When ruling elites are unable to protect the rights and needs of citizens, or no longer interested in doing so, they become disposable. An enraged public sees any political figure or political party willing to attack and belittle the traditional ruling elites as an ally. The more crude, irrational or vulgar the attack, the more the disenfranchised rejoice. Lies and truth no longer matter. This was the appeal of the fascists. It is the appeal of Trump. Democracy was not extinguished in 2016 when Trump was elected. It was slowly strangled to death by the Republican and Democratic parties on behalf of their corporate masters.
Chris Hedges. How Democracies Die. Truthdig
Veertien jaar geleden, begin 2006, interviewde ik de auteur Lewis Lapham, afkomstig uit een oude en vermogende Amerikaanse familie. Dertig jaar lang was hij hoofdredacteur van het gerenommeerde Harper’s Magazine. In 2005 voltooide hij de gespeelde documentaire ‘The American Ruling Class,’ waarin de toen 71-jarige Lapham twee jonge academici begeleidde tijdens hun onderzoek naar de elite in de VS. Lapham, die zelf aan de Universiteit van Yale afstudeerde, doceerde jarenlang aan de belangrijkste universiteiten van de Verenigde Staten. Begin 2006 sprak ik met hem over de frappante overeenkomsten tussen de ondergang van het Amerikaanse- en Romeinse Rijk. Hij zei ondermeer:
Van ons Amerikaanse burgers wordt vandaag de dag verwacht dat wij een groot deel van onze vrijheid opgeven, en zeker de luciditeit van ons denken, in ruil voor het benarde wereldbeeld van die angstige, ellendige oligarchie die in Washington aan de macht is. Het hele streven achter de oorlog tegen het terrorisme is niet bedoeld om het Amerikaanse volk tegen een buitenlandse vijand te beschermen, maar om de Amerikaanse plutocratie te verdedigen tegen de Amerikaanse democratie. Het juiste woord hiervoor is natuurlijk fascisme, maar dat woord is in onbruik geraakt omdat het wordt gezien als een te beladen term die geassocieerd wordt met Nazi-Duitsland. Daarentegen verklaarde Franklin Roosevelt in de jaren dertig dat ‘de vrijheid van een democratie niet veilig is als de bevolking de groei tolereert van de particuliere macht tot het punt waarop het sterker wordt dan de democratische staat zelf. Dat is in wezen fascisme — het bezit van de regering door een individu, door een groep of door welke leidende privé-macht dan ook.’ De Democraat Roosevelt was zich bewust van de Amerikaanse versie van het fascisme, een fascisme dat beter ‘corporatisme’ kan worden genoemd, omdat het een fusie is tussen de macht van de staat en die van de grote ondernemingen. Roosevelt herkende dit soort fascisme in de oppositie van vooraanstaande Amerikaanse kapitalisten tegen zijn New-Deal beleid. Hij was vooruitziend, want onze huidige National Security State met zijn toenemende geheimhouding, beperking van de vrijheid van het individu, voortdurende oorlogen en verregaand corporatisme is geen democratie meer. Het is het fascisme dat de harten en geesten heeft veroverd van de generatie die nu in Washington aan de macht is. De Europeanen zouden er dan ook goed aan doen om een eigen en beter antwoord te vinden en niet het Amerikaanse model te volgen, maar te leren van onze fouten. Zie Amerika als het verleden en niet als de toekomst, Europa zal zijn eigen toekomst moeten opbouwen. De Amerikanen proberen de toekomst niet te verdienen, maar te kopen met andermans geld. Daarin zullen ze een tijdje slagen tot het onherroepelijk fout gaat, want je kunt niet doorgaan met schulden maken. Eind vorig jaar was die schuld opgelopen tot rond de acht biljoen dollar, dat is acht maal een miljoen maal een miljoen, omgerekend is dat meer dan 26.000 dollar voor iedere inwoner van de VS. Alleen al aan rente was de Amerikaanse belastingbetaler in 2004 ruwweg 80 miljard dollar kwijt. De grote schuldeisers zijn China en Japan, maar ook van de OPEC-landen in het Midden Oosten hebben we miljarden geleend. Wij zijn failliet en voeren oorlog. Stel dat de Arabische landen de olie in euro’s betaald willen krijgen omdat de dollar in feite niet de waarde heeft die het buitenland ervoor moet betalen. Saddam wilde dat, Iran doet het nu. Als ze allemaal overstappen op de euro is dat een ramp voor de Verenigde Staten. Tot nu toe accepteert men zoveel van ons omdat de munteenheid in de wereld nog steeds de dollar is en die kunnen alleen wij drukken. Maar als dat voorbij is… Ik ben al een jaar of tien pessimistisch. Tot nu toe gaat het nog zijn gangetje en heb ik ‘t bij het verkeerde eind gehad. Toch zie ik niet dat het op de langere termijn goed kan gaan. Ik zie de cavalerie niet over de heuvel komen om ons te redden.
Onder historici van naam bestaat een consensus over het gegeven dat fascisme onvermijdelijk uitmondt in oorlogsvoering. Fascisme is allereerst de diepe overtuiging dat het eigen volk permanent bedreigd wordt, zodat men gedwongen is zichzelf te verdedigen. Hoe meer de interne cohesie verbrokkelt des te groter de externe bedreiging moet worden afgebeeld. Als beste verdediging daaerbij wordt de aanval gezien. Het woord fascisme is afgeleid van het Latijnse woord ‘fascis,’ oftewel ‘bundel.’ Het fascisme is de samenbundeling van alle krachten die noodzakelijk zijn om het land en zijn cultuur te wapenen tegen vermeende buitenlandse invloeden. Deze gevaarlijke opvatting heeft geleid tot de Tweede Wereldoorlog, het dodelijkste militaire conflict in de geschiedenis tot nu toe, waarbij naar schatting in totaal 70 tot 85 miljoen mensen omkwamen. Dit grootscheepse geweld was zinloos, het heeft niets wezenlijks opgelost, het bloedvergieten ging na 1945 gewoon door, maar dan elders in de wereld. Waarmee de mensheid nu wordt geconfronteerd, is een oorlog, zoals George Orwell in zijn roman 1984 uiteenzet, tussen tegenstanders die:
are not divided by any genuine ideological difference. This is not to say that either the conduct of war, or the prevailing attitude toward it, has become less bloodthirsty or more chivalrous. On the contrary, war hysteria is continuous and universal in all countries, and such acts as raping, looting, the slaughter of children, the reduction of whole populations to slavery, and reprisals against prisoners which extend even to boiling and burying alive, are looked upon as normal, and, when they are committed by one’s own side and not by the enemy, meritorious.
Zolang de burgerslachtoffers van het zinloze geweld zich beperken tot ‘de vijand’ worden zij door politici en pers gepresenteerd als niet meer dan ‘collateral damage,’ oftewel ‘schade’ die nu eenmaal altijd ontstaat wanneer de veronderstelling heerst dat er moet worden ingegrepen. De eerste keer dat dit tot mij doordrong, was toen ik als puber filmbeelden zag van een vluchtend naakt Vietnamees meisje, van wie de rug en linkerarm door napalm was verminkt. Gezien het feit dat oude vrienden van mij als Geert Mak en Ian Buruma nog steeds geloven dat het Westen garant staat voor de toepassing van de Verlichtingsidealen, is het goed om nog even in herinnering te brengen wat napalm precies is.
Boven: Vietnamees meisje getroffen door Amerikaanse napalm, waardoor de huid en onderliggende vlees op haar rug en linkerarm wegbrandde. Onder: 'Vietnam 'napalm girl' still suffers from chronic pain of that day.'
https://www.express.co.uk/news/world/614556/Vietnam-napalm-girl-still-suffers-from-chronic-pain-of-that-day-now-she-s-getting-help
https://www.express.co.uk/news/world/614556/Vietnam-napalm-girl-still-suffers-from-chronic-pain-of-that-day-now-she-s-getting-help
Welnu, de
name napalm was derived from the first parts of the words naphthalene and palmitate. When they mixed this with gasoline, they got a viscous sticky brown liquid which burned more slowly and produced higher temperatures, making it a very effective weapon for fire-bombing cities, for example. Since then this formula has been refined many times…
Burning napalm would set peoples’ clothing on fire and produce 4th or 5th degree burns penetrating right through the skin. It came into combat use in the Korean War and… it is imperishably associated with the Vietnam War.
Napalm has not been outlawed as a weapon of war, but a United Nations convention forbids its use against civilian populations.
Net als Auschwitz en Hiroshima, is brandend napalm een product van het ‘Verlichte Westen.’ Orwell wijst de lezer daarbij op het feit dat met betrekking tot de huidige onafgebroken oorlogsvoering:
one must realize in the first place that it is impossible for it to be decisive. None of the three superstates could be definitively conquered even by the other two in combination. They are too evenly matched, and their natural defenses are too formidable.
Met andere woorden: een oorlog tussen bijvoorbeeld enerzijds Rusland en China en anderzijds Europa en de Verenigde Staten -- mogendheden die alle de kapitalistische ideologie omarmen -- kan door geen van de partijen gewonnen worden, en is dus per definitie volkomen zinloos. De vraag is daarom waarom mijn twee oude vrienden Geert Mak en Ian Buruma toch de geesten rijp maken voor een oorlog tussen Eurazië en het Atlantisch Bondgenootschap? Zo portretteert Geert Mak in zijn nieuwe bestseller Grote verwachtingen in Europa 1999-2019 — geschreven onder toeziend oog van Hubert Smeets — Rusland als een grote bedreiging voor het Westen, door ondermeer te beweren dat Vladimir Poetin ‘binnen de kortste keren een infarct in het hart van de westerse wereld [schiep],’ omdat diens ‘doelstellingen’ onder andere ‘een gestage verzwakking van Amerika en de Europese Unie’ zouden zijn. Op zijn beurt typeert Ian Buruma China en Rusland als expanderende ‘mafia societies,’ die een dodelijke gevaar vormen voor het Westen. Tegelijkertijd kenschetsen beide broodschrijvers de VS — tot het aantreden van president Trump — als de ‘ordewaker en politieagent’ van de wereld, waardoor de mensheid, met het oog op ‘het einde van Pax Americana,’ zich zal ‘moeten voorbereiden op een tijd waarin we met weemoed terugkijken op het betrekkelijk goedaardige imperialisme uit Washington.’ Om dit zonder ironie te kunnen optikken, verzwijgt Buruma dat zeker de Verenigde Staten en tot op zekere hoogte ook de Europese Unie corrupt zijn. Dit alles is zo algemeen bekend dat een opiniemaker als Thomas Friedman in The New York Times kan stellen dat:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps,
Vietnamese kinderen ontsnappen gebied dat door Amerikaanse napalm is verwoest.
Dat de westerse rijkdom alleen door grootschalige terreur tegen de burgerbevolking in stand kan worden gehouden, wordt als zo normaal beschouwd dat Geert Mak even moeiteloos als schaamteloos publiekelijk kan verklaren:
Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker upbeat (optimistisch. svh), hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.
Friedman’s opmerking over de ‘hidden hand’ verscheen in The New York Times van 28 maart 1999, in een tijd dus dat Mak als ‘optimist’ nog ‘grote verwachtingen’ had, en derhalve Friedman’s ‘Manifesto for the Fast World’ over ‘a hidden fist’ kon bewonderen als ‘lekker upbeat.’ Let wel, net als Buruma is Friedman een woordvoerder van het liberal establishment dat dit soort ‘optimisme’ toejuicht, aangezien in donkere tijden er behoefte is aan iemand ‘die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen,’ hoe immoreel en gewelddadig die ‘oplossing’ ook mag zijn. Wat Buruma verzwijgt is dat, getuige Friedman's woorden in de liberal New York Times, ook de VS een ‘mafia maatschappij’ is dat met zijn ‘hidden fist,’ zijnde de ‘US Army, Air Force, Navy and Marine Corps,’ wereldwijd de neoliberale ideologie met terreur tracht af te dwingen. Bovendien kan de VS geen echte democratie worden genoemd, wanneer een presidentskandidaat alleen gekozen kan worden wanneer zijn politieke campagne betaald wordt door grote concerns en de allerrijkste burgers, terwijl tegelijkertijd de afgelopen halve eeuw door de corrumpering van Washington en Wall Street rond de 45 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden tijdens de presidentsverkiezingen niet meer de moeite neemt om te stemmen. Er is vanzelfsprekend geen sprake van een volwaardige democratie wanneer een Amerikaanse president van de Democratische Partij als Bill Clinton op de laatste dag van zijn verblijf in het Witte Huis, een presidentieel pardon verleent aan een man die in 1983 werd beschuldigd van
65 criminal counts, including income tax evasion, wire fraud (het ontvreemden van anderman’s geld via elektronische wegen. svh), racketeering (fraude. svh), and trading with Iran during the oil embargo (at a time when Iranian revolutionaries were still holding American citizens hostage). The charges would have led to a sentence of more than 300 years in prison had Rich been convicted on all counts.
Na door Clinton te zijn vrijgelaten werd een jaar later bekend dat:
European prosecutors say that documents identifying Marc Rich the American fugitive who won an 11th-hour pardon from President Clinton have turned up during a crackdown on money laundering and the Russian mafia.
En wat betreft de liberal Hillary Clinton: op zaterdag 3 september 2016 verscheen het volgende commentaar van de bekende Amerikaanse cartoonist en auteur Ted Rall:
At the Clinton Foundation, Access Equals Corruption.
More than half of the people who managed to score a personal one on one meeting with Hillary Clinton while she was Secretary of State donated money to the Clinton Foundation, either as an individual or through a company where they worked. ‘Combined, the 85 donors contributed as much as $156 million. At least 40 donated more than $100,000 each, and 20 gave more than $1 million,’ the Associated Press reported.
Does that make Clinton corrupt?
Yes. It does.
At this writing, there is no evidence that anyone received any special favors as a result of their special access to Clinton. Not that treats were not requested. They were. (The most amusing was Bono's request to stream his band's music into the international space station, which was mercifully rejected.)
That's irrelevant. She's still corrupt.
Clinton's defenders like to point out that neither she nor her husband draw a salary from their foundation. But that's a technicality.
The Clintons extract millions of dollars in travel expenditures, including luxurious airplane accommodations and hotel suites, from their purported do-gooder outfit. They exploit the foundation as a patronage mill, arranging for it to hire their loyalists at extravagant six-figure salaries. Charity Navigator, the Yelp of non-profits, doesn't bother to issue a rating for the Clinton foundation due to the pathetically low portion of money ($9 million out of $140 million in 2013) that makes its way to someone who needs it.
En dan zijn er natuurlijk Bill Clinton’s nauwe banden met de vanwege sex met een 14 jarig meisje veroordeelde Jeffrey Epstein, die naar verluidt een Mossad-agent was en Bill tenminste 26 keer gratis meenam in zijn ‘Lolita Express,’ een ‘Boeing 727-200 — a passenger jet with a seating capacity of nearly 200, modified for private use,’ zoals het masseren van oude mannen door schaars geklede, minderjarige meisjes:
In 2002, Clinton gave a statement to New York about his relationship with Epstein. ‘Jeffrey is both a highly successful financier and a committed philanthropist with a keen sense of global markets and an in-depth knowledge of twenty-first-century science,’ he said. ‘I especially appreciated his insights and generosity during the recent trip to Africa to work on democratization, empowering the poor, citizen service, and combating HIV/AIDS.’
Epstein’s connections to powerful people like Clinton have fueled conspiracy theories following his August death a Manhattan jail cell. Visual evidence of the former president on Epstein’s plane will do little to quiet those conspiracies, as will Thursday’s news that surveillance footage from outside Epstein’s cell taken during a July suicide attempt has been destroyed.
Voor opiniemaker Ian Buruma en consorten mogen dit allemaal onbenullige akkefietjes zijn die verder geen aandacht behoeven, maar voor serieuze journalisten die weten hoe inlichtingendiensten privé-zaken gebruiken om politieke chantage te plegen, is deze informatie wel degelijk van ultiem belang, zeker voor de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ Israel. Op 6 januari 2020 verscheen het bericht dat ‘Jeffrey Epstein was blackmailing politicians for Israel’s Mossad, new book claims’:
The deceased American financier and convicted sex offender Jeffrey Epstein and his girlfriend Ghislaine Maxwell were Israeli spies who used underage girls to blackmail politicians into giving information to Israel, according to their alleged Mossad handler.
The couple reportedly ran a ‘honey-trap’ operation in which they provided young girls to prominent politicians from around the world for sex, and then used the incidents to blackmail them in order to attain information for Israeli intelligence.
The claims are being made by the alleged former Israeli spy Ari Ben-Menashe in a soon-to-be-released book ‘Epstein: Dead Men Tell No Tales’ in which he said that he was the handler of Ghislaine’s father Robert Maxwell, who was also an Israeli espionage agent and was the one who introduced his daughter and Epstein to Mossad.
‘See, f**king around is not a crime. It could be embarrassing, but it’s not a crime,’ Menashe wrote in the book. ‘But f**king a fourteen-year-old girl is a crime. And he was taking photos of politicians f**king fourteen-year-old girls — if you want to get it straight… They [Epstein and Maxwell] would just blackmail people like that.’
The handler Ben-Menashe, himself an Iran-born Israeli businessman who says he worked for Mossad from 1977 to 1987, is a mysterious figure who was arrested in 1989 in the US on charges of arms dealing. He was acquitted in 1990, however, only after a jury accepted that he was acting on behalf of the Israeli state. Israel then denied that Menashe has any links with its intelligence services and attempted to distance itself from him, despite the fact that other news reports both in the US and Israel confirmed he was acting on the country’s behalf.
The new book, which also speculates that Maxwell may have worked for other governments as a double or triple agent, says that despite reports Epstein and Ghislaine met in the early 1990s in New York, they in fact met earlier through her father who introduced Epstein to Mossad before Ghislaine joined in the activities later.
Jeffrey Epstein, who was facing charges for sex trafficking minors, was found dead in his New York prison cell on 10 August. According to official reports he committed suicide, but there has been much speculation and evidence put forward that he was in fact killed, with many stating he may have been assassinated due to his knowledge of the figures he blackmailed and the acts they committed.
The statements made by Ben-Menashe are so far unsubstantiated, but if proven true they would provide significant evidence of Israel being involved in the blackmail of senior and prominent politicians and figures in the US.
This would only add to the state’s already-revealed track record of manipulating Western nations’ political systems, as was seen in the revelations of the Israeli lobby’s attempt to ‘take down’ British and US politicians revealed in the past few years.
Al in 1903 verklaarde de Republikeinse senator uit Ohio, de zakenman Mark Hanna, dat ‘[t]here are two things you need for succes in politics. Money… and I can’t think of the other.’ Een eeuw later, in februari 2002, wees het Amerikaanse politieke tijdschrift The American Prospect, ‘dedicated to American liberalism and progressivism’ op het feit dat het ‘Enron scandal should launch a national movement to leash the corrupt power of money in politics so that legislators and regulators can serve the public interest.’
Lezers die meer willen weten over de mafiose corruptie in de VS zouden het gedetailleerde boek Selling Out kunnen aanschaffen over ‘How Big Corporate Money Buys Elections, Rams Through Legislation, and Betrays Our Democracy' (2002) van Mark Green, de New York Times bestselling auteur van Who Runs Congress?’ Volgens Russ Feingold, een joods Amerikaanse rechtsgeleerde die tot 2011 acht jaar senator was voor de staat Wisconsin, is Mark Green ‘one of the keenest observers’ geweest ‘of the impact of money on politics and policy for nearly three decades. Green’s gift is his ability to make this crucial but complicated subject not only understandable, but readable.’ De gezaghebbende Amerikaanse historicus Arthur Schlesinger Jr. concludeerde na lezing van Green's boek: ‘I hope that Mark Green’s Selling Out will set off a revolution in American politics.’ Een vergeefse hoop aangezien de corruptie in alle lagen van de Amerikaanse samenleving, met voorop de politiek, tegenwoordig nog aanzienlijker is dan rond de eeuwwisseling toen Geert Mak de ‘Amerikaanse soft power’ de hemel in prees, en nog in 2014 met grote stelligheid verklaarde dat ‘No one who has ever watched an American election campaign from close proximity… will underestimate the vitality of American democracy,’ terwijl zijn collega-opiniemaker Bas Heijne woorden tekort kwam om de VS te prijzen als een ‘in alle opzichten superieure’ maatschappij. Het belachelijke aan de Makkiaanse geschiedschrijving is dat hij twee pagina’s nadat hij de ‘vitaliteit van de Amerikaanse democratie’ had geroemd, de door hem bewonderde Thomas Friedman citeert, die het Amerikaanse Congres ‘A forum for legalized bribery’ betitelde. Kennelijk zijn er twee democratieën in Washington, tenminste als de lezer afgaat op Mak’s woorden dat ‘[v]eruit de machtigste lobby op Capitol Hill die van Wall Street’ is, terwijl de lobby van ‘de financiële industrie — inclusief de hypotheekverzekeraars — tussen 1990 en 2013’ tenminste ‘2,3 miljard dollar spendeerde aan campagnebijdragen. Na Silicon Valley en Hollywood was Wall Street jarenlang de belangrijkste financier van de Democraten. Het droeg in 2008’ zeker '89 miljoen bij aan de campagne van’ de door Mak zo geprezen Barack Obama. ‘Dat verklaart in belangrijke mate Obama’s opvallende aarzeling om die bankensector strenger te reguleren,’ aldus Geert Mak zelf, daarbij verzwijgend dat de financiële elite in totaal bijna één biljoen dollar aan belastinggeld kreeg toegezegd om daarmee, lachwekkend genoeg, ‘het vertrouwen’ in de banken te herstellen. Slechts één bankier werd in de VS veroordeeld voor zijn aandeel in de kredietcrisis, te weten Kareem Serageldin. Hij werd veroordeeld tot ‘30 months in prison in connection with a scheme to hide more than $100 million in losses in a mortgage-backed securities trading book at Credit Suisse.’ Typerend is tevens dat
Lezers die meer willen weten over de mafiose corruptie in de VS zouden het gedetailleerde boek Selling Out kunnen aanschaffen over ‘How Big Corporate Money Buys Elections, Rams Through Legislation, and Betrays Our Democracy' (2002) van Mark Green, de New York Times bestselling auteur van Who Runs Congress?’ Volgens Russ Feingold, een joods Amerikaanse rechtsgeleerde die tot 2011 acht jaar senator was voor de staat Wisconsin, is Mark Green ‘one of the keenest observers’ geweest ‘of the impact of money on politics and policy for nearly three decades. Green’s gift is his ability to make this crucial but complicated subject not only understandable, but readable.’ De gezaghebbende Amerikaanse historicus Arthur Schlesinger Jr. concludeerde na lezing van Green's boek: ‘I hope that Mark Green’s Selling Out will set off a revolution in American politics.’ Een vergeefse hoop aangezien de corruptie in alle lagen van de Amerikaanse samenleving, met voorop de politiek, tegenwoordig nog aanzienlijker is dan rond de eeuwwisseling toen Geert Mak de ‘Amerikaanse soft power’ de hemel in prees, en nog in 2014 met grote stelligheid verklaarde dat ‘No one who has ever watched an American election campaign from close proximity… will underestimate the vitality of American democracy,’ terwijl zijn collega-opiniemaker Bas Heijne woorden tekort kwam om de VS te prijzen als een ‘in alle opzichten superieure’ maatschappij. Het belachelijke aan de Makkiaanse geschiedschrijving is dat hij twee pagina’s nadat hij de ‘vitaliteit van de Amerikaanse democratie’ had geroemd, de door hem bewonderde Thomas Friedman citeert, die het Amerikaanse Congres ‘A forum for legalized bribery’ betitelde. Kennelijk zijn er twee democratieën in Washington, tenminste als de lezer afgaat op Mak’s woorden dat ‘[v]eruit de machtigste lobby op Capitol Hill die van Wall Street’ is, terwijl de lobby van ‘de financiële industrie — inclusief de hypotheekverzekeraars — tussen 1990 en 2013’ tenminste ‘2,3 miljard dollar spendeerde aan campagnebijdragen. Na Silicon Valley en Hollywood was Wall Street jarenlang de belangrijkste financier van de Democraten. Het droeg in 2008’ zeker '89 miljoen bij aan de campagne van’ de door Mak zo geprezen Barack Obama. ‘Dat verklaart in belangrijke mate Obama’s opvallende aarzeling om die bankensector strenger te reguleren,’ aldus Geert Mak zelf, daarbij verzwijgend dat de financiële elite in totaal bijna één biljoen dollar aan belastinggeld kreeg toegezegd om daarmee, lachwekkend genoeg, ‘het vertrouwen’ in de banken te herstellen. Slechts één bankier werd in de VS veroordeeld voor zijn aandeel in de kredietcrisis, te weten Kareem Serageldin. Hij werd veroordeeld tot ‘30 months in prison in connection with a scheme to hide more than $100 million in losses in a mortgage-backed securities trading book at Credit Suisse.’ Typerend is tevens dat
As to the question of why the Justice Department has thus far failed to more vigorously pursue criminal cases against financial executives, one analyst asserted that the department ‘effectively lost its ability to indict corporations or go after individuals at the highest echelons of corporate America.’
Daarentegen werd in een echte democratische rechtstaat als IJsland, met een bevolking van nog geen 363.000 inwoners, 24 bankiers veroordeeld voor hun rol in de financiële crisis.
Ook dit geeft aan hoe ‘the vitality' van Mak’s ‘American democracy’ in werkelijkheid functioneert, en waarom Bas Heijne het ‘in alle opzichten superieure Amerika’ blijft loven. Immers, corrupte opiniemakers produceren corrupte opinies. Het feit dat ‘mafia societies’ niet beperkt blijven tot Rusland en China blijkt bovendien uit de banden die ook in Israel bestaan tussen de bovenwereld en onderwereld. Het volgende bericht verscheen in de Israelische ‘kwaliteitskrant’ Haaretz van 11 juli 2019:
Revealed: Jeffrey Epstein Entered Partnership Worth Millions With Ehud Barak in 2015
Epstein bankrolled a considerable part of Barak's investment in a startup called Reporty Homeland Security ■ Barak: These are private investments, it wouldn't be proper to expose details.
De doorgaans goed geïnformeerde news-site Middle East Monitor berichtte een dag later:
Former Israeli Prime Minister and election candidate Ehud Barak held a multi-million-dollar business partnership with Jeffrey Epstein, the US billionaire who was this week arrested for sex trafficking underage girls.
According to an exposé yesterday by Israeli daily Haaretz, Barak — who served as Israel’s Prime Minister between 1999 and 2001 and recently announced his formation of a new party, Democratic Israel, ahead of the country’s general election in September — held business ties with Epstein as recently as 2015.
Epstein is a US billionaire who made his fortune on Wall Street and is known to have close relationships with influential political figures, including former US President Bill Clinton and current US President Donald Trump.
In 2008 Epstein pleaded guilty to soliciting underage girls for prostitution, paying dozens of 14 and 15-year olds to perform sex acts over a period of six years. He spent 13 months in county jail, but was given lenient terms under which he was allowed to leave prison six days per week to go to work.
On Saturday, Epstein was arrested on fresh charges of sexually exploiting underage girls at his New York and Florida mansions, as well as ‘recruiting’ other teenagers to carry out sex acts.
Barak told the Daily Beast that he had been introduced to Epstein by late Israeli statesman Shimon Peres.
De website Wikileaks meldt het volgende over de voormalige premier van de Israelische socialistische Arbeiderspartij:
In an interview with Haaretz reported in January 2015, Barak was asked to explain the source of his ‘big’ capital, with which he ‘bought 5 apartments and connected them,’ and by which he ‘lives in a giant rental apartment in a luxury high rise.’ Barak said he currently earns more than a $1 million a year, and that from 2001–2007, he also earned more than a $1 million every year, from giving lectures and from consulting for hedge funds. Barak also said he made millions of dollars more from his investments in Israeli real estate properties.
In the interview, Barak was asked whether he is a lobbyist that earns a living from ‘opening doors.’ The interviewer stated ‘You have arrived recently at the Kazakhstan despot Nazarbayev and the president of Ghana. You are received immediately.’ Barak confirmed that he has been received by these heads of state but denied earning money from opening doors for international business deals for Israeli and foreign corporations, and said he does not see any ethical or moral problems in his business activities. He further said there is no logic to demand of him, after ‘the natural process in democracy has ended’ to not utilize the tools he accumulated in his career to secure his financial future. When asked if his financial worth is $10–15 million, Barak said ‘I'm not far from there.’
Natuurlijk worden bovenstaande praktijken, die kenmerkend zijn voor ‘mafia societies,’ door Buruma en Mak en hun liberale mainstream-collega’s angstvallig verzwegen omdat deze informatie hun blind vertrouwen in het Vooruitgangsgeloof en de Verlichtingsideologie lachwekkend maakt. Laat ik mede daarom de liberal mentaliteit eens nader analyseren aan de hand van hetgeen gerenommeerde denkers daarover te berde hebben gebracht. Zo benadrukt de gerespecteerde joods-Amerikaanse literair recensent en auteur Lionel Trilling in zijn kritische essaybundel The Liberal Imagination (1950):
It is one of the tendencies of liberalism to simplify, and this tendency is natural in view of the effort which liberalism makes to organize the elements of life in a rational way. And when we approach liberalism in a critical spirit, we shall fail in critical completeness if we do not take into account the value and necessity of its organizational impulse. But at the same time we must understand that organization means delegation, and agencies, and bureaus, and technicians, incline to be ideas of a certain kind and of a certain simplicity: they give up something of their largeness and modulation (aanpassing. svh) and complexity in order to survive.
Trilling liet zien hoe er een almaar dieper wordende kloof bestaat tussen enerzijds het complexe van de literatuur en anderzijds het simplisme van de politiek. De literatuur is het open domein van de kunstzinnigheid en de verbeeldingskracht, terwijl de politiek het almaar uitdijende rijk van de ideologie vormt. En daar tussenin bevinden zich de alles en iedereen overschreeuwende commerciële massamedia, met hun overal aanwezige opiniemakers, die ‘are not dependent on the quality of their content to be effective.’ De ‘media’ is een ander woord voor propaganda. De mainstream-pers verspreidt een mengeling van feiten en meningen, waarheden en leugens, voortdurend afgewisseld door de alomtegenwoordige reclame. Doorgaans dient dit alles de belangen van de economische en financiële elite, benevens hun politici. Maar het grote probleem is dat het hier beschreven bestel al geruime tijd stuit op ecologische, financiële, economische en culturele grenzen. Het onverzadigbare neoliberale kapitalisme, voortgekomen uit het Vooruitgangsgeloof van de Verlichtingsideologie, vormt nu een gevaar voor het voortbestaan van het leven op aarde. Kortom, uitgaande van de Verlichtingsidealen heeft ook dit geloof gefaald, en ziet de mensheid zich nu gedwongen zich aan te passen aan de steeds sneller plaatsgrijpende veranderingen. De oude elite is niet bij machte gebleken de overleving van de soort te garanderen, en dient dus het veld te ruimen, inclusief haar pleitbezorgers in de mainstream-media, met voorop in Nederland Geert Mak, Bas Heijne, Hubert Smeets, Ian Buruma, en andere gecorrumpeerde betweters. De Britse geleerde John Gray schreef anno 2007 in de heruitgave van zijn in 1995 verschenen boek Enlightenment’s Wake over de tijd waarin de toen nog optimistische Geert Mak volop geloofde in zijn ‘grote verwachtingen’ over de toekomst van de wereld:
Not much more than a decade later this certainty has crumbled into dust.
Niet meer in staat de feiten te negeren, beginnen nu zelfs de meest verstokte gelovigen, te twijfelen. Maar hoe vreemd het mogen klinken, blijft een deel van hen zich krampachtig vastklampen aan de obsolete Verlichtingsdoctrine. Waarom? Daarover de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten