De auteur Marcel Möring schreef onlangs in de NRC:
'Gevoed door een eindeloze stroom bruin cafégelul op de televisie is de aandacht van publiek en pers voor het persoonlijke en het concrete toegenomen.'
Zijn gelijk werd opnieuw bewezen door Jan Leyers toen deze Belgische televisiemaker Adriaan van Dis als gast had. Ik heb er gisteren met verbijstering naar gekeken. Het gruwelijke is dat Leyers vragen stelde die waren gebaseerd op een clichebeeld van zijn gast. Opvallend was hoe hij in het geval van Van Dis de vaak scherpe maatschappelijke inzichten van zijn zomergast terugbracht tot een aantal persoonlijke trivialiteiten. En hoewel Van Dis meermaals liet weten dat zijn eigen lijden geen onderwerp van gesprek moest zijn bleef Leyers maar aandringen op persoonlijke onthullingen. Inderdaad: 'bruin cafégelul,' emoties verkopen goed tegenwoordig, diepere gedachten kunnen niet overgebracht worden door televisiemakers als Leyers. Het duidelijkst werd zijn oppervlakkigheid toen Leyers de documentaire 'Inside Job,' over de wijd verspreide westerse corruptie aankondigde. Hij verklaarde dit fragment 'zelf één van de meest merkwaardige keuzes van de avond' te vinden. Hij zei dit notabene nadat Van Dis een fragment had laten zien van een interview met mevrouw Rost van Tonningen, de echtgenote van de fascistische president van de Nederlandse Bank tijdens de Tweede Wereldoorlog, eveneens financieel en politiek schorem. Leyers had volstrekt niet door welke maatschappelijke lijn Van Dis in zijn keuzes had aangebracht en hoe zijn gast boven zichzelf uitsteeg door niet alles te verpersoonlijken. Maar Leyers had alleen belangstelling in 'het persoonlijke en het concrete.' Nadat de kijker gezien had hoe massaal de westerse politieke en economische elite de boel belazerd heeft verzon Leyers als belangrijkste vraag aan Van Dis: 'word je dan boos als je dit ziet?'
Dit was geen serieuze televisie, het was een parodie van een interview, gemaakt door een oppervlakkige hansworst die de wind mee heeft. En de bodem van de put is nog steeds niet bereikt.
Jan Leyers: 'Word je dan boos?'
1 opmerking:
Ik was verontwaardigd toen Van Dis duidelijk aangaf dat hij het niet meer over zijn vader wilde hebben, en Leyers er daarna over door bleef vragen. Dan heb je toch geen fatsoen.
De film Inside Job zelf vond ik een geweldige prestatie. Op nuchtere en kalme wijze zette het uiteen hoe de sector in werkelijkheid een globale maffia is, geleid door gewetenloze criminelen, of zoals Max Kaiser ze noemt: financiële terroristen.
Een reactie posten