Het Westen wil een uitputtingsoorlog afdwingen tegen Rusland in Oost-Oekraïne. Maar wie raakt uitgeput? Wie is in wiens val gelopen?

Westerse media en politici beweren dat Rusland Oekraïne snel onder de voet wilde lopen en het feit dat dit niet is gebeurd wordt gezien als bewijs voor de zwakte van Rusland. Er is echter nog een andere mogelijkheid waarover in de media nauwelijks wordt gesproken, maar die zeer waarschijnlijk is, schrijft Thomas Röper.

Deze week waren er minder artikelen dan gewoonlijk op de Anti-Spiegel omdat ik weer een paar dagen in Moskou was. Ik heb daar 9 mei gevierd met vrienden en ben toen drie dagen bezig geweest omdat enkele Russische TV-stations opnieuw interviews met mij wilden doen of mij uitnodigden voor politieke talkshows. Bij deze gelegenheden is er altijd tijd achter de camera om gesprekken te voeren met interessante deskundigen en tijdens deze gesprekken kwam ik op iets waar ik nog niet eerder aan had gedacht.

Toen ik mijn gedachten met enkele deskundigen deelde, lachten ze alleen maar ondeugend. Blijkbaar, zat ik niet zo verkeerd. Ik wil hier dus uitleggen wat een doorslaggevende reden zou kunnen zijn waarom de koers van het front in de Donbass op dit moment nauwelijks verandert.

De RAND Corporation

In 2019 publiceerde de RAND Corporation een bijna 400 pagina’s tellende analyse onder de titel Extending Russia – competing from advantageous ground. Oekraïne was daarin een belangrijk onderwerp, omdat het moest worden gebruikt om Rusland te verzwakken. Dat de VS nooit geïnteresseerd waren in vrede in de Donbass, maar het conflict daar wilden gebruiken om Rusland te verzwakken, werd in de analyse heel duidelijk gemaakt. Ik heb hierover gerapporteerd, u kunt mijn artikel hier vinden.

In de analyse beveelt RAND de levering van dodelijke wapens aan Oekraïne aan, en om Rusland uit te lokken beveelt het de VS ook aan aan te dringen op toetreding van Oekraïne tot de NAVO, zelfs als de Europeanen daartegen zijn. Waar het om ging was dat Rusland zich bedreigd zou voelen door een eventuele toetreding tot de NAVO en gedwongen zou worden te reageren op een manier die Rusland duur zou komen te staan.

Ook werd de mogelijkheid geopperd dat Rusland “meer troepen zou inzetten en deze dieper Oekraïne zou binnenbrengen”. Destijds werd dit genoemd als een mogelijk risico van de door RAND aanbevolen maatregelen.

Dit lijkt echter sinds 2019, toen de analyse werd gepubliceerd, te zijn heroverwogen, want in de maanden voorafgaand aan de Russische interventie in Oekraïne hebben de VS er alles aan gedaan om Rusland te provoceren om de stap te zetten die geostrategen in Washington al jaren willen. De VS wilden Rusland een dure proxy-oorlog opdringen en dat is gelukt.

Dit zijn de feiten: In de analyse van de RAND Corporation werd het scenario dat zich vandaag afspeelt reeds genoemd, maar destijds werd het als een risico omschreven. Aangezien de VS echter alles hebben gedaan in de twaalf maanden voordat de Russische interventie begon (NAVO-soldaten in Oekraïne gestationeerd, aangedrongen op toetreding van Oekraïne tot de NAVO, Selensky laten praten over nucleaire bewapening, wederzijdse veiligheidsgaranties met Rusland afgewezen, enz.) om een Russische reactie af te dwingen, is het redelijk te concluderen dat Washington tot dit scenario heeft besloten en geloofde dat het onder controle kon worden gehouden en Rusland ernstig kon worden verzwakt.

Het plan

Als je terugkijkt, kun je aanwijzingen zien over wat er in het Westen gepland was. Vóór de Russische interventie uitte vooral de praatgrage Britse premier Johnson verschillende opschepperige bedreigingen dat een Russische invasie van Oekraïne zou eindigen in een dure partizanen- en guerrillaoorlog voor Rusland. Vrijwel alle uitspraken van westerse politici voor de start van de Russische interventie impliceerden een snelle Russische overwinning, maar daarna onophoudelijk verzet van Oekraïense verzetsstrijders. Britse en Amerikaanse politici en experts hebben plannen aangekondigd om deze verzetsstrijders te bewapenen.

Dat zou geen groot probleem zijn geweest, want we weten uit de jaren tachtig, toen de VS islamisten steunde in Afghanistan tegen de Sovjet-Unie, dat het steunen van dergelijke partizanen niet te duur is, maar enorme schade aanricht aan de vijand. Het scenario had grote charme voor de VS en zou precies zijn geweest wat RAND aanraadde: Rusland overbelasten en grote “kosten” opleggen, maar zonder dat de VS daarbij al te hoge kosten maakt.

De onbeantwoorde vragen

Toen Rusland uiteindelijk militair actief werd in Oekraïne, stelden experts in Rusland zich vooral de volgende vragen: Wil de Russische regering heel Oekraïne (in ieder geval tijdelijk) bezetten? En zo ja, hoe zou dat dan moeten werken in het westen van Oekraïne, het hart van Oekraïense nationalisten? Een kostbare partizanenoorlog zou daar zeker worden verwacht.

Ook ik heb mijn hersens gepijnigd over deze vraag. Maar toen bleek dat het Russische leger na een snelle opmars in de eerste dagen niet verder oprukte. In het Westen heeft dit geleid tot euforische berichten dat Goliath Rusland de oorlog tegen David Oekraïne al heeft verloren, terwijl ik in Rusland iets anders heb meegemaakt. De vertegenwoordigers van de Russische regering waren verrassend ontspannen en zelfs toen ik naar het conflictgebied reisde, wekten de Russische soldaten niet de indruk dat ze verslagen, slecht verzorgd en gedemotiveerd waren. Integendeel, ik ontmoette overal zeer gemotiveerde Russische soldaten, die in de beste stemming waren en niets zeiden over grote verliezen.

Een verklaring die vaak wordt gegeven voor de trage voortgang van het Russische leger is dat de Russen “vastzitten” in de steden omdat ze burgerslachtoffers zoveel mogelijk willen vermijden. Dat is zeker waar, ik zag het zelf ter plaatse en kreeg ook te horen van de mensen in verwoeste steden: de Russen schieten niet op burgerdoelen, waar het Oekraïense leger misbruik van maakt door hun artillerie in woonwijken te plaatsen, voor scholen , ziekenhuizen en kleuterscholen opzetten. Rusland zegt ook dat het alleen in Oekraïne vecht tegen de nazi’s en ook de reguliere soldaten van het Oekraïense leger zoveel mogelijk probeert te sparen.

Misschien wil Rusland niet snel oprukken, vooral omdat een (zelfs tijdelijke) bezetting van West-Oekraïne nogal lastig zou zijn. Daarnaast vroeg ik iemand in Moskou wat de Russische regering denkt over de mogelijkheid dat Polen West-Oekraïne binnenvalt. Zijn antwoord was verrassend omdat hij zei dat men in Moskou nauwelijks kon wachten. Blijkbaar willen ze niet oprukken naar West-Oekraïne en laten ze de Polen maar al te graag voor als het gaat om de aanpak van de radicale nationalisten in West-Oekraïne.

De Russische strategie

Rusland bombardeert geen burgerdoelen. Ook al beweren de westerse “kwaliteitsmedia” elke dag het tegendeel, toch kan iedereen nagaan dat dit waar is. Als de VS een land binnenvallen, is er na drie dagen nergens elektriciteit of stromend water. Ook al is de elektriciteitsvoorziening een civiel doelwit dat je niet hoort aan te vallen, de elektriciteitsvoorziening heeft ook een militaire component, want het vijandelijke leger heeft het veel moeilijker als er geen elektriciteitsvoorziening is.

Niettemin is er overal in Oekraïne waar niet rechtstreeks gevochten wordt, nog elektriciteit en water. Het Russische leger heeft de militaire infrastructuur in Oekraïne echter grotendeels vernietigd. Alle militaire vliegvelden zijn uitgeschakeld, wapendepots, communicatieknooppunten enzovoort zijn gebombardeerd. En wat heel belangrijk is, men denkt dat geen enkel groot brandstofdepot in Oekraïne nog intact is. Het tekort aan brandstof is nu een groot probleem in Oekraïne, met auto’s die in rijen van honderden meters lang staan te wachten bij benzinestations. Benzine is zeer duur en er wordt slechts tien liter per voertuig verstrekt.

En de laatste tijd zijn er ook steeds meer berichten dat het Russische leger spoorwegknooppunten bombardeert. Dit om een einde te maken aan het vervoer van wapens, munitie en brandstof van Europa naar het front in de Donbass. Als gevolg daarvan stapelen de westerse wapens zich op in kampen in het westen van Oekraïne, waar zij een gemakkelijk doelwit vormen voor Russische raketten. Het Russische ministerie van Defensie meldt bijna dagelijks aanvallen op kampen met wapens die door het Westen zijn geleverd.

Men kan de Russische strategie zo interpreteren dat men het Oekraïense leger in de Donbass letterlijk wil “uithongeren” door het af te snijden van voorraden die zonder spoorwegen niet in voldoende hoeveelheden kunnen worden geleverd. Het “uithongeren” van het Oekraïense leger op deze manier, in plaats van het uit alle macht aan te vallen, zou overigens precies passen in de door Rusland verkondigde strategie om de burgerbevolking en de onder dwang gerekruteerde Oekraïense soldaten te willen ontzien.

De uitputtingsslag

In het Westen wordt het voorgesteld alsof het Russische leger de grenzen van zijn kunnen heeft bereikt. Dit lijkt echter pure oorlogspropaganda te zijn, want als Rusland al aan het eind van zijn Latijn zou zijn, waarom hebben de EU en de VS dan zojuist maar liefst 60 miljard dollar aan hulp voor Oekraïne aangekondigd? Alleen al de 40 miljard die de Amerikaanse regering van het Congres heeft geëist, overtreft het bedrag dat de VS in bijna tien jaar hebben opgebracht toen zij de islamisten in Afghanistan steunden tegen de Sovjet-Unie.

Deze vlaag van activiteit in het Westen om steeds nieuwe recordbedragen voor Oekraïne te eisen, zegt niets over het feit dat het goed gaat met Oekraïne en slecht met Rusland. Het Westen dacht kennelijk dat Rusland Oekraïne snel onder de voet zou lopen, de steden op de Amerikaanse manier zou wegvagen en honderdduizenden mensen zou afslachten, wat dan zou leiden tot een massale verzetsbeweging die kon worden voorzien van een paar Stinger-raketten en Javelin anti-tankraketten om het Russische leger in een partizanenoorlog ernstige schade toe te brengen.

Rusland lijkt echter helemaal geen haast te hebben, maar laat een front van vele honderden kilometers sudderen zonder al te felle aanvallen uit te voeren. Er zijn felle artillerieduels en, vooral in het zuiden van de Donbass, wordt steeds weer de inname van een of ander dorp gemeld, maar verder gebeurt er niet veel. Aangezien Rusland luchtoverwicht heeft en de modernste raketten, kan het de situatie grotendeels beheersen.

Als gevolg daarvan zijn het waarschijnlijk de Oekraïense strijdkrachten die langzaam worden afgemat, omdat het Russische leger de bevoorrading belemmert door spoorwegknooppunten te vernielen. Het Russische leger, van wat ik weet (ook uit de eerste hand), doet het goed met de bevoorrading. Zo goed zelfs, dat Rusland in staat is op grote schaal humanitaire hulp te verlenen aan de bevrijde steden en gemeenten, zoals ik zelf op vele plaatsen daar heb kunnen vaststellen.

Wie is in wiens val gelopen?

Dit doet de vraag rijzen of het eigenlijk Rusland is dat in een door het Westen opgezette val is gelopen en nu in een uitputtingsslag wordt afgemat, dan wel of het Westen geen rekening heeft gehouden met de noodzaak van bevoorrading van een lange frontlinie en in een Russische val is gelopen. Immers, steeds meer westerse landen melden dat zij Oekraïne nauwelijks extra wapens kunnen leveren zonder hun eigen strijdkrachten te ontwapenen. In Washington vragen congresleden zich nu al af of de wapenleveranties aan Oekraïne de eigen defensiecapaciteit al verzwakken, zoveel wapens hebben de VS al aan Oekraïne geleverd zonder dat het Russische leger ineen is gestort. En de astronomische bedragen die het Westen momenteel voor Oekraïne int, spreken ook voor zich.

Rusland is de facto in oorlog met het hele wapenarsenaal van de NAVO, maar de mensen in Rusland zijn toch ontspannen omdat de geleverde wapens het front nauwelijks kunnen bereiken, maar wel al in het westen van Oekraïne kunnen worden gebombardeerd. Als één Russische raket een wapendepot raakt en honderden westerse raketten vernietigt, betekent dat een heleboel nieuwe grote orders voor de westerse wapenindustrie, maar geen noemenswaardige hulp voor Oekraïne.

Of de Russische leiders het zo gepland hebben is moeilijk te zeggen, maar dat is de huidige situatie. De anti-Russische sancties treffen de EU-staten meer dan Rusland, en de westerse wapens bereiken nauwelijks de frontlinies. De miljarden die het Westen in Oekraïne pompt, vloeien grotendeels nutteloos weg of sijpelen in de zakken van de corrupte Oekraïense elite.

De enige echte mislukking die ik tot dusver in de Russische strategie zie, is het feit dat het Oekraïense leger de macht niet heeft overgenomen. Dit is waar Moskou op had gehoopt, aangezien Poetin er op 25 februari publiekelijk toe had opgeroepen, door te zeggen dat er waarschijnlijk sneller een oplossing kon worden bereikt met het Oekraïense leger dan met de regering in Kiev. Deze hoop is niet uitgekomen en nu juicht het Westen – zoals gezien – de verlenging van de oorlog tegen letterlijk elke prijs toe.

De vraag blijft of het Westen dit nog veel langer kan volhouden als het om de paar maanden tientallen miljarden moet opbrengen…

https://dissident.one/2022/05/15/32326/