De vraag is: waarom dringt het simpele feit niet door tot Nederlandse mainstream-opiniemakers dat het neoliberalisme wereldwijd een rampzalige ontwikkeling op gang heeft gebracht?
Pas in juni 2020 verscheen een boek van twee Nederlanders over de gevolgen van het vier decennia eerder begonnen neoliberalisme. Zoals Karl Marx en Friedrich Engels tijdens het revolutiejaar 1848 in Het Communistisch Manifest stelden: ‘Een spook waart door Europa,’ signaleren de auteurs nu, 172 jaar later, hetzelfde ‘fantoom,’ om dit als volgt toe te lichten:
De opkomst van nieuwe populistisch-nationalistische partijen overal ter wereld kent verschillende oorzaken, waarvan de economie er één is. Groeiende ongelijkheid en economische onzekerheid voeden een sfeer waarin mensen hun vertrouwen in de politiek en in hun medemensen verliezen. Het maakt ons vatbaar voor allerlei vijandbeelden. Leg de verkiezingsprogramma’s van de grote rechts-populistische bewegingen in Europa en de Verenigde Staten naast elkaar en je vindt vooral wilde beschuldigingen aan het adres van migranten, de Europese Unie, vermeende linkse elites en — afhankelijk van het land en de partij — moslims en/of Joden. Kortom: populisten wijzen naar zondebokken. Maar in hun partijprogramma’s vind je vrijwel niets terug dat wijst op een doordachte analyse en visie om de reële sociaaleconomische problemen die onze samenleving ondermijnen het hoofd te bieden. Integendeel, wie de sociaaleconomische agenda van rechts-populistische partijen onder de loep neemt, ziet vooral maatregelen die de ongelijkheid vergroten. Juist ook binnen wat wordt gepresenteerd als de ‘eigen’ groep,
aldus de bestuurskundige Hendrik Noten en de onderzoeksjournalist Sander Heijne in hun boek Fantoomgroei. Waarom we steeds harder werken voor steeds minder (2020). Het opvallende hier is dat Heijne en Noten niets nieuws signaleren, en dat de overgrote meerderheid van de Nederlandse intellectuelen pas nu wakker wordt. Dat wil zeggen: half wakker, want wanneer zij de populisten en een aanzienlijk deel van de westerse bevolking het verwijt maken dat zij geen alternatieven bezitten voor het neoliberalisme, dan verzwijgt het tweetal dat de sociaal-democraten van PVDA en D’66 mede schuldig zijn voor de groeiende ongelijkheid, en dat in de Verenigde Staten juist de Democratische Congresleden samen met president Bill Clinton direct verantwoordelijk waren voor de frontale aanval op de zogenaamde ‘welvaartsstaat.’ Door de afschaffing van de Glass–Steagall-wet uit 1933 zorgden zij in 1999 ervoor dat de financiële wereld niet langer meer door de overheid in toom kon worden gehouden. Deze déregulering speelde:
an important role in leading to the housing bubble and financial crisis. Economics Nobel prize laureate Joseph Stiglitz, for instance, argued that ‘[w]hen repeal of Glass-Steagall brought investment and commercial banks together, the investment-bank culture came out on top,’ and banks which had previously been managed conservatively turned to riskier investments to increase their returns.
https://en.wikipedia.org/wiki/Glass–Steagall_legislation
Zo kon het gespeculeer in niet bestaand geld oplopen tot een biljoenen luchtbel die in 2008 ontplofte, en de armen en middenklasse hiervan de dupe werden, terwijl de:
richest 0.1% of the world’s population have increased their combined wealth by as much as the poorest 50% — or 3.8 billion people — since 1980, according to a report detailing the widening gap between the very rich and poor.
The World Inequality Report, published on Thursday by French economist Thomas Piketty, warned that inequality had ballooned to ‘extreme levels’ in some countries and said the problem would only get worse unless governments took coordinated action to increase taxes and prevent tax avoidance.
The richest 0.1% of the world’s population have increased their combined wealth by as much as the poorest 50% — or 3.8 billion people — since 1980.
The report, which drew on the work of more than 100 researchers around the world, found that the richest 1% of the global population ‘captured’ 27% of the world’s wealth growth between 1980 and 2016. And the richest of the rich increased their wealth by even more. The top 0.1% gained 13% of the world’s wealth, and the top 0.001% — about 76,000 people — collected 4% of all the new wealth created since 1980.
‘The top 0.1% income group (about 7 million people) captured as much of the world’s growth since 1980 as the bottom half of the adult population,’ the report said. ‘Conversely, income growth has been sluggish or even nil for the population between the global bottom 50% and top 1%,’
zo berichtte The Guardian op donderdag 14 december 2017. Dit is slechts één voorbeeld van de talloze wetenschappelijke onderzoeken die aantonen dat de kloof tussen de rijken en de rest van de mensheid almaar toeneemt.
Als gevolg van het onrechtvaardige politieke beleid van zowel rechts als vermeend links is de situatie in de VS medio 2020:
40 million Americans filed for unemployment during the pandemic, but billionaires saw their net worth increase by half a trillion dollars.
This isn't the first time billionaires have seen gains while others dealt with loss, and it tends to tie back to two things. First, the government disproportionately gives more aid to larger companies.
Then, when the stock market bounces back, the unequal bailouts mean that the wealthy still have money on hand to invest and thus profit, while the middle and lower classes do not.
Wealth-friendly tax laws and loopholes then keep those billionaires at the top. Knowing all of this, some are advocating for policies to help level the playing field and create change.
‘National moral disgrace’: Over 1 in 5 US children on food stamps & living in poverty
Amerikaanse ‘billionaires got $637 billion richer during the coronavirus pandemic,’ zoals de kop in businesssinsider.com van 3 augustus 2020 luidde. Een soortgelijk proces voltrekt zich in de landen aangesloten bij de Europese Unie. De sociaal-democraat die in Nederland de neoliberale politiek doorvoerde was de PVDA-leidsman, Wim Kok, minister van Financiën en premier, die na zijn politieke loopbaan door de financiële macht beloond werd met lucratieve commissariaten bij onder andere de internationaal opererende ING bank, die in 2012 niet minder dan 619 miljoen dollar betaalde aan de Amerikaanse autoriteiten als schikking om aan een strafvervolging te ontkomen. Bovendien trof de bank op 4 september 2018 een schikking van 775 miljoen euro met het Openbaar Ministerie om zo aan strafvervolging wegens witwassen te ontkomen. Desondanks meende Kok dat de ING in 2004 qua salarissen ‘lelijk achterop’ was ‘geraakt bij vergelijkbare Europese banken.’ De ING kon volgens hem maar twee dingen doen. Een ‘inhaaloperatie’ om ‘talenten’ binnen te houden ‘voor ING en daarmee voor de BV Nederland,’ of de ambitie ‘een internationale speler en een financiële sector van wereldklasse te zijn bij het vuilnis te zetten. ING koos het eerste.’ De wrange ironie is dat juist de ‘talenten,’ naar wie Kok verwees, mede verantwoordelijk waren voor de kredietcrisis die vier jaar later, in 2008, uitbrak en een diepe economische crisis veroorzaakte. Deze feiten tonen aan tot welke rampzalige consequenties het neoliberale ‘Do Your Thing’-motto van de ING-bank kan hebben.
Het was de beroemde Braziliaanse geleerde Paolo Freire die erop wees dat de macht er altijd op gericht is ‘de menselijke kwaliteit de wereld te kunnen “be-denken,” te vernietigen.' Daarom schept de macht een mythe, 'een schijnwereld' die 'tot doel heeft vervreemding en passiviteit te vergroten.' Vandaar ook al hun 'methoden die iedere voorstelling van de wereld als probleem uitsluiten en haar in plaats daarvan als een verstard gegeven laten zien — als iets waaraan mensen zich uitsluitend als toeschouwers moeten aanpassen.' Of zoals de sociaal-democratische voorman Joop den Uyl het noemde: 'de smalle marges van de democratie,’ terwijl zijn opvolger Wim Kok er rotsvast van overtuigd was dat er ‘geen alternatief’ bestond ‘voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.’ Dit neoliberale dogma ervoer de oud-vakbondsleider Wim Kok als ‘de bevrijdende werking van het afschudden van de ideologische veren.' Na zich van de sociaaldemocratische ideologie bevrijd te hebben, kon Kok, zonder enige politieke opschudding te veroorzaken, in 2003 enkele commissariaten, bij de ING Bank, TPG Post, Shell en de KLM aanvaarden.
but indivisible: that one engenders the other. And if this connection seems not to be quite watertight it is reinforced by the more negative notion that capitalism is the form of social organization truest to basic human nature, and thus no more equitable (billijk. svh), or sustainable system is possible. Together, they help to engender the widely held belief that challenging capitalism is not only misguided but unprogressive, even pernicious (kwaadaardig. svh), and as a result, deserving of the marginalization a repression it perceives.
Het neoliberalisme is de ideologische leer van ondermeer de invloedrijke Trilaterale Commissie (TLC), een ‘privé-organisatie opgericht in 1973 op initiatief van David Rockefeller,’ telg van de beruchte miljardairsfamilie. Samen met Zbigniew Brzeziński, de Nationale Veiligheidsadviseur onder president Carter, riep hij de eerste vergaderingen bijeen, die werden bijgewoond door leidinggevenden uit de zakenwereld, en politici van alle grote partijen. Samen met de Bilderberg-Conferentie en de reactionaire Council on Foreign Relations wordt de TLC gezien als de grote machtsdriehoek van de heersende kapitalistische elite. In haar rapport The Crisis of Democracy (1975) benadrukte de Trilaterale Commissie dat:
Because they (citizens) press for more action to meet the problems they have to face, they require more social control. At the same time they resist any kind of social control that is associated with the hierarchical values they have learned to discard and reject. The problem may be worldwide.
Het is veelzeggend dat de mainstream-opiniemaker Ian Buruma in maart 2017 deelnam aan de meerdaagse Plenaire Vergadering van de TLC in het luxe THE RITZ CARLTON te Washington, in aanwezigheid van onder andere Henry Kissinger, die begin jaren zeventig als Nationale Veiligheidsadviseur erop toezag dat Washington in het geheim ‘een strategie van destabilisatie, ontvoering en moord,’ ontwikkelde ‘met het doel’ om in Chili ‘een militaire staatsgreep uit te lokken,’ waarbij het democratisch gekozen bewind van president Allende met geweld uit de weg zou worden geruimd, zo blijkt uit ‘sanitized’ Amerikaanse documenten. Hoewel het een universeel recht is dat autonome staten hun eigen beleid bepalen, instigeerde president Nixon een economische boycott nadat de regering Allende de kopermijnen had genationaliseerd. Toen bleek dat Nixon’s opdracht ‘make the economy scream’ niet onmiddellijk het gewenste resultaat had opgeleverd, adviseerde Kissinger de hele Chileense democratie te vernietigen, aangezien — in de woorden van Kissinger — ‘the issues are much too important for the Chilean voters to be left to decide for themselves.’ En zo vond op 11 september 1973, de dag dat de Senaat Kissinger’s benoeming als minister van Buitenlandse Zaken goedkeurde, een militaire staatsgreep plaats, waarna naar schatting 3200 Chileense burgers werden geëxecuteerd, in totaal zo’n 80.000 anderen gevangen werden gezet, terwijl tienduizenden Chilenen werden gemarteld.
Dit alles was onderdeel van het ‘smerige werk’ dat vanuit Washington wordt gecoördineerd, en dat over het algemeen door de Angelsaksische ‘corporate press’ wordt verzwegen of gesteund. Sindsdien is niets veranderd. Bijna drie decennia later, op 16 juli 2002, adviseerde mijn oude vriend Ian Buruma in The Guardian dat ‘we too’ in Europa ‘must do the dirty work, and take the risk of being held accountable,’ voor de daaruit voortvloeiende oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Zodoende zou Europa ‘onze NAVO-bondgenoot,’ de VS, kunnen ontlasten. Een fatsoenlijke burger mag Buruma’s advies dan wel weerzinwekkend vinden, maar daar heeft de neoliberale elite geen boodschap aan. Geheel in lijn met de noodzaak van een broodschrijver de elite te behagen, werd zijn oorlogszuchtige houding beloond met in Ian’s geval een hoogleraarschap en allerlei prestigieuze onderscheidingen, waaronder De Erasmusprijs in 2008. Het demonstreert hoe hoerig een prominente opiniemaker in het huidige neoliberale bestel kan functioneren. Zolang men in de pas blijft lopen, en braaf de eisen van Washington en Wall Street opvolgt, heeft men niets te vrezen. Daarentegen moeten dissidenten in het ‘Vrije Westen’ goed oppassen niet volledig gemarginaliseerd te worden. Die komen er overigens nog genadig vanaf vergeleken met dissidenten elders die voorgoed verdwijnen in één van de martelkampen die de CIA heeft opgezet in landen met een ‘weerspannige’ bevolking, zoals dit in de Newspeak van de ‘vrije pers’ eufemistisch heet.
http://trilateral.org/download/files/annual_meeting/2017%20Washington%20Program%2019E.pdf
Former US Secretary of State Henry Kissinger made prudent remarks recently when he said the United States is no longer a uni-power and that it must recognize the reality of China as an equal rival.
The furor over a new law passed by the US this week regarding Hong Kong and undermining Beijing’s authority underlines Kissinger’s warning.
If the US cannot find some modus vivendi with China, then the outcome could be a catastrophic conflict worst than any previous world war, he admonished.
Speaking publicly in New York on November 14, the veteran diplomat urged the US and China to resolve their ongoing economic tensions cooperatively and mutually, adding: ‘It is no longer possible to think that one side can dominate the other.’
A key remark made by Kissinger was the following: ‘So those countries that used to be exceptional and used to be unique, have to get used to the fact that they have a rival.’
In other words, he is negating the erroneous consensus held in Washington which asserts that the US is somehow ‘exceptional,’ a ‘uni-power’ and the ‘indispensable nation.’ This consensus has grown since the early 1990s after the collapse of the Soviet Union, when the US viewed itself as the sole super-power. That morphed into a more virulent ideology of ‘full-spectrum dominance.’ Thence, the past three decades of unrelenting US criminal wars and regime-change operations across the planet, throwing the whole world into chaos.
Kissinger’s frank assessment is a breath of fresh air amid the stale and impossibly arrogant self-regard held by too many American politicians who view their nation as an unparalleled power which brooks no other.
The seasoned statesman, who is 96-years-old and retains an admirable acumen for international politics, ended his remarks on an optimistic note by saying: ‘I am confident the leaders on both sides [US and China] will realize the future of the world depends on the two sides working out solutions and managing the inevitable difficulties.’
Aptly, Kissinger’s caution about danger of conflict was reiterated separately by veteran journalist John Pilger, who warned in an exclusive interview for Strategic Culture Foundation this week that, presumed ‘American exceptionalism is driving the world to war.’
https://www.strategic-culture.org/news/2019/11/29/henry-kissinger-gets-it-us-exceptionalism-is-over/
Het is dan ook tekenend dat de polderpers geen enkele aandacht besteedt aan de waarschuwingen van de insider Henry Kissinger, de best ingevoerde Amerikaanse deskundige op het gebied van de geopolitiek en de westerse moderne geschiedenis. Dat een permanent VS-China conflict ‘catastrofaal’ zal aflopen, is voor ieder zinnig mens duidelijk, we hebben immers te maken met twee nucleaire mogendheden die onmogelijk van elkaar kunnen winnen. Daarom juist verzwijgen de mainstream-opiniemakers als Chris Kijne, Geert Mak, Hubert Smeets, Bas Heijne, Ian Buruma, en een handjevol andere Nederlandse outsiders Kissinger’s waarschuwingen. Met hun anti-Rusland en anti-China propaganda leggen zij de basis voor een ‘catastrofale’ Derde Wereldoorlog. Daarom verzwegen zij tevens dat Kissinger al in 2015 ervoor had gewaarschuwd dat onder het presidentschap van Obama het ‘uiteen laten vallen van Rusland een doel is geworden.’ De bestseller-auteur Geert Mak beweerde in de Engelse uitgave van zijn Reizen zonder John:
Russia is on the move again. After the collapse of the Soviet Empire it wants to start history once more, and how! Old myths about Russian greatness and the Russian soul are being dusted off. Borders are being redrawn, spheres of influence determined by force — it's as if we're back in the nineteenth century, complete with rigid and short-sighted tsarism. Russians have a sense that the Western world, including Western values and Western ways of thinking, are no longer paramount.
In this new situation, Europe is vulnerable, at least in the short term. The continent is divided and susceptible to blackmail because a number of European countries have become highly dependent on Russian gas. Defence has been neglected since the end of the Cold War; NATO has expanded its territory without strengthening its own armed forces; most European countries have implemented severe cutbacks and a common European defense policy remains a distant prospect. After decades of peace, America’s traditional allies represent a serious security problem… over recent years America’s military capacity has been reduced to a historically low level,
aldus de waarschuwing van mijn oude vriend Geert, die ooit fractiemedewerker is geweest van de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) in de Tweede Kamer. De huidige feiten laten precies het tegenovergestelde zien van wat Mak beweert.
Op 5 maart 2018 berichtte EuroNews onder de kop ‘NATO military spending continues to dwarf that of Russia’:
Military spending in NATO countries continues to dwarf equivalent spending in Russia and the gap widened in 2017, according to the latest report by the Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI).
Data provided by the organization which studies conflict, weapons and arms control found that Russia slipped from third to fourth place in the table of states with the highest military expenditure. Moscow spent $66.3 billion in 2017, nearly three billion dollars less than the previous year.
Relative to the country’s economy, this represented a fall of a full percentage point: Russia spent 4.3% of its Gross Domestic Product (GDP) last year, compared to 5.3% in 2016.
In contrast, the United States spent nearly ten times as much: its reported figure of $610 billion is in line with US expenditure over the past few years.
Total military spending by all 29 NATO countries was $900 billion in 2017, accounting for 52% of world spending according to SIPRI.
Een eenvoudige deelsom toont aan dat de 29 NAVO-landen de afgelopen jaren gezamenlijk 10 tot 16 keer meer spendeerden aan het militair-industrieel complex dan de Russische Federatie. Uitgaande van de feiten bedreigt het Westen de Russische Federatie. Nogmaals EuroNews:
NATO reported three consecutive years of increased defence spending among countries in the North Atlantic alliance ‘for the first time in many years,’ after a significant period where expenditure had fallen.
SIPRI found that military expenditure in Central Europe rose by 12% in 2017, ‘driven by the perceived threat from Russia felt in many countries.’ This meant military spending had risen for four consecutive years, after six years in a row which had seen decreases… the International Institute for Strategic Studies (IISS) [said] in its Military Balance report for 2018. ‘Our figures indicate that in 2017, Europe was the fastest-growing region when it came to real-terms defence spending,’ it added, reporting annual growth of 3.6% last year.
https://www.euronews.com/2018/05/02/nato-military-spending-continues-to-dwarf-that-of-russia
Het gerenommeerde International Institute for Strategic Studies — dat ‘has helped to shape the strategic agenda for governments, businesses, the media and experts across the world’ — berichtte op 15 februari 2019 het volgende:
The nominal increase in US defense spending (US$44.5billion in 2018 dollars) was the largest increase in the world in 2018 — far above China, which was the second largest at US$16.7billion. It almost amounted to Germany’s total defence outlays in 2018. However, European nations also contributed to the global trend. After years of reduced spending after the end of the Cold War and in the wake of the financial crisis, NATO’s European member states increased their defense budgets by 4.2% in real-terms in 2018. Their total spending would — if the aggregate figure of US$264billion were considered on its own — amount to the second largest defense budget in the world. It would be equivalent to 1.5 times China’s official budget (US$168billion), and almost four times Russia’s estimated total military expenditure (US$63billion)…
A sign of European states’ commitments to taking their part in burden-sharing is the future €13billion (US$15.4billion) for defense they are looking to include in the next European Union budget. This will fund defense-research and joint defense-industrial projects. Amid continued calls from across the Atlantic for more spending ‘tout court,’ Europe’s smart response should begin with more efficient spending.
https://www.iiss.org/blogs/military-balance/2019/02/european-nato-defence-spending-up.
Met andere woorden: de Nederlandse oorlogslobby van de polderpers is ronduit misdadig. Vooral nu de mensheid ook nog wordt bedreigd met de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering, en de gigantische milieuvernietiging, de groeiende kloof tussen rijk en arm, de bevolkingsexplosie, de verregaande vervreemding, etc. Daarover de volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten