Ian Buruma in de Rol van Dr. Clavan

Hoe vruchteloos het denken van westerse mainstream-opiniemakers op dit moment is, demonstreerde Ian Buruma in het babbelprogramma van Bernard Hammelburg op Business News Radio. Na gevraagd te zijn waarom de ‘Democraten Trump opnieuw hebben onderschat,’ bleek mijn oude vriend Ian geen antwoord te hebben. Hij zei:

Nou, ik denk dat het te maken heeft met het feit dat de zogenaamde progressieve partijen eigenlijk sinds de laatste decennia van de vorige eeuw steeds meer hun greep verloren zijn geraakt op, wat ooit, de arbeidersklasse werd genoemd. 

Nog chaotischer werd het toen professor Buruma ook nog eens opmerkte dat de ‘progressieve partijen,’ die ‘oorspronkelijk’ de belangen van ‘de arbeidersklasse’ zouden hebben behartigd, ‘zich toch meer zijn gaan richten op de hoger opgeleide klassen. Daardoor zien zij vaak niet wat er aan de gang is in gebieden waar Democraten zelf weinig komen.’  Het was als ik dr. Clavan van Koot & Bie hoorde spreken, de academisch geschoolde ‘deskundige’ die nooit een antwoord heeft, maar de vraag in andere bewoordingen herhaalt. En net als in het geval van Clavan, riepen Buruma’s woorden nog meer onbeantwoorde vragen op, zoals: waarom lieten de Democraten de ‘arbeiderklasse’ vallen en gingen zij vanaf de jaren zeventig de belangen van de middenklasse behartigen? Natuurlijk was dit het gevolg van de neoliberale ideologie, met haar beleid van dereguleren, privatiseren, het overhevelen van arbeid naar de lage lonen landen, het op grote schaal subsidiëren van de grote concerns, het verlagen van de belastingen voor de rijken. Kortom, wat zich zo duidelijk openbaart met de opkomst van de zogeheten ‘populisten’ is het failliet van zowel de Republikeinse- als de Democratische politiek. De reden waarom de Democraten niet naar de zich almaar uitdijende armoedige achterstandsgebieden gaan is simpelweg omdat de ‘arbeidersklasse’ inmiddels is afgeschreven door het neoliberalisme. Die klasse is niet meer nodig om het westerse ‘casino kapitalisme’ en de hightech-industrie draaiende te houden. Dit is de afgelopen vier decennia uitgebreid en gedocumenteerd beschreven door buitengewoon goed ingevoerde buitenlandse intellectuelen. Zo waarschuwde de prominente Britse emeritus hoogleraar John Gray in het voorwoord van de herdruk uit 2009 van zijn boek False Dawn. The Delusions Of Global Capitalism (1998): 

The very idea of decline is taboo nowadays — as soon ass any warning signs are evident, it is believed, the trend can be reversed. But great powers continue to rise and fall and they have always done, and the impact of the financial crisis extends beyond money and markets. With the unprecedented scale for American indebtedness, it is hard to see how the US can continue to project its military power as it did in the post-Cold War  period. Will the US be able to afford its faltering Afghan surge without China continuing to buy large quantities of US federal debt? Can the US any longer afford its enormous defense industry? When economic power wanes, military power normally follows suit. 

Tenzij vanzelfsprekend een Derde Wereldoorlog dit gevaar voor de westerse gevestigde orde afwendt, en een armageddon van massavernietigingswapens mogelijk maakt. Gray benadrukt dat de: 

collapse that is underway is larger than any in history, and the first to be truly global. It is bound to shake every economy, with results that will include regime change or state failure in a number of countries. While American dominance is gone for good, it has yet no successor. China may be the rising power; but it is not yet able to exercise anything like global hegemony. The end of global free-market shows no sign of being followed by any new world order. Instead, a period of disorderly globalization has begun, in which industrialization will continue against a background of geopolitical conflicts until it is derailed by a backlash from the planet.

Wat moet de broodschrijver Buruma aan met al deze informatie in een radioprogramma dat door Hammelburg wordt aangekondigd als ‘het beste binnenland programma over het buitenland’? De radeloosheid van mijn generatie opiniemakers kan weliswaar  als amusement worden gezien, maar toch blijft het levensgevaarlijk dat nauwelijks geïnformeerde journalisten de publieke opinie kunnen bepalen. De Buruma’s beseffen niet eens dat zij zichzelf publiekelijk een brevet van onvermogen uitdelen wanneer zij opmerken dat de Democratische Congresleden ‘vaak niet [zien] wat er aan de gang is in gebieden waar’ zij zelf ‘weinig komen.’ Dat zijn dezelfde gebieden waar ook de ‘liberal press,’ inclusief professor Buruma niet komt, omdat de overtolligen daar geen krant lezen, aangezien ze arm zijn zoals ik uit ervaring weet. In tegenstelling tot mijn oude vriend Ian, ben ik met mijn partner sinds 2001 juist door die ‘gebieden’ gereisd, en telkens weer wisten Amerikaanse burgers ons te vertellen dat de situatie zo erg verslechterd was dat zij een burgeroorlog vreesden. Toen ik dit vele jaren geleden aan Ian vertelde, keek hij mij verbijsterd aan. Zoiets geks had hij kennelijk nog nooit gehoord. Meer later.