In De Groene Amsterdammer van van 4 maart 2015 beweert opiniemaker Henk Hofland, onder de kop 'Machtsstrijd' met pedante stelligheid:
De politieke moord op Boris Nemtsov, praktisch voor de deur van het Kremlin, is de volgende stap naar de ontmaskering van president Poetin als een nietsontziende dictator.
Uit de protestdemonstratie van tienduizenden die daarop volgde kunnen we opmaken dat Poetins streven naar de alleenheerschappij nog niet voltooid is. Het is opnieuw duidelijk geworden dat Rusland een diepe crisis nadert. Nemtsov was een symbool van verzet, onverschrokken, fel in zijn weerstand tegen de annexatie van de Krim en de oorlog in Oekraïne. Een van Poetins meest uitgesproken tegenstanders.
Hoewel ook een opvallend groot aantal Russische critici van Poetin verklaart dat het onwaarschijnlijk is dat de Russische president opdracht heeft gegeven tot de moordaanslag wordt Hoflands 'politiek-literaire elite' bij De Groene duidelijk gemaakt dat 'president Poetin' als 'nietsontziende dictator' achter de aanslag zit, hetgeen 'de volgende stap naar de ontmaskering'is. Welke bewijzen heeft de nestor van de polderpers voor dit juridisch oordeel? Geen. Maar dat hoeft ook niet, de 87-jarige Henk is ingehuurd als opiniemaker, niet als onderzoeksjournalist, en als zodanig herhaalt hij de Koude Oorlogsretoriek die hem in Holland tot 'de beste journalist van de twintigste eeuw' heeft gemaakt. Zolang de man zich maar stipt houdt aan de gelijkgeschakelde consensus kan hij nog onbekommerd en onweersproken tot zijn honderdste doorgaan met het bedrijven van neoliberale propaganda. In zijn simplistisch manicheïsme staat tegenover elke held een boef, en aangezien het Westen per definitie de held is, volgt logischerwijs dat 'Poetin' de boef moet zijn. Let wel, 'Poetin' in zijn eentje, daarbij maakt het niet uit dat
No doubt the Russian president disliked and despised Nemtsov, but neither he nor any other opposition leader posed any threat to Putin’s power. Thanks in large part to his seizure of Crimea and his military intervention in eastern Ukraine, Putin is currently enjoying an 85 percent approval rating with the Russian public. Why risk upsetting this happy relationship with the first public killing of a senior political figure in more than a decade?
zoals de geenszins radicale 'London-based independent Canadian journalist, syndicated columnist and military historian,' Gwynne Dyer zijn lezers erop attendeerde. Tegenover die 85 procent 'approval rating' heeft 'Nemtsov’s party less than 5%. He was no popular favorite. Most Russians disliked him,' aldus de Amerikaanse goed geïnformeerde auteur en programmamaker Stephen Lendman. Dit soort hinderlijke feiten worden door een opiniemaker van het kaliber Hofland permanent verzwegen. In zijn ideologisch mens- en wereldbeeld staat zonder enig bewijs nu al onomstotelijk vast dat de 'naar alleenheerschappij' strevende 'Poetin' de dader moet zijn, een mening die gedeeld wordt door de voltallige 'politiek-literaire elite' in de polder. Zo wist Michel Krielaars, Chef bijlage Boeken van de 'kwaliteitskrant' NRC Handelsblad, in oktober 2014 in het pamflet Het kleine koude front onweersproken te beweren dat:
Pas toen separatisten in Oost-Oekraïne vlucht MH17 neerhaalden, het Westen op brute wijze wakker [werd] geschud en leek het in te zien hoe Rusland zich had ontwikkeld en wie Poetin werkelijk is.
De leugens in zijn 'anti-Poetin'-propaganda, die in het kader van de elfde Maand van de Geschiedenis voor € 2,95 werd verkocht, bleven onweersproken. De 'elite' van de polderpers heeft geen bewijzen meer nodig, want zij is niet aangesteld om de werkelijkheid te beschrijven, maar om propaganda te bedrijven. De Hoflanden en Krielaarsen leven in een virtueel universum en dus kan de NRC-chef in zijn pamflet stellen dat
Als Oekraïne, met steun van de EU, een succes wordt, zouden veel Russen zich wel eens kunnen gaan afvragen of hun eigen systeem wel zo goed is.
