KKR en de Meritocratie

Ook mijn oude vriend Geert Mak babbelt graag over de zogeheten 'meritocratie,' een 'maatschappelijk systeem waarin individuen hun sociale positie, macht en invloed verwerven op basis van hun verdiensten, vaardigheden en prestaties, in plaats van factoren als afkomst, rijkdom of connecties.'        

Steeds duidelijker wordt het nu dat de huidige 'meritocratie' alles behalve deskundig is, en zeker niet als de heerschappij van specialisten functioneert. Wij worden geregeerd door politici die menen dat het neoliberale kapitalisme het enige plausibele antwoord is op het verlangen naar geluk, en door mainstream-opiniemakers die ervan overtuigd zijn dat 'Geen Jorwert zonder Brussel' een concretisering is van het 'geloof in een genadige... milde, liefdevolle God.' Mak's 'godsbeeld' is niet alleen een illustratie van beschamende platvloersheid, (Sinterklaas voor volwassenen), maar vooral ook een teken van de armzalige reductie van de werkelijkheid. Is dit alles wat de bestseller-auteur zijn publiek te melden heeft over het raadsel van het bestaan? God als 'een vriendelijke' en 'milde' witte 'man' met een grijze baard, die vanzelfsprekend ieder mens zijn zonden vergeeft, van de zoon van Catrinus Mak tot en met de 'kleinzoon van Goebbels.' Dit is het niveau dat de hedendaagse Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ te bieden heeft, want er is niemand van de ‘elite' in de polder die opstaat en hem duidelijk maakt dat zijn infantiele voorstelling van het metafysische een weerspiegeling is van het stupide reductionisme waarmee hij de fysische wereld presenteert. Hoewel hij anders suggereert spreekt Mak in feite over zichzelf wanneer hij de 'elite' bekritiseert, die is ‘vastgelopen in het spanningsveld tussen de met de mond beleden principes en het comfort van een stilzwijgend conformisme. Bijna altijd kiest men, uiteindelijk, voor het laatste. En die verleiding is inderdaad groot, de aantrekkingskracht van dat zacht verende bestaan waarmee je, als elite, door het leven glijdt, met voortdurend leuke, interessante en prettig ruikende mensen om je heen. Ja, de elite corrumpeert.’ Ziedaar, de domineeszoon weet het maar al te goed. 

MARIE-JOSÉE AND HENRY R. KRAVIS

New York

Finance and investments

Ik zou hem graag willen prijzen voor deze openhartige ontboezeming, ware het niet dat dit mijn eigen visie is die ik geruime tijd geleden tegenover Geert Mak kenbaar heb gemaakt. De volgende opmerking heeft mijn oude vriend, nagenoeg letterlijk, eveneens van mij overgenomen:

‘Iedere gemeenschap, ieder systeem, ook het onze, heeft, wil het op de lange termijn overleven, een morele tegencultuur nodig. Een cultuur die dwarsligt, die vragen stelt, die andere waarden in het zoeklicht zet. Een goed functionerende elite is daar voortdurend mee bezig.’

Hoe verleidelijk ook, ik geef deze twee voorbeelden niet om mijzelf een pluim in de hoed te steken. Mijn inzichten zijn geenszins uniek. Ze zijn veel eerder en veel scherpzinniger verwoord door grote denkers, zoals ik op mijn weblog aan de hand van citaten laat zien. Waar ik nu evenwel de aandacht op wil vestigen, is de doortraptheid van Mak's opportunisme, en dat van zijn mainstream publiek. Door zonder bronvermelding gebruik te maken van andermans kritische beschouwingen op de 'elite' tracht hij nog op het laatste moment de aandacht af te leiden van zijn eigen collaborerende houding. Op die manier beschermt hij zijn eigen belang, te weten status en inkomen, haarscherp in de gaten. Straks kan Mak stellen dat hij wel degelijk heeft gewaarschuwd, terwijl hij in werkelijkheid, net als zijn vader destijds, de gevestigde orde blijft verdedigen, en daarvoor ruimschoots beloond en geprezen wordt door de macht. Er zit geen enkele logische continuïteit in zijn beweringen. Al naar gelang zijn eigen belang stelt hij het ene moment dit, en het volgende moment precies het tegenover gestelde. Daarbij verzwijgt hij tevens datgene wat hem op zeker moment absoluut niet uitkomt. Een illustrerend voorbeeld van zijn uitgekookte tactiek gaf hij tijdens zijn dankwoord na het ontvangen van de Gouden Ganzenveer, toen hij doodleuk het volgende verklaarde:

De Chicago-econoom Deirdre McCloskey (voormalige studente van de neoliberale econoom Milton Friedman. svh) heeft het in dit verband over de zeven Bourgeois Virtues, en ze somt ze op in haar gelijknamige boek: de vier klassieke deugden Wijsheid, Rechtvaardigheid, Gematigdheid en Moed, plus de drie christelijke deugden, Geloof, Hoop en Liefde. Dat zijn, volgens haar, de waarden waarop het ethische systeem van het westen draait en, zegt ze, ‘zonder hen zou er geen moderne markteconomie bestaan,’ zo voegt zij er en passant aan toe. Dat was ook de kracht van de Hollandse Gouden Eeuw: de menselijke verbinding, waarvan vertrouwen een belangrijk deel vormt, is essentieel voor een goede handelsrelatie, ook vandaag nog,’ aldus mijn oude vriend Geert M.

Met andere woorden: hier spreekt Mak met twee tongen tegelijk. Aangezien de bestseller-auteur, samen met McCloskey, een adembenemend trapeze-nummer opvoert, ga ik even in op zijn betoog. Wat hij stelt is het volgende: met het oog op de noodzaak van een 'morele tegencultuur,' moeten de prijzenswaardige 'Bourgeois Virtues,' dus de 'deugden' van de gevestigde wanorde, nieuw leven in worden geblazen. De 'moderne markteconomie,' die volgens Mak/McCloskey gebaseerd is op 'vier klassieke deugden,' te weten, 'Wijsheid, Rechtvaardigheid, Gematigdheid en Moed,' plus niet te vergeten 'de drie christelijke deugden, Geloof, Hoop en Liefde' zijn namelijk 'de waarden waarop het ethische systeem van westen' al sinds 'de Hollandse Gouden Eeuw' rust. Kortom, vanaf de tijd van Jan Pieterszoon Coen, eind zestiende eeuw toen op diens 'aandringen' de 'eerste slaventransporten uit India' plaatsvonden omdat 'de VOC dringend behoefte [had] aan slaven voor de bouw van forten en de stad Batavia en voor de plantages die werden opgezet,' tot en met de terreur van de 'politionele acties' vier eeuwen later, waaraan ook dominee Catrinus Mak enthousiast had deelgenomen, is er sprake geweest van voorbeeldige, zowel 'klassieke' als 'christelijke deugden.' Tenminste, aldus het duo Mak/McCloskey. Bovendien, als klap op de vuurpijl, is deze moraliteit ook nog eens van doorslaggevende belang geweest voor het ontstaan van 'de moderne markteconomie,' dat 85 miljardairs zo rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid. En 'en passant,' zo citeert Mak mevrouw McCloskey instemmend, vormden al deze tot navolging strekkende merites 'de kracht van de Hollandse Gouden Eeuw,' zijnde 'de menselijke verbinding, waarvan vertrouwen een belangrijk deel vormt,' en dat 'is essentieel voor een goede handelsrelatie, ook vandaag nog.' Begrijpt u? De slavenhandel en de politionele acties als 'menselijke verbinding,' De Amerikaanse gewelddadige aanval op Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië die nog steeds 'essentieel' is 'voor een goede handelsrelatie.' De Westerse steun aan het genocidale regime van Netanyahu als schoolvoorbeeld van de westerse beschaving gestoeld op democratie en mensenrechten, waarvan de verwoesting van Gaza en de bloedbaden die de laffe Joodse staat daarbij veroorzaakt onder vooral Palestijnse vrouwen en kinderen getuigen.

Ik kan me voorstellen dat het Mak’s grijsharige publiek, dat deze emmer vol 'Bourgeois Virtues' regelmatig over zich heen krijgt, niet onmiddellijk de portee van Mak's woorden beseft, maar u en ik, die in alle rust in staat zijn deze beweringen nog eens tegen het licht te houden, kunnen toch niet anders dan concluderen dat Mak hier kwaadaardige waanzin verkondigt. Zijn eurocentrisme is niets anders dan één van de symptomen van zijn arrogant racisme.  Vanuit dit besef dient de lezer Geert Mak's slotconclusie te interpreteren. Deze charletan, die ik al 45 jaar van nabij heb zien manoeuvreren verklaarde met een uitgestreken gezicht het volgende:

'Een goede elite kenmerkt zich door kwaliteit, zeker, maar ook door empathie en courage. Een goede elite erkent dat ze een elite is, en dat ‘noblesse oblige,’ in de breedste zin van het woord. Een goede elite luistert en kijkt met duizend ogen en oren. Een goede elite ligt dwars. Een goede elite durft het idee los te laten dat politiek alleen maar een vorm is van publiek management, durft luidop te dromen, durft ook onaangename waarheden onder ogen te zien en uit te spreken. Een goede elite durft te verliezen en klappen te krijgen. Een goede elite vecht voor het ambt, als trotse dienaren van de publieke zaak. Een goede elite gedraagt zich niet als burgers, maar als citoyens, elke dag.'

Waar is Geert Mak's ‘courage’? Zijn ‘Noblesse Oblige,’ nu hij weigert consequenties te verbinden aan het feit dat hij in dienst staat van een parasitaire ‘durf kapitalist,’ Henry Kravis die het Netanyahu Regime steunt bij het bouwen van illegale Joodse nederzettingen op de bezette Westbank, en de genocidale aanvallen van de Zionistische strijdkrachten.

Zeven jaar geleden schreef de Franse correspondent Thierry Meyssan, voorzitter van het Voltaire Network, een gerespecteerde onafhankelijke denktank, onder de kop ‘Bij Wie staat Emmanuel Macron in het Krijt?’ het volgende: ‘President Macron wordt vaak voorgesteld als een Rothschild-jongen. Dat klopt, maar is secundair. Thierry Meyssan laat zien dat Macron zijn verkiezingscampagne vooral te danken heeft aan Henry Kravis, de baas van één van 's werelds grootste financiële bedrijven (KKR), en aan de NAVO – een aanzienlijke schuld die vandaag de dag zwaar drukt op de oplossing van de crisis van de gele hesjes.

Emmanuel Macron voelde zich niet voorbestemd voor een carrière in de politiek. Als jongeman hoopte hij filosoof te worden, vervolgens hoge ambtenaar en aansluitend zakenbankier. Om hem op weg te helpen, bezocht hij regelmatig de goede feeën van Uncle Sam: de Frans-Amerikaanse Stichting en het German Marshall Fund van de Verenigde Staten.

In dit milieu ontmoette hij Henry en Marie-Josée Kravis in hun woning aan Park Avenue in New York. Het echtpaar Kravis, onfeilbare aanhangers van de Amerikaanse Republikeinse Partij, behoort tot de grote wereldmachten die buiten het zicht van de pers politiek bedrijven. Hun bedrijf, KKR, is, net als Blackstone en de Carlyle Group, één van 's werelds grootste investeringsfondsen.

"Emmanuels nieuwsgierigheid naar de ‘kan-het-wel' —mentaliteit was fascinerend — het vermogen om jezelf te vertellen dat je alles kunt bereiken wat je je voorneemt. Hij had een dorst naar kennis en een verlangen om te begrijpen hoe dingen werken, maar zonder iemand te imiteren of te kopiëren. Daarin bleef hij volledig Frans,” verklaart Marie-Josée Drouin (mevrouw Kravis) vandaag de dag.

Met de dubbele aanbeveling van het echtpaar Kravis en Jean-Pierre Jouyet integreerde hij de besloten kring van het campagneteam van François Hollande. In een e-mail gericht aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton noemde directeur politieke planning Jake Sullivan de vier belangrijkste leden van het campagneteam van de socialistische kandidaat, onder wie de onbekende Emmanuel Macron. Hij specificeerde dat Macron waarschijnlijk directeur-generaal van de Schatkist zou worden (de hoogste ambtenaar van het ministerie van Financiën).

Toen François Hollande echter werd verkozen, werd Emmanuel Macron adjunct-secretaris-generaal van het Élysée, een meer politieke functie. Het lijkt erop dat hij ambities had om Jean-Pierre Jouyet op te volgen als directeur van de Caisse des Dépôts et Consignations (het Fonds voor deposito's en consignaties), een functie die in mei 2014 werd toevertrouwd aan de secretaris-generaal van het Élysée. Een paar dagen later werd hij, op voorstel van het echtpaar Kravis, uitgenodigd voor de Bilderbergclub, waar hij in perfect Engels een heftige interventie hield tegen zijn baas, François Hollande. Bij zijn terugkeer naar Parijs nam hij ontslag uit het kabinet van Hollande.

Het echtpaar Kravis behoort tot de belangrijkste pijlers van de Bilderbergclub, die wordt geleid door Marie-Josée Drouin-Kravis. In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, is de Bilderbergclub geen plek waar beslissingen worden genomen. Uit de archieven blijkt dat de club werd opgericht door de CIA en de MI6 en vervolgens een invloedrijke instantie werd voor de NAVO, die direct verantwoordelijk is voor de veiligheid ervan. Omdat Macron’s interventie goed werd ontvangen, werd hij één van de NAVO-mannen in Frankrijk.

Nadat hij de politiek had verlaten, had hij geen zin om ernaar terug te keren. Hij legde zijn entourage meermaals uit dat hij hoogleraar wilde worden. Met de hulp van essayist Alain Minc (in 2008 toegelaten tot de Bilderbergclub) kreeg hij een aanstelling aan de Universiteit van Berlijn en één aan de London School of Economics, maar hij kon geen plaats vinden aan Harvard.

In augustus 2014, drie maanden nadat hij de politiek had verlaten, en op voorstel van Jean-Pierre Jouyet (in 2009 toegelaten tot de Bilderbergclub), werd hij echter door François Hollande benoemd tot minister van Economie, Industrie en Digitale Technologie.

In een boek uit 2018 verzekerde François Hollande dat deze keuze zijn idee was geweest. Dat zou kunnen, maar het zou veronderstellen dat hij niet op de hoogte was gesteld van Macrons interventie tijdens de Bilderbergbijeenkomst —   hoewel een van zijn ministers en goede vriendin Fleur Pélerin aanwezig was geweest.

In december 2014 richtte Henry Kravis zijn eigen inlichtingendienst op, het KKR Global Institute. Hij benoemde de voormalige directeur van de CIA, generaal David Petraeus, tot hoofd. Met de privéfondsen van het echtpaar Kravis (de investeringsfondsen van KKR), en zonder het Congres te raadplegen, zette Petraeus operatie "Timber Sycamore" voort, die was geïnitieerd door president Barack Obama. Dit was de grootste wapenhandel in de geschiedenis, waarbij minstens 17 staten betrokken waren en die duizenden tonnen aan wapens vertegenwoordigde met een waarde van enkele miljarden dollars. Kravis en Petraeus werden daarmee de belangrijkste leveranciers van Daesh (oftewel ISIS, de Islamitische Staat, het kalifaat dat in 2014 werd verslagen door Iraakse en Syrische troepen. svh)

http://www.noravank.am/eng/issues/detail.php?ELEMENT_ID=17934 

Vrijdag 20 juni 2025 schreef de financieel journalist van NRC, Daan van Lent, over KKR: ‘Private equity Nederlandse artiesten en schrijvers zetten zich de laatste weken openlijk af tegen KKR, de gigantische Amerikaanse private equity-maatschappij. Die zou onder meer investeren in Israël en in de wapenindustrie. Wat is KKR en waar bestaan die bekritiseerde investeringen uit? 

Investeringsmaatshappij KKR is de kapitalistische kop van Jut geworden van artiesten en schrijvers. Ze willen niet meer optreden op festivals georganiseerd door Superstruct, of ze willen geen contract meer met hun uitgeverij die onderdeel uitmaakt van Simon & Schuster. Beide vallen onder de investeringsportefeuille van KKR, die meer dan 280 bedrijven omvat.

Verwijten die KKR in open brieven, discussies en media-uitingen worden gemaakt zijn investeringen in Israël, betrokkenheid bij de wapenindustrie, grote investeringen in fossiele energie en een nauwe band met de Republikeinen van Donald Trump. Voor de schrijvers en musici in Nederland allemaal redenen om niets met KKR te maken willen hebben…

Wat is KKR eigenlijk?

KKR is een in 1976 opgerichte investeringsmaatschappij, die groot geworden is in de periode sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw waarin het Angelsaksische aandeelhouderskapitalisme ging domineren. Daarin vierden winstmaximalisatie voor aandeelhouders en verdienen aan transacties (door onder andere koop en verkoop van bedrijven, opjagen van beurskoersen) hoogtij. De belangen van andere betrokkenen (klanten, werknemers, samenleving) raakten volgens critici ondergeschikt.

In die jaren tachtig maakte KKR naam als één van de grote opkoopfondsen van bedrijven. Uit die toen nieuwe trend kwamen meer zogeheten private equity-firma’s voort die nu tot de groten van Wall Street behoren, zoals Blackstone, Apollo en Carlyle. Zij maakten een specialisme van het opkopen van kwijnende bedrijven en deze reorganiseren door ze te splitsen, personeel ervan te ontslaan en fabrieken te sluiten. En met winst die bedrijven, of onderdelen ervan, door te verkopen.

De afgelopen jaren heeft KKR stappen in de cultuursector gezet, waardoor de commotie nu zo leeft bij schrijvers en artiesten.

Ze kregen bijnamen als roofkapitalisten, aasgieren en plunderaars. KKR werd roemrucht door de bestseller Barbarians at the Gate uit 1989, die de overname en ontmanteling van tabaks- en voedingsgigant RJR Nabisco (onder meer Camel-sigaretten en het Oreo-koekje) beschreef.

Private equity-firma’s financieren hun overnames door er weinig eigen geld in te steken en forse leningen af te sluiten. Die komen op de balans van de overgenomen bedrijven terecht, die vervolgens genoeg geld moeten verdienen om zelf de rente en aflossing van de schulden te betalen.

Managers van KKR zijn klinische rekenmeesters die met hun spreadsheets de bedrijven waarin ze investeren doorrekenen om te zien waar meer efficiency te behalen en een hogere winstgevendheid te bereiken is.

Doorgaans blijft een private equity-firma vijf tot zeven jaar eigenaar. Het rendement moet vooral komen uit een gunstige doorverkoop van het bedrijf. Dat kan zijn door een gang naar de beurs, maar ook door verkoop aan een branchegenoot of doorverkoop aan een andere private investeringsmaatschappij.

Firma’s als KKR stoppen in zeer beperkte mate eigen geld in de investeringen. Zij halen het investeringsgeld via fondsen op bij institutionele beleggers als pensioenfondsen en verzekeringsmaatschappijen en bij vermogende families. Die verwachten zo een hoger rendement op hun beleggingen te krijgen dan op de beurs.

De partners van KKR verdienen hun geld door 20 procent van het rendement op de investering op te strijken, mits deze een afgesproken minimumopbrengst heeft opgeleverd. Daarnaast krijgen ze jaarlijks een management fee van 2 procent van het beheerde vermogen in het fonds. Ze verzamelen zo vermogens van miljoenen, in het geval van de oprichters inmiddels zelfs miljarden. Die hoge beloning leidt met zekere regelmaat tot fikse discussies met hun geldschieters zoals de pensioenfondsen.

De ‘portefeuille’ die KKR op de eigen website laat zien, omvat nu 282 bedrijven over de hele wereld, in zeer uiteenlopende sectoren. Van gezondheidszorg tot shampoo (Wella), van bedrijven in olie en de gassector tot zonne- en windenergiebedrijven, van frisdrankproducenten tot toeleveranciers van civiele en militaire luchtvaart.

Maar de tentakels spreiden inmiddels verder. Waar firma’s als KKR in hun eerste decennia vooral opkoopfondsen van bedrijven waren, hebben ze hun investeringsstrategie fors uitgebreid en gediversifieerd. Naast weer nieuwe private equity-fondsen (209 miljard dollar belegd vermogen) heeft KKR fondsen opgericht om te investeren in infrastructuur (83 miljard dollar), in vastgoed (81 miljard dollar ) en behoort het tot de verstrekkers van private kredietleningen buiten de banken om (254 miljard). Ze zijn daarmee belangrijke financiers geworden van de economie in veel verschillende landen.

Op welke manier is KKR in Nederland actief?

De eerste decennia van zijn bestaan was KKR vooral actief in de VS. Pas later spreidde de investeringsmaatschappij zijn vleugels uit naar Europa en later ook Azië. In Nederland is KKR sinds 2005 aanwezig, toen het samen met collega-investeringsmaatschappijen winkelconcern Vendex KBB van de beurs haalde. De overnamesom van 1,5 miljard euro verdienden de investeerders binnen een jaar ruim terug door het vastgoed van de winkelketens te verkopen. Daarna verkochten zij de winkelketens aan verschillende nieuwe eigenaren. Sommige daarvan, zoals Hema en V&D, kwamen later door hun hoge schuldenlast in zware problemen. V&D ging twee eigenaren verder zelfs failliet.

Wat is de betrokkenheid van KKR bij Israël?

KKR heeft op dit moment een paar directe en indirecte investeringen in Israël. De enige twee Israëlische bedrijven die in het portfolio op de website van KKR te vinden zijn, zijn Guesty (dat sofware ontwikkelt voor huizenverhuursites) en Artlist (dat software maakt voor platforms waar video’s kunnen worden gedeeld).

Een ondergronds datacentrum dat op dit moment nog wordt gebouwd bij Tel Aviv is onderdeel van GTR, dat ook tot de portefeuille van KKR hoort, hoofdkantoor houdt in Londen en datacentra in meer landen wil ontwikkelen. Van cyberveiligheidsbedrijf Semperis – ook een KKR-investering met hoofdkantoor in de VS, dat onder andere zorginstellingen als klant heeft – is een grote onderzoeksafdeling gevestigd bij Tel Aviv.

In de statements van artiesten over KKR wordt ook regelmatig gewezen op de Israëlische aanbieder van rubrieksadvertenties Yad2, dat advertenties toelaat voor het verhuur van woningen in illegale nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever… KKR kreeg samen met het Canadese pensioenfonds CPPIB de advertentieplatforms in handen die verder door het leven gaan als Aviv. Met daarbij dus Yad2.

KKR heeft in het verleden ambities gehad om meer te investeren in de defensie-industrie (wapenindustrie. svh) en was tussen 2017 en 2022 (mede-)eigenaar van de inmiddels beursgenoteerde, voormalige Airbus-dochter Hensoldt. Hensoldt maakt onder meer electronica voor wapensystemen. In de huidige portefeuille van KKR zijn drie bedrijven te vinden die actief zijn in de defensie-industrie (oorlogsindustrie. svh)…

Hoe zwaar investeert KKR in fossiele-energiebedrijven?

In de portefeuille van KKR zitten zeker negen bedrijven in de fossiele-energiesector. Dit zijn voor het grootste deel investeringen die vóór 2020 zijn gedaan. Onlangs verkocht KKR, een olieleiding in Colonial Pipeline die in het verleden kritiek kreeg omdat een vertakking liep over het gebied van de inheemse Sioux-bevolking.

Ook heeft KKR een investering in de Coastal GasLink, die sinds de aanleg in 2020 in Canada tot veel protesten leidde van de Wet’suwet’en-stam en mensenrechtenorganisaties. In 2024 is de pijpleiding in gebruik genomen. En hoewel met een flink deel van de chiefs van de stam inmiddels een overeenkomst is gesloten, gaan de protesten door.

De nieuwste investeringen in fossiele energie zijn vooral op het gebied van lng: het gas dat in de energiestrategie van de Europese Unie en veel andere landen wordt gezien als een brandstof die nodig is tijdens de overgang naar hernieuwbare bronnen. Het uitgangspunt daarbij is dat lng schoner zou zijn en voor minder CO2-uitstoot zorgt dan andere fossiele brandstoffen. Daar is echter veel discussie over. In de VS wordt lng gemaakt uit schaliegas en bij de winning daarvan komt veel methaan en daarmee CO2 vrij.

Zijn ze bij KKR vooral vriendjes met de Republikeinen?

Die kritiek wordt wel geuit. Dat is terug te voeren op het feit dat mede-oprichter Henry Kravis in 2016 werd genoemd als mogelijke minister van Financiën tijdens de eerste termijn van Trump. Dat werd hij echter niet, maar Goldman Sachs-bankier Steven Mnuchin. Opvallend is dat juist deze Kravis, die Trump goed kent uit de New Yorkse societykringen, in 2024 bij de voorverkiezingen van de Republikeinse Partij tonnen stortte in de campagnekassen van Nikki Haley. Zij was korte tijd de enige serieuze Republikeinse tegenstrever van Trump. In de kas van Trump stortte hij niet.

In 2024 doneerde aan KKR gelieerde organisaties en individuen ongeveer evenveel geld aan Republikeinen als aan Democraten tijdens de campagnes voor de presidents- en Congres-verkiezingen. Er ging zelfs meer geld naar de kassen van Kamala Harris dan naar die van Trump. Opmerkelijk, omdat in eerdere jaren de aan KKR gelieerde geldschieters juist wel meer geld doneerden aan Republikeinen dan aan Democraten. In private equity-kringen heeft Donald Trump vorig jaar vooral veel steun gekregen van miljardair Stephen Schwarzman, de grote man achter concurrent Blackstone.

https://www.nrc.nl/nieuws/2025/06/20/kkr-kapitalistische-kop-van-jut-van-artiesten-en-schrijvers-waar-komt-de-kritiek-vandaan-a4897747 

Ook uit ander onderzoek blijken deze ‘roofkapitalisten, aasgieren en plunderaars’ een immorele bende te vormen, die een almaar grotere greep op de neoliberale economie heeft gekregen ten koste van de samenhang in democratische staten.  

Zo berichtte de doorgaans goed geïnformeerde ‘The Rights Forum’ op 10 juni 2025:

Foute durfinvesteerder KKR bezit ook Nederlandse uitgeverijen.

Muzikanten trokken zich recent terug uit festivals nadat bekend werd dat deze waren opgekocht door de Amerikaanse durfinvesteerder KKR, die investeert in Israëlische oorlogsmisdaden. Nu blijken ook meerdere Nederlandse uitgeverijen eigendom van KKR.

KKR is eigenaar van Simon & Schuster, het moederbedrijf van het Nederlands-Vlaamse uitgeefconcern VBK, waar bijvoorbeeld de Nederlandse uitgeverijen Ambo Anthos, Atlas Contact en Alfabet onderdeel van zijn. Deze informatie is publiekelijk toegankelijk op de website van KKR. Bij de genoemde uitgeverijen zijn schrijvers als Adriaan van Dis, Geert Mak, Lucas Rijnveld, Herman van Veen en Simone van der Vlugt aangesloten.

Banden met de bezetter

De Amerikaanse investeringsmaatschappij Kohlberg Kravis Roberts & Co. (KKR) is een doelwit van de BDS-campagne (Boycot, Desinvestering en Sancties) omdat het onder meer eigenaar is van bedrijven die de verkoop en verhuur van vastgoed in illegale nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever faciliteren. Daarnaast investeert het in meerdere Israëlische tech-startups en in de bouw van een groot datacenter in Tel Aviv. De Israëlische tech-sector is nauw verweven met de Israëlische oorlogs- en bezettingsindustrie, bijvoorbeeld bij het ontwikkelen van surveillance-apparatuur.

Toen VBK in zee ging met Simon & Schuster was bekend dat KKR de eigenaar was.

VBK werd een jaar geleden overgenomen door Simon & Schuster, een van de vijf grootste uitgeverijen in de VS. Een half jaar eerder, in oktober 2023, was Simon & Schuster eigendom geworden van KKR. ‘Vanaf vandaag zijn KKR en Simon & Schuster officieel één familie,’ zei een partner van het bedrijf toen. Ter herinnering: in oktober 2023 was al duidelijk dat Israëls aanval op de Gazastrook een genocidaal karakter had. En toen VBK in zee ging met Simon & Schuster was dus ook bekend dat KKR de eigenaar was.

KKR is een zogeheten durfinvesteerder of ‘roofkapitalist’. Het koopt bedrijven op en wil deze in een relatieve korte periode laten groeien, om ze vervolgens weer te verkopen en daar winst op te maken. Dat kan gepaard gaan met stevige bezuinigen en het ontslaan van personeel. Een andere strategie is om een opgekocht bedrijf in stukken te knippen en die los door te verkopen om zo de winst te maximaliseren. Over de overname van Simon & Schuster zei KKR dat het van plan is om de uitgever na vijf tot zeven jaar weer te verkopen.

Muziekfestivals

De onderzoeksjournalisten van Follow the Money brachten in mei aan het licht dat KKR Superstruct had overgenomen, het bedrijf achter tientallen Europese muziekfestivals. Meerdere dj’s en bands zegden naar aanleiding van dit nieuws hun optredens op deze festivals af, ook in Nederland. ‘Wij gaan niet spelen op de Zwarte Cross. Het festival is eigendom van Superstruct, dat eigendom is van investeringsbedrijf KKR dat actief betrokken is bij de genocide in Palestina,’ kondigde de band Hang Youth aan op Instagram. Ook grote acts als Claw Boys Claw zegden af. ‘Inktzwarte Cross,’ koos cabaretier Youp van ’t Hek als kop van zijn wekelijkse column in NRC. Ook hij zegde een optreden af.

Veel van de festivals, naast Zwarte Cross bijvoorbeeld Awakenings, Mysteryland en DGTL, distantieerden zich vervolgens van KKR. Het Spaanse festival Sonar veroordeelde de genocide op Palestijnen en beloofde een deel van de winst over te maken naar hulporganisaties voor Gaza. Het mocht niet baten, veel artiesten trokken zich terug uit het festival. Voor het Amsterdamse festival Milkshake hebben intussen 14 acts afgezegd. Ook het Britse Boiler Room had te maken met afzeggingen. ‘We zullen altijd onverbloemd pro-Palestina blijven. We blijven ons houden aan de BDS-richtlijnen,’ schreef het muziekplatform in een reactie.’

https://rightsforum.org/foute-durfinvesteerder-kkr-bezit-ook-nederlandse-uitgeverijen/ 

Zeker is dat in elk geval Geert Mak zijn protesterende collega’s ‘gepiep van kleine muizen’ heeft betiteld, die niets kunnen ondernemen tegen deze ‘moloch.’ Mijn oude vriend Geert collaboreert liever met een Amerikaanse parasitaire ‘roof kapitalist,’ terwijl hij toch eerder zo hoog opgaf van zijn ‘empathie en courage. Een goede elite erkent dat ze een elite is, en dat ‘noblesse oblige,’ in de breedste zin van het woord. Een goede elite luistert en kijkt met duizend ogen en oren. Een goede elite ligt dwars. Een goede elite durft het idee los te laten dat politiek alleen maar een vorm is van publiek management, durft luidop te dromen, durft ook onaangename waarheden onder ogen te zien en uit te spreken. Een goede elite durft te verliezen en klappen te krijgen. Een goede elite vecht voor het ambt, als trotse dienaren van de publieke zaak. Een goede elite gedraagt zich niet als burgers, maar als citoyens, elke dag.’

https://www.geertmak.nl/nl/nederland/essays-en-lezingen/125/opnieuw-de-deftigheid-in-het-gedrang.html 

Er is maar één juiste conclusie mogelijk: de multimiljonair Geert Mak bezit geen ‘empathie en courage,’ behoort niet tot ‘de elite,’ maar blijft een christelijke poseur wiens financiële belang van zijn toko boven het belang gaat van al die, naar schatting meer dan, 100.000 Palestijnse doden van de genocidale aanvallen van de Joodse staat. Hoe klein en onbenullig kan een mens zijn. De in Roemenië geboren joods Amerikaanse auteur Elie Wiesel wees er in dit verband op dat het ‘tegenovergestelde van liefde niet haat [is], maar onverschilligheid. Het tegenovergestelde van kunst is niet lelijkheid, maar onverschilligheid. Het tegenovergestelde van geloof is niet ketterij, maar onverschilligheid. En het tegenovergestelde van leven is niet dood, maar onverschilligheid’ om tijdens het in ontvangst nemen van de Nobelprijs voor de Vrede in december 1986 hieraan toe te voegen ‘Kies partij. Neutraliteit helpt de onderdrukker, nooit het slachtoffer. Stilte moedigt de kwelgeest aan, nooit de gekwelde.’

Finish the IDF