Nu gelukkig vertaald door: De wereld Morgen (22-5-2017)

Door: John Pilger

Onafhankelijk onderzoeksjournalist John Pilger overloopt op zijn website de zaak van Julian Assange, die reeds zeven jaar wordt vervolgd zonder dat enige beschuldiging tegen hem werd uitgesproken. Hij noemt de manier waarop de mainstream media deze zaak selectief verdraaien ten bate van de VS “anti-journalisme” en “een bedreiging voor alle journalisten ter wereld”.
julian-assange-speaks-after-swedish-prosecutors-drop-rape-case.jpg
Julian Assange gaf na de aankondiging van het Zweedse gerecht een korte verklaring op het balkon van de ambassade van Ecuador in Londen (twitter)

Julian Assange heeft volledig gelijk gekregen omdat de Zweedse zaak tegen hem vanaf het begin doorgestoken kaart was. Onderzoeksrechter Marianne Ny zou moeten vervolgd worden. Haar obsessie met Assange heeft niet alleen haar collega’s in verlegenheid gebracht, zij legde de samenwerking bloot tussen de Zweedse staat en de VS aan de misdaden van oorlog en “rendition”1.Als Assange geen toevlucht had gezocht in de ambassade van Ecuador in Londen, zou hij op weg gestuurd zijn naar het soort Amerikaanse foltering die Chelsea Manning moest doorstaan.
Dat plan zat verborgen achter de grimmige farce die zich in Zweden afspeelde. “Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden”, stelde James Catlin, een van Assange’s Australische advocaten2, “het is alsof ze de dingen uitvinden terwijl ze ermee doorgaan”. Daar lijkt het inderdaad op, maar er is altijd een zeer ernstig plan achter dit alles geweest. In 2008 voorspelde een geheim document van het Pentagon3, dat werd voorbereid door de Cyber Counterintelligence Assessments Branch, een gedetailleerd plan om WikiLeaks in diskrediet te brengen en Assange persoonlijk te besmeuren.

Eerste Amendement

De missie van dat plan was het vertrouwen te vernietigen dat WikiLeaks een krachtcentrum was. Dat zou worden bereikt met bedreigingen van “openbaarmaking en criminele vervolging”. Het centrale doel was deze onvoorspelbare bron van waarheid het zwijgen op te leggen en te criminaliseren.
Eigenlijk is dat begrijpelijk. WikiLeaks heeft de methodes ontmaskerd waarmee Amerika de wereld domineert, waaronder zijn roemruchte misdaden, vooral in Afghanistan en Irak, de grootschalige en dikwijls bewust moorddadige afslachting van burgers en het misprijzen voor soevereiniteit en internationaal recht.
De onthullingen van WikiLeaks worden beschermd door het Eerste Amendement van de Amerikaanse grondwet. Als presidentskandidaat loofde Barack Obama, zelf professor international recht, klokkenluiders als “onderdeel van een gezonde democratie (die) moeten worden beschermd tegen represailles”.
In 2012 pochte het campagneteam van Obama op zijn website dat Obama meer klokkenluiders had vervolgd tijdens zijn eerste mandaat dan alle vorige Amerikaanse presidenten samen. Nog voor Chelsea Manning voor de rechtbank werd gedaagd had Obama hem al openlijk schuldig verklaard.
Weinig ernstige waarnemers twijfelen eraan dat Assange een zelfde lot wacht als Manning als de VS hem in handen zouden krijgen. Volgens documenten die Edward Snowden openbaar maakte staat hij op een ‘menselijke doelwittenlijst’. Bedreigingen met ontvoering en moord werden evidente politieke en media-uitspraken nadat vice-president Joe Biden zijn groteske belediging had geuit dat de oprichter van WikiLeaks een “cyberterrorist” was.
Hillary Clinton, vernietiger van Libië en – zoals WikiLeaks in 2016 aantoonde – geheim steungever en verdiener aan krachten die IS ondersteunen, stelde haar eigen doelmatige oplossing voor: “Kunnen we die kerel niet gewoon dronen“.
Volgens Australische diplomatieke documenten is de poging van de VS om Assange vast te krijgen “zonder precedent in schaal en karakter”. In Alexandria, Virginia,4 poogt een geheime speciale jury al bijna zeven jaar om een misdaad in elkaar te steken waar Assange voor vervolgd zou kunnen worden. Dat is niet eenvoudig.
Het Eerste Amendement beschermt publicerende media, journalisten en klokkenluiders, of dat nu de uitgever is van The New York Times of de hoofdredacteur van WikiLeaks. De notie zelf van vrijheid van meningsuiting wordt omschreven als “de oprichtende deugd” van Amerika of, zoals Thomas Jefferson5het uitdrukte, “onze munt”.

Beschuldigingen bekokstoofd

Omwille van die hinderpaal heeft het Amerikaanse ministerie van justitie beschuldigingen bekokstoofd van “spionage”, “samenzwering om spionage te bedrijven”, “diefstal van overheidseigendommen”, “computerfraude en -misbruik” en meer algemeen “samenzwering”. Hun voorkeur gaat uit naar de Espionage Act die ooit was aangenomen om pacifisten en gewetensbezwaarden af te schrikken tijdens de Eerste Wereldoorlog. Deze wet voorziet levenslange opsluiting en de doodstraf.
Assange’s mogelijkheden om zich te verdedigen in een dergelijke Kafkaiaanse wereld worden zwaar beperkt door de beslissing van de VS om zijn zaak tot een staatsgeheim te verklaren. In 2015 heeft een federale rechtbank in Washington de openbaarmaking geblokkeerd van alle informatie over het “nationaal veiligheidsonderzoek” tegen Assange. Rechter Barbara J. Rothstein zei dat het nodig was “gepaste eerbied te tonen voor de uitvoerende macht (de regering) in zaken van nationale veiligheid”. Dat is geen rechtspraak maar een schijnvertoning.
Voor Assange betekent dit alles rechtspraak door de media. Toen de Zweedse politie op 20 augustus 2010 een “onderzoek naar verkrachting” openden, coördineerden zij dat volledig onwettig met de tabloidkranten in Stockholm. Hun frontpagina’s stelden dat Assange werd beschuldigd van de “verkrachting van twee vrouwen”. Het woord “verkrachting” kan een heel andere juridische betekenis hebben in Zweden dan in Groot-Brittannië. Zo werd een venijnige valse realiteit nieuws over heel de wereld.
24 uur na de beweringen in de Zweedse schandaalpers nam Eva Finne, hoofdprocureur van Stockholm, het onderzoek over. Ze verloor geen tijd en annulleerde het bevel tot aanhouding van Assange, met de mededeling: “Ik geloof niet dat er enige reden is om te verdenken dat hij een verkrachting heeft begaan.” Vier dagen later seponeerde zij het volledige onderzoek: “Er is geen vermoeden van ook maar enige misdaad”.
Toen kwam Claes Borgstrom op de proppen. Hij is een zeer controversieel figuur in de Sociaal Democratische Partij, die toen kandidaat was voor het parlement bij de komende verkiezingen in Zweden. Enkele dagen na de seponering van de zaak door de hoofdprocureur van Stockholm, kondigde Borgstrom, die zelf advocaat is, dat hij de twee vrouwen vertegenwoordigde en een andere procureur had gezocht in de stad Göteborg. Dat was Marianne Ny, die Borgstrom goed kende, politiek en persoonlijk.

Corruptie

Op 30 augustus 2010 meldde Assange zich vrijwillig bij een politiekantoor in Stockholm en beantwoordde hij alle vragen die hem werden gesteld. Hij begreep daaruit dat de zaak daarmee afgerond was. Twee dagen later kondigde Ny aan dat ze de zaak heropende.
Op een persconferentie kreeg Borgstrom de vraag van een Zweedse reporter waarom hij de zaak hernam nadat ze al was geseponeerd. Die journalist citeerde een van beide vrouwen dat ze niet verkracht was geweest. Zijn repliek: “Ah, maar zij is geen juriste”.
Op dezelfde dag dat Marianne Ny de zaak heropende klaagde het hoofd van de Zweedse militaire inlichtingendienst MUST (Zweedse afkorting) openbaar WikiLeaks aan in een artikel met als titel “WikiLeaks een bedreiging voor onze soldaten (onder Amerikaans bevel) in Afghanistan”.
Zowel de Zweedse eerste minister als de minister van buitenlandse zaken vielen Assange aan, ook al werd die nog steeds niet van een misdaad beschuldigd. Assange ontdekte dat de Zweedse civiele inlichtingendienst SAPO bericht had gekregen van hun Amerikaanse collega’s dat de samenwerkingsakkoorden over het delen van informatie tussen de VS en Zweden zouden worden “afgesneden” als Zweden hem onderdak zou verlenen.
Vervolgens bleef Assange vijf weken langer in Zweden in afwachting van het verdere verloop van het ‘verkrachtingsonderzoek’. De Britse krant The Guardian stond toen op het punt de Iraakse War Logs6 te publiceren op basis van de onthullingen van WikiLeaks, wat zou gebeuren onder supervisie van Assange in Londen.
Uiteindelijk liet men hem vertrekken. Zodra hij vertrokken was schreef Marianne Ny een Europees aanhoudingsbevel uit en een ‘rood alarm’ voor Interpol, dat normaal alleen wordt gebruik voor terroristen en gevaarlijke criminelen.
Assange gaf zich vervolgens aan in een politiekantoor in Londen, werd aangehouden en bleef tien dagen in een isolatiecel in Wandsworth Prison. Daarna kwam hij vrij met een borg van 340.000 pond (395.000 euro), kreeg een enkelband, moest zich dagelijks melden bij de politie en verbleef onder huisarrest terwijl zijn zaak de lange weg volgde tot bij het Britse Hooggerechtshof.
Ondertussen was hij nog steeds niet in beschuldiging gesteld van eender welk misdrijf. Zijn advocaten herhaalden hun aanbod om hem te verhoren, waarbij ze erop wezen dat Marianne Ny zijn vertrek uit Zweden had toegestaan. Ze stelden een speciale instelling voor bij Scotland Yard7, die geregeld werd gebruikt door Zweedse en andere Europese autoriteiten voor dergelijke zaken. Zij weigerde.

“Abnormaal”

In de zeven jaar die daarop volgden heeft Zweden 44 mensen ondervraagd in Groot-Brittannië voor andere politie-onderzoeken. Ny weigerde zolang Assange te ondervragen en zijn zaak vooruit te laten gaan. In de Zweedse pers beschuldigde voormalig procureur Rolf Hillegren Ny ervan alle onpartijdigheid te hebben verloren. Hij omschreef haar persoonlijke investering in de zaak als “abnormaal” en eiste haar afzetting en vervanging.
Assange vroeg de Zweedse overheid een garantie dat hij niet zou worden ‘overgedragen’ aan de VS als hij naar Zweden werd uitgewezen. Dat werd geweigerd. In december 2010 openbaarde de Britse krant The Independent dat de twee regeringen (Zweden en VS) zijn verdere uitlevering naar de VS hadden besproken.
In tegenstelling tot zijn reputatie van liberale Verlichting is Zweden zo nauw verweven geraakt met de VS dat het geheime CIA-renditions heeft toegelaten – waaronder de illegale deportatie van vluchtelingen. De doorgave en daaropvolgende folteringen van twee Egyptische politieke vluchtelingen in 2001 werd veroordeeld door de VN-Commissie, Amnesty International en Human Rights Watch tegen foltering. De medeplichtigheid en dubbelzinnigheid van de Zweedse staat werd gedocumenteerd door succesvolle burgerrechtelijke vonnissen en door de onthullingen van WikiLeaks.
Al Burke is uitgever van het online Nordic News Network en een autoriteit op vlak van de vele verdraaiingen en gevaren die Assange trotseerde. Hij schreef: “Documenten vrijgegeven door WikiLeaks, sinds Assange (vanuit Zweden) naar Groot-Brittannië terugkeerde, tonen duidelijk aan dat Zweden voortdurend heeft toegegeven aan de druk uit de VS in zaken van burgerrechten. Er is reden genoeg om bezorgd te zijn dat, als Assange in de handen valt van de Zweedse overheid, hij aan de VS kan worden overgedragen zonder correcte overweging van zijn wettelijke rechten.”

Oorlog tegen Assange

De oorlog tegen Assange is nu nog intenser geworden. Onderzoeksrechter Marianne Ny weigerde zijn Zweedse advocaten en de Zweedse rechtbanken toegang tot honderden sms-berichten die de politie had verzameld van de gsm van één van beide vrouwen betrokken bij de beweringen van ‘verkrachting’.
Ny stelde dat zij niet wettelijk verplicht was dat kritieke bewijs te onthullen zolang er geen formele klacht tegen Assange was neergelegd en voor ze hem had ondervraagd. Maar waarom zou ze hem dan ondervragen? Catch-228.
Toen zij vorige week aankondigde de zaak tegen Assange te laten vallen maakte zij geen melding van de bewijzen die de zaak zouden vernietigen. Een van de sms-berichten maakt duidelijk dat één van beide vrouwen geen klacht wou indienen tegen Assange, “maar de politie had er alles voor over om hem vast te krijgen”. Zij was “geschokt” toen ze hem arresteerden omdat zij “alleen wou dat hij een (HIV) test zou doen”. Zij “wilde JA (Julian Assange) van niets beschuldigen” en “het was de politie die die beschuldigingen had uitgevonden”. In een getuigenverklaring heeft zij bovendien gezegd dat ze “er ingeluisd was door de politie en anderen rondom haar”.

“Ik werd niet verkracht”

Geen van beide vrouwen beweert dat ze zou zijn verkracht. Dat ontkennen ze allebei en een van beiden heeft sindsdien letterlijk getweet: “Ik werd niet verkracht”. De vrouwen waren gemanipuleerd door de politie – wat hun advocaten daar nu ook over mogen zeggen. Zij zijn zeker en vast eveneens slachtoffers van deze sinistere saga.
Katrin Axelsson en Lisa Longstaff van de organisatie Women Against Rape schreven: “De beweringen tegen Assange zijn een rookgordijn waarachter een aantal regeringen proberen WikiLeaks in hun klauwen te krijgen, omdat de organisatie gedurfd heeft hun geheime plannen voor oorlogen en bezettingen uit te brengen, met de verkrachtingen, moorden en vernietigingen die daarmee gepaard gingen … De betrokken overheden geven zo weinig om geweld tegen vrouwen dat ze beweringen van verkrachting in elkaar steken zoals het hen belieft. Assange heeft altijd duidelijk gesteld dat hij beschikbaar is voor ondervraging door de Zweedse autoriteiten, in Groot-Brittannië of via Skype. Waarom weigerden zij deze essentiële stap in het onderzoek? Waar zijn ze bang voor?”
Assange stond voor een bittere keuze: uitlevering aan een land dat weigerde te zeggen of het al dan niet hem zou uitleveren aan de VS, of zijn laatste kans grijpen voor vlucht en veiligheid.

Ecuador

Met de steun van de meeste landen van Latijns-Amerika gaf het kleine Ecuador hem zijn status als vluchteling op basis van de gedocumenteerde bewijzen dat hij het vooruitzicht te vrezen had van wrede en ongewone bestraffing in de VS, dat deze bedreiging zijn essentiële mensenrechten schond en dat zijn eigen regering in Australië hem in de steek had gelaten en had samengespannen met Washington.
De sociaal-democratische regering van toenmalig eerste minister Julia Gillard had er zelfs mee gedreigd zijn Australische paspoort in te trekken – tot men er haar op wees dat dat onwettig zou zijn.
De befaamde mensenrechtenadvocaat Gareth Peirce vertegenwoordigt Assange in Londen. Hij schreef naar toenmalig Australisch minister van buitenlandse zaken Kevin Rudd: “Gezien de draagwijdte van de openbare discussie, dikwijls op basis van compleet valse beweringen … is het zeer moeilijk geworden om voor hem nog het vermoeden van onschuld te vrijwaren. Mijnheer Assange heeft nu over zijn hoofd niet één maar twee zwaarden van Damocles hangen, dat van mogelijke uitlevering aan twee verschillende jurisdicties voor twee verschillende beweerde misdaden, waarvan geen enkele een misdrijf is in zijn eigen land, en dat van zijn persoonlijke veiligheid die een risico is geworden in omstandigheden die zeer politiek geladen zijn.”
Het was pas nadat zij de Australische ambassade in Londen contacteerde dat Peirce een antwoord kreeg, waarin geen enkele van de benadrukte punten werd beantwoord. In een ontmoeting die ik samen met haar had bij Australisch consul-generaal Ken Pascoe maakte deze laatste de verbazende opmerking dat alles wat hij wist over de zaak was “wat ik in de kranten gelezen heb”.
In 2011 sprak ik in Sydney meerdere uren met een conservatief lid van het Australisch federaal parlement, Malcolm Turnbull. Wij bespraken toen de bedreigingen voor Assange en de brede implicaties van zijn zaak voor de vrijheid van meningsuiting en rechtspraak, en waarom Australië de plicht had hem bij te staan. Turnbull had toen de reputatie van een beschermer van de vrijheid van meningsuiting. Vandaag is hij eerste minister van Australië.
Ik gaf hem bij onze ontmoeting een kopie van de brief van Gareth Peirde over de bedreiging van Assange’s rechten en leven. Hij zei toen dat deze situatie inderdaad overduidelijk weerzinwekkend was en dat hij het zou opnemen met de regering van toenmalig eerste minister Gillard. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord.

Verkrachting van het recht

Bijna zeven jaar nu wordt deze gigantische verkrachting van het recht verdronken en een giftige campagne tegen de oprichter van WikiLeaks. Daar zijn weinig precedenten voor. Zeer persoonlijke, kleinzielige, gemene en onmenselijke aanvallen werden gericht op een man die van geen enkele misdaad wordt beschuldigd maar wordt onderworpen aan een behandeling die niet eens wordt opgelegd aan personen die uitlevering riskeren op beschuldiging van moord op hun eigen vrouw. De Amerikaanse bedreiging van Assange is een bedreiging voor alle journalisten en voor het principe zelf van vrijheid van meningsuiting. Dat is in deze droevige roddelcampagne verloren gegaan. Ik noem dit anti-journalisme.
Boeken werd gepubliceerd, filmrechten werden verkocht en mediacarrières werden gelanceerd of herstart op de rug van WikiLeaks en op basis van de aanname dat Assange aanvallen kosteloos was, omdat hij toch te arm is om een rechtszaak te beginnen. Mensen hebben geld verdiend, dikwijls veel geld, terwijl WikiLeaks vocht voor zijn overleving.
De voormalige hoofdredacteur van The Guardian, Alan Rusbridger, noemde de onthullingen van WikiLeaks, die zijn krant publiceerde “een van de grootste journalistieke onthullingen van de voorbije 30 jaar”. Toch deed hij geen enkele poging om de persoon en de bron te beschermen. Integendeel, deze ‘onthullingen’ werden deel van een marketingplan om de commerciële waarde van zijn krant op te drijven.
Zonder dat ook maar één cent naar Assange of WikiLeaks ging werd een gehypete boek van The Guardian omgezet in een winstgevende Hollywood-film. De auteurs van het boek, Luke Harding9 en David Leigh, beschreven Assange uit de losse pols als een “beschadigde” en “meedogenloze persoonlijkheid”. Zij brachten ook het geheime paswoord uit dat Assange in vertrouwen aan de krant had gegeven, en dat bedoeld was om de digitale bestanden te beschermen die de boodschappen van de Amerikaanse ambassades bevatten. Terwijl Assange vastzat in de ambassade van Ecuador glunderde Harding buiten tussen de politie op zijn blog “Scotland Yard zal het laatst lachen”.

Anti-journalisme

Studenten journalistiek doen er goed aan deze gebeurtenissen te bestuderen om de meest alomtegenwoordige bron van ‘fake news‘ te doorgronden – media die zichzelf een valse eerbaarheid van respectabiliteit toekennen en een aanhangsel zijn van de autoriteit en de macht die hen opvrijt en beschermt.
Het vermoeden van onschuld was al evenmin een overweging waard in de memorabele ondervraging live-on-air van (BBC-journaliste) Kirsty Wark in 2010: “Waarom vraag je geen verontschuldigingen aan de vrouwen?”, eiste zij van Assange, en: “Hebben wij je woord van eer dat je er niet vandoor zult gaan?”
Op het BBC-Today programma balkte John Humphrys: “Ben jij een sexueel roofdier?” Assange repliceerde dat deze suggestie belachelijk was, waarop Humphrys wou weten met hoeveel vrouwen hij had geslapen.
Amerikaans historicus William Blum vroeg zich af: “Zou zelfs Fox News tot een dergelijk laag niveau gezonken zijn? Ik wou dat Assange in de straten van Brooklyn was groot geworden, zoals ik. Hij zou dan precies geweten hebben hoe op een dergelijke vraag te antwoorden: “Je moeder inbegrepen?”
Vorige week werd ik op BBC World News geïnterviewd door Greta Guru-Murthy, op de dag dat Zweden aankondigde dat het de zaak liet vallen. Zij bleek weinig van de zaak af te weten. Zij ging er halsstarrig op in door te verwijzen naar de “beschuldigingen” tegen Assange. Ze beschuldigde hem ervan Trump in het Witte Huis te hebben gekregen. Ze vestigde mijn aandacht op het “feit” dat “leiders over heel de wereld” hem veroordeeld hadden. Een van die leiders was volgens haar de CIA-directeur van Trump. Ik vroeg haar: “Bent u een journalist?”
Het onrecht dat Assange wordt aangedaan is een van de redenen waarom het Britse parlement de Extradition Act (de uitleveringswetgeving) heeft aangepast in 2014. “Hij heeft zijn zaak over de hele lijn gewonnen”, zei Gareth Peirce me, “deze wetswijziging betekent dat Groot-Brittannië erkent dat alles wat in zijn zaak werd beargumenteerd correct is. Toch kan hij daar niet van genieten.” Met andere woorden, met deze nieuwe wet zou hij zijn zaak in de Britse rechtbank hebben gewonnen en zou hij niet verplicht geweest zijn een vluchtoord te zoeken.”

Humanitaire daad

De beslissing van Ecuador om hem in 2012 bescherming aan te bieden was enorm moedig. Hoewel het toekennen van asiel een humanitaire daad is en de macht om dat toe te kennen volgens het internationaal recht alle staten toekomt, weigeren zowel Zweden als Groot-Brittannië de legitimiteit van de beslissing van Ecuador te erkennen.
De ambassade van Ecuador in Londen werd onder politiebezetting geplaatst en de Ecuadoraanse regering werd beschimpt. Het ministerie van buitenlandse zaken onder conservatief minister William Hague dreigde ermee de Conventie van Wenen over Diplomatieke Relaties te schenden door te waarschuwen dat het de diplomatieke onschendbaarheid van de ambassade zou intrekken en de politie in het gebouw sturen om Assange aan te houden. Woedende reacties over heel de wereld dwongen de regering bakzeil te halen. Tijdens een van de nachten daarop verscheen de politie aan de ramen van de ambassade (die zich op de eerste verdieping bevindt, nvdr) in een duidelijke poging Assange en zijn beschermers te intimideren.
Sindsdien verblijft Assange in een kleine kamer zonder zonlicht. Hij is al een aantal keren ziek geweest en kreeg geen veilige doorgang naar de verzorgingsdiensten van een hospitaal. Toch blijven zijn volhouding en zwarte humor erg opmerkelijk in de gegeven omstandigheden. Toen hem werd gevraagd hoe hij daarmee omging, zei hij: “Nog altijd beter dan een cinemazaal”.

Internationaal recht ten top

Het is nog niet voorbij maar het valt wel uit elkaar. De VN-Werkgroep over Arbitraire Detentie – het tribunaal dat onderzoekt en beslist of regeringen hun verplichtingen op vlak van mensenrechten correct uitvoeren – vonniste vorig jaar dat Assange onwettig werd vastgehouden door Groot-Brittannië en Zweden. Dat is internationaal recht ten top.
Zowel Groot-Brittannië als Zweden namen deel aan het 16 maand durende VN-onderzoek, legden hun bewijzen neer en verdedigden hun positie tegen het tribunaal. In vorige vonnissen van de VN-Werkgroep – Aung Sang Suu Kyi in Birma, de opgesloten oppositieleider Anwar Ibrahim in Maleisië, de gevangen gehouden journalist Jason Rezaian van de Washington Post in Iran – gaven zowel Groot-Brittannië als Zweden hun volledige steun aan de beslissingen van het tribunaal. Het verschil is nu dat Assanges vervolging blijft doorgaan in het hart van Londen.
De politie van Londen zegt dat ze nog steeds van plan is Assange aan te houden voor het verbreken van zijn vrijheidsbeperkingen op borgtocht, als hij de ambassade zou verlaten. Wat dan? Een aantal maanden in de genvangenis terwijl de VS hun uitleveringsverzoek indienen bij de Britse rechtbanken?
Als de Britse regering toelaat dat dit gebeurt, zal ze een schande zijn in de ogen van de wereld en volledig als medeplichtige veroordeeld worden aan de misdaad van oorlog, die wordt gevoerd door een wild om zich heen slaande macht tegen recht en vrijheid en tegen ons allen.
Het artikel Getting Julian Assange: the untold story van John Pilger verscheen op 20 mei 2017 op zijn website en werd vertaald door Lode Vanoost.
1   De overlevering van gevangenen aan andere landen zonder formele uitleveringsprocedure. De VS deden dit om gevangenen te onderwerpen aan ondervragingstechnieken die in de eigen Amerikaanse wetgeving als foltering gedefinieerd worden. Deze gevangenen werden via derde landen overgedragen aan landen als Lybië onder Khaddafi en Egypte. Zweden was een van de landen die het meest bereidwillig voor ‘transit’ van deze gevangenen beschikbaar was.
2   Julian Assange is Australisch staatsburger.
3   Het Amerikaanse ministerie van defensie.
4   Het hoofdkwartier van de Amerikaanse buitenlandse inlichtingendienst CIA (Central Intelligence Agency).
5   Een van de Founding Fathers van de VS, voornaamste opsteller van de Grondwet en derde president (1801-1809).
6   Met ondermeer de nu beruchte video-opnames waarop te zien is dat Amerikaanse helikopters in Irak doelbewust ongewapende burgers waaronder journalisten beschieten evenals de ambulance die toesnelt om de gewonden en doden van de eerste aanval af te voeren.
7   Scotland Yard is het hoofdkwartier van de Metropolitan Police, de politie van de stedelijke agglomeratie van Groot-Londen. Het is genoemd naar de straat waar het gelegen is, Great Scotland Yard Street.
8   In 1962 schreef Joseph Heller zijn korte roman Catch-22, die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereloorlog in een luchtmachtbasis.. Valstrik 22 refereert naar een reglement dat zegt dat piloten en bemanning niet moeten vliegen als ze ‘mentaal ongeschikt’e zijn om te vliegen. Wie er wenst beroep op te doen toont echter aan dat hij de mentale gezondheid heeft om dat aan te vragen en is dus ‘mentaal gezond’. Sindsdien staat het symbool voor absurde situaties waarbij het niet uitmaakt wat je doet, je verliest altijd.
9   Luke Harding schreef daarna ook het boek The Snowden Files over Edward Snowden. Ook dat boek is een geromantiseerde verzameling van bestaande media-informatie zonder enige eigen journalistieke inbreng. Zie  Nieuw boek over Snowden is geen journalistiek werk.