the engineering of consent is the very essence of the democratic proces.
Wikipedia omschrijft Bernays als:
één van de grondleggers van de communicatievorm propaganda, wat later tot public relations werd gedoopt. Hij gebruikte een interpretatie van Sigmund Freuds — Bernays' oom — theorie van de psychoanalyse en paste die in de jaren twintig voor het eerst als tactiek toe op het grote Amerikaanse publiek. Het doel was manipulatie van het onderbewustzijn. Bernays leerde het Amerikaanse bedrijfsleven hoe dit mensen kon laten verlangen naar producten die ze wilden, in plaats van naar spullen die ze nodig hadden… Bernays bedacht ook dat zijn tactieken ruimer toepasbaar moesten zijn dan om een afzetmarkt te creëren. Dat uitte zich in politieke denkbeelden, die met name neoconservatief Amerika omarmde.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Edward_Bernays
Zo maakte hij al een eeuw geleden de elite erop attent dat:
The conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is an important element in democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country.
In zijn boek Corporate Public Relations. A New Historical Perspective (1987) concludeerde de Amerikaanse historicus Marvin Olasky dat Bernays in het begin van de twintigste eeuw 'één van de eersten' was geweest:
Naar aanleiding van zijn interview met Bernays schreef Olasky dat de geïnterviewde ‘spoke highly of presidents whose programs led to greater governmental power.’ Over Bernays’ boek Take Your Place at the Peace Table (1945) merkte Olasky op dat het een 'pleidooi' was:
for a form of corporate socialism. Professor Pitman Potter, reviewing the latter book in the American Political Science Review, noted with some puzzlement that the book was ‘a mixture of honest liberalism and incipient cynical fascism.’ But that mixture was exactly what Bernays believed to be essential, given his understanding of the failure of 19th-century liberalism, and the 20th-century ‘necessity’ of uniting liberalism with social control to avoid chaos.
Potter made much sense in his specific criticisms. He noted that in Bernays' writing:
There is much talk of the individual common man and open discussion and truth and accuracy, but much more of molding public opinion by various tools and weapons and plans and strategies, of swaying individuals and masses by powerful techniques of persuasion ‘by the tested skills and practices of the professional public relations expert.’
Olasky merkte tevens op dat de Angelsaksische emeritus hoogleraar Pitman Potter:
spotted the apparent contradiction on one page warning the reader that he was about to be duped, and on the next page providing specific instructions concerning the most effective ways of duping others,’
waardoor:
for Bernays, means were subsidiary (ondergeschikt. svh) to ends: ‘If inaccuracy is to be abjured (afgezworen. svh), it is — as far as we are told — only because it may provoke mistrust and loss of interest.’ Potter wrote that those means had been given a recent test: Bernays ‘presumably intends only welfare and happiness for humanity, but his methods are largely identical with those portrayed in Chapters VI and XI of Mein Kampf.’
Het is niet verwonderlijk dat Bernays’ lessen bepalend waren voor zowel politici en commerciële media in ‘liberal democracies’ als voor de leiders en de gelijkgeschakelde pers in nazi-Duitsland. Zo is bekend dat de nationaal-socialistische minister van Volksvoorlichting en Propaganda Joseph Goebbels:
kept copies of Bernays' writings in his own personal library, and that his theories were therefore helping to 'engineer' the rise of the Third Reich.
De Amerikaanse onderzoeksjournalist Larry Tye beschrijft in zijn boek The Father of Spin. Edward L. Bernays and the Birth of Public Relations (2002), hoe sluw deze ‘spindoctor’ te werk ging. In de woorden van één van de recensenten van het boek:
The term ‘banana republic’ actually originated in reference to United Fruit's domination of corrupt governments in Guatemala and other Central American countries. The company brutally exploited virtual slave labor in order to produce cheap bananas for the lucrative U.S. market. When a mildly reformist Guatemala government attempted to reign in the company's power, Bernays whipped up media and political sentiment against it in the commie-crazed 1950s.
'Articles began appearing in the New York Times, the New York Herald Tribune, the Atlantic Monthly, Time, Newsweek, the New Leader, and other publications all discussing the growing influence of Guatemala's Communists,’ Tye writes. ‘The fact that liberal journals like the Nation were also coming around was especially satisfying to Bernays, who believed that winning the liberals over was essential… At the same time, plans were under way to mail to American Legion posts (bestaande uit militairen en veteranen van de Amerikaanse strijdkrachten. svh) and auxiliaries 300,000 copies of a brochure entitled ‘Communism in Guatemala — 22 Facts.’
The result, tragically, has meant decades of tyranny under a Guatemalan government whose brutality rivaled the Nazis as it condemned hundreds of thousands of people (mostly members of the country's impoverished Maya Indian majority) to dislocation, torture and death.
Bernays relished and apparently never regretted his work for United Fruit, for which he was reportedly paid $100,000 a year, a huge fee in the early 1950s. Tye writes that Bernays' papers ‘make clear how the United States viewed its Latin neighbors as ripe for economic exploitation and political manipulation — and how the propaganda war Bernays waged in Guatemala set the pattern for future U.S.-led campaigns in Cuba and, much later, Vietnam.’
https://ironlight.wordpress.com/2010/06/01/p-r-opaganda/
De Amerikaanse historicus, professor Stewart Ewen, komt in zijn studie PR! A Social History of Spin (1996) tot de slotsom dat al sinds de jaren twintig van de vorige eeuw:
the mass media, dominated by commercial interests, would provide subservient channels through which as broad public might be schooled to a corporate point of view.
Bernays zelf wees in zijn boek Crystallizing Public Opinion (1923) erop dat:
The minority has discovered a powerful help in influencing majorities. It has been possible so to mould the mind of the masses that they will throw their newly gained strength in the desired direction. Propaganda is the executive arm of the invisible government.
Natuurlijk werd hij rijkelijk beloond door de elite voor zijn inzichten in
the conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses,
die een 'indispensable feature of democratic society' was geworden, zoals hij zijn propagandatechnieken zo treffend omschreef. Vanaf toen wisten — in Bernays’ woorden — de 'invisible wire pullers’ hoe ze 'continuously and systematically' de cruciale taak van het 'regimenting the public mind’ in de praktijk konden brengen. Edward Bernays waarschuwde zijn rijke opdrachtgevers al in het begin van de twintigste eeuw voor de gevaren van de democratie. Op die wijze konden immers grote groepen burgers een greep krijgen op hun eigen toekomst en dit zou de macht van de elite drastisch inperken. 'Freedom' kan alleen in handen zijn van de machtige gefortuneerden die de middelen bezitten om ‘de vrijheid' vorm en inhoud te geven, waardoor het vandaag de dag ‘impossible’ is ‘to overestimate the importance of engineering consent; it affects almost every aspect of our daily lives.’
https://drwho.virtadpt.net/files/The-Engineering-of-Consent.pdf
Voor zijn baanbrekende bijdrage aan de beheersing van de massa werd Bernays in 1949 door de prestigieuze American Psychological Association gehuldigd. Hoe invloedrijk de inzichten van Bernays werden gezien, bleek andermaal hetzelfde jaar toen de redactie van het bekende Amerikaanse tijdschrift Fortune zonder enige ironie vaststelde dat:
it is as impossible to imagine a genuine democracy without the science of persuasion [that is: propaganda] as it is to think of a totalitarian state without coercion. The daily tonnage output of propaganda and publicity... has become an important force in American life. Nearly half of the contents of the best newspapers is derived from publicity releases; nearly all the the contents of the lesser papers... are directly or indirectly the work of PR departments.
https://www.amazon.com/American-Media-Mass-Culture-Perspectives/dp/0520044967
Bernays noemde de ‘scientific technique of opinion-molding,’ kortweg de ‘engineering of consent,’ oftewel het fabriceren van de instemming van het grote publiek, dat het politieke toneelstuk mag bijwonen, maar zeker niet mag beïnvloeden. Daarom benadrukte Bernays dat de rijke elite zich moest concentreren op ‘regimenting the public mind every bit as much as an army regiments the bodies of its soldiers.’ Ook de gezaghebbende Amerikaanse media-ideoloog Walter Lippmann was uiterst sceptisch over de mogelijkheid van een ware democratie in een complexe moderne samenleving. De macht moest er daarom op toezien dat door middel van een strikte orde en een streng gehandhaafde uniformiteit, karakteristiek voor militaire- of totalitaire systemen, de bestaande orde gehandhaafd bleef.
Het gewone volk mocht, aldus Lippmann, zijn eigen belangen niet formuleren, want dan zou het een chaos worden. Het publiek kon wel tijdens verkiezingen zijn stem geven aan — door coöptatie aangewezen — beroepspolitici, maar verder niets. Om dit proces zo glad mogelijk te laten verlopen, moesten de media worden ingezet. Zij waren verantwoordelijk voor ‘het fabriceren van consensus,’ dat Bernays omschreef als ‘een zelfbewuste vaardigheid en het standaard instrument van regeringen die namens het volk besturen.’ En juist daarom was van ultiem belang dat de pers ervan doordrongen blijft dat zij ‘moet kiezen,’ want, de commerciële pers verkeert voortdurend in de situatie waarbij ‘either you are with us, or you are with the terrorists,’ om president Bush junior eens te citeren. De Franse geleerde Jacques Ellul schreef in dit verband over ‘the formation of men’s attitudes.’ Propaganda:
must create a complete environment for the individual, one from which he never emerges. And to prevent him from finding external points of reference, it protects him by censoring everything that might come in from the outside.
In de huidige werkelijkheid kan ‘[p]ropaganda not be satisfied with partial successes, for it does not tolerate discussion.’ Ellul besefte de propagandistische waarde van een gecontroleerde pers, die er diep van doordrongen moet zijn dat zij ‘moet… kiezen,’ voor de belangen van de macht.
In de VS was het niet alleen Walter Lippmann, die in 1917 onder president Woodrow Wilson als assistent van de minister van Oorlog diende, was zo negatief over de wenselijkheid van een echte democratie. Zijn visie werd gedeeld in brede kringen van de Amerikaanse elite. Zo verklaarde Robert Lansing, minister van Buitenlandse Zaken onder president Wilson, dat de grote massa van de bevolking ‘onwetend en geestelijk onvolwaardig’ was en dus via de pers in de juiste richting gemanipuleerd moest worden. En ook Reinhold Niebuhr, hoogleraar Praktische Theologie uit New York, de ‘officiële theoloog van het establishment,’ waarschuwde voor ‘de domheid van de gemiddelde mens… het proletariaat,’ de massa die niet de rede volgde maar het geloof en daarom door de media gevoed moest worden met ‘emotioneel krachtige oversimplificaties,’ die dienden om de ‘noodzakelijke illusie,’ over de niet bestaande 'democratie.' Volgens deze vooraanstaande adviseur van degenen die ‘de verantwoordelijkheden van de macht onder ogen zien,’ moest dit een ‘noodzakelijke illusie’ blijven, wilde tenminste de economische- en politieke elite ongestoord haar werk kunnen doen, wat in de praktijk neerkwam op het manipuleren van het ‘proletariaat’ om het kapitalistische systeem zo glad mogelijk te laten verlopen. Het volk moest door de media gedisciplineerd worden en gedirigeerd, anders zou de Westerse beschaving ten onder gaan, zo vreesde Niebuhr. Het resultaat van deze strategie is niet uitgebleven, want dankzij de overvloed aan massamedia is de constatering van de Britse auteur John Berger correct dat 'er grote delen van de' moderne:
arbeiders en middenklasse bestaan die zich niet helder kunnen uitdrukken als gevolg van de grootscheepse culturele deprivatie. De middelen om datgene wat ze weten te vertalen in gedachten is hen ontnomen.
En dat zij 'geen voorbeelden [bezitten] die ze kunnen volgen, waarbij woorden ervaringen duidelijk maken.' Een avondje televisie kijken en men weet wat Berger bedoelde. ‘Wat kan er, uitgezonderd halve waarheden, grove simplificaties of onbenulligheden, overgebracht worden aan dat half-geletterde massale gehoor, dat… overal de voorstelling mag bijwonen?’ zo schreef op zijn beurt professor George Steiner, die aan Yale en Oxford doceerde. Op zijn beurt noemt de auteur Milan Kundera journalisten de ‘termieten van de reductie,’ die ‘over de hele wereld dezelfde simplificaties en clichés uit[strooien], waarvan mag worden verwacht dat ze door de meerderheid zullen worden aanvaard, door allen, door de hele mensheid.’ Iedereen die deze consensus verbreekt, iedereen die weigert de rol van propagandist te spelen, vormt per definitie een bedreiging en moet dan ook worden gestigmatiseerd en gemarginaliseerd als een populistische ‘fake news’ verspreider. Toch weet de mainstream-pers maar al te goed wat zij doet. Zo verwoordde Frits van Exter, voormalig hoofdredacteur van Trouw en Vrij Nederland en huidige voorzitter van de Raad voor de Journalistiek en het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek, de neoliberale journalistieke corruptie op een treffende manier. Onder de kop: 'De conditionering van de kudde' verklaarde hij:
Lezers horen wantrouwend te zijn tegenover de media... De aandacht van de media [wordt] natuurlijk voor een belangrijk deel gestuurd… door de politieke machten… Dat geldt voor de nationale politiek, maar natuurlijk ook voor de internationale politiek… Het heeft voor een deel te maken met de vluchtigheid van het medium. Deels ook volgen de media elkaar, sommige zijn dominanter, en andere lijden aan kuddegedrag… Als je volgend bent, dan betekent dat als een autoriteit, of iemand die gekozen is om een bepaald gezag uit te oefenen, zegt ‘ik vind dit een belangrijk onderwerp, daar gaan we nou es wat aan doen,’ dat je dat ook bekijkt. De dingen waar hij het niet over heeft, die volg je dus minder… het werkt voor een deel reflexmatig. Reflexen zijn het, je bent daar geconditioneerd in.
De steun aan de NAVO is precies de reden waarom de Nederlandse staat bereid is ‘Raam op Rusland’ met belastinggeld te subsidiëren. Typerend voor de corrupte houding van Hubert Smeets, één van de oprichters van deze anti-Russische propaganda-site, is dat hij in NRC Handelsblad de Russische/Israelische gangster Michail Chodorkovski niet alleen als betrouwbare bron opvoerde, maar tevens als democratisch alternatief voor ‘Poetin’ en diens zogenaamde ‘Poetinisme.’ Chodorkovski, voormalig ‘deputy head of Komsomol (the Communist Youth League),’ wist in het ineengestorte Rusland binnen een decennium de op zestien na rijkste man ter wereld te worden, tot de regering Poetin een einde maakte aan Chodorkovski's plunder-praktijken. De rooftocht van deze oligarch vond plaats onder de heerschappij van Boris Jeltsin. Maar In 1999 kwam een eind aan het neoliberale beleid van de uiterst onpopulaire Jeltsin, die:
transformed Russia's state socialist economy into a capitalist market economy by implementing economic shock therapy, market exchange rate of the ruble, nationwide privatization, and lifting of price controls. Economic collapse and inflation ensued. Amid the economic shift, a small number of oligarchs obtained a majority of the national property and wealth, while international monopolies came to dominate the market.
Het gevolg van de door Amerikaanse neoliberale economen ontwikkelde ‘shocktherapy’ was dat ruim 40 procent van de Russische bevolking onder de armoedegrens zakte en de gemidelde leeftijd van Russische man naar 58 jaar daalde, het niveau van de Derde Wereld, terwijl zeven oligarchen, onder wie Chodorkovski, via malversaties en sommigen zelfs door het vermoorden van concurrenten erin slaagden zeker 50 procent van de Russische economie in handen te krijgen. Het gevolg was dat:
Amid growing internal pressure, in 1999 he (Jetsin. svh) resigned and was succeeded by his chosen successor, former Prime Minister Vladimir Putin.
https://en.wikipedia.org/wiki/Boris_Yeltsin
Na zijn aantreden zagen president Poetin en zijn regering zich genoodzaakt de macht van de corrupte oligarchen terug te dringen om zodoende de ontstane chaos te stoppen. Volgens de filmdocumentaire CitizenK was:
Michail Chodorkovski een van de zakenmannen die in de jaren negentig rijk werden door handig gebruik te maken van de mogelijkheden in het kwetsbare economische systeem tijdens de overgang van het communisme naar het kapitalisme in post-Sovjet Rusland. Als bankier en later oliemagnaat vergaarde hij niet alleen kapitaal, maar ook invloed, en wisten hij en zes andere oligarchen zich gesteund door de politieke leiders. Enkele jaren later keerde het tij echter. De economie stortte in en de nieuwe president Poetin bleek geen enkele vorm van inmenging in, of kritiek op zijn beleid te dulden. Chodorkovski werd gearresteerd en zat tien jaar in de gevangenis in Siberië.
https://www.idfa.nl/nl/film/53ef7a16-9bdf-4429-86f5-13c518391ed8/citizen-k
In deze IDFA-aankondiging verzuimt de organisatie te vermelden dat Chodorkovski werd veroordeeld vanwege grootscheepse ‘fraude, verduistering en belastingontduiking,’ en dat het ‘handig gebruik maken van de mogelijkheden’ een absurd eufemisme is voor misdrijven die ook in Nederland strafbaar zijn. Het stabiliseringsbeleid onder Poetin werd ogenblikkelijk bekritiseerd door de neoliberale westerse elite en haar ‘vrije pers,’ een kritiek die al snel uitmondde in een georkestreerde hetze, gericht tegen de toenemende binnenlandse en buitenlandse invloed van de nieuwe beleidsbepalers. Eind 2013 verleende president Poetin, de veroordeelde Chodorkovski gratie waardoor hij vervroegd werd vrijgelaten.
'Khodorkovsky flew directly to Berlin after the release, where he was greeted by the former German Foreign Minister Hans-Dieter Genscher, who had assisted in negotiating the pardon,' waarmee opnieuw het politieke en economische belang van het neoliberale Westen werd aangetoond om Russische gangsters te omarmen.
Welnu, de gesubsidieerde Hubert Smeets laat de oligarch Chodorkovski -- die in een decennium vijftien miljard bijeen wist te plunderen in een volkomen ineengestorte grootmacht -- onweersproken beweren dat Poetin 'niet op[komt] voor het Russisch belang,’ daarmee implicerend dat Chodorkovski dit wel doet. Juist deze gangster opvoeren als een betrouwbare bron getuigt hoe journalistiek gecorrumpeerd Hubert Smeets is. De Russische gangster was namelijk een ‘oligarch, snel rijk geworden over de ruggen van vele anderen, een man die absoluut over lijken ging,’ aldus de voormalige Volkskrant-correspondent in Rusland, Olaf Koens. De wijze waarop de westerse commerciële media Chodorkovski doorgaans presenteren verraadt hun doortraptheid. Zo luidde op 21 september 2014 de kop boven een artikel in dezelfde Volkskrant over de ‘man die absoluut over lijken ging’ blijmoedig:
Chodorkovski is terug en bereid Rusland te leiden.
De strekking van het bericht is dat er licht aan het einde van de tunnel was, dat Rusland een neoliberale democratie kan worden, door de inzet van een roofzuchtige miljardair, dus dankzij een parasitaire en veroordeelde ‘oligarch’ met een dubbele nationaliteit. De westerse elite leek weer een stroman te hebben, bereid om van Rusland een copie te makean van de neoliberale parlementaire democratie, die in het Westen door een groeiend aantal stemgerechtigden wordt gewantrouwd, omdat juist die ‘democratie’ het mogelijk heeft gemaakt dat alleen al sinds de corono-lockdown de allerrijkste plutocraten ‘significantly richer’ zijn geworden ‘in the midst of a pandemic that has seen world economies battered.’ Tijdens de pandemie zagen:
seven of the world’s richest people their fortunes increase by over 50%,’ terwijl ‘Beyond the realm of the billionaires, many people with more modest wealth invested in stock markets have also made gains. Wall Street’s benchmark S&P 500 index set a new record high yesterday, having recovered the sharp losses it suffered in March,
The New York Times berichtte al op 27 maart 2020 dat in:
some respects, the pandemic is an equalizer: It can afflict princes and paupers alike, and no one who hopes to stay healthy is exempt from the strictures of social distancing. But the American response to the virus is laying bare class divides that are often camouflaged — in access to health care, child care, education, living space, even internet bandwidth… a kind of pandemic caste system is rapidly developing: the rich holed up in vacation properties; the middle class marooned at home with restless children; the working class on the front lines of the economy, stretched to the limit by the demands of work and parenting, if there is even work to be had.
The New York Times wijst bovendien op de volgende veelbetekenende ontwikkeling in de VS:
the rich aren’t going east or west, but down. Gary Lynch, general manager of Rising S, a Texas maker of safe rooms and bunkers that range in price from $40,000 to several million dollars, said he had added a second shift of 15 workers to handle the flood of new orders, mostly for underground bunkers.
‘I’ve never seen interest like there is now,’ said Mr. Lynch, who has taken to turning his phone off at night so he can get some sleep. ‘It has not let up.’
Daarnaast is algemeen bekend dat ‘The net worth of the world's billionaires increased from less than $1 trillion in 2000 to over $7 trillion in 2015.’ Dit alles voltrok zich in een tijd van neoliberale deregulering en privatisering en het overhevelen van de productie van goederen en diensten naar lage lonen landen, terwijl de reële lonen en uitkeringen in het Westen door de permanente bezuinigingspolitiek nauwelijks tot niet stegen. De NOS maakte op 19 augustus 2018 bekend dat:
‘al tientallen jaren, de inkomens in Nederland maar amper [stijgen]. De lonen gaan nauwelijks harder omhoog dan de inflatie. Ook in periodes van economische groei.’
https://nos.nl/op3/artikel/2246692-waarom-ons-inkomen-al-30-jaar-bijna-niet-meer-stijgt.html
Omdat zowel Rusland als China een dergelijke neoliberale ‘democratie’ niet willen of kunnen invoeren, worden de leiders van deze twee grootmachten door de westerse ‘corporate press’ afgeschilderd als een bedreiging van de ‘democratische wereld.’ Het feit dat de westerse zogenaamde ‘democratie’ met haar toenemende kloof tussen arm en rijk en haar vervreemding van zichzelf, de medemens en de natuur niet door de gehele mensheid wordt omarmd, is voor de westerse elite en haar woordvoerders absoluut onaanvaardbaar, en demonstreert hoe diep de totalitaire houding is geïnternaliseerd. De opiniewebsite Joop.nl van televisieomroep BNNVARA geeft hiervan een klassiek voorbeeld. Hoewel Joop, met zijn ‘linkse signatuur,’ een reactie was op ‘de dominantie van de rechtse mening op het internet’ -- dat volgens de oprichters een ‘ongezonde situatie’ was -- berichtte deze website op 21 september 2014 onder de kop ‘Poetin krijgt concurrentie: Chodorkovski wil leiderschap’ ondermeer het volgende:
Chodorkovski opent platform in Parijs om pro-Europese Russen te verenigen.
De in ballingschap verkerende Russische oligarch Michael Chodorkovski wil Rusland gaan leiden. Dat maakte hij zaterdag bekend tegen de Franse krant Le Monde. Vandaag gingen tienduizenden Russen de straat op uit protest tegen het Oekraïne-beleid van Poetin. Het was de grootste vredesmars in maanden.
Chodorkovski had van te voren zijn steun aan het protest toegezegd. Verwacht wordt dat hij wel wat los kan maken en dat vooral jongeren, liberalen en intellectuelen wat zullen voelen voor zijn leiderschap. Hij wil de macht van Poetin en het parlement inperken en die van de rechtbanken vergroten.
‘Als Rusland zich normaal zou ontwikkelen, zou ik niet geïnteresseerd zijn in het presidentschap,’ zei Chodorkovski tegen de Franse krant. ‘Maar als blijkt dat het noodzakelijk is om de crisis te overwinnen en constitutionele hervormingen door te voeren, ben ik bereid deze taak op me te nemen.’
https://joop.bnnvara.nl/nieuws/poetin-krijgt-concurrentie-chodorkovski-wil-leiderschap
Ook hier is sprake van dezelfde lachwekkende voorstelling van zaken. Een door de rechterlijke macht tot een langdurige gevangenisstraf veroordeeld lid van de Russische mafia, die zegt de ‘macht’ van de rechterlijke macht te willen vergroten, zou op zijn minst door een onafhankelijke journalist gewantrouwd moeten worden. Immers, als Willem Holleeder hetzelfde in Nederland zou verklaren, zou de voltallige journaille in een bulderend gelach uitbreken. Maar omdat het hier een tegenstander betreft van president Poetin wordt Chodorkovski gepresenteerd als een groot staatsman, een democraat van het zuiverste water, die zich geheel belangeloos wil inzetten voor ‘de democratie.’ Terwijl toch president Vladimir Poetin, volgens The New York Times van 18 maart 2018, een ‘Broad Mandate for 4th Term’ won met 76.6 procent van de uitgebrachte stemmen.
Ondanks de voorspelling van Joop in 2014 dat: ‘Verwacht wordt dat’ Chodorkovski ‘wel wat los kan maken en dat vooral jongeren, liberalen en intellectuelen wat zullen voelen voor zijn leiderschap,’ werd Poetin vier jaar later met een ruime meerderheid herkozen. Door wie werd dan ‘verwacht’ dat de grote democraat Chodorkovski ‘wel wat los kan maken en dat vooral jongeren, liberalen en intellectuelen’? Joop verzwijgt het, en wel omdat deze formulering in de media gebruikt wordt om te suggereren dat, in dit geval, de macht van Poetin flinterdun is, en dat Rusland een gevaarlijke dictatuur is. Zo portretteert ook Geert Mak in zijn in 2019 verschenen boek Grote verwachtingen in Europa 1999-2019 — geschreven onder toeziend oog van Hubert Smeets — de Russische Federatie als een grote bedreiging voor het Westen, door ondermeer te beweren dat Vladimir Poetin ‘binnen de kortste keren een infarct in het hart van de westerse wereld [schiep],’ omdat diens ‘doelstellingen’ zouden neerkomen op ‘een gestage verzwakking van Amerika en de Europese Unie.’
Meer over onze toegewijde propagandisten de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten