen en waarden, die door de wereldgemeenschap zijn opgesteld, wil het tenminste niet in een permanente staat van oorlog leven, en als militair weet ik dat geen enkel volk altijd met het zwaard kan leven. Vandaag de dag bestaat er de mogelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen, en als we daar geen gebruik van maken zullen ze weer naar de wapens grijpen. Vergeet daarbij niet dat dit conflict een van de factoren is van het toenemende extremisme in de Arabische wereld.
De keuze die Israël heeft is niet die tussen goed en kwaad, maar tussen kwaad en erger. Wat op het spel staat is de overleving van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal binnenkort geconfronteerd worden met het moment der waarheid. Degenen die voor altijd met het zwaard willen leven zijn fantasten die met vuur spelen. De politiek van “dunam na dunam”, waarbij hectare na hectare Palestijns land wordt geconfisqueerd, is onrechtmatig. Expansionisme is onaanvaardbaar in internationale betrekkingen. Er moet een einde komen aan het stelen van andermans land door de fanatieke voorstanders van een Groot Israël, die zoals bekend zonder enige gewetensbezwaar verdienen aan het speculeren met land. De afgelopen jaren is Israël op grote schaal in verval geraakt: de stemming onder de bevolking is verslechterd, het denken is primitiever geworden, het gedrag in het openbaar is gedegenereerd, de corruptie in staatszaken is schrikbarend toegenomen, evenals de demagogie, wat goed is voor het land moet wijken voor korte-termijn-voordeeltjes, de middelmatigheid heerst, steeds meer leugens worden verspreid en de leiders van het land bedriegen hun bevolking. Dat is de prijs voor het extremisme, voor de permanente mobilisatie. En ondertussen versterkt de demonisering, het ontmenselijken van de Arabieren, de intolerantie in mijn land. Wanneer Joden zichzelf als superieur zien aan alle andere mensen, dan claimen ze in feite het recht om te doen wat anderen verboden is. De overtuiging boven de wet te staan, is altijd de bron geweest van immoraliteit en slechtheid. Ze vernietigt het vermogen tot zelfkritiek en is een grotere bedreiging dan wat dan ook. Vergeet niet: zelfkritiek is precies het tegenovergestelde van infantiel narcisme. Een heel land dat aan die stoornis lijdt, is een ramp voor de internationale gemeenschap. De internationale arena is namelijk een systeem van geven en nemen, van rekening houden met elkaar. Wie dat negeert, lijdt aan egocentrisme of in het geval van groepen etnocentrisme. Dat laatste is de drijfveer van het politieke beleid in Israël, het is een soort nationaal autisme.
Fragment uit Harkabi's boek Israël’s Fateful Decisions:
Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.
Israel is zichzelf aan het vernietigen, het einde van deze terreurstaat zal onvermijdelijk zijn als de Joods-Israeli’s doorgaan met hun extremisme. Zelfs de ineenstortende zogenaamde ‘Pax Americana’ zal de Joden niet kunnen redden. Daarover later meer.
ISRAELI HOSTAGES SPEAK OUT AGAINST “Bring us back now! Netanyahu has failed politically & militarily. The day before yesterday there were discussions about a ceasefire and the release of everyone, but Netanyahu backed down.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten