In haar boek The Death of Truth (2018) stelt de Amerikaanse literair criticus Michiko Kakutani, ‘former chief book critic for The New York Times’:
cynicism and weariness and fear can make people susceptible to the lies and false promises of leaders bent on unconditional power.
In The Origins of Totalitarianism (1951) schreef de uit Nazi-Duitsland gevluchte joodse filosofe en politiek theoreticus Hannah Arendt dat de gemeenschappelijke noemer van het totalitarisme eenzaamheid is, aangezien eenzaamheid de menselijke capaciteit belet om vrij te kunnen denken. Eenzaamheid vernietigt immers een essentieel feit van het bestaan, namelijk het besef dat het leven uit verscheidenheid bestaat. Zij stelt vervolgens:
Just as terror, even in its pre-total, merely tyrannical form ruins all relationships between men, so the self-compulsion of ideological thinking ruins all relationships with reality. The preparation has succeeded when people have lost contact with their fellow men as well as the reality around them, for together with these contacts, men lose the capacity of both experience and thought. The ideal subject of totalitarian rule is not the convinced Nazi or the convinced Communist, but people for whom the distinction between fact and fiction (that is, the reality of experience) and the distinction between true and false (that is, the standards of thought) no longer exist.
Toen zij in 1960 het Eichmann-proces in Jeruzalem bijwoonde en oog in oog kwam te staan met de man die een belangrijke logistieke rol had gespeeld bij de deportaties van joodse Europeanen werd ze getroffen door het feit dat ondanks al zijn intellectuele capaciteiten hij volstrekt niet in staat was na te denken:
Eichmann was rather intelligent… It was his thickheadedness that was so outrageous, as if speaking to a brick wall. And that was what I actually meant by banality. There’s nothing deep about it — nothing demonic! There’s simply resistance ever to imagine what another person is experiencing...
Deze ‘banaliteit van het kwaad,’ zien we vandaag de dag overal en in talloze vormen, van het uithongeren en bombarderen van de Jemenitische bevolking en de Nederlandse regeringssteun aan fundamentalistische terroristen die Syrië hebben verwoest, tot aan het militair steunen van de langdurige Joods-Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking en het almaar oostwaarts oprukken van NAVO-bases als onderdeel van de oorlogsvoorbereidingen tegen Rusland en China. De ‘banality of evil’ verraadt een levensgevaarlijk gebrek aan empathie, dus het vermogen om zich te kunnen verplaatsen in de positie van de ander. Arendt realiseerde zich meer dan de meesten dat de collectieve ‘zelf opgelegde dwang van het ideologisch denken alle banden met de werkelijkheid [vernietigt].’ Twee recente voorbeelden van het ideologisch denken van CIDI-zionisten. Allereerst de voorzitter van de CIDI-jongerenorganisatie. Op 19 november 2018 beweerde hij via Twitter:
Hidde J. van Koningsveld
Dit is op z’n minst vreemd te noemen! Airbnb zegt woningen in betwiste gebieden te verwijderen, maar komt na het toepassen van hun ‘decision-making framework’ tot de conclusie dat dit nieuwe beleid ALLEEN van toepassing is op Joodse huizen op de West Bank
Uit zijn adjectief ‘betwiste’ gebieden, valt op te maken dat deze tot het Joodse geloof bekeerde Van Koningsveld het achtste gebod dat de Joodse God via Mozes aan zijn volgelingen gaf, niet kent, namelijk: ‘Gij zult niet stelen.’ Ook onder Joden in Israel geldt dat ‘stelen’ verboden is, niet alleen volgens de tien geboden die de Joodse God aan zijn ‘uitverkoren volk’ gaf, maar ook volgens het Israelische strafrecht. Desondanks spreekt Hidde van ‘betwiste gebieden,’ hetgeen vanuit religieus als juridisch oogpunt onjuist is, want die ‘Joodse huizen op de Westbank’ staan op gebied dat de Verenigde Naties in 1947 aan de Palestijnse inwoners van het toenmalige Palestina toewees. Dit wordt weliswaar door religieuze Joodse fanatici ‘betwist,’ maar het feit dat Van Koningsveld en het CIDI hetzelfde extremisme aanhangen, is illustrerend voor een diepe pathologische kijk op de mens- en de wereld. Zowel de voorzitter van de jongerenbeweging van het CIDI, Van Koningsveld als de directeur van het CIDI, Hannah Luden, lijden beiden aan een waan, de overtuiging dat Joden boven de wet staan. Nu lees ik op de CIDI-website dat mevrouw Luden ‘Met haar kennis over en betrokkenheid bij Israel als directeur van het CIDI een wezenlijke bijdrage [wil] leveren aan de begripsvorming over Israel.’ Dat is een loffelijk streven, ware het niet dat zij de geschiedenis van de Joden onvoldoende kent. Het punt is dit: dezelfde waan, waaraan zij lijdt, leidde in de eerste eeuw van de christelijke jaartelling tot een desastreuze opstand van fanatieke fundamentalistische Joodse extremisten, die weigerden het gezag van het Romeinse Rijk te kennen. In totaal kwamen daarbij tussen de jaren 66 en 70 naar schatting zo'n 600.000 Joden om het leven. Veel overlevenden werden verkocht op slavenmarkten, zoveel zelfs dat de marktprijs voor slaven daalde. Fanatieke extremisten pleegden in Massada, een burcht nabij de Dode Zee, die weigerden zich over te geven, massaal zelfmoord, en degenen die weigerden, werden door hun geloofsgenoten vermoord, inclusief vrouwen en kinderen. Nadat de Joden waren verslagen, begon de zogeheten diaspora.
Welnu, de leider van de opstand was een man, Bar Kochba genoemd, die de geschiedenis in zou gaan als een valse messias het Joodse volk. Zijn aanvankelijke militaire successen
caused many to believe ― among them Rabbi Akiva, one of the wisest and holiest of Israel's rabbis ― that he could be the Messiah.
He was nicknamed ‘Bar Kochba’ or ‘Son of Star,’ an allusion to a verse in the Book of Numbers (24:17): ‘there shall come a star out of Jacob.’ This star is understood to refer to the Messiah.
Bar Kochba did not turn out to be the Messiah, and later the rabbis wrote that his real name was Bar Kosiva meaning ‘Son of a Lie ― highlighting the fact that he was a false Messiah.
Hoewel het zionistisch regime het doet voorkomen dat het hele Joodse volk tegen de Romeinen in opstand was gekomen, blijkt dit in werkelijkheid niet het geval te zijn geweest.
Sicarii of Sicariërs (‘dolkmannen’) waren leden van een extremistische Joodse groepering uit de periode kort voor en tijdens de Joodse Opstand (66-70 na Chr.). De Sicariërs worden voor het eerst in de bronnen genoemd tijdens procurator Antonius Felix (52-60) en voor het laatst in verband met de val van Massada.
De Sicariërs waren vermoedelijk de meest extreme vleugel van de Zeloten. Evenals bij de Zeloten lijkt het erop dat zij voor de Joodse Opstand geen centrale organisatie hadden. Ook deelden zij de overtuiging van de Zeloten dat de overheersing van Judea door de Romeinen in flagrante tegenspraak stond met het erkennen van God als Heer. In hun optiek moest aan die Romeinse overheersing dan ook zo spoedig mogelijk een einde komen.
De Sicariërs ontlenen hun naam vooral aan aanslagen die zij pleegden op Joodse aristocraten voor en tijdens de Joodse Opstand. Bij het plegen van een dergelijke aanslag hielden zij een dolk (Latijn: sica) verborgen onder hun kleding en mengden zij zich in de drukte in Jeruzalem. Beschermd door de menigte naderden zij hun slachtoffer en staken hem neer, waarna zij zich onopgemerkt uit de voeten maakten. Zij pleegden deze aanslagen, omdat ze meenden dat deze leden van de Joodse aristocratie verraders van het volk waren door hun nauwe banden met de Romeinse overheersers.
De opeenvolgende Romeinse procuratores (gouverneurs in kleine provincies van Romeinse Rijk. svh) hadden veel met de Sicariërs te stellen. Antonius Felix (procurator van 52 tot 60 (of 58) na Chr. svh) meende aanvankelijk dat hij door hard optreden de beweging wel de kop in kon drukken. Zelfs maakte hij op listige wijze gebruik van de Sicariërs (die zijn opzet niet doorzagen) om af te rekenen met de voormalige hogepriester Jonathan ben Ananus. Felix suggereerde dat Jonathan nauw met hem samenwerkte, waarna de Sicariërs hem vermoordden. In werkelijkheid stond Jonathan echter zeer kritisch tegenover Felix.
Ook Porcius Festus lukte het niet het geweld van de Sicariërs een halt toe te roepen. Zijn opvolger Lucceius Albinus leek daar aanvankelijk beter in te slagen, maar nadat de Sicariërs de zoon van Ananias ben Nebedeüs (hogepriester in de Joodse tempel in Jeruzalem van 47 na Chr. svh), met wie Albinus goed bevriend was, ontvoerden, moest hij toegeven aan hun eisen en de Sicariërs losgeld betalen. Het lijkt erop dat de Sicariërs hierna redelijk ongestoord hun gang konden gaan. De laatste periode van Albinus' ambtstermijn en het bestuur van Gessius Florus kenmerkten zich door corruptie, waarbij de Sicariërs de straf op hun gewelddadig optreden voor geld konden afkopen. Hierdoor nam de invloed van de Sicariërs op de samenleving snel toe. Dit was een van de factoren die bijdroeg aan het uitbreken van de Joodse Opstand
Tijdens de Joodse Opstand hielden de Sicariërs het langste stand tegen de Romeinse overmacht, nog tot drie jaar nadat Jeruzalem was ingenomen. Dit kwam vooral doordat zij de burcht Massada hadden weten te veroveren. De leider van de Sicariërs op Massada was Eleazar ben Jaïr. Uit handschriften-vondsten op Massada blijkt dat in deze periode ook enkele leden van de gemeenschap uit Qumran (dat in 68 verwoest was) zich bij de Sicariërs hadden gevoegd. Toen bleek dat het niet langer mogelijk was stand te houden tegen de Romeinen, kozen de Sicariërs ervoor elkaar en zichzelf te doden om zo te voorkomen dat zij in handen van de Romeinen zouden vallen.
Op de achtergrond van deze opstand voltrok zich een strijd -- net als nu -- tussen fanatieke Joodse fanatici, blind voor de realiteit, en anderzijds gematigde, Joodse realisten, die oog hadden voor de bestaande machtsverhoudingen in de wereld. Over dit onderwerp schreef de Joods-Israelische generaal b.d. en voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst, professor Yehoshafat Harkabi het boek The Bar Kochba Syndrome: Risk and Realism in International Politics (1982) vanuit het besef dat
Wat op het spel staat het voortbestaan van Israël [is] en de status van het judaïsme. Israël zal spoedig met het moment van de waarheid worden geconfronteerd.
Vandaar dat nu, 36 jaar later, het zionistisch regime, en zijn propaganda-organisatie het CIDI ter ‘rechtvaardiging’ van zijn terreur, de Holocaust nu als politiek wapen gebruikt. Harkabi , die de Joodse politieke extremisten in Israel van nabij kende, waarschuwde:
Niet alleen heeft de politiek van een bepaalde groep leiders Israël een pijnlijke erfenis nagelaten, maar achter de fiasco’s waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt, gaat een gevaarlijk en bedrieglijk wereldbeeld schuil… Internationale betrekkingen in de moderne betekenis berusten op de opvatting van gelijkwaardigheid tussen de verschillende politieke entiteiten. Deze opvatting van gelijkheid is het judaïsme vreemd. Het joodse denken verdeelt de wereld in tweeën: het Joodse volk versus de niet-Joden… Het zich bewust zijn van de valkuilen van etnocentrisch denken is belangrijk voor een volk als dat van de Joden, wier zelfbeeld maar al te snel hun visie op de betrekkingen tussen henzelf en de rest van de wereld vervormt… Geen enkele factor bedreigt Israëls toekomst zozeer als de overtuiging van het eigen gelijk… Naar mijn mening vormt de eigendunk een groter gevaar voor Israël dan het antisemitisme… Zelfkritiek is noodzakelijk om… de overtuiging van het eigen gelijk te neutraliseren, een overtuiging die voorkomt uit een fundamentele joodse houding.
In een interview ruim een kwart eeuw geleden zette generaal Harkabi tegenover mij uiteen:
Deze obsessie kan alleen maar uitlopen op een catastrofe, op individuele en collectieve zelfmoord, zoals eerder in de joodse geschiedenis is gebeurd. In het begin van de jaren tachtig heb ik voor mijn boek The Bar Kochba Syndrome: Risk and Realism in International Relations een uitgebreide studie verricht naar die opstand in de jaren 132-135. Over de aanleiding tot de opstand tegen de Romeinen bestaat onduidelijkheid. Sommigen stellen dat het een verbod op de besnijdenis was, maar andere bronnen vertellen ons weer dat dit verbod pas na de opstand werd afgekondigd. In elk geval leidde de revolte tot de ondergang van de Joodse gemeenschap in ‘het beloofde land.’ Vast is komen te staan dat er destijds sprake was van een sterk Messiaans verlangen onder de Joden. Bar Kochba, de leider van de opstand, werd door zijn volgelingen gezien als de Messias die gekomen was om de Joden te verlossen. Overigens, ondanks de omvangrijke verwoestingen die de Romeinen hadden aangericht tijdens de Eerste Opstand van 66–73.
Vanaf het begin hadden de Zeloten geen schijn van kans. Gelukkig deden alleen de fanatieke Joden uit Judea eraan mee en niet de gematigde Joden van Galilea, wat op zich al aantoont dat er geen existentiële noodzaak was om in opstand te komen. Welnu, het Romeinse systeem berustte op het stationeren van kleine legers om de orde te handhaven. Maar zodra er ergens in het rijk een opstand uitbrak, werd die ogenblikkelijk meedogenloos afgestraft. De opstandelingen en hun families werden uitgeroeid en die wreedheid was bedoeld om als afschrikwekkend voorbeeld te dienen. Vandaar ook het belang van de leiders van de diverse volkeren die onder het Romeinse gezag stonden om geen extreme nationalistische verlangens op te roepen, maar om realistische verwachtingen te koesteren. Per slot van rekening dient voor een leider het voortbestaan van zijn volk de allerbelangrijkste overweging te zijn bij het nemen van zwaarwichtige besluiten.
De Bar Kochba-opstand illustreert voor mij het belang van realisme in de politiek; gebrek aan realiteitszin eindigt onvermijdelijk in een catastrofe, toen zowel als nu. In mijn boek trek ik dan ook conclusies uit deze historische les. Het onvermogen om realistisch te zijn is fataal voor een volk en leidt tot individuele en collectieve zelfmoord. Ik weet dat omdat ik voor alles een strateeg ben, ik ben geen historicus. Ik doceer strategie en heb hierover ook een zeshonderd pagina’s tellend standaardwerk geschreven voor de militaire academie in Israël. Op een bepaald moment kwam ik bij het hoofdstuk over nederlagen aan en dacht toen: waarom zou ik de nederlagen van andere volkeren beschrijven? Laat ik onze eigen nederlagen analyseren en daar conclusies aan verbinden. Bij de Bar Kochba-opstand ontdekte ik al snel dat deze voor de zionisten buitengewoon belangrijke episode volstrekt anders geïnterpreteerd moet worden dan op Israëlische scholen onderwezen wordt.
Ik vroeg me vervolgens af waarom wij Bar Kochba in Israël vereren, terwijl zijn activiteiten een grote ramp hebben veroorzaakt. Waarom beschrijven de Joodse encyclopedieën hem nu als een groot militaire strateeg die meer dan drie jaar lang de best getrainde en uitgeruste Romeinse legioenen wist te weerstaan. Alsof dát belangrijk is en niet het resultaat, de vernietiging van de natie. Ik constateerde ook dat door de hele joodse geschiedenis heen Bar Kochba altijd gezien werd als een onverantwoordelijke, fanatieke dwaas, die het land naar de ondergang had geleid. Hij werd absoluut niet als een grote held vereerd, zoals momenteel het geval is. Hij werd veroordeeld als een valse profeet. Pas tijdens de Verlichting, toen overal in Europa het nationalisme zijn kop opstak, gingen de joden op zoek naar een held en stuitten daarbij op Bar Kochba. Toen in het begin van de twintigste eeuw Franz Kafka, Hugo Bergmann en Max Brod in Praag een joodse studentenvereniging oprichtten, noemde ze die naar Bar Kochba, zonder precies te weten hoe rampzalig hij voor de de geschiedenis van de Joden als volk is geweest. Men had gewoon een nationalistische held nodig, die de wapens had opgenomen, dat was het enige. Naderhand, in het interbellum, noemden de zionisten van Jabotinsky hun jeugdbeweging Betar, naar het bastion waar Bar Kochba’s aanhangers definitief door de Romeinen werden verslagen.
Ter toelichting:
The Betar Naval Academy was a Jewish naval training school established in Civitavecchia, Italy in 1934 by the Revisionist Zionist movement under the direction of Ze'ev Jabotinsky, with the agreement of Benito Mussolini. The titular head of the Academy was the Italian maritime scientist Nicola Fusco but Betar leader Jeremiah Halpern ran the School and was its driving force. The Academy trained Jewish cadets from all over Europe, Palestine and South Africa and produced some of the future commanders of the Israeli Navy… the cadets did express public support for Benito Mussolini's regime, as Halpern later detailed in his book History of Hebrew Seamanship. Cadets marched alongside Italian soldiers in support of the Second Italo–Abyssinian War and collected metal scraps for the Italian weapons industry. They ‘felt as if they were living the true Beitarist life in an atmosphere of heroism, militarism, and nationalistic pride.
De sympathie voor de fascistische ideologie is nog steeds herkenbaar in de gewelddadige politiek van het huidige zionistische regime, een feit waarover Hidde J. van Koningsveld en het CIDI angstvallig blijft zwijgen. Opnieuw, professor Harkabi in mijn interview met hem:
Het is absurd dat een natie zijn eigen ondergang vereert, dat een staat een fanatieke dwaas tot held uitroept, als het grote voorbeeld stelt dat navolging verdient. De verering van Bar Kochba is een oxymoron (paradox. svh), het verheerlijken van de opstand betekent het verheerlijken van de vernietiging. Deze verering is een ritueel van de dood en de zelfmoord, een verslaving aan een rampzalige mythe. Het getuigt van een groot gebrek aan realiteitszin, aan pragmatisme ook. Die mentaliteit is tevens herkenbaar bij zionisten, die ervan uitgaan dat God de geschiedenis maakt, dat Hij de enige is die handelt, dat de Joden Hem alleen maar blind kunnen gehoorzamen, dat zij het instrument zijn van de Allerhoogste. In hun optiek is de Joodse geschiedenis de biografie van God, de mens is onmachtig.
Het angstaanjagende is dat we nu zien hoe op een bepaalde manier dit denken terugkeert bij de geseculariseerde zionisten. Zij zien zichzelf alleen maar als lijdend voorwerp van de geschiedenis, als slachtoffers van de geschiedenis. Ik ben dan ook fel gekant tegen mensen die telkens weer teruggrijpen op de Holocaust. Wat ze daarmee in feite zeggen is dat Joden alleen maar slachtoffers zijn, en impliciet daarmee stellen ze dat wij zelf geen verwerpelijke dingen kunnen doen, wij zijn immers alleen maar slachtoffers. Die zienswijze verblindt. Ikzelf geloof in zelfkritiek, anderen kunnen wel degelijk slachtoffer van onze daden zijn. De Holocaust mag niet gebruikt worden als een vrijbrief. De onvoorstelbare gruwelijkheid van de vernietiging van zes miljoen joden moet worden beschouwd als een mogelijkheid om ons intellectuele leven te verdiepen, om inzicht te verwerven in het kwaad, zodat we er zelf beter van worden en niet slechter. Ik geloof in een psychoanalytische benadering, waarbij we ons bewust worden van bepaalde mechanismen. Als we onze zwarte kant verbergen en onszelf er geen rekenschap van geven loopt het fout af. Zodra we onszelf bekritiseren zien we wat we doen en dat is een oplossing, niet dé oplossing, maar laat ik zeggen een gedeeltelijke. Ik geloof niet in totale oplossingen, die bestaan in het leven niet.
Hoe pervers de misbruik van de Holocaust is, bleek weer eens toen in mei 2018 ‘Netanyahu Warns Putin That Iran Wants to Destroy 6 Million Jews,’ nadat een nieuwe Israelische aanval ‘targeting Iranians in Syria’ had plaatsgevonden, waardoor het risico van een ‘direct clash between Israel and Iran is seen as rising.’
Even pervers is de verheerlijking van de Massada Mythe. Hoewel destijds in Massada 960 mannen, vrouwen, kinderen zelfmoord pleegden dan wel werden vermoord door hun geloofsgenoten, en slechts twee vrouwen en vijf kinderen, die zich hadden verstopt, het bloedbad wisten te overleven, is bekend dat
The chief of staff of the Israel Defense Forces (IDF), Moshe Dayan, initiated the practice of holding the swearing-in ceremony of Israeli Armoured Corps soldiers who had completed their tironut (IDF basic training) on top of Masada. The ceremony ended with the declaration: ‘Masada shall not fall again.’
Ook de bekeerling Hidde J. van Koningsveld van het CIDI toonde dezelfde pathologische verering van geweld, toen hij op 13 november 2018 via een tweet liet weten:
Prachtig! Israëlische soldaten zingen, onderweg naar de grens met #Gaza, over de wonderen van G'd #AmYisraelChai #Tzahal (via Orot Joodse Televisie)
Op zijn beurt reageerde op 16 november 2018 de voormalige directeur van het CIDI, Ronny Naftaniel verheugd op het volgende:
Ronny Naftaniel
Voor het eerst heeft de VS tegen de rituele VN resolutie gestemd die het Israelische bestuur over de #Golan hoogte veroordeelt.
Ook hier is opnieuw sprake van een ziekelijk mens- en wereldbeeld van een joods-zionistische propagandist. Volgens het internationaal recht en Naftaniel’s geloof mag zelfs een Joodse burger in Israel geen eigendom van een andere stelen. Toch spreekt de oud-CIDI-directeur van ‘de rituele VN resolutie,’ daarmee bedoelend dat het nonsens is dat de wereldgemeenschap, inclusief de Verenigde Staten, ‘resolutie 242’ van de Verenigde Naties uit 1967 nog steeds erkent. Daarin is 'unaniem’ vastgelegd dat ‘the acquisition of territory by war’ onacceptabel is en blijft, waardoor Israel tot ondermeer het volgende verplicht is: ‘Withdrawal of Israeli armed forces from territories occupied in the recent conflict.’ Daarentegen meent de joodse Nederlander Ronny Naftaniel dat iedereen, behalve het extremistisch Joodse regime in Israel, knettergek is om diefstal te blijven afkeuren. Getuige de Nederlandse politici die zich drukker maken over het al dan niet vermeend ‘antisemitisme’ dan over hun steun aan de schurkenstaat Israel, werkt de CIDI-propaganda politiek gezien nog steeds in hoge mate. In zijn boek From Yahweh To Zion (2018) constateert de Franse intellectueel Laurent Guyénot:
The power of the Zionist manipulation of the United States, based on quasi-total control of the mainstream media alongside large-scale psychological operations such as September 11, is truly bewildering. But it becomes understandable in light of what Robert Hare (bekende Canadese onderzoeker op het gebied van criminele psychologie. svh) names the ‘psychopathic bond.’ It even becomes predictable to some extent, if we keep in mind that the psychopath has no ability to question, no limits to his appetite for power, and no remorse about leading humanity into ruin to save his skin. Nothing better illustrates the psychopathic nature of Zionism than the apocalyptic nuclear blackmail Israel perpetually exercises over the West, with its policy of the Samson Option,’ which Golda Meir summed up in 1974 as ‘Israel’s willingness in a doomsday situation to take the region down with it.’ Using this threat, Meir blackmailed Kissinger and Nixon into coming to Israel’s rescue during the Yom Kippur War.
By drawing a parallel between psychopathy as a personality disorder and the attitude of Israel, I do not mean, of course, the Jews in general. They are the first to be manipulated by their elites, and they are part of this collective psychopathy only to the extent of their submission to these elites. Jewishness, we must not forget, is whatever idea the Jews make of it; and the idea the Jews make of it is, almost entirely, the one imposed on them by their elites. What is at issue is the prevailing ideology of Israel, and (more discreetly) of international Jewry. Dominant discourse is always shaped by the elite. Sometimes a strong current of popular thought emerges to challenge the dominant way of thinking, but nothing of this kind is yet observable in the Jewish community; it is overwhelmingly docile to its elite, which currently dominates the media and the entertainment industry and therefore enjoys considerable mind-control powers. Their ruse is to maintain in the Jews an absolute conviction of the immaculate innocence of their people, and simultaneously to inculcate a paranoid fear of anti-Semitism…
Een recent voorbeeld van deze ‘paranoïde angst’ voor ‘antisemitisme’ gaf niet alleen het CIDI, maar ook de Amerikaanse joodse hasbara lobby, de Anti-Defamation League, zoals uit het volgende bericht blijkt:
if there’s one thing hasbara organizations hate, it’s when the media pays attention to the fact that Palestinians in the occupied territories have no rights.
Echoing the Israeli government’s rage, and talking points, the ADL director struck back against Airbnb in a letter accusing the organization of giving in to anti-Semites. The ADL is dedicated to fighting bigotry in the U.S., but Jonathan Greenblatt reels off pro-Israel storylines that dip into Islamophobia in their indifference to Palestinians’ objections to an expansionist Jewish state in their land:
‘[U]pon the founding of Israel in 1948… five Arab countries invaded the fledgling nation in order to wipe it off the face of the Earth… [T]here are voices in Palestinian society as well as others in the Arab world, who reject Israel’s legitimacy and call for a violent end to Israel itself. Unfortunately, the ‘core of the dispute’ is that too many do not want a Jewish state to exist…
Peter Beinart promptly destroyed this pettifogging protectionist letter by asking the ADL to do its job and bear witness at last.
‘Here’s a thought. Take the ADL’s staff to the West Bank. See what it’s like for people to live for a half-century as stateless non-citizens, without free movement, due process or the right to vote under military law. Then start living up to your mission to fight for human rights.’
His brave note is getting a lot more attention than the ADL’s cowardly statement. Though, to be sure, Beinart’s boycott call is limited to the West Bank; he does not support the BDS call in full.
Why does the Airbnb story have legs when the murder of 100s of Palestinian protesters at the Gaza border doesn’t? That is a mystery. But we’re happy it’s getting attention.
Opvallend is dat het gezeur en het gedram over ‘antisemitisme’ niet langer meer werkzaam is bij goed geïnformeerde critici. De beschuldiging is al geruime tijd inhoudsloos geworden voor de meerderheid van de westerse bevolking nadat zelfs de mainstream-media niet langer meer de Joods-Israelische terreur kunnen verzwijgen. Niet alleen door het internet, maar ook door niet-westerse media is duidelijk geworden wat Israel allemaal uitspookt. Het anti-semitisme reflex heeft zijn impact verloren. Door de beelden van vermoorde Palestijnse kinderen, vrouwen en zelfs babies beseft een groeiend aantal westerlingen dat het ‘antisemitisme’ een politiek wapen is om de Israelische terreur aan het zicht te onttrekken, en dat er in feite sprake is van een gecultiveerd slachtofferschap, waarbij op een doortrapte manier zes miljoen vermoorde joden worden misbruikt. Al in 1981 zei Nahum Goldmann, vele jaren lang president van de World Jewish Congress, met betrekking tot het joods slachtofferisme:
De Holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen… is een soort ontheiliging, een banalisering van de onschendbare tragedie van de Holocaust.
Net als het CIDI negeert eveneens de ADL het feit dat de Westbank bezet gebied is en dat de ‘Joodse Huizen’ daar, volgens het internationaal recht illegaal zijn. Bovendien heeft in 2004 het Internationaal Gerechtshof in Den Haag
duidelijk gemaakt dat de bouw van de muur en de nederzettingen illegaal zijn. Het Hof stelde dat Israël niet alleen meteen moet stoppen met de bouw van beide, maar ze ook moet ontmantelen. Daarnaast moet Israël de Palestijnen, die schade hebben geleden als gevolg van de bouw van de muur, compenseren.
Het Hof heeft verder verklaard dat Israël moet stoppen met de schending van het internationale recht, inclusief de schendingen van mensenrechten en humanitair recht tegen Palestijnen in de Bezette Gebieden,
aldus De verplichtingen van Israël waren niet het enige waar het Hof uitspraken over deed. De overgrote meerderheid van het Hof concludeerde dat andere staten verplicht waren de illegale situatie die Israël heeft gecreëerd niet te erkennen, en Israël geen financiële steun te verlenen bij het in stand houden van de illegaal gebouwde muur. Volgens het Hof hebben Staten die partij zijn bij de Conventies van Genève van 1949 en bij het Handvest van de Verenigde Naties (waaronder Nederland) de verplichting de naleving door Israël van deze verdragen te verzekeren…
Internationale mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International, wijzen er al jaren op dat de Israëlische praktijken in de Bezette Gebieden in strijd zijn met internationale mensenrechtenverdragen. In het Advies wordt nu dezelfde conclusie getrokken,
aldus de advocaat Jeff Handmaker, Senior Lecturer in Law, Human Rights and Development International Institute of Social Studies in Den Haag. Op 20 juli 2004 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie aan die de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof ondersteunde. 150 landen stemden voor de resolutie, 6 landen tegen en 10 landen onthielden zich van stemming.
Alle 25 landen van de Europese Unie stemden dit keer unaniem vóór de resolutie. Dat hield o.a. in ‘dat zij de verplichting hebben om de illegale situatie niet te erkennen die voortvloeit uit de constructie van de muur en om geen hulp of bijstand te verlenen in het handhaven van de situatie die geschapen is door de bouw ervan.’ Kortom, Airbnb handelde in strijd met de rechtsregels en de uitspraken van het Internationaal Gerechtshof Hof en de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Maar dit ontgaat Joodse fanatici die menen dat joden wereldwijd boven de wet staan. Ook dit is een typerend voorbeeld van de ‘psychopathic bond.’ Meer over deze gevaarlijke psychische stoornis de volgende keer, en dan ook meer over zionistische mythen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten