Het Bloeddorstige Westerse Expansionisme

Hoe oorlogszuchtig de VS sinds zijn onafhankelijkheidsverklaring is geweest blijkt tevens uit nuchtere cijfers, vanaf 1776 is de Verenigde Staten 93 procent van zijn tijd in oorlog geweest. Dat is 231 van de 248 jaar. De grote Australische auteur, commentator en filmmaker John Pilger vatte de voortdurende agressie van Washington als volgt samen: ‘De VS heeft [sinds 1945] 50 regeringen omvergeworpen, waaronder democratieën, ongeveer 30 bevrijdingsbewegingen verpletterd en tirannieën gesteund van Egypte tot Guatemala. Bombarderen is zo karakteristiek als Amerikaanse appeltaart. Onderweg heeft Washington zich op grove wijze  bemoeid met verkiezingen in tientallen “soevereine” landen, iets opmerkelijks in het licht van de huidige liberale Amerikaanse verontwaardiging over echte of vermeende Russische inmenging in “ons” zogenaamd democratische verkiezingsproces in 2016. Oom Sam heeft ook burgers gebombardeerd in 30 landen, geprobeerd buitenlandse leiders te vermoorden en chemische en biologische wapens ingezet.’

Pilger wees er bovendien op dat de Amerikaanse voormalige Nationaal Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski ‘Oekraïne als de “geopolitieke spil” van Eurazië had genoemd voor zowel de Amerikaanse als de Russische machthebbers. Omdat Rusland zijn vitale veiligheidsbelangen op het spel ziet staan ​​in het huidige conflict, escaleert de oorlog in Oekraïne snel tot een nucleaire confrontatie. Het is dringend noodzakelijk dat zowel de Verenigde Staten als Rusland terughoudendheid betrachten voordat er een ramp plaatsvindt.

Sinds het midden van de 19e eeuw concurreert het Westen met Rusland over de Krim en, specifieker, over de zeemacht in de Zwarte Zee. In de Krimoorlog van 1853-1856 veroverden Groot-Brittannië en Frankrijk Sebastopol en verbanden tijdelijk de Russische marine uit de Zwarte Zee.

Het huidige conflict is in wezen de Tweede Krimoorlog. Deze keer probeert een door de VS geleid militair bondgenootschap de NAVO uit te breiden naar Oekraïne en Georgië, zodat vijf NAVO-leden de Zwarte Zee zouden omsingelen.

De Verenigde Staten beschouwen elke inbreuk door grootmachten op het westelijk halfrond al lang als een directe bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid, die teruggaat tot de “Monroe Doctrine” van 1823, die stelt: “Wij zijn het daarom verschuldigd aan de openheid en de vriendschappelijke betrekkingen tussen de Verenigde Staten en de Europese machten om te verklaren dat we elke poging van hun kant om hun systeem uit te breiden naar welk deel van het continent Amerika dan ook, als gevaarlijk voor onze vrede en veiligheid moeten beschouwen.”

‘In 1961 vielen de Verenigde Staten Cuba binnen toen Cuba's revolutionaire leider Fidel Castro zich tot de Sovjet-Unie wendde voor steun. De Verenigde Staten waren niet erg geïnteresseerd in Cuba's “recht” om zich aan te sluiten bij welk land dan ook dat ze wilden — de claim die de Verenigde Staten nu maakt met betrekking tot het veronderstelde recht van Oekraïne om zich bij de NAVO aan te sluiten.

De mislukte Amerikaanse invasie in 1961 leidde in 1962 tot het besluit van de Sovjet-Unie om offensieve kernwapens in Cuba te plaatsen, wat op zijn beurt leidde tot de Cubaanse crisis die de wereld aan de rand van een kernoorlog [bracht].’

Het geclaimde respect van Washington voor de veiligheidsbelangen in Amerika hebben de politieke, financiële en militaire elite er niet van weerhouden om inbreuk te maken op de belangrijkste veiligheidsbelangen van de Russische Federatie. Toen de Sovjet-Unie verzwakte, gingen Amerikaanse beleidsmakers geloven dat de Amerikaanse strijdkrachten konden opereren zoals het Pentagon dit verkoos. Wat de presidenten Obama en Biden wilden was Rusland vanuit Oekraïne bedreigen met geavanceerde nucleaire raketten die Moskou in vijf minuten konden bereiken en met de grond gelijk maken. De VS zou zodoende Rusland kunnen chanteren om de Amerikaanse politiek gehoorzaam te volgen, en Washington de unipolaire macht in de wereld zou worden waardoor de Amerikaanse geopolitieke- en economische belangen in de 21ste eeuw onaantastbaar zullen worden. Zoals Hitler droomde van een duizendjarig rijk, waarbij ‘de oostgrens als een front zou fungeren dat steeds verder naar het oosten zou oprukken, tot aan het Oeral of misschien wel de Stille Oceaan.’ Een opvatting die is teruggekeerd sinds de val van het Sovjet Rijk, en de NAVO in strijd met de expliciete afspraken almaar verder oostwaarts oprukt. 

‘In 1991 leidde onderminister van Defensie Paul Wolfowitz [behorend tot de machtige Joodse Lobby. svh] aan generaal Wesley Clark uit [oud opperbevelhebber de NAVO en Operation Allied Force tegen Servië. svh] dat de Verenigde Staten zijn militaire macht in het Midden-Oosten kon inzetten “en de Sovjet-Unie ons niet (zal) tegenhouden.” De nationale veiligheidsfunctionarissen van de VS besloten om regimes in het Midden-Oosten die bondgenoten waren van de Sovjet-Unie omver te werpen en inbreuk te maken op de veiligheidsbelangen van Rusland.’

De Oekraïne-Oorlog moet gezien worden als het begin van de Tweede Great Game om de heerschappij over het centrale ‘Heartland’ van de wereld en de omliggende regio’s met geweld in beslag te nemen, waardoor de schatrijke westerse elite de vrije beschikking zal krijgen over de omvangrijke grondstoffen-voorraden en markten van Azië. De politieke elite in de VS en de “Deep State” — bestaande uit de top van het ambtelijk apparaat, vertegenwoordigers van de financiële en economische macht, benevens de 16 verschillende inlichtingendiensten — meenden op die manier het Amerikaanse Rijk, dat na 1945 was ontstaan, in de 21ste eeuw te kunnen uitbreiden. Het streven naar de alleenheerschappij over de wereld kent sinds het eerste rijk, vier millennia geleden, een onmiskenbare continuïteit. Tussen Sargon de heerser over het Akkadische Rijk, het eerste imperium in de geschiedenis, het Romeinse Rijk, de Kruistochten, Napoleon, Hitler, en de huidige Amerikaanse presidenten, bestaat geen enkel wezenlijk verschil. En zoals Sargon omringd werd door pluimstrijkers zo kan meer dan 4000 jaar later de macht nog steeds niet zonder sycofanten. Wanneer bijvoorbeeld de meest vooraanstaande columnist van The New York Times, “the imperial messenger” Thomas Friedman verklaart dat ‘de verborgen hand van de markt nooit [zal] werken zonder een verborgen vuist. McDonald's kan niet floreren zonder McDonnell Douglas, de ontwerper van de F-15. En de verborgen vuist die de wereld veilig houdt voor de technologieën van Silicon Valley om te floreren, heet het Amerikaanse leger, de luchtmacht, de marine en het marinierskorps,’ dan wordt deze uitspraak door de voltallige westerse mainstream-pers gedeeld. Daarom kon mijn oude vriend Geert Mak in 2012 ongegeneerd verklaren ‘Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker optimistisch, hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’

Dit is een exemplarisch voorbeeld van een mentaliteit die een liberale mainstream opiniemaker als Ian Buruma ‘een gezond teken van vrijzinnige democratie’ betitelt. Een ander voorbeeld gaf luitenant-kolonel b.d. Karen Kwiatkowski van de Amerikaanse Luchtmacht. In de monografie 911 and American Empire: Intellectuals Speak Out (2006) merkte zij op: ‘Verslaggevers hebben mij verteld dat ze hun eigen inzichten of tegengestelde evaluaties van het officiële 9/11-verhaal niet zullen rapporteren, omdat het in twijfel trekken van het overheidsverhaal over 9/11 gelijk staat aan het in twijfel trekken van de basis van ons hele moderne geloofssysteem met betrekking tot onze regering, ons land en onze manier van leven. Beschuldigd worden van het in twijfel trekken van deze basis is veel ernstiger dan het label van een ontevreden samenzweringsfanaat of anti-overheidsverrader, of zelfs aan de kant worden geschoven of gemarginaliseerd binnen een academische omgeving, overheidsdienst of literaire kring. Het in twijfel trekken van het officiële 9/11-verhaal is eenvoudigweg fundamenteel revolutionair.’

https://www.amazon.com/11-American-Empire-Intellectuals-Speak/dp/1566566592  

Een derde voorbeeld van datgene wat wordt aangeprezen als een ‘open democratie’ is afkomstig van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Douglas Valentine. In zijn 416 pagina’s tellende boek The CIA As Organized Crime. How Illegal Operations Corrupt America and the World (2017) wees hij erop dat ‘het vandaag de dag onmogelijk (is) voor iemand om CIA-mensen van het middenkader officieel te interviewen en de feiten te onthullen. Sinds Iran Contra hebben de bureaucratieën ongelooflijke obstakels opgeworpen die het voor mensen onmogelijk maken om te zien wat er in de inlichtingendiensten gebeurt. Het publiek is nu volledig afhankelijk van klokkenluiders als Chelsea Manning en Edward Snowden, die worden belasterd, gevangengezet en/of in ballingschap worden gejaagd.’ 

‘Uiteindelijk werden veertien ambtenaren aangeklaagd en elf veroordeeld, inclusief de toenmalige minister van Defensie van de VS, Caspar Weinberger (joodse lobby svh).  Allen kregen gratie onder de volgende president, George H.W. Bush, die vicepresident was ten tijde van de affaire.’

https://nl.wikipedia.org/wiki/Iran-Contra-affaire 

Achtergrond Informatie: The CIA As Organized Crime ‘biedt inzicht in de sjablonen die de CIA decennia geleden in Vietnam ontwikkelde en die vandaag de dag nog steeds operationele praktijken zijn in Afghanistan, El Salvador, Irak, Syrië, Jemen en elders,’ zoals Libië, en in feite overal waar de CIA de autonomie van landen schendt.

‘Valentines onderzoek naar CIA-activiteiten begon toen CIA-directeur William Colby hem toegang gaf om CIA-functionarissen te interviewen die betrokken waren geweest bij verschillende aspecten van het Phoenix-programma in Zuid-Vietnam. De CIA zou het intrekken en er alles aan doen om de publicatie van The Phoenix Program te verhinderen, waarin het uitgebreide systeem van de CIA van bevolkingsbewaking, controle, insluiting, gevangenneming, marteling en moord in Vietnam werd gedocumenteerd.

Tijdens zijn onderzoek naar Phoenix ontdekte Valentine dat de CIA opium en heroïne liet smokkelen van zijn geheime bases in Laos naar generaals en politici op zijn loonlijst in Zuid-Vietnam. Zijn onderzoek naar deze illegale activiteiten richtte zich op de relatie van de CIA met de federale drugsagentschappen die door het Congres waren gemandateerd om te voorkomen dat illegale drugs de Verenigde Staten binnenkwamen. Op basis van interviews met hoge functionarissen schreef Valentine twee daaropvolgende boeken, The Strength of the Wolf en The Strength of the Pack, waarin werd aangetoond hoe de CIA federale drugshandhavingsinstanties infiltreerde en hun uitvoerende, inlichtingen- en buitenlandse operationele staf kalt stelde om ervoor te zorgen dat de drugsstroom ongehinderd doorging naar handelaren en buitenlandse functionarissen in zijn dienst.

Uiteindelijk zouden delen van Valentine’s onderzoeksmateriaal worden gearchiveerd in het National Security Archive, het Vietnam Center van de Texas Tech University en John Jay College.

Dit boek bevat fragmenten uit' onder andere 'bijgewerkte artikelen en transcripties van interviews over een reeks actuele onderwerpen, met als doel licht te werpen op de systemische dimensies van de voortdurende illegale en buitengerechtelijke activiteiten van de CIA. Deze artikelen en interviews over terrorisme en drugshandhaving illustreren hoe de activiteiten van de CIA sociale en politieke bewegingen in het buitenland en in de Verenigde Staten beïnvloeden.

Een veelvoorkomend thema is het vermogen van de CIA om het Amerikaanse publiek te misleiden en te propageren via haar ondoordringbare, door de overheid gesanctioneerde schild van officiële geheimhouding en ontkenning.

Hoewel onderzocht door het Church Committee in 1975, blijft de CIA-praktijk de huidige CIA-praktijk vormen. Valentine volgt de gestage infiltratie in praktijken die gericht zijn op de laatste bevolkingsgroep die onderworpen wordt aan de eisen van het Amerikaanse rijk: het Amerikaanse volk.’

https://www.amazon.com/CIA-Organized-Crime-Illegal-Operations-ebook/dp/B01NAPBE60/ref=sr_1_1?crid=380AWBNKM3O2L&dib=eyJ2IjoiMSJ9.cydvpQ5U5u8_W348y3wklw.iznOF36AJg71Sq9BspybqmwHZgv2sIJdl8baFYHeLiM&dib_tag=se&keywords=The+CIA+As+Organized+Crime.+How+Illegal+Operations+Corrupt+American+and+the+World+(2017).&qid=1737216254&sprefix=the+cia+as+organized+crime+how+illegal+operations+corrupt+american+and+the+world+2017+.,aps,217&sr=8-1

“Nu de 20e eeuw ten einde loopt, zijn de Verenigde Staten de belangrijkste macht ter wereld. Nu ‘t het Westen naar de overwinning heeft geleid in de Koude Oorlog, staat Amerika voor een kans en een uitdaging: hebben de Verenigde Staten de visie om voort te bouwen op de prestaties van de afgelopen decennia? Hebben de Verenigde Staten de vastberadenheid om een ​​nieuwe eeuw vorm te geven die gunstig is voor Amerikaanse principes en belangen?"

Als antwoord op deze vragen stelt de PNAC dat het haar doel is om “Amerika te herinneren” aan “lessen” die zijn geleerd uit de Amerikaanse geschiedenis, en trekt de volgende "vier consequentie" voor Amerika in 1997:

• we moeten de defensie-uitgaven aanzienlijk verhogen als we onze wereldwijde verantwoordelijkheden vandaag de dag willen nakomen en onze strijdkrachten willen moderniseren voor de toekomst;

• we moeten onze banden met democratische bondgenoten versterken en regimes uitdagen die vijandig staan ​​tegenover onze belangen en waarden;

• we moeten de zaak van politieke en economische vrijheid in het buitenland bevorderen; [en]

• we moeten verantwoordelijkheid accepteren voor Amerika's unieke rol in het behouden en uitbreiden van een internationale orde die geschikt is voor onze veiligheid, onze welvaart en onze principes.

https://stanvanhoucke.blogspot.com/2025/01/vietnam-war-f-105-napalm-bombing.html 

Hoewel "een dergelijk Reaganistisch beleid van militaire kracht en morele helderheid vandaag de dag misschien niet in de mode is’ concludeert de 'Statement of Principles' dat 'het noodzakelijk is als de Verenigde Staten wil voortbouwen op de successen van de afgelopen eeuw en onze veiligheid en onze grootsheid in de volgende eeuw wil verzekeren."

"Het doel van regimewisseling in Irak bleef de consistente positie van PNAC gedurende de ontwapeningscrisis in Irak. 

Richard Perle (joodse lobby. svh), die later een kernlid van PNAC werd, was betrokken bij soortgelijke activiteiten als die welke PNAC nastreefde na de formele oprichting. Zo stelde Perle in 1996 een rapport op waarin hij regimewisselingen voorstelde om de macht in het Midden-Oosten te herstructureren (ten gunste van Israel. svh). Het rapport had de titel A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm en riep op tot het verwijderen van Saddam Hussein van de macht, evenals andere ideeën om verandering in de regio te brengen. Het rapport werd overhandigd aan de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Twee jaar later, in 1998, behoorden Perle en andere kernleden van de PNAC—Paul Wolfowitz (joodse lobby. svh), R. James Woolsey (neoconservatief die voor Republikeinen en Democraten werkte. svh), Elliot Abrams (joodse lobby. svh) John Bolton (neoconservatief. svh) — 'tot de ondertekenaars van een brief aan president Clinton waarin werd opgeroepen tot de verwijdering van Saddam Hoessein.' Clinton streefde inderdaad naar een regimewisseling in Irak, en deze positie werd goedgekeurd door de Verenigde Naties. De VN-sancties werden als ineffectief beschouwd door de neoconservatieve krachten die de PNAC aanstuurden."

Deze neoconservatieve groep was er mede-verantwoordelijk voor het inhuren van Joods-Israelische folteraars die in Midden- Amerika de beulen van dictatoriale regimes de laatste martelmethoden leerden, die deze Israeli’s hadden uitgeprobeerd op Palestijnse gevangenen. Naderhand werden Joodse beulen tevens ingezet in de beruchte Abu Ghraib gevangenis in Irak, want martelen was inmiddels een exportproduct geworden van de NAVO. ‘Operation Resolute Support of de Resolute Support Mission (RSM) was een door de NAVO geleide multinationale missie in Afghanistan. Hieraan werd onder meer ook deelgenomen door (vrijwillige) militairen en burgers Nederland en België. Meer dan 200 Nederlandse militairen en meer dan 70 Belgische namen deel aan de Resolute Support Mission… De bevoegdheden werden verdeeld tussen de "centrale hub" in Kaboel en Vliegbasis Bagram,’ waar door de NAVO-lanen opgepakte Afghaanse gevangenen op grote schaal werden gemarteld, zonder dat dit in Nederland en België tot enige ophef leidde. De VS was immers de opdrachtgever, en de Joodse beulen kwamen uit een bevriend land, dat de EU als grootste handelspartner had. En zo is het hele netwerk met elkaar gevlochten. EU, NAVO, Handel, Martelen, Grootscheeps Geweld en Massale Bloedbaden, zoals het al vanaf het begin van de mensheid is. En dat Abrams als joods Amerikaanse staatssecretaris voor mensenrechten en humanitaire zaken diende en later als assistent-secretaris voor inter-Amerikaanse zaken, toont alleen maar aan hoe cynisch het Westen is. “Zijn nominatie voor staatssecretaris voor mensenrechten en humanitaire zaken werd op 17 november 1981 unaniem goedgekeurd door de Senaatscommissie voor buitenlandse betrekkingen.” Tijdens “zijn ambtsperiode botste Abrams regelmatig met kerkgemeenschappen en mensenrechtenorganisaties, waaronder Human Rights Watch en Amnesty International,” die hem ervan beschuldigden “wreedheden te verdoezelen die waren begaan door de militaire troepen van door de VS gesteunde regeringen, waaronder die in El Salvador, Honduras en Guatemala, en de rebellen Contra's in Nicaragua.” 

Het is kenmerkend voor het westerse (neo)kolonialisme dat het zich nooit heeft bekommerd over de massale slachtingen. Dit is een belangrijke verklaring voor het feit dat westerse politici zelfs nu nog onverschillig staan tegenover de Joods-Israelische genocide in Gaza, de Westbank en Libanon, waarbij rond de 70 procent van alle vermoorde Palestijnse burgers vrouwen en kinderen zijn. Nooit meer Auschwitz, alleen als de Joodse zionisten een volkerenmoord plegen. Met een kadaverdiscipline volgt de Europese Unie en de NAVO-landen de steun van de VS aan de bloedbaden in het Midden Oosten. Op die wijze tracht de EU van ‘Geen Jowert zonder Brussel,’ onder aanvoering van Washington en Wall Street hun hegemonie te behouden, inclusief hun greep op grondstoffen en markten, nu het machtsevenwicht de afgelopen vier decennia steeds verder oostwaarts is verschoven en Azië gezien wordt als grootste bedreiging van ‘onze’ belangen. Maar nooit eerder hebben de Europese machthebbers zich zo duidelijk daarover uitgesproken. Op 13 oktober 2022 benadrukte de 75De EU is uitgegroeid tot een neoliberaal instituut dat met geweld wil opereren. Zo verklaarde op 13 oktober 2022 de 77-jarige Spaanse sociaal-democraat Josep Borrell, Hoge Vertegenwoordiger voor buitenlands beleid en veiligheid, en vicevoorzitter van de Europese Commissie (commissaris voor een sterker Europa in de wereld), tegenover aankomende diplomaten: ‘Europa is een tuin. De rest van de wereld is een jungle. En de jungle kan de tuin binnenvallen… Europeanen moeten zich veel meer bezighouden met de rest van de wereld, anders dringt de rest van de wereld naar binnen.’ Bovendien waarschuwde Borrell dat de Westerse economische welvaart na het einde van de eerste Koude Oorlog, in 1991, alleen maar mogelijk was geweest door het beleid van deregulering en privatisering en decennialange neoliberale bezuinigingen, mogelijk gemaakt door het onttrekken van rijkdom uit Rusland en China. ‘‘Onze welvaart was gebaseerd op China en Rusland – energie en markt,’’  aldus Borrell, daarbij doelend op goedkope energie, lage lonen, goedkope producten en een gigantische markt, waardoor de inkomens in het Westen decennialang bevroren konden worden. Door de verregaande onnozelheid van de overgrote meerderheid van de Europese politici en bureaucraten en hun al even stupide opiniemakers van de mainstream-media. Maar de consequenties van Borrell’s woorden drongen niet door bij de volksvertegenwoordigers. met als gevolg veel hogere energiekosten en militaire uitgaven, want ‘de Russen komen.’  Tot nu toe heeft Europa het geweld weten te outsourcen naar Oekraïne en Gaza. De lichtgelovige D’66 minister van Defensie Kajsa Ollongren, die bij haar aantreden begin 2022 desgevraagd verklaarde 'het verschil tussen een majoor en een sergeant' niet te kennen. ‘Ik heb een heel mooi boekje gekregen. Dat ben ik aan het bestuderen. Maar ik weet het nu nog niet,’ desondanks wist zij anderhalf jaar later te verklaren: ‘Oekraïne steunen is een heel goedkope manier om ervoor te zorgen dat Rusland met dit regime geen bedreiging vormt voor de NAVO-alliantie. En het is van vitaal belang om die steun voort te zetten.’ Ollongren’s opmerking getuigt van het cynisme en de onverschilligheid onder machtsgeile politici die zelf nooit een oorlog van nabij hebben meegemaakt, nooit een granaat horen exploderen of een uiteen gereten kinderlichaam hebben aangeraakt. Het interesseert hen ook niet, zij willen carriere maken, ten koste van alles en iedereen. En niemand weet hoe de burger zich dient te bewapenen tegen dit slag onmensen. Op haar beurt sprak een andere machtsbeluste dame, de Duitse voorzitter van de Europese Commissie dat dankzij haar warme banden met ‘genocide Joe Biden’  er een ‘intense samenwerking’ is ontstaan. Zij sprak zelfs van ‘een tectonische veeverschuiving,’ nu de Noord Atlantische Verdrags Organisatie ook actief wordt in Centraal Azie en de Pacific Rim.   

Vonder Leyen: "Rusland’s mislukking (in Oekraïne. svh) alleen zal de op regels gebaseerde wereldwijde orde niet redden. Want het revisionisme van het Kremlin is niet de enige en grootste bedreiging van de op regels gebaseerde orde. De zogeheten onbeperkte samenwerking die door Vladimir Poetin en Xi Jinping is afgekondigd is eveneens een duidelijke bedreiging van de naoorlogse orde, gebouwd op de kernwaarden van het VN-handvest… wij moeten deze wereldwijde uitdaging een halt toeroepen, wij moeten het vertrouwen in onze wereldwijde doelen herstellen."

Mede dankzij de decennialange Joods-Zionistische terreur, gesteund door de NAVO, kon Ursula von der Leyen verheugd mededelen dat ‘onze trilaterale energie overeenkomst in juni (2022. svh) met Egypte en Israel een belangrijke rol heeft gespeelde in onze strategie om van de Russische fossiele brandstof af te komen. Maar mijn bezoeken aan Cairo en Jeruzalem ging om veel meer dan gas,’ want het gaat de EU, net als Washington om een nieuwe wereldorde, waarbij het Westen, net als in de koloniale tijd, de alleenheerschappij over de grondstoffen en markten opnieuw weet te veroveren ten kosten van honderden miljoenen derde wereldbewoners. Op 12 augustus 2023 publiceerde de Amerikaanse website Global Research onder de kop ‘U.S. Regime Has Killed 20-30 Million People Since World War II,’ geschreven door James A. Lucas, een gepensioneerde Amerikaaanse maatschappelijk werker, en anti-oorlogs- en anti-imperialistisch lid van de ‘September 11 Coalition/Dayton Peace Action.’

"Theme: Crimes against Humanity, History, Media Disinformation. Introduction:

Na de catastrofale aanslagen van 11 september 2001 begonnen monumentaal verdriet en een gevoel van wanhoop en begrijpelijke woede de Amerikaanse psyche te doordringen. Een paar mensen probeerden destijds een evenwichtig perspectief te bevorderen door erop te wijzen dat de Verenigde Staten ook verantwoordelijk waren voor het veroorzaken van dezelfde gevoelens bij mensen in andere landen, maar ze veroorzaakten nauwelijks een rimpeling. Hoewel Amerikanen in het abstracte de wijsheid begrijpen van mensen over de hele wereld die empathie hebben voor het lijden van elkaar, kreeg zo'n herinnering aan het onrecht dat door onze natie is begaan weinig gehoor en werd al snel overschaduwd door een versnelde 'oorlog tegen het terrorisme.'

Maar we moeten onze inspanningen voortzetten om begrip en mededogen in de wereld te ontwikkelen. Hopelijk zal dit artikel daarbij helpen door de vraag te beantwoorden 'Hoeveel 11 septembers hebben de Verenigde Staten sinds de Tweede Wereldoorlog in andere landen veroorzaakt?' Dit thema wordt ontwikkeld in dit rapport dat een geschat aantal van dergelijke doden in 37 landen bevat, evenals korte uitleg over waarom de VS als schuldig wordt beschouwd.

De oorzaken van oorlogen zijn complex. In sommige gevallen waren andere landen dan de VS mogelijk verantwoordelijk voor meer doden, maar als de betrokkenheid van ons land een noodzakelijke oorzaak leek te zijn van een oorlog of conflict, werd het als verantwoordelijk beschouwd voor de doden daarin. Met andere woorden, ze zouden waarschijnlijk niet hebben plaatsgevonden als de VS niet de zware hand van zijn macht had gebruikt. De militaire en economische macht van de Verenigde Staten was cruciaal.

Deze studie onthult dat Amerikaanse strijdkrachten direct verantwoordelijk waren voor ongeveer 10 tot 15 miljoen doden tijdens de Koreaanse en Vietnamoorlogen en de twee Irakoorlogen. De Koreaanse oorlog omvat ook Chinese doden, terwijl de Vietnamoorlog ook dodelijke slachtoffers omvat in Cambodja en Laos.

Het Amerikaanse publiek is zich waarschijnlijk niet bewust van deze aantallen en weet nog minder over de proxy-oorlogen waarvoor de Verenigde Staten ook verantwoordelijk zijn. In de laatstgenoemde oorlogen waren er tussen de negen en veertien miljoen doden in Afghanistan, Angola, de Democratische Republiek Congo, Oost-Timor, Guatemala, Indonesië, Pakistan en Soedan.

Maar de slachtoffers komen niet alleen uit grote landen of één deel van de wereld. De overige doden vielen in kleinere landen die meer dan de helft van het totale aantal landen uitmaken. Vrijwel alle delen van de wereld zijn het doelwit geweest van Amerikaanse interventie.

De algemene conclusie is dat de Verenigde Staten sinds de Tweede Wereldoorlog waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor de dood van tussen de twintig en dertig miljoen mensen in oorlogen en conflicten verspreid over de wereld.

Voor de families en vrienden van deze slachtoffers maakt het weinig uit of de oorzaken Amerikaanse militaire actie, proxy-militaire troepen, de levering van Amerikaanse militaire voorraden of adviseurs waren, of andere manieren, zoals economische druk die door ons land werd uitgeoefend. Ze moesten beslissingen nemen over andere zaken, zoals het vinden van verloren geliefden, of ze vluchteling zouden worden en hoe ze zouden overleven.

En de pijn en woede verspreiden zich nog verder. Sommige autoriteiten schatten dat er wel 10 gewonden zijn voor elke persoon die sterft in oorlogen. Hun zichtbare, voortdurende lijden is een voortdurende herinnering voor hun landgenoten.

https://www.globalresearch.ca/u-s-regime-has-killed-20-30-million-people-since-world-war-ii/5633111