De Mainstream Pers 141

You cannot simultaneously prevent and prepare for war.

Albert Einstein. 1946

De vorige keer eindigde ik met de opmerking van de Amerikaanse theoloog en cultuurhistoricus, wijlen, Thomas Berry die verklaarde:

The natural world is the larger sacred community to which we belong. To be alienated from this community is to become destitute in all that makes us human. To damage this community is to diminish our own existence.

Dit inzicht maakt duidelijk hoe beperkt Geert Mak’s leuze 'Geen Jorwerd onder Brussel' en 'Geen Brussel zonder Jorwerd,' is. De Europese Unie functioneert als een neoliberaal bureaucratische apparaat. De parlementsleden ervan bezitten weinig tot geen macht om de alles overheersende ideologie van de groei en vooruitgang om te buigen, laat staan te vervangen door een humaner mens- en wereldbeeld. Het kapitalisme is een systeem dat in een permanente staat van oorlog verkeert met mens en natuur, zoals we onder andere aan de almaar stijgende wapenhandel en de klimaatverandering kunnen zien. De meest recente, volledig uitgewerkte cijfers die ik kon vinden zijn deze:

2011 was a very good year for U.S. arms sales, with more than triple the business from the year before. 

According to a new report to Congress, worldwide sales of U.S. weapons last year added up to $66.3 billion. That accounts for more than three-quarters of 2011 arms sales worldwide, which is 'the highest single year agreements total in the history of the U.S. arms export program.' […] 

In 2010, the U.S. authorized $21.4 billion in sales, which led CRS to describe the jump as “extraordinary.” In terms of overall sales, Russia was distant second to the United States, having moved $4.8 billion. The previous record was in 2009, when the U.S. did almost $31 billion in sales.

Since the start of 2008, 81.4 percent of U.S. arms sales agreements have gone to the Middle East while 16.04 percent have gone to Asian countries.

In the report, CRS notes that sales to developing nations were a major driver in lifting 2011 U.S. sales, jumping from $14.3 billion in 2010 to $56.3 billion in 2011. CRS points to Saudi Arabia and the United Arab Emirates as countries that bolstered their arms purchasing in 2011, which CRS says could be linked to concerns over Iran. Saudi Arabia purchased more than $33 billion in arms from the U.S., including 84 new F-15 jets and upgrades for 70 older models.

The Saudis were not alone in purchasing weaponry in the region. The United Arab Emirates purchased 16 Chinook helicopters for just under $1 billion total; Oman shelled out $1.6 billion for 18 F-16 fighters. Egypt added land forces, spending $1 billion on M1 Abrams tanks, a sale that the Pentagon has used to argue for freezing domestic production of the Army’s signature land vehicle.

But 'the U.S. arms agreements with Saudi Arabia were extraordinary,' concluded the report, as they 'represent, by far, the largest share of U.S. agreements with the world or the developing world in 2011.'

The selling of arms to Saudi Arabia is not without controversy. As the Center reported in June, the country has continued to receive steady flows of arms from the United States despite being on a State Department watch list for human rights violations. Since the start of 2004, Saudi Arabia has purchased $75.7 billion in arms.

Another country which has received weapons despite human rights abuse concerns is the tiny nation of Bahrain. Earlier this year, the Center reported that the U.S. lifted a freeze on arm sales that had been put into effect due to human rights abuses during the 'Arab Spring' uprising. Like Saudi Arabia, Bahrain is a major strategic partner for the U.S. The Persian Gulf nation received $80.4 million in military financing from the U.S. between 2005 and 2010 and is home to a 60-acre U.S. naval base which houses the U.S. Fifth Fleet. […]

While the United States was clearly the leader in weapons transactions, a number of other countries took part in the global arms trade, including France, the United Kingdom, Germany, and Italy — traditional Western European arms suppliers. China has also begun to rise to prominence in this area, although they still lag significantly behind the U.S. and Russia. 

http://www.publicintegrity.org/2012/08/28/10767/us-sets-record-arms-sales-2011

Een van de voornaamste auteurs van de Grondwet van de Verenigde Staten en de daaropvolgende Bill of Rights, en vierde president van de Verenigde Staten, James Madison , schreef in april 1795:

Of all the enemies to public liberty war is, perhaps, the most to be dreaded because it comprises and develops the germ of every other. War is the parent of armies; from these proceed debts and taxes… known instruments for bringing the many under the domination of the few.… No nation could preserve its freedom in the midst of continual warfare.

Ruim twee eeuwen en vele oorlogen later is de stand van zaken als volgt:

Global military expenditure stands at over $1.7 trillion in annual expenditure at current prices for 2012.

This corresponds to… approximately $249 for each person in the world;

Military spending is concentrated in North America, Europe, and increasingly, Asia.

http://www.globalissues.org/article/75/world-military-spending

Een 'trillion' is een biljoen, een miljoen maal een miljoen. 1.000.000.000.000. Een wereld waarin 1.700.000.000.000. dollar in slechts één jaar wordt gespendeerd is geen gemeenschap, maar een tijdbom die elk moment tot ontploffing kan komen, en in feite op verschillende plaatsen telkens weer explodeert. 

The UN was created after World War II with leading efforts by the United States and key allies.

• The UN was set up to be committed to preserving peace through international cooperation and collective security.

• Yet, the UN’s entire budget is just a tiny fraction of the world’s military expenditure, approximately 1.8%

• While the UN is not perfect and has many internal issues that need addressing, it is revealing that the world can spend so much on their military but contribute so little to the goals of global security, international cooperation and peace.

• As well as the above links, for more about the United Nations, see the following:

◦ This web site’s section on the United Nations and Development looks at its role in fighting poverty and other issues, plus some of the problems it faces.

◦ The United Nations web site

At the current level of spending, it would take just a handful of years for the world’s donor countries to cover their entire aid shortfall, of over $4 trillion in promised official aid since 1970, 40 years ago.

Unfortunately, however, as the BBC notes, poverty fuels violence and defense spending has a tendency to rise during times of economic hardship. The global financial crisis is potentially ushering in enormous economic hardship around the world.

At a time when a deep economic recession is causing much turbulence in the civilian world… defense giants such as Boeing and EADS, or Finmeccanica and Northrop Grumman, are enjoying a reliable and growing revenue stream from countries eager to increase their military might.

Both geopolitical hostilities and domestic violence tend to flare up during downturns.

Shareholders and employees in the aerospace and defense industry are clearly the ones who benefit most from growing defense spending.

Defense companies, whose main task is to aid governments’ efforts to defend or acquire territory, routinely highlight their capacity to contribute to economic growth and to provide employment.

Indeed, some $2.4 trillion (£1.5 trillion), or 4.4%, of the global economy 'is dependent on violence,' according to the Global Peace Index, referring to 'industries that create or manage violence' — or the defense industry.

Military might delivers geopolitical supremacy, but peace delivers economic prosperity and stability.

And that, the report insists, is what is good for business.

— Jorn Madslien, The purchasing power of peace, BBC, June 3, 2009

Furthermore, 'national defense' category of federal spending is typically just over half of the United States discretionary budget (the money the President/Administration and Congress have direct control over, and must decide and act to spend each year. This is different to mandatory spending, the money that is spent in compliance with existing laws, such as social security benefits, medicare, paying the interest on the national debt and so on). For recent years here is how military, education and health budgets (the top 3) have fared:

Less than 1% paid for the worlds weapons would be enough to put every child to school, still it doesn't happen.
http://www.globalissues.org/article/75/world-military-spending

Nederland [is] een van de grootste militaire exporteurs ter wereld; volgens onderzoeksinstituut SIPRI nummer 6 over een periode van tien jaar.

http://www.stopwapenhandel.org/informatie/Nlwapenexporten08 

Met deze cijfers wil ik benadrukken dat het Westen een grote eigen verantwoordelijkheid heeft bij het veroorzaken van gewelddadige conflicten overal ter wereld. Een willekeurig voorbeeld:

European Union arms sales soar to regions of conflict

ENAAT PRESS RELEASE, 1 February 2011
Arms export licences from European Union (EU) countries totalled a record €40.3 billion in 2009, up 20 percent on 2008.

Just over half (53 percent) of arms sales went to non-western countries, with Middle Eastern countries taking the largest share.

http://www.stopwapenhandel.org/node/1053

Geert Mak mocht dan wel vijf jaar eerder aan het eind van zijn bestseller In Europa  (2004) concluderen dat 'Europa als vredesproces een eclatant succes,' is, maar die bewering klopt alleen voor iemand die wordt gehandicapt door een eurocentrisch wereldbeeld. De Europese Unie spendeerde in 2012  in totaal 274,213,000,000 dollar aan militaire uitgaven, hetgeen neerkomt op 18 miljard dollar meer dan Rusland en China tezamen.

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_military_expenditures 

In 2008 telde de Europese Unie in totaal 499 miljoen inwoners, in Rusland en China tezamen: 1.6 miljard, meer dan 3 keer zoveel, en toch zijn de militaire uitgaven van de EU hoger. Waarom? En waar exporteert de EU van Geert Mak's 'Geen Jorwerd zonder Brussel,' zoveel wapens naar regio's waar oorlog wordt gevoerd of oorlog dreigt uit te breken? Wie is onze vijand? Welke landen zijn voor Europa een National Security Threat die honderden miljarden aan militaire uitgaven rechtvaardigt in een tijd dat op gewone burgers honderden miljarden worden bezuinigd? Maistream-opiniemakers spreken van terrorisme, maar met ultrasonische gevechtsvliegtuigen en kruisers uitgerust met Tomahawk cruise missiles  verslaat men geen terroristen, zoals de fiasco's in ondermeer Afghanistan, Irak en Libië overduidelijk hebben aangetoond. Waarom die enorme geldverspilling? Om de VS te kunnen steunen bij hun illegale invasies? Toen in het voormalige Joegoslavië een serie gewapende conflicten uitbraken, wisten bijvoorbeeld de Nederlandse militairen niet hoe snel ze met de staart tussen de benen konden vluchten, toen het erop aankwam ongewapende burgers te beschermen. De rest van de EU keek toe toen de NAVO onder aanvoering van de VS militair ingreep. 

De politiek van de EU ten aanzien van wapenexporten en van de Joegoslavië-oorlogen kan men toch moeilijk een 'eclatant succes' noemen? Nog afgezien van deze nonsens, die Mak verspreidt, is opmerkelijk dat hij de nauwe band tussen de EU en het Europese militair industrieel complex verzwijgt. En dat is toch een belangrijk gegeven voor iemand die zo intens op zoek is naar een 'thuis,' waar de burger zich veilig kan wanen en meent daar te zijn geworteld. Geert Mak's mentaliteit doet me denken aan de houding van zijn vader Catrinus, zoals die beschreven wordt in De eeuw van mijn vader. Nadat Mak senior onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog tot de slotsom kwam dat de, ondermeer uit voormalige SS'ers bestaande, Nederlandse troepen niet 'met de vuist op tafel' konden 'slaan om ons gezag te herstellen,' en zelfs grootschalige oorlogsmisdaden onvoldoende bleken om het 'gezag van de Jap over te nemen,' voelde hij zich 'in het Indische leger… niet meer thuis' en wilde hij zo snel mogelijk naar huis. In een brief aan zijn vrouw schreef dominee Catrinus Mak, die inmiddels na een kortstondige hereniging met zijn echtgenote het 'nakomertje' Geert had verwekt: 

'Liefste, laten we het in de intimiteit van ons eigen gezin goed hebben, hopelijk in een eigen huis ergens,' 

waaraan hij toevoegde: 

Als ik vergeten was hoe je haar geurde, zou ik hier blijven. Maar ik ben het niet vergeten. Dus tot omarmens in Holland.

Ook hier komt het thema 'thuis' aan de orde. De koloniaal die achttien jaar lang de onderdrukking en uitbuiting van de inheemse bevolking in Ons-Indië enthousiast had gesteund met Gods woord en zijn eigen daden, wilde op 47-jarige leeftijd terug naar de 'intimiteit van ons eigen gezin,' om de boze buitenwereld te kunnen ontvluchten. En dit 'thuis' begint nu ook bij zijn inmiddels bejaarde zoon Geert een steeds belangrijkere rol te spelen. 'Thuis' is het 'oude vertrouwde' en het 'knusse,'  het zekere in onzekere tijden. Mak wil zich 'Thuis in de Tijd' voelen, nu het westerse neoliberale systeem de kapitalistische ideologie overal ter wereld heeft afgedwongen, eerst via het ouderwetse kolonialisme, en tegenwoordig door middel van de neo-koloniale 'vrije markt.' Daarom zijn de cijfers over de militaire uitgaven en wapen-exporten van de EU belangrijke achtergrond-informatie wanneer Nederlandse mainstream-opiniemakers als Thierry Baudet en Geert Mak gezamenlijk en elk voor zich weer eens hameren op het belang van 'thuis.' Zijn Abel Herzberg-lezing in september 2013 had Mak als titel gegeven 'Erken de behoefte van mensen aan thuis,' Nederlandse 'mensen' wel te verstaan, die hun gevoel van vervreemding projecteren op De Ander, de vreemdeling, de buitenlander, die volgens Baudet een bedreiging vormen voor dat 'thuis.' Dat andere volkeren ook een verlangen naar 'thuis' hebben speelt in zijn en Mak's wereldbeeld geen rol, terwijl laatst genoemde deze behoefte wel degelijk ziet als een universeel fenomeen:

Ieder mens kent het soort gevoelens als wij rondom Jorwerd hadden en hebben, al heeft het woord in bijna elke taal een andere lading, van het knusse ‘Home’, het trotse ‘Lieu’ tot het beladen ‘Heimat’. We doelen op hetzelfde: de plaats waar we ons thuis voelen, waar traditie en omgangsvormen voorspelbaarheid, orde en veiligheid bieden, waar oude en nieuwe verhalen samenbinden, waar een gezamenlijk doorleefde geschiedenis vertrouwen biedt voor een gezamenlijke toekomst. 

Opvallend is dat Mak het begrip 'thuis' alleen kent in Westeuropese talen. Ook hier blijkt  de gekleurde, niet-Europeaan voor hem onzichtbaar te zijn. Dat ook zij ergens 'thuis' zouden willen zijn is voor hem een te verwaarlozen detail, ook wat dat betreft lijkt hij op zijn vader, de koloniale zielenherder Catrinus Mak. 

De joods-Hongaarse auteur Imre Kertész die drie totalitaire systemen aan den lijve heeft meegemaakt: het nationaal socialisme, het communisme en nu het neoliberale kapitalisme, schreef in De Verbannen Taal uit 2004 met betrekking tot het verlangen, de behoefte van de kleinburger naar een 'Heimat':

Als hij zich maar ergens aan vast kan klampen, zodat hij zijn eenzaamheid en sterfelijkheid kan vergeten. Voor dit doel biedt de ideologie hem een complete wereld... Die wereld is weliswaar kunstmatig, maar zij behoedt hem voor het grootste gevaar dat de mens bedreigt: de vrijheid. Ik weet niet wie het was die voor het eerst de term 'gesloten maatschappij' gebruikte, maar er is moeilijk een betere term te vinden om de wereld te beschrijven die zich in haar relativiteit als absolute en enige werkelijkheid presenteert. Wie uit deze wereld stapt, verliest zijn thuis. Hij verliest zijn schuilplaats, zijn bedreigde geborgenheid, zijn met prikkeldraad omgeven zekerheid... We zullen moeten toegeven dat een gesloten gedachtewereld een overweldigende aantrekkingskracht heeft.

Collaboratie als nationale bestaansvorm... Wat moeten we nu geloven? Wat is de werkelijkheid, en waar moeten we ons aan houden? 'Ach, wat hebben wij gemaakt van het woord! In sommige monden voldoet het niet eens meer voor leugens, het is dieper gezonken dan dat, het is weggezakt in betekenisloosheid,' schrijft Denis de Rougemont in zijn boek La part du diable. Maar het ressentiment, die troebele drab van driften die onder de woorden borrelt, is echt. Het wordt enerzijds gevoed door angst en bestaansonzekerheid: veel intellectuelen, die hier jaren- en decennialang op hun eigen manier om de vrijheid hebben gevochten (of om datgene wat ze voor vrijheid aanzagen), merkten plotseling dat de grond onder hun voeten werd weggetrokken. In werkelijkheid stortte slechts het waardensysteem in waarin zij een vaste plek hadden. De snelheid waarmee dat gebeurde leek op een vrij val en dat schokte hen. Tegen de tijd dat ze bijkwamen van de dreun van die val en uit de stofwolken van de puinhopen te voorschijn kwamen, sprak de wereld om hen heen inmiddels de taal van beurzen, banken en mafia's.

Maar dit inzicht kent Mak niet, want voor de provinciaal geldt alleen het 'Ik.' Het 'Ik' als de maat van alle dingen, en die 'Ik' denkt de regie van zijn leven in handen te hebben. Dus wil 'Ik' terug naar een 

plaats waar we ons thuis voelen, waar traditie en omgangsvormen voorspelbaarheid, orde en veiligheid bieden, waar oude en nieuwe verhalen samenbinden, waar een gezamenlijk doorleefde geschiedenis vertrouwen biedt voor een gezamenlijke toekomst,

aldus Mak. Nadat het Westen in zijn onverzadigbare manifestatie-drift wereldwijd het 'thuis' heeft vernietigd, willen de Makkianen naar huis, want niets is meer wat het was, alles is veranderd, en niet echt ten goede. Men voelt zich ontheemd, vervreemd, verloren. Mak zelf spreekt van 'verdwaald,' omdat hij nog in de overtuiging verkeert dat het 'thuis' nog bestaat, en dat het eenvoudig een kwestie is van de weg terugvinden. In tegenstelling tot Kertész beseft Mak totaal niet dat in 'werkelijkheid slechts het waardensysteem in[stortte] waarin' hij en zijn 'politiek-literaire elite' een 'vaste plek hadden.'

De ervaringsdeskundige Kertész heeft gelijk: de oude taal is inderdaad verbannen, en dissidenten die deze taal nog bezigen zijn in de mainstream-media onacceptabel geworden. En daarom hoort Mak's publiek nooit ook maar één enkel woord over de neoliberale machtsgreep aan het eind van de jaren zeventig toen de tegenaanval begon van de economische macht, bijgestaan door zowel sociaaldemocratische als zogeheten liberale en christelijke politici.

Als het ware van de ene op de andere dag spraken rond 1980 managers van grote concerns, economen, parlementsleden en de pers -- alsof ze allen geregisseerd werden -- over de noodzaak van deregulering en privatisering, en de behoefte aan no-nonsens. De meeste overheidsbeperkingen op het onverzadigbare egoïsme van de economische macht werden  opgeheven. Ze werden plotseling overbodig verklaard, en de financiële wereld kreeg de vrije hand. Het speculeren met van alles en nog wat, inclusief niet bestaand geld, leidde rond 2008 tot de explosie van de luchthandel tijdens de zogeheten kredietcrisis, waarna de journalisten met de bewering kwamen dat al het geld dat nooit bestaan had, was 'verdampt,' en de belastingbetaler nu gedwongen was vele honderden miljarden aan bankiers te geven om ons vertrouwen in de zwendelaars te herstellen. Tegelijkertijd schreef een journalist als de VPRO-programmamaker Chris Kijne, ook al een zoon van een dominee, dat hij

op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om de minister van Financiën de waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan 'de waarheid, niets dan de waarheid’?

Dit 'hoger belang' was de overleving van het huidige neoliberale kapitalisme, zoals dat zich in de VS het eerst manifesteert. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Chris Kijne was, wiens vrouw directeur van de uitgeverij is die Mak's lucratieve boeken op de markt brengt, die Geert Mak uitnodigde om eens uitgebreid op de VPRO-televisie te komen vertellen hoe de kijkers de VS dienen te zien. Het is deze corrupte mentaliteit die als niets anders het 'hoger belang' het best dient. De woordvoerders van de macht weten precies wanneer ze dienen te zwijgen en wanneer te liegen, en wat wel en niet mag. En hoewel Mak suggereert dat het geweld van links na de jaren zestig de opkomst van rechts heeft veroorzaakt, zal men hem er nooit op betrappen dat hij het geweld van het westerse militair industrieel complex ooit zal analyseren, al was het maar omdat hij er rotsvast van overtuigd is dat de VS 'al decennialang als ordewaker en politieagent' in de wereld heeft opgetreden. Mak verlangt intens naar 'orde,' zijn boeken staan er vol mee. Maar naast de kapitalistische 'orde,' de wanorde voor de armen, wil hij zich vandaag de dag ook nog eens 'Thuis in de Tijd,' voelen. De vraag is alleen hoe een oprecht en betrokken mens zich 'Thuis' kan voelen in een 'Tijd' die zichzelf niet kent?

Tomgram: Chase Madar, The Folly of Arming Israel

Last year, Secretary of State John Kerry condemned Russia’s pledge to sell advanced antiaircraft weapons to Syria, noting that it would have “a profoundly negative impact on the balance of interests and the stability of the region.”  And really, who could argue that pouring more weapons into a heavily-armed corner of the globe, roiled by conflict, convulsed by civil strife and civil war, could do anything but inflame tensions and cost lives?

Yet Kerry’s State Department, in coordination with the Pentagon, has been content to oversee a U.S.-sanctioned flood of arms and military matériel heading into the region at a breakneck pace.  In December, the Defense Security Cooperation Agency (DSCA), which coordinates sales and transfers of military equipment, announced that it had approved the sale of more than 15,000 Raytheon-produced anti-tank missiles to Saudi Arabia under two  separate agreements worth a combined $1 billion.  Last month, potential deals to sell and lease Apache attack helicopters to the embattled government of Iraq were also made public, in addition to an agreement that would send the country $82 million worth of Hellfire missiles.  At about the same time, the DSCA notifiedCongress of a possible $270 million sale of F-16 fighters to the United Arab Emirates (UAE).  All of this was on top of a potential$600 million deal to train 6,000-8,000 Libyan military personnel and a prospective $150 million agreement for Marines to mentor members of the UAE’s Presidential Guard Command, both of which were announced in January.  And let’s not forget that, last month, Congress also turned on the spigot to allow automatic weapons and anti-tank rockets to flow to rebel fighters in -- wait for it -- Syria.

Of course, Muslim nations around the region aren’t alone in receiving U.S. support.  The U.S. also plies Israel, the only nuclear power in the Middle East, with copious amounts of aid.  Since World War II, the Jewish state has, in fact, been the largest beneficiary of U.S. foreign assistance, almost all of it military, according to the Congressional Research Service.  Yet the topic is barely covered in the U.S. 

http://www.tomdispatch.com/post/175804/tomgram%3A_chase_madar%2C_the_folly_of_arming_israel/#more 

                    In 2012 verklaarde de secretaris-generaal van de Verenigde Naties Ban Ki-moon:                                                                                                                                  

Many defense establishments now recognize that security means far more than protecting borders. Grave security concerns can arise as a result of demographic trends, chronic poverty, economic inequality, environmental degradation, pandemic diseases, organized crime, repressive governance and other developments no state can control alone. Arms can't address such concerns.

Yet there has been a troubling lag between recognizing these new security challenges, and launching new policies to address them. National budget priorities still tend to reflect the old paradigms. Massive military spending and new investments in modernizing nuclear weapons have left the world over-armed -- and peace under-funded. [...]

Let us dramatically cut spending on nuclear weapons, and invest instead in social and economic development, which serves the interests of all by expanding markets, reducing motivations for armed conflicts, and in giving citizens a stake in their common futures. Like nuclear disarmament and non-proliferation, such goals are essential for ensuring human security and a peaceful world for future generations. 

http://www.un.org/disarmament/up-date/20120830/ 

Terwijl de zogeheten 'politiek-literaire elite' in de polder naar een 'thuis' verlangt, accepteert ze de volgende feiten.

While the level of global military expenditure is today higher than ever, at an estimated $1738 billions per annum, many states fail to increase their foreign development aid to the UN target of 0.7% of GDP, and to tackle effectively their economic and social development challenges. To counter these imbalances, the International Peace Bureau advocates general reductions in excessive military spending and a shift of resources to projects addressing human needs, both domestic and international...

If civil society and its allies in government and parliamentary circles can make a convincing case for a profound shift in priorities, then resources made available by military sector cuts could constitute one of the most important ‘innovative mechanisms for development financing’. Such mechanisms will be essential in the coming years as the international community faces the growing challenge of finding sufficient resources to ensure human survival and security in the widest sense.  

The United Nations’ Office for Disarmament Affairs recently set up an exhibit at its New York headquarters entitled The World is Over-Armed and Peace is Under-funded.2 Using the figures of 2010, it juxtaposes global military expenditure and the UN budget. The comparisons are shocking: military spending was 12.7 times higher than the Official Development Assistance ($128 billion), 604 times higher than the regular UN budgets for Peace and Security, Development, Human Rights, Humanitarian Affairs and International Law ($2.7 bn), and 2508 times higher than the combined expenditures of the (UN) International Disarmament and Non-Proliferation Organizations3 ($0.65 billion).

This contrast offers a tell-tale comment on global priorities at a time of economic crisis hitting rich and poor alike. Indeed, the sums available for the arms industry and the wider economy of militarism are truly gigantic: not just for bombs and tanks and nuclear missiles, but for the salaries and pensions of millions of soldiers, for foreign and domestic bases, exercises, command and control systems, and a huge administrative architecture. The world is devoting more public money now to the military sector than the monstrous sums we spent at the height of the Cold War over 25 years ago. Meanwhile it is estimated that some 925 million people live in absolute poverty. 

http://ebco-beoc.org/sites/ebco-beoc.org/files/Opportunity%20Costs%20web.pdf

http://www.stopwapenhandel.org