De Parlementaire Verslaggeving

De Nederlandse parlementaire journalistiek ontstijgt zelden het niveau van de sportverslaggeving. Het gaat altijd om de mannetjes en vrouwtjes en de wisselende posities die ze innemen en de puntjes die ze scoren. Het gaat altijd om het spel zelf, de vorm, niet de inhoud. Die ziet men niet of begrijpt men niet. Onlangs zag ik weer eens Den Haag Vandaag-verslaggever Pim van Galen, die ik nog van vroeger ken als een aardige maar niet al te briljante journalist. Volop in beeld sprak hij voor de camera over de controverse tussen Hans Wiegel en zijn partijgenoot Hirsi Ali. Pim deed de zaak af als een ruzietje tussen twee mensen met een te groot ego. En zo werd een politiek belangrijke kwestie gedepolitiseerd tot een vormkwestie, iets dat de VVD-fractievoorzitter maar al te graag ziet. Er is allemaal niets aan de hand, jongelui. En vaak is het ook zo, is de affaire niet meer dan een verbale oprisping en is de tijd die eraan besteed wordt volkomen verspild. Maar in deze zaak handelt het over de de vraag welke plaats de religie in onze cultuur moet innemen, wat het belang is van godsdienstvrijheid in een multiculturele samenleving, fundamentele vraagstukken dus in een open democratie. Niet alleen betreft het hier de grondbeginselen van een democratische rechtstaat, maar het gaat ook om de vraag of de botte confrontatie met andersdenkenden de beste manier is om mensen te laten integreren. Dat twee liberale kopstukken diametraal tegenover elkaar staan is in een parlementaire democratie alleen maar toe te juichen. Door een vrije uitwisseling van ideeen, meningen, principiele opvattingen kan iedere Nederlander zijn of haar eigen gedachten toetsen. De verslaggever hoeft er alleen maar verslag van te doen. In plaats daarvan kwamen de politieke verslaggevers in Nederland tussenbeide en probeerden de zaak zo snel mogelijk af te schilderen als een ordinaire burenruzie. Op dezelfde wijze functioneerden ze ook voor en tijdens de opkomst van Pim Fortuyn, totdat ze ineens met uitpuilende ogen getuige waren van een politieke omwenteling en niet wisten wat ze ermee aanmoesten. Deze falende vakgenoten zijn vervolgens niet door hun hoofdredacteuren uit Den Haag teruggetrokken om bijvoorbeeld als sportverslaggevers te worden ingezet. Geen sprake van, ze zitten er allemaal nog. En nu maken ze opnieuw dezelfde fout. Maar het is niet alleen de media, ook het academisch niveau is bedroevend laag zodra het de politiek aangaat. Zo schrijft Prof.dr. Joop van Holsteyn in Trouw: 'Toch zal de VVD niet blij zijn met het binnenbrandje dat deze week uitbrak en dat lastig te blussen lijkt.' Binnenbrandje, niets aan de hand. De hoogleraar is vooral geinteresseerd in 'de rust binnen de liberale gelederen,' en 'gekibbel doet afbreuk.' Hij maakt zich zorgen over de rol van de fractieleider, het mannetje is belangrijker dan de zaak. In plaats van serieus op de zaak in te gaan, brengt ook deze academicus de zaak terug tot een vervelende vormkwestie. Het conflict is niet meer dan een 'nutteloze onderlinge strijd.' Het leven in een klein land is soms verstikkend.