Mohammed Jabri schrijft het volgende:'De viering van genocide (over Thanksgiving).
Het is een jaarlijkse sport voor Amerikanen geworden om zichzelf net zo vol te proppen tijdens de nationale feestdag ‘Thanksgiving’ als dat ze hun kalkoenen op diezelfde dag vullen. Thanksgiving is een typisch Amerikaanse feestdag. Sterker nog, het is niet alleen een feestdag maar, zoals de ethymologie al impliceert, één van de heilige dagen die bijna universeel gevierd wordt door de Amerikanen. Binnen de kaders van die heilige dag komen hele families en gezinnen in feite bijeen om – al dan niet bewust – de ene genocide te vieren (de genocide tegen de Indianen) door de andere genocide uit te voeren (die tegen de kalkoenen). Kunnen de Amerikanen dit in goed geloof en bij volledig bewustzijn van het geheel vieren?
Ik stel mezelf even voor dat ik een Amerikaan ben:
Op Thanksgiving zijn we dankbaar. We zijn dankbaar voor het feit dat we een invasie hebben uitgevoerd en de plaatselijke bevolkingsgroepen (alle indianenstammen) bijna hebben uitgeroeid. We zijn dankbaar voor het feit dat we dominante, hebberige, gulzige, kolonialiserende dieven zijn, dankzij de uitgevoerde genocide en ontkennen ons eigen imperialistisch op een nulsaldo gebaseerd moordspel. Zoals Mark Twain al zei in zijn Oorlogsgedicht: "hopen op en dankbaar zijn voor het eigen succes en overwinningen is hetzelfde als hopen op en dankbaar zijn voor het verlies en destructie van een ander". Moet je dit soort dankbaarheid en hoop als Amerikaan nou eigenlijk wel willen?
De Libanese dichter Kahlil Gibran verklaarde ooit: "het is de eer van de vermoorde dat hij niet de moordenaar is". Dat is misschien wel zo, maar het is een nogal moeilijk te verteren eer. De indianen die het 500 jaar durende genocideplan van gevluchte Europeanen hebben overleefd behoren tot de armste etnische minderheid in het rijkste land ter wereld. Elk jaar komt op Thanksgiving een groep indianen bijeen, aan de voet van de rots ‘Plymouth Rock’ om in gemeenschap te rouwen om al het verlies dat zij hebben geleden, zowel in persoonlijke als in materiële en culturele zin. Waar zou je als Amerikaan nou eigenlijk voor geëerd willen worden? Welke eer zijn Amerikanen nou eigenlijk dankbaar voor?
Het is ooit oprecht door de indianen gevraagd: "waarom zou je iets met geweld nemen, dat je met alle liefde ook kunt krijgen?" Christopher Columbus schreef in zijn persoonlijk logboek dat toen hij arriveerde in ‘the America’s’, hij zich vooral verwonderde. De Arawaken (oorspronkelijke bewoners van Guyana en Suriname, alsmede de omringende eilanden) kwamen met nieuwsgierige vreugde hun stranden op om de Europese vreemdelingen te begroeten. Deze Arawaken (die door Columbus werden verward met de indianen) waren in ieder denkbaar aspect vredelievende mensen, bereid om alles wat zij hadden te delen en boden in een roes hun emotionele vriendelijkheid en fysieke objecten aan. Columbus omschreef op deze manier hoe bewonderenswaardig de gastvrijheid was van deze mensen. Volledig onschuldig van gebruik van wapens en geweld reikten de Arawaken hun armen uit om de voor hun vreemde, glimmende objecten die de Spanjaarden en Portugezen als zwaarden gebruikten te kunnen aanraken. Arawaken werkten maar een paar uur per dag, om hun resterende tijd te kunnen benutten om te relaxen, hun sociale contacten verbeteren en hun cultuur te helpen vormen op een wijze die voor een ieder van hun het beste uitkwam. Columbus vertelde ook hoe de Arawaken geen schaamte kenden omdat ze bijna naakt rondliepen en de liefde bedreven wanneer zij dat maar wilden. Met de kleine hoeveelheid goud die op hun eiland aanwezig was, fabriceerden zij sieraden waarmee zij zichzelf decoreerden. Zoals het geval is met alle inheemse volkeren die een naar Europese maatstaven contactgestoorde samenleving vormden, leefden ook de Arawaken in Utopia. Kunnen Amerikanen dankbaar zijn voor het leven in een utopische samenleving? Of zijn ze dankbaar voor het feit dat ze er 1 hebben vernietigd? Misschien zijn ze wel dankbaar voor het feit dat ze zoveel dodelijke wapens hebben. Of toch voor het verlangen naar goud, zowel actueel als metaforisch?'
Lees verder: http://www.elqalem.nl/elqalem/aspx/template.aspx?item_id=1244&category_id=46&group_id=24
Geen opmerkingen:
Een reactie posten