The imperial brand of globalism that emanates from the Pentagon and Wall Street is an example of oligarchy posing as the spread of democracy. Economically, poor nations are treated to a burlesque of Adam Smiths ideas of a free market while in reality being burdened by colonialism and neocolonialism. More importantly, they bring into being the distortion and degradation of human possibility. Globalism in its present form is the organization of immiseration (verpaupering. svh) through technology and imperialism. Under corporate globalism, the humane and political potentiality of the person is turned into a bundle of unrequited desires answered only by deplorable working and living conditions.
Marcus Raskin. Foreword Masters of Mankind. 2015
Wie de principes van de Verlichting aanhangt, moet erkennen dat het Westen fraai afsteekt bij grote delen van de rest van de wereld, juist doordat de geloofsartikelen van de Verlichting handen en voeten hebben gekregen, doordat ze zijn ingebed in de samenleving, in de rechtsstaat. Wie dat ontkent, maakt zich inderdaad schuldig aan cultuurrelativisme.
Bas Heijne. NRC Handelsblad. 5 januari 2011
we have to think of that Oval Office desk as stuffed with loaded weaponry from all these years of wars, raids, assassination campaigns, and the like. When Trump moves in he’ll find a formidable national security apparatus at his command, one that in its capabilities has left even the totalitarian regimes of the previous century in the shade. If only we could say that Barack Obama had at least made a serious attempt to blunt or rein in the powers of that state within a state, but no such luck. Instead, he's leaving a striking (and still expanding) series of oppressive and aggressive powers loaded and ready for action for the new president.
Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.
Geert Mak. Amerika straks sterker dan Europa. 22 augustus 2012
Wordt de stellige beweringen van opiniemakers Bas Heijne en Geert Mak ondersteund door de feiten? Ik vrees van niet. De crisis in de VS verdiept zich en de bewering dat ‘het Westen fraai afsteekt’ bij de rest is klinklare nonsens, zoals de feitelijke beschrijving van de Amerikaanse geleerde, wijlen Samuel Huntington, duidelijk maakt. In zijn boek The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) herinnert hij de lezer eraan dat:
The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.
Net als Huntington concstateerde de Amerikaanse historicus Victor Davis Hanson in zijn boek Why The West Has Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory (2002) dat door de geschiedenis heen de westerse superioriteit gebaseerd bleef op ‘the most lethal practice of arms conceivable,’ waaraan hij onmiddellijk toevoegde:
Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about -- but insist that our deadly manner of war serves, rather than buries, our civilization.
‘Wij’ hoeven ons dus zelfs niet ‘beschaamd’ te ‘voelen’ voor de genocidale westerse ‘oorlogsvoering,’ maar moeten juist ‘benadrukken’ dat deze ‘zwaarwegende en soms onheilspellende nalatenschap,’ onze westerse ‘beschaving’ eerder ‘dient’ dan ‘begraaft.’ Let wel, Hanson wordt door het establishment niet gezien als een pleitbezorger van terrorisme, maar als een gerespecteerde geschiedkundige, hetgeen onderstreept hoe het fascistische gedachtegoed nog steeds onuitroeibaar leeft in kringen van de westerse elite. Zijn conclusie is niet vreemd, de macht van het Westen wordt in de eerste plaats met geweld afgedwongen. Desondanks moeten ‘we’ van Bas Heijne ervan doordrongen zijn dat het Westen cultureel superieur is, tenminste willen we niet door de geborneerde Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ beschuldigd worden van ‘cultuurrelativisme,’ aangezien ‘juist’ hier ‘de geloofsartikelen van de Verlichting handen en voeten hebben gekregen.’ Auschwitz en Hiroshima, Abu Ghraib en Guantanamo Bay, om slechts enkele voorbeelden te geven, moeten kennelijk gezien worden als in het oog springende hoogtepunten van ‘onze’ superieure ‘principes.’
Wat vandaag de dag, in het tweede decennium van de 21ste eeuw, centraal staat is het overleven van het westers kapitalisme, zoals dit vijfhonderd jaar geleden begon met de genocidale verovering van de wereld buiten het christelijke Europa. Nu de macht van de witte man tanende is, kan alleen nog een nieuwe wereldoorlog de gevestigde orde -- rustend op een onrechtvaardige wanorde -- in stand houden. Dit betekent concreet dat ‘The war is waged by each ruling group against its own subjects,’ zoals Orwell schreef in zijn roman 1984, ‘and the object of the war is not to make or prevent conquests of territory, but to keep the structure of society intact.’ Een hiërarchische maatschappij met totalitaire trekken is onmogelijk zonder een voortdurende oorlogsdreiging. Op een minuscuul percentage geestelijk gestoorde machtigen na zal niemand het in zijn hoofd halen een oorlog te beginnen. Een psychisch evenwichtig mens wenst niet aan flarden geschoten te worden. Het is de natuurlijke neiging van mensen om geweld zo snel mogelijk uit de weg te gaan. Toch heeft de VS in zijn hele bestaan vanaf 1776 slechts 21 jaar geen oorlog gekend. Veel betekenend is de rol van de mainstream-media bij het rechtvaardigen van grootscheeps geweld. De ‘corporate media’ beschouwen het hun taak om de status quo te handhaven. Het is zelfs de belangrijkste taak van de ‘vrije pers.’ Belangrijk is te beseffen dat het bovenstaande geen mening is, maar een eenvoudig te controleren feit. De auteur J. M. Coetzee formuleerde deze werkelijkheid als volgt:
One thought alone preoccupies the submerged mind of Empire: how not to end, how not to die, how to prolong its era. By day it pursues its enemies. It is cunning and ruthless, it sends its bloodhounds everywhere. By night it feeds on images of disaster: the sack of cities, the rape of populations, pyramids of bones, acres of desolation,
Dit is exact de reden waarom de VS nu een oorlog tegen China voorbereid, met steun van de de commerciële pers, in handen van hetzelfde ‘military–industrial–media complex,’
an offshoot of the military–industrial complex. Organizations like Fairness and Accuracy in Reporting have accused the military industrial media complex of using their media resources to promote militarism, which, according to Fairness and Accuracy in Reporting's hypothesis, benefits the defense resources of the company.
General Electric (which owns, but is in the process of divesting, 49% of NBC) is a subcontractor for the Tomahawk cruise missile and Patriot II missile both of which were used extensively during the Persian Gulf War.[1] General Electric also manufactures components for the B-2 stealth bomber and B-52 bomber and the E-3 AWACS aircraft which were also used extensively during the conflict. During the first Gulf War, General Electric received $2 billion in defense contracts related to weapons which would be used in Gulf War and the 2003 invasion and subsequent occupation of Iraq by Coalition Forces.
https://en.wikipedia.org/wiki/Military–industrial–media_complex
De Amerikaanse journaliste Amy Goodman en haar echtgenoot wezen op 3 april 2005 de lezers van The Seattle Times erop dat:
As the Pentagon has learned, deploying the American media is more powerful than any bomb. The explosive effect is amplified as a few pro-war, pro-government media moguls consolidate their grip over the majority of news outlets. Media monopoly and militarism go hand in hand.
When it comes to issues of war and peace, the results of having a compliant media are as deadly to our democracy as they are to our soldiers. Why do the corporate media cheerlead for war? One answer lies in the corporations themselves — the ones that own the major news outlets.
At the time of the first Persian Gulf War, CBS was owned by Westinghouse and NBC by General Electric. Two of the major nuclear weapons manufacturers owned two of the major networks. Westinghouse and GE made most of the parts for many of the weapons in the Persian Gulf War. It was no surprise, then, that much of the coverage on those networks looked like a military hardware show… we don’t see the real images of war. We don’t need government censors, because we have corporations sanitizing the news. A study released last month by American University’s School of Communications revealed that media outlets acknowledged they self-censored their reporting on the Iraq invasion out of concerns about public reaction to graphic images and content.
The media organizations in charge of vetting our images of war have become fewer and bigger — and the news more uniform and gung ho. Six huge corporations now control the major U.S. media: Rupert Murdoch’s News Corporation (FOX, HarperCollins, New York Post, Weekly Standard, TV Guide, DirecTV and 35 TV stations), General Electric (NBC, CNBC, MSNBC, Telemundo, Bravo, Universal Pictures and 28 TV stations), Time Warner (AOL, CNN, Warner Bros., Time and its 130-plus magazines), Disney (ABC, Disney Channel, ESPN, 10 TV and 72 radio stations), Viacom (CBS, MTV, Nickelodeon, Paramount Pictures, Simon & Schuster and 183 U.S. radio stations), and Bertelsmann (Random House and its more than 120 imprints worldwide, and Gruner + Jahr and its more than 110 magazines in 10 countries).
As Phil Donahue, the former host of MSNBC’s highest-rated show who was fired by the network in February 2003 for bringing on anti-war voices, told ‘Democracy Now!: ‘We have more [TV] outlets now, but most of them sell the Bowflex machine. The rest of them are Jesus and jewelry. There really isn’t diversity in the media anymore. Dissent? Forget about it.’
The lack of diversity in ownership helps explain the lack of diversity in the news. When George W. Bush first came to power, the media watchers Fairness and Accuracy in Reporting (FAIR) looked at who appeared on the evening news on ABC, CBS and NBC. Ninety-two percent of all U.S. sources interviewed were white, 85 percent were male, and where party affiliation was identifiable, 75 percent were Republican.
In the run-up to the invasion of Iraq, there was even less diversity of opinion on the airwaves. During the critical two weeks before and after Colin Powell’s speech to the United Nations where he made his case for war, FAIR found that just three out of 393 sources — fewer than 1 percent — were affiliated with anti-war activism.
Three out of almost 400 interviews. And that was on the ‘respectable’ evening news shows of CBS, NBC, ABC and PBS.
These are not media that are serving a democratic society, where a diversity of views is vital to shaping informed opinions. This is a well-oiled propaganda machine that is repackaging government spin and passing it off as journalism.
De situatie in Nederland wijkt op geen enkel punt wezenlijk af van hetgeen in de VS gangbaar is. Het gevolg is dat Europa dreigt te worden meegesleept in de permanente oorlogsvoering van het Amerikaans militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower al in 1961 waarschuwde. Begin december 2016 vestigde de Australische onderzoeksjournalist en cineast John Pilger onder de kop ‘The Coming War on China’ de aandacht op de dreigende nieuwe wereldoorlog. Hij schreef:
I have spent two years making a documentary film, The Coming War on China, in which the evidence and witnesses warn that nuclear war is no longer a shadow, but a contingency. The greatest build-up of American-led military forces since the Second World War is well under way. They are in the northern hemisphere, on the western borders of Russia, and in Asia and the Pacific, confronting China.
The great danger this beckons is not news, or it is buried and distorted: a drumbeat of mainstream fake news that echoes the psychopathic fear embedded in public consciousness during much of the 20th century.
Like the renewal of post-Soviet Russia, the rise of China as an economic power is declared an ‘existential threat’ to the divine right of the United States to rule and dominate human affairs.
To counter this, in 2011 President Obama announced a ‘pivot to Asia,’ which meant that almost two-thirds of US naval forces would be transferred to Asia and the Pacific by 2020. Today, more than 400 American military bases encircle China with missiles, bombers, warships and, above all, nuclear weapons. From Australia north through the Pacific to Japan, Korea and across Eurasia to Afghanistan and India, the bases form, says one US strategist, ‘the perfect noose.’
A study by the RAND Corporation — which, since Vietnam, has planned America’s wars — is entitled, War with China:Thinking Through the Unthinkable. Commissioned by the US Army, the authors evoke the cold war when RAND made notorious the catch cry of its chief strategist, Herman Kahn -- ‘thinking the unthinkable.’ Kahn’s book, On Thermonuclear War, elaborated a plan for a ‘winnable’ nuclear war against the Soviet Union.
Today, his apocalyptic view is shared by those holding real power in the United States: the militarists and neoconservatives in the executive, the Pentagon, the intelligence and ‘national security’ establishment and Congress.
Wat nu veelal door een kleine elite achter gesloten deuren wordt bepaald heeft directe consequenties voor de overlevingskansen van de gehele mensheid. Waar het om draait is de hegemonie van de Washington en Wall Street. Hoe misdadig het neoliberale systeem werkt bleek na de kredietcrisis van 2008 toen zich één van die uiterst zeldzame ontmaskeringen plaatsvond. Tijdens de verhoren van de hoofdrolspelers in dit debacle vroeg het Republikeinse lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, Cliff Sterns, aan de oud minister van Financiën Henry Paulson — voorheen algemeen directeur van Goldman Sachs — of hij als bewindvoerder geen moment eraan had gedacht zich, gezien de belangenverstrengeling, terug te trekken, in plaats van te bepalen dat Lehman Brothers, een concurrent van Goldman Sachs, geen overheidssteun kreeg, waardoor deze bank failliet ging. Geconfronteerd met zoveel immoraliteit van vooraanstaande bankiers stelde Sterns de retorische vraag of
all you folks don’t even realize that you are helping people you are associated with? It is just outrageous! Is there not some point where you say: ‘Hé, I’ve got a conflict of interest here.’ You don't feel any kind of scintilla (greintje. svh) of ethics on this thing at all?
Paulson antwoordde: ‘I operated very consistently within the ethics guidelines I had as secretary of the Treasury,’ en daar was in feite alles mee gezegd, want voor het corrupte milieu van de neoliberale politieke en financiële elite, zijn er speciale mazen in de wet gecreëerd waardoor de oligarchie zichzelf kan blijven bevoordelen. Terecht merkte juli 2015 voormalig president Jimmy Carter op dat de Verenigde Staten ‘is just an oligarchy with unlimited political bribery,’ waardoor er tegenwoordig sprake is van 'a complete subversion of our political system as a payoff to major contributors.’ Hij voegde hieraan toe dat zowel Democratische als Republikeinse Congresleden 'look upon this unlimited money as a great benefit to themselves.' Wat dit betreft is er niets nieuws onder de zon, want ook tijdens het Romeinse Rijk raakte de democratie gecorrumpeerd. In zijn achttiende eeuwse meesterwerk The Decline and Fall of the Roman Empire bracht de grote Britse historicus Edward Gibbon dit proces subtiel onder woorden door te stellen dat:
Augustus was sensible that mankind is governed by names; nor was he deceived in his expectation, that the Senate and people would submit to slavery, provided they were respectfully assured that they still enjoyed their ancient freedom,
terwijl bijna twee eeuwen later ook Aldous Huxley in Brave New World Revisited (1958) uiteenzette dat:
Under the relentless thrust of accelerating over-population and increasing over-organization, and by means of ever more effective methods of mind-manipulation, the democracies will change their nature; the quaint old forms — elections, parliaments, Supreme Courts and all the rest — will remain. The underlying substance will be a new kind of non-violent totalitarianism. All the traditional names, all the hallowed slogans will remain exactly what they were in the good old days. Democracy and freedom will be the theme of every broadcast and editorial — but Democracy and freedom in a strictly Pickwickian sense. Meanwhile the ruling oligarchy and its highly trained elite of soldiers, policemen, thought-manufacturers and mind-manipulators will quietly run the show as they see fit.
En juist daarom spreekt de ‘populairste geschiedenisleraar van het land,’ Geert Mak, als ‘chroniqueur’ van ‘Europa’ en ‘Amerika’ in gloedvolle bewoordingen over de 'vitaliteit van de Amerikaanse democratie,’ want zonder propaganda is geen enkel systeem van de elite levensvatbaar, en zeker niet een ‘democratie.’ De kern van de zaak is het millennia oude vraagstuk hoe de machtige de ander — de groep, de massa — in het gareel kan houden. Dit kan op twee manieren, via lichamelijk geweld of via geestelijk geweld. De laatste methode om te disciplineren is effectiever en goedkoper. Zodra namelijk het individu de repressie heeft geïnternaliseerd hoeft geen enkel geweld meer worden gebruikt, en ook geen permanente peperdure controle. De machteloze beschouwt zijn gehoorzaamheid als normaal, net zo vanzelfsprekend als eb en vloed. Zijn geconditioneerde reflexen blijven voor hem onzichtbaar, en de macht hoeft niet meer op haar hoede te zijn. In de achttiende eeuw werd dit feit door David Hume beschreven toen deze invloedrijke Schotse Verlichtingsfilosoof zich verdiepte in 'the easiness with which the many are governed by the few' en 'the implicit submission with which the many resign their own sentiments and passions to those of their rulers.'
Hume stelde vast dat:
When we enquire by what means this wonder is brought about we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.
Dit inzicht helpt de lezer de huidige, aan hysterie grenzende, opwinding te begrijpen van de elite en haar spreekbuizen in de mainstream-media. Nu Trump in het bijzonder en ‘het populisme’ in het algemeen de heersende vanzelfsprekendheden van de westerse elite lijken aan te tasten, doet de westerse commerciële pers het voorkomen alsof het is afgelopen met de ‘submission with which the many resign their own sentiments and passions to those of their rulers.’ Mijn oude vriend Mak was er dan ook als de kippen bij om het jeugdig publiek van het amusementsprogramma College Tour te waarschuwen voor het ‘gigantische gevaar’ als Trump tot president werd gekozen, waardoor hij ‘met zijn vingers aan de atoomknop’ kon komen, en ‘we’ dan ‘niet jarig’ zijn. Maar desgevraagd kwam hij niet verder dan de teleurstellende formulering: ’Je wilt niet weten wat er gebeurt als de grote kladderatsj komt.’ Dat wilde men juist wel weten, maar aangezien Mak het zelf ook niet wist, moest hij, zoals gebruikelijk, een beroep doen op zijn oubollige woordenschat. In Nederland komt men als opiniemaker hier makkelijk mee weg. Mak’s taak als journalist en schrijver van bestsellers is zijn kleinburgerlijk publiek zo angstig mogelijk te houden voor het grote gevaar dat vanzelfsprekend elk moment van de dag en de nacht kan toeslaan. Tijdens de Koude Oorlog was paniekzaaierij een fluitje van een cent, daarna werd het in eerste instantie een stuk moeilijker, maar toen plotseling ‘terroristen’ aan de horizon verschenen, maakten politici in samenwerking met de massamedia van de gelegenheid gebruik om opnieuw het goed versus het kwaad-toneelstuk op te voeren. Nadat tenslotte de Russen hadden geweigerd de Amerikaanse hegemonie even klakkeloos te accepteren als de NAVO-leden, kon ook het levensgevaarlijk simplisme van de Koude Oorlog worden hervat, en kon een propagandist als Mak weer waarschuwen voor ‘de grote kladderatsj’ als niet de ‘War Hawk’ Hillary Clinton zou worden gekozen, die op een gewapend conflict met de Russische Federatie aanstuurde. Mak prefereerde haar boven Donald Trump die juist had laten weten voorstander te zijn van een vreedzame coëxistentie met ‘Poetin,’ de belichaming van Het Kwaad op aarde. Zo wist NRC-columnist Bas Heijne zijn publiek te verzekeren dat ‘Vladimir Poetin’s manier van politiek bedrijven’ bestaat uit ‘het onderhands aanmoedigen van agressie tegen de krachten die jou je autonomie hebben afgenomen, die jouw eigenheid willen wegvagen.’ Let wel, Heijne’s simplisme is, als ik het allemaal goed heb begrepen, erop gericht de zogeheten ‘vertwittering’ van ‘het maatschappelijk debat’ in Nederland een halt toe te roepen. Onder de kop ‘Iets kapot maken is lekker’ kon de kwaliteitslezer van NRC Handelsblad vernemen:
Bas Heijne leest Freuds ‘Het onbehagen in de cultuur’ en snapt beter waarom boze burgers zo agressief zijn. ‘Als de wereld zich niet aan jouw verlangens aanpast, moet die wereld worden vernietigd.’
Ziehier het mens- en wereldbeeld van een gewaardeerd lid van wat doorgaat voor de intelligentsia achter de dijken. Niet ‘het onbehagen’ van de elite van de NAVO-landen, dat zich manifesteerde en nog steeds manifesteert in de grootscheepse westerse ‘agressie’ tegen Afghanistan, Irak, Libië en Syrië is het probleem, maar ‘de boze burgers,’ althans volgens Heijne. Dat die er schoon genoeg van hebben dat zij opgezadeld worden met ondermeer de stroom vluchtelingen die zijn heil zoekt in de landen die verantwoordelijk zijn voor het veroorzaken van de huidige gigantische chaos in het Midden-Oosten en delen van de Maghreb, en dat dus de elite zelf het probleem heeft veroorzaakt, wordt verzwegen. Het volk worstelt met een diepe frustratie, zo schijnt Bas allemaal uit Freuds sociologisch geschrift ‘Het onbehagen in de cultuur’ te hebben opgemaakt. In alle bescheidenheid meen ik toch dat de NRC-columnist hier een Reader’s Digest versie van Freuds werk geeft, want de Weense neuroloog benadrukte allereerst en vooral de oude wijsheid dat:
Uneingeschränkte Befriedigung aller Bedürfnisse drängt sich als die verlockendste Art der Lebensführung vor, aber das heißt den Genuß vor die Vorsicht setzen und straft sich nach kurzem Betrieb,
oftewel:
Onbeperkte bevrediging van alle behoeften dringt zich als de meest aanlokkelijke wijze van leven op de voorgrond, maar dat betekent het genot laten prevaleren boven de voorzichtigheid en dat straft zichzelf na korte tijd.
Bovendien, zo constateerde hij, wordt
[h]et samenleven van mensen pas mogelijk als zich een meerderheid aaneensluit die sterker is dan ieder individu, en deze eenheid tegenover ieder individu weet te bewaren. De macht van deze gemeenschap stelt zich nu als 'recht' tegenover de macht van het individu, die als 'bruut geweld' wordt veroordeeld. Deze vervanging van de macht van het individu door die van de gemeenschap is de beslissende culturele stap. De essentie ervan is dat de leden van de gemeenschap hun mogelijkheden tot bevrediging beperkingen opleggen, terwijl het individu zulke barrières niet kende.
Wat, kenmerkend genoeg, in het betoog van Heijne geen rol speelt is het feit dat ‘wij’ allen in een consumptiecultuur leven, dat wil zeggen, een ‘beschaving’ waarin de mens door reclame en propaganda permanent onbevredigd wordt gehouden, omdat anders het kapitalistische systeem ineen stort. De burger die consument werd moet voortdurend gemobiliseerd blijven om de ideologie van de groei ten koste van alles te laten zegevieren. In deze cultuur is de mens gedwongen De Ander als concurrent te zien, aangezien in een eindige wereld tenslotte schaarste aan grondstoffen optreedt, en markten begrensd zijn. De daaruit ontstane ratrace vernietigde de onderlinge solidariteit, waardoor ‘wij’ geleidelijk aan de samen-leving uiteen lieten vallen, en het nu ieder voor zich is, en de niet-bestaande christelijke God voor ons allen. Het gecultiveerd egoïsme werd op 4 december 2016 nog eens helder beschreven door de oud New York Times-correspondent Chris Hedges:
The early years — Ronald Reagan and Bill Clinton in the United States — are marked by promises that the pillage will benefit everyone. The later years — George W. Bush and Barack Obama — are marked by declarations that things are getting better even though they are getting worse. The final years — Donald Trump — see the lunatic trolls, hedge fund parasites, con artists, conspiracy theorists and criminals drop all pretense and carry out an orgy of looting and corruption.
The rich never have enough. The more they get, the more they want. It is a disease. CEOs demand and receive pay that is 200 times what their workers earn. And even when corporate executives commit massive fraud, such as the billing of hundreds of thousands of Wells Fargo customers for accounts they never opened, they elude punishment and personally profit. Disgraced CEO John Stumpf left Wells Fargo with a pay package that averages nearly $15 million a year. Richard Fuld received nearly half a billion dollars from 1993 to 2007, a time in which he was bankrupting Lehman Brothers.
The list of financial titans, including Trump, who have profited from a rigged financial system and fraud is endless. Many in the 1 percent make money by using lobbyists and bought politicians to write self-serving laws and rules and by forming unassailable monopolies. They push up prices on products or services these monopolies provide. Or they lend money to the 99 percent and charge exorbitant interest. Or they use their control of government and the courts to ship jobs to Mexico or China, where wages can be as low as 22 cents an hour, and leave American workers destitute. Neoliberalism is state-sponsored extortion. It is a vast, nationally orchestrated Ponzi scheme.
This fevered speculation and mounting inequality, made possible by the two ruling political parties, corroded and destroyed the mechanisms and institutions that permitted democratic participation and provided some protection for workers. Politicians, from Reagan on, were handsomely rewarded by their funders for delivering their credulous supporters to the corporate guillotine. The corporate coup created a mafia capitalism. This mafia capitalism, as economists such as Karl Polanyi and Joseph Stiglitz warned, gave birth to a mafia political system. Financial and political power in the hands of institutions such as Goldman Sachs and the Clinton Foundation becomes solely about personal gain. The Obamas in a few weeks will begin to give us a transparent lesson into how service to the corporate state translates into personal enrichment.
Adam Smith wrote that profits are often highest in nations on the verge of economic collapse. These profits are obtained, he wrote, by massively indebting the economy. A rentier class, composed of managers at hedge funds, banks, financial firms and other companies, makes money not by manufacturing products but from the control of economic rents. To increase profits, lenders, credit card companies and others charge higher and higher interest rates. Or they use their monopolies to gouge the public. The pharmaceutical company Mylan, in a classic example, raised the price of an epinephrine auto-injector used to treat allergy reactions from $57 in 2007 to about $500.
These profits are counted as economic growth. But this is a fiction, a sleight of hand, like unemployment statistics or the consumer price index, used to mask the speculative shell game.
‘The head of Goldman Sachs came out and said that Goldman Sachs workers are the most productive in the world,’ the economist Michael Hudson told me. ‘That’s why they’re paid what they are. The concept of productivity in America is income divided by labor. So if you’re Goldman Sachs and you pay yourself $20 million a year in salary and bonuses, you’re considered to have added $20 million to GDP, and that’s enormously productive.’
‘We’re talking with tautology,’ said Hudson, the author of ‘Killing the Host: How Financial Parasites and Debt Bondage Destroy the Global Economy.’ ‘We’re talking with circular reasoning here. So the issue is whether Goldman Sachs, Wall Street and predatory pharmaceutical firms actually add product or whether they’re just exploiting other people. That’s why I used the word “parasites” in my book’s title. People think of a parasite as simply taking money, taking blood out of a host or taking money out of the economy. But in nature it’s much more complicated. The parasite can’t simply come in and take something. First of all, it needs to numb the host. It has an enzyme so that the host doesn’t realize the parasite’s there. And then the parasites have another enzyme that takes over the host’s brain. It makes the host imagine that the parasite is part of its own body, actually part of itself and hence to be protected. That’s basically what Wall Street has done. It depicts itself as part of the economy. Not as a wrapping around it, not as external to it, but actually the part that’s helping the body grow, and that actually is responsible for most of the growth. But in fact it’s the parasite that is taking over the growth.’ ‘The result is an inversion of classical economics,’ Hudson said. ‘It turns Adam Smith upside down. It says what the classical economists said was unproductive parasitism actually is the real economy. And that the parasites are labor and industry that get in the way of what the parasite wants, which is to reproduce itself, not help the host, that is, labor and capital.’
The established elites dislike Trump because he is gauche, vulgar and boorish. He is not part of the refined group of mandarins trained to become plutocrats in Ivy League universities and business schools. He never mastered the cloying patina of refinement and carefully calibrated rhetoric of our courtier class.
Trump and his coterie of half-wits, criminals, racists and deviants play the role of the Snopes clan in William Faulkner’s novels ‘The Hamlet,’ ‘The Town’ and ‘The Mansion.’ The Snopeses rose up out of the power vacuum of the decayed South and ruthlessly seized control from the degenerated aristocratic elites. Flem Snopes and his extended family — which includes a killer, a pedophile, a bigamist, an arsonist, a mentally disabled man who copulates with a cow, and a relative who sells tickets to witness the bestiality — are fictional representations of the scum we have elevated to the highest level of the federal government. They embody the ethos of modern capitalism Faulkner warned us against.
Deze moedwillige vernietiging van de samenleving door de politieke en financiële elites, bijgestaan door de academici en de media, is de bredere context waarin Bas Heijne de schuld geeft voor het feit dat zijn laatste restje geloof in de Verlichtingsmythe in hem ‘stierf’ op ‘die winterse januaridag in Parijs’ in 2015, toen de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo plaatsvond. Voor mij werpt dit geen ‘nieuw licht op de beschaafde mens,’ zoals de ondertitel van zijn pamflet luidt, aangezien ik al op mijn zestiende besefte dat Auschwitz en Hiroshima natuurlijk geen aspecten konden zijn van de geclaimde normen en waarden die in het Verlichtingsgeloof besloten zouden liggen. Veel onthullender is dat Heijne en de rest van de Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ al die tijd bleven geloven dat het Westen ook in moreel opzicht superieur was, gedreven door altruïsme, democratie en mensenrechten. Hoe kon dit waanbeeld zo lang blijven bestaan? En dat het nog steeds bestaat voor het overgrote deel van de ‘vrije pers’? Hoe is het mogelijk dat de polder-intelligentsia zo gehersenspoeld, terwijl zij, net als ik, in de gelegenheid verkeerd om zich te verdiepen in al die zaken waarover zij onmiddellijk een mening produceert? In het boek On Western Terorism, from Hiroshima to drone warfare (2013) wijst de onderzoeksjournalist André Vltchek op het feit dat:
[b]etween 50 and 55 million people have died around the world as a result of Western colonialism and neo-colonialism since the end of World War II. This relatively short period has arguably seen the greatest number of massacres in human history. Most of them were performed in the name of lofty slogans such as freedom and democracy. A handful of European nations and those governed mainly by citizens of European descent have been advancing Western interests — the interests of the people who ‘matter’ — against those of the great majority of humanity. The slaughter of millions has been accepted and seen as inevitable and even justifiable. And the great majority of the Western public appears to be frighteningly badly informed.
Along with the 55 million or so people killed as the direct result of wars initiated by the West, pro-Western military coups and other conflicts, hundreds of millions have died indirectly, in absolute misery, and silently. Such global arrangements are rarely challenged in the West, and even in the conquered world it is often accepted without any opposition. Has the world gone mad?
Unfortunately there is fierce competition over which is the greatest crime the West has committed. When Columbus landed in the Western hemisphere, there were probably 80-100 million people with advanced civilizations: commerce, cities, etc. Not long afterward about 95 percent of this population had disappeared. In what is now the territory of the United States, there were maybe ten million or so Native Americans, but by 1900, according to the census, there were 200,000 in the country. But all of this is denied. In the leading intellectual, left-liberal journals in the Anglo-American world, it's simply denied. casually and with no comment.
According to the medical journal The Lancet, six million children die every year from lack of elementary medical procedures, which could be provided at virtually no cost. The number is all too familiar. Malnutrition and easily treatable diseases kill 8000 children in Southern Africa alone every day: Rwanda level, but every day. And easily ended.
And we are moving toward what may in fact be the ultimate genocide — the destruction of the environment. And this is barely being addressed; in fact, the United States is going backwards on it. In the U.S. there is now euphoria about the possibility that we may have a hundred years of energy independence as a result of sophisticated techniques of extraction of fossil fuels, that this will preserve American hegemony for another century, that we will become the Saudi Arabia of the world, and so on. President Obama spoke about it enthusiastically in his 2012 State of the Union address.
In het voorwoord van Noam Chomsky’s boek Masters of Mankind (2015) schreef de Amerikaanse hoogleraar Marcus Raskin:
When Chomsky wonders in ‘The Responsibility of Intellectuals’ why J. Arthur Schlesinger jr. lied on behalf of the Kennedy administration, and was then rewarded by the academic community with a distinguished chair at a university, he is talking as the preeminent scholar who hates fraud and cowardice. He disdains intellectuals who undermine the importance and value of intellectual honesty in order to retain a place at the palace court. In this sense, Chomsky challenges the intellectual’s privileged place when he or she does not act as truth teller. For Chomsky, the intellectual has historic importance when acting as an outsider to established power. Rationality allows us to demystify social constructions and find discernible messages that lay the basis for understanding and action. It is here where the meaning of language is turned into moral action. It is here that Chomsky has chosen to show by words, lived experiences, and acts what he has in mind. Throughout the essays in ‘The Masters of Mankind,’ Chomsky raises moral and legal questions about responsibility and accountability, as well as the meaning of rights embedded in law. Indeed, what does it mean to be responsible in relation to moral acts?
Juist op dit ter discussie stellen van de collaboratie van intellectuelen met de gecorrumpeerde macht rust in Nederland een taboe. Vandaar dat zowel Bas Heijne als Geert Mak onweersproken hun propaganda kunnen verspreiden, waarbij laatst genoemde zelfs zo ver ging dat hij als bekendste ‘chroniqueur’ van het land zonder enige reserve kon verkondigen dat ‘De kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.’ Daarentegen weet Chomsky ‘full well the limits of leaders and of their advisors, the arrogance, posturing, and malign intentions he finds in their words,’ aldus Raskin, die vervolgens uiteenzet:
It does not matter whether these leaders are elected or appointed, or hold their office through blood or advantage of wealth or even as the result of some level of educational attainment useful to a ruling elite. He is aware that oligarchs do not rule as trustees for others, but for themselves. They ave in mind the destruction of democracy if it ever proves to be more than a rhetorical fig leaf, when it means the redistribution of economic and political power along the ideological lines of Adam Smith and Tom Paine, or when it means the renunciation of imperialism. There is a direct line between the antidemocratic elites and the establishment of secret organizations such as the CIA, which know and do things that a democracy would not begin to understand or countenance — until the democracy is deadened through propaganda. The history of the American struggle with elitism is, of course, embedded in the Constitution and Declaration of Independence. The Electoral College, the establishment of secret agencies, and the limit of two senators per state are examples of fearing the people.
This problem became even more acute during the Cold War when United States inherited and strove for imperial expansion. Whether it was the elitism of Walter Lippmann or the pipe-smoking spymaster Allen Dulles, secrets were deemed necessary against the public that needed ‘embedded’ journalists to interpret reality for them. Chomsky is aware of the difficulties of concretizing ideals in practice, finding that what is propounded is not the same as what can be accommodated and accepted in practice. But even more so, he is aware of the structures and policies that patently lead in antidemocratic directions, where the rhetoric of democracy and freedom is a self-serving mask for decidedly unlovely consequences.
Ook ‘embedded’ journalisten als Bas Heijne en Geert Mak weten hoe corrupt hun ‘democratie’ is, maar omdat ze erkend en geprezen willen worden door de gevestigde orde zijn zij bereid zich aan dat establishment te verkopen, en vernemen de lezers van Heijne’s pamflet Onbehagen dat de aanslag in Parijs in januari 2015 ‘zowel gruwelijk narcistisch als pijnlijk hopeloos [was], haat en zelfhaat tegelijk. Het was zuivere doods- en vernietigingsdrift, uit naam van een kosmisch gevoel van gekrenktheid.’ Deze formulering roept bij mij als een niet ‘embedded’journalist slechts de vraag op hoe diep ‘narcistisch als pijnlijk hopeloos’ de al eeuwen durende westerse staatsterreur is? Immers, de ‘haat en zelfhaat’ openbaarde zich zelfs nog na Auschwitz en Hiroshima, waardoor ‘[b]etween 50 and 55 million’ doden vielen, ontelbare keren meer dan in januari 2015 in Parijs? Op wat is de ‘zuivere doods- en vernietigingsdrift’ gebaseerd, die het Westen in Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië en Syrië tentoon spreidde? En dit alles terwijl toch een propagandist als Geert Mak zo lovend spreekt over ‘onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen,’ en niemand van de kleinburgerlijke mainstream hiertegen zijn stem verheft. Welk ‘kosmische gevoel van gekrenktheid’ veroorzaakt ‘onze’ genocidale razernij? En waarom weigert de Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ dit expliciet aan de orde te stellen? Per slot van rekening leven ‘we’ toch in een ‘democratie,’ met een ‘variatie in ideeën,’ en ‘wij’ tevens prat gaan op ‘onze tolerantie,’ om niet te vergeten ‘onze openheid tegenover andere culturen.’ Waarom zijn voor opiniemakers als Bas Heijne en Geert Mak de door Amerikaanse en Israëlische folteraars dood gemartelde verdachten in Abu Ghraib, Bagram en Guantanamo Bay van minder belang dan de doodgeschoten redactieleden van Charlie Hebdo? Eind september 2013 schreef Bas Heijne over de -- in zijn ogen -- noodzaak van gewelddadig ingrijpen in Syrië:
Wat te doen? Niets doen? In Nederland probeert het kabinet tijd te winnen door het voor te stellen alsof ingrijpen afhangt van de bewijsvoering. En een mandaat van de Veiligheidsraad, dat er door China en Rusland niet zal komen. Daarmee wordt de ethische discussie weg geparkeerd.
Maar hoogstwaarschijnlijk is het voor discussie gewoon te laat. De gifgasaanval in Syrië is een teken aan de wand. Niet zozeer omdat een oud moreel taboe op een gruwelijke manier is geslecht, maar omdat het laat zien dat Assad vast van plan is zijn adagium, de dood of de gladiolen, tot het bittere einde in praktijk te brengen. Als dat waar is, en er zijn geen tekenen van het tegendeel, dreigt in Syrië een kleine holocaust. Dan zal ingrijpen binnenkort nog steeds vreselijk onverstandig, maar domweg onvermijdelijk zijn.
Let op de tendentieuze voorstelling van zaken. Zonder ook maar één juridisch houdbaar argument suggereerde Heijne met grote stelligheid dat het de troepen van ‘Assad’ waren geweest die gifgas hadden ingezet, hoewel naderhand de ‘Independent International Commission of Inquiry,’ ingesteld door de Verenigde Naties om het gebruik van ‘chemical weapons’ in Syrië te onderzoeken, in het begin juni 2013 verschenen ‘Vijfde Rapport’ van de onderzoekscommissie stelde
that there were reasonable grounds to believe that limited amounts of toxic chemicals were used in four attacks, but more evidence was needed ‘to determine the precise chemical agents used, their delivery systems or the perpetrator.’ On 22 June, the head of the Commission of Inquiry, Paulo Pinheiro, said the UN could not determine who used chemical weapons in Syria based on evidence sent by the United States, Britain and France.
Het getormenteerde gelaat van de mainstream-opiniemaker Bas Heijne.
Kortom, negen maanden voordat de onafhankelijke onderzoekscommissie in opdracht van de VN concludeerde dat zij niet in staat was vast te stellen wie het gifgas had ingezet, toonde Bas Heijne zich fervent voorstander van een illegale agressieoorlog tegen Syrië om ‘een kleine holocaust’ in Syrië te vermijden. Onder het mom van ‘humanitair ingrijpen’ bleek de NRC-opiniemaker voorstander van het schenden van het internationaal recht. Het is deze vrijblijvende, even consequentieloze als meedogenloze houding, die dit slag journalisten zo onbetrouwbaar en corrupt maakt. Dat het westers geweld recentelijk Afghanistan, Irak en Libië verwoest had, waardoor deze landen in totale chaos achter bleven, speelt voor leunstoel-strategen geen rol, als zij zichzelf maar kunnen etaleren als moreel superieur. Het zoeken naar een deugdelijke ‘bewijsvoering’ werd door Heijne minachtend afgedaan als ‘tijd winnen,’ om de ‘ethische discussie’ te kunnen ‘weg’ parkeren. Als de eerste de beste voetbalhooligan had de stem van de polderelite het liefst gezien dat Assad meteen op zijn bek werd geslagen, om even de terminologie van de straat aan te halen. Dat daarbij de meeste slachtoffers burgers zouden zijn, zoals in alle moderne oorlogen, ook dat was een te verwaarlozen detail, niet meer dan de gebruikelijke, onvermijdelijke ‘bijkomende schade.’ Ik overdrijf niet wanneer ik stel dat dergelijke ‘war hawks’ volslagen immoreel zijn; zij gaan te werk als ordinaire propagandisten door de sentimenten van hun publiek te bespelen. Het zijn juist deze jammerende mainstream-opiniemakers die mede-verantwoordelijk zijn voor het onderuit halen van het Verlichtingsgeloof, en vandaag de dag ‘populisten’ en ‘terroristen’ de schuld geven van de teloorgang van de westerse beschaving. In plaats van enige distantie te betrachten, zijn de Makkianen en de Heijne’s erop uit zo dicht mogelijk tegen de macht aan te schuiven. Zij weigeren daarom het eeuwenoude westerse terrorisme te analyseren, en zullen het nooit in hun hoofd halen om, net als Noam Chomsky, het volgende uiteen te zetten:
Unfortunately there is fierce competition over which is the greatest crime the West has committed. When Columbus landed in the Western hemisphere, there were probably 80-100 million people with advanced civilizations: commerce, cities, etc. Not long afterward about 95 percent of this population had disappeared. In what is now the territory of the United States, there were maybe ten million or so Native Americans, but by 1900, according to the census, there were 200,000 in the country. But all of this is denied. In the leading intellectual, left-liberal journals in the Anglo-American world, it's simply denied… casually and with no comment.
According to the medical journal The Lancet, six million children die every year from lack of elementary medical procedures, which could be provided at virtually no cost. The number is all too familiar. Malnutrition and easily treatable diseases kill 8000 children in Southern Africa alone every day. Rwanda level, but every day. And easily ended.
And we are moving toward what may in fact be the ultimate genocide — the destruction of the environment. And this is barely being addressed; in fact, the United States is going backwards on it. In the U.S. there is now euphoria about the possibility that we may have a hundred years of en may have a hundred years of energy independence as a result of sophisticated techniques of extraction of fossil fuels, that this will preserve American hegemony for another century, that we will become the Saudi Arabia of the world, and so on. President Obama spoke about it enthusiastically in his 2012 State of the Union address. You can read about it in excited articles in the national press, business press and so on. There is some comment on local environmental effects, such as that it destroys the water supplies, wipes out the ecology, etc. But virtually nothing about the question of what the world is going to look like in a hundred years if we proceed with this. That is not discussed. Now these are very fundamental problems. They are kind of intrinsic in the market-oriented societies, where you do not consider what we call externalities. Things that don't enter into any particular transaction, those that affect others: that is not considered.
Niet alleen de schade aan de natuurlijke omgeving wordt niet meegerekend in de prijs van een product, maar ook de onderdrukking van de armen in de wereld speelt hierbij geen rol. Chomsky:
George Orwell had a term for it: ‘unpeople.’ The world is divided into people like us, and unpeople — everyone else who do not matter. Orwell was talking about a future totalitarian society, but it applies quite well to us. There is a fine young British diplomatic historian, Mark Curtis, who uses the term unpeople in his study of the post-World War II depredations (plunderingen. svh) of the British Empire, we are not concerned with what happens to them…
Even in the case of the Holocaust, the Roma were treated pretty much the way the Jews were. But that's not really mentioned either. Nor is Roma persecution today generally acknowledged. For example, in 2010 the French government decided to expel Roma residents in France to misery and terror in Romania. Can you imagine the French expelling Jewish survivors of the Holocaust to some place where they were still being tortured and terrorized? The country would blow up in fury. This passed without comment!
De witte-mannen-cultuur van de PVDA. 'En gelachen, dat we hebben.'
Een voorbeeld van dit stigmatiseren van zigeuners gaf in 2013 Lodewijk Asscher toen hij als zionistische vicepremier verklaarde dat ‘Een aanzienlijk deel van de Roma en Sinti de Nederlandse kernwaarden (nog) niet [heeft] verinnerlijkt,’ wat deze PVDA-er -- die volgens eigen zeggen ‘joodser’ is ‘geworden van het schelden’ -- toeschreef aan ‘de eigenheid van de gesloten cultuur van de Roma en Sinti.’ En ook ‘This passed without comment.’ Hoe zwijgzaam de westerse politieke en financiële elite ook is over het leed van anderen, des te luidruchtiger zijn zij zodra het over hun eigen vermeende leed gaat, zoals het kleinburgerlijk gezeur van de Makkianen en de Heijne’s demonstreren. Nogmaals Chomsky:
Some of the worst atrocities in the world have been committed over the last few years in the Eastern Congo. Three to five million people may have been killed. And who do you point the finger at? They have been killed by militias, but behind the militias are multinational corporations and governments, and they are not visible.
You don't see the multinational corporations that are using the militias to slaughter people so that they can get access to the coltan that Westerners are using in their cell phones and other valuable minerals. That’s indirect. And there are a lot of atrocities and crimes… which have that property... but some are quite direct... so take Vietnam, which is the worst crime since World War II. 2011 marked the 50th anniversary of John F. Kennedy's launching of the war. Usually, 50th anniversaries are well commemorated, certainly if they involve monstrosities. But in this case, not a word. In November 1961, Kennedy sent the U.S. Air Force to begin bombing South Vietnam. He authorized napalm, authorized chemical warfare to destroy crops and ground cover, initiated programs which ultimately drove millions of people into so-called ‘strategic hamlets,’ in effect concentration camps, or urban slums.
The effects of the chemical warfare are still being felt. If we go to Saigon hospitals — you may have seen them— you can still see those deformed fetuses; the children that were born with all kinds of hideous deformities and abnormalities as a result of all the chemical poisons that literally drenched South Vietnam, But now, several generations down the road, there is no concern.
This also went on in Laos and Cambodia. There is much talk about how terrible Pol Pot's regime in Cambodia was, but there is virtually nothing about what led up to it. In the early 1970s the United States Air Force bombed rural Cambodia to the level of the combined Allied air operations in the Pacific during World War II. They were following Henry Kissinger’s instructions regarding a massive bombing campaign against Cambodia: ‘Anything that flies against anything that moves.’ I mean that’s a call for genocide… It will be hard to find anything like it in the archival record. Well, it was mentioned in one sentence in the New York Times and then it stopped. The scale of the bombing has never been reported except in scholarly journals, or on the margins. But this is the killing of millions of people, destroying four countries that never recovered. People there know it but don't know what to do about it.
Desondanks wist de ‘populairste geschiedenisleraar van het land,’ Geert Mak, nog anno 2012 in zijn bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika zijn lezers te verzekeren dat ondanks het vermoorden of verminken van miljoenen ongewapende burgers de VS na 1945 ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde],’ terwijl zijn collega-opiniemaker Bas Heijne, volgens eigen zeggen, pas definitief van zijn Verlichtingsgeloof viel door de aanslag in Parijs in 2015, waarbij 12 mensen werden vermoord. Misschien wel het meest verwerpelijke van hun misdadige mentaliteit is dat beiden weigeren te reageren op fundamentele kritiek. Zij willen geen discussie. In een totalitair systeem is twijfel verboden. Later meer over deze ‘horror!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten