Chinafobie en De Standaard
Goed gelachen gisteren met het stuk “Peking speurt het internet af naar belangrijke Belgen” (DS 17/09) Volgens dat verhaal zou China dus het internet gebruiken om namen op te zoeken van wie in België, en elders, belangrijk is. Wat een onthulling. Het is er een van hetzelfde niveau is als de ontdekking dat deze ochtend de zon is opgestaan en schijnt.
Het is via een anonieme klokkenluider in handen geraakt van Internet 2.0 een Australisch/Amerikaans bedrijf mede opgericht door een gewezen majoor van de Australische veiligheidsdiensten. Een totaal gebrek aan betrouwbaarheid dus.
En dat er op die lijst 696 Belgen prijken is eveneens meer dan ‘schokkend’ nieuws. China heeft in Brussel twee ambassades en als er met het Chinese nieuwjaar op hun recepties mensen worden uitgenodigd zullen er dat vermoedelijk zelfs meer zijn dan die 696.
Diplomaten hebben als taak in het land waar zij verblijven zoveel mogelijk gegevens van zoveel mogelijk personen te vergaren. En dit kan erg ver gaan. Dat soort verhalen als dat van Internet 2.0 als crimineel en schokkend te verkopen toont dat de krant tot het debiele niveau is afgezakt en niet weet wat ze publiceert.
En verder heb ik in mijn carrière als onderzoeksjournalist niets anders gedaan dan namen noteren en hun linken leggen. Daarvoor is het internet zeer belangrijk en perfect bruikbaar. Of doet De Standaard dat niet misschien?
En dan vandaag “Hoe China rechtstreeks Info uit de Brusselse EU-bubbel kocht”. Wat in de ti!tel van het stuk als een vaststaand feit wordt verkocht wordt nadien in de subtitel ‘Zou’ en “de man ontkent”. Wat verder in het stuk staat zijn naam en welke instelling zodat hij perfect identificeerbaar is. Maar mensen lezen de kop en veel minder de subtitels. DS weet dat.
Hoezeer de man (Fraser Cameron) aan China verkocht is blijkt uit een debat over China dat zijn instelling kortelings organiseert. Spreker is Europarlementslid Reinhard Bütikhofer, Duitser en fractieleider van Groen daar en lid van het Aspin Institute, het American Jewish Committee en Atlantic Brücke. Veel pro-Amerikaans kan het niet zijn en de man is dan ook gekend als een rabiaat tegenstander van China.
Maar door dit verhaal zo te brengen maken jullie van de man een crimineel die daardoor zijn werk dreigt te verliezen. Het niveau van De Standaard en uw medewerkster Gisele Nath, auteur van beiden verhalen, is dus duidelijk beneden alle peil. Grof is hiervoor een goed woord.
Willy Van Damme
Brief aan De Standaard. In het begin der jaren tachtig schreef ik een stuk over de poging van de Chinese regering om een van haar onderdanen die in Leuven studeerde en politiek asiel had gekregen te ontvoeren. Dankzij mijn interventie mislukte dat. Maar toen ik nadien mijn verhaal hierover wou publiceren raakte ik dat nergens kwijt en Paul Goossens bij De Morgen wou dat niet.
Toen het maanden later dan toch maar dan bij Knack verscheen was dat mijn laatste artikel voor dat blad. Gewezen hoofdredacteur wijlen François Verleyen had immers een bezoek gekregen van diplomaat Zwaenepoel die in opdracht van ambassadeur Patrick Nothomb handelde. Een gesprek welke volgens Buitenlandse Zaken positief was verlopen. Wat toen niet in de media mocht is nu dagelijkse kost. Liefst met veel fantasie.
Het verhaal van vandaag in De Standaard verscheen ook in Politico met meer info en die blijkt, zoals wel kon vermoed worden, van onze Staatsveiligheid te komen die de man duidelijk kapot wil. Zij gaven het door aan De Standaard en L’Avenir. Waar De Standaard bereidwillig aan mee werkt. Verder krijgen dat soort organisaties en instellingen altijd wat steun voor hun activiteiten van de vele ambassades in Brussel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten