Bas Heijne's Propaganda 6

Ik denk onveranderd dat de Holocaust een trauma van de Europese beschaving is en dat het voor die civilisatie een vitale kwestie zal zijn of dit trauma in de Europese samenlevingen zal voortbestaan als cultuur of als neurose, als scheppende of als destructieve kracht.

Imre Kertész. De Verbannen Taal. 2000

Auschwitz must have been hanging in the air for a long, long time, centuries, perhaps like a dark fruit slowly ripening in the sparkling rays of innumerable ignominious deeds, waiting to finally drop on one's head. 

Imre Kertész. Kaddish for a Child not Born. 1990

Kertész ontving in 2002 de Nobel Prijs voor Literatuur ‘for writing that upholds the fragile experience of the individual against the barbaric arbitrariness of history.’

Maar nu Nederland, de polder vol lilliputters. In zijn 60 paginaatjes tellende ‘betoog,’ getiteld Staat van Nederland (2017) beweert mainstream-opiniemaker Bas Heijne dat de 

erfenis van de Verlichting na de Tweede Wereldoorlog opnieuw gewaardeerd werd — de idealen van gelijkheid, van empathie met de ander, van zoveel mogelijk vrijheid en van de mogelijkheden tot verwezenlijking van het zelf opnieuw de toon aan[gaven].

Ondanks zijn grote stelligheid, blijven Heijne's woorden onjuist, niet alleen vanwege het grootscheepse door het Westen gesteunde naoorlogse Amerikaanse geweld in nagenoeg alle delen van de wereld, maar ook door iets geheel anders, iets dat de joods Hongaarse auteur Imre Kertész in Kaddish for a Child not Born beschrijft. Deze novelle ‘deals with the struggles of a Holocaust survivor after the war, explaining to a friend why he cannot bring a child into a world that could allow such atrocities to happen.’ Wat de 'opperduider' niet begrijpt is dat de westerling na Auschwitz en Hiroshima niet tot de orde van de dag kon overgaan, alsof er in feite niets wezenlijks was veranderd, terwijl in werkelijkheid de kern van de westerse cultuur voorgoed onherstelbaar was aangetast, namelijk het geloof in ‘de idealen van de Verlichting,’ zoals hij het zelf noemt. Als overlevende van meer dan één vernietigingskamp liet de ervaringsdeskundige Kertész weten ‘onveranderd’ te denken:

dat de Holocaust een trauma van de Europese beschaving is en dat het voor die civilisatie een vitale kwestie zal zijn of dit trauma in de Europese samenlevingen zal voortbestaan als cultuur of als neurose, als scheppende of als destructieve kracht.

Heijne’s bewering komt voort uit een combinatie van onwetendheid en onverschilligheid, typerend voor iemand die zonder oorlog in een vredig, maar geborneerd poldermilieu is opgegroeid. Zijn gebrek aan kennis en empathie maakt hem ongeschikt als een opiniemaker van formaat te functioneren. Iemand die tot 2015 nog in de Vooruitgangsgedachte geloofde, terwijl hij toch midden jaren negentig Joseph Conrad’s meesterwerk Heart of Darkness had vertaald, lijdt aan een ernstige vorm van autisme. Heijne liet immers in het nawoord weten dat ‘zelfs een verlichte, idealistische geest als Kurtz (handelsagent in de Belgische Kongo. svh) voor de bijl [gaat], of, zoals Conrad waarschijnlijk bedoelt, juist een verlichte, idealistische geest.’ Kortom, door Conrad wist Heijne al twee decennia geleden dat de zogenaamd ‘verlichte’ westerling even barbaars is als degene die door de westerling tot barbaar wordt bestempeld. Het is vanuit dit westerse superioriteitsgevoel dat de Europeanen -- en hun Amerikaanse erfgenamen -- al vijf eeuwen lang menen gerechtigd te zijn om  ‘all the brutes’ uit te roeien: de Indianen, de zwarten uit Afrika, de Aziaten in het verre Oosten, de eigen joden, en nu de Arabieren in het Midden-Oosten en de Maghreb. Dat Heijne dit weigert onder ogen te zien, toont hoe diep dit autisme zijn bewustzijn heeft aangevreten. Bij hem ‘dienen,’ net zoals bij vele anderen, 

de mechanisch herhaalde ceremoniën van de openbare herdenkingen eerder het geïnstitutionaliseerde vergeten dan de cathartische herinnering. We merken gewoon dat we ongelukkig zijn, we ervaren het, en niet alleen op het niveau van het hoge intellect en de ethiek, waar de voorwaarden eenvoudige geen andere keus bieden, maar we merken en ervaren het in de diepten van de massa’s, en we weten net of dit het ongeluk van de mens na Aschwitz is of dat dit ongeluk tot Auschwitz heeft geleid,

zoals Kertész opmerkte in een rede, uitgesproken in 1994 in het Schauspielhaus te Hamburg. En hoe kan het ook anders, wanneer ‘één van de belangrijkste kenmerken van de geschiedenis van de twintigste eeuw [is] dat zij de persoon en de persoonlijkheid volkomen wegvaagt.’ In deze leegte opereert de mainstream-opiniemaker met zijn tijdgebonden ‘waarheden.’ Ook voor hem zijn er wel mensen te vinden die moeten worden geofferd aan één of andere godheid. De Duitse historicus Ernst Nolte waarschuwde voor die houding, waarbij ‘mensen gedood moeten worden omdat men in hen de oorzaak van een noodlottige historische ontwikkeling zag, en dat men dit deed zonder de intentie van wreedheid, zoals men ongedierte bestrijdt, dat men toch ook geen pijn wil doen.’  Moorden zonder emotie, vandaag de dag worden de talrijke onschuldige burgerslachtoffers — vaak kinderen, vrouwen, bejaarden — dan ook ‘collateral damage’ genoemd; zij zijn geen mensen van vlees en bloed, maar ‘bijkomende schade,’ die weliswaar vervelend is, maar nu eenmaal onvermijdelijk. Heijne en zijn mainstream-collega’s zullen er geen minuut van wakker liggen. Het is deze fascistische houding die hen zo gevaarlijk maakt. Eerst wordt de taal verkracht om vervolgens de mens en de natuur te kunnen vernietigen. Hier is sprake van ‘de kolkende leegte die op nationale feestdagen vrijheid [wordt] genoemd,’ en in de ‘grondwet democratie heet,’ zowel hier als nu ook in het voormalige Oostblok. Kertész, die zowel het fascisme, communisme als het neoliberalisme over zich heen kreeg, voegt hieraan toe:

Wie ziet niet dat de democratie niet kan of wil voldoen aan de door haarzelf gestelde dromen, dat nergens de onschendbare wetten in nieuwe stenen tafelen worden gebeiteld, dat niemand de idealen bepaalt waarvoor het de moeite waard is te leven. Niemand trekt grenzen, want de democratie zelfs is zo vluchtig geworden, zo ‘verdemocratiseerd,’ dat alles binnen haar kaders past, terwijl ze op die geringste tekenen van een crisis met de symptomen van massahysterie en politieke waanzin reageert, als een patiënt die aan ouderdomsparanoia lijdt en niet meer in staat is om ook maar op de eenvoudigste vragen van zijn omgeving rationele antwoorden te geven. Er wordt ons gesuggereerd dat een economische opleving ons de verlossing brengt, terwijl de problemen van de wereld maar voor een deel economisch van aard zijn, en in politiek opzicht is het… onmogelijk geworden de wereld te duiden en in woorden te beschrijven, eenvoudig omdat de politieke begrippen chaotisch zijn geworden.

Geen enkele ontwikkelde burger kan zichzelf nog wijsmaken dat ‘we’ in een democratie leven, terwijl ‘we’ weten dat het Amerikaanse National Security Agency (what’s in a name?) 

wereldwijd online communicatie in de gaten houdt door middel van het programma PRISM. Later kwamen ook documenten over het programma XKeyscore en een reeks andere spionageactiviteiten van de NSA naar buiten, waaronder het programma Bullrun, dat beveiligde internetcommunicatie kan ontcijferen. 

Wie zou die ‘democratie’ moeten beschermen? De corrupte mainstream-media met hun opiniemakers als Bas Heijne die proberen de aandacht af te leiden door met priemende vinger naar ‘Poetin en zijn handlangers’ te wijzen met hun zogenaamde ‘volmaakte leugenmachine,’ die toch weer niet zo ‘volmaakt’ is dat ‘onze’ wakkere Bas haar niet meende te zien. Opnieuw, what’s in a name? Een totalitair functionerende consumptiemaatschappij wordt per slot van rekening gedirigeerd door ‘[t]he conscious and intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the passes' die een 'important element' is 'in democratic society. Those who manipulate this unseen mechanism of society constitute an invisible government which is the true ruling power of our country,’ aldus de grondlegger van de public-relations industrie, de Amerikaan Edward Bernays, neef van Sigmund Freud, in zijn standaardwerk Propaganda uit 1928. Maar ondanks het feit dat iedere geschoolde burger dit alles weet, doet de massamens alsof hij het niet weet, en van deze dwaasheid maken Heijne en zijn kornuiten in de ‘vrije pers’ maximaal gebruik. ‘Het is een feit,’ zo stelde Kertész in 1994, 

dat in deze eeuw alles ontmaskerd is: alles heeft minstens éénmaal zijn ware gezicht laten zien, alles is echter geworden. De militair werd tot beroepsmoordenaar, de politiek tot misdaad, het kapitaal tot mensenvernietigingsindustrie compleet met lijkverbrandingsovens, de wet tot spelregels van het vuile spel, de wereldvrijheid tot gevangenis van de volkeren, het antisemitisme tot Auschwitz, het nationale gevoel tot genocide. Overal schijnt de ware intentie doorheen, alle idealen van onze eeuw zijn doordrenkt van geweld en destructiviteit. Misschien is de situatie zoals de grootste kenner van de ziel van de tijd, Franz Kafka, het verwoordde: ‘Het negatieve te doen is nog onze taak; het positieve is ons al gegeven.’ 

Temidden van al het verbale geweld van de commerciële massamedia en de politiek kunnen de volgende woorden van Kertész niet vaak genoeg herhaald worden:

Een tijdperk is voorbij, een bepaalde menselijke houding lijkt inmiddels niet meer terug te halen, net als de leeftijd, de jeugd. Wat was die houding? Het is de verwondering van de mens over de schepping, de vrome verbazing over de vergankelijke materie — het menselijk lichaam — die leeft en een ziel heeft, de verwondering over het bestaan van de wereld wat voorbij is, en daarmee — eigenlijk — het respect voor het leven, devotie, vreugde, liefde. Het moorden, dat daarvoor in de plaats is gekomen — niet als een (dikwijls voorkomende) slechte gewoonte, als een misstap, een ‘geval,’ maar als bestaansvorm, als een ‘natuurlijke’ houding tegenover het leven en andere levende wezens — het moorden als bestaansvisie, het moorden als gedragsvorm betekent dus ongetwijfeld een radicale verandering, om het even of het een symptoom is van een levensfase of van de eindfase van een ziekte. Hiertegen kan worden ingebracht dat het uitmoorden van mensen allesbehalve een nieuwe uitvinding is; maar het continu, jarenlang, decennialang systematisch moorden, dat zo tot systeem werd verheven, waarnaast het zogenaamde normale leven van alledag gewoon doorging, met het opvoeden van kinderen, verliefde wandelingen, spreekuur bij de dokter, carrièreverlangens, civiele wensen, melancholie bij het vallen van de avond, geld verdienen, mislukking of succes, enz., enz., dit, samen met de gewenning, met het berustende handgebaar en zelfs verveling — dat is wél een nieuwe uitvinding, de nieuwste zelfs. Het is namelijk — en dat is het nieuwe eraan — geaccepteerd.

Denk nu niet dat de massamedia en hun opiniemakers een moment stilstaan bij de consequenties van hun vertekening van de werkelijkheid. Geenszins, telkens weer moeten ze de aandacht trekken met iets ‘nieuws,’ of juist iets ouds, door bijvoorbeeld de Koude Oorlogshysterie nieuw leven in te blazen, zoals Bas Heijne, Geert Mak, Huberts Smeets, etcetera, doen. Voor al deze gedachteloze praatjesmakers, die nooit een oorlog van nabij hebben meegemaakt, is ‘het moorden’ elders, door de VS en zijn NAVO, een ‘bestaansvisie’ geworden, een ‘“natuurlijke” houding tegenover het leven en andere levende wezens.’ Vandaar ook dat zij allen hun kaken stijf op elkaar hielden toen hun ‘kwaliteitskrant’ op 20 maart 2003 opriep deel te nemen aan de shock and awe-terreur tegen de Iraakse bevolking, omdat volgens de NRC

[n]u de oorlog is begonnen, president Bush en premier Blair [moeten] worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun — en als het moet ook militaire.

Maar ondanks het feit dat het door hen gesanctioneerde ‘moorden’ overal in leed en  chaos uitmondde, van Afghanistan tot en met Libië, blijven de Heijne’s, Makken en Smeetsen — al dan niet gesubsidieerd door de Nederlandse staat — een hetze voeren tegen de nieuwe oude vijand, de Russische Federatie, in de verwachting dat een gewapend conflict de ‘Russen’ een lesje zal leren. En waarom? Wel, omdat de door hen zo bewonderde leermeester Henk Hofland, in De Groene Amsterdammer van 11 februari 2015 had verkondigd dat 'President Poetin geen compromis [wil],’ en het ‘dus noodzaak [is] voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt,’ waardoor 'het niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat.’ Het Westen met zijn ontelbare miljarden verslindende militair-industrieel complex kan niet meer zonder ‘het moorden,’  zoveel is tijdens de na de 20ste eeuw wel duidelijk geworden. Volgens Kertész is het 

gebleken dat de levensvorm van het moorden een leefbare en mogelijke bestaansvorm is: hij is dus institutionaliseerbaar. Het kan zijn dat het de aardse bestemming van de mens is om de aarde, het leven te verwoesten. Maar dan is hij misschien te werk gegaan als Sisyfus: hij onttrok zich een tijdlang aan zijn bestemming, zijn opdracht, hij ontglipte aan de greep van de dood en genoot van datgene wat hij moest vernietigen: het leven. Zo gezien is elke vorm en elke gedachte die de mens tot stand heeft gebracht aan die aarzeling te danken; kunst, filosofie, de religies zijn het product van het teruggezien van de mens voor zijn eigenlijke taak, destructie; die aarzeling verklaart het ongeneeslijke, nostalgische verdriet van de waarlijk groten.

Mijn naoorlogse generatiegenoten, die in weelde en vrede hebben geleefd, kennen dit tragische levensgevoel niet. Zij hebben hun leven doorgebracht in de luwte van de geschiedenis, in de pauze ervan, om W.L. Brugsma te citeren, de verzetsman die ondermeer de concentratiekampen Neuengamme en Dachau overleefde, en die na de oorlog journalist werd, en wiens laatste boek als titel kreeg: ‘Vrede is het alleen in de pauze.’ Nadat het nihilisme in het begin van de 21 ste eeuw opnieuw een hoogtepunt had bereikt en de laatste moderne mythen hun geldigheid hebben verloren, formuleerde de joods Britse auteur John Berger het zo:

I write in a night of shame. By shame I do not mean individual guilt. Shame, as I'm coming to understand it, is a species feeling which, in the long run, corrodes the capacity for hope and prevents us looking far ahead. We look down at our feet, thinking only of the next small step.

People everywhere -- under very different conditions -- are asking themselves: where are we? The question is historical not geographical. What are we living through? Where are we being taken? What have we lost? How to continue without a plausible vision of the future? Why have we lost any view of what is beyond a lifetime? 

The well-heeled experts answer: Globalization. Post-Modernism. Communications Revolution. Economic Liberalism. The terms are tautological and evasive. To the anguished question of Where are we? the experts murmur: Nowhere! 

Might it not be better to see and declare that we are living through the most tyrannical -- because the most pervasive -- chaos that has ever existed? It's not easy to grasp the nature of the tyranny, for its power structure (ranging from the 200 largest multinational corporations to the Pentagon) is interlocking and diffuse, dictatorial yet anonymous, ubiquitous yet placeless. It tyrannizes from offshore -- not only in terms of fiscal law, but in terms of any political control beyond its own. Its aim is to delocalize the entire world. It's ideological strategy -- besides which Bin Laden's is a fairy tale -- is to undermine the extent so that everything collapses into its special version of the virtual, from the realm of which -- and this is the tyranny's credo -- there will be a never-ending source of profit.

http://www.opendemocracy.net/john-berger/shame-not-individual-guilt  

Voor de ‘vrije pers’ rust daarom een taboe op de uiterst relevante vraag waarom de NAVO nog steeds bestaat, terwijl het Warschau-Pact allang is ontbonden. De taak van de mainstream-journalistiek, is het maken van ‘winst’ voor een kleine elite, met als gevolg dat er geen ‘in geestelijke zin actieve rust’ meer bestaat, hoewel ‘de wereld,’ zoals Kertész opmerkte, deze rust en bezinning ‘nog nooit zo nodig’ heeft 

gehad als nu. Even stilstaan om de situatie te overzien en haar waarden opnieuw te formuleren — als de wereld nog waarde toekent aan het leven; en of dat zo is, dat is eigenlijk de eerste vraag die zij zich zou moeten stellen. Het is namelijk mijn overtuiging dat de oorzaak van de devaluatie van het leven, het razendsnel om zich heen grijpende existentiële verval gelegen is in een diepe moedeloosheid die haar wortels heeft in de verdringing van de beschadigende historische ervaringen en het daaruit voortkomende cathartische (zuiverende. svh) weten. De mens lijkt niet meer zijn eigen lot te leven hier op aarde, en daarmee heeft hij zijn door lijden verkregen recht verloren om met koning Oidipous te zeggen: ‘Ondanks alles zeggen mijn gevorderde leeftijd en de grootheid van mijn ziel mij dat alles goed is…,’  en daarom beantwoordt hij niet meer aan het woord van de Schrift: ‘En Job stierf, oud en der dagen zat.’ Integendeel, terwijl hij anderen en zichzelf gruwelijk en zinloos leed en pijn aandoet, meent de mens van onze tijd de enige werkelijke, onbetwistbare waarde te kunnen vinden in een leven zonder leed. Een leven zonder leed is echter tevens ook bevrijd van de werkelijkheid, zodat we met Hermann Broch kunnen vragen: Heeft dit vervormde leven nog werkelijkheid? Heeft deze hypertrofische werkelijkheid nog leven?’ Evenals vreugde (om over geluk maar niet te spreken) neemt ook het lijden in onze tijd de meest verwrongen, meest onvruchtbare vorm aan — verbannen naar de plaats van massamoorden, concentratiekampen of de verhoorkamers van de politieke politie, in gelukkigere samenlevingen naar het celluloid van sadomasochistische pornofilms. En dat terwijl het lijden, het beleven van het menselijk lot en het ondergaan van het daarmee gepaard gaande leed kort geleden nog als bron van diepste kennis werd beschouwd, zonder welke geen enkele kunst, geen werk van mensenhand tot stand kon komen.

Wie de waarheid van deze beschrijving niet herkent, kent zijn eigen tijd niet, en doet er het beste aan te zwijgen. Zeker iemand als Bas Heijne, die beschermd opgroeide in een polder, en, volgens eigen zeggen, ‘volwassen werd in een tijd van vertrouwen en verwachtingen — verwachtingen over groei en gelijkheid, een almaar rationelere ordening van de wereld, geïnspireerd door de ideeën van de Verlichting,’ maar die niet verder reikten dan de randen van West-Europa, terwijl de onstuitbaar lijkende ‘Vooruitgang’ gebaseerd bleef op de uitbuiting en onderdrukking van een groot deel van de wereldbevolking. Tot de aanslagen begin 2015 in Parijs bleef Heijne in de Vooruitgangsmythe geloven. Pas toen, nadat de contra-terreur als antwoord op het langdurig westers terrorisme héél dichtbij was gekomen, begon hij te twijfelen aan ‘de overmoed van de rede,’ zoals hij dit zelf betitelde in zijn pamflet Onbehagen uit september 2016, dat een ‘nieuw licht’ moet werpen ‘op de beschaafde mens,’ dus op de mens, die niet met een zelfgemaakte bomgordel dood en verderf zaait, maar met een geavanceerde bommenwerper. Terecht wees in 2003 sir Peter Ustinov erop dat: 'Terrorism is the war of the poor, and war is the terrorism of the rich.' Maar zelfs nu nog houdt Heijne vol dat de westerse ‘beschaving een blijvende garantie is tegen menselijke agressie en vernietigingsdrang.’ Wat de opiniemaker van de NRC domweg niet wil begrijpen is dat ‘onze Vooruitgang’ nooit een ware vooruitgang is geweest, maar altijd een leugen is gebleven, zoals Milan Kundera zo overtuigend heeft beschreven door, net als Kertész, op het intens tragische van het menselijk bestaan te wijzen. Zo stelde hij in onder ander het volgende fragment uit zijn essay And If the Tragic Has Deserted Us? uit 2005 dat het 'bevrijden' van

[d]e grote menselijke conflicten van de naïeve interpretatie als een strijd tussen goed en kwaad, ze begrijpen in het licht van het tragische, een enorme prestatie van de geest [was]; het bracht de onvermijdelijke relativiteit naar voren van menselijke waarheden; het maakte de noodaak duidelijk om rechtvaardig te zijn tegen de vijand. Maar het morele manicheïsme heeft een onvernietigbare vitaliteit… Hitler dompelde Europa niet alleen onder in een onbeschrijflijke verschrikking maar beroofde het ook van het tragische levensgevoel. Net als de strijd tegen het nazisme, zou de hele hedendaagse politieke geschiedenis van toen af aan gezien en ervaren worden als een strijd tussen goed en kwaad… Is dit een regressie? Een terugval in de pré-tragische fase van de mensheid? Maar als dat zo is, wat heeft dan een terugval ondergaan? De Geschiedenis zelf, die onrechtmatig in bezit is genomen van criminelen? Of is het onze manier van begrijpen van de Geschiedenis? Vaak denk ik: het tragische heeft ons verlaten; en dat zou weleens de ware straf kunnen zijn.

Op zijn beurt besefte ook John Berger dat de vooruitgangsideologie een wezenlijke achteruitgang in het bewustzijn is geweest. Hij schreef in de essaybundel Stemverheffing (1992): 

De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek zijn behalve blind ook verblindend… Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen… Wat ik wil is dat mensen zich ervan bewust worden hoe voddig het mediabedrijf ze bedient als publiek. Voddig, omdat met de waardigheid van kijker en bekekene de vloer wordt aangeveegd. Herstel iets van die waardigheid – gun mensen de tijd, verschuif het gebruikelijke zwaartepunt – en slecht nieuws wordt van een onderbreking de waarheid. Er zijn tal van waarheden waarvoor geen directe oplossing bestaat. Het woord ‘oplossing’ raakt niet aan het tragische. Wíj moeten in aanraking komen met het tragische en ons erdoor laten raken. We zouden er misschien door veranderen als we het benoemden. Ook benoemd blijft het tragische tragisch, maar slecht nieuws zou het niet worden. Alleen van daaruit is een realistische politiek mogelijk.

De westerse veronderstelling dat ‘wij’ de maat aller dingen zijn, het superieure toonbeeld voor de gehele mensheid, heeft ertoe geleid dat de westerse cultuur in voortdurende staat van oorlog verkeert met de medemens en de natuur. Het gevolg is nu dat -- tot grote verbijstering van de westerse elite en hun woordvoerders -- niet alleen de medemens is gaan rebelleren tegen de westerse hegemonie, maar ook nog eens de natuur. Onvoorbereid wordt de mensheid nu geconfronteerd met het feit dat ‘The Earth Enters “Uncharted Territory” With Unprecedented Heat and Carbon Dioxide Levels,’ aldus de strekking van een maandag 20 maart 2017 gepubliceerde ‘climate assessment’ van de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO), de overkoepelende organisatie van de Verenigde Naties op het gebied van weer, klimaat en water, die de klimaatverandering en andere geofysische verschijnselen bestudeert. Naar aanleiding van dit VN-rapport berichtte de Amerikaanse website Truthdig in een overzichtsartikel het volgende:

The Guardian reports:

‘Even without a strong El Niño in 2017, we are seeing other remarkable changes across the planet that are challenging the limits of our understanding of the climate system. We are now in truly uncharted territory,’ said David Carlson, director of the WMO’s world climate research programme.

‘Earth is a planet in upheaval due to human-caused changes in the atmosphere,’ said Jeffrey Kargel, a glaciologist at the University of Arizona in the US. ‘In general, drastically changing conditions do not help civilization, which thrives on stability.’

The WMO report was ‘startling,’ said Prof David Reay, an emissions expert at the University of Edinburgh: ‘The need for concerted action on climate change has never been so stark nor the stakes so high.’

The WMO report concluded that the average temperature was 1.1 degrees above pre-industrial levels and that the trend upward will continue in 2017.

In addition to recording-setting temperatures, there haven’t been such high levels of carbon dioxide in the atmosphere for 4 million years, according to The Guardian.

Research into the importance of carbon dioxide in relation to climate change dates back to British physicist John Tyndall in 1861.

A 2008 report in Scientific American explains Tyndall’s findings:

‘According to the theory, carbon dioxide controls temperature because the carbon dioxide molecules in the air absorb infrared radiation. The carbon dioxide and other gases in the atmosphere are virtually transparent to the visible radiation that delivers the sun’s energy to the earth. But the earth in turn re-radiates much of the energy in the invisible infrared region of the spectrum. This radiation is most intense at wavelengths very close to the principal absorption band (13 to 17 microns) of the carbon dioxide spectrum. When the carbon dioxide concentration is sufficiently high, even its weaker absorption bands become effective, and a greater amount of infrared radiation is absorbed… Because the carbon dioxide blanket prevents its escape into space, the trapped radiation warms up the atmosphere.

A familiar instance of this “greenhouse” effect is the heating-up of a closed automobile when it stands for a while in the summer sun. Like the atmosphere, the car’s windows are transparent to the sun’s visible radiation, which warms the upholstery and metal inside the car; these materials in turn re-emit some of their heat as infrared radiation. Glass, like carbon dioxide, absorbs some of this radiation and thus traps the heat, and the temperature inside the car rises.’

The Trump administration does not seem to be troubled by these facts of nature. Scott Pruitt, new administrator of the Environmental Protection Agency (EPA), told CNBC early in March that he does not believe that carbon dioxide is ‘a primary contributor to the global warming that we see.’ His statement contradicts the findings of the EPA, NASA, the Intergovernmental Panel on Climate Change and thousands of international scientists and reports from around the world.

On Thursday, the administration proposed cutting the EPA’s budget by 31 percent, slashing more than 20 percent of the agency’s current workforce. President Trump’s budget plan would also discontinue Barack Obama’s Clean Power Plan, which regulates carbon dioxide emissions from power plants.

http://www.truthdig.com/eartotheground/item/the_earth_enters_unchartered_territory_with_unprecedented_heat_and_carbon_d 

Tegelijkertijd gaat de westerse miljarden-verspilling aan oorlogsvoorbereiding ongestoord verder. Sterker nog: 

On February 27th, Reuters headlined ‘Trump seeks “historic” increase of 9 percent in U.S. military’s budget’ and reported that ‘Trump will ask Congress to boost Pentagon spending in the next fiscal year by $54 billion in his first budget proposal and slash the same amount from non-defense spending.’ […] 

In addition, there are 16 intelligence agencies within a federal ‘black budget,’ whose combined expenditure, when that was reported by the BBC headlining on 30 August 2013 ‘US intelligence agencies black budget detailed, was $52.6bn in total for 16 intelligence agencies, according to the files’ that had been ‘disclosed by leaker Edward Snowden.’ As the Washington Post had first reported it the prior day:

‘The $52.6 billion “black budget” for fiscal 2013, obtained by The Washington Post from former intelligence contractor Edward Snowden, maps a bureaucratic and operational landscape that has never been subject to public scrutiny. Although the government has annually released its overall level of intelligence spending since 2007, it has not divulged how it uses the money or how it performs against the goals set by the president and Congress.’ In addition, there was reported ‘a separate $23 billion devoted to intelligence programs that more directly support the U.S. military.’ So, a grand total spent on “intelligence” in that year was $75.6 billion. And, actually, none of it has ‘been subject to public scrutiny.’ ‘Defense’ and ‘intelligence’ are the only portions of the U.S. federal budget that have never ‘been subject to public scrutiny,’ as will here be explained.

On Tuesday, 13 May 2014, Stars and Stripes bannered ‘Decades later, military still unable to account for its spending’ and reported:

‘The military is still running behind in its decades-long quest to audit its spending and rein in waste, Department of Defense comptrollers testified Tuesday to the Senate.

Army, Air Force, Navy and Marine Corps financial managers will be unable to fully meet a midpoint deadline set by the secretary of defense this year for mandated accounting benchmarks. Meanwhile, “serious continuing deficiencies” remain in the accounting efforts, according to a Government Accountability Office report issued Tuesday.

Nearly three decades after U.S. taxpayers gasped over $640 toilet seats and other Cold War military waste, the Department of Defense remains the last federal department still unable to conduct a financial audit despite laws passed in the 1990s that require the accounting.’

Trillions of dollars are being poured down, into ‘Defense’ (including aggressions such as the invasions of Iraq, Libya, Syria, etc.) and into ‘intelligence’ (including the false ‘intelligence’ that was used to ‘justify’ those invasions), and yet none of it is at all accountable to the public; it’s merely being paid to U.S. corporations by the ‘representatives of the public,’ and will now soar even more, while everything else (supposedly except Social Security, Medicare, and Medicaid) will get slashed, as being what supporters of the military-industrial complex call ‘waste, fraud, and abuse’ in all Departments but their own. (They never call ‘defense’ and ‘intelligence’ expenditures that.)

On 26 July 2016, the Office of the Inspector General of the U.S. Department of Defense issued its study, ‘Army General Fund Adjustments Not Adequately Documented or Supported,’ and reported:

‘We determined whether adjustments made to Army General Fund (AGF) data during the FY 2015 financial statement compilation process were adequately documented and supported… The Office of the Assistant Secretary of the Army (Financial Management & Comptroller) (OASA[FM&C]) and the Defense Finance and Accounting Service Indianapolis (DFAS Indianapolis) did not adequately support $2.8 trillion in third quarter journal voucher (JV) adjustments and $6.5 trillion in yearend JV adjustments1 made to AGF data during FY 2015 financial statement compilation… In addition, DFAS Indianapolis did not document or support why the Defense Departmental Reporting System‑Budgetary (DDRS-B), a budgetary reporting system, removed at least 16,513 of 1.3 million records during third quarter FY 2015… As a result, the data used to prepare the FY 2015 AGF third quarter and yearend financial statements were unreliable and lacked an adequate audit trail. Furthermore, DoD and Army managers could not rely on the data in their accounting systems when making management and resource decisions.’

http://www.globalresearch.ca/historic-increase-of-us-military-budget-trump-boosts-most-wasteful-department-reduces-all-others/5577174 

Bas Heijne: 'de immer onkreukbare Barck Obama,' president van 'het in alle opzichten superieure Amerika.'

Hoewel biljoenen aan belastinggeld naar het westers militair-industrieel complex verdwijnen zult u de bovenstaande feiten zelden tot nooit in de westerse mainstream media terugvinden. In de NRC-columns van Bas Heijne’s, die in Een Waanzinnig Gaaf Land (2017) zijn  gebundeld, komt de NAVO geen één keer voor, ondanks het feit dat het militair bondgenootschap onder leiding van de Verenigde Staten tussen 2011 en 2016 betrokken was bij grootschalig geweld in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Wel meldde Heijne verbolgen dat ‘[d]e Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry hoon [oogstte] toen hij Poetins annexatie van de Krim als een jammerlijke terugval bestempelde.’ In het kader van zijn demonisering van de Russische Federatie laat hij geen kans voorbijgaan om ‘het in alle opzichten superieure Amerika’ te prijzen in een poging ‘het’ in zijn ogen ‘wangedrag van de Russen’ en ‘het dedain van Poetin voor het weke westen’ nog eens extra te kunnen benadrukken. Nog geen vier dagen na de MH17-tragedie eiste de kleine Bas zonder ook maar over één bewijsstuk te beschikken dat Nederland stappen zou nemen tegen Rusland en sprak hij vol afkeur over ‘minister-president’ Rutte die -- in dit vroegtijdig stadium -- ‘weigerde zich te laten verleiden tot speculaties over de daders’ en ‘slechts [sprak] van een reusachtige “ramp.”’ De hysterie van de alhier zo geprezen opiniemaker verschilde in werkelijk niets van de retoriek waarmee de eerste de beste ‘populist’ tekeer gaat. Zo speelt ook Heijne handig in op de angsten en bellicose sentimenten onder een aanzienlijk deel van de bevolking. In dit verband is het goed te weten dat de befaamde Amerikaanse journalist/auteur Hunter S. Thompson al een dag na de aanslagen van 11 september 2001 voor het volgende waarschuwde:

The towers are gone now, reduced to bloody rubble, along with all hopes for peace in our time, in the United States or any other country. Make no mistake about it: We are at war now — with somebody — and we will stay at war with that mysterious Enemy for the rest of our lives. It will be a Religious War, a sort of Christian Jihad, fueled by religious hatred and led by merciless fanatics on both sides. It will be guerrilla warfare on a global scale, with no front lines and no identifiable enemy.

Hoe profetisch Thompson’s voorspelling was bleek tijdens de uitzending van Democracy Now! op 2 March 2007 toen generaal Wesley Clark, een vier-sterrengeneraal buiten dienst  en voormalig ‘Supreme Allied Commander of NATO’ het volgende verklaarde tegenover programmamaakster Amy Goodman:

About ten days after 9/11, I went through the Pentagon and I saw Secretary Rumsfeld and Deputy Secretary Wolfowitz. I went downstairs just to say hello to some of the people on the Joint Staff who used to work for me, and one of the generals called me in. He said, ‘Sir, you’ve got to come in and talk to me a second.’ I said, ‘Well, you’re too busy.’ He said, ‘No, no.’ He says, ‘We’ve made the decision we’re going to war with Iraq.’ This was on or about the 20th of September. I said, ‘We’re going to war with Iraq? Why?’ He said, ‘I don’t know.’ He said, ‘I guess they don’t know what else to do.’ So I said, ‘Well, did they find some information connecting Saddam to al-Qaeda?’ He said, ‘No, no.’ He says, ‘There’s nothing new that way. They just made the decision to go to war with Iraq.’ He said, ‘I guess it’s like we don’t know what to do about terrorists, but we’ve got a good military and we can take down governments.’ And he said, ‘I guess if the only tool you have is a hammer, every problem has to look like a nail.’

So I came back to see him a few weeks later, and by that time we were bombing in Afghanistan. I said, ‘Are we still going to war with Iraq?’ And he said, ‘Oh, it’s worse than that.’ He reached over on his desk. He picked up a piece of paper. And he said, ‘I just got this down from upstairs’ — meaning the Secretary of Defense’s office — ‘today.’ And he said, ‘This is a memo that describes how we’re going to take out seven countries in five years, starting with Iraq, and then Syria, Lebanon, Libya, Somalia, Sudan and, finishing off, Iran.’ I said, ‘Is it classified?’ He said, ‘Yes, sir.’ I said, ‘Well, don’t show it to me.’ And I saw him a year or so ago, and I said, ‘You remember that?’ He said, ‘Sir, I didn’t show you that memo! I didn’t show it to you!’

http://www.globalresearch.ca/we-re-going-to-take-out-7-countries-in-5-years-iraq-syria-lebanon-libya-somalia-sudan-iran/5166 

Met die kennis als uitgangspunt is het eenvoudig aan te tonen hoe gebrekkig Bas Heijne was geïnformeerd toen hij in zijn NRC-column van 12 april 2014 stelde:

Begin vorige maand oogstte de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry hoon toen hij Poetins annexatie van de Krim als een jammerlijke terugval bestempelde. Kerry: ‘Je valt niet zomaar uit eigenbelang onder valse voorwendselen een land binnen. Dat is gedrag uit de 19de eeuw in de 21ste eeuw.’ Hij keek erbij alsof hij een mokerslag uitdeelde.

Haha. En Irak dan — raasde het door de sociale media — was dat geen imperialisme soms? Die Amerikanen, dat zelfgenoegzame Westen — altijd die morele superioriteit, blind voor eigen zonden. Maar de bezetting van Irak had met de negentiende eeuw niet veel te maken: een mengeling van neoconservatieve dromen van een unilaterale wereld en het geperverteerde humanisme van idealisten die dachten dat je geloof in democratie kon afdwingen door de loop van een geweer. Het debacle in Irak werd juist veroorzaakt door mensen die waren vergeten hoe negentiende-eeuws de moderne wereld eigenlijk nog is — zodat men oprecht verrast was dat veel Irakezen na het verwijderen van Saddam Hoessein niet spontaan in democratische modelburgers veranderden, maar terugvielen in atavistische loyaliteiten. God en de groep.

https://www.nrc.nl/nieuws/2014/04/12/storm-1364145-a37976 

Kortom, de illegale shock and awe inval in Iraq, was volgens Heijne het gevolg van onder andere ‘het geperverteerde humanisme van idealisten die dachten dat je geloof in democratie kon afdwingen door de loop van een geweer.’ Hij beweerde dit zeven jaar nadat Alan Greenspan, het voormalig hoofd van de Amerikaanse Federale Bank, in zijn memoires The Age of Turbulence: Adventures in a New World (2007) over de voornaamste reden van de aanval op Irak had geschreven dat ‘het politiek niet van pas komt om te erkennen wat iedereen weet: de Irak oorlog draait grotendeels om olie.’ Een feit dat andermaal werd bevestigd door de Amerikaanse oud-ambassadeur bij de Verenigde Naties, de jurist John Bolton,  toen hij in de herfst van 2011 op Fox News een mogelijke aanval op Iran rechtvaardigde met de woorden dat

Iran er nauwelijks een geheim van maakt dat het naar de hegemonie streeft in de regio van de Perzische Golf, het cruciale olie en gas producerende gebied waarover wij zovele oorlogen hebben gevoerd om onze economie te beschermen tegen de nadelige impact van het verlies van deze voorraden of wanneer we er alleen maar over kunnen beschikken tegen zeer hoge prijzen.’

Alleen Nederlandse mainstreasm-journalisten verspreiden nog de propaganda dat de gewelddadige inval het resultaat was van het ‘humanisme van idealisten.’ Aangezien deze bewering niet op feiten berust, is tevens de volgende stellige uitspraak nonsens: 

Het debacle in Irak werd juist veroorzaakt door mensen die waren vergeten hoe negentiende-eeuws de moderne wereld eigenlijk nog is — zodat men oprecht verrast was dat veel Irakezen na het verwijderen van Saddam Hoessein niet spontaan in democratische modelburgers veranderden, maar terugvielen in atavistische loyaliteiten.

In tegenstelling tot Bas Heijne, die in de kleinburgerlijke Haarlemmermeerpolder opgroeide, zijn de Amerikaanse neoconservatieve ideologen alles behalve naïef; zij weten niet alleen beter dan wie ook uit directe ervaring hoe negentiende eeuws de eenentwintigste eeuw is, maar zij weten bovendien van binnen uit wat de ware drijfveren zijn van een grootmacht als de VS. Net als elk imperium in de geschiedenis wil de Amerikaanse elite absoluut geen ‘democratie’ verspreiden, anders zou zij nooit de democratische regeringen in landen als Perzië, Guatemala, Congo en Chili omver hebben laten werpen. Wat de macht in Washington en op Wall Street werkelijk wil is juist de Amerikaanse hegemonie zolang mogelijk in stand houden, met het oog op het veilig stellen van de grondstoffen en de markten. De rest is propaganda die gehoorzaam wordt doorgegeven. In plaats van gevaarlijke leugens rond te bazuinen zou Heijne er goed aan doen om allereerst Edward Gibbon’s Verval en Ondergang van het Romeinse Rijk (1776-1781) te bestuderen. Dit meesterwerk is niet voor niets in het jaar 2000 in de mooie vertaling van Paul Syrier heruitgegeven, en laat zien dat wat de VS vandaag de dag doet, het Romeinse Rijk al twee millennia geleden deed. Elke beschaving corrumpeert op den duur, wat leidt tot ‘het bederf van de smaak,’ een algehele nivellering, de gelijkschakeling van alle maatschappelijke fenomenen, en het gebrek aan ‘burgermoed die gevoed wordt door liefde voor onafhankelijkheid,’ aldus Gibbon. In de inleiding van De Burgeroorlogen. 133-35, begin 2017 in een Nederlandse vertaling verschenen, wijst de classica Jacqueline Klooster erop dat ten tijde van de Grieks-Alexandrijnse historicus Appianus, die De Burgeroorlogen schreef, ‘het negenhonderdjarig bestaan van Rome in 148 n. Chr. onder Antoninus Pius (één van de bekwaamste keizers uit de geschiedenis van het Romeinse rijk. svh) een belangrijke impuls’ was voor Appianus om dit uitgebreide werk te schrijven. Het was ‘een viering van Romes onbetwistbare en schijnbaar eeuwigdurende macht,’ waaraan mevrouw Klooster toevoegt dat 

[s]ommige geleerden in dit kader wel gesproken [hebben] van een gevoel van ‘het einde van de geschiedenis’ bij tweede-eeuwse auteurs als Appianus en zijn tijdgenoot Ploutarchos: Rome heerste, nu en in de toekomst, en het leek even onbestaanbaar als onwenselijk dat dit ooit zou veranderen. De crisis van de derde eeuw, vol burgeroorlogen, keizersmoord na keizersmoord en druk op den grenzen van het rijk, was, ironisch genoeg, nog volledig onzichtbaar voor deze auteur van een werk over burgeroorlogen en interne Romeinse crises. 

Tekenend voor de macht is dat zij door de geschiedenis heen altijd behept is geweest met een kortzichtige zelfgenoegzaamheid. Na de val van de Sovjet Unie meende ook de invloedrijke Amerikaanse neoconservatieve ideoloog Francis Fukuyama dat voortaan alleen het neoliberale kapitalisme zou overblijven, en er daarom sprake was van 'The End of History and the Last Man,' zoals de titel van zijn in 1989 verschenen boek luidde. In haar verhelderende inleiding wijst dr. Klooster er bovendien op dat ‘Appianus wil illustreren hoe gevaarlijk en nietsontziend persoonlijke politieke ambitie kan zijn in een instabiele democratie,’ een actuele waarschuwing nu overal in het Westen de ‘nietsontziende persoonlijke politieke ambitie’ haar kop weer opsteekt, precies op het moment dat de democratie almaar verder wordt uitgehold. Ook de grote Gibbon wees op de onvermijdelijke teloorgang van de democratie, toen hij schreef: 

Augustus was sensible that mankind is governed by names; nor was he deceived in his expectation, that the Senate and people would submit to slavery, provided they were respectfully assured that they still enjoyed their ancient freedom.

De façade staat weliswaar nog overeind, maar het bouwwerk erachter is ingestort. De instituten bestaan nog wel, maar ze functioneren niet meer. De macht heeft zich bevrijd van elke beperking en volgt haar eigen weg. In zijn roman Wachten op de Barbaren (2002) beschreef de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar Literatuur in 2003 J.M. Coetzee in verband hiermee de aloude waarheid dat 

[s]lechts één gedachte de onderbewuste geest van het Imperium [beheerst], hoe niet te eindigen, hoe niet te sterven, hoe zijn tijdperk te verlengen. Overdag achtervolgt het zijn vijanden. Het is sluw en meedogenloos, het stuurt zijn bloedhonden overal op af. ’s Nachts voedt het zich met beelden van rampspoed: de plundering van steden, de verkrachting van de bevolking, piramides van beenderen, akkers van troosteloosheid.

De macht is nooit geëvolueerd, de macht wil wat het altijd al wilde, namelijk de macht; de weg ernaar toe zal nooit veranderen, de macht zal letterlijk alles doen om de macht in handen te houden, en Bas Heijne’s ‘democratische modelburgers’ hebben nooit bestaan, vandaar dat het beetje ware democratie in het Westen de afgelopen vier decennia zo makkelijk als sneeuw voor de zon kon verdwijnen. En wat betreft degenen die ‘terugvielen in atavistische loyaliteiten,’ Heijne zelf is daarvan een illustrerend voorbeeld, want ook hij valt terug in een ‘atavistische loyaliteit,’ namelijk de loyaliteit aan het grootscheepse geweld als oplossing en de loyaliteit aan het aloude klassensysteem dat zowel de verworvenheden van de jaren zestig moeiteloos de nek om draaide, als de kloof tussen arm en rijk almaar weet te vergroten, niet zelden met de loyale steun van de ‘vrije pers.’ De loyaliteit van Bas Heijne vloeit organisch voort uit de leugen die het moderne bestaan is geworden. De leugen waarmee hij vergeefs zijn leven enige zin tracht te geven, manifesteert zich in zinnen als deze:

[a]ls de recente geschiedenis ergens door gekenmerkt wordt, is het dat: de negentiende eeuw die zich onverwacht en tot verbazing van velen doet gelden in de eenentwintigste.  

https://www.nrc.nl/nieuws/2014/04/12/storm-1364145-a37976 

Met betrekking tot het onderwerp massaal geweld beweert Heijne hier dat de ‘negentiende eeuw’ zich ‘onverwacht’ doet ‘gelden in de eenentwintigste.’ Als voorbeeld geeft hij ‘Poetin met zijn negentiende-eeuwse landjepik’ in Oekraïne, een beschuldiging die opiniemaker Geert Mak nog geen drie weken later letterlijk overnam in een televisie-uitzending, waarna op zijn beurt de Commandant van de Nederlandse Strijdkrachten Mak’s woorden overnam, en opnieuw werd bewezen dat de mainstream-media als een echoput functioneren. Heijne’s voorstelling van zaken mag dan wel lachwekkend zijn voor iemand die geïnformeerd is, maar is tegelijkertijd levensgevaarlijk voor zijn publiek en voor de jury van de P.C. Hooftprijs die in hem een oorspronkelijk 'denker' ziet. De ‘politiek-literaire elite,’ door coöptatie samengesteld uit de Hollandse bourgeois-inteelt, beseft niet welke waanzin hun Bas regelmatig produceert. Waarom zouden vandaag de dag zo ‘velen’ van de Verlichte westerlingen ‘verbaasd’ zijn over het vermeende negentiende eeuwse gewelddadig expansionisme van Rusland, wanneer Heijne’s Verlichte westerlingen het gewelddadig Amerikaans expansionisme, dat onder andere in hun naam wordt gepleegd, als doodnormaal beschouwen. Volgens Bas Heijne is zelfs sprake van een ‘in alle opzichten superieur Amerika,’ terwijl toch de interventies van Washington in ondermeer Guatemala, Vietnam, Chili, Afghanistan, Nicaragua, Irak, Libië en Syrië ‘een spoor van vernieling’ hebben achtergelaten. 

Ik weet dat Bas Heijne zelfs nu nog de mare verspreidt dat de shock and awe-campagne — inclusief de martelingen en moorden in Abu Ghraib, Guantanamo Bay, en op het Bagram vliegveld nabij Kaboel — ten doel had om in het Midden-Oosten het neoconservatieve ‘humanisme van idealisten’ te introduceren, inclusief ‘de democratie,’ maar deze bewering is zo lachwekkend dat geen zinnig mens dit serieus kan nemen, vooral niet omdat hoge Amerikaanse autoriteiten zelf als belangrijkste motief de greep op de oliebronnen in de regio geven. Even absurd is Heijne’s retorische vraag: ‘wie wil er nu negentiende-eeuws zijn in een eenentwintigste eeuwse wereld? Wie wil er nu niet bij de partij van de vooruitgang behoren?’ Welke ‘vooruitgang’? Die van het systeem waarbij  acht individuen op dit moment evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen? Of ‘de vooruitgang’ van het militair-industrieel complex dat meer dan de helft opslokt van de Amerikaanse begroting die het Congres kan toewijzen? Of ‘de vooruitgang’ van de steeds sneller smeltende ijskappen? In welk parallel universum leeft Bas Heijne? Op grond waarvan gelooft hij dat iedere wereldbewoner ‘bij de partij van de’ westerse interpretatie van de ‘vooruitgang [wil] behoren’? Zijn geloof in ‘de vooruitgang’ kenmerkt zich door hetzelfde onverdraagzame en pedante fundamentalisme als dat van de ISIS-aanhangers. Gezien zijn anti-Rusland hetze is ook hij bereid massaal geweld als oplossing te zien. Het bewijst nog eens het oude ervaringsfeit dat ‘les extrêmes se touchent.’ Terwijl de mensheid wordt bedreigd door de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering blijven neoliberale- en islamitische fundamentalisten elkaar met maximaal geweld bestrijden. Dat de NAVO-strijdkrachten de grootste olieverbruikers ter wereld zijn en het meest bijdragen aan de klimaatverandering is geen reden voor de westerse opiniemakers om met hun hetze te stoppen. Een gewelddadige confrontatie met eerst Rusland en vervolgens China nemen ze ook de koop toe. Dat het militair bondgenootschap heel Rusland met bases heeft omsingeld en tegen 2020  zestig procent van de Amerikaanse marinevloot voor de kust van China zal zijn gestationeerd,  is voor hen onvoldoende om te stoppen met hun paniekzaaierij. Uitgaande van deze feiten moet duidelijk zijn hoe misdadig opiniemakers als Bas Heijne opereren. Om propaganda te kunnen maken voor het Atlantisch militair-industrieel complex verzwijgt hij bijvoorbeeld de volgende feiten: 

Arctic Entering Its Hottest Period in 2.5 Million Years as Last Remnants of Laurentide Melt Away

https://robertscribbler.com/2017/03/23/arctic-entering-its-hottest-period-in-2-5-million-years-as-last-remnants-of-laurentide-melt-away/ 

En:

From Canada to Siberia, Permafrost Thaw Produces ‘Hell’s Mouth’ Craters, Sinking Lands, and 7,000 Methane Pockets Waiting to Blow 

https://robertscribbler.com/2017/03/24/from-canada-to-siberia-permafrost-thaw-produces-hells-mouth-craters-sinking-lands-and-7000-methane-pockets-waiting-to-blow/ 

En: 

RELEASE OF ARCTIC METHANE ‘MAY BE APOCALYPTIC,’ STUDY WARNS

A scientific study published in the prestigious journal Palaeoworld in December issued a dire -- and possibly prophetic -- warning, though it garnered little attention in the media.

‘Global warming triggered by the massive release of carbon dioxide may be catastrophic,’ reads the study's abstract. ‘But the release of methane from hydrate may be apocalyptic.’

The study, titled ‘Methane Hydrate: Killer Cause of Earth's Greatest Mass Extinction,’ highlights the fact that the most significant variable in the Permian Mass Extinction event, which occurred 250 million years ago and annihilated 90 percent of all the species on the planet, was methane hydrate.

In the wake of that mass extinction event, less than 5 percent of the animal species in the seas lived, and less than one-third of the large land animal species made it. Nearly all the trees died.

Methane hydrate, according to the US Office of Fossil Energy, ‘is a cage-like lattice of ice inside of which are trapped molecules of methane, the chief constituent of natural gas.’

While there is not a scientific consensus around the cause of the Permian Mass Extinction, it is widely believed that massive volcanism along the Siberian Traps in Russia led to tremendous amounts of CO2 being added to the atmosphere. This then created enough warming to cause the sudden release of methane from the Arctic sea floor, which kicked off a runaway greenhouse effect that led to sea-level increase, de-oxygenation, major oceanic circulation shifts and increased acidification of the oceans, as well as worldwide aridity on land.

The scenario that humans have created by way of the industrial growth society is already mimicking these eventualities, which are certain to worsen.

‘The end Permian holds an important lesson for humanity regarding the issue it faces today with greenhouse gas emissions, global warming, and climate change,’ the abstract of the recent study concludes.

As the global CO2 concentration continues to climb each year, the threat of even more abrupt methane additions continues to escalate along with it.

The Methane Time Bomb

The methane hydrate situation has, for years now, been referred to as the Arctic Methane Time Bomb, and as been studied intensely.

A 2010 scientific analysis led by the UK's Met Office, published in the journal Review of Geophysics, states clearly that the time scale for the release of methane in the Arctic would be ‘much shorter for hydrates below shallow waters, such as in the Arctic Ocean,’ adding that ‘significant increases in methane emissions are likely, and catastrophic emissions cannot be ruled out… The risk of rapid increase in [methane] emissions is real.’

A 2011 study of the Eastern Siberian Arctic Shelf (ESAS), conducted by more than 20 Arctic experts and published in the Proceedings of the Russian Academy of Sciences, concluded that the shelf was already a powerful supplier of methane to the atmosphere. The conclusion of this study stated that the methane concentration in the atmosphere was at levels capable of causing ‘a considerable and even catastrophic warming on the Earth.’

Scientists have been warning us for a number of years about the dire consequences of methane hydrates in the Arctic, and how the methane being released poses a potentially disastrous threat to the planet. There has even been a study showing that methane released in the Arctic could trigger ‘catastrophic climate change’ that would cost the global economy $60 trillion.

Of course, that level of planetary heating would likely extinguish most life on the planet, so whatever the economic costs might be would be irrelevant.

‘Highly Possible at Any Time’

The ESAS is the largest ice shelf in the world, encompassing more than 2 million square kilometers, or 8 percent of the world's total area of continental shelf.

In 2015, Truthout spoke with Natalia Shakhova, a research associate professor at the University of Alaska, Fairbanks' International Arctic Research Center, about the ESAS's methane emissions.

‘These emissions are prone to be non-gradual (massive, abrupt) for a variety of reasons,’ she told Truthout. ‘The main reason is that the nature of major processes associated with methane releases from subsea permafrost is non-gradual.’

Shakhova warned that a 50-gigaton -- that is, 50-billion-ton -- ‘burp’ of methane from thawing Arctic permafrost beneath the ESAS is ‘highly possible at any time.’

This, Shakhova said, means that methane releases from decaying frozen hydrates could result in emission rates that ‘could change in order of magnitude in a matter of minutes,’ and that there would be nothing ‘smooth, gradual or controlled’ about it. She described it as a ‘kind of a release [that] is like the unsealing of an over-pressurized pipeline.’

In other words, we could be looking at non-linear releases of methane in amounts that are difficult to fathom.

A study published in the prestigious journal Nature in July 2013 confirmed what Shakhova had been warning us about for years: A 50-gigaton ‘burp’ of methane from thawing Arctic permafrost beneath the East Siberian sea is highly possible.

Such a ‘burp’ would be the equivalent of at least 1,000 gigatons of carbon dioxide. (For perspective, humans have released approximately 1,475 gigatons in total carbon dioxide since the year 1850.)

The UK's Met Office considers the 50-gigaton release ‘plausible,’ and in a paper on the subject added, ‘That may cause ∼12-times increase of modern atmospheric methane burden, with consequent catastrophic greenhouse warming,’

aldus de gezaghebbende Amerikaanse onderzoeksjournalist Dahr Jamail op de website Truthout van donderdag 23 maart 2017. Ondertussen gaat Bas Heijne gedachteloos door met zijn propaganda. In zijn NRC-column van 17 februari beweerde hij onder de treffende kop ‘Nuttige Idioten’: 

Het schandaal dat nu achter Trump oprijst, stelt dat patriottisme bovendien in een schel licht: ultrarechts heeft Vladimir Poetin omarmd als gedroomde sterke man, maar steeds meer blijkt Poetin de westerse patriotten in een houdgreep te hebben. De Amerikaanse veiligheidsdiensten meldden deze week dat het rapport van de gewezen Britse inlichtingenofficier die de dodelijke notitie over de Russische connecties van Trump opstelde, genoeg waarheid bevat om het onderzoek voort te zetten. Contacten van Trumps medewerkers met de Russen tijdens de verkiezingsstrijd, onder wie de afgetreden Flynn, worden nu onderzocht. Als het allemaal waar is, dan lijkt Trumps patriottisme verdacht veel op landverraad.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/02/17/nuttige-idioten-6748119-a1546624 

Volgende keer meer over de mainstream-voorstelling van zaken. 

Bas Heijne die voor zijn bewonderaars in de polder 'een powerduider pur sang,' is, want '[a]ls hij onderwerpen duidt is dat meestal het begin van het einde van het onbegrip.'