Hoe Veel Diaspora Joden het Zionistisch Nazisme Bevorderden

Hoewel  de polderpers het geruime tijd deed voorkomen dat  de strijd tussen Joden en de bevolking van zijn gekoloniseerde Palestijnse gebieden op  7 oktober 2023 pas echt begon, besteedde ik al drie decennia lang aandacht aan de achtergronden van de zionistische terreur. Zo zette ik op 25 november 2018 het volgende uiteen:

In The Origins of Totalitarianism (1951) schreef de uit Nazi-Duitsland gevluchte Joodse politieke wetenschapper Hannah Arendt dat de gemeenschappelijke noemer van het totalitarisme eenzaamheid is, aangezien eenzaamheid de menselijke capaciteit belet om vrij te kunnen nadenken. Eenzaamheid vernietigt immers een essentieel feit van het bestaan, namelijk het besef dat het leven uit verscheidenheid bestaat, en dat daarom uiteindelijk niemand de onbetwistbare wijsheid in pacht heeft. Na te hebben gewaarschuwd voor Joodse terroristen als de latere premier Menachem Begin, uit wiens terroristische beweging Irgun eveneens het genocidale extremisme van Benjamin Netanyahu voortkwam. Al op 4 december 1948 werd de Irgun Zvai Leumi in The New York Times door Hannah Arendt, Albert Einstein en 26 andere gerenommeerde Joodse intellectuelen ervan beschuldigd "een politieke partij” te zijn “die qua organisatie, methoden, politieke filosofie en maatschappelijke aantrekkingskracht sterk lijkt op de nazi- en fascistische partijen.” Qua doeleinden streefden Irgun’s extreemrechtse stormtroepen net als de vermeend linkse milities van de Ben-Goerion naar een zo groot mogelijke Israel, Eretz-Israel, van de rechteroever van de Nijl in Egypte tot de linkeroever van de Eufraat in Irak. 

"Israel is pursuing E1 plan and sees 'Eretz Israel' project achievable. Will anything stop Tel Aviv?"

In een brief aan zijn zoon Amos schreef David Ben-Goerion in 1937 dat ‘een Joodse staat op slechts een deel van het land niet het einde is, maar het begin… omdat we daardoor onze kracht vergroten… De vestiging van een staat — al is het maar op een deel van het land — is de maximale versterking van onze kracht op dit moment en een krachtige impuls voor onze historische inspanningen om het hele land te bevrijden.’ Vanaf het begin werden de Palestijnse boeren en handelaren, de herders en vissers, gezien als bezetters, die geen enkel recht op hun millennia-oude eigen grond bezaten. Nog voorafgaand aan de stichting van de staat Israel werden in het geheim militaire acties beraamd om Eretz Israel te veroveren, Dat wil zeggen; het volledig etnisch zuiveren van Palestina. In 1938 zei Ben-Goerion daarover: 

Laten wij de waarheid onder elkaar niet negeren... politiek gezien zijn wij de agressors en zij verdedigen zichzelf... Het land is van hen, omdat zij het bewonen, terwijl wij hierheen willen komen om ons te vestigen.

Na de stichting van de staat Israel in mei 1948, terwijl de etnische zuivering van Palestina nog in volle gang was, schreef de uit Polen afkomstige zionistische voorman Ben-Goerion op 18 juli 1948 in zijn dagboek "We moeten er alles aan doen om ons te verzekeren dat zij (de Palestijnen. svh) nooit meer terugkeren." Als eerste premier van het land verklaarde hij:

Ware ik een Arabische leider, dan zou ik nooit een overeenkomst met Israël ondertekenen… wij hebben hun land ingenomen. Het is waar dat God het ons heeft beloofd, maar hoe zou dat hen kunnen interesseren? Onze God is niet de hunne. Er is antisemitisme geweest, de nazi's, Hitler, Auschwitz, maar was dat hun schuld? Ze zien maar één ding: wij zijn gekomen en wij hebben hun land gestolen. Waarom zouden ze dat accepteren?

Deze woorden spreken voor zichzelf. In 2004 verklaarde Benny Morris, de bekendste Israëlische zogeheten nieuwe historicus, wiens geschiedschrijving, volgens eigen zeggen, ‘is gebaseerd op vele documenten, waarvan de meeste afkomstig zijn uit de archieven van de Israel Defense Forces,’ dat "het nieuwe materiaal laat zien dat er veel meer Israëlische bloedbaden hebben plaatsgevonden dan ik eerder had gedacht. Tot mijn verbazing waren er ook veel gevallen van verkrachting. In de maanden april-mei 1948 kregen eenheden van de Haganah (de linkse voorganger van de Israëlische strijdkrachten. svh) operationele orders waarin expliciet stond dat zij de dorpelingen moesten ontwortelen, verdrijven en de dorpen zelf moesten vernietigen."

Deze feiten zijn gebaseerd op vele documenten, de meeste daarvan afkomstig uit de archieven van de Israelische strijdkrachten. In 2004 verklaarde de gezaghebbende Benny Morris: 'Ben-Gurion had gelijk... Zonder de ontworteling van de Palestijnen zou hier geen Joodse staat zijn ontstaan… onder bepaalde omstandigheden is het verdrijven geen oorlogsmisdaad… Je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken. Je moet je handen vuil maken.

Ik ben van oordeel dat [Ben-Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een Joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruim denkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de Joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verdrijving in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet. 

https://www.youtube.com/watch?v=NazoMBBkn5g 

Dit is de kern van het zionistisch probleem: de meerderheid van de Joden in Israel is voor een gojim-vrije ‘Lebensraum,’ een getto waar geen enkele niet-Jood leeft, Christen dan wel Islamiet. Vandaar dat het zionistisch regime al tijdenlang een politiek van verdeel en heers voert, eerst om de PLO uit te schakelen en nu om Hamas te vernietigen. The Times of Israel: “Jarenlang hebben de verschillende regeringen onder leiding van Benjamin Netanyahu een beleid gevolgd die de macht verdeelde tussen de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever — waarbij president Mahmoed Abbas van de Palestijnse Autoriteit op de knieën werd gebracht, terwijl hij stappen ondernam die de Hamas-terreurgroep steunden.

Het idee was om te voorkomen dat Abbas — of iemand anders in de regering van de Westelijke Jordaanoever van de Palestijnse Autoriteit — vooruitgang zou boeken in het oprichten van een Palestijnse staat. Bovendien ‘staat Israel het sinds 2018 toe dat koffers met miljoenen Qatarese contanten Gaza binnenkomen via zijn grensovergangen…

Hamas’ leiders functioneren al dan niet bewust als pionnen van de Mossad, met als onvermijdelijk gevolg dat de verzetsorganisatie corrupt is geraakt. Het verbaasde dan ook geen enkele serieuze waarnemer dat Israel’s kwaliteitskrant Haaretz op 9 oktober 2023 Netanyahu als volgt citeerde: ‘Een ieder die de oprichting van een Palestijnse staat wil dwarsbomen, moet de versterking van Hamas steunen en geld overmaken naar Hamas,’ aldus verklaarde deze zionistische machiavellist in maart 2019 op een bijeenkomst van de Knesset-leden van zijn Likoed-partij. ‘Dit maakt deel uit van onze strategie om de Palestijnen in Gaza te isoleren van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever.’ Het onmogelijk maken van een Palestijnse staat in het voormalige Britse mandaatgebied Palestina is vanaf het interbellum het doelwit bij uitstek geweest van de zionistische terreur. 

Deze werkelijkheid werd al in oktober 1945 haarscherp geanalyseerd door de toen nog zioniste van het eerste uur, Hannah Arendt, één van de grootste Joods Europese politieke denkers van de twintigste eeuw. In het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien schreef Hannah Arendt twee jaar vóór de verschijning van het VN-Verdelingsplan:

 

“Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse Zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische Joodse staat’ die ‘geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de Zionistische geschiedenis, aangezien het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de Joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun — dat moge duidelijk zijn — de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die Joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de Joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken,’ zo realiseerde Arendt zich al driekwart eeuw geleden. Immers, ‘door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de Zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de Zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De Zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar “tragisch conflict” te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de Joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.”

Op dit punt aangekomen wordt duidelijk hoe doortrapt de Nederlandse goyim-politici en de Nederlandse joodse lobby en joodse journalisten en joodse correspondenten in hun “beloofde land” de afgelopen driekwart eeuw hebben geopereerd. Ik bedoel dit: Gezien het feit dat Anet Bleich zichzelf ziet als een “linkse jodin” én een intellectueel moeten wij ervan uitgaan dat ook zij bovenstaande beroemde tekst van Hannah Arendt heeft gelezen, hetgeen een genadeloos licht werpt op wat zij vandaag de dag nog steeds beweert. Onlangs beweerde zij onweersproken op de VPRO-TV “Ik voel me verbonden met Israel. Ten eerste omdat er familie van mij woont, (haar zuster op etnisch gezuiverd Palestijns gebied.  svh), maar ook, ja God, ik ben bewust Joods en Israel is de Joodse staat. En die Joodse staat pleegt bijna twee jaar lang oorlogsmisdrijven. De leiding ervan beweert dat zij dit ook in mijn belang doen. Dat doet zooooo’n pijn, dat kan ik bijna niet beschrijven. En het geeft ook een, ja, ik weet dat ik er niks aan kan doen, dus ik kan me er niet schuldig aan voelen, maar het is toch een plaats vervangende schaamte.”  

— https://www.instagram.com/reel/DQB26U4jNzk/

Ook Bleich gebruikt een oude en beproefde joodse truc door volkomen ongepast de eeuwige slachtofferrol te claimen. ‘Ondertussen,’ zo schreef Amos Oz met betrekking tot ‘de grenzen van de macht,’ is ‘de macht in onze handen zo verdraait geraakt dat het ons corrumpeert.’  Hij wijst daarbij op het feit dat ‘sinds de dagen van het Boek Genesis er in het Judaïsme een strijd gaande is tussen het xenophobe tribalisme (“met zijn lofzangen aan God in hun keel en tweesnijdende zwaarden in hun handen om wraak te nemen op andere naties”) en een open, universalistische houding (“Zijn jullie niet zoals de Ethiopiërs voor mij, o kinderen van Israël”). 

Veel joodse Nederlanders hebben met hun regelmatig ongepaste steun aan de Joodse staat decennialang bijgedragen aan het almaar toenemende nazisme en fascisme van hun heilstaat. Zeker Anet Bleich, haar overleden echtgenoot Max van Weezel en in beduidend minder mate hun dochter Natascha van Weezel. Natuurlijk zijn zij alledrie mede-verantwoordelijk voor het extremisme waaruit Israel op een illegale wijze is voortgevloeid. Ik heb daar op deze weblog talloze voorbeelden van gegeven. Daarom beperk ik mij nu tot een kenmerkend voorbeeld van Bleich. Op 1 november 2000 schreef zij in haar Volkskrant-column:

“het staat onomstotelijk vast dat van de circa 150 doden en zesduizend gewonden het overgrote deel Palestijn is. Het staat vast dat de met stenen en molotov cocktails gooiende Palestijnse jongeren — soms gesteund door schietende militieleden en politiemannen — geen partij zijn voor het modern bewapende Israëlische leger. De VN-Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering en de Commissie voor de mensenrechten hebben het ‘excessieve geweld’ van Israël veroordeeld. En bovendien: wat heeft Israël eigenlijk te zoeken in het in 1967 veroverde gebied?’ Om vervolgens met evenveel stelligheid te beweren:

“Het lijkt allemaal zo helder als glas en desondanks is dit beeld misleidend. De confrontatie in de Palestijnse gebieden is een klassiek voorbeeld van een situatie waarin zwak en sterk niet automatisch samenvallen met goed en kwaad. De underdog heeft niet altijd per se gelijk. Het komt voor dat de sterkere partij door de zwakkere wordt geprovoceerd tot geweld. Dat is hier het geval.”

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/waar-heeft-arafat-zijn-nobelprijs-opgeborgen~bb5ca70c/  

  

Destijds probeerde Anet Bleich het vermoorden van Palestijnse kinderen te rechtvaardigen vanuit een “diep geworteld racisme” waaraan dit slag zionisten lijdt, zoals de vooraanstaande Joods-Britse auteur John Berger stelde. Aan haar rechtvaardiging ontbreekt namelijk zelfs maar het begin van enige logica.  Zij verklaart namelijk dat “Palestijnse jongeren” — absoluut “geen partij zijn voor het modern bewapende Israëlische leger. De VN-Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering en de Commissie voor de mensenrechten hebben het ‘excessieve geweld’ van Israël veroordeeld. En bovendien: wat heeft Israël eigenlijk te zoeken in het in 1967 veroverde gebied?" om op de Westbank met steun van het Westen door te gaan met het illegaal koloniseren van Palestijns land. Vervolgens stelt zij dat “desondanks dit beeld misleidend [is]. De confrontatie in de Palestijnse gebieden is een klassiek voorbeeld van een situatie waarin zwak en sterk niet automatisch samenvallen met goed en kwaad. De underdog heeft niet altijd per se gelijk. Het komt voor dat de sterkere partij door de zwakkere wordt geprovoceerd tot geweld. Dat is hier het geval.” Wij hebben sinds 1948 gezien waar dit Joods extremisme toe zou leiden, terwijl het merendeel van de Joodse Lobby, zowel links als rechts, zweeg als het graf. Daarover volgende keer nog meer.