Nazmiye Oral,
Dit schreef de auteur Bas Heijne in de NRC van dit weekeinde:
'Het is de ziekte die Holland heet. Het is een ziekte waar steeds meer mensen, dat is de paradox, zich wel bij voelen. De onvrede is geen aansporing om de boel beter te maken. De onvrede is tot een excuus geworden om blijmoedig infantiel te kunnen zijn. De constante nadruk op Holland en het Hollandse, op het kleine en het nabije, het invoelbare en het overzichtelijke, heeft de grote, echte wereld tot een lastige bijkomstigheid gemaakt.
Dat heeft gevolgen. De verslaggeving van de opstand in Tunesië en Egypte door de publieke omroep was een aanfluiting. In plaats van nieuwsgaring en beschouwing was er uitzending na uitzending enkel vaag impressionisme. Steeds dezelfde charmante student mocht in steeds dezelfde woorden zijn blijdschap verkondigen. Steeds dezelfde arabisten lieten zich gaan in vrije improvisaties. Ontelbare malen werd de opstand, waarbij bijna vierhonderd doden vielen, vergeleken met een voetbalwedstrijd. Iedere serieuze duiding ontbrak. Erger – het besef dat er zoiets als serieuze duiding bestaat, leek te ontbreken. Het is ook lastig beschouwen wanneer je je eigen kleine belevingswereld tot de maat van alle dingen hebt verklaard.'
En dit schreef in diezelfde NRC de dichter Ramsey Nasr:
'Meneer Verhagen, meneer Wilders, welke cultuur staat u nu eigenlijk voor ogen? Zeg het eens. U spreekt de laatste jaren geregeld over „de joods-christelijke cultuur in Nederland”. Gezien uw ziekelijke obsessie met Israël is die slogan even logisch als schaamteloos. Als de Europese beschaving nu één ding heeft geprobeerd de laatste millennia, dan is het wel de Joden te verdrijven uit ‘ons’ midden en hen totaal uit te roeien. Over een mislukte multiculturele samenleving gesproken. Dus zullen we die geschiedvervalsing voortaan achterwege laten?
Slogans, slogans… dat is al wat u te bieden heeft. Laten we weer trots zijn op onze cultuur, ze moeten zich aanpassen aan onze cultuur – aan welke? Uitgerekend dit kabinet is erin geslaagd om in mum van tijd het woord cultuur van elke betekenis te ontdoen. Het klinkt nu even hol als onze vrijheid, omdat ook dit begrip louter selectief wordt toegepast. Voor de rest kan cultuur namelijk de pot op. Vondel, Van Gogh, Reve, Mondriaan: ze worden louter misbruikt om ons af te zetten tegen de islam. Als het ons uitkomt, zijn we plots allemaal nazaten van Spinoza, dan schuilt er een Vondel in ieder van ons. Het is makkelijk trots zijn op iets waar je zelf niets voor hebt gedaan.
Maar het is vooral hypocriet. Zo vrijdenkend zijn we niet. We omarmen Van Gogh nu hij succes heeft, maar hij stierf wel in armoe en volstrekt onbegrepen. Over de beroemdste schilder van Nederland merkte onze staatssecretaris voor cultuur op: „die kreeg ook geen subsidie”. Dat is de kern van onze cultuur: dit land wil geen enkele kunstenaar, van welk niveau dan ook, ondersteunen. Onze grote Gerard Reve, door Wilders pragmatisch gebruikt als symbool van de westerse cultuur, zal over vijftig jaar door niemand meer worden gelezen indien wij zo met ons erfgoed blijven omgaan. De slechtste manier om cultuur te beschermen is haar te gebruiken als een schild.
Laten we eerlijk zijn. Al onze verworvenheden – vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten, homoliefde – blijken vandaag niets dan een handvol handige jokers om routineus in te zetten, volkomen gratis en selectief. In werkelijkheid gedogen wij slechts. Zolang wij zelf geen wezen bezitten, zal al het vreemde ons als ontaard en wezensvreemd voor blijven komen: homo’s, moslims en Mondriaan.
„Overal gaan de lichten uit. Overal wordt onze vrijheid beknot.”
Je kunt er alleen maar op hopen.
Minder licht!
Ons Nederlanders staat een grotere opdracht te wachten dan de Egyptenaren.'
En in diezelfde -- ditmaal voortreffelijke -- Opinie & Debat bijlage van de NRC schrijft de auteur/filosoof Ger Groot:
'De moderne mens heeft dankzij liberale denkers als John Locke en Adam Smith geleerd een individu te zijn. Een zelfzuchtige homo economicus was hij bij hén echter nog niet. In hun ogen was hij dankzij zijn moral sentiments nog altijd een wezen dat met zijn medemensen verbonden bleef. Maar de ontmaskeraars van de menselijke ziel wisten ook die illusie te ondermijnen. En daarmee vond het moderne individu zichzelf van de weeromstuit terug in wat de Franse schrijver Michel Houellebecq omschreven heeft als een ‘wereld als markt en strijd’.
De laatste stap in die ontwikkeling kon pas in de negentiende eeuw worden gezet, toen Darwin de natuur gekenschetst had als een niet aflatende struggle for life and survival. Problematisch werd dat, toen politieke theorieën zich van die gedachte meester maakten. Het strijdveld dat de menselijke samenleving geworden was, kon nu worden voorgesteld als een natuurtoestand die geen verdere rechtvaardiging behoefde. Met de darwinistische legitimatie in zijn achterzak mocht het achterdochtige, zelfzuchtige individu zichzelf voortaan niet alleen als feit, maar ook als voorbeeld beschouwen. Door te doen wat hij deed, handelde hij alleen maar naar de voorschriften van de natuur zelf.
Het is de combinatie van deze drie elementen geweest (individualisme, politiek darwinisme en achterdocht) die dit denken zo’n ongelooflijke kracht gegeven heeft. Daartegenover krijgt elk alternatief vandaag de dag onwillekeurig iets gekunstelds en vergezochts over zich. Elk beroep op maatschappelijkheid of altruïsme lijkt in strijd met wat deze achterdocht als ‘de werkelijkheid’ heeft leren zien. Geen wonder – zo zegt deze achterdocht – dat deze ‘softe’ visie op mens en maatschappij zich zo gemakkelijk knollen voor citroenen laat verkopen.'
Mevrouw Oral, begrijp ik het nu goed dat Turkse jongeren ten koste van een breuk met hun ouderlijke cultuur zich moeten aanpassen aan deze Hollandse/westerse mentaliteit? Aan een provinciale cultuur waarin het buitenland niet of nauwelijks bestaat en het populairste tv-programma 'Boer zoekt Vrouw' is?
Dit schreef de auteur Bas Heijne in de NRC van dit weekeinde:
'Het is de ziekte die Holland heet. Het is een ziekte waar steeds meer mensen, dat is de paradox, zich wel bij voelen. De onvrede is geen aansporing om de boel beter te maken. De onvrede is tot een excuus geworden om blijmoedig infantiel te kunnen zijn. De constante nadruk op Holland en het Hollandse, op het kleine en het nabije, het invoelbare en het overzichtelijke, heeft de grote, echte wereld tot een lastige bijkomstigheid gemaakt.
Dat heeft gevolgen. De verslaggeving van de opstand in Tunesië en Egypte door de publieke omroep was een aanfluiting. In plaats van nieuwsgaring en beschouwing was er uitzending na uitzending enkel vaag impressionisme. Steeds dezelfde charmante student mocht in steeds dezelfde woorden zijn blijdschap verkondigen. Steeds dezelfde arabisten lieten zich gaan in vrije improvisaties. Ontelbare malen werd de opstand, waarbij bijna vierhonderd doden vielen, vergeleken met een voetbalwedstrijd. Iedere serieuze duiding ontbrak. Erger – het besef dat er zoiets als serieuze duiding bestaat, leek te ontbreken. Het is ook lastig beschouwen wanneer je je eigen kleine belevingswereld tot de maat van alle dingen hebt verklaard.'
En dit schreef in diezelfde NRC de dichter Ramsey Nasr:
'Meneer Verhagen, meneer Wilders, welke cultuur staat u nu eigenlijk voor ogen? Zeg het eens. U spreekt de laatste jaren geregeld over „de joods-christelijke cultuur in Nederland”. Gezien uw ziekelijke obsessie met Israël is die slogan even logisch als schaamteloos. Als de Europese beschaving nu één ding heeft geprobeerd de laatste millennia, dan is het wel de Joden te verdrijven uit ‘ons’ midden en hen totaal uit te roeien. Over een mislukte multiculturele samenleving gesproken. Dus zullen we die geschiedvervalsing voortaan achterwege laten?
Slogans, slogans… dat is al wat u te bieden heeft. Laten we weer trots zijn op onze cultuur, ze moeten zich aanpassen aan onze cultuur – aan welke? Uitgerekend dit kabinet is erin geslaagd om in mum van tijd het woord cultuur van elke betekenis te ontdoen. Het klinkt nu even hol als onze vrijheid, omdat ook dit begrip louter selectief wordt toegepast. Voor de rest kan cultuur namelijk de pot op. Vondel, Van Gogh, Reve, Mondriaan: ze worden louter misbruikt om ons af te zetten tegen de islam. Als het ons uitkomt, zijn we plots allemaal nazaten van Spinoza, dan schuilt er een Vondel in ieder van ons. Het is makkelijk trots zijn op iets waar je zelf niets voor hebt gedaan.
Maar het is vooral hypocriet. Zo vrijdenkend zijn we niet. We omarmen Van Gogh nu hij succes heeft, maar hij stierf wel in armoe en volstrekt onbegrepen. Over de beroemdste schilder van Nederland merkte onze staatssecretaris voor cultuur op: „die kreeg ook geen subsidie”. Dat is de kern van onze cultuur: dit land wil geen enkele kunstenaar, van welk niveau dan ook, ondersteunen. Onze grote Gerard Reve, door Wilders pragmatisch gebruikt als symbool van de westerse cultuur, zal over vijftig jaar door niemand meer worden gelezen indien wij zo met ons erfgoed blijven omgaan. De slechtste manier om cultuur te beschermen is haar te gebruiken als een schild.
Laten we eerlijk zijn. Al onze verworvenheden – vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten, homoliefde – blijken vandaag niets dan een handvol handige jokers om routineus in te zetten, volkomen gratis en selectief. In werkelijkheid gedogen wij slechts. Zolang wij zelf geen wezen bezitten, zal al het vreemde ons als ontaard en wezensvreemd voor blijven komen: homo’s, moslims en Mondriaan.
„Overal gaan de lichten uit. Overal wordt onze vrijheid beknot.”
Je kunt er alleen maar op hopen.
Minder licht!
Ons Nederlanders staat een grotere opdracht te wachten dan de Egyptenaren.'
En in diezelfde -- ditmaal voortreffelijke -- Opinie & Debat bijlage van de NRC schrijft de auteur/filosoof Ger Groot:
'De moderne mens heeft dankzij liberale denkers als John Locke en Adam Smith geleerd een individu te zijn. Een zelfzuchtige homo economicus was hij bij hén echter nog niet. In hun ogen was hij dankzij zijn moral sentiments nog altijd een wezen dat met zijn medemensen verbonden bleef. Maar de ontmaskeraars van de menselijke ziel wisten ook die illusie te ondermijnen. En daarmee vond het moderne individu zichzelf van de weeromstuit terug in wat de Franse schrijver Michel Houellebecq omschreven heeft als een ‘wereld als markt en strijd’.
De laatste stap in die ontwikkeling kon pas in de negentiende eeuw worden gezet, toen Darwin de natuur gekenschetst had als een niet aflatende struggle for life and survival. Problematisch werd dat, toen politieke theorieën zich van die gedachte meester maakten. Het strijdveld dat de menselijke samenleving geworden was, kon nu worden voorgesteld als een natuurtoestand die geen verdere rechtvaardiging behoefde. Met de darwinistische legitimatie in zijn achterzak mocht het achterdochtige, zelfzuchtige individu zichzelf voortaan niet alleen als feit, maar ook als voorbeeld beschouwen. Door te doen wat hij deed, handelde hij alleen maar naar de voorschriften van de natuur zelf.
Het is de combinatie van deze drie elementen geweest (individualisme, politiek darwinisme en achterdocht) die dit denken zo’n ongelooflijke kracht gegeven heeft. Daartegenover krijgt elk alternatief vandaag de dag onwillekeurig iets gekunstelds en vergezochts over zich. Elk beroep op maatschappelijkheid of altruïsme lijkt in strijd met wat deze achterdocht als ‘de werkelijkheid’ heeft leren zien. Geen wonder – zo zegt deze achterdocht – dat deze ‘softe’ visie op mens en maatschappij zich zo gemakkelijk knollen voor citroenen laat verkopen.'
Mevrouw Oral, begrijp ik het nu goed dat Turkse jongeren ten koste van een breuk met hun ouderlijke cultuur zich moeten aanpassen aan deze Hollandse/westerse mentaliteit? Aan een provinciale cultuur waarin het buitenland niet of nauwelijks bestaat en het populairste tv-programma 'Boer zoekt Vrouw' is?
1 opmerking:
The ongoing upheaval in the Arab world (and in Iran) has rendered a definitive judgment on U.S. policy over the last decade. Relying on their own resources and employing means of their own devising, the people of the Middle East intent on transforming that region have effectively consigned the entire "war on terror" to the category of strategic irrelevance.
When first conceived in the wake of 9/11, two convictions underpinned that war. According to the first, precluding further attacks on the United States meant that the Islamic world needed to change. According to the second, because Muslims were manifestly unable to change on their own, the United States needed to engineer the process, with American military might serving as catalyst. Freedom (or at least submission) would issue from the barrel of a GI's assault rifle.
In Afghanistan, then Iraq and now, of course, AfPak, U.S. efforts to promote change have achieved — at best — mixed results. Meanwhile, the costs incurred have proved painfully high. In terms of treasure expended, lives lost and moral authority squandered, Americans have paid a lot and gotten precious little in return.
It now turns out that those exertions were unnecessary or, at the very least, superfluous. For nine years, the U.S. has been pushing in on a door that opens outward. More amazing still, that door swings open of its own volition. Events of the last several weeks have made it abundantly clear not only that important parts of the Islamic world are ripe for change but that the impetus for change comes from within. Transformation is not something that outsiders can induce or impose or control. The process is organic, spontaneous and self-sustaining.
So poor Muslims tired of living in squalor, and the not-so-poor fed up with suffering under the boot of corrupt authoritarian regimes (not infrequently allied with the United States), don't need Washington's coaching. They don't need us to "liberate" them. They are perfectly capable of liberating themselves. And their doing so basically doesn't cost the American taxpayer a nickel.
...
If the Muslim masses demanding political freedom and economic opportunity prevail, they will do so not thanks to but despite the United States. Yet by liberating themselves, they will also liberate us. Our misbegotten crusade to determine their destiny will finally end. In that case, we will owe them a great debt.
http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-bacevich-war-20110220,0,1400493.story
Een reactie posten