Dit is het tweede deel van de helderste uiteenzetting die ik ken over de huidige gevaarlijke gekte van het expansionistische Zionisme. De spreker is de briljante Indiase schrijver Pankaj Mishra.
Degenen die gedreven worden het gezicht van Joe Biden te bestuderen op zoek naar een teken van genade, een teken dat er een einde komt aan het bloedvergieten, ontdekken een griezelig zachte hardheid, alleen onderbroken door een nerveus grijnsje als hij Israëlische leugens eruit flapt over onthoofde baby’s. Biden’s koppige boosaardigheid en wreedheid jegens de Palestijnen is slechts één van de vele gruwelijke raadsels die ons door westerse politici en journalisten worden voorgelegd. De Shoah heeft minstens twee Joodse generaties getraumatiseerd, en de bloedbaden en gijzelingen in Israël op 7 oktober door Hamas en andere Palestijnse groeperingen hebben bij veel Joden de angst voor collectieve uitroeiing opnieuw aangewakkerd. Maar het was vanaf het begin duidelijk dat het meest fanatieke Israëlische leiderschap in de geschiedenis er niet voor zou terugdeinzen een wijdverbreid gevoel van schending, rouw en afschuw uit te buiten. Het zou voor de westerse leiders gemakkelijk zijn geweest om hun impuls van onvoorwaardelijke solidariteit met een extremistisch regime te onderdrukken en tegelijkertijd de noodzaak te erkennen om degenen die schuldig waren aan oorlogsmisdaden op 7 oktober te vervolgen en voor het gerecht te brengen. Waarom beweerde Keir Starmer, een voormalig mensenrechtenadvocaat, dan dat Israël het recht heeft om ‘macht en water te onthouden’ aan de Palestijnen? Waarom begon Duitsland koortsachtig meer wapens aan Israël te verkopen (en gaf het met zijn leugenachtige media en meedogenloze officiële optreden, vooral tegen Joodse kunstenaars en denkers, een nieuwe les aan de wereld in de snelle opkomst van het moordzuchtige etnonationalisme daar)? Wat verklaart krantenkoppen op de BBC en in de New York Times als 'Hind Rajab, zes, dood aangetroffen in Gaza dagen na telefoontjes om hulp,’ ‘Tranen van Gaza-vader die 103 familieleden verloor' en 'Man sterft nadat hij zichzelf in brand heeft gestoken' Buiten de Israëlische ambassade in Washington zegt de politie'? Waarom zijn westerse politici en journalisten tienduizenden dode en verminkte Palestijnen blijven presenteren als bijkomende schade, in een oorlog van zelfverdediging die wordt opgedrongen aan het meest morele leger ter wereld, zoals de IDF beweert te zijn?
De antwoorden voor veel mensen over de hele wereld kunnen niet anders dan worden aangetast door een lang sluimerende raciale bitterheid. Palestina is, zoals George Orwell in 1945 opmerkte, een ‘kleurenkwestie,’ en dit is de manier waarop Gandhi het onvermijdelijk zag, die de zionistische leiders smeekte om niet hun toevlucht te nemen tot terrorisme tegen Arabieren die westerse wapens gebruiken, en tegen de postkoloniale naties. die vrijwel allemaal weigerden de staat Israël te erkennen. Wat W.E.B. Du Bois noemde het centrale probleem van de internationale politiek — de ‘kleurenlijn’ — de motivatie van Nelson Mandela toen hij zei dat de vrijheid van Zuid-Afrika van de apartheid ‘onvolledig is zonder de vrijheid van de Palestijnen.’ James Baldwin probeerde wat hij noemde een ‘vrome stilte’ rond het gedrag van Israël te ontheiligen toen hij stelde dat de Joodse staat, die wapens verkocht aan het apartheidsregime in Zuid-Afrika, de blanke suprematie belichaamde en niet de democratie. Muhammad Ali zag Palestina als een voorbeeld van grove raciale onrechtvaardigheid. Dat geldt vandaag de dag ook voor de leiders van de oudste en meest prominente zwarte christelijke denominaties in de Verenigde Staten, die Israël hebben beschuldigd van genocide en Biden hebben gevraagd alle financiële en militaire hulp aan het land te beëindigen.
In 1967 was Baldwin tactloos genoeg om te zeggen dat het lijden van het Joodse volk 'wordt erkend als onderdeel van de morele geschiedenis van de wereld' en 'dit geldt niet voor de zwarten.' vergeleken met de Joodse slachtoffers van het nazisme, worden de talloze miljoenen die door de slavernij zijn vermalen, de talrijke laat-Victoriaanse holocausts in Azië en Afrika en de nucleaire aanvallen op Hiroshima en Nagasaki nauwelijks herinnerd. Miljarden niet-westerlingen zijn de afgelopen jaren op woedende wijze gepolitiseerd door de rampzalige oorlog van het Westen tegen het terrorisme, de ‘vaccin-apartheid’ tijdens de pandemie en de schaamteloze hypocrisie over het lot van Oekraïners en Palestijnen; Ze kunnen nauwelijks nalaten een strijdlustige versie van de ‘ontkenning van de Holocaust’ op te merken onder de elites van voormalige imperialistische landen, die weigeren het verleden van genocidale brutaliteit en plundering van hun land aan te pakken en elke discussie hierover proberen te delegitimeren als losgeslagen ‘wokeness.’ Populaire West-is-best-verslagen over totalitarisme blijven de scherpe beschrijvingen van het nazisme (door onder meer Jawaharlal Nehru en Aimé Césaire) als de radicale ‘tweelingbroer’ van het westerse imperialisme negeren; ze aarzelen om het voor de hand liggende verband te onderzoeken tussen de imperiale slachting van autochtonen in de koloniën en de genocidale verschrikkingen tegen joden in Europa.
Eén van de grote gevaren van vandaag is de verharding van de kleurlijn tot een nieuwe Maginotlinie. Voor de meeste mensen buiten het Westen, was hun oorspronkelijke ervaring met de Europese beschaving het wrede kolonialisme. Voor hen kwam de Shoah niet over als een ongekende gruweldaad. Herstellend van de verwoestingen van het imperialisme in hun eigen land, bevonden de meeste niet-westerse mensen zich niet in een positie om de omvang van de gruwel te beseffen die de radicale tweelingbroer van dat imperialisme de joden in Europa had aangedaan. Dus als de Israëlische leiders Hamas vergelijken met de nazi’s, en Israëlische diplomaten bij de VN gele sterren dragen, bestaat hun publiek vrijwel uitsluitend uit Westerlingen. Het grootste deel van de wereld draagt niet de last van de christelijke Europese schuld over de Shoah, en beschouwt de oprichting van Israël niet als een morele noodzaak om de zonden van de 20e-eeuwse Europeanen kwijt te schelden. Al meer dan zeventig jaar is het argument onder de ‘donkere volkeren’ hetzelfde gebleven: waarom zouden Palestijnen moeten worden onteigend en gestraft voor misdaden waaraan alleen Europeanen medeplichtig waren? En ze kunnen alleen maar met walging terugdeinzen voor de impliciete bewering dat Israël het recht heeft om 13.000 kinderen af te slachten, niet alleen uit zelfverdediging, maar omdat het een staat is die voortkomt uit de Shoah.
In 2006 waarschuwde Tony Judt al dat ‘de Holocaust niet langer kan worden geïnstrumentaliseerd om het gedrag van Israël te excuseren,’ omdat een groeiend aantal mensen ‘simpelweg niet kan begrijpen hoe de verschrikkingen van de laatste Europese oorlog kunnen worden ingeroepen om onaanvaardbaar gedrag toe te staan of goed te keuren. op een andere tijd en plaats.’ Israëls ‘lang gecultiveerde vervolgingswaanzin – ‘iedereen is erop uit om ons te pakken te krijgen’ – wekt niet langer sympathie op,’ waarschuwde hij, en profetieën over universeel antisemitisme dreigen ‘een zichzelf vervullende bewering te worden.’ ‘Israëls roekeloze gedrag en de aanhoudende identificatie van alle kritiek met antisemitisme is nu de belangrijkste bron van anti-joodse sentimenten in West-Europa en een groot deel van Azië.' Israëls meest vrome vrienden van vandaag wakkeren deze situatie aan. Zoals de Israëlische journalist en documentairemaker Yuval Abraham het stelde: het ‘verschrikkelijke misbruik’ van de beschuldiging van antisemitisme door Duitsers ontdoet deze van betekenis en ‘brengt zo joden over de hele wereld in gevaar.’ Biden blijft het verraderlijke argument aanvoeren dat de veiligheid van de Joodse bevolking wereldwijd afhangt van Israël. Zoals columniste Ezra Klein van The New York Times onlangs zei: ‘Ik ben een Joods persoon. Voel ik mij veiliger? Heb ik het gevoel dat er op dit moment minder antisemitisme in de wereld is vanwege wat daar gebeurt, of lijkt het mij dat er een enorme toename van antisemitisme is, en dat zelfs Joden op plaatsen die niet Israël zijn, kwetsbaar zijn voor wat er in Israël gebeurt?'
Op dit rampzalige scenario werd heel duidelijk geanticipeerd door de overlevenden van de Shoah die ik eerder heb geciteerd, die waarschuwden voor de schade die de instrumentalisering van de Shoah aan de nagedachtenis van de Shoah zou toebrengen. Bauman waarschuwde na de jaren tachtig herhaaldelijk dat dergelijke tactieken van gewetenloze politici als Begin en Netanyahu ‘een post-mortem triomf voor Hitler veiligstelden, die ervan droomde conflicten te creëren tussen Joden en de hele wereld’ en ‘joden ervan weerhielden ooit vreedzaam samen te leven met anderen.’ Améry, die in zijn laatste jaren wanhopig was geworden door het ‘ontluikende antisemitisme,’ smeekte de Israëli’s om zelfs Palestijnse terroristen menselijk te behandelen, zodat de solidariteit tussen diaspora-zionisten zoals hijzelf en Israël niet ‘de basis werd voor een gemeenschap van twee gedoemde partijen in de wereld.’
Er valt in dit opzicht niet veel te hopen van de huidige leiders van Israël. De ontdekking van hun extreme kwetsbaarheid tegenover zowel Hezbollah als Hamas zou hen meer bereid moeten maken een compromis-vredesregeling te riskeren. Maar met alle bommen van 2000 pond die Biden hen heeft overhandigd, proberen ze op een gekke manier hun bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Gaza verder te militariseren. Dergelijke zelfbeschadiging is het langetermijneffect waar Boaz Evron bang voor was toen hij waarschuwde voor ‘het voortdurend vermelden van de Holocaust, antisemitisme en de jodenhaat in alle generaties.’ Een leiderschap kan niet gescheiden worden van haar eigen propaganda,’ schreef hij, en de heersende klasse van Israël gedraagt zich als de leiders van een ‘sekte’ die opereert ‘in de wereld van mythen en monsters die door haar eigen handen zijn geschapen,’ ‘niet langer in staat te zien wat er in de echte wereld gebeurt' of de 'historische processen waarin de staat gevangen zit.’
Vierenveertig jaar nadat Evron dit schreef, is het ook duidelijker dat de westerse beschermheren van Israël de ergste vijanden van het land zijn gebleken, waardoor hun wijk dieper in de hallucinatie terecht is gekomen. Zoals Evron zei, handelen de westerse machten tegen hun ‘eigen belangen en passen zij een speciale preferentiële relatie op Israël toe, zonder dat Israël zichzelf verplicht ziet om iets terug te doen’. Bijgevolg heeft ‘de speciale behandeling die aan Israël wordt gegeven, uitgedrukt in onvoorwaardelijke economische en politieke steun een economische en politieke broeikas rond Israël gecreëerd die het land afsnijdt van de mondiale economische en politieke realiteit.’
Netanyahu en zijn trawanten bedreigen de basis van de wereldorde die werd herbouwd na de onthulling van de nazi-misdaden. Zelfs vóór Gaza verloor de Shoah zijn centrale plaats in onze verbeelding van het verleden en de toekomst. Het is waar dat geen enkele historische gruweldaad zo breed en alomvattend is herdacht. Maar de herinneringscultuur rond de Shoah heeft inmiddels zijn eigen lange geschiedenis opgebouwd. Die geschiedenis laat zien dat de herinnering aan de Shoah niet louter organisch voortkwam uit wat er tussen 1939 en 1945 gebeurde; het werd gebouwd, vaak heel doelbewust, en met specifieke politieke doeleinden. In feite is een noodzakelijke consensus over de universele betekenis van de Shoah in gevaar gebracht door de steeds zichtbaarder wordende ideologische druk die op de nagedachtenis ervan wordt uitgeoefend.
Deel 3 de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten