Ook al krijgen ze honderd draagspeldjes dan nog zal de herinnering aan Srebrenica nooit draaglijk voor hen zijn. Diep in hun hart, daar waar het geweten zetelt, weten ze dat ze gefaald hebben, dat ze op het - misschien wel - enige moment in hun leven dat ze werkelijk karakter hadden kunnen tonen, karakterloos bleken te zijn. Ze dienden de macht in de figuur van generaal Mladic. Ze deden wat hij hen opdroeg, of zoals een van hen zei in de Volkskrant van vanochtend: 'Mladic stond bij de poort en riep: jullie moeten je niet drukmaken, volgende week zijn jullie allemaal thuis.' En zo was het ook gegaan. Het eerste dat ze deden na Srebrenica te zijn ontvlucht, was een feestje vieren. Terwijl de slachtoffers die ze hadden moeten beschermen met duizenden tegelijk werden afgeslacht, zopen ze al hossend en lallend zich een stuk in de kraag. Kijk naar de onderdanige uitdrukking in het gelaat van Karremans wanneer hij de massamoordenaar dankt voor de vrijheid. Dezelfde uitdrukking zag ik in zijn gezicht toen hij door de NOS-camera werd gefilmd terwijl de voormalige wethouder van Borculo, de held en minister van Defensie Henk Kamp, hem zijn zuurverdiende ereteken opstelde. Dat lachje rond zijn mondhoeken van ons en kent ons. Dit tweetal kent geen schaamte simpelweg omdat ze geen eer bezitten. Karremans die de insigne kreeg omdat hij 'alleen maar de pianospeler' was geweest, werd onmiddellijk bij terugkeer van de grootste naoorlogse massaslachting bevorderd tot overste. Zo werkt dat in het poldermodel, voordat het uit de hand loopt koopt men iemand om, zo houdt men de groep bijeen.
Volgens de NRC vinden de Dutchbatters dat 'hun rehabilitatie lang op zich [ liet] wachten.' Rehabilitatie van wat? We zullen het nooit weten want de journalistieke taal is steeds minder in staat om door de leugens en het bedrog heen te prikken. De verslaggevers Frank Westerman & Bart Rijs citeren in hun boek 'Het Zwartse Scenario' korporaal Hans Berkers die na de dood van een Nederlandse boordschutter verklaarde dat diens dood 'onze haat tegen de Moslims nog groter maakte.' En daar kwam ineens de aap uit de mouw: 'onze haat tegen de Moslims nog groter.' Vanwaar die haat die nog groter werd? En later zei Berkers: 'sterven voor Srebrenica? Dat was het niet waard.' En zo werden naar schatting 8000 mensen afgeslacht en kreeg Karreman een fles sterke drank als afscheidscadeau van de oorlogsmisdadiger. En elf jaar later kregen ze een herinneringsteken. Een herinnering aan wat? Aan hun heldendom? Aan hun angst? Aan hun karakterloosheid? Aan hun 'haat tegen de Moslims?' Alleen zij zelf weten het, en de nabestaanden van de 8000 mensen die vermoord werden. Misschien moeten ze hun speldje aan de vrouwen en kinderen van de slachtoffers geven, als herinnering aan hoe een mensenleven verspild kan worden.
De NRC bericht:
'Elf jaar na dato krijgen de Dutchbatters die bij de val van Srebrenica betrokken waren alsnog een insigne. Hun rehabilitatie liet lang op zich wachten, vinden ze. Assen, 4 dec. De regen daalt gestaag neer op de ongeveer vijfhonderd oud-Dutchbatmilitairen, die op de appèlplaats staan van de Johan Willem Frisokazerne in Assen. De speciaal ontworpen draaginsignes, die zij vandaag krijgen uitgereikt voor hun missie in Srebrenica in 1995, liggen klaar op groene kussens. Een wit VN-pantservoertuig en een gecamoufleerde jeep staan ter versiering aan de rand van het plein.
Het herinneringsteken is, zo zegt minister Henk Kamp (Defensie, VVD), „een erkenning van de miskenning”, van een „onmogelijke missie” en tegelijkertijd een erkenning voor de uitvoering van een moeilijke taak en „de voltooiing van eerherstel van Dutchbat”.
De helft van de voormalige blauwhelmen is in burger – omdat ze niet meer bij het leger werken – en draagt een blauw regenjack. Minister Kamp inspecteert glimlachend de troepen. Kolonel buiten dienst Thom Karremans, lange jas, slepende tred, onthult een plaquette op het terrein met daarop de tekst „voor altijd verbonden”. Daarna stelt hij zich op tussen zijn voormalige manschappen. Kamp noemt de „dramatische val van Srebrenica” een „zwarte bladzijde in de geschiedenis van Europa”.
De mislukte vredesmissie van Dutchbat-III betitelt hij als het „failliet van de pogingen van de internationale gemeenschap om de oorlog in voormalig Joegoslavië te beëindigen”. Volgens de bewindsman gingen de Nederlandse VN-soldaten van Dutchbat door een diep dal. „Het nationale onbehagen over de trieste afloop” werd naar zijn zeggen afgereageerd op commandant Karremans en zijn troepen. „U stond er alleen voor. U werd beschoten en gebruuskeerd door de Serviërs.” Kamp memoreerde de „zware last” die de Nederlandse blauwhelmen na de val van de enclave met zich meedroegen. „U werd met de nek aangekeken. De val van de enclave is u ten onrechte aangerekend. U voelde zich in de steek gelaten, ook door de politiek.”'
Het herinneringsteken is, zo zegt minister Henk Kamp (Defensie, VVD), „een erkenning van de miskenning”, van een „onmogelijke missie” en tegelijkertijd een erkenning voor de uitvoering van een moeilijke taak en „de voltooiing van eerherstel van Dutchbat”.
De helft van de voormalige blauwhelmen is in burger – omdat ze niet meer bij het leger werken – en draagt een blauw regenjack. Minister Kamp inspecteert glimlachend de troepen. Kolonel buiten dienst Thom Karremans, lange jas, slepende tred, onthult een plaquette op het terrein met daarop de tekst „voor altijd verbonden”. Daarna stelt hij zich op tussen zijn voormalige manschappen. Kamp noemt de „dramatische val van Srebrenica” een „zwarte bladzijde in de geschiedenis van Europa”.
De mislukte vredesmissie van Dutchbat-III betitelt hij als het „failliet van de pogingen van de internationale gemeenschap om de oorlog in voormalig Joegoslavië te beëindigen”. Volgens de bewindsman gingen de Nederlandse VN-soldaten van Dutchbat door een diep dal. „Het nationale onbehagen over de trieste afloop” werd naar zijn zeggen afgereageerd op commandant Karremans en zijn troepen. „U stond er alleen voor. U werd beschoten en gebruuskeerd door de Serviërs.” Kamp memoreerde de „zware last” die de Nederlandse blauwhelmen na de val van de enclave met zich meedroegen. „U werd met de nek aangekeken. De val van de enclave is u ten onrechte aangerekend. U voelde zich in de steek gelaten, ook door de politiek.”'
Lees verder:
Dutchbat_krijgt_een_stuk_erkenning
Ik kreeg de volgende email:
'----Oorspronkelijk bericht-----
Van: International Justice Watch Discussion List [mailto:JUSTWATCH-L@LISTSERV.BUFFALO.EDU] Namens Andras Riedlmayer
(justwatch-l)
Verzonden: maandag 4 december 2006 18:55
Aan: JUSTWATCH-L@LISTSERV.BUFFALO.EDU
Onderwerp: [JUSTWATCH] Aferim! (Postcard action on Srebrenica)
From:
Date: 03 Dec 2006 10:00:43 CET
The Kingdom of the Netherlands has decided to decorate its soldiers who stood by doing nothing and contributed to the July 1995 genocide in Srebrenica. You, too, can send a postcard to the Dutch authorities to congratulate them on this heroic act of Dutch politics.
Go to -
http://aferim.efm.ba/
and send an e-card that will be submitted to:
- Government of The Netherlands
- Netherlands Embassy in Sarajevo
- Dutchbat 3
- Netherlands Ministry of Defence
NOTE: AFERIM! means CONGRATULATIONS!'
http://aferim.efm.ba/Aferim betekent Gefeliciteerd!
1 opmerking:
ik ken dit verhaal dat ongetwijfeld een kern van waarheid bezit. daarom hou ik me ook niet bezig met de schuldvraag. dat wil zeggen: ik probeer me te verplaatsen in degenen die een dergelijke traumatische gebeurtenis overkomt. een mens heeft duizenden redenen om iets niet te doen en vaak maar 1 reden om iets wel te doen. dat leidinggevenden meer verantwoordelijkheid dragen is een onbetwistbaar feit. maar tegelijkertijd vraagt elke betrokkene zich uiteindelijk af: wat had ikzelf moeten doen op dat moment op die plaats. en dat blijkt wel uit de reacties van veel betrokken dutchbatters. het ware probleem is hoe het tragische te ritualiseren. daarvoor is in onze cultuur geen plaats.
Een reactie posten