Deze bewering is op zijn minst absurd, aangezien volgens opiniepeilingen overal onder het publiek in Europa de geloofwaardigheid van de neoliberale politici tot een even laag punt is gedaald als die van hun spreekbuizen, de mainstream-journalisten. De feiten:
Trust in EU at an all time low latest figures show
Tough economic conditions and high unemployment have eroded trust in the European Union in recent years… Trust in the European Union is at its lowest level since records began in 1997, with less than one in three EU citizens expressing trust in the EU in 2013…All EU countries except Finland and Sweden have seen trust levels drop from 2007, an indication of how citizens rate the EU’s response to the financial crisis that has plagued the eurozone over the past five years.
Unsurprisingly, countries in southern Europe that have faced the worse of the economic hardship and chronic unemployment have shown the steepest decrease, with EU trust ratings in Greece falling 44 per cent, Spain 37 and Portugal 32.
Laagterecord opkomst Europese verkiezingen
De Europese parlementsverkiezingen eind mei vestigden een laagterecord wat betreft de opkomst. Van de kiezers in de Europese Unie kwam 42,54 procent opdagen.
Dat is door het Europees Parlement bekendgemaakt. Meteen na de verkiezingen was nog gezegd dat het 43,1 procent was, iets meer dan de 43 procent in 2009. Woordvoerders van het parlement spraken over een historische ommekeer, omdat de neerwaartse trend sinds de eerste EU-verkiezingen in 1979 zou zijn gestopt. Toen ging bijna 62 procent van de kiezers naar de stembus.
Het is Milan Kundera geweest die al in 1985 waarschuwde dat
de moderne dwaasheid niet de onwetendheid [betekent], maar de gedachteloosheid van pasklare ideeën. De flaubertiaanse ontdekking is voor de toekomst van de wereld belangrijker dan de meest schokkende gedachten van Marx en Freud. Want je kunt je de toekomst wel voorstellen zonder de klassenstrijd of zonder de psychoanalyse, maar niet zonder de onweerstaanbare opkomst van pasklare ideeën die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort de macht te worden die elk oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt.
Het werk van de mainstream-pers is niets anders dan kitsch, waarover Kundera opmerkte:
Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeën, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen. Na meer dan vijftig jaar wordt de kernspreuk van Broch nu alleen nog maar meer waar. Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.
De westerse commerciële pers, druk doende met het almaar herhalen van dezelfde kitsch, zonder dat er ook maar één mainstream-journalist in Nederland dit durft op te merken, laat staan te bekritiseren. Als een roedel wolven huilen ze in koor om het groepsgevoel te verstevigen. De angst om uit de toon te vallen, weerhoudt hen ervan kritisch te zijn.
Een andere 'kwaliteitsjournalist,' de NRC-buitenland redacteur Hubert Smeets, is eveneens een prachtig voorbeeld van een expliciet leugens verspreidende polder-journalist. In een bespreking van de Russische film Leviathan koppelt hij 'het kwaad' dat overwint met wat hij het 'poetinisme' noemt. Hoewel Smeets Andrej Zvjagintsev heeft geïnterviewd, verzweeg hij bewust dat volgens de regisseur zelf Leviathan een 'universeel verhaal' vertelt,
dat overal kan plaatsvinden. En vanuit die gedachte besloten wij om het in Rusland te laten spelen. Omdat het leven hier ons nader staat, net als de levensstijl en de realiteit, dan een verhaal over een Amerikaanse boer. Het Westen wil de film graag als een politiek statement zien. Juist nu het actueel is. Maar dat zou kortzichtig zijn,
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/713141-film-leviathan-valt-in-rusland-verkeerd.html
Zvjagintsev maakte duidelijk dat de 'vermeende kritiek op Poetins Rusland in dat opzicht vooral een westerse invulling [lijkt].' Juist daarom verzweeg Smeets, met zijn pathologische haat tegen de Russische president, de werkelijke strekking van de film. Smeets doet exact wat hij eerder de Russen verweet toen hij beweerde dat 'Het typisch Russisch [is], om altijd alles om te draaien.' Ook Smeets bedrijft al doende anti-Russische propaganda. De 'vrije pers' hier staat in dienst van de westerse neoliberale economische en politieke elite die geen echte tegenspraak duldt en al helemaal geen obstructie bij het globaliseren van haar ideologie. Dit is niet nieuw, de macht wordt al millennia-lang verheerlijkt door pluimstrijkers, het is hun belangrijkste functie. De mainstream-journalistiek is door commerciële en ideologische redenen niet in staat de werkelijkheid te beschrijven, laat staan te analyseren. De Britse auteur John Berger verwoordde het aldus
Consumptie en communicatie zijn tegenwoordig verenigd in een diabolische vennootschap, en uit deze vennootschap bestaat datgene wat wij kennen als de media. Eerst en vooral vertegenwoordigen de media een economisch contract waardoor alles wat er in de wereld gebeurt wordt gekoppeld aan het mechanisme van de verkoop.
Gedwongen de officiële consensus te accepteren kan de 'vrije pers' slechts propaganda bedrijven, alleen de kunsten kunnen de complexiteit van het gelaagde bestaan blootleggen. Berger had gelijk toen hij in zijn essaybundel Stemverheffing (1992) het volgende schreef:
De veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek zijn behalve blind ook verblindend… Misschien is het precies op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit… De reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen.
Omdat in het neoliberalisme winst maken het heiligste geloofsartikel is, spreekt Berger van 'the dealers of the Free Market and their corollary, the Mafia,' die weten dat
they now have the world in their pocket. They have. But to maintain their confidence they have to change the meaning of all the words used in languages to explain or praise or give value to life: every word, according to them now, is the servant of profit. And so they have become dumb. Or, rather, they can no longer speak any truth. Their language is too withered for that. As a consequence they have also lost the faculty of memory. A loss which one day will be fatal.
Het zich herinneren is een onlosmakelijk onderdeel van het vermogen om de dagelijkse werkelijkheid in een veel breder kader te zien dan de verpolitiekte versie ervan die de commerciële massamedia geven. In de heruitgave van zijn klassiek geworden The Cancer Stage of Capitalism (2013) schreef de Canadese emeritus hoogleraar John McMurtry, onder de aanhef 'What Is Capital?':
One way or another a society lives in accordance with a value system — an underlying set of rules of how to live. These are taken for granted more deeply than the rules inside a game, and govern speech and thought like a grammar… It is taboo to call them into question… The underlying framework of rules and thought is assumed. Some superficially attribute this to genetic programming, but genes cannot explain why these rules and meta-rules vary from one human group and age to another, or why they so often destroy life rather than confer survival advantage.
My work has specialized in critically understanding social systems at the meta level, and why some ways are ultimately better or worse than others.
De wereldwijde ontwikkeling overziend, beschrijft John McMurtry hoe
within the last 30 years, there has been great sea-change towards one systeem of transnational corporate market rule which is indifferent to this entire life-substructure of humanity and to the consequences of its life-blind rule system. This work is a deep-structural study of that global sea-shift and its systemic consequences for human and planetary life which are not yet connected into a unifying causal explanation and resolution…
As a result, the excavation of the moral inner logic of the globel corporate system and its fatal flaw became the generic issue of this study, and it leads to the life-ground of its resolution. In the simplest profile of the problematic, a world crusade of 'global market freedom and democracy' against 'terrorism' of which the 'communist world' has been the superpower version is the deciding ideological division of the era. Ideology, however, distracts us from our life-ground, and its triumphant form assumes a ruling metaphysic of atomic market agents seeking only more money and commodities for themselves. On top of and rationalizing this ruling value system which is ironically equated to 'freedom,' the ultimate Enemy is resisters — who have been called 'terrorists' since the anti-colonial uprisings in Africa which are pre-dated by the resistance of first peoples against their genocides beginnings centuries ago.
Alles en iedereen die de zegetocht van het neoliberale kapitalisme in de weg staat, moet verpletterd worden om de ideologie van de groei optimale ruimte te geven. De Vooruitgangsideologie is het eufemisme waarachter de groeiende kloof tussen arm en rijk schuilgaat, de uitputting van de grondstoffen en de daaruit voortvloeiende oorlogen, die tevens de westerse markten moeten beschermen. Schrijvend over de jaren zeventig van de vorige eeuw stelt McMurtry:
More deeply and widely important on an economic level than the defeat in Vietnam, the abandonment of the gold standard by the US to escape the vast costs of its war was launched at the same time. It left the world without any value base but US money printed at will, and leveraged ever more exponentially by Wall Street and company with growing deregulation to do so.
In fact this is when the long train of financial destabilization, veering wildly into ruin of government programs, workers' jobs and small business with the cranking up of interest rates to over 20 per cent prime in the 1980s and becoming ever more totalized after the fall of the Soviet Union and the repeal of Depression-regulations like Glass-Steagall. (een Amerikaanse wet die het speculeren aan banden legde. svh) As the century turned, working-class gains had been reversed by the race to the bottom of wages, benefits and social legislation by global competition with no life-standards. The value of money was holding now not by cannibalist interest rates and debt charges, but by slashing workers' incomes and social programs across continents. At the deepest level, life and life-support systems were being increasingly sacrificed, shock-treated and looted with plunging costs for transnational money sequences across the world. The deregulated multiplication now metastasized (verspreiden. svh) through nations, resources and politicians with ever fewer limits propelled by 'market reforms,' trade-treaty edicts prohibiting legislation reducing 'profit opportunities,' and wars on resource rich regions with social control.
Net als kerk en staat gescheiden zijn, mocht de overheid ook geen greep meer hebben op het neoliberale geloof. In Nederland formuleerde de oud-vakbondsleider Wim Kok, als minister van Financiën, in 1989 het aldus:
Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.
Zes jaar later verklaarde hij dat zijn partij ‘afscheid van het socialisme’ had genomen, omdat het zinloos was het neoliberale beleid van deregulering en privatisering te veranderen. Het logische gevolg was dat
In 1970 ninety percent of financial flows were used to finance trade or investment in the real economy; only ten percent was speculative. Today more than ninety-nine percent is purely speculative and has nothing to do with the real economy. As Simon Johnson (Brits/Amerikaanse hoogleraar economie aan het MIT svh) says, 'Wall Street has become a very specific type of casino. Unfortunately it's not the type they have in Las Vegas that is a legitimate form of entertainment. It's a casino that has massive negative effects on the rest of society,'
zo is te lezen in één van de talloze boeken over de desastreuze werking van het neoliberalisme, te weten Four Horsemen. The Survival Manual (2012), geschreven na het verschijnen van de gelijknamige film-documentaire. Het is dit casino-kapitalisme dat de veroordeelde Russische gangster/olie-magnaat Michail Borisovitsj Chodorkovski in slechts één decennium de op vijftien na rijkste man ter wereld maakte. Deze 'ex-oligarch' — de betiteling is van NRC-buitenland redacteur Hubert Smeets die Chodorkovski presenteert als een democratisch alternatief voor president Poetin — is exemplarisch voor de Russische 'oligarch, snel rijk geworden over de ruggen van vele anderen, een man die absoluut over lijken ging,' aldus de Volkskrant-correspondent in Rusland, Olaf Koens. Het neoliberalisme is zo mogelijk nog desastreuzer geweest voor de samenleving van de voormalige Sovjet Unie. De vraag is dan ook: hoe heeft de neoliberale ideologie zich wereldwijd zo snel kunnen verspreiden in zowel het ineengestorte voormalige communistische rijk, in totalitair bestuurde staten, als in zogeheten 'democratieën'? Four Horsemen:
It was not only allowed, it was actively encouraged by democratically elected governments which were persuaded that deregulating financial markets would rain down great economic benefits on everyone. Whether Ronald Reagan and Margaret Thatcher really believed this, or whether they were motivated by a desire to reinstate the class divisions that had begun to erode in the post-war years, remains a mystery. Whether the neo-classical economists who encouraged them believed in the likelihood of a positive outcome is also impossible to fathom, as is the motivation of left-of-centre administrations which embraced neoliberalism and continued the deregulation of finance.
In een geglobaliseerde wereld, waar op de een of andere manier alles verbonden is met al het andere, is het grote probleem met de commerciële massamedia dat zij niet de bredere context laten zien, maar de gefragmenteerde werkelijkheid, oftewel: de waan van de dag. Een voor de hand liggend voorbeeld van de onlosmakelijkheid is dat het overleven van de mensheid niet alleen meer wordt bepaald door genoeg voedsel, maar tevens door de klimaatverandering die door de consumptiecultuur wordt versneld. The Cancer Stage of Capitalism:
From the new multiplied oil-money axis of the Middle East and the US, the world was more and more turned by non-renewable fossil fuel and armament dollars with Saudi and Gulf State oil exchanging for US weapons, armed protection and Wall Street management of the new money stripped out of world industry, workers' incomes and social benefits. Everything connected to everything else. The interlocked restructuring to world rule by self-multiplying private money-sequences disconnected from any real productive or life-function was not recognized or stopped. It was only deregulated more as conflicts and crises built with no response made or allowed to het deadly causal mechanism at work. The crises were not seen as malignant mutations of the system, but as 'getting the fundamentals right' and 'necessary restructuring' for 'the global free market.'
En terwijl dit desastreuze proces zijn voltooiing naderde, was de mainstream-pers vol lof over de nieuwe rijkdom die het systeem leek op te leveren. In zijn in 2004 verschenen door autoriteiten zo geprezen bestseller In Europa concludeerde de nationale 'historicus' Geert Mak na ruim 1200 pagina's met grote stelligheid dat 'Europa als vredesproces een eclatant succes [was]' en 'Europa als economische eenheid ook een eind op weg [is].' Hij schreef dit op het moment dat NAVO-bondgenoot, de VS, het Westen meesleepte in uitzichtloze oorlogen in Afghanistan en Irak. Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder, verblind door haar ideologische kijk op de werkelijkheid, besefte volstrekt niet wat er zich voor haar ogen afspeelde. Drie jaar na Mak's profetische woorden toonde het begin van de kredietcrisis aan hoe rampzalig het neoliberalisme is. Nog geen decennium na zijn 'hoopvolle' boodschap zag Mak zich gedwongen toe te geven dat 'Iedereen machteloos als een bevroren hond op een ijsschots [zit],' en vertelde hij via de radio dat
Er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen. En dat vind ik buitengewoon beklemmend.
Op zijn beurt beweerde, in strijd met de feiten, in oktober 2008, de huidige NRC adjunct-hoofdredacteur Egbert Kalse, destijds financieel redacteur van NRC Handelsblad, met een niet geringe stelligheid:
Jij vraagt je natuurlijk af waarom jouw bank in Nederland in hemelsnaam in Amerikaanse hypotheken gaat beleggen? Dat komt omdat ze dachten daar meer geld mee te kunnen verdienen dan met andere beleggingen. Iedereen (dan bedoel ik voor de verandering maar weer eens echt iedereen) dacht dat de huizenprijzen in Amerika altijd zouden blijven stijgen. Dom natuurlijk, maar zo was het wel. En omdat iedereen dat dacht, dacht ook iedereen dat het wel veilig was daarin te beleggen. Niet dus.
Met 'echt iedereen' bedoelde Kalse 'echt iedereen' van de ideologisch gehersenspoelde mainstream-pers, want in werkelijkheid hadden talloze deskundigen al geruime tijd gewaarschuwd voor de op handen zijnde ineenstorting van het speculeren met niet bestaand geld. Zo voorspelde al in 2005 de Britse econoom Harry Shutt in zijn boek The Decline Of Capitalism. Can a Self-Regulated Profits System Survive? dat de beurshandel in lucht een kredietcrisis zou veroorzaken, en dat het neoliberalisme van de gevestigde orde:
resorted to propagating the fantasy that sustained economic growth would revive if only short-term sacrifices were made -- that is, restrictions on wage rises and welfare benefits -- and strict anti-inflationary policies adopted. This inevitably entailed a tacit retreat from the post-war commitment of full employment and social equity in favor of the corporate agenda -- exemplified by the savage decimation of British industrial capacity brought about by the Thatcher administration in 1980-82. But progressively, as sustained recovery proved illusory -- with recession returning at the start of the 1980s -- the whole strategy became less plausible. A particularly obvious symptom of its failure was that public sector deficits began to rise as a result of continuing stagnation in output growth, resulting in increased calls on public funds -- not least because of higher welfare bills. This was reflected in the fact that the ratio of gross public debt to GDP in the industrialized countries more than doubled (on average) between 1974 and 1997 - to 77 per cent.
Maar omdat in elk totalitair functionerend systeem dissidenten worden gemarginaliseerd, behoren zij niet tot de 'Iedereen (dan bedoel ik voor de verandering maar weer eens echt iedereen)' van de NRC adjunct hoofdredacteur. Wat niet in de neoliberale ideologie past, wordt vanzelfsprekend gecensureerd. Net als Henk Hoflands beweringen hoeven vandaag de dag de uitspraken van Geert Mak, Egbert Kalse en al die andere opiniemakers niet op feiten te zijn gebaseerd. En zolang ze niet worden tegengesproken gaan zij en hun publiek er van uit dat ze de waarheid vertellen.
H.J.A. Hofland: 'De politieke moord op Boris Nemtsov, praktisch voor de deur van het Kremlin, is de volgende stap naar de ontmaskering van president Poetin als een nietsontziende dictator.' Feiten spelen geen rol meer. Bewijzen zijn niet meer nodig in de turbo-journalistiek.
Financial Collapse Leads To War
By Dmitry Orlov
Scanning the headlines in the western mainstream press, and then peering behind the one-way mirror to compare that to the actual goings-on, one can't but get the impression that America's propagandists, and all those who follow in their wake, are struggling with all their might to concoct rationales for military action of one sort or another, be it supplying weapons to the largely defunct Ukrainian military, or staging parades of US military hardware and troops in the almost completely Russian town of Narva, in Estonia, a few hundred meters away from the Russian border, or putting US 'advisers' in harm's way in parts of Iraq mostly controlled by Islamic militants.
The strenuous efforts to whip up Cold War-like hysteria in the face of an otherwise preoccupied and essentially passive Russia seems out of all proportion to the actual military threat Russia poses. (Yes, volunteers and ammo do filter into Ukraine across the Russian border, but that's about it.) Further south, the efforts to topple the government of Syria by aiding and arming Islamist radicals seem to be backfiring nicely. But that's the pattern, isn't it? What US military involvement in recent memory hasn't resulted in a fiasco? Maybe failure is not just an option, but more of a requirement?
Let's review. Afghanistan, after the longest military campaign in US history, is being handed back to the Taliban. Iraq no longer exists as a sovereign nation, but has fractured into three pieces, one of them controlled by radical Islamists. Egypt has been democratically reformed into a military dictatorship. Libya is a defunct state in the middle of a civil war. The Ukraine will soon be in a similar state; it has been reduced to pauper status in record time—less than a year. A recent government overthrow has caused Yemen to stop being US-friendly. Closer to home, things are going so well in the US-dominated Central American countries of Guatemala, Honduras and El Salvador that they have produced a flood of refugees, all trying to get into the US in the hopes of finding any sort of sanctuary.
Looking at this broad landscape of failure, there are two ways to interpret it. One is that the US officialdom is the most incompetent one imaginable, and can't ever get anything right. But another is that they do not succeed for a distinctly different reason: they don't succeed because results don't matter. You see, if failure were a problem, then there would be some sort of pressure coming from somewhere or other within the establishment, and that pressure to succeed might sporadically give rise to improved performance, leading to at least a few instances of success. But if in fact failure is no problem at all, and if instead there was some sort of pressure to fail, then we would see exactly what we do see.
In fact, a point can be made that it is the limited scope of failure that is the problem. This would explain the recent saber-rattling in the direction of Russia, accusing it of imperial ambitions (Russia is not interested in territorial gains), demonizing Vladimir Putin (who is effective and popular) and behaving provocatively along Russia's various borders (leaving Russia vaguely insulted but generally unconcerned). It can be argued that all the previous victims of US foreign policy—Afghanistan, Iraq, Libya, Syria, even the Ukraine—are too small to produce failure writ large enough to satisfy America's appetite for failure. Russia, on the other hand, especially when incentivized by thinking that it is standing up to some sort of new, American-style fascism, has the ability to deliver to the US a foreign policy failure that will dwarf all the previous ones.
Analysts have proposed a variety of explanations for America's hyperactive, oversized militarism. Here are the top three:
1. The US government has been captured by the military-industrial complex, which demands to be financed lavishly. Rationales are created artificially to achieve that result. But there does seem to be some sort of pressure to actually make weapons and field armies, because wouldn't it be far more cost-effective to achieve full-spectrum failure simply by stealing all the money and skip building the weapons systems altogether? So something else must be going on.
2. The US military posture is designed to insure America's full spectrum dominance over the entire planet. But 'full-spectrum dominance' sounds a little bit like 'success,' whereas what we see is full-spectrum failure. Again, this story doesn't fit the facts.
3. The US acts militarily to defend the status of the US dollar as the global reserve currency. But the US dollar is slowly but surely losing its attractiveness as a reserve currency, as witnessed by China and Russia acting as swiftly as they can to unload their US dollar reserves, and to stockpile gold instead. Numerous other nations have entered into arrangements with each other to stop using the US dollar in international trade. The fact of the matter is, it doesn't take a huge military to flush one's national currency down the toilet, so, once again, something else must be going on.
There are many other explanations on offer as well, but none of them explain the fact that the goal of all this militarism seems to be to achieve failure.
Perhaps a simpler explanation would suffice? How about this one:
The US has surrendered its sovereignty to a clique of financial oligarchs. Having nobody at all to answer to, this American (and to some extent international) oligarchy has been ruining the financial condition of the country, running up staggering levels of debt, destroying savings and retirements, debasing the currency and so on. The inevitable end-game is that the Federal Reserve (along with the central banks of other 'developed economies') will end up buying up all the sovereign debt issuance with money they print for that purpose, and in the end this inevitably leads to hyperinflation and national bankruptcy. A very special set of conditions has prevented these two events from taking place thus far, but that doesn't mean that they won't, because that's what always happens, sooner or later.
Now, let's suppose a financial oligarchy has seized control of the country, and, since it can't control its own appetites, is running it into the ground. Then it would make sense for it to have some sort of back-up plan for when the whole financial house of cards falls apart. Ideally, this plan would effectively put down any chance of revolt of the downtrodden masses, and allow the oligarchy to maintain security and hold onto its wealth. Peacetime is fine for as long as it can placate the populace with bread and circuses, but when a financial calamity causes the economy to crater and bread and circuses turn scarce, a handy fallback is war.
Any rationale for war will do, be it terrorists foreign and domestic, Big Bad Russia, or hallucinated space aliens. Military success is unimportant, because failure is even better than success for maintaining order because it makes it possible to force through various emergency security measures. Various training runs, such as the military occupation of Boston following the staged bombings at the Boston Marathon, have already taken place. The surveillance infrastructure and the partially privatized prison-industrial complex are already in place for locking up the undesirables. A really huge failure would provide the best rationale for putting the economy on a war footing, imposing martial law, suppressing dissent, outlawing 'extremist' political activity and so on.
And so perhaps that is what we should expect. Financial collapse is already baked in, and it's only a matter of time before it happens, and precipitates commercial collapse when global supply chains stop functioning. Political collapse will be resisted, and the way it will be resisted is by starting as many wars as possible, to produce a vast backdrop of failure to serve as a rationale for all sorts of 'emergency measures,' all of which will have just one aim: to suppress rebellion and to keep the oligarchy in power. Outside the US, it will look like Americans blowing things up: countries, things, innocent bystanders, even themselves (because, you know, apparently that works too). From the outside looking into America's hall of one-way mirrors, it will look like a country gone mad; but then it already looks that way. And inside the hall of one-way mirrors it will look like valiant defenders of liberty battling implacable foes around the world. Most people will remain docile and just wave their little flags.
But I would venture to guess that at some point failure will translate into meta-failure: America will fail even at failing. I hope that there is something we can do to help this meta-failure of failure happen sooner rather than later.
The strenuous efforts to whip up Cold War-like hysteria in the face of an otherwise preoccupied and essentially passive Russia seems out of all proportion to the actual military threat Russia poses. (Yes, volunteers and ammo do filter into Ukraine across the Russian border, but that's about it.) Further south, the efforts to topple the government of Syria by aiding and arming Islamist radicals seem to be backfiring nicely. But that's the pattern, isn't it? What US military involvement in recent memory hasn't resulted in a fiasco? Maybe failure is not just an option, but more of a requirement?
Let's review. Afghanistan, after the longest military campaign in US history, is being handed back to the Taliban. Iraq no longer exists as a sovereign nation, but has fractured into three pieces, one of them controlled by radical Islamists. Egypt has been democratically reformed into a military dictatorship. Libya is a defunct state in the middle of a civil war. The Ukraine will soon be in a similar state; it has been reduced to pauper status in record time—less than a year. A recent government overthrow has caused Yemen to stop being US-friendly. Closer to home, things are going so well in the US-dominated Central American countries of Guatemala, Honduras and El Salvador that they have produced a flood of refugees, all trying to get into the US in the hopes of finding any sort of sanctuary.
Looking at this broad landscape of failure, there are two ways to interpret it. One is that the US officialdom is the most incompetent one imaginable, and can't ever get anything right. But another is that they do not succeed for a distinctly different reason: they don't succeed because results don't matter. You see, if failure were a problem, then there would be some sort of pressure coming from somewhere or other within the establishment, and that pressure to succeed might sporadically give rise to improved performance, leading to at least a few instances of success. But if in fact failure is no problem at all, and if instead there was some sort of pressure to fail, then we would see exactly what we do see.
In fact, a point can be made that it is the limited scope of failure that is the problem. This would explain the recent saber-rattling in the direction of Russia, accusing it of imperial ambitions (Russia is not interested in territorial gains), demonizing Vladimir Putin (who is effective and popular) and behaving provocatively along Russia's various borders (leaving Russia vaguely insulted but generally unconcerned). It can be argued that all the previous victims of US foreign policy—Afghanistan, Iraq, Libya, Syria, even the Ukraine—are too small to produce failure writ large enough to satisfy America's appetite for failure. Russia, on the other hand, especially when incentivized by thinking that it is standing up to some sort of new, American-style fascism, has the ability to deliver to the US a foreign policy failure that will dwarf all the previous ones.
Analysts have proposed a variety of explanations for America's hyperactive, oversized militarism. Here are the top three:
1. The US government has been captured by the military-industrial complex, which demands to be financed lavishly. Rationales are created artificially to achieve that result. But there does seem to be some sort of pressure to actually make weapons and field armies, because wouldn't it be far more cost-effective to achieve full-spectrum failure simply by stealing all the money and skip building the weapons systems altogether? So something else must be going on.
2. The US military posture is designed to insure America's full spectrum dominance over the entire planet. But 'full-spectrum dominance' sounds a little bit like 'success,' whereas what we see is full-spectrum failure. Again, this story doesn't fit the facts.
3. The US acts militarily to defend the status of the US dollar as the global reserve currency. But the US dollar is slowly but surely losing its attractiveness as a reserve currency, as witnessed by China and Russia acting as swiftly as they can to unload their US dollar reserves, and to stockpile gold instead. Numerous other nations have entered into arrangements with each other to stop using the US dollar in international trade. The fact of the matter is, it doesn't take a huge military to flush one's national currency down the toilet, so, once again, something else must be going on.
There are many other explanations on offer as well, but none of them explain the fact that the goal of all this militarism seems to be to achieve failure.
Perhaps a simpler explanation would suffice? How about this one:
The US has surrendered its sovereignty to a clique of financial oligarchs. Having nobody at all to answer to, this American (and to some extent international) oligarchy has been ruining the financial condition of the country, running up staggering levels of debt, destroying savings and retirements, debasing the currency and so on. The inevitable end-game is that the Federal Reserve (along with the central banks of other 'developed economies') will end up buying up all the sovereign debt issuance with money they print for that purpose, and in the end this inevitably leads to hyperinflation and national bankruptcy. A very special set of conditions has prevented these two events from taking place thus far, but that doesn't mean that they won't, because that's what always happens, sooner or later.
Now, let's suppose a financial oligarchy has seized control of the country, and, since it can't control its own appetites, is running it into the ground. Then it would make sense for it to have some sort of back-up plan for when the whole financial house of cards falls apart. Ideally, this plan would effectively put down any chance of revolt of the downtrodden masses, and allow the oligarchy to maintain security and hold onto its wealth. Peacetime is fine for as long as it can placate the populace with bread and circuses, but when a financial calamity causes the economy to crater and bread and circuses turn scarce, a handy fallback is war.
Any rationale for war will do, be it terrorists foreign and domestic, Big Bad Russia, or hallucinated space aliens. Military success is unimportant, because failure is even better than success for maintaining order because it makes it possible to force through various emergency security measures. Various training runs, such as the military occupation of Boston following the staged bombings at the Boston Marathon, have already taken place. The surveillance infrastructure and the partially privatized prison-industrial complex are already in place for locking up the undesirables. A really huge failure would provide the best rationale for putting the economy on a war footing, imposing martial law, suppressing dissent, outlawing 'extremist' political activity and so on.
And so perhaps that is what we should expect. Financial collapse is already baked in, and it's only a matter of time before it happens, and precipitates commercial collapse when global supply chains stop functioning. Political collapse will be resisted, and the way it will be resisted is by starting as many wars as possible, to produce a vast backdrop of failure to serve as a rationale for all sorts of 'emergency measures,' all of which will have just one aim: to suppress rebellion and to keep the oligarchy in power. Outside the US, it will look like Americans blowing things up: countries, things, innocent bystanders, even themselves (because, you know, apparently that works too). From the outside looking into America's hall of one-way mirrors, it will look like a country gone mad; but then it already looks that way. And inside the hall of one-way mirrors it will look like valiant defenders of liberty battling implacable foes around the world. Most people will remain docile and just wave their little flags.
But I would venture to guess that at some point failure will translate into meta-failure: America will fail even at failing. I hope that there is something we can do to help this meta-failure of failure happen sooner rather than later.
Dmitry Orlov is a Russian-American engineer and a writer on subjects related to 'potential economic, ecological and political decline and collapse in the United States,' something he has called 'permanent crisis.'
http://cluborlov.blogspot.com
http://www.informationclearinghouse.info/article41147.htm
http://cluborlov.blogspot.com
http://www.informationclearinghouse.info/article41147.htm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten