Het wezenlijke probleem van veel Joden in Israel en de zionisten in de diaspora is hun gebrek aan zelfrespect. De Amerikaanse publiciste Joan Didion schreef hierover: 'Als we onszelf niet respecteren, worden we enerzijds gedwongen degenen te minachten die zo weinig middelen hebben om met ons om te gaan, zo weinig inzicht hebben om blind te blijven voor onze fatale zwakheden. Anderzijds zijn we op een eigenaardige manier in de ban van iedereen die we zien, vastbesloten om — aangezien ons zelfbeeld onhoudbaar is — hun valse beeld van ons te leven.
In deze virtuele werkelijkheid is 'geen verwachting te misplaatst, geen rol te lachwekkend,' aldus Didion, nog voordat Netanyahu, Rutte en al die andere hedendaagse dwazen het politieke toneel betraden.
Mensen zonder verantwoordelijkheidsbesef, die weigeren empathie op te brengen voor hun medemens, lijden aan een pathologisch gebrek aan zelfrespect. Individuen die daar wel over beschikken, zo stelt Didion ‘vertonen een zekere taaiheid, een soort morele dapperheid; zij vertonen wat ooit karakter werd genoemd, een kwaliteit die, hoewel in abstracto goedgekeurd, soms terrein verliest aan andere, directer verhandelbare deugden,’ zo zette zij uiteen in haar scherpzinnige essay ‘Self-respect: Its Source, Its Power’ — opnieuw gepubliceerd in de verzamelbundel Slouching Towards Bethlehem (1968). Didion zette uiteen dat ‘karakter de bereidheid is om de verantwoordelijkheid voor het eigen leven te aanvaarden' en is tevens 'de bron waaruit zelfrespect voortkomt.’
Het gevoel van eigenwaarde dat dit zelfrespect vormt, ten goede of ten kwade, is potentieel alles hebben: het vermogen om te onderscheiden, lief te hebben en onverschillig te blijven. Het missen ervan betekent opgesloten zitten in jezelf, paradoxaal genoeg niet in staat tot liefde of onverschilligheid…
Overgeleverd aan de genade van degenen die we niet anders kunnen dan minachten, spelen we rollen die gedoemd zijn te mislukken voordat ze begonnen zijn, waarbij elke nederlaag nieuwe wanhoop opwekt over de noodzaak om de volgende eis die aan ons wordt gesteld te voorspellen en te vervullen.’
Didion wijst op het ‘akelige feit dat zelfrespect niets te maken heeft met de goedkeuring van anderen — die immers gemakkelijk genoeg bedrogen worden; niets te maken heeft met reputatie, wat, zoals Rhett Butler aan Scarlett O’Hara vertelde (in de klassieke film Gone with the Wind. svh), iets is waar mensen met moed zonder kunnen.
Zonder zelfrespect daarentegen, is een onwillig publiek van iemand zijn voor een eindeloze documentaire die gaat over iemands tekortkomingen, zowel echt als ingebeeld, met nieuwe beelden die voor elke vertoning worden ingevoegd. Daar is het glas dat je in woede hebt gebroken, daar is de pijn op X’ gezicht; kijk nu, deze volgende scène, de nacht dat Y terugkwam uit Houston, kijk hoe je deze verknoeit. Leven zonder zelfrespect is op een nacht wakker liggen, buiten bereik van warme melk, fenobarbital (kalmeringsmiddel. svh) en de slapende hand op de deken, de zonden van commissies en omissies, het verraden vertrouwen, de subtiel gebroken beloften optellen, de geschenken die onherroepelijk verspild zijn door luiheid of lafheid of onachtzaamheid. Hoe lang we het ook uitstellen, uiteindelijk gaan we alleen liggen in dat berucht ongemakkelijke bed, het bed dat we zelf maken. Of we erin slapen of niet, hangt natuurlijk af of we onszelf respecteren of niet.’
Het voortdurend liegen tegenover anderen en zichzelf is een duidelijk voorbeeld van dit gebrek aan zelfrespect. Dit voortdurend bedriegen is een kenmerkend verschijnsel geworden van de zionist. Des te meer die liegt des te minder zelfrespect die bezit, een vicieuze cirkel vormend waaruit de zionist niet kan ontsnappen, zelfs niet door de Palestijn anaal te verkrachten. Integendeel, ‘Sherry Hamby, onderzoekshoogleraar psychologie aan de University of the South in de Amerikaanse staat Tennessee, ontdekte dat “seksueel geweld niet draait om seksuele bevrediging of seksuele interesse, maar meer om het domineren van mensen.”
Zij is van mening dat dit soort groepsdruk mannen ertoe aanzet om zedendelinquenten te worden, omdat "velen gewoon in paniek raken dat ze door hun leeftijdsgenoten als onervaren zullen worden ontdekt.”
Met andere woorden, er zijn elementen actief in sommige culturen, en vaak zelfs in de media, die deze mannen het gevoel geven dat ze dominant moeten zijn over vrouwen als een vorm van nep-mannelijkheid. Bovendien worden degenen die niet veel seksuele contacten hebben, gestigmatiseerd.
Sherry Hamby verklaarde tegenover de Deutsche Welle — de Duitse Wereldomroep die in verschillende talen uitzendt — dat patriarchaat en dominantie in sommige culturen tot uiting komen in een soort ‘dehumanisering,' waarbij vrouwen als minderwaardig aan mannen worden gezien. Dit maakt het voor vrouwen veel gemakkelijker om het doelwit te worden van agressie.
Volgens Hamby is het voor mannen in dergelijke culturen 'een deel van hun culturele training om het contact met hun emoties te verliezen.’ Ze weten niet hoe ze met hun eigen gevoelens moeten omgaan en erger nog, ze zijn zich niet bewust van de gevoelens van anderen of het kan ze gewoon niet schelen.
Het verband tussen narcisme en verkrachting lijkt vooral sterk te zijn als het om recidivisten gaat. Een van de belangrijkste kenmerken die verkrachters en narcisten gemeen hebben, is de neiging om anderen te dehumaniseren.
https://www.dw.com/en/the-pelicot-case-the-psychology-of-a-rapist/a-54814540
Al deze elementen zien we terug bij Joodse verkrachters en hun sympathisanten die Palestijnse mannen tot slachtoffer maken. Onder de zionistische verkrachters bevindt zich tevens een hoog percentage sadisten, die als belangrijkste motivatie hebben Palestijnen te vernederen en als machtelozen extra te verontmenselijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten