Zomer 2007

Indian Joe aan de tap ergens in het Zuidwesten van de VS. Hij zit er al jaren onder een lekkend dak.

Maandag 31 juli 2006 schreef ik dit in mijn dagboek:

’s Avonds rijden we vanuit Silver City naar de Buckhorn Saloon in Pinos Altos, 9 kilometer noordelijker. Het is koud, guur en het regent af en toe. http://www.pinosaltos.org/

Aan het eind van de tap zit een grote pop, een Indiaan met een kapotte hoed waaruit twee veren steken. In zijn handen houdt hij gedachteloos een blikje Buckhorn Beer vast. Zijn blik is naar binnen gekeerd. Hij zit er wel, maar hij is geen onderdeel van het gezelschap. Hij kijkt naar zijn handen, ziet de anderen niet, hij zwijgt terwijl de anderen praten, hij leeft in zijn eigen wereld terwijl anderen plezier maken. Hij is er wel, maar onzichtbaar. Hij is de buitenstaander, die er nooit echt bij zal horen. Wanneer ik Charlie Alfero vraag wie de roodhuid is, zegt hij: ‘Oh, that’s Joe.’ Maar Joe zal er nooit bijhoren behalve als behang. Zie foto. Charlie speelt mandoline, ‘alle andere jongens speelden al guitaar. Zo viel je tenminste op bij de meiden.’ Samen met Greg treedt hij op in deze bar met emmers op de grond omdat het dak lekt. Hun muziek is melancholisch, zoals volksmuziek altijd melancholisch is, op zoek naar home, naar belonging, roots, ergens bijhoren, bij een groter geheel, een gemeenschap van mensen, zoals Charlie eerder vertelde over zijn dochter, ‘ze zoekt betekenis in het leven.’ Octavio Paz: ‘Zelfs de stilte is bevolkt met tekens.’ Greg en Charlie zingen over Billy the Kid, het nummer Billy van Bob Dylan:

There's guns across the river aimin' at ya

Lawman on your trail, he'd like to catch ya

Bounty hunters, too, they'd like to get ya

Billy, they don't like you to be so free.

Campin' out all night on the berenda

Dealin' cards 'til dawn in the hacienda

Up to Boot Hill they'd like to send ya

Billy, don't you turn your back on me.

Playin' around with some sweet senorita

Into her dark hallway she will lead ya

In some lonesome shadows she will greet ya

Billy, you're so far away from home.

There's eyes behind the mirrors in empty places

Bullet holes and scars between the spaces

There's always one more notch and ten more paces

Billy, and you're walkin' all alone.

They say that Pat Garrett's got your number

So sleep with one eye open when you slumber

Every little sound just might be thunder

Thunder from the barrel of his gun.

Guitars will play your grand finale

Down in some Tularosa alley,

Maybe in the Rio Pecos valley

Billy, you're so far away from home.

There's always some new stranger sneakin' glances

Some trigger-happy fool willin' to take chances

And some old whore from San Pedro to make advances

Advances on your spirit and your soul.

The businessmen from Taos want you to go down

They've hired Pat Garrett to force a showdown.

Billy, don't it make ya feel so low-down

To be shot down by the man who was your friend?

Hang on to your woman if you got one

Remember in El Paso, once, you shot one.

She may have been a whore, but she was a hot one

Billy, you been runnin' for so long.

Guitars will play your grand finale

Down in some Tularosa alley

Maybe in the Rio Pecos valley

Billy, you're so far away from home.

‘Billy, you’re so far away from home.’ Maar het kenmerk van Billy the Kid was nu juist dat hij geen home had, een outlaw was, die nergens bij hoorde. En toch klopt die zin, want diep in hun hart is de Amerikaan op zoek naar een home. Greg zegt over The Kid: ‘He was a looser, because when he died he was only 21.'' Niet omdat hij een misdadiger was, een moordenaar en dief, maar omdat hij verloor was hij een looser. Toch wordt hij bezongen en is hij een icoon, een metafoor voor de vrijheid en ook het verzet tegen de corrupte machtigen. Zie: Billy the Kid van Robert Utley. Wie de VS wil begrijpen, moet Billy the Kid begrijpen en de doorgaans stille bewondering voor hem, en de zwarte bokser Jack Johnson en zijn unforgivable blackness. Wie de drijfveren van deze twee Amerikanen aanvoelt, begrijpt de drijfveren van dit machtig imperium. Charlie en Greg zingen vervolgens Knockin on Heavens Door:

Mama, take this badge off of me
I can't use it anymore.
It's gettin' dark, too dark for me to see
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Mama, put my guns in the ground
I can't shoot them anymore.
That long black cloud is comin' down
I feel like I'm knockin' on heaven's door.
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door.

De misfits, de outlaws, spleen, een belangrijke rol in de Amerikaanse geschiedenis en samenleving. Ze spelen de rol van helden en tegelijkertijd verliezers. Zie: http://www.aboutbillythekid.com/

Het dak lekt, drie emmers op de grond van de bar om de druppels op te vangen. Prachtige metafoor voor de VS. Drie grote schilderijen, naakte liggende vrouwen in goud vergulde lijsten, een grote pothoutkachel, drie hertenkoppen, een eetzaal met gasten die hun cowboyhoed ophouden, En een grote bizonkop. Evenals Charlie kwam ook Billy the Kid uit New York en evenals Billy verblijft Charlie enige tijd in Silver City. In een parlementaire democratie heeft de bevolking volkshelden nodig, mensen die zich tegen het systeem keren, dat op de een of andere manier toch als onderdrukkend wordt ervaren. Altijd en in elk systeem is er een onderhuids verzet tegen de ordening. ’70 procent van het artsenbezoek heeft met psychische klachten te maken,’ zegt Charlie. Buiten, op weg naar Silver City, het is donker. ‘Happy Meals are Here,’ laat McDonald’s neonreclame weten. 'Gelukkige maaltijden.' Kunnen die gelukkig zijn of ongelukkig? Een tweedehands boekenverkoper in Silver City zegt dat het de afgelopen drie dagen meer geregend heeft dan normaal in een heel jaar, ‘nine inches, climate change. You can’t change that.’

Dat was vorig jaar. Ik ben vanaf nu weer een tijdje elders.

Ik leer veel van internet, van de mensen die me emailen.

Twee reacties die me aan het denken hebben gezet:

Paul heeft een nieuwe reactie op uw bericht "De Volkskrant 57" achtergelaten:

Brendans gevoel van walging komt mij heel bekend voor. Voor wat betreft de vraag of ze hun propaganda zelf geloven:"There is no harder scientific fact in the world than the fact that a belief can be produced in practically unlimited quantities and intensity, without observation or reasoning, and even in defiance of both, by the simple desire to believe, founded on a strong interest in believing." (Bernard Shaw, preface on Doctors, The Doctor's Dilemma). Dat 'interest' is natuurlijk primair hun carriere, hun snobisme. 'Le trahison des clercs' (Benda), de lafheid van intellectuelen (Chomsky)... Geplaatst door Paul op stan op 12:14 AM

Brendan heeft een nieuwe reactie op uw bericht "De Volkskrant 57" achtergelaten:

Paul, Sonja, Dat ze liegen is duidelijk. Dat ze het weten is ook duidelijk. Maar ik denkd at ze zichzelf dwingen om hun eigen leugens te geloven. Volgens mij omschreef George Orwell in 1984 het als DoubleThink: "The power of holding two contradictory beliefs in one's mind simultaneously, and accepting both of them. ... To tell deliberate lies while genuinely believing in them..." Overigens is het interessant dat Winston de hoofdpersoon in het verhaal ook een soort van journalist is voor het Ministerie van Waarheid.In ieder geval juich ik het toe dat Stan steeds weer opnieuw dit soort zaken aankaart. Beste Stan als je dit leest zou je dan het e-mailadres kunnen plaatsen waar je je vragen naar toe stuurt? Met een verzoek om ook een bericht te sturen? Ongeveer net zoiets als wat ze bij medialens doen. Geplaatst door Brendan op stan op 8:18 AM'

Het emailadres waarnaar ik mijn vragen stuur is: redactie@volkskrant.nl

Bedankt voor jullie citaten. Prettige zomer iedereen.