Het Eurovisie Songfestival Van Fascisten

Een scherpschutter van het Israelische leger die lacht omdat hij zojuist een Palestijns kind heeft neergeschoten. Hedendaagse Joodse humor.
http://www.thomaswictor.com/pallywood-made-by-non-palestinians/

Wat Willem Willem tevens 'vergeet,' of beter nog, weigert van de geschiedenis te leren, is dat de 'gewone man' geen solidariteit kent, en er bovendien niet in geïnteresseerd is. Uit ervaring weet hij dat het bestaan neerkomt op ieder voor zich en God voor ons allen is. Hij reageert via geconditioneerde reflexen. Reflexen die hij heeft geleerd vanaf het moment dat hij naar de kleuterschool ging. Ze zijn de witte man en witte vrouw met de paplepel ingegoten. Bijna alles wat zij weten is hen vertelt, nagenoeg niets weet hij of zij uit eigen ervaring. Door culturele deprivatie zijn zij niet in staat hun gedachten in woorden te vertalen. Hij en zij hebben na de Tweede Wereldoorlog geleerd dat het joodse lichaam heilig is, en tegelijkertijd hebben zij geleerd het Arabische lichaam te haten, net zoals zij vóór de oorlog leerden het joodse lichaam te haten, of op zijn minst te wantrouwen.

Kenmerkend voor de gewone man is dat bijvoorbeeld zelfs de gereformeerde dominee Catrinus Mak, zijn ‘uitverkoren volk’ in 1936 publiekelijk verraadde door in een krant te  verkondigen dat de Neurenberger Rassenwetten van de nazi’s -- die joodse Duitsers uit het publieke leven verbanden -- ‘staatkundig tolerabel’ waren. En zo verraadt zijn zoon Geert Mak vandaag de dag het ‘grondbeginsel’ van de ‘Verlichting,’ te weten ‘de rede,’ met de daaruit voortvloeiende normen en waarden. Hoewel mijn oude vriend in het openbaar pleit voor ‘[k]waliteit, empathie en courage, ja, dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig,' ontbreekt het hem nu juist aan intellectuele moed om bijvoorbeeld het antisemitisme van zijn ouders onder ogen te zien, en toonde hij zich tegenover mij verontwaardigd dat ik hun houding als 'antisemitisch' had getypeerd. In De eeuw van mijn vader (1999) — niet voor niets zijn best verkochte boek in Nederland — wordt langs de geschiedenis geschampt, en komt hij niet verder dan ‘verklaringen’ als 

Mijn ouders wisten nu eenmaal niet, zoals niemand dat weet, op welke plek ze zich bevonden in de geschiedenis. En met name wisten ze één ding niet: dat hun leven zich afspeelde tussen een voorbije wereldoorlog en een komende,

of deze:  

Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zelf zo graag ‘de kinderen Gods’ noemden, wellicht ook een onuitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte ‘kinderen Israëls’?

Dus, ‘soms, wellicht,’ gevolgd door een vraagteken. Dat de ‘staatkundig tolerabele’ nazi-wetgeving tenslotte eindigde in het uitmoorden van zeker 75 procent van de joodse burgers in Nederland is een zaak waaraan Mak zich niet brandt, terwijl de houding van ondermeer zijn ouders toch interessant blijft, aangezien procentueel gesproken twee keer zoveel joodse Nederlanders werd uitgeroeid als joodse Belgen en drie keer zoveel als joodse Fransen. Hoe is dit verschil te verklaren? Wanneer 'we' op Geert Mak’s website lezen dat ‘[z]elden Nederlandse lezers een boek zo snel in het hart [zullen] hebben gesloten als De eeuw van mijn vader,’ dan bewijst dit simpelweg dat de geschiedschrijving à la Mak nagenoeg alle heikele punten omzeilt om zodoende de lezer een feel-good gevoel te geven, hetgeen op zijn beurt weer de oplage ten goede komt. 

De 'gewone man,' de kleinburger, is weliswaar het slachtoffer van de geschiedenis, maar dan een geschiedenis die hij en zij zelf hebben geschapen. En dus belonen Mak's Europese kleinburgers de Joodse fascisten in Israel die in grote meerderheid akkoord gaan met het uitroeien van Palestijnse kinderen, met wie de ME-TOO-generatie geen enkele empathie toont. De zionist is de eeuwige slachtoffer die weigert te accepteren een beul te zijn. Wat dit betreft lijkt hij sprekend op de westerse kleinburger die door Willem Willem in bescherming wordt genomen. 

ME-TOO, dat wil zeggen, alleen het Joodse lichaam dient ongeschonden te blijven, niet het Palestijnse lichaam. De winnares van het Europese Songfestival merkte naderhand op dat de eerste prijs werkt als propaganda voor Israel. Zo is het maar net. En aldus gaat het alledaags fascisme gewoon door. 

John Tibbe and Joop Jansen shared a post.