Heleen Mees van de NRC 28

Vier jaar geleden schreef ik het volgende:

Tegenover Trouw zei Heleen Mees over haar middelbare schooltijd:

‘Ik was erg in mezelf gekeerd. Toen ik een jaar of vijftien was, zei een jongen tegen mij dat ik een weirdo was. Ik wist niet precies wat het woord betekende, maar ik had toch het idee dat hij gelijk had.’

Het gekke bij mensen als Mees is dat ze ongewild zo eerlijk zijn; voortdurend willen ze ons iets over zichzelf vertellen, over hun verloren liefde, over hun meest intieme verlangens, over hun grootste angsten. Ze zijn de hele tijd met zichzelf bezig, met hun plaats in een ontzielde maatschappij en met de pikorde. Ze schreeuwen het als het ware uit. Ze zijn permanent in verwarring en hebben daarom ‘alleen nog een cause nodig,’ zoals ze in het Trouw-interview verklaarde. Een ‘doel’ dat hun bestaan betekenis en een identiteit geeft die koste wat kost in stand moet worden gehouden. Het is voor hen een kwestie van leven of dood, identiteit of geen identiteit.

http://stanvanhoucke.blogspot.it/2009/04/heleen-mees-van-de-nrc-7.html

Er zijn er meer die Heleen Mees een ‘weirdo’ vinden, oftewel een 'zonderling persoon,' een‘griezel.’  Dat moet haar niet alleen pijn hebben gedaan als puber die voor alles geaccepteerd wil worden, maar ze zal het ook als een hindernis hebben ervaren toen ze een carriëre begon na te streven. Zoals de Volkskrant onlangs vaststelde: ‘ze wil zich bewijzen,' allereerst natuurlijk om duidelijk te maken dat ze absoluut geen gemarginaliseerde ‘weirdo’ is, maar iemand die wel degelijk meetelt. Ik moest hieraan denken toen ik een paar dagen geleden de volgende reactie ontving:

Anoniem heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Heleen Mees van de NRC 2" achtergelaten:

Mevrouw Heleen heet geen Mees, maar Nijkamp. Zij heeft zelf meer dan eens gezegd dat zij in 2002 in New York haar naam voor $50 heeft laten veranderen in Mees (o.a. in VN, 2009). Zij heeft in 2012 aan de ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente Hengelo verzocht in het Geboorteregister te vermelden dat haar geslachtsnaam (= familienaam) nu ‘Mees’ is. Nadat deze dat geweigerd had heeft zij de Rechtbank Almelo verzocht om te bepalen dat de naam ‘Mees' in de Nederlandse registers kan/moet worden vermeld als haar geslachtsnaam. De Rechtbank heeft dat verzoek afgewezen bij beschikking van 26 september 2012 (www.rechtspraak.nl, LJN BX8810). Deze is weliswaar geanonimiseerd gepubliceerd, maar volstrekt duidelijk is dat het Nijkamp betreft. Het gaat namelijk over een vrouw met Nederlandse nationaliteit, geboren in Hengelo in 1968, die haar nieuwe naam reeds geruime tijd gebruikt in het dagelijks leven en in het maatschappelijk verkeer en die onder deze naam een zekere bekendheid heeft opgebouwd. Verder gaat het over een ‘order’ van de de Civil Court of the City of New York “granting leave to change name from [X] to [Y]”, lees: from Nijkamp to Mees. Het verzoek daarvoor moet wat eerder ingediend zijn, dus in 2002. Dit is ongetwijfeld Nijkamp.

De Rechtbank Almelo heeft het verzoek afgewezen op grond van de Nederlandse en internationale regels van familierecht. Nederlanders kunnen hun geslachtsnaam namelijk alleen gewijzigd krijgen door een verzoek aan de Koning (in de praktijk het ministerie van Justitie). Dat kan op een beperkt aantal gronden gebaseerd worden en die zijn geen van alle op Nijkamp van toepassing. De rechtbank nam in aanmerking dat Nijkamp welbewust en op eigen verzoek haar geslachtsnaam in de Verenigde Staten heeft laten wijzigen. Zij uit haar begrip ervoor dat Nijkamp niet met twee namen geregistreerd wenst te staan, maar merkt op dat deze discrepantie door Nijkamp zelf is veroorzaakt. In de burgerlijke stand en in haar paspoort staat nog steeds Nijkamp, haar echte geslachtsnaam. De U-bocht via New York is mislukt.

Geplaatst door Anoniem op stan van houcke op 15 juli 2013 21:04:00 CEST

Op zoek naar een nieuwe geleende identiteit moest ook haar naam worden veranderd. In een neoliberale maatschappij, waarin de mens van zichzelf en de medemens is vervreemd geraakt, wisselt de consument permanent van identiteit, dat wil zeggen: uiterlijk, niet qua karakter. Bij de meest ontzielden is geen enkele vorm meer authetiek. Alles is aangeleerd. gekocht, imitatie, van kleding tot het interieur van de eigen woning. Men kan zelfs een andere naam kopen, althans zo dacht Nijkamp c.q. Mees. In een virtuele werkelijkheid, bepaald door geld, is niets meer bestendig. Dat besefte F. Scott Fitzgerald al in 1925 toen hij Jay Gatsby schiep, de hoofdpersoon van The Great Gatsby, die zijn naam veranderde en dacht dat hij met geld een verloren liefde kon terugkopen, maar dit tenslotte met de dood moest bekopen. Ook bij hem gold de eigenliefde, de begeerte, het onverzadigbare egoisme als enige drijfveer achter de kapitalistische Amerikaanse Droom. Het is ook niet verwonderlijk dat Heleen Nijkamp c.q. Mees in het financiele centrum van de wereld terecht kwam en daar een affaire begon met een vooraanstaande neoliberale bankster. Hij zou de kroon op haar loopbaan zijn, een financiele hoofdaap die haar zowel aanzien als een kind zou geven op het moment dat zij als vrouw op leeftijd besefte dat de onverbiddelijke tand des tijds ook bij haar verwoestende sporen begon achter te laten. Ze zou het beste van twee werelden hebben bereikt, het imago van een power feministe die was doorgedrongen tot de hoogst haalbare kringen voor een provinciaals meisje uit een kleinburgerlijk milieu, en daarnaast zou ze moeder kunnen spelen wat haar imago alleen nog maar zou hebben vergroot. Maar toen de getrouwde topeconoom Willem Buiter de relatie verbrak, vernietigde hij in één klap de identiteit die ze dacht te kunnen verwerven. Vanaf het allereerste begin ging het haar niet om liefde, maar om identiteit, een weliswaar valse identiteit, niet meer dan een masker, maar toch een identiteit die haar naar de top zou voeren. En voor hem was het hooguit seksuele lust. Zijn echtgenote doceerde in Londen, en had trouwens wel wat anders aan haar hoofd dan het bevredigen van een nagenoeg bejaarde ijdeltuit. Mees kreeg niet de gedroomde toegang tot een wereld vol intriges en glamour aan het hof van de bancaire gangsters die vandaag de dag de wereld in hun greep houden. Maar net zo min als ze haar officiele naam mocht veranderen, mocht ze van het milieu van Buiter haar identiteit veranderen. 

Om dit nog eens op een keiharde manier duidelijk te maken liet men de voor Mees meest beschadigende e-mails van haar uitlekken, want vergeet niet: die kringen zijn absoluut genadeloos. Deze sociopaten houden met hun machtslust een wereld in stand waar slechts een paar honderd miljardairs evenveel bezitten als 3 miljard straatarme bewoners op aarde, en ze doen er alles aan om te voorkomen dat hierin een enkele wezenlijke verandering komt. Om in die kringen werkelijk geaccepteerd te worden dient men even a-sociaal, grof en meedogenloos te zijn als Buiter cum suis. Dat Nijkamp c.q. Mees dit nooit begrepen heeft is tekenend voor het feit dat ze een ‘weirdo’ is gebleven, want elk zinnig mens zou na een half uur al beseft hebben wat voor soort mensen er tegenover hem of haar zat. Met het onnozele voorstel om zijn ‘ballen’ te ‘likken’ redt men het niet in dat wereldje, want Buiter’s ‘ballen’ worden de hele dag al gelikt door medewerkers in zijn hofhouding die bij de hoofdaap in het gevlei willen komen. Ik raad Mees aan de oude BBC-serie over de zes echtgenotes van Hendrik de Achtste nauwkeurig te bekijken. De rol die Mees speelt wordt al eeuwenlang door vrouwen van hoofdapen gespeeld. In het geval van Hendrik kostte het sommigen van zijn echtgenotes hun hoofd. Wat dat betreft heeft Nijkamp nog mazzel gehad. Zij leeft nog. Laat het een les zijn. En mocht ze een echte ‘cause’ in haar leven zoeken, laat ze dan een vernietigend boek schrijven over de mores in het milieu der sociopaten en psychopaten die onze wereld aan het vernietigen zijn.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Six_Wives_of_Henry_VIII_(TV_series)