Europa Vernietigt Zichzelf (29)

De kritische Australische journaliste Caitlin Johnstone berichtte op 26 januari 2023:

Most people on this planet couldn't give a shit who governs Crimea, but one small group insists we risk every life in existence on earth — every bee, every frog, every tree, every child — for their current t-shirt-of-the-week issue. It's so arrogant.

Op  zijn beurt verklaarde in 1946 Rijksmaarschalk van Nazi-Duitsland Hermann Göring:

Of course the people don't want war. But after all, it's the leaders of the country who determine the policy, and it's always a simple matter to drag the people along whether it's a democracy, a fascist dictatorship, or a parliament, or a communist dictatorship. Voice or no voice, the people can always be brought to the bidding (bevelen. svh) of the leaders. That is easy. All you have to do is tell them they are being attacked, and denounce the pacifists for lack of patriotism, and exposing the country to greater danger.

Dit is nu precies wat de Europese Commissie en de overgrote meerderheid van de westerse volksvertegenwoordigers vandaag de dag doen. In dit opzicht is er geen wezenlijk verschil tussen de nazi-leider Hermann Göring en D’66 minister van Defensie Kajsa Ollongren. Beiden zijn exponenten van de politieke autoriteit voor wie ‘Weapons are the way to peace,’ zoals de NAVO Secretaris-Generaal Jens Stoltenberg verklaarde tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van het World Economic Forum in Davos, op woensdag 18 January 2023. Deze mensen zullen tot het uiterste gaan, tot aan een nucleair armageddon toe, omdat hun informatieverwerking, geheugen, en verbeeldingskracht ernstig gestoord zijn. Gezien de consequenties van hun handelen hebben we hier te maken met psychopaten en sociopathen. Het narcisme waaraan ze lijden komt voort uit enerzijds een overdreven gevoel van zelfbelang en een zucht naar bewondering, en aan de andere kant ‘uit een extreem gevoel van minderwaardigheid en onzekerheid.’ Belangrijk is te weten dat ‘Narcissists are characterized by a strong ego and a desire for status and power. Unsurprisingly, these individuals tend to seek out job posts at the top of the corporate ladder, since these positions allow them to exert influence over others.’ Het is niet onverklaarbaar waarom het percentage narcisten onder autoriteiten  opvallend hoog is, want ‘The narcissistic personality and its obsessive desire for control is not about control just for control's sake, but an essential defense against the risk of receiving a narcissistic injury; a blow to the ego or self-esteem. Narcissism is almost entirely about gaining control over others,’ met als gevolg dat bijvoorbeeld de 55-jarige Ollongren onbekommerd kan voortgaan met het provoceren van een nucleaire grootmacht. Een politiek die kan eindigen in een Derde Wereldoorlog, uitgevochten met massavernietigingswapens, in een wanhopige poging om de corrupte regering van Oekraïne de macht over de Krim te geven. Het dringt tot zowel mannelijke als vrouwelijke narcisten niet door dat in een tijdperk van hoog geavanceerd wapentuig dat ontelbare mensen in één klap kan doden, de mens -- de vijand zowel als de bondgenoot -- alleen maar kan verliezen. Zo ernstig is hun psychische stoornis dat zij bewust het risico willen lopen van een nucleaire holocaust, hetgeen bij Harry Mulisch de vraag opwierp: ‘Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.'  Laten we eerlijk zijn: de ‘haat’ van de Stoltenbergen en Ollongren’s is inmiddels zo angstwekkend toegenomen dat zij nu bereid zijn de mens en de natuur in één groot crescendo van geweld te vernietigen. Die blind makende ‘haat’ demonstreert tevens hoe narcisten bereid zijn hun eigen familie, hun eigen mensen, hun eigen bevolking te laten vermoorden, ook al hebben zij niets met het conflict te maken. Ondertussen blijven zelfs polder-academici het Kwaad mystificeren. Zo stelt de emeritus hoogleraar sociologie Christien Brinkgreve in haar boek, dat zo veelbetekenend Het Raadsel van Goed en Kwaad (2018) heet, over de nazi’s: ’De vraag die steeds terugkomt: hoe konden zij, hoe kunnen zij? Een vraag die nog steeds niet bevredigend beantwoord is.’ Nog afgezien van de juistheid van haar bewering, is de vraag of deze psychopaten en sociopaten het belangrijkste probleem zijn. Ik bedoel, zonder aanhang zouden zij niet de macht hebben gehad om het Kwaad te kunnen realiseren. In Massa & Macht (1960) concludeert Nobelprijswinnaar Elias Canetti op pagina 524:

Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat: de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in mildere vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.

In de epiloog stelt Canetti over degene met macht dat zo iemand ‘door de aard van zijn positie met een bevelstrauma geladen is en zich ervan moet trachten te bevrijden. De voortdurende dreiging, waarvan hij zich bedient en die het eigenlijke wezen van dit systeem uitmaakt, richt zich tenslotte tegen hem zelf. Of hij al dan niet metterdaad door vijanden wordt belaagd, altijd zal hij een gevoel hebben bedreigd te zijn. De gevaarlijkste dreiging gaat uit van zijn eigen mensen, die hij altijd beveelt, die in zijn naaste omgeving verkeren, die hem goed kennen. Het middel tot zijn bevrijding, waarnaar hij niet zonder aarzeling grijpt maar waarvan hij geenszins geheel afziet, is het plotselinge bevel tot massadood. Hij begint een oorlog en stuurt zijn mensen naar de plaatsen waar ze moeten doden. Velen van hen zullen daarbij zelf omkomen. Hij zal er niet rouwig om zijn. Hoe hij zich naar buiten toe ook mag voordoen, het is een diepe en verborgen noodzaak voor hem dat ook de gelederen van zijn eigen mensen uitgedund worden... 

De dood als dreiging is de munt van de macht. Het is gemakkelijk hier munt op munt te leggen en enorme kapitalen te vergaren. Wie de macht wil aanvatten, moet het bevel zonder angst in de ogen zien en de middelen vinden om het van zijn angel te beroven. 

Deze uitleg verklaart tevens de permanente staat van oorlog tegen mens en natuur, die zo kenmerkend is voor het kapitalisme, zeker in zijn huidige, neoliberale vorm. Hou de ondergeschikte mens via angst gemobiliseerd. Dat is nog steeds de eerste vereiste van de macht om de machtelozen in het gareel te houden. Zolang ook de de academici het kwaad van de macht zoveel mogelijk mystificeren, blijft de macht van de elite onaangetast. Laat een emeritus hoogleraar sociale wetenschappen van de Universiteit Utrecht 'goed en kwaad' bestempelen als een ‘raadsel’ zodat de lezer nooit komt te weten ‘wat mensen beweegt.’ Men krijgt dan teksten als de volgende van mevrouw Brinkgreve die naar foto’s van ontspannen concentratiekamp-bewakers in ‘nazi-uniform’ kijkt om vervolgens op te merken:

Het zijn gewone gezichten. Ik speur naar tekenen waarin deze mensen anders zouden zijn, een harde blik, een wrede mond, merktekens waarin ze van ons verschillen, maar ik kan ze niet vinden…

De ongemakkelijkheid die dit oproept valt niet af te schudden: hadden ook wij, had ook ik, dit kunnen zijn? Hoe valt hun vrolijkheid te begrijpen als je weet wat hun dagelijkse bezigheden zijn, waar ze even vrij van hebben en zo weer naar terugkeren? Het lijken zulke gewone mensen, het had verre familie kunnen zijn. Waarin zit het verschil? Is er wel een verschil? Wat maakt het verschil? En waarom wil je dat vinden: in de hoop dat het ‘andere mensen’ zijn? Uit angst dat dat niet zo is? Om uit te komen bij de verontrustende vraag: kan iedereen, als de situatie daarom vraagt, een beul worden?

Het antwoord is bekend: de geschiedenis laat zien dat er altijd individuen in verzet zijn gekomen tegen de onbeteugelde macht. Desondanks meent professor Brinkgreve dat er geen antwoord bestaat. Ze had beter het verzet kunnen bestuderen dan de collaboratie. Ik vrees dat de ware reden van haar keuze het feit is dat anders het Kwaad voor haar te dichtbij kwam, en zij intuïtief besefte dat ook zij niet anders is dan al die andere brave burgers die nog steeds angstvallig zwijgen terwijl in hun naam elders het Kwaad moordt, verkracht, rooft, en vervolgt. De joden van toen zijn de arabieren en Russen van nu. Neem Hillary Clinton, die als minister van Buitenlandse Zaken onder Obama na de beestachtige moord op de Libische leider Moammar Khadaffi verrukt uitriep: ‘We came, we saw. he died, hahahahaha.’ Libië is vandaag de dag een totale chaos, niemand weet precies hoeveel doden dit — door het Westen veroorzaakte — bloedbad tot nu toe heeft veroorzaakt. Wel is bekend dat de positie van vrouwen er drastisch op achteruit is gegaan, omdat islamitische terroristen het uiteengevallen land  binnendrongen, en talloze milities elkaar nu om de macht bevechten. ‘We came, we saw, he died, hahahahaha.’ In welk opzicht verschilt Hillary Clinton wezenlijk van welke mannelijke extremist dan ook? Hoeveel doden heeft de Nederlandse steun aan terroristen in Syrië veroorzaakt? Kijk naar de gezichten van het VVD/PVDA-kabinet en naar die van de VVD/D’66/CU-regering. ‘Het zijn gewone gezichten.’ En toch hebben de verantwoordelijke ministers de Nederlandse steun aan terreur goedgekeurd, louter en alleen omdat Washington en de NAVO daartoe opdracht gaven. Net zoals nu. 

Van doorslaggevend belang voor de lezer is dat hij/zij niet vergeet dat de prominente Franse journalist Thierry Meyssan al op 3 augustus 2012 via Voltaire Network berichtte dat:

[n]o one doubts that terrorism in Syria is being sponsored by NATO and the GCC (Samenwerkingsraad voor Arabische Golfstaten. svh), but until now it was being carried out behind a veil of hypocrisy. Unable to bombard and raze the country because of the Russian and Chinese double veto, the Western powers and their Arab partners decided to bleed the country while setting it up for an attack by mercenaries. Then on February 12 came the call to jihad issued by Ayman al-Zawahiri. Suddenly, NATO, the GCC and al-Qaeda found themselves pursuing the same objective. Notwithstanding, Brussels took the view that the Egyptian sheik’s declarations were his alone and were therefore unworthy of comment as if to underline that NATO doesn’t revise its positions in response to such fatwas. This rationale remained unconvincing because it ignored the issue of the common objectives shared by the self-proclaimed advocates of democracy, on the one hand, and Islamism, on the other. It did allow appearances to be preserved. The masks are now off. The Western powers have acknowledged their links with terrorists.

https://www.globalresearch.ca/the-west-and-the-glorification-of-terrorism/32193  

Toch bleven de polderpers en de polderpolitici hier zes jaar lang over zwijgen.

In Massa & Macht stelt de joodse auteur Elias Canetti naar aanleiding van het verraad van Flavius Josephus, de auteur van Geschiedenis van de Joodse oorlog:

Het bedrog is volkomen. Het is het bedrog van alle leiders. Zij doen het zo voorkomen alsof zij hun mensen in de dood voorgaan. In werkelijkheid echter sturen ze hen vooruit de dood in, om zelf langer in leven te blijven. De list is altijd dezelfde. De leider wil overleven; daaruit put hij zijn kracht. Als hij vijanden heeft om te overleven is het goed; zo niet, dan heeft hij eigen mensen. In elk geval gebruikt hij beiden, afwisselend of tegelijkertijd. De vijanden gebruikt hij openlijk, daar zijn ze immers vijanden voor. Zijn eigen mensen kan hij slechts verkapt gebruiken.

Ook in de Oekraïense oorlog sterven gewone soldaten aan het front en onbeschermde burgers, maar niet de leiders die de oorlog hebben uitgelokt en die hun miljoenen elders hebben belegd, zoals Zelensky en zijn corrupte kliek. Het Amerikaans militair-industrieel complex dat ondanks de waarschuwing van president Eisenhower sinds de jaren vijftig geleidelijk aan het machtigste instituut van de VS is geworden, bepaalt waar en wanneer de NAVO weer eens een oorlog moet beginnen om de belangen van het Amerikaanse establishment te beschermen of uit te breiden. En Europa volgt Washington’s bevelen met een weerzinwekkende kadaverdiscipline. In het huis waar ik dit nu schrijf had iemand de Volkskrant achtergelaten van dinsdag 3 januari 2023, waarin de overal schnabbelende veelschrijver Arnon Grunberg tot de volgende conclusie kwam: ‘In tijden van artificiële intelligentie is het verhaal van Pinokkio alleen maar indringender geworden. Het tijdperk van de mens met zijn hardnekkige en grote illusies over individualiteit, vrijheid en uniciteit loopt langzaam af. Laten we onszelf niets wijs maken. De toekomst is aan de marionet.’ Pas nu ontdekt de bekendste polder-auteur dat de mens niet vrij is, laat staan de mensheid. En zo blijft de Nederlandse, zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite,’ niet alleen mijlenver achter de razendsnel veranderende werkelijkheid aan rennen maar ook achter de door haar onbegrepen historische lessen. Wil de lezer werkelijk geschoold worden dan blijf hij/zij aangewezen op de buitenlandse intelligentsia, in dit geval op één van de belangrijkste intellectuelen van onze tijd, de Indiase auteur Pankaj Mishra, die zijn ook in het Nederlands vertaalde boek From the Ruins of Empire. The Revolt Against the West and the Remaking of Asia (2012) opent met twee onthullende citaten:

‘De geschiedenis van China vertoont geen ontwikkeling, zodat wij ons er verder niet mee bezig kunnen houden… China en India bevinden zich als het ware buiten de loop van de wereldgeschiedenis,’ 

aldus in 1820 de tegenwoordig nog steeds invloedrijke Duitse filosoof Georg Wilhelm Friedrich Hegel, die, ironisch genoeg, als dogma had dat ‘de werkelijkheid niets zonder de rede’ kan beginnen.

‘Europeanen zouden graag ontsnappen aan hun geschiedenis, een ‘grootse’ geschiedenis, geschreven in bloed. Maar anderen, honderden miljoenen, ontdekken die geschiedenis voor het eerst, of keren ernaar terug,’ 

zo schreef in 1969 de joodse Franse socioloog, politiek filosoof en journalist Raymond Aron, die zichzelf zag als een 'spectateur engagé,’ hetgeen betekende dat hij van oordeel was dat hij als intellectueel een verplichting had de maatschappij kritisch te volgen en te analyseren, zonder daarbij te vervallen in ideologische denkbeelden. Deze twee citaten laten zien hoever Mishra als denker afstaat van de huidige polderintelligentsia, die in overgrote meerderheid nog steeds meent dat het agressieve Washington en Brussel de rest van de mensheid moet overheersen, en met deze primitieve opvatting een ernstig gevaar voor de wereldvrede vormt. 

Mishra’s boek verscheen in 2013 in Nederland, onder de veelzeggende titel Op de ruïnes van het imperialisme. De opstand tegen het Westen en het nieuwe Azië. Aan het eind van zijn boek geeft de auteur de volgende toelichting:

In 2005 kwam ik op het idee voor dit boek toen ik The Politics of Hysteria van William Pfaff en Edward Stilman las. In dit boek uit 1962, toen de Verenigde Staten zich nijver toelegden op het exporteren van de ideologieën van de ‘vrije wereld,’ schetsten Pfaff en Stilman een beeld van de kommervolle geschiedenis van het Europese imperialisme in Azië en waarschuwden ze dat ‘de radicale verandering van het leven en de maatschappij [in Azië]  — de problemen bij de Aziaten in het begrijpen van het bestaan als gevolg van de vier eeuwen durende inmenging van het Westen — door westerse beleidsmakers en waarnemers wordt genegeerd of simpelweg niet wordt begrepen.’ Deze onwetendheid, zouden Pfaff en Stilman daaraan hebben kunnen toevoegen, was ook onder de Aziaten zelf wijdverspreid, en met name onder degenen die, zoals ikzelf, waren grootgebracht met een geschiedenis van natievorming — triomfalisme op lokaal niveau. Ik groeide op met het ontroerende verhaal over hoe ' India zich had bevrijd van zijn westerse overheerser en een onafhankelijke natiestaat was geworden, maar wist vrijwel niets over wat er was gebeurd in andere Aziatische landen, over de schrijvers, leiders en activisten die vergelijkbare ideeën en aspiraties tot uiting hadden gebracht.

De voorgaande bladzijden zijn het resultaat van toevalstreffers tijdens het lezen. Ik nam het ene na het andere boek ter hand en kwam er naarmate mijn kennis toenam tot mijn verbijstering achter hoe weinig ik wist. En dat zette mij ertoe aan om nog meer te lezen en zo mijn gebrek aan kennis te verminderen. Gaandeweg had ik het geluk een aantal fraaie ontdekkingen te doen, boeken die mij een blik verschaften op weidse vergezichten.

https://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=geert+mak+woodrow+wilson 

Hetzelfde overkomt mij nog steeds, wanneer ik bij echte denkers schitterende gedachten tegenkom. Bovendien valt het me regelmatig op hoe weinig mijn collega’s van de polderpers gelezen hebben en hoe beperkt hun belangstelling is. U zult zelden tot nooit bij hen een verwijzing zien naar bijvoorbeeld het werk van een groot dichter als W. H. Auden, die in januari 1941 onder de titel Where Are We Now? over het Westen schreef: 

The rise of Hitler, the outlaw, to power is so extraordinary a phenomenon that it can never be sufficiently studied. If, as now seems so obvious to all of us, National Socialism was not in the interests of capitalism, why were not only the Right but als the Left deceived into thinking it was? How was it that an outlaw, who never pretended to be anything else, not only managed to seize power when his supporters in his own country were in a minority, but also was allowed to keep it by England and France when he so obviously was preparing to make trouble? The British and French industrialists who were afraid of Communism would have done better to support Hugenberg (een invloedrijk, extreemrechts Duits zakenman en conservatief politicus. svh)  and the Junkers (behoorden tot de Oost-Duitse feodale landadel. svh), their Foreign Offices who wanted the rule of law in Germany, that is a firmly stable but unagressive regime, would have done better to support the Reichswehr generals. 

Auden verwijst vervolgens naar professor Laski’s in 1940 verschenen boek Where Do We Go From Here? Harold Joseph Laski (1893 — 1950) ‘was an English political theorist and economist. He was active in politics and served as the chairman of the British Labour Party from 1945 to 1946 and was a professor at the London School of Economics from 1926 to 1950.’ W.H. Auden:

Professor Laski uses the word ‘hypnosis’ to describe Hitler’s success, which is like saying ‘It must have been done with mirrors.’ People cannot be hypnotized unless they consent, and Europe would not have consented to Hitler unless it had largely lost that sense of law which makes the recognition of an outlaw possible. As he (Laski. svh) rightly says, society is based on the principle ‘pacta sunt servanda’ (‘afspraken moeten worden nagekomen,’ een algemeen rechtsbeginsel dat van groot belang is in verschillende rechtstakken. svh), which means that a treaty, a contract, an agreement must be kept, not because it is rational or just — it is rarely either — but simply because one’s word has been given, even if under compulsion (dwang. svh). It cannot be broken; it can only be replaced by a new agreement. In other words, the sanction for civilized life is absolute and religious.

Gezien dit rechtsbeginsel is vandaag de dag opnieuw de fundamentele vraag: hoe is het te verklaren dat zowel Washington als Brussel zich niet aan de ‘Minsk-akkoorden’ uit 2015 hebben gehouden? Immers, deze ‘overeenkomsten hadden als doel een einde te maken aan de onrust in de Oekraïense oblasten Loehansk en Donetsk.' Bovendien werd tegelijkertijd ‘onder internationale druk een staakt-het-vuren afgesproken in het Akkoord van Minsk.’  Acht jaar later bleek evenwel dat ‘pacta sunt servanda’ vanaf het begin  was geschonden door de westerse NAVO-lidstaten, aangezien: 

According to former German Chancellor Angela Merkel, the Minsk agreement served to buy time to rearm Ukraine. ‘The 2014 Minsk agreement was an attempt to give Ukraine time,’ Merkel told the weekly Die Zeit. ‘It also used this time to become stronger, as you can see today.’  

De wrange ironie is dat de Duitse bondskanselier Merkel in de 21ste eeuw dezelfde valse rol speelt ten aanzien van de inmiddels nucleaire grootmacht Rusland als de rijkskanselier Adolf Hitler in de twintigste eeuw speelde, zonder dat westerse politici en de westerse mainstream-pers vandaag de dag hierover cruciale vragen stelt. Zeker niet de onvermijdelijke vraag waarom de oorlog in Oekraïne door de NAVO is uitgelokt? De geschiedenis herhaalt zich, maar dan nu, inderdaad, als een farce. Het demonstreert opnieuw dat de westerse macht het recht schendt zodra dit haar uitkomt, en dat de neoliberale elite daarmee ‘civilized life’ wederom verkracht. W.H. Auden wijst erop dat:

the whole trend of liberal thought has been to undermine faith in the absolute: in its laudable, and often successful, efforts to expose and remove particular irrationalities and injustices, it has tried to make reason the judge of whether a pact should or should not be kept. But since life is a changing process, and moreover, its rate of change is never the same for two different people, no two people’s ideas of the reasonable in particular cases concur, and the attempt to find a humanistic basis for keeping an promise ends logically with the conclusion, ‘I can break it whenever I find it convenient.’

Nor, of course, could liberalism remain content with the humanism of the enlightenment. Its historians, economists and psychologists were presently showing how men’s concepts of reason and justice were biased by chance factors such as the character of their parents, or their geographical and social status, and proceeded from there to conclude that these factors were not only — as they clearly were — disturbing forces for which allowance must always be made but the primary causes of the concepts itself, that men’s sense of truth was not only influenced by but purely accessory (ondergeschikt. svh) to his position.

Al ruim acht decennia geleden besefte Auden waartoe deze waarden-loze ‘waarheid’ van het liberalisme in zou uitmonden, door te stellen dat wanneer er geen algemeen gedeelde waarheid meer bestaat ‘logical necessity can only be secured by coercion applied by any individuals in the state who are able to seize the means of power, and the rule of the outlaws begins,’ zoals we nu opnieuw zien aan het feit dat de deep state, bestaande uit een hele kleine elite, verordonneert wat de waarheid is, wie de vijand is, en wie niet, wat noodzakelijk is en wat niet.  Auden merkte dan ook in 1941 op:

The historical importance of Hitler is that he has pushed liberalism to its logical conclusion. He has accepted the psychology of Freud and the Behaviorists (Amerikaanse psycholische leer die voorspellen en controleren dan wel beïnvloeden van gedrag voorstaat. svh), who declare that values were conditioned by irrational impulses and behavior by random stimuli, and shown that, on that assumption, it is impossible to object to any lie of propaganda. He (Hitler. svh) has accepted the Marxian views of political conduct and shows that on that assumption the withering away of the state is utopian eyewash (nonsens. svh). He has accepted Locke’s view of government as the ringmaster of competing interests, and shown that, on that assumption, the subordination of every interest to the political is perfectly logical. He has, in fact, unmasked the unmaskers. 

He was neither understood nor resisted, because millions of people had really accepted the same view of life, namely that there is nothing which is unconditionally required, nothing for which one is in some sense or another eternally damned for doing or not doing, and therefore no reason for condemning or preventing the behavior of another unless it directly interferes with oneself, that if one were Hitler in fact, one would do exactly the same.

Ruim een eeuw eerder al had Friedrich Nietzsche gewaarschuwd voor de dood van God. In een brief aan zijn vriend Overbeck schreef hij: 'Es wird einmal an meinen Namen die Erinnerung an etwas Ungeheueres anknupfen, — an eine Krisis, wie es keine auf Erden gab, an die tiefste Gewissens-Collision, an einde Entscheidung, heraufbeschworen gegen Alles, was bis dahin geglaubt, gefordert, geheiligt worden war.' Op het moment dat de westerse cultuur begon met de massale ontheiliging, stelde de filosoof het volgende: 'Mir besteht mein Leben jetzt in dem Wunsche dass es mit allen Dingen anders gehen moge, als ich sie begreife; und dass mir jemand meine "Wahrheiten" unglaubwurdig machen.' En wel omdat door de doodverklaring van God het ‘nihilisme’ zijn intrede deed: 'der unheimlichste aller Gäste.’ Omdat de waarheid niet meer bestond kon alles tegelijkertijd waar en onwaar zijn. Alles was relatief geworden. Niets kende meer een absolute waarde. Tegelijkertijd kende alles wel een prijs, waardoor het ‘nihilisme’ met zijn kenmerkende cynische onverschilligheid de mentaliteit werd van zowel de massa als de elite. Auden:

The conservatives had become every bit as relativist as the socialists. A genuine conservatism would have said, ‘Hitler is not a gentleman; we cannot have Germany governed by one of the lower orders.’ That they did not do this shows that Conservatism was no longer a view of society in which they believed and were prepared at all costs to defend, but a convention which they recognized as such. A convention can be learned; therefore if sent to the right tailor and asked to the right houses, Hitler could learn the tricks. Thus anyone can become anything and up till the moment a man points a revolver at you personally, you continue asking him to the house.

I must confess that a sentence of Professor Laski’s like ‘the subject of this world war is the right of mankind to the values inherent in the Democratic way of life,’ shows traces of the same attitude. Men have no right to values; they have an obligation. Nor do values inhere (eigen zijn aan. svh) in a democratic or any other way of life. Beliefs in certain values may unconditionally require a man to live democratically. The habit of so doing may make obedience to these values easier; it will never create a belief in them.

Again, what does Professor Laski mean bij ‘when the leaders of a nation ask the masses to die for a dream’? Only a masochist or a fool dies for a dream. A man may  think that out of the conflict in which he loses his life, a better future may possibly emerge, but he does not die in the future, he dies now. If he is willing, and not merely forced, to give his life, it is not because he has calculated that the result will probably be worth it, but because he is certain that fighting is now the only way in which he can obey a principle which is so absolute that the question of the future does not matter. From the standpoint of the conditional, every sacrifice is always in vain, for, to it, ‘a live dog is always better than dead lion (Prediker 9:4. svh.).’

Geen enkele absolute waarheid is meer overgebleven, de waarheid is betrekkelijk geworden, zolang die het individu of de massa uitkomt, met als gevolg dat de moderne mens zijn bestaan in een niet doorleefde werkelijkheid doorbrengt. Wat het ene moment voor waar wordt gepredikt kan het volgende moment als een onwaarheid worden afgedaan. Laat ik een concreet en recent voorbeeld geven. Op 12 oktober 2022 verklaarde de voorzitter van de Europese Commissie als de meest machtige politicus van het Avondland, de Duitse Ursula von der Leyen, dat Rusland en China een bedreiging vormen van de naoorlogse ‘op regels gebaseerde orde,’ waarin het Westen de hegemonie bezat. Daarom is de ‘oorlog in Oekraïne niet alleen een Europese Oorlog, maar een oorlog over de toekomst van de hele mensheid,’ want ‘het revisionisme van het Kremlin is niet de enige en grootste bedreiging van de op regels gebaseerde orde. De zogeheten onbeperkte samenwerking die door Vladimir Poetin en Xi Jinping is afgekondigd is tevens een duidelijke bedreiging van de naoorlogse orde, gebouwd op de kernwaarden van het VN-handvest,’ en dus ‘moeten [wij] deze wereldwijde uitdaging een halt toeroepen, wij moeten het vertrouwen in onze wereldwijde doelen herstellen.’ Von der Lyen vervolgde met de opmerking dat ‘Europa’s lot, af[hangt] van onze wereldwijde reikwijdte,’ en dat de ‘oorlog in Oekraïne het transatlantisch verbond sterker dan ooit [heeft] gemaakt. Nooit tevoren heb ik op een cruciaal moment zo’n intense samenwerking gezien als dit jaar,’ hetgeen haar tot de enthousiaste conclusie voerde dat sprake is ‘van een tectonische verschuiving.’ Als het ware in één adem liet zij tenslotte verheugd weten dat ‘onze trilaterale energie overeenkomst in juni met Egypte en Israel’ een ‘belangrijke rol [heeft] gespeeld in onze strategie om van de Russische fossiele brandstof af te komen. Maar mijn bezoeken aan Cairo en Jeruzalem gingen om veel meer dan gas.’ 

https://www.youtube.com/watch?v=fW4Sc6JAJEs 

Niemand van haar gehoor, bestaande uit EU-ambassadeurs en journalisten stelde de voor de hand liggende vraag waarom mevrouw Von der Leyen haar keuze voor een confrontatiekoers met twee nucleaire grootmachten nu juist baseerde op de ‘op regels gebaseerde orde,’ aangezien die ‘orde’ ook in de 21ste eeuw door zowel de Verenigde Staten als Israel keer op keer ernstig wordt geschonden. Dit volledig gebrek aan logica werd als zodanig domweg niet herkend door de westerse aanwezigen, van wie de meesten toch academisch geschoold waren. Hier voltrok zich precies hetzelfde wat voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog was gebeurd, toen de ‘conservatieven net zo relativistisch waren geworden als de socialisten,’ en het waarden-loze ‘nihilisme’ de tragische koers van de mensheid bepaalde, uiteindelijk ten koste van ruim 50 miljoen doden. Net als destijds Hitler, wordt de nihilistische Ursula von der Leyen ‘noch begrepen, noch bestreden, omdat miljoenen mensen precies dezelfde kijk op het leven hebben aanvaard, namelijk dat er niets is dat onvoorwaardelijk is, niets waarvoor men op de een of andere manier eeuwig verdoemd wordt, en dat er daarom geen reden bestaat om het gedrag van een ander te veroordelen of te voorkomen, tenzij het jezelf rechtstreeks hindert, en dat als men in feite Von der Leyen zou zijn, men precies hetzelfde zou doen.’ 

Door de komst van massavernietigingswapens is de houding van de politici en pers nog krankzinniger geworden dan voorheen, aangezien men bereid is de mensheid het risico te laten lopen dat er een Derde Wereldoorlog uitbreekt. Het absurde feit doet zich voor dat net als in het geval van destijds ‘Adolf Hitler,’ nu ook ‘Ursula von der Leyen’ geen strobreed in de weg wordt gelegd door de politiek verantwoordelijken, die moeten opkomen voor de belangen van hun kiezers. Even verwerpelijk zijn de mainstream-media die hun publiek zouden moeten informeren. Niets geleerd van de geschiedenis, bereid om miljarden mensen voor niets zinnigs op te offeren. Auden had gelijk toen hij vaststelde dat:

de hele trend van het liberale denken is geweest om het geloof in het absolute te ondermijnen: in zijn prijzenswaardige en vaak succesvolle pogingen om bepaalde irrationaliteiten en onrechtvaardigheden aan het licht te brengen en uit de weg te ruimen, heeft het geprobeerd de rede tot rechter te maken over de vraag of een pact al dan niet moet worden gesloten. Maar aangezien het leven een almaar veranderend proces is, en bovendien de mate van verandering nooit hetzelfde is voor twee verschillende mensen, komen de ideeën van twee mensen over het redelijke nooit overeen, en de poging om een humanistische basis te vinden om een belofte na te komen, eindigt logischerwijs met de conclusie: 'Ik kan het breken wanneer het mij uitkomt.'

Daarom kon bondskanselier Angela Merkel zonder enige gêne publiekelijk bekennen dat ‘de akkoorden van Minsk werden ondertekend om de NAVO de tijd te geven Oekraïne’ militair te scholen en van geavanceerde wapens te voorzien. Dit alles in een poging om een regime-change in Moskou te forceren, waardoor het opbreken van Rusland een stap dichterbij zou kunnen komen. Om dit door de VS beoogde doel te verwezenlijken wordt met het leven gespeeld van miljarden mensen. Geen enkele norm, geen enkele waarde kan dit politieke doel van Washington en Wall Street tegenhouden. Dat de Europeanen zich hierbij in hun eigen voet schieten wordt gezien als een te verwaarlozen detail. ‘Dulce Bellum inexpertis,’ schreef Erasmus, ‘Zoet is de oorlog voor wie hem niet kent.’ En aangezien misdadige politici en corrupte journalisten nooit aan het front meevechten, zullen ze niet uit ervaring dit adagium kunnen begrijpen.

Israel is arming neo-Nazis in Ukraine | The Electronic Intifada