Yeltsin was the persona that the western capitalistic world needed, to push their agenda and to help completely transform the ultimate rival of the past 50 years, USSR.
Organizations, such as the International Monetary Fund (IMF) and World Bank, had helped the emerging leader to consolidate power in the newly independent country. Western media was comparatively negligent of the errors and decisions that Yeltsin made; instead, it seemed they wanted to portray him as a reformist that pushed to install democratic sentiment all across the largest country by area on Earth. That’s why such cartoons, like the one above, which portray Putin as the destroyer of democracy and Yeltsin as the father of it, could be inherently flawed. Instead, it is imperative to overlook whether any form of democracy existed during Boris Yeltsin reign, and did he have any intentions to be a reformer that he was portrayed to be, purely to understand the sequences of history…
After the fall of the Soviet Union in December 1991, Yeltsin introduced economic shock therapy to the Russian federation. Advised by Jeffrey Sachs, this allowed for privatization to arise, banks to open, and price controls to be abolished. However, this was problematic because oligarchs appeared and created social inequality, hyperinflation and all savings of Russian citizens were fading away… throughout September 1993, the economy faltered, the ratings started going down; demonstrators marched in Moscow…
One of the tremendous advantages that Yeltsin had in case of defense that the military was on his side. Knowing this, in October, Boris, wasting no time, dissolved the Russian parliament. When the parliament resisted, the tanks were coming in hot towards the parliament building. The Russian government says that nearly 200 people were killed and some 500 wounded during the 10-day standoff. Communist and other nongovernmental sources put the death total at more than 1,000. It was the worst violence in Moscow since the 1917 Bolshevik coup.
https://historyofyesterday.com/boris-yeltsin-a-truthful-reformer-9c06e1dc11f3#2e5c
Wikipedia: De shockdoctrine, de opkomst van rampenkapitalisme is een boek van de Canadese journaliste Naomi Klein uit 2007.
Het boek begint met het verhaal van New Orleans en hoe daar, na de ramp in 2005, het schoolsysteem, de huisvesting en de gezondheidszorg razendsnel werden ingepalmd en geprivatiseerd. Men wilde de hele regio omvormen tot een belastingvrije zone. Overlevers van de tsunami (2004) getuigen over bedrijven en politici die de terreinen van hun voormalige huizen als nieuw te ontginnen gronden gingen beschouwen om er hotels te bouwen. Dit zijn enkele voorbeelden die Klein aanhaalt om te proberen aan te tonen dat de wereld in toenemende mate slaaf zou worden van de shockdoctrine die aanleiding geeft tot het rampenkapitalisme.
Zij stelt dat dit een nieuwe vorm van kolonialisme voorstelt. Het ontstane puin bij een ramp is het bijna bijbels klinkende nieuwe onontgonnen land: leeg en open voor wie het wil inpalmen. Terwijl het bloed van de getraumatiseerde slachtoffers vloeit en men enkel denkt aan zelfbehoud, rinkelt de kassa van de ondernemers die de vrije markt heilig hebben verklaard. Dit met als doel winst te halen uit de desoriëntatie van de bewoners, privatiseringen door te voeren terwijl de mensen in shock zijn en zich enkel op hun dagelijkse zorgen kunnen concentreren.
https://nl.wikipedia.org/wiki/De_shockdoctrine,_de_opkomst_van_rampenkapitalisme
Zondag 7 januari 2018 berichtte de NOS onder de kop ‘De Hoop Scheffer: Poetin werd radicaler door NAVO’ dat volgens deze voormalige secretaris-generaal van het militair bondgenootschap:
De NAVO Vladimir Poetin in een hoek [heeft] gedreven, waardoor hij radicaler werd. Dat zijn niet de woorden van Rusland, maar die van de voormalige secretaris-generaal van de NAVO, Jaap de Hoop Scheffer.
Volgens Jaap de Hoop Scheffer moet het Westen de Russische rode lijn respecteren. De snelheid van de NAVO-uitbreiding heeft bijgedragen aan de agressieve opstelling van Poetin…
De NAVO had in 2008 geen lidmaatschap moeten toezeggen aan Oekraïne en Georgië, zegt de voormalige NAVO-topman nu. Hij noemt het begrijpelijk dat Poetin zich daartegen verzet heeft. ‘Hij zei tegen mij, nadat het communiqué was uitgekomen: mister secretary-general, this will not be. Dit gaat niet gebeuren!’
https://nl.wikipedia.org/wiki/Georgische_militaire_weg
Daarom kijkt de politieke- en militaire top in Moskou met argusogen naar de oostwaartse uitbreiding van de Amerikaanse- en daarmee NAVO-bases, waardoor het land nu geheel omsingeld is. Bekend is dat:
More than a quarter-century ago, in February 1990, U.S. Secretary of State James Baker and Soviet leader Mikhail Gorbachev discussed NATO’s future role in a unified Germany. Baker told Gorbachev that 'there would be no extension of NATO’s jurisdiction for forces of NATO one inch to the east' and agreed with Gorbachev’s statement that ‘Any extension of the zone of NATO is unacceptable.’
Het enige 'argument' dat men zou kunnen opvoeren is dat de toenmalige Russische bewindslieden verregaand naïef waren om het Westen op zijn woord te geloven. Zelfs een kortstondige beschouwing van de Europese en Amerikaanse geschiedenis leert precies het tegenovergestelde, namelijk eeuwenlange expansie, waarbij geen rekening werd gehouden met andere volkeren. Jaap de Hoop Scheffer's opmerking op 7 januari 2018 dat de NAVO de Russische overheid had geprovoceerd, is dan ook niet verwonderlijk. Volgens hem moet:
het Westen de Russische rode lijn respecteren. De snelheid van de NAVO-uitbreiding heeft bijgedragen aan de agressieve opstelling van Poetin in de voormalige Sovjet-Unie.’
De NAVO had in 2008 geen lidmaatschap moeten toezeggen aan Oekraïne en Georgië, zegt de voormalige NAVO-topman nu. Hij noemt het begrijpelijk dat Poetin zich daartegen verzet heeft. ‘Hij zei tegen mij, nadat het communiqué was uitgekomen: mister secretary-general, this will not be. Dit gaat niet gebeuren!’
De Hoop Scheffer zei deze week in Nieuwsuur dat de alliantie in 2008 niet de deur voor Oekraïne had moeten openzetten, mede omdat Kiev volgens Moskou de bakermat is van het Russische christendom. Twee jaar geleden zei hij in de Volkskrant ook al eens zoiets.
De kiem van de spanningen ligt echter in 1990. Het Westen zou Sovjet-Rusland toen hebben toegezegd niet verder in oostelijke richting uit te breiden. Maar de NAVO breidde toch uit: vanaf 1999 naar Polen en verder. […]
‘Keer op keer zijn we achter onze rug om bedrogen,’ aldus Poetin.
De Hoop Scheffer erkent als betrokken insider de ‘vernedering’ van Rusland door het Westen te hebben onderschat:
De NAVO-top in Boekarest in 2008 vormde een breekpunt in de relatie tussen Rusland en het Westen. De NAVO zette de deur open voor Georgië en Oekraïne. Beide landen mochten lid worden, al werd er geen datum genoemd. Dat was de wens van de Amerikaanse president Bush. De Duitse bondskanselier Merkel verzette zich daartegen. Maar de NAVO besloot de deur toch op een kier te zetten. Voor Rusland was dat onbespreekbaar en Poetin liet dat na afloop ook weten.
De voormalige secretaris-generaal zegt nu dat hij de reactie heeft onderschat en dat hij meer had moeten doen om de partijen op één lijn te houden. Volgens De Hoop Scheffer heeft het besluit geleid tot een radicalisering bij Poetin.
Hij ziet een direct verband met de oorlog in Georgië (2008) en Oekraïne (2014). Inmiddels is de Hoop Scheffer ervan overtuigd dat er voor beide landen geen sprake meer kan zijn van lidmaatschap.
https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2210939-de-hoop-scheffer-poetin-werd-radicaler-door-navo
Bekend is tevens dat:
More than a quarter-century ago, in February 1990, U.S. Secretary of State James Baker and Soviet leader Mikhail Gorbachev discussed NATO’s future role in a unified Germany. Baker told Gorbachev that ‘there would be no extension of NATO’s jurisdiction for forces of NATO one inch to the east’ and agreed with Gorbachev’s statement that ‘Any extension of the zone of NATO is unacceptable.’
The French president, Emmanuel Macron, stated during a discussion with President Vladimir Putin at the 2018 St Petersburg International Economic Forum:
‘I think that the mistake that was made in the last 20 years was that we in NATO failed to fully comply with all the obligations we had taken on, and this caused certain fears, quite reasonable ones. And we did not have the trust that Russia rightfully expected.’
The US scholar Michael Mandelbaum argued in 2016 that:
‘The expansion of NATO over their objections taught Russians two lessons that it was not remotely in the American interest for them to learn: that American promises were not to be trusted; and that the West would take advantage of a weak and accommodating Russia.’
Referring to the original decision to enlarge NATO, the prominent German journalist and author, Gabriele Krone-Schmalz, claimed in 2015 that failing ‘to treat Russia as a fully fledged partner’ had hindered ‘normalization processes’ in the country.
In 2014 a US academic, John Mearsheimer, traced Russia’s aggression in Ukraine back to the Clinton administration’s drive to enlarge NATO. Mearsheimer repeated the argument of opponents of the policy at the time: there was no need to contain ‘a declining great power with an aging population and a one-dimensional economy.’ The inference is that NATO countries unnecessarily provoked Moscow and that it would otherwise have behaved benignly towards its neighbors.
Chatham House, de reactionaire Britse denktank van het establishment, meende desalniettemin dat de NAVO Moskou geenszins had ‘geprovoceerd’ aangezien:
In July 1990 the Soviet leader, Mikhail Gorbachev, agreed to a united Germany’s incorporation into NATO. The US secretary of state at the time, James Baker, had previously told Gorbachev that NATO’s jurisdiction would not move beyond the inner German border, but Washington retreated from this position after examining the practicalities of part of Germany being outside the Alliance.
En ook de propagandist Hubert Smeets gebruikte een soortgelijke drogredenering in de NRC van 12 januari 2018 door te stellen ‘De NAVO brak zijn woord aan Rusland niet,’ om vervolgens te schrijven:
De kiem van de spanningen ligt echter in 1990. Het Westen zou Sovjet-Rusland toen hebben toegezegd niet verder in oostelijke richting uit te breiden. Maar de NAVO breidde toch uit: vanaf 1999 naar Polen en verder.
Heeft de NAVO inderdaad een belofte geschonden? Al jaren wordt naar bewijsmateriaal gezocht, vooral in de Verenigde Staten. Uit Russische archieven, die minder open zijn dan de Amerikaanse, is tot nu toe niets substantieels opgedoken.
Vorige maand twee historici van het National Security Archive in Washington een imposante bijdrage [leverden]aan het historische debat. Op basis van oude en nieuwe bronnen concluderen Svetlana Savranskaya en Tom Blanton dat Westerse leiders de Sovjet-Unie in 1990 inderdaad veiligheidsgaranties hebben voorgespiegeld…
Om de Sovjet-Unie mild te stemmen, opperde Genscher begin 1990 een deal: geen ‘expansie’ van de NAVO, mits heel Duitsland lid mocht worden van de Westerse alliantie.
Op 9 en 10 februari 1990 bereikte het debat een climax. Op bezoek bij Gorbatsjov vroeg Baker zijn Russische gesprekspartners wat ze liever zouden hebben: een neutraal Duitsland, dat door zijn economische potentieel weer een (nucleaire) grootmacht kon worden, of een Duitsland binnen de NAVO, die daarna ‘geen inch’ verder oostwaarts zou trekken? Baker opperde dit niet één maar drie keer. Bovendien opereerde hij niet op eigen houtje. Kohl suggereerde een dag later in Moskou hetzelfde. Ook CIA-directeur Robert Gates bracht zo’n oplossing die dagen ter sprake in een onderhoud met zijn KGB-evenknie Vladimir Krjoetsjkov. Kortom, er was sprake van een heuse Amerikaanse beleidslijn, aldus Savranskaya en Blanton.
