President Biden invited me for lunch at the White House last Monday. But it was all off the record — so I can’t tell you anything he said.
I can, though, tell you two things — what I ate and how I felt after. I ate a tuna salad sandwich with tomato on whole wheat bread, with a bowl of mixed fruit and a chocolate milkshake for dessert that was so good it should have been against the law.
What I felt afterward was this: For all you knuckleheads (zultkoppen. svh) on Fox who say that Biden can’t put two sentences together, here’s a news flash: He just put NATO together, Europe together and the whole Western alliance together — stretching from Canada up to Finland and all the way to Japan — to help Ukraine protect its fledgling democracy from Vladimir Putin’s fascist assault.
In doing so, he has enabled Ukraine to inflict significant losses on Russia’s invading army, thanks to a rapid deployment of U.S. and NATO trainers and massive transfers of precision weapons. And not a single American soldier was lost.
https://www.nytimes.com/2022/05/22/opinion/biden-trump-republicans-democrats.html
Voor degenen die Friedman niet kennen, deze spreekbuis van de Amerikaanse deep state wordt algemeen gezien als de semi-officiële ‘Berichtgever van het Amerikaans Imperium,’ bekend door zijn sleutelrol:
in lining up many Americans behind the invasion of Iraq and is doing the same in the current march of folly into a new Cold War with Russia, including now a hot war on Russia’s Ukrainian border. In one typically mindless but inflammatory column, entitled ‘Czar Putin’s Next Moves,’ Friedman decided it was time to buy into the trendy analogy of likening Putin to Hitler.
Overtuigd van de veronderstelling dat de VS de alleenheerschappij over de wereld toekomt laat Friedman keer op keer weten wat de Amerikaanse elite in de praktijk beweegt. Zo schreef hij op 28 maart 1999 in ‘A Manifesto for the Fast World,’ via The New York Times weten hoe de VS ook in de 21ste eeuw ‘de nieuwe wereldorde’ als volgt in stand zal houden:
The hidden hand of the market will never work without a hidden fist. McDonald's cannot flourish without McDonnell Douglas, the designer of the F-15. And the hidden fist that keeps the world safe for Silicon Valley's technologies to flourish is called the US Army, Air Force, Navy and Marine Corps.
Niks democratie en mensenrechten, gewoon ouderwetse repressie en bloedbaden. Dit is de strategie van de westerse establishment dat zijn mainstream-media de neoliberale terreur doorgaans in eufemistische termen aan het grote publiek laat verkopen. Vandaar dat mijn oude vriend Geert Mak in 2012 opmerkte: ‘Ik vind Friedman altijd wel leuk om te lezen, lekker upbeat, hij is zo’n man die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’ De gevestigde orde kan niet zonder dit soort ‘optimisme.’ Vooral in crisistijd eist de deep state een opiniemaker ‘die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen.’ Oplossingen als deze uit 1991:
Sooner or later, Mr. Bush argued, sanctions would force Mr. Hussein's generals to bring him down, and then Washington would have the best of all worlds: an iron-fisted Iraqi junta without Saddam Hussein,
aldus het ‘optimisme’ van Friedman in The New York Times van 7 juli 1991. Of deze: ‘The historical debate is over. The answer is free-market capitalism,’ dat in de praktijjk een realiteit heeft gecreëerd waarbij ‘The Top 1% of Americans Have Taken $50 Trillion From the Bottom 90%,’ aldus officieel onderzoek, waaraan Time Magazine toevoegde:
imagine how much safer, healthier, and empowered all American workers might be if that $50 trillion had been paid out in wages instead of being funnelled into corporate profits and the offshore accounts of the super-rich. Imagine how much richer and more resilient the American people would be. Imagine how many more lives would have been saved had our people been more resilient (veerkracht. svh).
https://time.com/5888024/50-trillion-income-inequality-america/
Maar goed, het feit dat ‘the top 1 percent of the nation owns more than the bottom 90 percent’ is in de ogen van corrupte westerse opiniemakers en politici natuurlijk een weinig ‘optimistisch’ geluid, dat de elite liever niet wil horen, en dan ook al snel weer verzwegen wordt wanneer Washington meer dan 30 miljard dollar aan oorlogstuig naar het Zelensky-regime in Kiev stuurt om een zo langdurig mogelijke ‘proxy war’ te voeren in Europa, in de hoop daarmee in Moskou een regime change te forceren. ‘And not a single American soldier was lost,’ of ook maar één gebouw in de VS werd gebombardeerd. Desastreuze oorlogen moeten buiten Amerikaans grondgebied worden uitgevochten. Of zoals de ‘optimistische’ Friedman het op 30 mei 2003 in een televisie-interview verwoordde:
We needed to go over there (Irak. svh), basically, and take out a very big stick right in the heart of that world and burst that bubble… What they [Muslims] needed to see was American boys and girls going house to house from Basra to Baghdad and basically saying ‘Which part of this sentence don't you understand? You don't think we care about our open society? You think this bubble fantasy, we're just going to let it grow? Well, suck on this!’ That, Charlie, is what this war was about. We could have hit Saudi Arabia! It was part of that bubble. We could have hit Pakistan. We hit Iraq because we could.
Net als de nazi’s zien de Amerikanen zich als de maat aller dingen, en zolang niets of niemand hen stopt zullen zij gewoon doorgaan, ten koste van de wereldvrede, met achterlating van ontelbare doden en verminkten en plat gebombardeerde bevolkingscentra, want ‘de verborgen vuist die de wereld veilig houdt voor de florerende technologieën van Silicon Valley heet het Amerikaanse Leger, Luchtmacht, Marine en het Korps Mariniers,’ en dames en heren laten ze ‘daar maar eens op [zuigen].’ De lezer hoeft niet veel verbeeldingskracht te bezitten om in te zien dat de Friedman’s en de Makken en hun opdrachtgevers in wezen levensgevaarlijke psychopaten en sociopaten zijn, die een ernstige bedreiging vormen van de toch al problematische toekomst. Beseffen zij dit zelf niet? Jawel, op enkele totale dwazen na, beseft de overgrote meerderheid wel degelijk dat ‘there is something rotten in the state,’ al is het maar door de opkomst van zogeheten ‘populisten’ als bijvoorbeeld Pim Fortuyn en Donald Trump. Zelfs de, volgens Geert Mak, ‘lekker upbeat’ Thomas Friedman ‘die altijd wel een gat ziet om een probleem op te lossen,’ ziet zich genoodzaakt zijn propagandistische column te eindigen met dit fragment:
many allied leaders have privately said to Biden, as he and his team have revived the Western alliance from the splintered pieces that Trump left it in, ‘Thank God — America is back.’ And then they add, ‘But for how long?’
Biden cannot answer that question. Because WE cannot answer that question.
Biden is not blameless in this dilemma, nor is the Democratic Party — particularly its far-left wing. Under pressure to revive the economy, and facing big-ticket demands from the far left, Biden pursued expansive spending for too long. House Democrats also sullied one of Biden’s most important bipartisan achievements — a giant infrastructure bill — by making it hostage to other excessive spending demands. The far left also saddled Biden and every Democratic candidate with radical notions like ‘defund the police’ — an insane mantra that would have most harmed the Black and Hispanic base of the Democratic Party had it been implemented.
To defeat Trumpism we need only, say, 10 percent of Republicans to abandon their party and join with a center-left Biden, which is what he was elected to be and still is at heart. But we may not be able to get even 1 percent of Republicans to shift if far-left Democrats are seen as defining the party’s future.
And that is why I left my lunch with the president with a full stomach but a heavy heart.
En deze ‘pijn in het hart,’ deze ‘wanhoop,’ deze angst voor een nieuwe Amerikaanse burgeroorlog, ditmaal tussen de straatarmen en de ‘filthy rich,’ bepaalt de politieke- en mentale sfeer in het imperium dat ooit eens prat ging op zijn ‘American Dream.’ Al in 1832 waarschuwde de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville in zijn Journey to America:
waardoor het Amerikaanse geloof in ‘manifest destiny’ almaar ‘presses forward to the acquisition of riches, the single end of its labors.’ Tocqueville wees erop dat het hier ‘a wandering people’ betrof, ‘whom rivers and lakes cannot hold back, before whom forests fall and prairies are covered in shade; and who, when they have reached the Pacific Ocean, will come back on its tracks to trouble and destroy the societies which it will have formed behind.’
De ‘proxy war’ in Oekraïne is een onlosmakelijk onderdeel van de voortgaande expansionistische politiek van de VS, die door Geert Mak wordt bejubeld, aangezien volgens hem ‘de Verlichting is bedacht in Europa, maar Amerika heeft het uitgevoerd, als real life experiment,’ en ‘als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.’ Maar het moet duidelijk zijn dat dit soort beweringen de krankzinnigheid aantonen van de journalistieke charlatans. Daarentegen blijven in dezelfde tijd scherpzinnige Noord-Amerikaanse intellectuelen hun ogen wijd open houden, en maakt een hoogleraar als Henry A. Giroux zijn lezers erop attent dat:
In the US there is an institutionalized regime of neoliberal violence directed against low income people, poor minorities, immigrants, the disabled, and others now considered disposable under a ruthless and savage fanatical capitalism that luxuriates in the poisonous dream worlds of commodification, deregulation, consumption, and privatization,
waardoor:
[i]n a culture defined by excessive inequality, suffering, and cruelty, the protective covering of the state, along with the public values and the formative culture necessary for a democracy is corrupted, increasingly dismantled, and held in contempt.
De motor achter de zogeheten Amerikaanse Verlichting ‘als real life experiment’ is een irrationele drift, een pathologische drang naar ‘invloed en macht’ dat zeker niet ‘iets [is] wat we in Europa van ze kunnen leren,’ om de simpele reden dat Europa deze heilloze weg al vijf eeuwen lang heeft bewandeld, en die in de Tweede Wereldoorlog uitliep op Auschwitz, Hiroshima en de dood van tenminste 50 miljoen doden, onder wie 27 miljoen mensen in de Sovjet Unie. Maar juist dit alles kan de domineeszoon Geert Mak, gevormd in een calvinistische cultuur, niet bedenken. Hij zoekt naar verlossing. En als die niet uit de metafysica komt dan maar uit de materie. Daarentegen benadrukte de gezaghebbende joods Amerikaanse cultuurhistoricus, professor Morris Berman, in zijn boek De Terugkeer van de Betovering (1986) dat het ‘idée van wereldlijke verlossing, met name het moderne wetenschappelijke paradigma, net zo moeilijk houdbaar [blijkt] als het religieuze paradigma in de zeventiende eeuw.’ Wat de Amerikaanse- en Europese mainstream-pers weigert in te zien is dat:
[h]et leven in het westen lijkt te worden meegesleept in een proces van steeds sterker worden entropie, economische en technologische chaos, ecologische rampspoed, en uiteindelijke psychische ontreddering en ontbinding,
zo schreef Berman al in 1981. Hij wees erop dat het:
De vervreemding en vergeefsheid die de waarnemingen van een handjevol intellectuelen aan het begin van deze eeuw kenmerkten zijn aan het eind ervan de trekken geworden van het bewustzijn van de gewone man. Banen zijn afstompend, relaties oppervlakkig en kortstondig, en de politieke arena biedt een absurd schouwspel. In de door het verval van de traditionele waarden geschapen leegte manifesteren zich… de algemene vlucht in de vergetelheid waarin drugs, televisie en kalmerende middelen voorzien…
We worden achtervolgd door onze onechtheid, ons komediespel, onze vlucht voor wie of wat we werkelijk zijn. Als de schuld toeneemt brengen we de sarrende stem tot zwijgen met drugs, alcohol, passieve recreatie, met alles waarmee we maar kunnen vermijden de realiteit van de situatie onder ogen te zien.
Toen ik Morris Berman in 2011 in Londen interviewde beantwoordde hij de vraag: ‘Vanwaar het eeuwenoude Amerikaans expansionisme?’ aldus:
Die vraag houdt mij al lang bezig en probeer ik te beantwoorden in mijn laatste boek Why America Failed. The Roots of Imperial Decline dat onlangs verscheen. Ik verklaar het in grote lijnen als volgt. Vanaf het begin handelde alles in de Verenigde Staten om zelfverrijking. Wij zijn een natie van mensen permanent gemobiliseerd door hebzucht. We verlangen ernaar zo snel mogelijk ten koste van alles en iedereen zo rijk mogelijk te worden. Daar draait het allemaal om. De praatjes over democratie klinken aardig maar zijn altijd een dekmantel geweest voor iets anders, net als de inval in Irak andere motieven had dan het verspreiden van de democratie en de mensenrechten. Wat de Amerikanen in Irak doen weerspiegelt het oude patroon, expansionisme, hebzucht, begeerte, geweld. Het opmerkelijke is dat het Amerikaanse systeem in feite al ruim vier eeuwen bestaat en dat is langdurig gezien het feit dat er nooit eerder een religie is geweest of een beschaving van betekenis die niet als kern van haar waardesysteem de idee had dat je je broeders hoeder bent. Toen de grootste rabbijn van het judaïsme, Hillel, rond het begin van de jaartelling door een Romeinse centurion werd gevraagd om kort maar krachtig de boodschap van het joodse geloof te formuleren antwoordde hij dat het simpelweg neerkwam op de gouden regel ‘behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden,’ met andere woorden: hebt u naaste lief. Zonder dit als leidraad is een ware gemeenschap onmogelijk, want er is dan geen sprake van een motief die een gemeenschap tot één geheel bindt.
Ons systeem is in een voortdurende staat van oorlog, allen tegen allen, geweld tegen mens en natuur. De Amerikaanse ‘civilisatie’ tussen aanhalingstekens is gebaseerd op de overtuiging dat men nu juist niet iemand anders hoeder is. Sterker nog: men dient zoveel mogelijk van de ander te profiteren, hem of haar maximaal uit te buiten, al dan niet via zwendel. Hoe een dergelijke filosofie al meer dan 400 jaar kan bestaan is voor mij verbazingwekkend. Het is opmerkelijk dat een pervers systeem, dat één enkele individu multimiljardair laat worden en velen in bittere armoede achterlaat, niet fundamenteel ter discussie wordt gesteld. Dat agressieve egoïsme, die mateloze begeerte is het kenmerk bij uitstek van onze cultuur. Dat viel De Tocqueville al op in 1831 toen hij in een brief schreef: ‘Terwijl men dieper graaft in het nationale karakter van de Amerikanen, ziet men dat zij de waarde van alles in deze wereld hebben gezocht in het antwoord op deze ene vraag: hoeveel geld levert het op?’ De materialistische gerichtheid is onze belangrijkste eigenschap. Zelfverrijking wordt gezien als deugdzaam, dienstbaarheid aan de gemeenschap speelt daarbij geen rol, aangezien dit alleen maar een belemmering vormt.
In professor Berman’s visie was het ‘Amerikaans Imperium’ al vanaf het begin voorbestemd in elkaar te storten. Daarover de volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten