De Parlementaire Verslaggeving 2

Een illustrerend voorbeeld van de sportmentaliteit van de Nedelandse parlementaire journalistiek geeft de Volkskrant vanochtend: 'Ruzie Wiegel-Hirsi Ali onbeslist' Het fundamentele verschil van inzicht over geestelijk vrijheid is door het dagblad geminimaliseerd tot een wedstrijd die in gelijkspel is geeindigd. Bij Trouw ging er een lichtje op, per slot van rekening gaat het ook om christelijk onderwijs. Hoewel de krant eerst een hoogleraar dit conflict uitgebreid had laten kwalificeren als niet meer dan 'gekibbel,' en een 'nutteloze onderlinge strijd,' schrijft de redactie nu in een commentaar: 'Het is spijtig dat dit principiële conflict de afgelopen week te veel het karakter heeft gekregen van een ordinaire 'ruzie' tussen twee grote ego's. Kennelijk lukt het in onze moderne mediademocratie niet meer een stevig politiek-inhoudelijk conflict op waarde te schatten en wordt dat onmiddellijk teruggebracht tot de dimensies van een soap. Dat doet zowel Wiegel als Hirsi Ali te kort.' Niet alleen deze twee, maar veel erger nog: ook het intelligente deel van de Nederlandse bevolking, die door de media behandeld wordt als een stel onvolwassen kleuters. De auteur Milan Kundera verwoordde het ooit eens het helderst. Na eerst de journalisten de termieten van de reductie te hebben betiteld, die zelfs de grootste liefde terugbrengen tot een geraamte van schrale herinneringen, zei hij: 'Over de hele wereld strooien ze dezelfde simplificaties en cliche's uit waarvan mag worden aangenomen dat ze door de meerderheid zullen worden aanvaard, door allen, door de hele mensheid. En het is niet zo belangrijk dat in de verschillende organen van de media de verschillende politieke belangen tot uiting komen. Achter het uiterlijke verschil heerst een en dezelfde geest. Je hoeft de Amerikaanse en Europese opiniebladen maar door te kijken, van rechts zowel als links, van Time tot Der Spiegel: in al die bladen tref je dezelfde kijk op het leven aan, die zich in dezelfde volgorde waarin hun inhoudsopgave is opgebouwd weerspiegelt, in dezelfde rubrieken, dezelfde journalistieke aanpak, dezelfde woordkeus en stijl, in dezelfde artistieke voorkeuren en in dezelfde hierarchie van wat ze belangrijk en onbeduidend achten. De gemeenschappelijke geestesgesteldheid van de massamedia, die schuilgaat achter hun politieke verscheidenheid is de geest van de tijd,' aldus Kundera. Dagelijks tonen de media zijn gelijk.