De Mainstream Pers 64

The English were engaged in economic activities for hundreds of years before Adam Smith published his An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nation; all he did was provide English merchants with a rationalization for what they had always done and wanted to do more of. Laissez-faire (let [them] do), to them, meant the ability to engage in economic practices without being subjected to governmental restrictions and tariffs. Then, like today, merchants wanted the freedom to profiteer by buying cheap and selling dear. Merchants, then or now, have had little interest in abstruse economic theory unless its models promise greater profit.

Professor John Kozy.  Expendable People: Economics, a 'Murderous Science.' 29 oktober 2013. 
http://www.globalresearch.ca/expendable-people-economics-a-murderous-science/5355985 

In zijn boekbespreking getiteld ‘De Aftakeling van de democratie’ stelde NRC-redacteur en hoogleraar journalistiek Marc Chavannes dat ‘Democratie geen exportartikel meer [is]’ van de Verenigde Staten. De vraag is voor de hand liggend: wanneer was voor de Amerikaanse elite de verspreiding van ‘democratie’ een speerpunt van haar buitenlandse politiek? In elk geval niet rond 1900 toen de VS begon met de opbouw van een overzees imperium door met geweld zijn invloedssfeer uit te breiden tot Cuba en de Filippijnen, die tot dan toe Spaanse koloniën  waren geweest. De Amerikaan Mike Morey die ‘currently [is] working on a history of the African-American Twenty-fourth Infantry's service in the Philippine-American War, 1899-1902’ schreef juni 2013 daarover:

In a provocative essay, “Policing America’s Empire: The United States, The Philippines, and the Rise of the Surveillance State” (Madison, U. of Wisconsin Press, 2009), historian Alfred W. McCoy makes the case that the methods of the American national security state were conceived as a response to an all but forgotten war in the Philippines. In 1898, with the American victory over Spain in the Spanish-American War, Spain ceded the Philippines to the United States for $20 million. The Filipinos were determined to gain their independence and war broke out in Manila on Feb. 4, 1899. Brave as the Filipinos were, they were no match for America’s new machine guns, long-range artillery and very aggressive young men with repeating rifles. Only after 9 months and many costly defeats did the Filipino leadership convert to guerrilla tactics. The guerrilla phase of the war was far more damaging to the Americans and created alarm both in Washington and among the military leadership in the islands.

In order to prevail, the Americans resorted to increasingly harsh tactics, the concentration of civilians into camps where they died by the thousands of disease and malnutrition, the slaughter of livestock, destruction of crops, burning of villages, and summary execution marked by an untold number of atrocities. Military historians consider these operations masterpieces of counterinsurgency warfare; others liken them to the criminal bludgeoning of a weaker people into submission. In July 1902, President Roosevelt announced the war ended. The dates 1899 to 1902 are invariably attached to any history of the conflict, but serious historians of the subject know that the date Roosevelt appended was an arbitrary one, one created for home consumption. Two competing narratives, a rosy one for public consumption, the real one for the administration’s private information, continued for years. The cheerful reports arrived regularly in Washington while the Filipinos kept fighting and resisting. A British woman living in the islands, Mrs. Campbell Dauncey, wrote in 1905: “The Americans give out... that the Philippine Islands are completely pacified, and that the Filipinos love Americans and their rule. This ... is complete and utter humbug, for the country is honeycombed with insurrections and plots; the fighting has never ceased, and the natives loathe the Americans and their theories.“

This was the first time America had ever fought a war to suppress another peoples’ aspirations for independence. The problem they faced was not just winning the war militarily but in persuading the people they had defeated to accept American colonial rule. The period from the supposed end of hostilities in 1902 until the end of the decade marked a third phase of the war. The young officers who served in the Philippines represent the shift from the old frontier army of the Nineteenth Century to a modern Twentieth Century military. These men developed the techniques employed to gain full control over the Filipinos and in doing so they far outdid their colonial predecessors in developing police surveillance tactics. In the words of Alfred W. McCoy: “Despite certain strengths, none of these could match the synthesis of legal repression, incessant patrolling, and suffocating surveillance found in the colonial Philippines.”

The army created five integrated security agencies, a centralized telephone network, fingerprinting, photographic identification, and an index of police files of 200,000 alphabetized file cards with the means to collect, retrieve and analyze a vast amount of intelligence. They employed spies in ceaseless surveillance and used their powers to censor public discourse, infiltrate civil society, penetrate households, and monitor private mail. They applied military intelligence and data management to problems of political espionage and developed covert techniques of surveillance and penetration in a decade-long effort to coerce the Filipinos into submission. McCoy sums up their achievement:

"In the first decade of civil rule the colonial government covered the archipelago with a coercive apparatus that was invisible in its covert penetrations, omnivorous in its appetite for information, and enveloping in its omniscience. Regular regiments stood ready near the capital to quell any disturbance, constabulary companies crisscrossed remote hinterlands, and municipal police guarded town plazas and city streets. Armed resistance was met with mass slaughter as artillery and repeating rifles covered the ground with corpses. Nationalist agitation was contained through a suffocating surveillance, labor agitation was crushed by arbitrary arrests and agent provocateur operations. Within a decade this total information regime had pacified the Philippines."

He concludes: “The sum of this colonial experience thus played a seminal role in building Washington’s domestic counterintelligence apparatus and, more broadly, its earliest covert capacity.”

The Filipinos had the misfortune of taking on a modern western power with no guidebooks or models to aid them in their struggle. Not only were they savagely reduced to submission but were then subjected to a decade of indoctrination, the first victims of the incipient American surveillance state. Now, a century later, Americans are the subjects of their own creation in its ever more sophisticated manifestations. The trend does not bode well for those who value their privacy and their independence.

http://truth-out.org/news/item/17278-from-philippines-to-nsa-111-years-of-the-us-surveillance-state

Ik wil wat langer stilstaan bij Chavannes’ bewering dat de VS ‘democratie’ als ‘exportartikel’ zag, niet alleen omdat hij zowel hoogleraar journalistiek en NRC-redacteur is als opiniemaker bij de NOS en andere omroepen die zijn ‘kennis’ en ‘inzicht’ inhuren. Bovendien hebben we hier te maken met een hardnekkige, kennelijk onuitroeibare mythe. Bijna tien jaar geleden schreef ik met betrekking tot het massale Amerikaanse geweld in de Filippijnen:

Begin 1900 sprak de invloedrijke republikeinse senator Albert Beveridge het Congres toe over de noodzaak van ‘een Amerikaans Imperium… De Filippijnen zijn voor altijd van ons, “territorium dat eigendom is van de Verenigde Staten,” zoals de Grondwet het noemt. En net voorbij de Filippijnen liggen China’s onmetelijke markten. We zullen ons uit geen van beide terugtrekken.’ Natuurlijk werd dit expansionisme met hoogdravende woorden omkleed. Het was Amerika’s ‘manifest lot’ om over de andere volkeren te heersen, omdat ‘God een glorieuze geschiedenis aan Zijn uitverkoren volk heeft geschonken.’ Bovendien waren gekleurde volkeren volgens Washington niet in staat zichzelf te besturen, getuige de uitspraak van president William Howard Taft dat ‘onze kleine bruine broeders’ tenminste ‘vijftig tot honderd jaar’ onder de directe supervisie van de Amerikaanse elite moesten staan ‘om ook maar iets te kunnen ontwikkelen dat lijkt op de Angelsaksische politieke principes en vaardigheden.’ Maar de ware redenen waren economische, het telkens terugkerende kapitalistische probleem van de overproductie. De toenmalige president McKinley verwoordde dit zonder omwegen toen hij tijdens de grote depressie in de VS aan het eind van de negentiende eeuw verklaarde: ‘Wij hebben goed geld… maar wat we nodig hebben is nieuwe markten,’ omdat, zoals de invloedrijke voorzitter van de Senaats Commissie voor Buitenlandse Betrekkingen, Henry Cabot Lodge, hem nog eens duidelijk had gemaakt, de binnenlandse markten ‘niet voldoende zijn voor onze op volle toeren draaiende industrieën.’ Hoe loffelijk het koloniale streven ook mocht zijn van ‘de oudste democratie ter wereld’ dat ‘begrijpelijkerwijs… kopschuw [is] om zich… met huid en haar te binden aan een internationale rechtsorde,’ (de formulering is van VU-docent dr.  Govert Buijs), de Filippino's zelf hadden een volstrekt andere opvatting. Ze wilden onafhankelijkheid en een democratie en begrepen niets van de woorden van president Theodore Roosevelt dat ‘piraten en koppensnellers’ geen onafhankelijkheid en democratie nodig hadden en dat hun land als ‘springplank’ moest dienen voor de Chinese markt met zijn 400 miljoen potentiële klanten. 

Er brak een drie jaar durende guerrilla oorlog uit, die door de Amerikanen uitgevochten werd onder bevel van generaals die eerder hun sporen hadden verdiend bij het uitroeien van de Indianen en het opsluiten van de enkele overlevenden in reservaten. Een feit dat achteraf door dezelfde Roosevelt gerechtvaardigd werd met de opmerking dat ‘braakliggende ruimtes’ niet ‘gereserveerd moeten worden voor het gebruik van verspreid levende primitieve stammen, wier leven slechts een paar graden minder betekenisloos, smerig, en meedogenloos is dan dat van de wilde beesten met wie ze het gebied delen.’ Gezien Amerika’s ‘christelijke beschavingsoffensief’ in de wereld kon daar natuurlijk geen sprake van zijn. ‘Spreek zachtjes en draag een grote knuppel met je mee; dan kom je heel ver,’ zo vatte president Teddy Roosevelt het uitgangspunt van de Amerikaanse koloniale politiek kort maar krachtig samen. Hoe groot de knuppel was die de VS naar de Filippijnen meenam bleek uit de massale slachtpartij waarop de verovering uitliep. De officiële schattingen lopen uiteen van 200.000 vermoorde ‘kleine bruine broeders’ als gevolg van de directe oorlogshandelingen tot in totaal 1 miljoen dode Filippino’s, die door de onvoorstelbare verwoestingen massaal crepeerden. Tijdens de genocide vroeg Mark Twain zich in een van zijn vele ‘anti-imperialistische’ en na zijn overlijden zwaar gecensureerde essays sarcastisch af of ‘het zo zou kunnen zijn dat er twee soort beschavingen bestaan –één voor binnenlandse consumptie en één voor de heidense markt?’ Slechts één voorbeeld: tijdens de zogeheten ‘pacificatie’ van het eiland Samar kreeg majoor Littletown Waller van generaal Smith opdracht weerloze Filippino’s dood te schieten omdat ‘er geen tijd was om mensen gevangen te nemen,’ en dat van Samar ‘een barre woestenij’ moest worden gemaakt. Toen Waller aan Smith vroeg hoe oud een slachtoffer moest zijn om te kunnen worden gedood, antwoordde de bevelhebber en veteraan van de slachting bij Wounded Knee: ‘Alles boven de tien.”’ De correspondent in Manilla van de Philadelphia Ledger berichtte in november 1901: ‘Onze mannen zijn meedogenloos geweest, hebben… mannen, vrouwen, kinderen en gevangenen uitgeroeid… vanuit het heersende denkbeeld dat de Filippijn als zodanig niet veel beter was dan een hond… Onze soldaten hebben zout water in mannen gepompt om hen te dwingen te praten, en hebben mensen die zich met hun handen omhoog vrijwillig hadden overgegeven gevangen genomen om ze een uur later zonder een flintertje bewijs… op een brug op te stellen en hen één voor één dood te schieten… als voorbeeld voor degenen die hun met kogels doorzeefde lijken zouden vinden.’ 

http://home.planet.nl/~houck006/filosofie.html 

Na de genocidale strijd tegen de Indianen was de bevolking van de Filippijnen aan de beurt., aangezien het Amerikaans expansionisme onverzadigbaar bleek. Mark Twain schreef naar aanleiding daarvan op 15 oktober 1900 in The New York Herald:

'I have seen that we do not intend to free, but to subjugate the people of the Philippines. We have gone to conquer, not to redeem… And so I am an anti-imperialist. I am opposed to having the [American] eagle put its talons on any other land.’

Between the years 1899 and 1913 the United States of America wrote the darkest pages of its history. The invasion of the Philippines for no other reason than acquiring imperial possessions, prompted a fierce reaction of the Filipino people. 126,000 American soldiers were brought in to quell the resistance. As a result, 400,000 Filipino “insurrectos” died under the American fire and one million Filipino civilians died because of the hardship, mass killings and scorched earth tactics carried out by the Americans.

In total the American war against a peaceful people who fairly ignored the existence of the Americans until their arrival wiped out 1/6 of the population of the country. One hundred years have passed. Isn’t it high time that the USA army, Congress and Government apologised for the horrendous crimes and monstruous sufferings that inflicted upon the peoples of Filipinas?

The first Filipino scholar to make a thorough documentation of the carnage is the late Luzviminda Francisco in her contribution to The Philippines: The End of An Illusion (London, 1973).

This fact is not even mentioned in the tiny paragraph or so in most U.S. history textbooks. Stanley Karnow’s In Our Image (1989), the acclaimed history of this intervention, quotes the figure of 200,000 Filipinos killed in outright fighting. Among historians, only Howard Zinn and Gabriel Kolko have dwelt on the 'genocidal' character of the catastrophe. Kolko, in his magisterial Main Currents in Modern American History (1976), reflects on the context of the mass murder:

'Violence reached a crescendo against the Indian after the Civil War and found a yet bloodier manifestation during the protracted conquest of the Philippines from 1898 until well into the next decade, when anywhere from 200,000 to 600,000 Filipinos were killed in an orgy of racist slaughter that evoked much congratulation and approval…'

Zinn’s A People’s History of the United States (1980) cites 300,000 Filipinos killed in Batangas alone, while William Pomeroy’s American Neo-Colonialism (1970) cites 600,000 Filipinos dead in Luzon alone by 1902. The actual figure of 1.4 million covers the period from 1899 to 1905 when resistance by the Filipino revolutionary forces mutated from outright combat in battle to guerilla skirmishes; it doesn’t include the thousands of Moros (Filipino Muslims) killed in the first two decades of U.S. colonial domination.”

Mark Twain

October 15, 1900
The New York Herald

'We have pacified some thousands of the islanders and buried them; destroyed their fields; burned their villages, and turned their widows and orphans out-of-doors; furnished heartbreak by exile to some dozens of disagreeable patriots; subjugated the remaining ten millions by Benevolent Assimilation, which is the pious new name of the musket; we have acquired property in the three hundred concubines and other slaves of our business partner, the Sultan of Sulu, and hoisted our protecting flag over that swag. And so, by these providences of god — and the phrase is the government’s, not mine — we are a World Power.'

http://espressostalinist.wordpress.com/genocide/philippine-american-war/

Kortom, van ‘democratie’ als ‘exportartikel’ was geen enkele sprake in het begin van de twintigste eeuw. Als expansionistische blanke christelijke mogendheid was de buitenlandse politiek van de VS er juist op gericht een zo groot mogelijk deel van de Europese koloniale erfenis in beslag te nemen. Trouwens ook in negentiende eeuw was dit het geval, zoals iedere onafhankelijke journalist weet:

De Monroedoctrine was een beginsel in de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten vanaf de 19e eeuw. De term is ontleend aan een speech die de Amerikaanse president James Monroe in 1823 hield voor het Amerikaans Congres. Monroe verklaarde elke vorm van Europese bemoeienis op het Westelijk halfrond taboe… Monroe hoopte met het verbod op interventie een stokje te steken voor Europese pogingen om het Amerikaanse expansieproces te saboteren.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Monroedoctrine 

Een van de directe gevolgen was dat de economische en politieke elite in de VS heel Latijns Amerika als haar wingewest beschouwde. Sterker nog, nadat de Mexicaanse bevolking, na eeuwen Spaanse onderdrukking, in 1821 hun onafhankelijkheid hadden bevochten in een bloedige strijd die ‘started as an idealistic peasants' rebellion against their colonial masters,’ lokte de VS 25 jaar later een oorlog met Mexico uit om de helft van het land Amerikaans grondgebied te kunnen maken. Dat niet de totale oppervlakte van Mexico werd geconfisqueerd was omdat de blanke Amerikanen geen ‘spics’ als landgenoten wilden. Bovendien hadden ze al genoeg zwarte slaven om het zware en vuile werk te doen. Even wat simpele feiten voor de Makkianen.  In A Nutshell:

The Mexican-American War was the first American military conflict fought entirely on foreign soil and the first to be closely chronicled by the press. The war ended with American victory and a treaty that increased the nation's size by more than half a million square miles. The subsequent diplomatic settlement of a controversy over the boundaries of the Oregon Territory added another quarter million square miles, creating a transcontinental nation-state. This rapid expansion of the nation's land area, coupled with dramatic military successes and developments in transportation (the railroad) and communication (the telegraph and the postal system), fueled theories of Anglo-Saxon supremacy that fused with national pride to produce Manifest Destiny, the conviction that white Americans were divinely ordained to dominate the continent, from sea to shining sea.

http://www.shmoop.com/manifest-destiny-mexican-american-war/   

Texas is included, Mexico lost more than half of its national territory to the USA between 1836 and 1848. After the bloody war, Mexico was in ruins physically, economically, politically and socially. Many peasant groups took advantage of the chaos of war to lead uprisings all over the country: the worst was in Yucatan, where hundreds of thousands of people were killed. http://latinamericanhistory.about.com/od/Mexican-AmericanWar/a/The-Mexican-American-War.htm 

Kortom, ook in de negentiende eeuw was het veroveren van land een speerpunt in de buitenlandse politiek van Washington en zeker niet het verspreiden van ‘democratie.’ Overigens hadden in het begin vrouwen, zwarte slaven, Indianen en arme blanken geen stemrecht. Ondanks al deze feiten wil het bij de Makkianen niet echt doordringen dat het Amerikaanse expansionisme net als het Europese kolonialisme niet gebaseerd was en is op het verlangen de 'democratie' te verspreiden, maar op een combinatie van racisme, kapitalistische noodzaak, en een alles overheersend superioriteitsgevoel. Dit moeten we in gedachten houden aangezien Geert Mak in 2012 na het verschijnen van zijn ‘Amerika’ boek tegenover Vrij Nederland beweerde dat ‘De Amerikanen ook wel reden [hadden] om zichzelf de uitverkoren natie te vinden, het land was een paradijselijk land.’ Een van de meest ‘paradijselijke’ gebieden van ‘de uitverkoren natie’ is Hawaii. Hoe is dit uiteindelijk Amerikaans grondgebied kunnen worden? Welnu het begon als volgt:

In 1893, Queen Liliʻuokalani announced plans for a new constitution. On January 14, 1893, a group of mostly Euro-American business leaders and residents formed a Committee of Safety to overthrow the Kingdom and seek annexation by the United States. United States Government Minister John L. Stevens, responding to a request from the Committee of Safety, summoned a company of U.S. Marines. As one historian noted, the presence of these troops effectively made it impossible for the monarchy to protect itself.

Overthrow of 1893—the Republic of Hawaii (1894–1898)

In January 1893, Queen Liliʻuokalani was overthrown and replaced by a Provisional Government composed of members of the Committee of Safety. Controversy filled the following years as the queen tried to re-establish her throne. The administration of President Grover Cleveland commissioned the Blount Report, which concluded that the removal of Liliʻuokalani was illegal. The U.S. government first demanded that Queen Liliʻuokalani be reinstated, but the Provisional Government refused. Congress followed with another investigation, and submitted the Morgan Report on February 26, 1894, which found all parties (including Minister Stevens) with the exception of the queen "not guilty" from any responsibility for the overthrow. The accuracy and impartiality of both the Blount and Morgan reports has been questioned by partisans on both sides of the debate over the events of 1893.

In 1993, a joint Apology Resolution regarding the overthrow was passed by Congress and signed by President Clinton, apologizing for the overthrow of the Hawaiian Kingdom.

http://en.wikipedia.org/wiki/Hawaii 

Deze geschiedenis verzwijgen de Makkianen omdat het niet in hun ideologisch raamwerk past. Daarin past wel de bewering dat ‘democratie’ een ‘exportartikel’ van de VS was, hetgeen verklaart waarom de werkelijkheid moet worden verzwegen. Tot nu toe hebben we gezien dat in de negentiende en begin twintigste eeuw 'democratie' geen  Amerikaans 'exportartikel' was. Integendeel. Morgen zal ik proberen aan te tonen dat dit ook niet opging voor de periode na 1945. Ik vrees dat ook professor Chavannes, ondanks het feit dat hij meer dan 5 jaar NRC-correspondent in de VS is geweest, heeft verzuimd de Amerikaanse geschiedenis serieus te bestuderen.

Marc Chavannes: 'Democratie is geen exportartikel meer. Dat was wel anders toen de Verenigde Staten in 2003 met het gelijk van de zendeling Irak binnenvielen en dictator Saddam verwijderden.'