Europa Vernietigt Zichzelf (22)

De NAVO in Irak.

Veertig procent van alle olie-reserves liggen in Rusland, Iran, en Venezuela. Alle drie verkopen olie tegen een korting aan China, waarmee zij de ‘dedollarisatie’ steunen, dat wil zeggen: het proces waarbij de Amerikaanse dollar als betaalmiddel van olie en diverse artikelen wordt vervangen door een andere munteenheid of door bijvoorbeeld goud, waardoor de waarde van de dollar zakt. Vanzelfsprekend wordt deze ontwikkeling door Washington en Wall Street gevreesd, aangezien het  de val van de dollar bespoedigt en tegelijkertijd de waardestijging van de de Chinese Yuan versnelt, met als gevolg de verdere ondermijning van de Amerikaanse macht. Dit alles is belangrijk te weten nu de westerse ‘corporate press’ zichzelf en haar publiek heeft wijs gemaakt dat binnen afzienbare tijd Rusland de NAVO-oorlog in Oekraïne zal verliezen, en dat daarnaast het ‘bestand dat Poetin heeft’ voorgesteld ‘lijkt ingegeven door niets anders dan wanhoop.’

Terzake dus, want deze arrogante voorstelling van zaken is gebaseerd op wensdenken, waardoor de virtuele werkelijk nu doorgaat voor de waarheid, niet alleen voor het grote publiek, maar inmiddels ook voor de mainstream-propagandisten zelf. Opnieuw worden we geconfronteerd met de verregaande onnozelheid van de westerse politiek en pers, het hedendaagse ‘nouveau théâtre,’ waarvan ook in 2003 sprake was, toen NRC Handelsblad op de dag van de ‘shock and awe’ inval in Irak in een redactioneel commentaar de Nederlandse regering adviseerde: 

Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun — en als het moet ook militaire.

Dat de ‘agressieoorlog’ tegen een soevereine staat volgens het internationaal recht illegaal was, speelde geen enkele rol voor de  spreekbuizen van de macht. Het Westen zou Saddam en de rest van die Arabische dwarsliggers eens een lesje leren; hoeveel dode burgers dit ook zou mogen kosten. Wij weten nu hoe erg de westerse machthebbers en hun media zich vergist hebben, maar dit weerhoudt hen opnieuw niet het westers geweld enthousiast te steunen. Hoewel Washington en zijn NAVO-huurlingen geen enkele oorlog in het Midden-Oosten wisten te winnen, heeft in 2022 Europa onmiddellijk gehoor gegeven aan het bevel van het Witte Huis een oorlog te beginnen tegen een nucleaire grootmacht. Daarvoor moest de bevolking van de EU meteen een hoge prijs betalen. Niets geleerd van de twee wereldoorlogen die naar schatting 100 miljoen doden veroorzaakten, Europese steden vernietigden, en hun hegemonistische klasse ondergeschikt maakte aan de Amerikaanse elite, die haar handlangers bij de Europese Commissie opdracht geeft om op het grondgebied van het Avondland een 'proxy war' te beginnen. Dit alles uit naam van ‘de democratie’ en om het internationaal recht te beschermen, zo mogelijk het toppunt van westers absurdisme. Hetzelfde Amerikaanse scenario dat het Midden Oosten in chaos achterliet, voltrekt zich in Oekraïne, het enige verschil is dat de VS de oorlog naar Europees grondgebied heeft verschoven, als eerste stap op weg naar een oorlog tegen China. Om hier geen misverstand over te laten bestaan verklaarde begin november 2022 admiraal Charles Richard, Commandant van de US Strategic Command: ’This Ukraine crisis that we’re in right now, this is just the warmup,’ om vervolgens aan te kondigen: ‘The big one is coming. And it isn’t going to be very long before we’re going to get tested in ways that we haven’t been tested [in] a long time.’ Hoe weet admiraal Richard dit? Wel, omdat hij het hoofd is van Strategic Command, verantwoordelijk voor ‘wereldwijde strategische acties, militaire operaties in de ruimte, computer netwerk operaties, informatie operaties van het Ministerie van Defensie, strategische waarschuwing, geïntegreerde verdediging middels raketten, command, control, communicatie, inlichtingenbewaking en opsporing, acties met massavernietigingswapens, inzet van alle gespecialiseerde strijdkrachten.’ 

Onder leiding van de Duitse voorzitster van de Europese Commissie die de koers van de Europese Unie bepaalt, volgt de overgrote meerderheid van de Europese politici met een kadaverdiscipline de eisen van de Amerikaanse Deep State. De westerse politieke, economische, en culturele houding is symptomatisch voor het gebrek van de politiek verantwoordelijken om na twee wereldoorlogen een vreedzaam alternatief te bedenken. In maart 2014, tijdens de regering  Obama/Biden, illustreerde Henry Kissinger dit gebrek aldus: ‘The demonization of Vladimir Putin is not a policy; it’s an alibi for the absence of one.’ Naar aanleiding daarvan verklaarde in 2015 de Amerikaanse hoogleraar Stephen Cohen, wiens ‘academic work concentrated on modern Russian history since the Bolshevik Revolution and Russia's relationship with the United States’: ‘I would say that Dr. Kissinger could have gone further and said that the demonization of Putin is an excuse to abandon analysis, to obscure perilous facts, and to make statements about an evil in Moscow — that it’s a mafia state —and to compare Putin to Hitler. This approach is wrong.

Alongside this line of thinking inevitably comes this romance of the Yeltsin nineties… But when Mr Yeltsin (financieel en politiek gesteund door het Westen. svh) was forced from office, 75  percent of Russians lived in poverty,’ en ‘The billions and billions of American and Western dollars they so romantically think were sent to Moscow were collected by Mr Yeltsin’s friends and sent back to the Bank of New York, where they were laundered — a criminal case was brought against the bank for that later. So this romantic idea of the 1990s is completely deceptive. Russia was on its knees, ruled by a weak ruler and pillaged by a mafia.

Dit waren de jaren waarin de in Nederland zo bewonderde SP-journalist Derk Sauer met steun van acht oud KGB-ers en andere mafiosi rond de 150 miljoen  wist te vergaren. Desondanks koos Geert Mak de kleine Sauer als belangrijkste bron om zich te laten informeren over de ‘bewonderenswaardige’ transformatie van Rusland. In zijn optimistische, maar oppervlakkige bestseller 'In Europa (2004)' beweerde hij dat Sauer's glossy magazine ‘Cosmopolitan de Russinnen nieuwe rolmodellen’ bood, ‘ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de genoegens van de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen…  Cosmopolitan toont een complete andere levensstijl, met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten,’ terwijl de multimiljonair Derk zelf als een getrukeerde PR-functionaris stelde: ‘Dit blad leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven.’

Mak suggereerde dat de westerse neoliberale ideologie een bevrijding van de Russen betekende. De Russische Cosmopolitan als 'gids' voor de vrouwen, de Russische Playboy als 'gids' voor de mannen, de ‘American Dream’ voor degenen die er blind in willen geloven, ‘because you have to be asleep to believe it,’ zoals George Carlin ooit eens opmerkte. De simplistische goed/slecht voorstelling van zaken van de gebrekkig geïnformeerde polder-opiniemakers leidde tot een Readers Digest-versie die haaks staat op de analyses van goed geïnformeerde Amerikaanse intellectuelen als Mike Lofgren. In het essay The 'Deep State' - How Much Does It Explain? schreef Lofgren in februari 2014:

When the contradictions within a ruling ideology are pushed too far, factionalism appears and that ideology begins slowly to crumble. Corporate oligarchs such as the Koch brothers are no longer entirely happy with the faux-populist political front group they helped fund and groom. Silicon Valley, for all the Ayn Rand-like tendencies of its major players, its offshoring strategies and its further exacerbation of income inequality, is now lobbying Congress to restrain the NSA, a core component of the Deep State. Some tech firms are moving to encrypt their data. High-tech corporations and governments alike seek dominance over people through collection of personal data, but the corporations are jumping ship now that adverse public reaction to the NSA scandals threatens their profits.

The outcome of all these developments is uncertain. The Deep State, based on the twin pillars of national security imperative and corporate hegemony, has until recently seemed unshakable and the latest events may only be a temporary perturbation (verstoring. svh) in its trajectory. But history has a way of toppling the altars of the mighty. While the two great materialist and determinist ideologies of the twentieth century, Marxism and the Washington Consensus, successively decreed that the dictatorship of the proletariat and the dictatorship of the market were inevitable, the future is actually indeterminate. It may be that deep economic and social currents create the framework of history, but those currents can be channelled, eddied, or even reversed by circumstance, chance and human agency. We have only to reflect upon defunct glacial despotisms such as the USSR or East Germany to realize that nothing is forever.

http://truth-out.org/opinion/item/22075-anatomy-of-the-deep-state

Vandaar het fanatisme en extremisme waarmee het Westen vergeefs de aantasting van zijn hegemonie met geweld probeert te stoppen. Professor Cohen wees in dit verband op het volgende: ‘The fact is, NATO expansion excluded Russia from the post-Soviet European system of security.’ Waarom? Omdat de Russische Federatie en de Volksrepubliek China de afgelopen halve eeuw de alleenheerschappij van de VS, en daarmee het hele Westen, economisch en financieel ernstig heeft uitgehold. Zo erg zelfs dat in oktober 2022 de Spaanse sociaal-democraat, Josep Borrell,  de huidige hoge vertegenwoordiger van de Europese Commissie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, zich genoodzaakt zag toe te geven dat ‘Our prosperity was based on China and Russia — energy and market,’ en daarmee een ernstige bedreiging vormden voor ‘The West’s economic prosperity following the end of the first cold war in 1991’ aangezien die welvaart was gebaseerd ‘on a neoliberal capitalist economic model that was only made possible due to the extraction of wealth from China and Russia.’ Daarmee verloren Washington en Brussel steeds meer de hegemonie in de wereld, en dat kan de witte elite, die nu al vijf eeuwen de macht in de wereld in handen heeft, onmogelijk accepteren, gezien haar racisme en de overtuiging dat de westerse alleenheerschappij nu eenmaal gerechtvaardigd is. De westerse mainstream-media mogen dit feit dan wel blijven verzwijgen, zoals voorheen het gewelddadig westers kolonialisme met allerlei christelijke argumenten werd gelegitimeerd, maar de overgrote meerderheid van de wereldbevolking en haar leiders gelooft de westerse propaganda niet meer, als ze dit ooit gedaan heeft. Zij hebben gezien hoe het Westen tijdens het kolonialisme, de twee wereldoorlogen, de Amerikaanse buitenlandse politiek na 1945 even gewelddadig was als die van de nazi’s en fascisten. In Nederland mogen de bourgeoisie en de kleinburgers in de politiek en de media dan wel geloven dat ‘wij’ superieur blijven aan de rest van de wereldbevolking, maar dat maakt ons alleen elders onderwerp van hoongelach en zelfs walging. Na vijf eeuwen gewelddadig expansionisme heeft de Europeaan het contact met de werkelijkheid verloren en leeft thans in een volkomen vertekende virtuele werkelijkheid. Gelukkig bestaat buiten de gecorrumpeerde massamedia een aanzienlijk aantal burgers dat niet succesvol gehersenspoeld is. Eén van hen is de Britse geleerde Richard Sikwa, hoogleraar Russisch en Europese Politiek aan de Universiteit van Kent. Over ‘The New Suicide of Europe’  schreef hij in al 2015 dat:

On hearing of the outbreak of World War I, Pope Benedict XV declared that it represented ‘the suicide of Europe.’ One hundred years later we can talk of a ‘new suicide,’ as the idealism associated with a whole era of European integration has been revealed as nugatory (nietszeggend. svh) and an illusion. At the heart of the EU is a peace project, and it delivered on this promise in Western Europe before 1989. However, when faced with a no less demanding challenge in the post-Communist era — to heal the Cold War divisions and to build the foundations for a united continent — the EU has spectacularly failed. Instead of a vision embracing the whole continent, it has become little more than the civilian wing of the Atlantic security alliance. Even its increasingly limited commitment to social and cross-national solidarity is jeopardized by the putative (vermeende. svh) Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP). Atlanticism is becoming increasingly ramified (vertakt. svh), while Russia is increasingly left out in the cold. 

Ukraine exposed the crisis in the EU’s development. As an institution, it struggled to make itself relevant in devising policies that could provide solutions to fundamental international problems. The drift towards a merger with the Atlantic security system left it bereft of autonomy and policy instruments when it really mattered  — maintaining peace on the European continent. As Lukyanov (Russische hoofdredacteur van Russia in Global Affairs. svh) puts it, the EU was preoccupied with its own survival and 

‘internal disagreements caused by the conflict over Russia constitute no less of a risk than the losses Europe will suffer as a result  of downgrading its ties with Moscow. The question of which risk is more dangerous will be answered by the EU in due course.’ 

It is easy to argue that the EU as an institution was marginalized as the crisis developed, and this was the case, but its performance was even worse: it failed to restrain the war party in Washington or to articulate a strategy that was more nuanced and in keeping with its proclaimed normative values. The EU proved desperately inept as a conflict regulator. 

More than that, its lack of strategic perspective and dismissive attitude to Russian concerns reflected te absorption of the US culture of hegemonism. As David Habakkuk, drawing on the work of Hew Strachan, notes regarding British policy on the eve of the Great War, instead of committing to a strategy of ‘containment’ of Germany in alliance with France and Russia it may have been wise to seek some sort of compromise with Germany. Habakkuk goes on:

‘If […] one looks at recent Western policy, what is evident is a complete lack of any serious attempt to “calculate at least a step ahead.” That an attempt to wrest the whole of Ukraine away from Russia, and incorporate it in "the West" would produce essentially the kind of crisis that has developed was obvious to any responsible rational being years ago. We have here, not simply a crisis of Western foreign policy, but a crisis of the whole system of government, and faith in “democracy.”’ 

Terwijl deze fundamentele ‘crisis van de westerse buitenlandse politiek’ zich ontwikkelde tot de door de NAVO uitgelokte slachtpartij in Oekraïne was de Atlantisch gerichte polderpers druk doende zoveel mogelijk olie op het vuur te gooien. Zo bleven geborneerde mainstream-opiniemakers als Hubert Smeets, Geert Mak, Bas Heijne, Laura Starink, allen schrijvend in NRC Handelsblad, geloven dat, aldus Geert Mak, ‘in large parts of the world the United States is still the “world’s indispensable nation” as Madeleine Albright once put it, the “anchor,” the “default power,”’ Mak en de zijnen verwijzen daarbij naar dezelfde Albright die desgevraagd publiekelijk verkondigde dat de dood van meer dan 500.000 Iraakse kinderen onder de vijf jaar ‘de prijs waard’ was geweest om de Amerikaanse doeleinden in Irak te verwezenlijken. Opmerkelijk is dat geen van deze journalisten zelf kinderen heeft, laat staan kleinkinderen onder de vijf jaar. De NRC kent bovendien als beginsel onvoorwaardelijke steun aan de NAVO, ook als dit illegaal is. Het is dan ook onvermijdelijk dat de EU-correspondente van deze zelfbenoemde kwaliteitskrant, de politieke havik Carolien de Gruyter, op 27 augustus 2021 stelde dat de ultieme ‘les van Afghanistan’ is ‘dat er een nieuw transatlantisch evenwicht komt, waarbij de Amerikanen de handen vrij hebben voor China, en Europa eindelijk meer voor zijn eigen veiligheid gaat zorgen.’  

Op 2 juni 2016 werden de journalisten Caroline de Gruyter, Koos van Houdt en schrijver Geert Mak  die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Europese samenwerking onderscheiden voor hun inzet.

Dat de VS al 60 procent van zijn marinevloot nabij de territoriale wateren van China had gestationeerd was De Gruyter kennelijk ontgaan, en tevens wist ze niet dat de Europese Commissie onder aanvoering van Ursula von der Leyen al druk vergaderde over hoe de groeiende macht van Azië kon worden gestopt. Nog geen jaar later, oktober 2022, zei zij daarover dat alleen:

Rusland’s mislukking (in Oekraïne. svh) zal de op regels gebaseerde wereldwijde orde niet redden. Want het revisionisme van het Kremlin is niet de enige en grootste bedreiging van de op regels gebaseerde orde. De zogeheten onbeperkte samenwerking die door Vladimir Poetin en Xi Jinping is afgekondigd is eveneens een duidelijke bedreiging van de naoorlogse orde, gebouwd op de kernwaarden van het VN-handvest… wij moeten deze wereldwijde uitdaging een halt toeroepen, wij moeten het vertrouwen in onze wereldwijde doelen herstellen. 

Met andere woorden: als de hegemonie van het Westen verder afkalft dan zal, in de ogen van Washington, Wall Street en Brussel, de strijd tegen Azië uitmonden in een Derde Wereldoorlog. De goede verstaander beseft namelijk de consequenties van Von der Leyen’s woorden dat de naoorlogse kapitalistische orde koste wat kost hersteld moet worden. En zo zijn wij na de meest verwoestende eeuw in de geschiedenis nu, in de eerste helft van de 21ste eeuw, weer terug bij de dogma van de Pruisische generaal Carl von Clausewitz die ervan uitging dat oorlog ‘een waarachtig politiek instrument’ is, ‘een voortzetting van het politieke verkeer, een doorvoering daarvan met andere middelen.’

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/08/27/europa-moet-zijn-eigen-boontjes-gaan-doppen-a4056289  

Dit alles voert professor Sikwa tot de conclusie dat:

the Ukraine crisis demonstrated that ultimately the EU was not an instrument to unite the continent and to overcome the logic of conflict in its community of nations, but another institution born in the Cold War that in the end was destined to perpetuate the Cold War in new forms. It was unable to act as an interlocutor between the contending parties or to act as an ‘honest broker’ between Washington and Moscow and encouraged a conflict to cancerate into war in its heartlands. Uncritical alignment with the ‘Atlantic’ community, in other words with Washington’s policies, deprived it of credibility with Moscow. 

Deze realistische analyse van een prominente Britse hoogleraar staat haaks op de conclusie in Geert Mak’s bestseller In Europa dat ‘Europa als vredesproces een eclatant succes’ was en dat ‘Europa als economische eenheid ook een eind op weg’ zou zijn. Deze onjuiste mening sloot naadloos aan bij de strekking van zijn eindeloos voort zeverende, 1223 pagina’s tellende boek, dat hem bij het grote publiek en de politici tot een oud testamentische profeet uit de polder verhief. Bij gebrek aan een serieuze Nederlandse intelligentsia kon Mak moeiteloos doorgaan voor een visionair van wereldniveau. Daarentegen waarschuwden al decennia lang insiders dat het Westen zijn wil niet langer kon opleggen aan de rest van de wereld. Eén van hen was Henry Kissinger die in 2019 zijn visie nog eens samenvatte met de woorden ‘those countries that used to be exceptional and used to be unique, have to get used to the fact that they have a rival.’ Vrijdag 29 november 2019 berichtte het gerenommeerde tijdschrift van The Strategic Culture Foundation, dat ‘provides a platform for exclusive analysis, research and policy comment on Eurasian and global affairs’ het volgende: 

Former US Secretary of State Henry Kissinger made prudent remarks recently when he said the United States is no longer a uni-power and that it must recognize the reality of China as an equal rival.

The furor over a new law passed by the US this week regarding Hong Kong and undermining Beijing’s authority underlines Kissinger’s warning.

If the US cannot find some modus vivendi with China, then the outcome could be a catastrophic conflict worst than any previous world war, he admonished.

Speaking publicly in New York on November 14, the veteran diplomat urged the US and China to resolve their ongoing economic tensions cooperatively and mutually, adding: ‘It is no longer possible to think that one side can dominate the other.’

In other words, he is negating (ontkent. svh) the erroneous consensus held in Washington which asserts that the US is somehow ‘exceptional,’ a ‘uni-power’ and the ‘indispensable nation.’ This consensus has grown since the early 1990s after the collapse of the Soviet Union when the US viewed itself as the sole superpower. That morphed into a more virulent ideology of ‘full-spectrum dominance.’ Thence, the past three decades of unrelenting US criminal wars and regime-change operations across the planet, throwing the whole world into chaos.

Kissinger’s frank assessment is a breath of fresh air amid the stale and impossibly arrogant self-regard held by too many American politicians who view their nation as an unparalleled power which brooks no other…

Aptly, Kissinger’s caution about the danger of conflict was reiterated separately by veteran journalist John Pilger, who warned in an exclusive interview for Strategic Culture Foundation this week that, presumed ‘American exceptionalism is driving the world to war.’

https://www.strategic-culture.org/news/2019/11/29/henry-kissinger-gets-it-us-exceptionalism-is-over/    

Meer de volgende keer.