Kortom, deze feiten weerspreken de strekking van Smeets’ suggestie dat het Westen geenszins zijn belofte schond door de NAVO-bases ‘uit te breiden naar het oosten.’ Maar als een volleerde spreekbuis van het Amerikaans militair-industrieel complex wist ook Hubert de werkelijkheid te verdraaien door te stellen dat ‘president Bush (senior. svh) zijn gezanten terugfloot. Wie had in de Koude Oorlog aan het kortste eind getrokken? ‘To hell with that. We hebben gewonnen, zij niet,’ zei hij twee weken later tegen Kohl. Dat bevroedde Gorbatsjov niet, ook niet toen Baker en Kohl in de maanden daarna nooit meer terugkwamen op hun suggestie.’ Smeets geeft hier toe dat Gorbatsjov niet kon 'bevroeden' dat de Amerikaanse regering Rusland zou bedriegen. Ook een mondelinge afspraak is namelijk wel degelijk een afspraak. Dit geldt niet alleen in het recht, maar ook in internationale affaires. Dat bijvoorbeeld Adolf Hitler zich hier niet aan hield, is vanzelfsprekend geen argument. Op grond van een bindende, mondelinge afspraak ging Moskou akkoord met de toetreding van Duitsland tot de NAVO. Het feit dat de macht in Washington en op Wall Street desalniettemin meende dat er een einde was gekomen aan de geschiedenis, en het exceptionalistische ‘Amerika’ de Koude Oorlog had gewonnen en daarom tot het einde der tijden de enige supermacht in de wereld zou zijn, berustte alleen op hybris, een psychische stoornis zo oud als de mens zelf. Toch weet iedere ‘realpolitiker’ dat ‘those countries that used to be exceptional and used to be unique, have to get used to the fact that they have a rival,’ zo waarschuwde Henry Kissinger in 2019 een ieder die kort van memorie is:
Former US Secretary of State Henry Kissinger made prudent remarks recently when he said the United States is no longer a uni-power and that it must recognize the reality of China as an equal rival.
The furor over a new law passed by the US this week regarding Hong Kong and undermining Beijing’s authority underlines Kissinger’s warning.
If the US cannot find some modus vivendi with China, then the outcome could be a catastrophic conflict worst than any previous world war, he admonished.
Speaking publicly in New York on November 14, the veteran diplomat urged the US and China to resolve their ongoing economic tensions cooperatively and mutually, adding: ‘It is no longer possible to think that one side can dominate the other.’
In other words, he is negating (ontkent. svh) the erroneous consensus held in Washington which asserts that the US is somehow ‘exceptional,’ a ‘uni-power’ and the ‘indispensable nation.’ This consensus has grown since the early 1990s after the collapse of the Soviet Union, when the US viewed itself as the sole super-power. That morphed into a more virulent ideology of ‘full-spectrum dominance.’ Thence, the past three decades of unrelenting US criminal wars and regime-change operations across the planet, throwing the whole world into chaos.
Kissinger’s frank assessment is a breath of fresh air amid the stale and impossibly arrogant self-regard held by too many American politicians who view their nation as an unparalleled power which brooks no other…
Aptly, Kissinger’s caution about danger of conflict was reiterated separately by veteran journalist John Pilger, who warned in an exclusive interview for Strategic Culture Foundation this week that, presumed ‘American exceptionalism is driving the world to war.’
https://www.strategic-culture.org/news/2019/11/29/henry-kissinger-gets-it-us-exceptionalism-is-over/
Alleen geborneerde mainstream-opiniemakers als Hubert Smeets, Geert Mak, Bas Heijne en Caroline de Gruyter, allen verbonden aan NRC Handelsblad, blijven geloven dat, in de woorden van Mak:
in large parts of the world the United States is still the 'world’s indispensable nation' as Madeleine Albright once put it, the 'anchor,' the 'default power.’
Wat zij hiermee in feite bedoelen is dat de Amerikaanse elite boven de wet staat, en kan doen wat zij wil, ten koste van nagenoeg alles en iedereen. In een dergelijk bewustzijn spelen mondelinge en schriftelijke afspraken geen doorslaggevende rol, in tegenstelling tot massaal geweld, waardoor:
Het Westen de wereld overwon niet door de superioriteit van zijn ideeën of waarden, maar veeleer door zijn superioriteit in het toepassen van georganiseerd geweld,
aldus de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington in zijn internationale bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996). Die ‘Wereld Orde’ is de afgelopen vijf eeuwen voor de meerderheid van de wereldbevolking een desastreuze kapitalistische wanorde geweest, een parasitair systeem, waarvan allereerst en vooral de witte man profiteerde, een ideologie die vandaag de dag wereldwijd onder druk staat. Het probleem nu is dat het westerse establishment en zijn woordvoerders in de ‘corporate media’ geen direct belang hebben bij een rechtvaardigere wereldorde. Vandaar hun omarming van het gewelddadige neoliberalisme onder aanvoering van de VS:
Veel Europese landen trokken met de VS Afghanistan in: een aanval op één NAVO-land is volgens artikel 5 een aanval op allen. Twintig jaar later dondert alles in elkaar, en in plaats van grondig na te denken over de toekomst van het westerse bondgenootschap en artikel 5, maken wij graag eerst even duidelijk dat de deportaties doorgaan. Om binnenlands-politieke redenen,
zo beweerde de NRC-columniste Caroline de Gruyter op 20 augustus 2021 in haar krant met betrekking tot 1200 ‘uitgeprocedeerde asielzoekers’ die de ‘afgelopen jaar vanuit de hele Europese Unie – 27 landen – teruggingen naar Afghanistan.’ Dit is volgens haar ‘De Europese schande,’ zoals de titel luidt boven haar twee minuten durende artikeltje. En zo dépolitiseert De Gruyter de ware ‘Europese schande,’ namelijk het feit dat Nederland op 4 oktober 2001 tijdens de bijeenkomst van de ‘NAVO-raad vergeefs bedenktijd’ had ‘gevraagd om het bewijsmateriaal over de betrokkenheid van Bin Laden bij de aanslagen in de VS te bestuderen,’ en dat ‘Het “bewijs” tegen Bin Laden dat Taylor de NAVO-raad presenteerde, zou in een rechtszaal nooit standhouden,’ zo ‘stellen diplomaten en ambtenaren bij de NAVO en ministers van Buitenlandse Zaken die de presentatie bijwoonden.’ De ‘argumentatie' om de uiteindelijk deelname aan een oorlog tegen de soevereine staat Afghanistan af te dwingen, was dat 'Het niet terecht’ zou zijn ‘om een puur juridisch criterium te hanteren,' aldus ‘een Amerikaanse functionaris,’ terwijl ‘De Amerikaanse regering de beschikbare gegevens niet [wil] openbaar maken.’
Kortom, zonder dat de VS de ‘beschikbare gegevens’ wilde tonen, en er geen juridisch ‘bewijs’ was geleverd dat ‘in een rechtszaal’ zou ‘standhouden,’ en ondanks de afwijzing van ‘bedenktijd’ om de Amerikaanse beschuldiging te ‘bestuderen’ dat ‘Osama bin Laden’ betrokken was geweest bij de aanslagen op 11 september 2001, werden de lidstaten door Washington dermate onder druk gezet dat artikel 5 van het NAVO-verdrag kon worden aangewend om een agressieoorlog te legitimeren, aangezien dit verdragsartikel ‘elke lidstaat verplicht om een aanval op één lidstaat te beschouwen als een aanval op alle lidstaten.’ Carolien de Gruyter daarentegen probeert deze ‘agressieoorlog’ van zijn politieke angel te ontdoen door te suggereren dat 'de schande' beperkt blijft tot het terugsturen van ‘uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoekers,’ terwijl ook zij zou moeten weten dat de geallieerde rechters tijdens het Neurenberg Proces in 1945-1946 oordeelden dat ‘to initiate a war of aggression is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole,’ en de Amerikaanse hoofdaanklager, Robert H. Jackson, destijds opmerkte ‘If certain acts of violation of treaties are crimes, they are crimes whether the United States does them or whether Germany does them, and we are not prepared to lay down a rule of criminal conduct against others which we would not be willing to have invoked against us.’
Endless wars generate boundless profits for a select few. As General Smedley Butler noted in the 1930s, war is a racket. Many warrior-corporations got very rich off the Afghan War. Most in Congress willingly went along with this: they were getting paid too. Hence Dwight D. Eisenhower’s warning about the military-industrial-Congressional complex as a vastly powerful entity. It only gains strength as war is prolonged.
Eerder al, op 13 augustus 2019 zette Astore uiteen:
In that context, I’ve been wondering what kind of ‘profession of faith’ we might have to recite, if there were the equivalent of Mass for what has increasingly become our military church. What would it look like? Whom and what would we say we believed in? As a lapsed (niet meer praktiserende. svh) Catholic with a lot of practice in my youth professing my faith in the Church, as well as a retired military officer and historian, I have a few ideas about what such a ‘profession’ might look like:
- We believe in wars. We may no longer believe in formal declarations of war (not since December 1941 has Congress made one in our name), but that sure hasn’t stopped us from waging them. From Korea to Vietnam, Afghanistan to Iraq, the Cold War to the War on Terror, and so many military interventions in between, including Grenada, Panama, and Somalia, Americans are always fighting somewhere as if we saw great utility in thumbing our noses at the Prince of Peace. (That’s Jesus Christ, if I remember my Catholic catechism correctly.)
- We believe in weaponry, the more expensive the better. The underperforming F-35 stealth fighter may cost $1.45 trillion over its lifetime. An updated nuclear triad (land-based missiles, nuclear submarines, and strategic bombers) may cost that already mentioned $1.7 trillion. New (and malfunctioning) aircraft carriers cost us more than $10 billion each. And all such weaponry requests get funded, with few questions asked, despite a history of their redundancy (overtolligheid. svh), ridiculously high price, regular cost overruns, and mediocre performance. Meanwhile, Americans squabble bitterly over a few hundred million dollars for the arts and humanities.
- We believe in weapons of mass destruction. We believe in them so strongly that we’re jealous of anyone nibbling at our near monopoly. As a result, we work overtime to ensure that ‘infidels’ and atheists (that is, the Iranians and North Koreans, among others) don’t get them. In historical terms, no country has devoted more research or money to deadly nuclear, biological, and chemical weaponry than the United States. In that sense, we’ve truly put our money where our mouths are (de daad bij het woord voegen. svh) (and where a devastating future might be).
* We believe with missionary zeal in our military and seek to establish our ‘faith’ everywhere. Hence, our global network of perhaps 800 overseas military bases. We don’t hesitate to deploy our elite missionaries, our equivalent to the Jesuits, the Special Operations forces to more than 130 countries annually. Similarly, the foundation for what we like to call foreign assistance is often military training and foreign military sales. Our present supreme leader, Pope Trump I, boasts of military sales across the globe, most notably to the ‘infidel’ Saudis. Even when Congress makes what, until recently, was the rarest of attempts to rein in this deadly trade in arms, Pope Trump vetoes it. His rationale: weapons and profits should rule all.
* We believe in our college of cardinals, otherwise known as America’s generals and admirals. We sometimes appoint them (or anoint them?) to the highest positions in the land. While Trump’s generals — Michael Flynn, James Mattis, H.R. McMaster, and John Kelly — have fallen from grace at the White House, America’s generals and admirals continue to rule globally. They inhabit proconsul-like positions in sweeping geographical commands that (at least theoretically) cover the planet and similarly lead commands aimed at dominating the digital-computer realm and special operations. One of them will head a new force meant to dominate space through time eternal. A ‘strategic’ command (the successor to the Strategic Air Command, or SAC, so memorably satirized in Stanley Kubrick’s Dr. Strangelove) continues to ensure that, at some future moment, the U.S. will be able to commit mass genocide by quite literally destroying the world with nuclear weapons. Indeed, Pope Trump recently boasted that he could end America’s Afghan War in a week, apparently through the mass nuclear genocide of (his figure) 10 million Afghans. Even as he then blandly dismissed the idea of wiping that country ‘off the face of the earth,’ he openly reflected the more private megalomania of those military professionals funded by the rest of us to think about ‘the unthinkable.’ In sum, everything is — theoretically at least — under the thumbs of our unelected college of cardinals. Their overblown term for it is ‘full-spectrum dominance,’ which, in translation, means they grant themselves god-like powers over our lives and that of our planet (though the largely undefeated enemies in their various wars don’t seem to have acknowledged this reality).
- We believe that freedom comes through obedience. Those who break ranks from our militarized church and protest, like Chelsea Manning, are treated as heretics and literally tortured.
- We believe military spending brings wealth and jobs galore, even when it measurably doesn’t. Military production is both increasingly automated and increasingly outsourced, leading to far fewer good-paying American jobs compared to spending on education, infrastructure repairs of and improvements in roads, bridges, levees, and the like, or just about anything else for that matter.
* We believe, and our most senior leaders profess to believe, that our military represents the very best of us, that we have the ‘finest’ one in human history.
* We believe in planning for a future marked by endless wars, whether against terrorism or ‘godless’ states like China and Russia, which means our military church must be forever strengthened in the cause of winning ultimate victory.
* Finally, we believe our religion is the one true faith. (Just as I used to be taught that the Catholic Church was the one true church and that salvation outside it was unattainable.) More pacific ‘religions’ are dismissed as weak, misguided, and exploitative. Consider, for example, the denunciation of NATO countries that refuse to spend more money on their militaries. Such a path to the future is heretical; therefore, they must be punished.
https://truthout.org/articles/military-might-is-our-national-religion/
Maar zelfs de feiten van kritische oud militairen overtuigen geenszins de oorlogszuchtige opiniemakers van de commerciële pers. Hun publiek, dat vooraf vertelt wordt hoeveel tijd het lezen van een column of artikel vergt, kennelijk weinig tijd ervoor wil uittrekken, is oppervlakkig genoeg om met een minimum aan feiten en een maximum aan meningen tevreden te zijn. Bekend is dat de ‘attention span’ van de massa gemiddeld drie minuten is, en dus niet teveel van de lezer, kijker, of luisteraar kan worden geëist. ‘Willful ignorance,’ noemen de experts deze geconditioneerde reflex.
Deze intellectuele verpaupering van de media leidt ertoe dat bijvoorbeeld de door de gevestigde orde zo geprezen Geert Mak grootscheeps terreur afschildert als een ‘real life experiment’ van de Amerikaanse Verlichting, en dat in de NRC van 20 augustus 2021 de echtgenote van een diplomaat, Caroline de Gruyter, schrijft:
Veel Europese landen trokken met de VS Afghanistan in: een aanval op één NAVO-land is volgens artikel 5 een aanval op allen. Twintig jaar later dondert alles in elkaar…
https://www.nrc.nl/nieuws/2021/08/20/de-europese-schande-a4055477
En zo wordt een ‘agressieoorlog’ zelfs achteraf nog gerechtvaardigd op grond van artikel 5 van de NAVO. Op die manier verdwijnt de werkelijkheid achter retoriek. Onzichtbaar worden de martelingen, de repressie, de bloedbaden waarvan ook vrouwen, kinderen, ongewapende mannen slachtoffer werden, de armoede en de verspilling die het Amerikaanse militair-industrieel complex nog rijker maakte, de miljoenen Afghanen die na 2001 hun land ontvluchtten. Het enige dat overblijft is artikel 5, de gezworen broedereed, en ‘twintig jaar later dondert alles in elkaar.’ Deze misdadige voorstelling van zaken heet ‘Perception Management.’ Oorlogspropaganda. Meer daarover de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten