Be polite, be professional, but have a plan to kill everybody you meet… That said, there are some assholes in the world that just need to be shot. There are hunters and there are victims. By your discipline, cunning, obedience and alertness, you will decide if you are a hunter or a victim. It’s really a hell of a lot of fun. You’re gonna have a blast out here!
Aldus James Mattis ‘retired United States Marine Corps general who served as the Commander of the U.S. Central Command from 2010 to 2013’ tijdens een toespraak in 2006 voor 200 mariniers op de Al Asad Airbase in Irak. Zijn opmerkingen geven een duidelijk beeld van de wijze waarop in elitekringen gedacht wordt over de positie en rol van de Verenigde Staten. Geweld is in de geschiedenis van de VS altijd een vanzelfsprekendheid geweest, en Mattis vertegenwoordigt als de nieuwe Amerikaanse minister van Defensie de continuïteit van een uiterst agressieve en expansionistische staat. Ook in dit verband is het feit dat opiniemaker Bas Heijne, volgens eigen zeggen, pas begin 2015 zijn laatste restje Vooruitgangsgeloof verloor kenmerkend voor de corrupte houding van Europese en Amerikaanse mainstream-intellectuelen. Al in 1967 schreef Noam Chomsky in The New York Review of Books over de morele integriteit van westerse intellectuelen:
TWENTY-YEARS AGO, Dwight Macdonald published a series of articles in Politics on the responsibility of peoples and, specifically, the responsibility of intellectuals. I read them as an undergraduate, in the years just after the war, and had occasion to read them again a few months ago. They seem to me to have lost none of their power or persuasiveness. Macdonald is concerned with the question of war guilt. He asks the question: To what extent were the German or Japanese people responsible for the atrocities committed by their governments? And, quite properly, he turns the question back to us: To what extent are the British or American people responsible for the vicious terror bombings of civilians, perfected as a technique of warfare by the Western democracies and reaching their culmination in Hiroshima and Nagasaki, surely among the most unspeakable crimes in history. To an undergraduate in 1945-46 — to anyone whose political and moral consciousness had been formed by the horrors of the 1930s, by the war in Ethiopia, the Russian purge, the ‘China Incident,’ the Spanish Civil War, the Nazi atrocities, the Western reaction to these events and, in part, complicity in them — these questions had particular significance and poignancy.
With respect to the responsibility of intellectuals, there are still other, equally disturbing questions. Intellectuals are in a position to expose the lies of governments, to analyze actions according to their causes and motives and often hidden intentions. In the Western world, at least, they have the power that comes from political liberty, from access to information and freedom of expression. For a privileged minority, Western democracy provides the leisure, the facilities, and the training to seek the truth lying hidden behind the veil of distortion and misrepresentation, ideology and class interest, through which the events of current history are presented to us. The responsibilities of intellectuals, then, are much deeper than what Macdonald calls the ‘responsibility of people,’ given the unique privileges that intellectuals enjoy.
The issues that Macdonald raised are as pertinent today as they were twenty years ago. We can hardly avoid asking ourselves to what extent the American people bear responsibility for the savage American assault on a largely helpless rural population in Vietnam, still another atrocity in what Asians see as the ‘Vasco da Gama era’ of world history. As for those of us who stood by in silence and apathy as this catastrophe slowly took shape over the past dozen years — on what page of history do we find our proper place? Only the most insensible can escape these questions. I want to return to them, later on, after a few scattered remarks about the responsibility of intellectuals and how, in practice, they go about meeting this responsibility in the mid-1960s.
IT IS THE RESPONSIBILITY of intellectuals to speak the truth and to expose lies. This, at least, may seem enough of a truism to pass over without comment. Not so, however. For the modern intellectual, it is not at all obvious. Thus we have Martin Heidegger writing, in a pro-Hitler declaration of 1933, that ‘truth is the revelation of that which makes a people certain, clear, and strong in its action and knowledge’; it is only this kind of ‘truth’ that one has a responsibility to speak. Americans tend to be more forthright. When Arthur Schlesinger was asked by The New York Times in November, 1965, to explain the contradiction between his published account of the Bay of Pigs incident and the story he had given the press at the time of the attack, he simply remarked that he had lied; and a few days later, he went on to compliment the Times for also having suppressed information on the planned invasion, in ‘the national interest,’ as this term was defined by the group of arrogant and deluded men of whom Schlesinger gives such a flattering portrait in his recent account of the Kennedy Administration. It is of no particular interest that one man is quite happy to lie on behalf of a cause which he knows to be unjust; but it is significant that such events provoke so little response in the intellectual community — for example, no one has said that there is something strange in the offer of a major chair in the humanities to a historian who feels it to be his duty to persuade the world that an American-sponsored invasion of a nearby country is nothing of the sort. And what of the incredible sequence of lies on the part of our government and its spokesmen concerning such matters as negotiations in Vietnam? The facts are known to all who care to know.
Eén van de ontelbare Amerikaanse napalm-bombardement op Vietnam. Hieronder: twee slachtoffers van zo'n napalm bombardement, in de tijd dat volgens Geert Mak de VS 'als ordebewaker en politieagent' in de wereld 'fungeerde.'
En toch houdt opiniemaker Geert Mak vol dat ook ten tijde van de Vietnam Oorlog de VS, ‘als ordewaker en politieagent [fungeerde],’ en stelt hij tevreden vast dat Washington en Wall Street ‘[nog steeds] het anker [zijn] van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord.’ Tegelijkertijd vraagt hij zich, als overtuigd Europeaan, bevreesd af of ‘het zo [zal] blijven,’ omdat ook ‘de populairste geschiedenisleraar van het land,’ beseft dat zonder het massale Amerikaanse geweld de neoliberale EU van ‘Geen Jorwert zonder Brussel’ de noodzakelijke grondstoffen en markten niet langer door het Westen beheerst kunnen worden. Het gevolg zal zijn dat at er een einde komt aan de westerse welvaart, waarvan een slinkende bevolkingsgroep profiteert. De Amerikaanse opiniemaker die door Mak zo wordt bewonderd, The New York Times columnist Thomas Friedman, formuleerde het zo:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
Gezien het voortbestaan van het Amerikaanse geweld is het niet opmerkelijk dat op de voorpagina van The New York Times van zaterdag 10 december 2016 de Amerikaanse historicus Mark Moyar, ‘Director of the Center for Military and Diplomatic History,’ onder de kop ‘The World Fears Trump’s America. That’s a Good Thing’ stelde dat:
Among global elites, Donald J. Trump’s recent phone call with Taiwan’s president has induced fear on a scale seldom matched since Ronald Reagan’s ‘Evil Empire’ speech. The Sydney Morning Herald warned that the phone call ‘risks provoking a cold war between the United States and China with potentially catastrophic economic and security implications.’ The fright appears to confirm the narrative formed earlier this year by headlines like ‘Donald Trump Terrifies World Leaders.’
The fear is real. Mr. Trump has indeed terrified foreign leaders with his ‘America first’ mantra, his promises to enlarge the American military and his tough talk on everything from the Islamic State to Air Force One. The good news is that his administration can turn this fear to the benefit of the United States…
even allies ought to have cause to worry about White House decisions. They must know that the world’s most powerful nation is prepared to practice tough love if they take actions inconsistent with the strength of the United States or the stability of the international system. Without such worries, they are liable to keep doing as they have often done in recent years — skimping on military spending and international commitments in expectation that the Americans will reflexively pick up the slack.
As the world’s most powerful country, and the only one whose leadership can safeguard the world order, the United States must care more about whether it commands international respect than whether it is loved by international elites. The incoming administration appears poised to return the United States to this precept after an eight-year drought. Americans and America’s allies should be relieved. America’s enemies are right to be afraid.
Dat de gewelddadige Amerikaanse buitenlandse politiek niet alleen voor de slachtoffers desastreus is, maar ook voor de NAVO-bondgenoten in Europa, is een feit dat al langere tijd door kritische westerse intellectuelen wordt benadrukt, maar onder Nederlandse opiniemakers angstvallig wordt verzwegen. De Duitse Islam-wetenschapper Michael Lüders werpt in zijn boek Wie Wind Zaait. Wat de Westerse Politiek in Het Midden-Oosten aanricht(2016) met betrekking tot de voortdurende westerse interventies de vraag op: ‘Zijn er lessen te trekken uit de constanten in de geschiedenis, van de val van Mossadegh in 1953 tot aan de Gaza-oorlog in 2014?’ De alom gerespecteerde Lüders, die als politicoloog jarenlang Midden-Oosten correspondent was van het gerenommeerde liberale weekblad DIE ZEIT, antwoordt vervolgens:
Om te beginnen valt de grote kloof op die bestaat tussen de belofte van vrijheid door de westerse democratieën en het brede bloedspoor dat door het Midden-Oosten loopt, als resultaat van westers militair ingrijpen, economische wurging en de nauwe samenwerking met de kwalijkste dictaturen, zolang deze puur pro-westers zijn. Landen zijn uiteengevallen, nieuwe bewegingen zijn opgekomen, gedeeltelijk van terroristische aard. Tegelijkertijd maakt de Arabisch-islamitische wereld een verandering door, gaat ze een nieuwe toekomst tegemoet, die tot dusver en in de nabije toekomst in een nevel van geweld verloren gaat. Heeft de westerse politiek in deze fase van transitie een constructieve rol gespeeld, zich gisteren of vandaag met de democratische krachten in de regio verbonden? Het antwoord valt negatief uit. De Verenigde Staten en met hen de Europeanen volgen twee fundamentele belangen: de levering aan hen van energie, aardolie en aardgas, inclusief het waarborgen van de transportroutes, en de veiligheid van Israel, waarbij met veiligheid de voortgezette heerschappij over de Palestijnen wordt bedoeld. 'Als de Verenigde Staten zouden willen, konden ze, door druk uit te oefenen op de Israelische regering, het conflict tussen Israel en de Palestijnen in drie dagen oplossen.’ Dat denkt Daniel Barenboim (joodse pianist, dirigent, en vredesactivist. svh) en wie zou hem hierover willen tegenspreken.
Opnieuw valt op hoe aanzienlijk het verschil is tussen intellectuelen in grote cultuurlanden en de intelligentsia in Nederland. Zo heeft bijvoorbeeld één van de populairste opiniemakers in de polder, Geert Mak, geen gehoor gegeven aan de uitnodiging een georganiseerde reis door bezet Palestijns gebied te maken om zich ter plaatse te informeren over de regio die aan Europa grenst. In zijn bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012), waarin hij beweert dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde]’ en dat ‘de Amerikaanse diplomaten tot de beste ter wereld horen,’ besteedt de bestseller-auteur geen enkele serieuze aandacht aan de onmisbare Amerikaanse steun aan Israel, terwijl dit toch mede bepalend is geweest voor de huidige chaos in het Midden-Oosten en de vluchtelingenstroom naar Mak’s zo geliefde Europa. In de inhoudsopgave van zijn 576 pagina’s tellende boek over ‘Amerika’ staat Israel zes maal vermeld, terwijl Japan er vijftien keer in voorkomt. Vier van de zes vermeldingen gaan niet over Israel zelf, de vijfde betreft slechts een terloopse opmerking over de zionistische staat, en één handelt over een ‘meer delicate kwestie’ namelijk: ‘is het eenzijdige pro-Israelbeleid van de Verenigde Staten nog wel in het Amerikaanse belang?’ Een vraag die Geert Mak expres niet beantwoordt, want zoals hij zelf vermeldt:
Alleen al de vraag is een vloek in de ogen van het zwaar protestantse electoraat en van een deel van de joodse kiezers. Wie de Israelische leiders blijft steunen, wat ze ook zeggen en doen, krijgt van sommige miljardairs miljoenen toegestopt, wie kritische geluiden laat horen kan maar beter uitkijken: bijna geen politicus kan zich veroorloven om de gunst van het American Israel Public Affairs Committee te verspelen.
Hoe dit te rijmen valt met het, volgens Mak, 'vitale karakter van de Amerikaanse democratie,' legt hij niet uit, en hij doet verder ook geen moeite om het, voor de rest van de wereld, uiterst belangrijke Midden-Oosten beleid van de Amerikaanse presidenten te analyseren. Toch is het van eminent belang deze zaak te belichten, omdat grootscheeps geweld de rode draad is in de geschiedenis van de Amerikaanse buitenlandse politiek. In dit verband is interessant dat in tegenstelling tot Nederland in de VS al tenminste een eeuw lang een serieuze mediakritiek bestaat. Zo concluderen de correspondent John Nichols van The Nation en professor Robert W. McChesney in hun boek Tragedy & Farce. How the American Media Sell Wars, Spin Elections and Destroy Democracy (2006) dat uit ‘two most central tests of a free press — war and the disposition of political power’ blijkt dat ‘our media failed miserably, with severe consequences we may not yet be able to fully imagine.’ Volgens beiden is
[t]his media system not natural, it does not result from a free market. Rather, it is shaped by corrupt policies and subsidies made secretly by powerful corporate interests and their political bagmen in Washington, D.C. and the state capitols…
The same firms that dominate journalism tend to dominate everything else, and the same corrupt policymaking that has permitted journalism to deteriorate is wreaking havoc on our media culture everywhere. Some of the flaws in our political journalism are deep seated and are owed to commercial control of the press and to the professional code which emerged roughly a century a century ago… It is the current commissars of the U.S. media system who are the interlopers; they are the ones who have betrayed democracy…
As veteran journalist Bill Moyers noted in an address to the 2005 National Conference on Media Reform that bemoaned the president patterns in major media news programs: ‘Objectivity is not satisfied by two opposing people offering competing opinions, leaving the viewer to split the difference.’ Rather, Moyers noted in the lonely voice of the boy who asserted that the emperor had no clothes, ‘objective journalism means describing the object being reported on, including the little fibs and fantasies as well as the Big Lie of the people in power.’
Maar Nederlandse mainstream-academici komen niet toe aan structurele analyses, zij blijven steken in vaak nietszeggende anekdotiek, louter en alleen omdat zij geen kleur durven te bekennen. Daarom verzwijgen ze de context waarin de werkelijkheid zich voltrekt. Hun publiek wordt met een officieel gesanctioneerde versie van de werkelijkheid opgescheept. Nichols en McChesney:
Lied to by our leaders, cut off from popular information, and denied the debate that is essential to the maintenance of genuine democracy, Americans have seen the prologue to tragedy or farce.
Hetzelfde mechanisme geldt overal in het neoliberale Westen, inclusief Nederland, waar de commerciële pers het propaganda-beeld van de werkelijkheid opdient, en ondertussen dissidente stemmen weert. De zogeheten ‘vrije pers,’ wordt volgens Nichols en McChesney:
meaningless when it is employed merely in the pursuit of profit by media companies that feel no responsibility to preserve and advance democracy.
Vandaar het belang van een serieuze beschouwing van de wijze waarop ‘de democratie’ in de praktijk functioneert. Immers,
it becomes clear that partisan journalism had its strengths, not the least of which was its tendency to contextualize political issues so that citizens could recognize seemingly random events as part of a coherent pattern,
aldus de auteurs van Tragedy & Farce. De terloopse vermeldingen over Israel in Mak’s Reizen zonder Johnverschaffen de lezers geen enkele ‘coherent pattern,’ terwijl de Midden-Oosten politiek van de VS en en zeker ook die van de Europese Unie, al vele decennia lang in flagrante strijd is met de eigen gepropageerde normen en waarden aangaande democratie en mensenrechten. Het is een beleid dat ook door zijn ‘blowback’ verregaande gevolgen heeft, niet alleen in bijvoorbeeld Afghanistan en Irak, maar sinds de terroristische aanslagen van 11 september 2001 ook voor het Westen. In het bij Penguin verschenen boek Gaza in Crisis. Reflections on Israel’s War Against the Palestinians (2010) stelt Noam Chomsky, die als zionist van het eerste uur in een kibboets ervaringen opdeed met de praktijk van het zionism, dat:
Palestinians committed a grave crime by Western standards. They voted ‘the wrong way.’ The United States instantly joined Israel in punishing Palestinians for their misconduct, with Europe toddling along behind as usual. There is nothing novel about the reaction to these Palestinian ‘misdeeds.’ Though it is obligatory to hail our leaders for their sincere dedication to bringing democracy to a suffering world, perhaps in an excess of idealism, the more serious scholar/advocates of the mission of ‘democracy promotion’ recognize that there is a ‘strong line of continuity’ running through all administrations: the United supports democracy if and only if it confirms to U.S. strategic and economic interests. In short, the project is pure cynicism, if viewed honestly. And quite commonly, the U.S. project should be described as one of blocking democracy, not promoting it. Dramatically so in the case of Palestine.
De Nederlandse 'politiek-literaire elite,' waar volgens Henk Hofland 'een natie niet zonder [kan],' is hierover muisstil omdat zij weet wat ze absoluut behoort te verzwijgen, wil zij niet door de zionistische lobby beschuldigd worden van 'rabiaat' antisemitisme. Chomsky daarentegen bezit wel genoeg intellectuele integriteit om het volgende te constateren:
The punishment of Palestinians for the crime of voting the wrong way was severe. With constant U.S. backing, Israel increased its violence in Gaza, withheld funds that it was legally obligated to transmit to the Palestinian Authority, tightened its siege, and in a gratuitous act of cruelty, even cut off the flow of water to the arid Gaza Strip. The Israeli attacks became far more severe after the capture of Corporal Gilad Shalit on june 25, 2006, which the West portrayed as a terrible crime. Again, pure cynicism. Just one day before, Israel kidnapped two civilians in Gaza — a far worse crime than capturing a soldier — and transported them to Israel (in violation of international law, but that is routine), where they presumably joined the roughly one thousand prisoners held by Israel without charges, hence kidnapped. None of this merits more than a yawn in the West.
There is no need here to run through the ugly details, but the U.S.-Israel made sure that Hamas would not have a chance to govern. And of course, the two leaders of the rejectionist camp flatly rejected Hamas’s call for a long-term cease-fire to allow for negotiations in terms of the international consensus on a two-state settlement, which the United States and Israel reject, as they have done in virtual isolation for over thirty years, with rare and temporary departures.
Meanwhile, Israel stepped up its programs of annexation, dismemberment, and imprisonment of shrinking Palestinian cantons in the West Bank, always with decisive U.S. backing despite occasional minor complaints, accompanied by the wink of an eye and munificent funding.
Wanneer iemand als Bas Heijne dit beleid in een bredere context zou hebben geplaatst, dan was hij al veel eerder van zijn Verlichtingsgeloof zijn gevallen. Maar omdat de door het Westen gesteunde zionistische terreur niet als 'terrorisme' mag worden gekwalificeerd, ontbreekt het mainstream-opiniemakers aan intellectuele moed om de feiten onder ogen te zien en kan iemand als Mak onweersproken claimen dat ‘[d]e kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.’ Alleen al een eerlijke beschrijving zou toereikend zijn om het absurde westerse zelfbeeld voorgoed te vernietigen. Eenmaal in een historische, politieke, of sociaal-culturele context geplaatst, geeft de realiteit vanzelf al een fundamentele kritiek. Een dergelijke kritiek verkoopt evenwel moeilijker dan de gangbare cliché's. Daarom schampen de Makkianen en de Heijne’s bewust langs de werkelijkheid en verzwijgen zij meer dan ze onthullen. Op die wijze stellen de mainstream-opiniemakers hun status en inkomen veilig. Een duidelijk voorbeeld van de heersende hypocrisie is Geert Maks vrijblijvende stelling in zijn bestseller In Europa (2004) dat ‘Auschwitz de kern van alles [is],’ waardoor Israel van het Westen een vrijbrief heeft gekregen om te doen wat het wil. Opnieuw Chomsky:
There is a standard operating procedure for overthrowing an unwanted government: arm the military to prepare for a military coup. The U.S.-Israel adopted this conventional plan, arming and training Fatah to win by force what it lost at the ballot box… They have now a pretext for tightening the stranglehold on the people of Gaza, cheerfully pursuing policies that the prominent international law scholar Richard Falk describes as a prelude to genocide that ‘should remind the world of the famous post-Nazi pledge of never again,'
waarbij vermeld moet worden dat de jurist Richard Falk zichzelf omschrijft als ‘an American Jew.’ Een andere joodse intellectueel en zioniste van het eerste uur, Hannah Arendt, waarschuwde al in 1945 voor de volgende ontwikkeling:
Paradoxaal als het mag klinken, maar juist de nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiële belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere 'hofjoden’ die vanwege hun financiële steun aan de Europese machten voor hun eigen zaak konden lobbyen. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen.
Arendt kwam tot de conclusie dat ‘slechts dwaasheid een beleid [kan] dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt,’ en daarom stelde zij al ruim zeven decennia geleden de voor de hand liggende vraag: ‘Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?’ Hannah Arendt heeft gelijk gekregen, opnieuw spelen de Joden in Israel de rol van 'hofjoden,' ditmaal voor de belangen van allereerst de Amerikaanse machthebbers. Opnieuw worden de Joden in Israel gebruikt dreigen ze daarvan zelf de dupe te worden. Zoals Arendt benadrukte zou door de Palestijnen te verdrijven de haat alleen maar kunnen toenemen onder de Arabische buren. Israel zou immers alleen kunnen overleven door
bij een buitenlandse macht bescherming te zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten […] de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan […] De joden die ‘realistisch’ proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.
Arendt's woorden tonen aan dat de westerse politiek, en in navolging daarvan de westerse massamedia, de Joden in Israel gebruiken voor hun eigen belangen. Uiteindelijk is het Westen ook geen vriend van de 'Joodse staat,’ maar juist haar grootst mogelijke vijand. In haar essay Het Zionisme Bij Nader Inzien schreef Hannah Arendt twee jaar voor het VN-Verdelingsplan van 1947:
Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap…
Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken…
Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.
Op zijn beurt schrijft de joods-Hongaarse auteur Imre Kertész als overlevende van Auschwitz in zijn boek De verbannen taal (2005):
Er is een Holocaustconformisme ontstaan, een Holocaustsentimentalisme, een Holocaustcanon, een Holocausttaboesysteem samen met de daarbijbehorende talige wereld, er zijn Holocaustproducten ontstaan voor Holocaustconsumptie... kitsch is ook als Auschwitz uitsluitend tot een zaak van Duitsers en joden wordt gedegradeerd, een soort van fatale onverenigbaarheid van twee collectiviteiten; als men ervan afziet om de politiek en de psychologie van de moderne totalitarismen in kaart te brengen, als Auschwitz beperkt wordt tot de direct betrokkenen en niet als een wereldgebeurtenis wordt opgevat. Verder beschouw ik alles als kitsch wat kitsch is.
Het zwijgen over het Israelische onrecht, de zionistische terreur, getuigt niet alleen van een laf conformisme en een stupide struisvogelpolitiek, maar tevens van intellectuele corruptie. Uit angst voor antisemiet te worden versleten of vanwege commerciële overwegingen de mond houden is zo kenmerkend voor het collaborerende poldermodel. Mak's kwalificaties over de VS als land met ‘de beste diplomaten ter wereld, voortreffelijke informatiesystemen, briljante strategen en politieke analisten op het State Department,’ zonder de Amerikaanse Midden-Oosten politiek te hebben bestudeerd, demonstreert het ontbreken van oprechtheid. En dat, terwijl vandaag de dag de Arabische wereld, met rond de 300 miljoen inwoners, op het punt staat te ontploffen door armoede, bevolkingsexplosie, stagnatie, corruptie en de jarenlange Europese en Amerikaanse steun voor dictators die de westerse belangen veilig stellen. Al op 5 februari 2005 waarschuwde de Amerikaanse Isobel Coleman, ‘Senior Fellow for U.S. Foreign Policy; Director of the Civil Society, Markets, and Democracy Initiative; and Director of the Women and Foreign Policy Program’ voor het volgende:
While the Middle East lurches from crisis to crisis, its greatest challenge today is probably not what most people think. It’s jobs.
With 65 percent of the region’s population under the age of 25, the Middle East has the fastest-growing labor force of any part of the world. This youth bulge is surging onto the labor market like a massive demographic tsunami. Just to keep pace with population growth, the Middle East must create 80 million new jobs over the next 15 years. And if it hopes to put a dent in its already high unemployment rate of 15 percent, it must create 100 million new jobs by 2020—a near doubling of today’s total employment.
To put this into perspective, the Middle East must create jobs at twice the pace of the United States in the go-go Clinton years, in an increasingly competitive international environment that is already accommodating the rise of India and China. Without making deep structural reforms, Middle East governments will never be able to meet the employment needs of its increasingly disaffected youth — a stark fact that, left unaddressed, leaves an entire generation ripe for radicalization.
Unemployment is a problem throughout Arab society, but it is most acutely a youth issue. Fifty percent of those unemployed are between the ages of 15 and 24. Unemployment is also highest among those with some formal education. In the past, these young graduates could expect employment in the public sector, but as formal education has significantly expanded over the past generation and government coffers have come under increasing pressure, the public sector can no longer absorb what public school systems produce.
Met het oog op de olievoorraden in deze regio en het feit dat de Arabische wereld voor een groot deel aan Europa grenst is het van een onvergeeflijke blindheid en lafheid van de journalist Mak om zonder gedegen vooronderzoek zijn boeken over Europa en de VS te publiceren. Daarbij speelt tevens het feit dat de Palestijnse zaak in de Derde Wereld gezien wordt als het voorbeeld bij uitstek van de westerse hypocrisie en repressie. Ook hier weer geldt dat de Nederlandse intelligentsia het ene moment de rol van de dominee speelt en het volgende moment die van de koopman. Nelson Mandela en zijn ANC hebben daar in het verleden buitengewoon knap gebruik van kunnen maken. En dus stierf hij als een held, terwijl Yasser Arafat voor de mainstream als terrorist overleed. Voor alle duidelijkheid: terrorisme is in wezen het wapen van de onderdrukten. Er bestaat geen wezenlijk verschil tussen de terreur van de Amerikaanse of Israelische luchtmacht die van tien kilometer hoogte bevolkingscentra bombarderen en een bomaanslag in bijvoorbeeld Tel Aviv of Londen.
Beiroet voor de zoveelste maal door Israel gebombardeerd, met wapens en politieke steun van de VS. Terreur die mogelijk wordt gemaakt door onder andere de EU, waarvoor opiniemaker Geert Mak op zijn beurt weer propaganda maakt.
Met het oog op het politieke misbruik van het begrip 'terrorisme' enkele feiten:
Nelson Mandela was the head of UmKhonto we Sizwe, (MK), the terrorist wing of the ANC and South African Communist Party. At his trial, he had pleaded guilty to 156 acts of public violence including mobilising terrorist bombing campaigns, which planted bombs in public places, including the Johannesburg railway station. Many innocent people, including women and children, were killed by Nelson Mandela’s MK terrorists. Here are some highlights
-Church Street West, Pretoria, on the 20 May 1983
-Amanzimtoti Shopping complex KZN, 23 December 1985
-Krugersdorp Magistrate’s Court, 17 March 1988
-Durban Pick ‘n Pay shopping complex, 1 September 1986
-Pretoria Sterland movie complex 16 April 1988 – limpet mine killed ANC terrorist M O Maponya instead
-Johannesburg Magistrate’s Court, 20 May 1987
-Roodepoort Standard Bank 3 June, 1988
Mandela refused to renounce violence.
As President he bought a lot of military hardware.
Two of the ANC’s biggest donors, in the 1990s, were Colonel Muammar Gaddafi of Libya and President Suharto of Indonesia. Not only did Mandela refrain from criticizing their lamentable human rights records but he interceded diplomatically on their behalf, and awarded them South Africa's highest honor. Suharto was awarded a state visit, a 21-gun salute, and The Order of Good Hope (gold class).
The apartheid regime was a crime against humanity; as illogical as it was cruel. It is tempting, therefore, to simplify the subject by declaring that all who opposed it were wholly and unswervingly good. It’s important to remember, however, that Mandela has been the first to hold his hands up to his shortcomings and mistakes. In books and speeches, he goes to great length to admit his errors. The real tragedy is that too many in the West can’t bring themselves to see what the great man himself has said all along; that he’s just as flawed as the rest of us, and should not be put on a pedestal.
Daarnaast is bekend dat:
Although Mandela was a controversial figure for much of his life, he became widely popular following his release. Despite critics who continued to denounce him as a communist sympathizer and terrorist, he gained international acclaim for his activism, having received more than 250 honors, including the 1993 Nobel Peace Prize, the US Presidential Medal of Freedom, the Soviet Order of Lenin, and the Bharat Ratna.
Ondanks Mandela’s steun aan ‘terrorisme’ toonden ‘tientallen wereldleiders’ hun diepe respect door zijn begrafenis bij te wonen, en verklaarde één van hen, te weten president Obama,
it is a singular honor to be with you today, to celebrate a life like no other. To the people of South Africa -- (applause) -- people of every race and walk of life -- the world thanks you for sharing Nelson Mandela with us. His struggle was your struggle. His triumph was your triumph. Your dignity and your hope found expression in his life. And your freedom, your democracy is his cherished legacy.
Hoe fundamenteel anders is de westerse houding tegenover de Palestijnse bevolking. Het Westen accepteert niet alleen het Israelische Apartheidsregime, het steunt de zionistische staat zelfs, zowel financieel en politiek als militair. De zionistische terreur van bezetting, belegering en diefstal van Palestijns land, is ondenkbaar zonder de massale westerse hulp. Ook lijdzaam verzet van de slachtoffers wordt beantwoord met het vermoorden en verminken van Palestijnse burgers. Het politiek excuus om het zionistisch terrorisme te steunen is dat Hamas een terroristische organisatie is. Maar de ware reden om de met nucleaire wapens uitgeruste marine van ‘de Joodse natie’ te laten deelnemen aan NAVO-oefeningen is dat Israel als een westerse huurlingen-staat functioneert bij de geopolitieke machtsstrijd in het olierijke Midden-Oosten. Met het oog op het consolideren van de status quo, die wereldwijd de kloof tussen rijk en arm almaar vergroot, mag ‘het beloofde land’ in zowel Gaza als op de Westbank experimenteren met nieuwe tactieken, zodat de NAVO weet welke de meest effectief is in de 'urban-warfare' van de toekomst. Hoewel 20 september 2016 bekend werd dat ’81% of Americans Oppose $38 Billion Pledge to Israel,’ en ‘Would redirect to caring for vets, education and lowering national debt,’ ondertekende tegelijkertijd de Obama-regering toch een
executive agreement with Israel pledging $38 billion ($3.8 billion per year) in foreign aid for fiscal years 2019- 2028. The majority of the proposed spending is for Foreign Military Financing to provide Israel advanced and upgraded jet fighters, to continue developing Israel’s missile defense systems and to purchase other U.S. weapons.
De Amerikaanse auteur en hoogleraar Sandy Tolan concludeerde op 18 oktober 2016 terecht dat:
American Weapons Are Blocking True Peace Between Israel and Palestine
OBAMA’S $38 BILLION WEAPONS DEAL IS THE NAIL IN THE COFFIN FOR A TWO-STATE SOLUTION.
Washington has finally thrown in the towel on its long, tortured efforts to establish peace between Israel and the Palestinians. You won’t find any acknowledgement of this in the official record. Formally, the United States still supports a two-state solution to the conflict. But the Obama administration’s recent 10-year, $38 billion pledge to renew Israel’s arsenal of weaponry, while still ostensibly pursuing “peace,” makes clear just how bankrupt that policy is.
For two decades, Israeli leaders and their neoconservative backers in this country, hell-bent on building and expanding settlements on Palestinian land, have worked to undermine America’s stated efforts—and paid no price. Now, with that record weapons package, the United States has made it all too clear that they won’t have to. Ever.
The military alliance between the United States and Israel has long been at odds with the stated intentions of successive administrations in Washington to foster peace in the Holy Land. One White House after another has preferred the ‘solution’ of having it both ways: supporting a two-state solution while richly rewarding, with lethal weaponry, an incorrigible client state that was working as fast as it could to undermine just such a solution.
Het feit dat Israel volgens Amnesty International stelselmatig de mensenrechten schendt, speelt geen rol in de westerse besluitvorming, terwijl toch Amnesty International had opgeroepen ‘Cut off arms to Israel,’ toen deze mensenrechtenorganisatie eind februari 2014:
released a stunning report saying that the international community should cut off military aid to Israel because Israel has killed dozens of civilians at peaceful protests in the last three years ‘widespread impunity’ […]
It urges the USA, the European Union and the rest of the international community to suspend all transfers of munitions, weapons and other equipment to Israel.
‘Without pressure from the international community the situation is unlikely to change any time soon,’ said Philip Luther [Middle East and North Africa Director at Amnesty International].
‘Too much civilian blood has been spilled. This long-standing pattern of abuse must be broken. If the Israeli authorities wish to prove to the world they are committed to democratic principles and international human rights standards, unlawful killings and unnecessary use of force must stop now.’
Here’s the PDF for the 87-page report, which is titled: ‘“Trigger-happy” Israeli army and police use reckless force in the West Bank.’ […]
The report documents ‘mounting bloodshed’ in the occupied territories as a result of the Israeli army’s use of ‘unnecessary, arbitrary and brutal force against Palestinians’ over the past three years. In the press release accompanying the report, which is included below, the director Amnesty’s Middle East and North Africa Programme, Philip Luther, notes: ‘The frequency and persistence of arbitrary and abusive force against peaceful protesters in the West Bank by Israeli soldiers and police officers – and the impunity enjoyed by perpetrators – suggests that it is carried out as a matter of policy.’
Amnesty’s summary emphasizes that the victims were protesting occupation:
Israeli forces have repeatedly violated their obligations under international human rights law by using excessive force to stifle dissent and freedom of expression, resulting in a pattern of unlawful killings and injuries to civilians. They do so with virtual impunity due to the authorities’ failure to conduct thorough investigations. This report focuses on the use of excessive force in the West Bank since the beginning of 2011. It includes cases of killings and injuries of Palestinian civilians in the context of protests against Israel’s continuing military occupation of the Palestinian territories, illegal Israeli settlements and the fence/wall…
Israeli forces have displayed a callous disregard for human life by killing dozens of Palestinian civilians, including children, in the occupied West Bank over the past three years with near total impunity, said Amnesty International in a report published today.
In all cases examined by Amnesty International, Palestinians killed by Israeli soldiers did not appear to be posing a direct and immediate threat to life. In some, there is evidence that they were victims of willful killings, which would amount to war crimes.
‘The report presents a body of evidence that shows a harrowing pattern of unlawful killings and unwarranted injuries of Palestinian civilians by Israeli forces in the West Bank,’ said Philip Luther, Middle East and North Africa Director at Amnesty International.
‘The frequency and persistence of arbitrary and abusive force against peaceful protesters in the West Bank by Israeli soldiers and police officers – and the impunity enjoyed by perpetrators – suggests that it is carried out as a matter of policy.’
Geen woord hierover in Geert Mak’s vuistdikke bestseller over de VS. Voor de in de polder zo gerespecteerde ‘chroniqueur’ van ‘Europa’ en ‘Amerika’ is de steun van het Westen een ‘delicate kwestie,’ niet omdat het mogelijk maken van grootschalig terrorisme in strijd is met de geclaimde westerse normen en waarden, de democratie en de mensenrechten, maar omdat ‘bijna geen politicus zich [kan] veroorloven om de gunst van het American Israel Public Affairs Committee te verspelen,’ aangezien de schatrijke zionistische lobby dan de verkiezingscampagne van een politieke tegenstander met zoveel geld financiert dat deze wint. En ook Bas Heijne die zich publiekelijk afvroeg: ‘Was Nelson Mandela de laatste humanistische held?’ en in één adem door stelde dat ‘Mandela zijn heiligenstatus [dankt] aan het feit dat hij van zijn humanisme werkelijk politiek heeft gemaakt,’ is opvallend zwijgzaam over de steun van het door ‘de Verlichting’ geïnspireerde Westen aan de terreur van Joodse extremisten. Die stilte illustreert het cynisch conformisme, de doortrapte hypocrisie van mainstream-opiniemakers als Geert Mak en Bas Heijne. Hun pathetische verlangen naar 'hoop' en herstel van het Vooruitgangsgeloof dat ten koste is gegaan van een groot deel van de mensheid, moeten de morele leegte vullen waarin hun bestaan zich afspeelt. Zij zijn zelfs bereid om kinderen op te offeren aan hun mythisch mens- en wereldbeeld. Beiden tonen eveneens ‘a callous disregard for human life’ door hun stem niet te verheffen wanneer ook namens hen de Nederlandse regering weigert stappen te ondernemen tegen het vermoorden van ‘dozens of Palestinian civilians, including children, in the occupied West Bank over the past three years with near total impunity.’ Het interesseert 'onze' poseurs niets dat een ‘barbaarse’ houding de westerse ‘beschaving’ van binnen uit heeft vernietigd. Dat zij zich desondanks moreel superieur blijven voelen, bewijst hoe hermetisch zij zich hebben weten af te sluiten voor de werkelijkheid. Het was de Britse geleerde John Gray die in de introductie van zijn boek Enlightenment’s Wake (2007) erop wees dat:
there is nothing surprising in the onward march of fundamentalism in America, the Middle East and other parts of the world. It is an Enlightenment dogma that the advance of science advances human rationality; but there has never been much to support this article of humanist faith…
For most of its disciples the appeal of the Enlightenment has always been that of an ersatz religion. The Enlightenment was mother version of Christian myth more than it was a critique of Christianity, and the evangelical atheism that has staged an anachronistic revival in recent years is significant chiefly as a sign of the unreality of secularization…
The clamor (roep. svh) for a return to the Enlightenment should not distract us from the fact that it has ceased to be a living body of thought. It would be useful to accept that we live in a post-Enlightenment time and do what we can to cope with its dangers. Instead the wake continues, while those who have not been invited to the party turn to other faiths.
Geert Mak is weer teruggekeerd tot zijn vader’s gereformeerde geloof, voorzien van enige postmoderne versierselen, omdat, zoals hij me schreef, 'Ik niet zonder hoop [kan], Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo,’ en Bas Heijne komt, nu hij definitief van zijn Verlichtingsgeloof is gevallen, niet verder dan het advies: ‘Hoed je voor de overmoed van de rede, het idee’ dat ‘beschaving een blijvende garantie is tegen menselijke agressie en vernietigingsdrang.’ Heijne’s inzicht komt meer dan zeven decennia na Auschwitz en Hiroshima, en zes decennia nadat C. Wright Mills in zijn beroemde studie The Sociological Imagination (1959) had aangetoond dat de westerse cultuur getypeerd werd door ‘rationality without reason.’ Hij besefte dat de consumptiecultuur weliswaar rationeel tot stand was gekomen, maar desondanks volledig irrationeel functioneerde, doordat het zelfvernietigend opereert. Mills schreef over het individu in een massamaatschappij het volgende:
From the individual's standpoint, much that happens seems the result of manipulation, of management, of blind drift; authority is often not explicit; those with power often feel no need to make it explicit and to justify it. That is one reason why ordinary men, when they are in trouble or when they sense that they are up against issues, cannot get clear targets for thought and for action; they cannot determine what it is that imperils the values they vaguely discern as theirs.
Given these effects of the ascendant trend of rationalization, the individual 'does the best he can.' He gears his aspirations and his work to the situation he is in, and from which he can find no way out. In due course, he does not seek a way out: he adapts. That part of his life which is left over from work, he uses to play, to consume, 'to have fun.' Yet this sphere of consumption is also being rationalized. Alienated from production, from work, he is also alienated from consumption, from genuine leisure. This adaptation of the individual and its effects upon his milieu and self results not only in the loss of his chance, and in due course, of his capacity and will to reason; it also affects his chances and his capacity to act as a free man. Indeed, neither the value of freedom nor of reason, it would seem, are known to him.
Such adapted men are not necessarily unintelligent, even after they have lived and worked and played in such circumstances for quite some time. Karl Mannheim has made the point in a clear way by speaking of 'self rationalization,' which refers to the way in which an individual, caught in the limited segments of great, rational organizations, comes systematically to regulate his impulses and his aspirations, his manner of life and his ways of thought, in rather strict accordance with 'the rules and regulations of the organization.' The rational organization is thus an alienating organization: the guiding principles of conduct and reflection, and in due course of emotion as well, are not seated in the individual conscience of the Reformation man, or in the independent reason of the Cartesian man. The guiding principles, in fact, are alien to and in contradiction with all that has been historically understood as individuality. It is not too much to say that in the extreme development the chance to reason of most men is destroyed, as rationality increases and its locus, its control, is moved from the individual to the big-scale organization. There is then rationality without reason. Such rationality is not commensurate with freedom but the destroyer of it.
It is no wonder that the ideal of individuality has become moot: in our time, what is at issue is the very nature of man, the image we have of his limits and possibilities as man. History is not yet done with its exploration of the limits and meanings of human nature. We do not know how profound man's psychological transformation from the Modem Age to the contemporary epoch may be. But we must now raise the question in an ultimate form: Among contemporary men will there come to prevail, or even to flourish, what may be called The Cheerful Robot?
We know of course that man can be turned into a robot, by chemical and psychiatric means, by steady coercion and by controlled environment; but also by random pressures and unplanned sequences of circumstances. But can he be made to want to become a cheerful and willing robot? Can he be happy in this condition, and what are the qualities and the meanings of such happiness? It will no longer do merely to assume, as a metaphysic of human nature, that down deep in man-as-man there is an urge for freedom and a will to reason. Now we must ask: What in man's nature, what in the human condition today, what in each of the varieties of social structure makes for the ascendancy of the cheerful robot? And what stands against it?
The advent of the alienated man and all the themes which lie behind his advent now affect the whole of our serious intellectual life and cause our immediate intellectual malaise. It is a major theme of the human condition in the contemporary epoch and of all studies worthy of the name. I know of no idea, no theme, no problem, that is so deep in the classic tradition— and so much involved in the possible default of contemporary social science.
It is what Karl Marx so brilliantly discerned in his earlier essays on 'alienation'; it is the chief concern of Georg Simmel in his justly famous essay on 'The Metropolis'; Graham Wallas was aware of it in his work on The Great Society. It lies behind Fromm's conception of the 'automaton.' The fear that such a type of man will become ascendant underlies many of the more recent uses of such classic sociological conceptions as 'status and contract,' 'community and society.' It is the hard meaning of such notions as Riesman's 'other-directed' and Whyte's 'social ethic.' And of course, most popularly, the triumph — if it may be called that — of such a man is the key meaning of George Orwell's 1984…
The society in which this man, this cheerful robot, flourishes is the antithesis of the free society — or in the literal and plain meaning of the word, of a democratic society. The advent of this man points to freedom as trouble, as issue, and — let us hope — as problem for social scientists. Put as a trouble of the individual — of the terms and values of which he is uneasily unaware — it is the trouble called 'alienation.' As an issue for publics… it is no less than the issue of democratic society, as fact and as aspiration…
[T]he issue to which modern threats to freedom and reason most typically lead is, above all, the absence of explicit issues — to apathy rather than to issues explicitly defined as such. The issues and troubles have not been clarified because the chief capacities and qualities of man required to clarify them are the very freedom and reason that are threatened and dwindling. Neither the troubles nor the issues have been seriously formulated as the problems of the kinds of social science I have been criticizing in this book.
Maar al deze wijsheid is de Nederlandse intelligentsia, in elk geval degenen die daarvoor doorgaan, volledig ontgaan. Hoflands zelfbenoemde ‘politiek-literaire elite’ is naar binnen gekeerd, schrijft alleen voor de eigen peergroup, zij weet weinig tot niets van wat er door kritische intellectuelen wereldwijd is besproken. En met deze onoverbrugbare achterstand moeten de Makkianen en Heijne’s, aan de vooravond van een revolutionaire omwenteling, hun publiek informeren. Het feit dat Mak en Heijne en de rest, nog steeds niet inzien dat ‘onze’zogeheten ‘beschaving’ nooit, maar dan ook nooit ‘een blijvende garantie tegen menselijke agressie en vernietigingsdrang,’ is geweest -- getuige alleen al de twee slachtpartijen (1914-1918 en 1939-1945) in de vorige eeuw -- kan niet anders dan een symptoom zijn van een ernstige vorm van intellectueel autisme. Deze stoornis is levensgevaarlijk nu de macht in Washington en op Wall Street Europa dreigt mee te sleuren in een permanente wereldoorlog om grondstoffen en markten, een oorlog die desastreus voor allen zal eindigen.
De Amerikaanse socioloog C. Wright Mills in 1959.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten