Feiten die het CIDI als propaganda-instelling van de 'Joodse Staat' verzwijgt:
JANUARY 4, 2018
JANUARY 4, 2018
The Story Behind Ahed Tamimi’s Slap: Her Cousin’s Head Shattered by Israeli Soldier’s Bullet
Just before Palestinian teen Ahed Tamimi slapped one of the soldiers who’d invaded her yard, she learned that her 15-year-old cousin Mohammed had been shot in the head at close range
By Gideon Levy and Alex Levac, Ha’aretz
Half a head.
The left side of his face is twisted, swollen, fragmented, scarred; there’s congealed blood by his nose, stitches in his face; one eye is shut, a seam line stretches across his whole scalp. A boy’s face turned scar-face. Some of his skull bones were removed in surgery and won’t be returned to their place for another six months.
Mohammed Tamimi, just 15, and he is already a disabled shooting victim and a released prisoner.
Op 19 december 2017, werd Ahed (16 jaar oud. svh) 's nachts gearresteerd en door de Israëlische autoriteiten in detentie genomen; drie dagen nadat ze een soldaat, die het erf van haar huis betrad, probeerde weg te duwen en hem daarbij had geslagen...
De Joods Israelische rechtbank veroordeelde haar tot acht maanden celstraf en 1100 euro boete. Ook haar moeder Nariman kreeg dezelfde straf voor het filmen van de scène... De VN, in de persoon van Michael Lynk (U.N. Special Rapporteur on Palestine. svh), riep op 14 februari 2018 Israël op om Ahed Tamimi vrij te laten. Hij verklaarde dat Israël in strijd handelde met de Internationale Conventie over de Rechten van het Kind, wat Israël geratificeerd heeft. Hij merkte voorts op dat Israël jaarlijks tussen de 500-700 kinderen vasthoudt en vervolgt.
De speciale hoge snelheidskogels die het Israelische leger gebruikt, hebben een vernietigende uitwerking op het lichaam. Hieronder: Abdel Rahman Nawfal, 12, sits next to his grandmother in a hospital in the West Bank city of Ramallah on April 23 after his leg was amputated following an injury sustained during clashes with Israeli forces near the Gaza-Israel border. – AFP
Het CIDI verzwijgt al decennialang deze terreur, maar doet wel de volgende oproep, bij monde van zijn medewerker Hidde J. Koningsveld:
Hallo @DefenceChildren en @WarChildHolland. Wat is jullie reactie op het feit dat terreurgroep Hamas sinds gisteravond circa 200 raketten heeft afgevuurd op Israëlische kinderen, speeltuinen en scholen? #IsraelUnderFire
Het is één van de talloze manieren waarop het CIDI propaganda bedrijft, en is tegelijk een schoolvoorbeeld van ‘Deception' als 'a state of mind and the mind of the state.’ Die formulering is van James Jesus Angleton, hoofd van de Counter Intelligence van de CIA tussen 1954 en 1975, en is tekenend voor zowel de Amerikaanse Security State als voor elke andere staat die zich tot een politiestaat heeft ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld Israel. Wat betreft de VS:
Seymour Hersh published a story in The New York Times about domestic counter-intelligence activities under Angleton's direction, against anti-war protesters and other domestic dissident organizations. Following this, Angleton's resignation was announced on Christmas Eve of 1974, just as President Ford demanded that Colby report on the allegations and as various Congressional committees announced that they would launch their own inquiries. Angleton told reporters from United Press International that he was quitting after 31 years because ‘my usefulness has ended’ and the CIA was getting involved in ‘police state activities.’ […] released internal CIA investigation, prompted by the 1970s Church Committee, verified the far-ranging power and influence that Angleton wielded during his long tenure as counter-intelligence Czar. The exposé revealed that Angleton-planned infiltration of law enforcement and military organizations in other countries was used to increase the influence of the United States. It also confirmed past rumors that it was Angleton who was in charge of the domestic spying activities of the CIA under Operation CHAOS.
Ondanks het feit dat Angleton de wet had geschonden door de CIA betrokken te laten zijn bij ‘politiestaat praktijken’ ontving hij in 1975, de ‘CIA's Distinguished Intelligence Medal, for performance of outstanding services’ en werd hij tegelijkertijd ‘quietly rehired by the CIA at his old salary through a secret contract.’ De door hem georganiseerde ‘infiltratie van politiediensten en militaire organisaties in andere landen,’ die werd gebruikt om de invloed van de VS te vergroten.’ Dit is het model geworden van ondermeer de Mossad, een geheime dienst die in politieke partijen infiltreert, zoals onder andere in 2017 uitlekte, toen bekend werd dat
An Israeli embassy official who plotted to ‘take down’ MPs regarded as hostile has also set up a number of political organizations in the UK that operated as though entirely independent.
Shai Masot was filmed covertly as he boasted about establishing several groups, at least one of which was intended to influence Labour party policy, while appearing to obscure their links to Israel.
The disclosure comes as Labour demanded the government launch an immediate inquiry into “improper interference in our democratic politics”. A former Tory government minister also called for an inquiry into the Israeli embassy’s links with two organisations, Conservative Friends of Israel (CFI) and Labour Friends of Israel (LFI).
Meanwhile, Masot is being sent back to Israel in disgrace, and a civil servant and Conservative official who was also filmed discussing ways to discredit MPs has resigned from her post.
Masot and Maria Strizzolo, a manager with the Skills Funding Agency and aide to Robert Halfon, an education minister, were filmed by a man they knew as Robin, who they believed to be an LFI activist but who was actually an undercover reporter with al-Jazeera’s investigative unit.
Among the MPs that Masot and Strizzolo discussed ‘taking down’ was Sir Alan Duncan, a foreign minister and a vocal supporter of a Palestinian state.
In the latest recordings, Masot boasts of establishing organisations ‘in Israel and here [in the UK].’ When asked what he means, the Israeli official replies: ‘Nothing I can share, but yeah,’ adding: ‘Yeah, because there are things that, you know, happen, but it’s good to leave those organizations independent. But we help them, actually.’
Hoe wijd verspreid de activiteiten van de Mossad in Nederland zijn, is onbekend, deels ook door de angst van mainstream-journalisten om dit serieus te onderzoeken. Wel werd bekend dat
De geheime dienst AIVD in 2009-2010 onderzoek [heeft] gedaan naar de Israëlische contacten van PVV-leider Geert Wilders. De dienst deed zogeheten 'naslag' naar aanleiding van een tip over Wilders' gesprekspartners, onder meer bij de Israëlische ambassade in Den Haag.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/aivd-onderzocht-israelische-contacten-wilders~b97adc34/
Een andere volksvertegenwoordiger die ‘Sterk op Israël’ is ‘georiënteerd’ is het Tweede Kamerlid van de PVV, Wim Kortenoeven, die ‘enige tijd in Israël in twee Kibboetsen’ werkte, en ‘tien jaar verbonden [was] aan het CIDI.' Weer een ander PVV-Tweede Kamerlid is Gidi Markuszower, geboren in Tel Aviv, die zich in 2010 terugtrok
van de kieslijst voor de verkiezingen nadat demissionair minister Hirsch Ballin (Binnenlandse Zaken, CDA) een brief met belastende informatie over hem naar partijleider Geert Wilders had gestuurd. De informatie was afkomstig van de inlichtingendienst AIVD. Dat hebben bronnen in Den Haag bevestigd.
Ook Markuszower zelf erkent in een vraaggesprek met NRC Handelsblad dat de AIVD-brief de reden was dat hij is vertrokken. In de brief werd Markuszower als ‘risico voor de integriteit’ van Nederland bestempeld. Hij zou betrokken zijn geweest bij een organisatie die ‘informatie’ heeft overgedragen aan ‘een buitenlandse mogendheid.’ Ook had hij volgens de brief contact met medewerkers van een buitenlandse inlichtingendienst. De brief geeft geen details, maar bronnen vermoeden dat het om Israël en de Mossad gaat.
Ondanks zijn nauwe banden met ‘een buitenlandse inlichtingendienst,’ gezeteld in het land waar hij als Jood werd geboren, en ondanks het feit dat de AIVD hem ‘een risico voor de integriteit van Nederland’ beschouwt, zit Gidi Markuszower nu toch in het Nederlandse parlement om er, naar mag worden aangenomen, de belangen van Nederlandse bevolking te behartigen. In zijn geval wordt niet eens meer een poging ondernomen om onafhankelijk te lijken. De mentaliteit van dit parlementslid verraadde zich toen hij tegenover Trouw verklaarde:
Ik vind dat joden niet publiekelijk hun eigen groep moeten afvallen. Dat zie ik als verraad. Iedereen voelt zich bij verraad emotioneler dan bij andere misstanden… Elke vereniging heeft regels. Als je die overtreedt, dan hoor je niet meer bij de club.
Markuszower zei dit nadat hij over joodse Nederlanders die kritisch staan tegenover de Israelische schendingen van het internationaal recht, had opgemerkt:
In het oude Polen (waar mijn roots liggen), wisten we wel raad met dit soort verachtelijke joodjes. Die werden gewoon de shul uitgeplukt en uit het shtetl geschopt; in het beste geval. In het ergste geval werden ze in de koude bossen van Oost-Europa achtergelaten en nooit meer teruggevonden.
Gidi Markuszower op twitter: 'Marokkaanse voorzitter van Nederlandse parlement draaide mijn microfoon dicht.'
Hoe extreem zijn mentaliteit is blijkt tevens uit het feit dat Gidi Markuszower in 2008 door de politie werd aangehouden omdat hij een vuurwapen bij zich droeg tijdens een publiek evenement. Markuszower was daar aanwezig als zogeheten ‘beveiliger.’ Het toenmalige weekblad Vrij Nederland berichtte dat de Israeli, die ook het Nederlandse paspoort bezit, een ‘uitgesproken pro-Israël’ activist is en — hoe kan het ook anders — een felle ‘criticus van de islam’ blijft.
Hij was woordvoerder van de Nederlandse afdeling van Likud, de rechtse regeringspartij van premier Netanyahu. In 2007 waarschuwde hij als panellid van het VARA-programma Het Lagerhuis voor de ‘islamisering van Nederland’ — een formulering die consequent gehanteerd wordt door de PVV.
Dan zijn er nog de fundamentalistisch-christelijke pro-Israel parlementariërs, onder wie Joël Voordewind, al ‘bijna 12 jaar actief in de Tweede Kamer,’ die zijn blinde adoratie voor Joods-Israel als volgt formuleert:
Er is genoeg reden tot bezorgdheid over de wankele internationale steun aan Israël, het Palestijnse terrorisme, het oplaaiende antisemitisme overal ter wereld en daarmee de vrijheid en veiligheid in Israël. De cri de coeur van voormalig PVV-Tweede Kamerlid Wim Kortenoeven is niet uit de lucht gegrepen… we moeten beseffen dat in Nederland bij velen de wens leeft om, net als een aanzienlijk aantal andere landen wil, de Palestijnse staat eenzijdig te erkennen, nog voordat er een vredesakkoord ligt. In de onderhandelingen (voor een nieuw kabinet met D’66 en VVD. svh) hebben we dat kunnen voorkomen.
Het gevaarlijke nu is dat in dit opzicht radicale Tweede Kamerleden meebeslisen over de Nederlandse politiek ten opzichte van het Midden Oosten. Naast deze heren met extremistische standpunten zodra het Israel aangaat, zijn er de parlementariërs die weigeren te protesteren tegen het feit dat de Israelische strijdkrachten deelnemen aan NAVO-oefeningen, met het oog op mogelijk toekomstig geweld tegen Iran.
En dan is er altijd nog het CIDI, inclusief zijn nauwe banden met de ‘Joodse Staat,’ waarvoor het al sinds de jaren zeventig propaganda maakt. Onduidelijk blijft door wie allemaal deze organisatie gefinancierd wordt. Haar propaganda verloopt vaak buitengewoon slinks. Een voorbeeld aan de hand van ‘Policy Assistant’ van het CIDI, Paul van der Bas, die via Twitter beweert:
En dan is er altijd nog het CIDI, inclusief zijn nauwe banden met de ‘Joodse Staat,’ waarvoor het al sinds de jaren zeventig propaganda maakt. Onduidelijk blijft door wie allemaal deze organisatie gefinancierd wordt. Haar propaganda verloopt vaak buitengewoon slinks. Een voorbeeld aan de hand van ‘Policy Assistant’ van het CIDI, Paul van der Bas, die via Twitter beweert:
Mensen die zichzelf ‘antizionist’ noemen zijn vaak antisemitisch, vooral als ze direct op de proppen komen met een Token-Jew die ook antizionistisch zou zijn.
En:
Ja, neem nou EAJG [Een Ander Joods Geluid sic]: er is niets Joods aan die club behalve de voorman. Enige functie is om Israël-haters dekking te bieden. Die kunnen altijd naar EAJG wijzen…
Afgezien van het feit dat de bewering als zou ‘er niets Joods aan die club is behalve de voorman’ een leugen is, zoals iedereen kan checken, getuigt dit opnieuw hoe diep de haat van fanatieke zionisten is tegen ondermeer ‘verachtelijke joodjes,’ die zich kritisch uitlaten over de Israelische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid. Ander voorbeeld, ditmaal van de opvolger van Paul van der Bas als CIJO-voorzitter:
Hidde J. van Koningsveld
Hallo @DefenceChildren en @WarChildHolland. Wat is jullie reactie op het feit dat terreurgroep Hamas sinds gisteravond circa 200 raketten heeft afgevuurd op Israëlische kinderen, speeltuinen en scholen? #IsraelUnderFire
Hier wordt door de jeugdige Van Koningsveld de indruk gewekt dat het CIDI opkomt voor ‘kinderen.’ Maar in het mensbeeld van de nieuwe voorzitter van de jongerenorganisatie, en van de andere medewerkers van het CIDI, blijft empathie beperkt tot Joodse kinderen. Voor Palestijnse kinderen, die door Israelische scherpschutters van veraf worden doodgeschoten of zwaar verminkt, heeft rechtenstudent Hidde geen enkel mededogen. Naar aanleiding van de ‘zestig doden,’ en de ‘duizenden gewonden’ -- de overgrote meerderheid Palestijnse jongeren en zelfs kinderen -- die door Israelische scherpschutters op slechts één dag in de Gaza-Strook werden vermoord of verminkt, kreeg Hidde J. van Koningsveld, de vraag voorgelegd of ‘al die doden’ hem, als CIDI-functionaris, niet aan het ‘twijfelen’ brachten. Zijn antwoord was: ‘Absoluut niet, op geen enkele manier.’ Een typerende opmerking voor een pathologische houding die heerst onder een deel van de zionistische joden dat het gecultiveerd slachtofferschap blijft koesteren. Daardoor is een mentaliteit ontstaan waarbij ‘Israel rendered itself immune to criticism, and impervious to a rational dialogue with the world around her,’ aldus de Joods-Israelische hoogleraar Edith Zertal. De proseliet Van Koningsveld’s is daarom zo opmerkelijk omdat
A group called Breaking the Silence has spent 10 years collecting accounts from Israeli soldiers who served in the Palestinian territories. To mark the milestone, 10 hours' worth of testimony was read to an audience in Tel Aviv.
De Britse correspondent Peter Beaumont, die voor The Observer werkt, schreef over de Joods-Israelische organisatie Breaking the Silence, opgericht door kritische Israelische militairen, dat zij
has collected a formidable oral history of Israeli soldiers' highly critical assessments of the world of conflict and occupation… They describe how abuses come from boredom; from the orders of ambitious officers keen to advance in their careers; or from the institutional demands of occupation itself, which de-sensitizes and dehumanizes as it creates a distance from the ‘other.’
In granular detail, the tens of thousands of words narrated on Friday told of the humdrum and the terrible: the humiliating treatment of Palestinians at checkpoints, shootings and random assaults. Over the years the Israeli military's response has been that these stories are the exceptions, not the rule, accounts of a few bad apples' actions.
‘What we wanted to show by reading for 10 hours is that the things described in the testimonies we have collected are not exceptional, rather they are unexceptional,’ says Yehuda Shaul, one of the founders of the group and a former soldier himself.
Shaul explains why he and his colleagues have dedicated themselves to this project, why he believes it is as necessary today as when he first spoke out a decade ago about his own experience as a soldier in Hebron. ‘In Israeli politics today the occupation is absent. It's not an issue for the public. It has become normal — not second nature; the occupation has become part of our nature. The object of events like today is for us to occupy the public space with the occupation.'
His sentiments are reflected by the Israeli novelist and playwright A.B. Yehoshua, who gets on the stage to read a comment piece he had written the day before to mark the event. ‘The great danger to Israeli society,’ Yehoshua explains, ‘is the danger of weariness and repression. We no longer have the energy and patience to hear about another act of injustice.’
In 1990 verklaarde tegenover mij dezelfde Joods-Israelische auteur Abraham Yehoshua — door The New York Times de ‘Israeli Faulkner’ gekwalificeerd:
Ik vrees ten zeerste dat het almaar door laten gaan van het conflict onze identiteit uiteindelijk zal vernietigen. Er zijn joods-Israëli’s die de externe strijd voortdurend zoeken, want — zo zeggen ze — zolang er een externe druk bestaat zal er onder de Joden zelf geen gewapend geschil uitbreken. Vooral sommige religieuze fanatici zijn buitengewoon bang voor vrede, omdat dan de seculiere Joodse identiteit in Israël zich vrij zal kunnen ontwikkelen. Juist uit angst daarvoor zijn de zeloten zo fel tegen vrede. Zij zijn ervan overtuigd dat de joden gedoemd zijn om in een permanent conflict met de buitenwereld te leven, niet alleen met de Arabieren, maar met alle andere volkeren op aarde. Aan dat conflict ontlenen ze hun identiteit, vrede zou hun identiteit vernietigen. Die sluimerende strijd tussen extremistische en gematigde joden is al millennia oud, het leidde er tweeduizend jaar geleden toe dat de joden in ballingschap gingen. Men moet zich goed realiseren dat wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen het nationale gezag en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in de buitenwereld bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer.
De gola, de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over de vragen: wie en wat is een Jood en hoe moet hij zich als Jood gedragen? Door de stichting van de staat Israël is dit oeroude conflict ineens weer uiterst actueel geworden. Zoals gezegd, hieraan ten grondslag liggen de vragen: wie is een Jood en wat is een Jood? Dat betreft niet alleen een religieus vraagstuk, ook onder seculiere joden in Israël bestaat hierover veel verwarring. Een deel van hen heeft net als de religieuze fundamentalisten dit permanente externe conflict nodig om zich te definiëren, ze zijn niet zeker over zichzelf, ze geloven niet echt in hun seculariteit. Ze zijn bang dat als er vrede uitbreekt ze niet langer meer als Jood worden beschouwd, dat ze dan als het ware gedwongen worden zich te bekeren tot de religie om weer Jood te kunnen zijn. Die onzekerheid over wie ze zijn ervaren ze als een bedreiging en zij kunnen hun nationale identiteit alleen handhaven dankzij het externe conflict.
Kijk, de uiterst orthodoxe joden van Neturei Karta zijn absoluut niet bang voor vrede, omdat zij een identiteit bezitten. Zij hebben Israël niet nodig om Joods te kunnen zijn, waar ze ook zijn, al zouden op de maan zitten, dan nog zullen ze uiterst orthodoxe Joden blijven. Sterker nog: ze zijn fel gekant tegen de staat Israël die volgens hen de normen en waarden van het judaïsme probeert te vernietigen. Die mensen zijn dus niet bang voor vrede met de Arabieren, maar het zijn de semi-religieuzen, de Gush Emunim, het fanatieke Blok der Getrouwen, zoals ze zichzelf noemen en de lui die eromheen hangen, die zoeken het permanente conflict, want alleen op die wijze kunnen ze telkens weer de grenzen van hun identiteit bepalen.
Deze informatie krijgt men niet van een sympathisant als Hidde van Koningsveld, die, om te demonstreren dat hij er echt wel bijhoort, zich roomser dan de paus opstelt, en ook niet van Nederlandse politici en mainstream-journalisten, die, vanwege de dreiging voor ‘antisemiet’ te worden uitgemaakt, de joodse lobby niet durven te trotseren. En eveneens niet van de NAVO, onderdeel van het westers militair-industrieel complex, dat om de geopolitieke belangen van de elite te beschermen de ‘Joodse Staat’ gebruikt als vooruit geschoven post. Toch blijven intellectuelen als Abraham Yehoshua keer op keer op het volgende wijzen:
Er wonen anderhalf miljoen mensen in Gaza. Ze maken deel uit van het volk van wie er nog eens 1,3 miljoen in Israël wonen en twee miljoen op de Westelijke Jordaanoever. De mannen en vrouwen van Gaza zijn onze buren. We leven al een hele tijd naast elkaar, zelfs al worden we gescheiden door een grens.Onze huizen en steden liggen maar enkele kilometers van elkaar. Onze velden sluiten naadloos aan op die van hen. De mannen van Gaza, de activisten en de politiemannen van Hamas die wij met onze militaire verrekijkers observeren, waren vroeger activisten en politiemannen van Fatah. Ze werden geboren in Gaza of vluchtten ernaartoe in de oorlog van 1948, of in latere oorlogen. In de loop der jaren waren zij de metselaars die onze huizen bouwden. Ze deden de afwas in de restaurants waar we gingen eten, ze waren de handelaars van wie we goederen kochten en ze verzorgden de serres in de kibboets.
Ze zijn onze buren en dat zullen ze altijd blijven. Wanneer wij beslissen om met hen een oorlog te voeren, moeten we heel goed nadenken over wat voor soort oorlog dat wordt. Hoe lang die zal duren. Wat de gevolgen van het geweld zullen zijn. Wij Israëli's hebben de kracht niet om de Hamas-regering van Gaza te vermorzelen, net zoals we de kracht niet hadden om de PLO, de stem van het nationale Palestijnse verlangen, uit te schakelen. In 2006 konden we Hezbollah in Libanon evenmin doen zwijgen.
Ondertussen gaat de Joodse terreur tegen de Palestijnse bevolking gewoon door, dankzij de al dan niet stilzwijgende steun van het Westen. Enkele getuigeverklaringen over de geïnstitutionaliseerde Joods-Israelische terreur:
SERGEANT AVNER GVARYAHU
2004-07 Orev (special anti-tank unit), Nablus
It was when I was a sergeant, after we had finished training. 200 [the number of the commander] said to us unequivocally: ‘That's how you're ranked. With Xs. Every night I want you to be looking for 'contact' [an exchange of fire] and that's how you'll be ranked.’
At some point I realised that someone who wants to succeed has to bring him dead people. There's no point in bringing him arrests. [The message was:] ‘Arrests are routine, the battalions are making arrests. You're the spearhead, the army has invested years in you, now I want you to bring me dead terrorists.’
And that's what pushed us, I believe. What we'd do was go out night after night, drawing fire, go into alleys that we knew were dangerous. There were arrests, there were all kinds of arrests. But the high point of the night was drawing fire, creating a situation where they fired at us.
It's a situation, totally insane, you're in it, it's hard to explain. You're looking through the binoculars and searching for someone to kill. That's what you want to do. And you want to kill him. But do you want to kill him? But that's your job.
And you're still looking through the binoculars and you're starting to get confused. Do I want to? Don't I want to? Maybe I actually want them to miss.
GIL HILLEL
2001-03, Sachlav (military police), Hebron
On my first or second day in Hebron, my commanders asked me to go on a ‘doll,’ a foot patrol that we conduct in the casbah and Jewish settlement. I agreed, it seemed cool. It was my first time in the field, come on, let's do it. We went on patrol, into the casbah, and I think that was the first time I sensed the existential fear of living under constant threat.
We started the doll and I started feeling bad. The first time in the field is not simple. One of my commanders, the veteran among them, took an old Palestinian man, just took him aside to some alley and started beating him up. And I… it was fine by all the others… I sort of looked at them and said: ‘What is he doing? Why is he doing that? What happened? Did he do anything? Is he a threat? A terrorist? Did we find something?’ So they said: ‘No, it's OK.’ I then approached my commander, the [one] who trained me, and asked: ‘What are you doing?’ He said: ‘Gil, stop it.’
And that really scared me. I was scared of their reactions, of the situation we were in. I felt bad with what went on there, but I kept quiet. I mean, what can I do? My commander told me to shut up. We left there and went back to the company and I went to my commander and said: ‘What are you doing? Why did you do that?’ So he said: ‘That's the way it is. It's either him or me and it's me and…’
They took him aside and just beat him up. They beat him up, they punched him. And slapped him, all for no reason. I mean, he just happened to walk by there, by mistake.
SERGEANT NADAV BIGELMAN
2007-10, Nachal Brigade, 50th Battalion, Hebron
During patrols inside the casbah we'd do many ‘mappings.’ Mappings mean going into a house we have no intelligence on. We go in to see what's inside, who lives there. We didn't search for weapons or things like that. The mappings were designed to make the Palestinians feel that we are there all the time.
We go in, walk around, look around. The commander takes a piece of paper and… makes a drawing of the house, what it looks like inside, and I had a camera. I was told to bring it. They said: ‘You take all the people, stand them against the wall and take their picture.’ Then [the pictures are] transferred to, I don't know, the General Security Service, the battalion or brigade intelligence unit, so they have information on what the people look like. What the residents look like. I'm a young soldier, I do as they say. I take their pictures, a horrible experience in itself, because taking people's pictures at 3am, I… it humiliated them, I just can't describe it.
And the interesting thing? I had the pictures for around a month. No one came to get them. No commander asked about them, no intelligence officer took them. I realized it was all for nothing. It was just to be there. It was like a game.
SERGEANT, ANONYMOUS
Paratrooper, 2002, Nablus
We took over a central house, set up positions, and one of the sharpshooters identified a man on a roof, two roofs away, I think he was between 50 and 70 meters away, not armed. I looked at the man through the night vision — he wasn't armed. It was two in the morning. A man without arms, walking on the roof, just walking around. We reported it to the company commander. The company commander said: ‘Take him down.’ [The sharpshooter] fired, took him down. The company commander basically ordered, decided via radio, the death sentence for that man. A man who wasn't armed.
I saw with my own eyes that the guy wasn't armed. The report also said: ‘A man without arms on the roof.’ The company commander declared him a lookout, meaning he understood that the guy was no threat to us, and he gave the order to kill him and we shot him. I myself didn't shoot, my friend shot and killed him. And basically you think, you see in the United States there's the death penalty, for every death sentence there are like a thousand appeals and convictions, and they take it very seriously, and there are judges and learned people, and there are protests and whatever. And here a 26-year-old guy, my company commander, sentenced an unarmed man to death.
Israelische wreedheden tegen Palestijnse jongeren:
Video shows Palestinian shot dead with back to Israeli snipers
Abdelfattah Abdelnabi (teenager. svh) died after Israeli sniper shot him in the back while fleeing Gaza-Israel border, footage shows.
Palestinian teen (13 jaar. svh) shot by Israeli soldier: 'My leg is gone'
More than half of 15,000 total injuries in Gaza demos since March 30 are from explosive bullets, leading to amputation.
Gary Lineker criticised for sharing video of Israeli soldiers abusing Palestinian children
Former England footballer lashes back at ex-IDF official in Twitter row over ‘sickening’ footage from West Bank city of Hebron
Israeli soldiers cheer after shooting a Palestinian protester in the village of Madama
Juichten nazi-militairen van de ‘SS-Sonderkommandos’ nadat ze joodse Europeanen hadden vermoord? Ik ken geen foto’s daarvan. Sterker nog: Heinrich Himmler, ‘een van de hoofdverantwoordelijken voor de Holocaust,’ moest op 4 oktober 1943 tijdens een bijeenkomst van SS-generaals het vermoorden van joodse burgers nog eens expliciet ‘rechtvaardigen’ met de woorden:
Alles bij elkaar kunnen we zeggen dat we één van de moeilijkste taken hebben uitgevoerd uit liefde voor ons volk. En ons innerlijk, onze ziel, ons karakter hebben er niet onder geleden,
aangezien:
Wij het morele recht [hadden], wij verplicht [waren] tegenover ons volk om deze mensen te doden die ons wilden doden.
Precies dezelfde ‘rechtvaardiging,’ keert nu terug bij sommige Joden in Israel en zelfs bij enkele extremistische joden buiten ‘het beloofde land.’ Door de pathologische Holocaust-cultus lijkt het vermoorden van willekeurige Palestijnse burgers toegestaan. Hier speelt opnieuw de ‘logica’ van ‘uit liefde voor ons volk,’ zijn ‘wij verplicht’ de Palestijnse jongeren die ‘ons’ willen ‘doden’ te ‘doden,’ zonder dat ‘onze ziel, ons karakter er onder’ hebben ‘geleden.’ Dit is in feite eveneens de gedachtegang van Hidde van Koningsveld van het CIDI wanneer hij stelt ‘[a]bsoluut niet, op geen enkele manier’ te twijfelen aan het juridische-, laat staan ‘morele recht,’ dat Joodse scherpschutters in Israel hebben om Palestijnse jongeren en kinderen vanachter, opzij, van boven en van voren dood te schieten met hoge snelheidskogels die in één seconde meer dan een kilometer afleggen. Nog voordat ze het schot hebben gehoord zijn zij dood dan wel verminkt. Voor alle duidelijkheid: het betreft hier oorlogsmisdaden en grove schendingen van het internationaal recht. In tegenstelling tot rechtenstudent Van Koningsveld, heb ik in het grootste Palestijnse ziekenhuis in het bezette Oost-Jeruzalem al een kwart eeuw geleden kinderen zien sterven aan de verwondingen van dit type kogels die door hun impact alle omliggende weefsels vernietigen, inclusief darmen, lever, hart, baarmoeder, etcetera.
In verband met de lengte, volgende keer meer.
Hidde J. van Koningsveld
Hallo @DefenceChildren en @WarChildHolland. Wat is jullie reactie op het feit dat terreurgroep Hamas sinds gisteravond circa 200 raketten heeft afgevuurd op Israëlische kinderen, speeltuinen en scholen? #IsraelUnderFire
Defence for Children Palestine berichtte tegelijkertijd:
Israeli forces are killing Palestinian children at record rates
Aug 06, 2018
On August 5, Ahmad al-Aydi died in central Gaza from an injury sustained on March 30 from Israeli live fire. (Photo: Courtesy of al-Aydi family.)
On August 5, Ahmad al-Aydi died in central Gaza from an injury sustained on March 30 from Israeli live fire. (Photo: Courtesy of al-Aydi family.)
Ramallah, August 6, 2018—Four Palestinian children died from gunshot wounds between July 27 and August 5 after Israeli forces shot them during “March of Return” protests in the the Gaza Strip. These deaths put 2018 at a record-high for child fatalities, exceeding the number of Palestinian children killed by Israeli forces in any single year within the past decade, outside of large-scale Israeli military offensives.
https://www.dci-palestine.org/israeli_forces_are_killing_palestinian_children_at_record_rates
Aug 06, 2018
On August 5, Ahmad al-Aydi died in central Gaza from an injury sustained on March 30 from Israeli live fire. (Photo: Courtesy of al-Aydi family.)
On August 5, Ahmad al-Aydi died in central Gaza from an injury sustained on March 30 from Israeli live fire. (Photo: Courtesy of al-Aydi family.)
Ramallah, August 6, 2018—Four Palestinian children died from gunshot wounds between July 27 and August 5 after Israeli forces shot them during “March of Return” protests in the the Gaza Strip. These deaths put 2018 at a record-high for child fatalities, exceeding the number of Palestinian children killed by Israeli forces in any single year within the past decade, outside of large-scale Israeli military offensives.
https://www.dci-palestine.org/israeli_forces_are_killing_palestinian_children_at_record_rates
Geen opmerkingen:
Een reactie posten