De negentiende eeuwse Amerikaan Herman Melville kan beschouwd worden als de grootste schrijver van de Verenigde Staten. Als geen andere auteur slaagde hij erin de ziel van zijn land bloot te leggen. In zijn novelle The Confidence-Man: His Masquerade (1857) laat hij één van zijn protagonisten opmerken:
Confidence is the indispensable basis of all sorts of business transactions. Without it, commerce between man and man, as between country and country, would, like a watch, run down and stop.
Zonder ‘vertrouwen’ is een samenleving onmogelijk. De vraag die Melville dan ook opwerpt is ‘in what or whom should we place our confidence? Upon what and whom do we consent to rely?’ Het is in dit verband van ultiem belang te weten welke rol de ‘Confidence-Man’ speelt in een materialistisch systeem, waar alles om geld draait? Bovendien: wat betekent de noodzaak van de ‘vertrouwensman’ om een ‘vermomming’ te gebruiken? Melville laat zien dat de ‘confidence-man’ de ‘maskerade’ is van een ‘con man,’ de universele oplichter, zoals die zich overal manifesteert, op marktpleinen en effectenbeurzen, in de politiek en de commerciële pers, op elke plaats waar mensen contact met elkaar maken, duikt de ‘con man’ op om de kluit te belazeren. Aangezien ik mijn hele werkzame leven journalist ben geweest, beperk ik mij nu tot de politiek en de pers. In 2016 schreef de Angelsaksische academicus Douglas Renwick de volgende, ook voor buitenstaanders, begrijpelijke inleiding over de oplichtingspraktijken van de propagandisten in de ‘vrije pers’:
Up until World War One the role that propaganda played in industrial societies was relatively small, and not particularly effective. There were singular PR men like a guy called Ivy Lee who was paid to make the Rockefeller’s look good. But there was no real PR industry. During World War One however, the American government carried out a nationwide propaganda campaign to turn a left-leaning and anti-war population into anti-German jingoists (chauvinisten. svh). The success of this propaganda campaign then convinced the business elites and progressive intellectuals such as Harold Lasswell and Edward Bernays that propaganda could be used continuously, for both advertising and pacification of an otherwise militant population struggling for rights. As Bernays put it ‘[business] realized the great public could now be harnessed to their cause as it had been harnessed during the war to the national cause, and the same methods could do the job.’ This would be a new method of breaking up labour strikes, other than using violence, corporate power realized that it could use propaganda to denounce (aanklagen. svh) laborers as trying to establish the red rule of anarchy and bolshevism, and un-American values.
There was detailed analysis written about these new social changes. Harold Lasswell wrote in his short essay ‘The Theory of Political Propaganda’ that ‘conventions have arisen which favor the ventilation of opinions and the taking of votes. Most of that could formerly be done by violence and intimidation must be done by argument and persuasion.’ Similarly, in 1928 the main founder of the public relations practice, Edward Bernays, wrote in his book called ‘Propaganda,’ which was the main manual of the public relations industry, that… ’we are dominated by a relatively small number of persons… who understand the mental processes and patterns of the masses. It is they who pull the wires who control the public mind.’ By this time propaganda was ‘universal and continuous, and in its sum total it is regimenting the public mind every bit as much as an army regiments its soldiers.’
The first line of his essay, he later wrote in 1947, called The Engineering of Consent, was that ‘Freedom of speech and its democratic corollary (consequentie. svh), a free press, have tacitly expanded our Bill of Rights to include the right of persuasion (ompraten. svh)…’
In 1949 Edward Bernays was honored by the American Psychological Association for his contributions to science and society. In the same year, Fortune magazine observed that ‘it is impossible to imagine a genuine democracy without the science of persuasion as it is to think of a totalitarian state without coercion….The daily tonnage output of propaganda and publicity… has become an important force in American Life. Nearly half the contents of the best newspapers is derived from publicity releases; nearly all the contents of lesser papers… are directly or indirectly the work of PR departments.’ Around about this time the use of the word ‘propaganda’ got phased out of use, as the word had picked up too much negative connotation from the way Nazi’s had used it. We have accepted the word Public Relations instead as a sort of a euphemism.
It should be noted that the system that was developed in America played an important role in Nazi Germany. The corporate propaganda system was defined by political scientist Harold Lasswell as ‘the management of collective attitudes by the manipulation of significant symbols.’ This system of symbol manipulation was to be crudely replicated by the Nazi government. As Goebbels put it, ‘One of the most ridiculous aspects of democracy will always remain… the fact that it has offered to its mortal enemies the means by which to destroy it.’ This ‘symbol management,’ which as I understand is the association of certain symbols with meaning, was used effectively by the Nazis. A German called Victor Klemperer documented its usage in his book called ‘Language of the Third Reich.’ One of his examples was the association of the image of the stormtrooper with the concept of heroism through posters. Thus when people thought of stormtroopers they thought of heroism…
In totalitarian societies orders come from the ruling party on what to say, but it is not as successful in getting people to believe it. In a country like America you have a large class of professionals devoted to upholding the lies and distortions, you have a huge public relations industry, think tanks, and academics, advertisers, and an intensive devotion to polling public opinion, which is useful for those in power who want to manipulate it. Controlling public opinion here makes up a large part of the economy…
De nazi-minister van Volksvoorlichting en Propaganda, Joseph Goebbels, had meer dan gelijk toen hij verklaarde dat ‘One of the most ridiculous aspects of democracy will always remain… the fact that it has offered to its mortal enemies the means by which to destroy it.’ Sterker nog: juist door propaganda als beheersingstechniek in te zetten, heeft de democratie zichzelf uitgehold. Vanzelfsprekend sluit de vrijheid van meningsuiting de inzet van propaganda uit. Het opmerkelijk is zelfs dat een dictatuur zonder permanente propaganda kan bestaan, maar een democratie nooit. Een dictator kan onmiddellijk geweld inzetten om de massa te disciplineren, maar een democratie kan geweld pas gebruiken als allerlaatste hulpmiddel, dus pas wanneer voor de elite er geen andere optie meer voor handen is, en de eerste botsingen tussen de bevolking en de gemilitariseerde politie al hebben plaatsgevonden. Zolang dit niet het geval is, moet een vloedgolf aan propaganda de ogenschijnlijke rust en orde handhaven. Daarbij moet de macht er nauwlettend op toezien dat de overgrote meerderheid niet het verschil merkt tussen propaganda en eerlijke informatie. Krijgt een aanzienlijk deel van de bevolking dit wel door dan is er, zoals nu, sprake van een gevaarlijke geloofwaardigheidscrisis, die in het meest extreme geval in oproer of zelfs revolutie eindigt. Vandaar ook dat de elite juist in een democratie het volk altijd vreest, en de noodzaak van propaganda vergroot. Binnen deze context schreef Melville ‘The Confidence-Man,’ een ‘werk,’ zo wordt Amerikaanse studenten geleerd:
deeply rooted in its own time. Gertrude Stein once wrote that no writer is ahead of his or her time, but a unique writer’s understanding of his or her own time may not be understood by others also living in that moment: The writer may be living in the present while all others are still living in the past. This is certainly true of Melville in The Confidence-Man. For while the United States remained obsessed with its own promises of freedom and democracy, Melville was interested in showing how the manipulation of the language of freedom and democracy could become the true discourse of the nation. Incidental historical references make clear to the reader the historical correlative of ruse (list. svh), swindle, and appearance (schijn. svh) that Melville is interested in exposing. The hoaxes of circus showman P. T. Barnum and the financial panics and wildcat banking of the nineteenth century manipulated public trust for profit. In The Confidence Man, hucksters (sjacheraars. svh) and con artists try to sell one another bogus stock (niet bestaande goederen. svh), swindle one another out of services, and rob one another of whatever property they might have.
The masquerade in the title suggests that the novel is not interested in describing a single individual but rather a type. The American confidence man dons any number of masks, but one thing always remains the same: He is trying to sell something, and to do so he must gain the trust of his potential victim. As one character says: ‘Confidence is the indispensable basis of all sorts of business transactions. Without it, commerce between man and man, between country and country, would, like a watch, run down and stop.’ No character can steer clear of potential swindles, for to do so would mean distrust of an entire system: capitalism and the American project. Nearly every character in the novel is practicing his own type of shell game (een frauduleuze en bedrieglijke actie dan wel truc, vooral in de politiek. svh), so mutual wariness abounds. The implicit criticism of business and capitalism is clear.
https://www.enotes.com/topics/confidence-man/critical-essays
Het bedrog is volkomen. Het is het bedrog van alle leiders. Zij doen het zo voorkomen alsof zij hun mensen in de dood voorgaan. In werkelijkheid echter sturen ze hen vooruit de dood in, om zelf langer in leven te blijven. De list is altijd dezelfde. De leider wil overleven; daaruit put hij zijn kracht. Als hij vijanden heeft om te overleven is het goed; zo niet, dan heeft hij eigen mensen. In elk geval gebruikt hij beiden, afwisselend of tegelijkertijd. De vijanden gebruikt hij openlijk, daar zijn ze immers vijanden voor. Zijn eigen mensen kan hij slechts verkapt gebruiken.
Canetti voegde hieraan toe:
Of hij al dan niet metterdaad door vijanden wordt belaagd, altijd zal hij een gevoel hebben bedreigd te zijn. De gevaarlijkste dreiging gaat uit van zijn eigen mensen, die hij altijd beveelt, die in zijn naaste omgeving verkeren, die hem goed kennen. Het middel tot zijn bevrijding, waarnaar hij niet zonder aarzeling grijpt maar waarvan hij geenszins geheel afziet, is het plotselinge bevel tot massadood. Hij begint een oorlog en stuurt zijn mensen naar de plaatsen waar ze moeten doden. Velen van hen zullen daarbij zelf omkomen. Hij zal er niet rouwig om zijn. Hoe hij zich naar buiten toe ook mag voordoen, het is een diepe en verborgen noodzaak voor hem dat ook de gelederen van zijn eigen mensen uitgedund worden.
In 1983 wierp de Tsjechisch-jFranse auteur Milan Kundera tijdens een lezing in de Verenigde Staten, de vraag op waar de obsessieve drang vandaan komt om de wereld te willen overheersen:
Om rijker te zijn? Gelukkiger? Nee. De agressiviteit van het geweld is volmaakt ongeïnteresseerd, ongemotiveerd, ze wil alleen maar haar willen; ze is het zuiver irrationele. Kafka en Hasek confronteren ons... met deze reusachtige paradox: gedurende het tijdperk van de Moderne Tijd vernietigde de cartesiaanse rede één voor één alle uit de middeleeuwen geërfde waarden. Maar op het moment van de totale overwinning van de rede maakt het zuiver irrationele (het geweld dat niet meer wil dan z'n willen) zich meester van het wereldtoneel, omdat er geen enkel aanvaard waardesysteem meer is dat het in de weg zou kunnen staan,
dat wil zeggen: geen enkele godsdienst en geen enkele ideologie. Wat overblijft is slechts het cynisme en nihilisme van de macht. Vanuit dit inzicht wordt begrijpelijk waarom de mainstream-pers niets anders kan dan het bedrijven van propaganda voor het heersende systeem. Wat zou zij anders moeten doen, in een realiteit die als enige normloze drijfveer het maken van zoveel mogelijk geld heeft? Ook de massamedia staan in dienst van de financiële macht. Bij gebrek aan enig vertrouwen in iets anders dan geld functioneert de ‘corporate press’ als de priesters van het Vooruitgangsgeloof, dat niet zonder een vijand-beeld kan bestaan. Daarbij is het volgens Kundera:
niet zo belangrijk dat in de verschillende organen van de media de verschillende politieke belangen tot uiting komen. Achter het uiterlijke verschil heerst een en dezelfde geest. Je hoeft de Amerikaanse en Europese opiniebladen maar door te kijken, van rechts zowel als links, van Time tot Der Spiegel: in al die bladen tref je dezelfde kijk op het leven aan, die zich in dezelfde volgorde waarin hun inhoudsopgave is opgebouwd weerspiegelt, in dezelfde rubrieken, dezelfde journalistieke aanpak, dezelfde woordkeus en stijl, in dezelfde artistieke voorkeuren en in dezelfde hiërarchie van wat ze belangrijk en onbeduidend achten. De gemeenschappelijke geestesgesteldheid van de massamedia, die schuilgaat achter hun politieke verscheidenheid is de geest van de tijd.
Het propagandistisch simplisme van de ‘vrije pers,’ die tot een massale culturele deprivatie heeft geleid, staat lijnrecht tegenover de complexiteit van de roman, met al haar subtiele gelaagdheden. Het is niet vreemd dat Gustave Flaubert het simplisme van de journalistiek verafschuwde. Al in 1866 schreef de Franse auteur in een brief aan een vriendin:
U heeft het over de verdorvenheid van de pers; die maakt mij zo doodziek dat kranten me een regelrechte lichamelijke walging bezorgen. Ik lees liever helemaal niets dan die verfoeilijke lappen papier. Maar men doet al het mogelijke om er iets belangrijks van te maken. Men gelooft erin en men is er bang voor. Dat is de wortel van het kwaad. Zolang de eerbied voor het gedrukte woord niet uit de wereld is geholpen, komen wij geen stap verder. Breng het publiek de liefde voor het grote bij en het zal de kleine dingen in de steek laten, of liever gezegd het zal de kleine dingen zichzelf laten uitschakelen. Ik beschouw het als een van de gelukkigste omstandigheden van mijn leven dat ik niet in kranten schrijf. Het doet mijn beurs geen goed, maar mijn geweten vaart er wel bij en dat is het voornaamste.
Vijf jaar later waarschuwde hij in een brief aan George Sand:
De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman. Die droom is al gedeeltelijk verwezenlijkt. Hij leest dezelfde kranten en heeft dezelfde hartstochten.
flaubertiaanse ontdekking voor de toekomst van de wereld belangrijker [is] dan de meest schokkende gedachten van Marx of Freud.
Binnen de hierboven beschreven context is duidelijk welke desastreuze rol de media in het Westen spelen. De mainstream-journalisten zijn de hedendaagse ‘con men.’ De meest scherpzinnige intellectuelen beseffen dit ook. Zo schreef de Amerikaanse commentator Maureen Dowd in The New York Times van 5 maart 2016, onder de kop ‘Chickens, Home to Roost’:
As Maria Konnikova, the author of 'The Confidence Game,' notes, con men are created by the yearning of their marks 'to believe in something that gives life meaning… Their genius lies in figuring out what, precisely, it is we want, and how they can present themselves as the perfect vehicle for delivering on that desire.'
It’s delicious watching the neocon men who tricked the country and gulled the naïve W. (George W. Bush. svh) into the Iraq invasion go ballistic trying to stop the Gotham (bijnaam voor New York. svh) con man.
Bill Kristol (invloedrijke neoconservatieve ideoloog. svh) of The Weekly Standard wrote an outraged column about why there wasn’t more outrage at Trump, who correctly pointed out that Americans were deceived into a catastrophic war.
Kristol, the midwife to three debacles — Dan Quayle, Iraq and Sarah Palin — solicited suggestions for the name of the new party that Republicans will have to start if Trump secures the nomination. How about 'Losers'?
Eliot Cohen, a former W. State Department official who pushed to 'liberate' Iraq, said Trump would be 'an unmitigated disaster for American foreign policy.' And Robert Kagan, who backed the Iraq war, said 'the only choice will be to vote for Hillary Clinton.' Max Boot (neoconservatieve auteur) concurred.
It’s amazing, having been tainted by the worst foreign policy disaster in American history, that the Republican national security intelligentsia would unite against a Trump presidency in an open letter, charging that he would 'make America less safe' and 'diminish our standing in the world.' Sort of like the Iraq invasion? […]
It’s delightful to see the encrusted political king-making class utter a primal scream as Trump smashes their golden apple cart. He’s a real threat to the cozy, greedy, oleaginous (olieachtig. svh) cartel, their own Creature from the Black Lagoon (piratennest vol huurlingen. svh).
For all the Republican establishment’s self-righteous bleating, Trump is nothing more than an unvarnished, cruder version. For years, it has fanned, stoked and exploited the worst angels among the nativists, racists, Pharisees (hypocriete zelfrechtvaardigers. svh) and angry white men, concurring in anti-immigrant measures, restricting minority voting, whipping up anti-Planned Parenthood hysteria and enabling gun nuts.
How lame was it that after saying he was a crazy choice, Rubio, Ted Cruz, Paul Ryan and John McCain turned around and said they will support Trump if he’s the nominee?
After watching Hillary Clinton, for whom campaigning is a nuisance, and Barack Obama, who disdains politics, it’s fun to see someone having fun. Like Bill Clinton, Trump talks and talks to crowds. They feed his narcissism, and in turn, he creates an intimacy even in an arena that leaves both sides awash in pleasure. It’s easy to believe him when he says that, unlike President Obama, he would enjoy endlessly negotiating with obstructionists and those on the other side of the aisle.
http://www.nytimes.com/2016/03/06/opinion/sunday/chickens-home-to-roost.html
Waarom ik mevrouw Dowd's uiteenzetting citeer is omdat zij inziet dat er een nauwe band bestaat tussen politici en oplichters. Het begrip 'con-man' was oorspronkelijk een typisch Amerikaans fenomeen, dat een afkorting was van Melville's roman ‘The Confidence-Man.' Significant is nu dat de waardering almaar toeneemt, aldus de Amerikaanse hoogleraar Robert Milder, gespecialiseerd in negentiende eeuwse Amerikaanse auteurs. Milder stelt dat 'Long mistaken for a flawed novel, the book is now admired as a masterpiece of irony and control.' Op haar beurt meldt Wikipedia dat:
The novel is written as cultural satire, allegory, and metaphysical treatise, dealing with themes of sincerity, identity, morality, religiosity, economic materialism, irony, and cynicism. Many critics have placed The Confidence-Man alongside Melville's Moby-Dick and 'Bartleby, the Scrivener' as a precursor to 20th-century literary preoccupations with nihilism, existentialism, and absurdism.
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Confidence-Man
Omdat Melville’s 'con-man' een prominente rol speelt in de geschiedenis van de VS, en nu ook elders, wil ik erop wijzen dat een consumptiecultuur, waarin de massa in dienst staat van de koop en verkoop van alles en nog wat — van tandenborstels en buitenlandse reizen tot aan ideologieën en identiteiten — is de 'maskerade' van de oplichter een onmisbaar onderdeel geworden van de hedendaagse virtuele wereld. In zijn beroemdste boek, Moby Dick (1851), laat Melville kapitein Achab zeggen:
Alle zichtbare voorwerpen, man, zijn slechts bordkartonnen maskers. In iedere gebeurtenis… zit een onbekend maar met rede behept element dat zijn grondtrekken toont van achter het redeloze masker. Wil een mens slaan, sla dan door dat masker heen! Hoe kan een gevangene uitbreken als hij niet door de muur breekt? Voor mij is de witte walvis die muur, vlak voor me geschoven. Soms denk ik dat er niks achter zit. Maar het is genoeg. Hij daagt mij uit, hij werkt op mijn zenuwen; ik zie een godgeklaagde kracht in hem en een ondoorgrondelijke boosaardigheid die deze staalt. Dat ondoorgrondelijke is het vooral wat ik haat, en of de walvis nu werktuig is of aanstichter, ik zal mijn haat op hem koelen. Praat me niet van godslastering, kerel; ik zou de zon slaan als ze me te na kwam. Als de zon het ene zou kunnen, kan ik het andere, want je hebt hierbij altijd iets als eerlijk spel, al beheerst competitie de hele schepping. Maar zelfs dat eerlijke spel gebiedt mij niet, kerel. Wie staat er boven mij? De waarheid kent geen grenzen.
Ook The Confidence-Man heeft als thema de agressieve bezetenheid van de Amerikaanse cultuur, de mateloze beheersingsdrift van, in dit geval, alle 'conmen' in de politiek en de economie, die het vertrouwen van hun slachtoffers schenden. De Amerikaanse hoogleraar Engels Gary Lindberg stelde in de introductie van zijn studie The Confidence Man in American Literature (1982) dat zijn:
De ‘con-man’ toont inderdaad zijn publiek ‘de tegenstrijdigheden tussen onze idealen en ons gedrag.’ In dit opzicht is opiniemaker Ian Buruma het prototype van de ‘con man’ in de journalistiek. Ik geef een willekeurig voorbeeld: mijn oude vriend liet in zijn NRC-column van donderdag 1 oktober 2020 onder de kop ‘Fatsoen is het breekijzer van de democratie’ ondermeer weten dat er:
een reden [is] voor ritueel, traditie, en goede manieren in het openbare leven en de politiek. Dat rechters toga’s dragen, Britse politici elkaar aanspreken als ‘my honorable friend,’ en beschaafde mensen elkaar na een vurig debat de hand schudden, heeft een functie. Vormelijkheid is niet alleen een soort esthetische hang naar achterhaalde traditie of ouderwetse manieren. Het gaat ook niet zozeer om het tonen van respect aan bepaalde individuen. Het respect geldt de functie die zij bekleden, en daarmee de instellingen die zij vertegenwoordigen. Dit is een kwestie van legitimiteit.
Debat, oppositie, botsende belangen, zijn onontbeerlijk in een democratisch systeem. Niet alleen onontbeerlijk; daar draait eigenlijk alles om. Het systeem van politieke vertegenwoordiging is een manier om conflicten op vreedzame manier op te lossen. Maar dat lukt alleen als alle partijen het eens zijn over de regels van het spel, en elkaar misschien niet mogen maar wel beschouwen als legitieme spelers. Vandaar die ‘my honorable friend’ in het parlement van Westminster.
https://www.nrc.nl/nieuws/2020/10/01/fatsoen-als-breekijzer-van-de-democratie-a4014308
Hoewel ik het hier volledig eens ben, roepen Ian Buruma’s woorden bij mij toch meteen een vraag op. Als onafhankelijke journalist vraag ik mij namelijk af hoe de stelling van ‘my honorable friend’ te rijmen valt met zijn eerdere oproep aan de Europese NAVO-landen om een deel van het Amerikaanse ‘dirty work’ op zich te nemen, ‘and take the risk of being held accountable’ voor de daaruit onontkoombaar voortvloeiende oorlogsmisdaden en misdrijven tegen de menselijkheid.
https://www.theguardian.com/world/2002/jul/16/usa.features11
Ik bedoel, Buruma wijst er terecht op dat het ‘niet zozeer [gaat] om het tonen van respect aan bepaalde individuen,’ maar dat het ‘respect de functie [geldt] die zij bekleden, en daarmee de instellingen die zij vertegenwoordigen. Dit is een kwestie van legitimiteit.’ Natuurlijk beperken fatsoensregels zich niet tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen, maar gaan ze tevens op voor elke ‘functie’ en alle ‘instellingen’ die een beschaving levensvatbaar maken. Dus ook voor het Internationaal Hof van Justitie, en de Verenigde Naties, die ‘dirty work’ verbieden, terwijl het VN-handvest van de Verenigde Naties ook nog verbiedt dat ‘de lidstaten onderling geweld gebruiken,’ en dat ‘staten zich niet in de staatszaken van een andere staat' mogen 'mengen.’ Desondanks acht Ian Buruma de VS, dat 93 procent van zijn bestaan sinds 1776 in oorlog was en nog steeds is met één of andere soevereine staat, een ‘force for good,’ waardoor ‘we ons,’ met het oog op de naderende ‘einde’ van wat hij de ‘Pax Americana’ noemt, nu al ‘moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/06/09/pax-americana-nadert-haar-einde-11006828-a1562395
‘Weemoed’ naar het ‘dirty work’ van de Amerikaanse strijdkrachten die in opdracht van Washington grootscheepse oorlogsmisdaden begaan? Deze houding plaatst de broodschrijver in een genadeloos licht. Om zijn publiek en opdrachtgevers te behagen verklaarde Buruma op 1 oktober 2020 in NRC Handelsblad met grote stelligheid dat ‘Fatsoen het breekijzer van de democratie’ is, en zette hij uiteen dat er ‘een reden [is] voor ritueel, traditie, en goede manieren in het openbare leven en de politiek.’ Zijn opvatting is toe te juichen, aangezien Buruma ‘Democracy, Human Rights, and Journalism’ doceert aan het Bard College. Deze in de provincie gelegen universiteit kreeg sinds 2011 in totaal 160 miljoen dollar toegezegd van de, in Frankrijk veroordeelde, beursspeculant George Soros. Een dergelijk bedrag is voor het Bard College astronomisch hoog, waardoor de ‘impact,’ volgens ingewijden, ‘enormous’ zal zijn, aangezien het een ‘small liberal arts college,’ is dat ‘a relatively modest endowment of some $200 million’ heeft. Hoewel Soros’
foundation generally does not support higher education in the United States, the grant was awarded in recognition of Bard's wide-ranging engagement with global issues,
of in de woorden van ‘Bard College president Leon Botstein, who has been close to Soros for years,’ tegenover The New York Times:
We decided to create an institutional culture of serious, thoughtful, and nonpartisan engagement in the world. Bard has really taken seriously all of the John Dewey arguments about the relationship between education and democracy. It can't be done merely through the curriculum.
Ter verduidelijking: centraal in het ‘political thinking’ van de Amerikaanse filosoof Dewey staan:
the beliefs that science and democracy are mutually supportive and interdependent enterprises, that they are egalitarian, progressive and rest on habits of open social communication, and that powerful interpretations of liberal individualism and democracy have become ossified and self-defeating.
https://philanthropynewsdigest.org/news/soros-open-society-award-60-million-to-bard-college
Ondanks zijn ‘egalitaire’ en ‘progressieve’ idealen zoals ‘liberaal individualisme’ en ‘democratie’ was de joods-zionistische Leon Botstein, van 2003 tot 2010 de ‘musical director of the Jerusalem Symphony Orchestra.’ Hoe deze Amerikaanse liberaal zijn idealen concretiseerde in een rascistische samenleving — waar uit onderzoek blijkt dat ‘[n]early half of Jewish-Israelis want to expel Arabs from the country’ — is mij niet duidelijk geworden. Wel weet ik dat Botstein in:
February 2009, was accused by Joel Kovel of terminating Kovel from his position as professor at Bard in retaliation for the latter's political views.
Joel Kovel, zelf van joodse afkomst, ‘received his B.S. (Bachelor of Science. svh) summa cum laude from Yale University,’ één van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld, en is:
His faculty letter concluded this way: ‘If the world stands outraged at Israeli aggression in Gaza, it should also be outraged at institutions in the United States that grant Israel impunity. In my view, Bard College is one such institution. It has suppressed critical engagement with Israel and Zionism, and therefore has enabled abuses such as have occurred and are occurring in Gaza. This notion is of course, not just descriptive of a place like Bard. It is also the context within which the critic of such a place and the Zionist ideology it enables becomes marginalized, and then removed.’ […]
In his letter, Kovel argues that his position at Bard deteriorated as his opposition to Zionism grew and became more public. He cites his various public statements as well as the links of Bard's president, Leon Botstein, to Israel. Botstein is musical director of the Jerusalem Symphony Orchestra, and Kovel's letter cites as problematic a visit by the orchestra to Bard's campus in which the national anthems of the United States and Israel were played.
https://www.insidehighered.com/news/2009/02/19/anti-israel-prof-loses-post-bard
Interessant is tevens dat Leon Botstein’s aanstelling in Jeruzalem in 2003 samenviel met het aantreden van Ian Buruma aan Bard College om de studenten aldaar de fijne kneepjes van de westerse ‘democratie, mensenrechten en journalistiek’ bij te brengen. Hoewel de liberal Buruma doorgaans pleit voor vrijheid van meningsuiting en academische vrijheid, hield hij in het geval van Joel Kovel zijn kaken stijf op elkaar. Zo wonderlijk is dit niet, gezien het feit dat mijn oude vriend Ian, drie jaar later, in 2006 van oordeel was dat ‘Sexual deprivation may be a factor in the current wave of suicidal violence, unleashed by the Palestinian cause as well as revolutionary Islamism,’ en de aanname dat ‘sexual frustration or bitter misogyny leads directly to mass murder... cannot be dismissed as factors.’
https://www.theguardian.com/world/2006/feb/25/terrorism.comment
https://www.radiofree.org/2020/07/10/harpers-and-the-great-cancel-culture-panic/?printer_app=1
Het feit dat Ian Buruma zich afvraagt ‘Can sexual inadequacy or deprivation turn angry young men into killers?’ werpt de vraag op op grond van welke expertise hij zich een deskundige acht op het gebied van 'sexual inadequacy.' Volgende keer meer over het gegeven dat Buruma, zijn ‘Joodse’ held George Soros, de ‘geldschieter’ van Bard College, een ‘filantroop’ betitelt, en ‘de personificatie’ van ‘het Westen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten