zaterdag 6 april 2013

Folkert Jensma van de NRC 7

Iraq-Halliburton

Op 16 februari 2013 liet de jurist en NRC-opiniemaker Folkert Jensma zijn lezerspubliek het volgende weten:

Tot hoever kun je de beginselen van de rechtsstaat oprekken voordat het ongeloofwaardig wordt? De kroongetuige kreeg een beloning die vermoedelijk tot 1,4 miljoen euro oploopt en een relatief beperkte celstraf van 8 jaar. Deze Peter la S. is al op vrije voeten en zit vermoedelijk ergens in de zon zijn centen te tellen...  Wie tonnen schenkt aan een moordenaar en tegelijk beweert dat criminelen moeten worden ‘geplukt’, is niet erg consequent, om het zachtjes uit te drukken. 

Jensma heeft volledig gelijk. Nu gaat het mij niet om deze rechtzaak waarvan de consequenties betrekkelijk lokaal bleven, beperkt tot de grenzen van het polderland, maar het gaat mij hier om een zaak die vele honderdduizenden doden heeft veroorzaakt, en groot leed toebracht aan een soevereine staat. De vraag daarbij is inderdaad: 

Tot hoever kun je de beginselen van de rechtsstaat oprekken voordat het ongeloofwaardig wordt?

Ik bedoel, onder het hoofdredacteurschap van Folkert Jensma adviseerde de NRC op 20 maart 2003, de dag dat de illegale inval in Irak begon, het volgende:

Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.

Met andere woorden, Jensma is verantwoordelijk voor een oproep om niet alleen door een agressieoorlog het internationaal recht ernstig te schenden, maar heeft daarmee ook 'de beginselen van de rechtsstaat' zover opgerokken dat ze 'ongeloofwaardig' werden en, erger nog, fundamenteel werden geschonden. Een rechtstaat dient immers internationale verdragen en rechtregels te respecteren.

Het gevolg is geweest dat onder andere de Amerikaanse staat moordenaars  en grote concerns niet enkele 'tonnen' schonk, maar vele miljarden tot biljoenen aan toe, overigens zonder dat ook maar iemand veroordeeld werd voor dit 'niet erg consequente' politieke besluit 'om het zachtjes uit te drukken.' De boeven gingen vrijuit, van oliemaatschappijen tot wapenfabrikanten en iedereen die hieraan gelieerd is, onder wie politici als voormalig vice-president Dick Cheney. http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie2.html

The 25 Most Vicious Iraq War Profiteers

The Iraq war is many things to different people. It is called a strategic blunder and a monstrous injustice and sometimes even a patriotic mission, much to the chagrin of rational human beings. For many big companies, however, the war is something far different: a lucrative cash-cow. The years-long, ongoing military effort has resurrected fears of the so-called “military-industrial complex.” Media pundits are outraged at private companies scooping up huge, no-questions-asked contracts to manufacture weapons, rebuild infrastructure, or anything else the government deems necessary to win (or plant its flag in Iraq). No matter what your stance on the war, it pays to know where your tax dollars are being spent.
Following is a detailed rundown of the 25 companies squeezing the most profit from this controversial conflict.
Nu mijn vraag: beste collega Jensma, 
Tot hoever kun jij de beginselen van de rechtsstaat oprekken voordat het ongeloofwaardig wordt?

Ik zal je antwoord met plezier  integraal plaatsen. En als je weigert in te gaan op dit verzoek dan moet ik opnieuw constateren dat jij als jurist, journalist en burger weinig respect hebt voor onze democratische rechtstaat of datgene wat er voor doorgaat. En dan is mijn advies om in godsnaam op te houden met anderen de maat te nemen. 

Onmiddellijk na het aantreden van de regering Bush publiceerde de Amerikaanse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen het rapport 'Strategische Energie Politiek voor de 21ste Eeuw,' waarin wordt aangedrongen op militaire interventies om de olie en gasvoorziening veilig te stellen. Gewezen wordt op het feit dat de Amerikaanse olievoorraden uitgeput raken en het eind van goedkope olie al in zicht is. De raad adviseert de president om het Pentagon zitting te laten nemen in de National Energy Development Group. Precies twee maanden na de aanslagen van 11 september spelde de Economist het allemaal nog eens een keer uit. Het tijdschrift voor het internationale zakenleven verscheen met een coverstory onder de titel 'Verslaafd aan olie, een gevaarlijke verslaving,' waarin beschreven wordt hoe Osama bin Laden ooit eens opgemerkt had dat olie 144 dollar per vat zou moeten kosten, meer dan vier keer zo hoog als de huidige prijs, wat al als extreem duur wordt gezien. In het artikel stelt de Economist: 'Een paar jaar geleden publiceerde de leider van de Al Qaida terroristen een nauwelijks opgemerkte proclamatie over energiepolitiek. Daarin beschuldigde hij de Verenigde Staten van "de grootste diefstal in de geschiedenis" door zijn militaire aanwezigheid in Saoedi Arabie te gebruiken om de olieprijzen laag te houden. In zijn opinie is die diefstal opgelopen tot een bedrag van 36 biljoen dollar. Hij stelde dat Amerika iedere moslim ter wereld nu 30.000 dollar schuldig is, een bedrag dat steeds verder oploopt… Amerika ging er tot nu toe vanuit dat als een vijandige groepering of regime de olievelden in het Midden Oosten overnam, het dan zijn troepen zou sturen om de onruststokers te verpletteren om op die manier de olie te beschermen. Maar op dit moment zouden die terroristen nucleaire wapens kunnen hebben die ze tegen de Amerikanen inzetten of tegen de olievelden zelf.' Daarbij speelt nog een zaak. 'Omdat de wereld zo afhankelijk blijft van olie… kan het geen enkele verstoring in de bevoorrading dulden. En de mogelijkheid van een dergelijke bevoorradingsschok is in de komende paar decennia groot.' Op dit moment schommelt het aandeel van OPEC in de wereldwijde olie export rond de veertig procent. Om de prijs relatief hoog te houden pompt Saoedi Arabie, de grootste producent, aanzienlijk minder op dan het zou kunnen. 'Aangezien de wereld doorgaat met het uitputten van de olie uit niet-OPEC landen zal het [OPEC] aandeel dramatisch stijgen - en parallel daaraan, de macht over de markt van die regimes in het Midden Oosten. Deze dreiging is met name acuut voor de Verenigde Staten, dat tegelijkertijd de grootste olieverslinder is en de facto garant staat voor de oliebevoorrading van zijn bondgenoten… Zelfs korte termijn verstoringen kunnen de wereldeconomie totaal verwoesten… De opzienbarende golf van olievondsten in de jaren zestig en zeventig in niet-OPEC landen in de Noordzee, Alaska en andere plaatsen heeft geholpen als tegenwicht voor de OPEC macht om de prijs te bepalen. Maar deze grote olievelden staan op het punt… van snelle afname. In de Noordzee bijvoorbeeld zijn de meeste grote velden nu voor zeventig tot negentig procent uitgeput… Het beroep op OPEC zal de komende twintig jaar dramatisch stijgen,' aldus de Economist. Vandaar dat al vanaf het begin van de jaren negentig in officiële Amerikaanse uitspraken en overheidsrapporten aangedrongen wordt om zo nodig met militair geweld de heerschappij over de olie te herstellen. 

Pas na het aantreden van de regering Bush werden deze dringende oproepen in praktische politiek omgezet. En dat is niet verwonderlijk. Het publiek en privé belang vielen nu volledig samen. Na het bekend worden van de samenstelling van de nieuwe Amerikaanse regering concludeerde het vaktijdschrift 'Oil & Gas Journal': 'Gezien vanuit het perspectief van de [olie] industrie, kan de casting van de hoofdrollen niet beter zijn.' President Bush komt net als zijn vader uit de olie industrie, vice-president Cheney was directeur van Halliburton, 's werelds grootste olie dienstverleningsmaatschappij. Condoleezza Rice, de Nationale Veiligheids Adviseur was een directeur van Chevron. Als afscheidscadeau werd onder andere een supertanker naar haar vernoemd, de minister van Handel Don Evans was een directeur van de oliemaatschappij Tom Brown Inc., en van Sharp Drilling, een aannemersconcern dat voor oliemaatschappijen werkt. Gale Norton, minister van Binnenlandse Zaken was bedrijfsadvocate en vurig pleitbezorgster van olieboringen in beschermde natuurgebieden, minister van Energie, Spencer Abraham toonde zich als senator tegenstander van maatregelen om olie verslindende luxe terreinwagens aan bepaalde regels te binden. Daarnaast was hij voorstander van het bezuinigen op onderzoek naar duurzame energie en was hij voor het afschaffen van de federale belasting op benzine. Hoewel het Amerikaanse bedrijfsleven altijd al politici kocht, was ditmaal vooral de olie en energiesector succesvol. Zo was het door grootschalige corruptie failliet gegane energieconcern Enron de grootste financier van de politieke ambities van het koppel Bush/Cheney. Dat het om grote bedragen gaat blijkt wel uit het feit dat Halliburton sinds 1992 meer dan 1,6 miljard dollar in verkiezingscampagnes van Congresleden investeerde. Tijdens zijn vijfjarig directeurschap van deze maatschappij ontving vice president Cheney 45 miljoen dollar aan honorarium en aandelen. Daarnaast ontving hij als afscheidsgift twintig miljoen dollar in de vorm van extra aandelen in dit oliedienstverleningsbedrijf, waardoor zijn persoonlijk vermogen direct gekoppeld is aan de stijging of daling van de aandelenkoersen van Halliburton, dat nog in 1998 voor 23 miljoen dollar werkzaamheden uitvoerde voor het regime van Saddam Hoessein. In een tijd dus dat de Verenigde Staten in het kader van de sancties de uitvoer van bijvoorbeeld medicijnen naar Irak saboteerde. Na het verdrijven van de dictator zullen de investeringen verveelvoudigen in verband met de wederopbouw van de Irakese olie industrie. Hetzelfde persoonlijke belang heeft ook Bush junior, die aandelen bezit in de wapenfabrikant General Electric, de oliemaatschappijen ExxonMobil, Pennzoil en Tom Brown Inc.. Vooral 's werelds grootste olieconcern ExxonMobil zal na de regimewisseling naar verwachting miljardenconcessies in de wacht slepen. De aandelenkoersen van deze concerns zullen zodoende stijgen en daarmee de winstuitkeringen aan de Amerikaanse president en vice president. 

Kenmerkend is dat de familie Bush nooit kieskeurig is geweest bij het vermeerderen van hun bezit. De grootvader van de huidige president, de bankier Prescot Bush, werd in 1942 door de toenmalige regering van de Verenigde Staten juridisch aangepakt vanwege financiële transacties met de nazi's, drie van zijn bankondernemingen werden daarbij geconfisceerd. Na de oorlog slaagde hij er als senator in een wet te torpederen waarbij natuurlijke hulpbronnen onder de zeebodem genationaliseerd zouden worden. Intussen had zijn zoon, de eerste Bush die president zou worden, met geld van Wall Street bankiers, een oliebedrijf opgericht, Zapata Oil, dat op zee olie begon te boren. Een decennium later werd hij, financieel gesteund door oliemaatschappijen, tot Congreslid gekozen en nog weer later tot president. Op zijn beurt stichtte zoon George met geld van dezelfde Wall Street connecties een eigen oliebedrijf, Arbusto Energy, dat al snel in financiële moeilijkheden raakte. Een New Yorkse investeerder schoot hem financieel te hulp en de naam van het bedrijf werd veranderd in Bush Exploratie, dat beter klonk nu zijn vader vice-president was. Maar opnieuw raakte het in financiële problemen. Bush Exploratie fuseerde, Bush junior kreeg zestien procent van de aandelen en het pro forma voorzitterschap van de raad van bestuur. Onlangs verklaarde tegenover de BBC de Saoedische sjeik Yamani, een kwart eeuw lang de leidende autoriteit binnen OPEC, dat Bush senior in 1986, toen de olieprijs fors was gezakt, de Saoedische regering verzocht om minder op te pompen opdat de prijs zou stijgen. Maar zelfs die steun voor zijn zoon hielp niet, want opnieuw dreigde een faillissement. Ditmaal werd hij van de ondergang gered doordat Harken Energy, een middelgroot bedrijf van een New Yorkse advocaat, het bedrijf opkocht. Bush junior kreeg een fors pakket aandelen en werd tot lid van de raad van bestuur benoemd, zodat junior als een soort visitekaartje kon functioneren. Hoe voortreffelijk die zet was, bleek drie jaar later, toen tijdens het presidentschap van Bush senior de regering van Bahrein plotseling de onderhandelingen met het olieconcern Amoco verbrak en de concessie om voor de kust naar olie te boren aan Harken Energy gaf, terwijl het nooit eerder op zee had geboord en bovendien nooit buiten het zuiden van de Verenigde Staten werkzaam was geweest. Dankzij bemiddeling van het ministerie van Buitenlandse Zaken en de door Bush senior pas benoemde Amerikaanse ambassadeur in Bahrein kreeg Harken een miljardencontract in handen. Binnen enkele weken schoten de aandelen van Bush juniors oliebedrijf met 22 procent omhoog, waardoor hij als snel multimiljonair werd. Nu hij zijn eigen kapitaal had vergaard was het tijd voor een politieke carrière, daarbij bijgestaan door zijn vriend en huidige minister van Handel, Don Evans, die het verkiezingsfonds beheerde. Met financiële steun van zijn olieconnecties werd junior tot tweemaal toe gouverneur van Texas, inmiddels de meest vervuilde staat van het land. Het staat bovenaan wat betreft uitstoot van kankerverwekkende chemicaliën en van kooldioxide. De hoofdstad Houston, het hoofdkwartier van de Amerikaanse olie en petrochemische industrie, is een ecologisch rampgebied genoemd. Het water van meer dan tienduizend kilometer aan Texaanse rivieren is volgens federale normen ernstig vervuild. Toen in 1999 de olieprijzen daalden forceerde gouverneur Bush een belastingverlaging voor de olie- en gasproducenten. Dankzij mazen in de wet hoeven industriële complexen zich niet te houden aan maatregelen op het gebied van de luchtverontreiniging. Ondertussen wist junior de controle op waterverontreiniging drastisch te beperken en slaagde hij erin zijn olievrienden te benoemen op vitale posten, waaronder de Texaanse Milieu Beschermings Dienst. 

September 2000 concludeerde de door -onder andere- Cheney, Rumsfeld en Wolfowitz opgerichte denktank 'Project voor de Nieuwe Amerikaanse Eeuw' dat 'hoewel het onopgeloste conflict met Irak een onmiddellijke rechtvaardiging verschaft, overstijgt de noodzaak van een aanzienlijke Amerikaanse militaire aanwezigheid in de Golf het vraagstuk van het regime van Saddam Hoessein.' Zoals uit deze woorden blijkt gaat het niet in de eerste plaats om Irak. In feite draait het om Saoedi Arabie, de grootste producent binnen OPEC, die de olieprijs bepaalt. Onlangs stelde Michael Renner, olie-expert van het in Washington gevestigde World Watch Institute het aldus: 'De heerschappij over de Irakese olie zal de Verenigde Staten in staat stellen de Saoedische invloed op de oliepolitiek te verminderen en Washington een enorme macht over de wereld oliemarkt geven.' Zodra de Irakese olie industrie op volle toeren draait zal 'Saoedi Arabie niet langer meer de dominante producent zijn, die eigenhandig de oliemarkt kan beïnvloeden… Het openen van de Irakese oliekraan zal de wereld overspoelen en prijzen aanzienlijk omlaag drijven.' Sinds het herenakkoord van 1945 over de olie tussen president Roosevelt en de Saoedische koning Ibn Saoed is de situatie in de wereld ingrijpend veranderd. Zelfs in het conservatieve Saoedi Arabie, waar het aantal inwoners de afgelopen dertig jaar is verviervoudigd tot meer dan 21 miljoen mensen. Rond de zestig procent van de bevolking is nu jonger dan twintig jaar oud. Het officiële werkloosheidscijfer is vijftien procent, maar onofficieel bedraagt het meer dan 25 procent. De helft van de academici is afgestudeerd in een islam studie en bezit dus kennis die nutteloos is voor het opbouwen van een moderne economie. Het koninkrijk telt 7000 prinsen en de corruptie onder de elite is bijzonder hoog. De olie opbrengsten zijn gedaald van 227 miljard dollar in 1981 naar 31 miljard dollar vijf jaar later en zijn sindsdien op hetzelfde niveau blijven steken. Het gemiddeld inkomen per hoofd van de bevolking is de afgelopen twintig jaar meer dan gehalveerd. Vorig jaar daalde de economie met twee procent. In 1981 bezat Saoedi Arabie honderd miljard dollar aan financiële reserves. In 2000 had het een buitenlandse schuld van 150 miljard dollar. Al die miljarden verdwenen als gevolg van oorlogen en wapenaankopen. Saoedi Arabie financierde Irak in zijn oorlog tegen Iran met 26 miljard dollar voor een bloedbad, waarbij -in de woorden van Henry Kissinger- 'het uiteindelijke Amerikaanse belang… is dat beide partijen zullen verliezen.' Volgens de aloude koloniale doctrine van verdeel en heers wilde Washington wel dat het regime van ayatollah Khomeini werd vernietigd, maar niet dat het Irakese regime daardoor een regionale grootmacht zou worden. Met in totaal 36 miljard dollar financierde Riyadh tezamen met en andere Golfstaten de Golfoorlog van 1991. En in de jaren negentig kocht Saoedi Arabie voor honderd miljard dollar aan wapens, voornamelijk van de Verenigde Staten, bijna veertig procent van de wereldwijde wapenverkoop aan ontwikkelingslanden in tien jaar tijd, zodat de Verenigde Staten in feite vorstelijk verdiende aan die Golfoorlog. Bovendien is er sprake van kapitaalvlucht. Vele miljarden dollars oliegeld van de elite werd in Amerikaanse concerns geïnvesteerd. Het probleem is nu dat Saoedi Arabie van een schatrijk land een straatarme natie is geworden en niet langer meer als buffer kan fungeren voor een te hoge olieprijs. In 1981 kon het onbezorgd tien miljoen vaten per dag produceren, maar twee decennia later niet meer. Na een lange periode van lage prijzen besloot OPEC in maart 1999 de productie te verminderen om zo de prijs op te drijven. Daarmee nam Saoedi Arabie voor het eerst duidelijk afstand van zijn vroegere matigende rol, waarbij het als grootste producent binnen de organisatie volgens afspraak met de Amerikanen de prijs zo laag mogelijk hield. Die tijd van het op commando zoveel mogelijk oppompen is voorbij: de prijs zou dan teveel zakken, de inkomsten zouden dalen, de armoede van de eigen bevolking zou verder toenemen en daarmee de binnenlandse spanningen, waardoor het voortbestaan van het koningschap bedreigd wordt. De sjah van Iran was een illustrerend voorbeeld geweest van hoe een verpauperde bevolking en een opkomend fundamentalisme een regime ten val konden brengen. Ondanks of beter nog: juist dankzij de massale Amerikaanse politieke en militaire steun. 

Augustus vorig jaar lekte een geheim rapport uit, waarin Saoedi Arabie 'het centrum van het kwaad' werd genoemd, de meest gevaarlijke tegenstander in het Midden Oosten. Het was geschreven door de Rand Corporation voor het Pentagon, dat een invloedrijke stem heeft bij het bepalen van het Amerikaanse regeringsbeleid. Volgens de Britse Observer wordt 'Washington geadviseerd een directe confrontatie aan te gaan met de voormalige bondgenoot, om zonodig zijn olievelden, die van cruciaal belang zijn voor de Amerikaanse energie, in beslag te nemen… Vice-president Dick Cheney, die zelf commerciële belangen heeft in het Midden Oosten, omschreef… in Californie zonder omwegen zijn bezwaar tegen Saddam: "Hij zit boven op 10 procent van 's werelds olievoorraden."' De Observer voegde eraan toe dat 'als Saddam ten val wordt gebracht, dan verwachten de Westerse oliemaatschappijen, onder aanvoering van ExxonMobil veel makkelijker toegang te hebben tot die oliereserves, waardoor ze minder afhankelijk worden van de Saoedische olievelden en de toekomst van de Saoedische koninklijke familie.' In het rapport van de Rand Corporation wordt ervoor gewaarschuwd dat de Saoedische koninklijke familie afhankelijk is van islamitische terroristische groeperingen die gelieerd zijn aan Al Qaida en dat men miljarden dollars besteed aan het steunen van, anti Westerse, religieuze activiteiten in de hele wereld. De regering Bush wordt aangeraden een ultimatum te stellen door het dreigen met militaire en financiële middelen. De Verenigde Staten zou zelfs voorbereidingen moeten treffen om de Saoedische olievelden in beslag te nemen. 'De Saoedi's zijn op elk niveau van de terroristische keten actief, van planners tot financiers, van leidinggevend kader tot uitvoerend soldaat, van ideoloog tot cheerleader… Saoedi Arabie steunt onze vijanden en valt onze bondgenoten aan,' aldus de Rand Corporation, waarin onder andere de voormalige minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger zitting heeft, benevens de voormalige vice president Dan Quayle en de voormalige ministers van Defensie James Schlesinger en Harold Brown. 

Een jaar eerder al schreef de bekende onderzoeksjournalist Seymour Hersh in de New Yorker over onderschepte telefoongesprekken tussen leden van de Saoedische koninklijke familie waaruit duidelijk werd hoe corrupt, verzwakt en vervreemd het regime is van zijn religieuze achterban, hoe 'het zijn toekomst veilig probeert te stellen door het verstrekken van honderden miljoenen dollars aan… beschermingsgeld aan fundamentalistische groeperingen die het regime willen omver werpen…. In recente interviews beschrijven huidige en voormalige veiligheids- en militaire functionarissen de groeiende instabiliteit van het Saoedisch regime… Ondanks zijn olie-inkomsten heeft Saoedi Arabie al meer dan een decennium een begrotingstekort en heeft nu een grote buitenlandse schuld. Amerikaanse bouwondernemingen en oliemaatschappijen voeren elk jaar miljardenopdrachten uit in Saoedi Arabie, 's werelds grootste olieproducent. Eind vorig jaar werkte Halliburton, de olie dienstverleningsmaatschappij waarvan Dick Cheney hoofd was… in Saoedi Arabie… De CIA werd ervan weerhouden om risicovolle inlichtingenoperaties in het land uit te voeren… In 1994 liep de eerste secretaris van de Saoedische ambassade bij de Verenigde Naties over en zocht politiek asiel in de Verenigde Staten. Volgens zijn advocaat Michael Wildes bracht hij ongeveer veertienduizend interne regeringsdocumenten met zich mee die de corruptie beschreven van de Saoedische koninklijke familie, de schendingen van de mensenrechten, en de financiële ondersteuning van terroristen… Er werd een ontmoeting gearrangeerd op het kantoor van zijn advocaat met twee FBI-agenten en een onder procureur-generaal van de Verenigde Staten. "Wij gaven hun een dwarsdoorsnede van de documenten en legden die op tafel," verklaarde Wildes vorige week tegenover mij. "Maar de agenten weigerden ze te accepteren…" Een vooraanstaande oliezakenman uit het Midden Oosten vertelde me in een recent gesprek: "Het wordt tijd om de waarheid onder ogen te zien. De oorlog werd verklaard door Bin Laden, maar er zijn duizenden Bin Ladens. Zij bepalen de regels van het spel - de agenda. Het is een nieuwe vorm van oorlog. Die fabelachtige militaire machine van jullie is volstrekt nutteloos… Mensen zoals ik hebben jullie een rad voor ogen gedraaid… We proberen jullie te behagen, maar we voelen ons al jarenlang gekwetst…" Het Saoedisch regime "zal na verloop van tijd exploderen," zei hij. Over de terroristen die verantwoordelijk zijn voor de aanvallen van 11 september verklaarde hij: "Nu bepalen zij de timing. Als ze soortgelijke operaties in Saoedi Arabie uitvoeren, dan zal de prijs van de olie omhoogschieten tot honderd dollar per vat,"' aldus het artikel van Seymour Hersh. Mocht het Saoedisch koninklijk huis ten val worden gebracht door islamitische fundamentalisten dan zou, zoals het verdrijven van de Sjah van Perzië eerder al aantoonde, dit niet alleen ernstige gevolgen hebben voor de olietoevoer, maar ook voor de miljarden verkoop van wapens aan dat land. Op dat laatste wees enige tijd geleden de oud CIA-functionaris Stephen Pelletiere: 'De Saoedi's kopen gigantische hoeveelheden wapens van de Verenigde Staten, met als gevolg dat ze een steunpilaar zijn van de Amerikaanse wapen en munitie-industrie. Het is die connectie die regeringen als die van Bush in stand moet houden. Het is waar dat er een persoonlijke band bestaat tussen de Saoedi's en de Bush familie, maar dat is niet de enige reden waarom de Bushes zich in de gekste bochten wringen om de Saoedi's te vriend te houden en met hen samen te werken. Het werkelijke belang is de enorme wapencontracten van miljarden en nog eens miljarden dollars, die concerns als Raytheon en Boeing en niet te vergeten de Carlyle groep in leven houden. De Carlyle Groep is een nogal schimmige firma in de zin dat we er niet zoveel informatie over krijgen als we zouden moeten, maar zeker is dat een van de sectoren waar ze zich mee bezighouden wapenproductie is. De Saoedi's zijn leden van de Carlyle Groep evenals, zoals ik eerder al zei, vooraanstaande Texanen.' 

Hoge posities binnen de Carlyle groep worden bekleed door voormalige Amerikaanse regeringsfunctionarissen, een minister van Defensie, van Buitenlandse Zaken, een Witte Huis adviseur, en Bush senior. Op 27 september 2001 berichtte The Wall Street Journal het volgende: 'Wanneer de Verenigde Staten zijn defensiebudget verhoogt in verband met zijn missie een einde te maken aan de terroristische activiteiten die Osama bin Laden ten laste worden gelegd, zal daar iemand geheel onverwacht van meeprofiteren: de familie van meneer Bin Laden… De puissant rijke Saoedische clan… heeft geïnvesteerd in een aandelenfonds dat werd ingesteld door de Carlyle Groep, een handelsbank uit Washington met goede connecties, die zich specialiseert in het opkopen van defensie- en ruimtevaartbedrijven… Osama is een van de meer dan vijftig kinderen van Mohammed bin Laden, de grondlegger van het familiebedrijf dat een waarde van vijf miljard dollar vertegenwoordigt.' Einde citaat. Een oorlog tegen Irak zal voor de Carlyle Groep, waaraan de families Bush en Bin Laden zijn verbonden, uiterst lucratief zijn. Een maand vóór de aanslagen van 11 september verklaarde FBI agent John O'Neill: 'Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken -met achter zich de olielobby, die de entourage vormt van president Bush- heeft verhinderd dat er een poging werd gedaan de schuld van Bin Laden aan te tonen… Het belangrijkste obstakel bij het onderzoek naar islamitisch terrorisme waren de belangen van de Amerikaanse olieconcerns en de rol die daarbij door Saoedi Arabie gespeeld werd.' Uit frustratie nam O'Neill ontslag. Op 11 september kwam hij als veiligheidsfunctionaris van de Twin Towers om het leven. 

Lees verder...


Geen opmerkingen:

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...