Gezien de voortdurende kritiek van de multimiljonair Derk Sauer op het beleid van president Poetin, is het van belang te weten dat ‘We cannot expect that all nations will adopt like systems, for conformity is the jailer of freedom and the enemy of growth,’ aldus president John Kennedy. Als opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten was Kennedy ervan doordrongen geraakt dat ‘vreedzame coëxistentie’ tussen de grootmachten de enige mogelijkheid was om te kunnen overleven in een wereld met massavernietigingswapens. Doorslaggevend waren zijn ervaringen tijdens de Cuba Crisis in oktober 1962, toen de wereld dertien dagen lang op de rand van een nucleair armageddon balanceerde, en de toenmalige minister van Justitie, Robert Kennedy, de Sovjet-leider Nikita Chroesjtsjov waarschuwde dat ‘an irreversible chain of events could occur against our will,’ omdat zijn broer, ‘The President does not know how long he can hold out against our generals.’ Maar het nog steeds actuele gevaar van een Derde Wereldoorlog is voor Sauer en zijn neoconservatieve kameraden van de anti-Russische website Raam op Rusland kennelijk een te verwaarlozen detail in hun steun aan de strijd om van Rusland een kopie te maken van het Amerikaanse neoliberale bestel, zoals dit onder president Jeltsin zo desastreus uitwerkte, toen Sauer en de Russische mafia, geholpen door onder andere oud KGB-ers, hun eerste miljoenen bijeenschraapten, ten koste van de Russische bevolking waarvan eenderde door de economische shocktherapie ‘rond of onder de armoedegrens’ belandde. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat in oktober 2021 de voormalige marxist-leninist Sauer was uitgenodigd om tijdens de ‘5de Oktober Lezing van Raam op Rusland’ zijn gram te spuien over de beperkingen van ‘de persvrijheid in Rusland,’ en bijvoorbeeld niet over de beperkingen van ‘de persvrijheid in de VS,’ gezien Washington’s niet aflatende pogingen om Julian Assange, de Australische hoofdredacteur van WikiLeaks, achter tralies te krijgen vanwege ondermeer diens onthullingen over de Amerikaanse oorlogsmisdaden in Irak. Washington wil met zijn drijfjacht op Assange een voorbeeld stellen voor alle andere westerse journalisten.
Sauer kan gezien worden als een personificatie van het cynisme in het door en door gecorrumpeerde Westen. In hem voltrekt zich het aloude verschijnsel dat extremen elkaar altijd raken, in zijn geval het extreem marxisme-leninisme uit zijn jonge jaren en het extreem kapitalisme van zijn latere jaren dat van hem in korte tijd multimiljonair maakte in een ineengestort land. Als door de wol geverfde conformist wist hij zich snel aan te passen aan de veranderende tijdgeest. Dit maakt mijn oude vriend Derk S. een zowel interessant als verwerpelijk individu. Hij is als een hoofdrolspeler in een tragische film, waarin de protagonist, net als Oedipoes in ‘een universum’ ronddwaalt, dat, zoals de Amerikaanse dichter Robert Fagles stelde, beheerst wordt door ‘powers in whose justice man must assert, in ignorance and with little hope of confirmation, a desperate belief.’ Het zal immers duidelijk zijn dat een kameleontische mens niet zonder kleerscheuren, ongehinderd door psychische trauma’s, van het ene uiterste op het andere kan overstappen. Voor Sauer, die van het ene niet doorleefde geloof in een ander, evenmin doorleefd, geloof viel, bleef alleen het cynisme over om zich aan vast te houden, waarbij hij de prijs van alles weet, maar van niets de waarde. En dit leidt onherroepelijk naar het kenmerkende nihilisme van een niet onaanzienlijk deel van mijn geschoolde generatiegenoten. De inmiddels overleden joods-Britse auteur John Berger wees er op dat 'conformism is a habit cultivated by the well-off.’ In zijn essay Ten Dispatches About Place (2007) schreef hij:
En in zijn artikel ‘Written in the Night,’ geschreven voor Le Monde diplomatique van februari 2003 stelde Berger:
People everywhere — under very different conditions — are asking themselves — where are we? The question is historical not geographical. What are we living through? Where are we being taken? What have we lost? How to continue without a plausible vision of the future? Why have we lost any view of what is beyond a lifetime?
The well-heeled (welgestelde. svh) experts answer: Globalization. Post-Modernism. Communications Revolution. Economic Liberalism. The terms are tautological and evasive. To the anguished question of Where are we? the experts murmur: Nowhere!
Might it not be better to see and declare that we are living through the most tyrannical — because the most pervasive — chaos that has ever existed? It's not easy to grasp the nature of the tyranny, for its power structure (ranging from the 200 largest multinational corporations to the Pentagon) is interlocking and diffuse, dictatorial yet anonymous, ubiquitous yet placeless. It tyrannizes from offshore — not only in terms of fiscal law, but in terms of any political control beyond its own. It’s aim to delocalize the entire world. It's ideological strategy — besides which Bin Laden's is a fairy tale — is to undermine the extent so that everything collapses into its special version of the virtual, from the realm of which — and this is the tyranny's credo — there will be a never-ending source of profit.
http://www.hartford-hwp.com/archives/27a/113.html
Berger's beschrijving toont de alles reducerende drijfveer van bijvoorbeeld een voormalig marxist-leninist die als SP-multimiljonair er nu op hamert dat Poetin een opportunistische politicus is, omringd door corrupte geldwolven, die, o eeuwige ironie, in niets wezenlijks verschillen van Derk Sauer zelf.
Naar aanleiding van de tweede aflevering van mijn kritiek op de hoofdredacteur van De Andere Krant kreeg ik de volgende reactie van de lezer Hanno Wisse:
Hieronder lichten wij even, voor zover relevant, de doopceel van Karel Beckman (hierna: Karel B.): https://groene-rekenkamer.nl/author/karelbeckman/
Karel B. is een rechtse libertariër. We kennen ook links libertarisme, namelijk anarchisme, bijvoorbeeld als anarcho-syndicalisme of het anarcho-communisme, maar dit alleen even voor de volledigheid.
Echte rechtse libertariërs zijn kritisch op zowel de staat als grote bedrijven. Ron Paul is bijvoorbeeld zo iemand.
De discussie of zij de rol van de staat niet te zeer verwaarlozen, laten we hier links liggen.
Het rechtse libertarisme dat in Silicon Valley populair is, is echter louter kritisch op de staat en valt daarom prettig samen met het neoliberalisme. Zo blijft de macht van grote corporaties en private monopolies mooi buiten beeld.
Laten we eens kijken tot welk slag rechts libertarisme onze vriend Karel B. behoort.
Welke boeken schreef hij om te beginnen?
De staat is het probleem, niet de oplossing: https://www.bol.com/.../de-staat.../9200000075662028/
Onder Samenvatting lezen wij:
‘Hij laat zien dat Staatsdwang juist de oorzaak is van onze problemen. Het is de Staat die het financiële stelsel aanstuurt en samen met de banken recessies veroorzaakt. Het is de Staat die zorgt voor permanente inflatie en daarmee de pensioenen en koopkracht van burgers uitholt. Het is staatsbemoeienis die zorg en onderwijs verstikt. Het is Staatsmacht die verantwoordelijk is voor corruptie, onderdrukking en oorlog in de wereld.’
Gaat het hier ook over grote corporaties en private monopolies? Neen.
Verder schreef hij mee aan De democratie voorbij: https://www.bol.com/.../f/de-democratie-voorbij/38115677/
Onder Samenvatting lezen wij:
‘Anders dan iedereen denkt, leidt democratie helemaal niet
tot vrijheid, beschaving, welvaart en vrede maar juist tot
onvrijheid, maatschappelijke spanningen, uit de hand
lopende overheidsbestedingen, ondermijning van de
welvaart, agressie en verloedering. (...) Zij
beschrijven bovendien een aansprekend alternatief: een
samenleving gestoeld op individuele vrijheid en vrijwillige
sociale relaties.’
Hier dan misschien een woord over grote corporaties en private monopolies? Ook al niet.
Onder zijn persoonlijke pagina bij de Groene Rekenkamer hangt een artikel van zijn hand over de corona crisis: https://groene-rekenkamer.nl/.../epidemie-vrijheid-en
We citeren:
‘Dat alle macht in onze wereld in handen is van de staat, daar kan na de coronacrisis niemand meer omheen.’
O ja? Is dat zo? Of zijn deze staten juist gekaapt door veel bepalender verbanden?
We citeren verder:
‘De standaard klacht die je hoort bij zo’n beetje alles wat er misgaat in de wereld is dat het de schuld is van het “kapitalisme”, of hoe dat ook wordt genoemd – “neoliberalisme”, “de vrije markt”, “marktwerking”, “privatisering”. Ik vind dat verbijsterend. De realiteit is dat we leven in een wereld die vrijwel volledig wordt beheerst door de staat, zowel op economisch als op sociaal gebied.’
Ahum. De bekende neoliberale riedel.
We citeren nogmaals:
‘We sparen ook niet meer voor slechte tijden. Sowieso maakt de staat sparen vrijwel onmogelijk, door permanente inflatie te creëren (geld bij te drukken), de rente minimaal of zelfs negatief te houden, en bij de minste of geringste tegenslag geld in de economie te pompen.’
Dit is aantoonbaar onwaar. Dit zijn namelijk allemaal taken die binnen ons bestel juist niet aan de staat, maar aan de Europese Centrale Bank toekomen, waarvan De Nederlandse Bank slechts een dependance is!
We citeren voort:
‘Ons zorgstelsel staat onder algehele controle van de staat. Dat heeft geleid tot een gecentraliseerd, aanbod-gestuurd, bureaucratisch systeem dat slecht is uitgerust om te improviseren.
(...)
En ja, ik weet ook dat onze gezondheidszorg beter is dan in veel andere landen (mede dankzij de invoering van een bepaalde mate van “marktwerking”) en beter ook dan hij vroeger was.
(...)
De staatsbemoeienis werkt ook concentratie in de hand. Grote ziekenhuizen. Peperdure medicijnen die worden geleverd door een kartel aan fabrikanten die rijk worden van de patenten die hen door de staat worden verleend. Verplichte verzekeringen. Verplichte eigen bijdrage.
(...)
Diezelfde concentratie zie je in de geneesmiddelensector. Om geneesmiddelen op de markt te mogen brengen, moeten jarenlange procedures worden doorlopen, die alleen betaalbaar zijn voor een paar multinationals. Die worden daarvoor ook nog beloond met patenten die de concurrentie verder inperken.’
Kortom, private machtsconcentraties zijn ook louter en alleen te wijten aan die verschrikkelijke rotstaat, volgens Karel B.
En verderop in zijn stuk komt de onvervalste neoliberale aap uit de mouw:
‘In een vrije, gedereguleerde markt zullen marktpartijen razendsnel inspelen op de vraag naar coronatests en apparatuur en de vraag naar medicijnen en vaccins.’
Karel B. gelooft dus in sprookjes, namelijk dat bij volledige vrijheid er vanzelf een perfect marktevenwicht ontstaat waarbij de aanbieders gezellig met elkaar concurreren, klanten de perfecte oplossing voor een spotprijs kopen en ze allemaal nog lang, gelukkig en in perfecte harmonie zullen leven.
Karel B. is daarmee een vertegenwoordiger van de platte Silicon Valley variant van rechts libertarisme die, niet heel toevallig, naadloos samenvalt met het neoliberalisme. Het WEF kan het dus bijna niet beter treffen met hem.
Als deze ideologische dwaas De Andere Krant gaat leiden, dan voorspelt dat niet veel goeds. De vis zal ook hier, zoals het spreekwoord luidt, bij de kop beginnen te rotten.
Tot zover Hanno Wisse.
Gezien de Karel Beckman's die overal weten binnen te dringen, zelfs in de kringen van hun felste tegenstanders heet ik u welkom in het rijk van het cynisme. In Hold Everything Dear. Dispatches On Survival And Resistance (2007) zette John Berger in dit verband uiteen dat:
Nihilism, in its contemporary sense, is the refusal to believe in any scale of priorities beyond the pursuit of profit, considered as the end-all of social activity, so that, precisely: everything has it price. Nihilism is resignation before the contention that Price is all. It is the most current form of human cowardice…
The worst cruelties of life are its killing injustices. Almost all promises are broken.
John Berger. In zijn anno 1992 verschenen essaybundel Stemverheffing wees Berger erop dat de ‘veronderstellingen waarvan het mediabedrijf uitgaat namens het publiek zijn behalve blind ook verblindend.’ Volgens hem is het misschien juist ‘op dit punt dat onze vorm van democratie een langzame dood sterft. Als dat zo is, dan als gevolg van een weigering. De weigering van het mediabedrijf om het feit te erkennen en te laten doorwerken dat het publiek in zijn hart weet hoe de wereld in elkaar zit,’ om hier onmiddellijk aan toe te voegen dat de ‘reden van deze weigering die een bedreiging is voor onze vorm van democratie, de reden waarom het mediabedrijf stelselmatig onderschat wat we gemeen hebben, die reden is steeds dezelfde: de normloze drang tot verkopen.’ Waar de in 2017 overleden Berger naar streefde was:
dat mensen zich ervan bewust worden hoe armoedig het mediabedrijf ze bedient als publiek. Armoedig, omdat met de waardigheid van kijker en bekekene de vloer wordt aangeveegd. Herstel iets van die waardigheid — gun mensen de tijd, verschuif het gebruikelijke zwaartepunt — en slecht nieuws wordt van een onderbreking de waarheid. Er zijn tal van waarheden waarvoor geen directe oplossing bestaat. Het woord ‘oplossing’ raakt niet aan het tragische. Wíj moeten in aanraking komen met het tragische en ons erdoor laten raken. We zouden er misschien door veranderen als we het benoemden. Ook benoemd blijft het tragische tragisch, maar slecht nieuws zou het niet worden. Alleen van daaruit is een realistische politiek mogelijk.
Bijna tien jaar later schreef hij in The Guardian van 28 mei 2001, in een introductie van het werk van de Braziliaanse fotograaf Sebastião Salgado:
In the 1940s the French philosopher Simone Weil wrote this — a kind of summing up, I think, of what Salgado was saying: ‘There are only two services that images can offer the afflicted. One is to find the story that expresses the truth of their affliction. The second is to find the words that can give resonance, through the crust of external circumstances, to the cry that is always inaudible: “Why am I being hurt?”’
If we accept what is happening in pictures like these, we are face to face with the tragic. And what happens in face of the tragic is that people have to accept it and cry out against it, although it won't change anything. And they cry out, very frequently, to the sky. In many of his pictures the sky is very important. Spectators who have lost any sense of tragedy look at his skies and say, ‘Ha! What a beautiful set, what a well-chosen moment.’ But it isn't a question of aesthetics. The tragic sky is the only thing that can be appealed to in certain circumstances. Who listens to them in the sky? Perhaps God. Perhaps the dead. Perhaps even history.
Because the children in his pictures are looking at the camera, they know that they are looking at the world. And so they address a question to the world: What are you, you out there? Or: Is there anything else out there?
Following their questions, we could ask ourselves three things:
1. The priorities according to which we perceive and react to the world — can they be changed?
2. Those kids, the true specters of hope, looking at us from the five continents — whose hope do they embody?
3. Who needs who the most - they us or we them?
https://www.theguardian.com/culture/2001/may/28/artsfeatures.globalisation
Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten