Frans Verhagen: 'Tijd om alle scepsis opzij te zetten'

 

In de NRC van 24 maart 2021 verkondigde de zogeheten 'Amerikakenner' Frans Verhagen:

Tijd om alle scepsis opzij te zetten en Biden’s succes op zijn merites te waarderen.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/03/24/ervaren-biden-maakt-handig-gebruik-van-coronacrisis-a4037028 

Welnu, een journalist die ‘alle scepsis opzij’ zet, is geen journalist, maar een propagandist, aangezien ‘scepsis’ nu eenmaal de kern van de journalistiek uitmaakt, zeker zodra het de macht betreft. Het feit dat de zelfbenoemde kwaliteitskrant NRC Handelsblad Verhagen’s bewering ongeclausuleerd publiceert, bewijst hoe de gecorrumpeerde polderpers met de werkelijkheid omspringt. De prominente negentiende eeuwse Engelse historicus James Anthony Froude wees er terecht op dat ‘Facts can be accurately known to us only by the most rigid observation and sustained and scrutinizing skepticism.’ Degenen die daartoe niet in staat zijn of zelfs publiekelijk oproepen ‘alle scepsis opzij te zetten’ moeten dan ook gewantrouwd worden, inclusief de publicaties waarin deze gevaarlijke nonsens wordt verspreid. In het polderland mag Frans Verhagen dan wel doorgaan voor ‘journalist en Amerikakenner,’ maar in werkelijkheid is hij geen van beide. De politiek van de Amerikaanse opperbevelhebber van de omvangrijkste strijdkrachten in de wereldgeschiedenis zonder enige ‘scepsis’ benaderen is vragen om moeilijkheden, en heeft helemaal niets te maken met democratische controle van de macht. Door zijn dwaze houding past Verhagen naadloos in de lange rij Nederlandse journalisten van wie het werk getypeerd wordt door een pro-Atlantische gezindheid, oftewel een exemplarische gehoorzaamheid aan de neoliberale doctrine van Washington en Wall Street.     

Een andere propagandist die voor een ‘Amerikakenner’ doorgaat is de in Nederland alom geroemde jurist Geert Mak. Eén van de weinige Nederlandse intellectuelen die Mak’s nonsens al in een vroegtijdig stadium aan de kaak stelde was de recensent, wijlen, Michael Zeeman, die rond de eeuwwisseling het destijds tot ‘beste boek’ van het jaar uitgeroepen De eeuw van mijn vader (1999) als ‘voer voor debielen’ betitelde, en in een postuum gebundelde essaybundel zich ergerde aan het 'weke sentiment' in Mak's boeken. Toch wordt Geert door de mainstream-media in Nederland en Vlaanderen bejubeld als 'één van de scherpste analisten van het continent,’ hetgeen tekenend is voor het abominabele intellectuele niveau in de lage landen. Gelukkig eindigde de historicus Bastiaan Bommeljé in een recensie van Mak's In Europa (2004) met de woorden:

De functie van de vaak storende, soms lachwekkende clichés is duidelijk. Mak wil de lezer bovenal behagen. Zijn perceptie van de twintigste eeuw is ongetwijfeld bedoeld als journalistiek-intellectueel (ja, Hans Magnus Enzensberger duikt ook weer op), maar glijdt verontrustend vaak af naar een Anton Pieck-aanpak, waarin goed en kwaad bij voorbaat vast staan en de tocht alleen voert langs de allerbekendste herkenningspunten. 

'De geschiedenis is geen glad verhaal,' schrijft Mak, maar de vraag blijft waarom hij zelf dan zo'n glad verhaal heeft geschreven over een bepaald niet gladde eeuw. 

http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/6337/een-dikke-kille-laag-mist-in-europa.html   

Weer een andere in Nederland bewonderde opiniemaker is Bas Heijne. In zijn NRC Handelsblad-column van 13 januari 2017 wist hij , zonder enige intellectuele reserve, te beweren dat:

[v]oor veel mensen in de VS en Europa, en ook in Nederland, Poetin de gedroomde sterke man [is], het tegenwicht tegen het op de idealen van de Verlichting gebaseerde wereldbeeld van Obama. Hier de mensheid, daar de natie. Hier de gemeenschap op basis van gelijkheid, daar de superioriteit van de eigen cultuur. Poetins ideologische aantrekkingskracht is de enige reden dat een leider van een economisch derderangs wereldmacht erin slaagt het in alle opzichten superieure Amerika zo te ontregelen.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/01/13/echt-nepnieuws-6196316-a1541269 

Zijn column had — ironisch genoeg — als kop ‘Echt nepnieuws.’ Dat de politiek en het ‘wereldbeeld’ van Obama ‘op de idealen van de Verlichting gebaseerd’ zouden zijn, is gezien de oorlogen die de man van 'Change we can believe in' bleef voeren, inderdaad ‘echte nepnieuws.’ Hetzelfde geldt voor het ‘nepnieuws' dat ‘hier’ in het Westen ‘de mensheid’ centraal staat, en dat ‘hier’ ook nog eens sprake is van een ‘gemeenschap op basis van gelijkheid,’ en dat kortom, de VS een ‘in alle opzichten superieure’ beschaving is. Daarom de feiten, zoals senator Bernie Sanders die dinsdag 30 mei 2017 gaf. Tegenover ‘graduating students’ benadrukte hij ‘that entering an "oligarchic" society — like one the United States is fast becoming — will demand vigilance and perseverance on their parts.’ Hij vertelde:

Today, the top one-tenth of 1% now owns almost as much wealth as the bottom 90%. Twenty Americans now own as much wealth as the bottom half of America and one family now owns more wealth than the bottom 42 percent of our people. In the last 17 years, while the middle class continues to decline, we have seen a tenfold increase in the number of billionaires. Today in America CEOs are earning almost 350 times more than the average worker makes. In terms of income, while you and your parents are working in some cases two or three jobs, 52 % of all new income goes to the top 1%.

At the same time as we have more income and wealth inequality than any other major nation, 43 million Americans live in poverty, we have the highest rate of childhood poverty of almost any major country in earth, half of older workers have nothing in the bank as they approach retirement and in some inner cities and rural communities, youth unemployment is 20, 30, 40%. Unbelievably, in our country today as a result of hopelessness and despair we are seeing a decline in life expectancy. People are giving up. And they’re turning to drugs, to alcohol, and even to suicide. And because of poverty, racism today in a broken criminal justice system we have more people in jail than any other country on Earth. Those people are disproportionately black, Latino and Native American.

Directly related to the oligarchic economy that we currently have is corrupt political system which is undermining American democracy and it’s important we talk about that and understand that. As a result of the disastrous Citizens United Supreme Court decision, corporations and billionaires are able to spend unlimited sums of money on elections. The result is that today a handful of billionaires are spending hundreds of millions of dollars every single year, often on ugly 30-second TV adds, helping to elect candidates who represent the rich and the powerful get elected.

And we are seeing the results of how oligarchy functions right now in Congress where the Republican leadership wants to throw 23 million American off of health insurance, cut Medicaid by over $800 billion, defund Planned Parenthood, cut food stamps and other nutrition programs by over $200 billion, cut Head Start and after school programs, and by the way, make drastic cuts in Pell grants and other programs that help working class kids be able to go to college.

And, unbelievably, at exactly the same time that they are throwing people off health care, making it harder to people to go to college, they have the chutzpah to provide the $300 billion in tax breaks to the top 1%. In other words, the very, very rich are getting richer and they get huge tax cuts. The working class and the middle class are struggling and they are seeing drastic cuts in life or death programs that could mean survival or not for those families.

https://www.commondreams.org/news/2017/05/30/come-together-and-fight-oligarchy-declares-sanders-stirring-commencement  

Dit is de door polderjournalisten verzwegen realiteit van Bas Heijne’s ‘gemeenschap op basis van gelijkheid,’ in het ‘in alle opzichten superieure Amerika,’ waarvan Geert Mak het ‘vitale karakter van de Amerikaanse democratie’ roemt. Hoe kan het publiek zich wapenen tegen deze kitsch in een tijd dat alles virtueel is geworden? De enige vrijheid die we hebben is terug praten zodra de Heijne’s en Makken weer eens de neoliberale wanorde aanprijzen. Dat ze de kluit belazeren weten beide zo geprezen opiniemakers zelf ook wel, maar zij kunnen er niet naar handelen, omdat ze anders hun platform verliezen, terwijl ‘wij,’ zo schrijft de Brits-Indiase filosoof Pankaj Mishra in zijn boek Age of Anger (2017):

live today in a vast, homogeneous world market, in which human beings are programmed to maximize their self-interest and aspire to the same things, regardless of their difference of cultural background and individual temperament.

Door de globalisering van het westerse consumptiemodel zijn miljarden mensen psychisch ontheemd en gemobiliseerd geraakt. De joods-Duitse filosofe Hannah Arendt wees al in 1968 erop dat ‘for the first time in history, all peoples on earth have a common present,’ waardoor ‘every country has become the almost immediate neighbor of every other country, and every man feels the shock of events which take place at the other end of the globe.’ Daardoor is wereldwijd alles en iedereen op bijna elk gebied gelijk geschakeld, behalve — opmerkelijk genoeg — in economisch opzicht. Het onverzadigbare kapitalisme is uitgelopen op een neoliberale kleptocratie, die demonstreert dat de zogeheten universeel geldende ‘Verlichtingsidealen’ een leugen zijn. Al in de negentiende eeuw waarschuwde Friedrich Nietzsche voor de opkomst van de ‘ressentimentsmensen’ die ‘één groot trillend rijk van ondergrondse wraakzucht’ vormen. De massamensen zijn ‘onverzadigbaar in hun uitbarstingen,’ die ‘maskéringen’ vormen ‘van hun wraak.’ En dit ressentiment wordt nu opnieuw gevoed door democratische politici en de commerciële massamedia. Pankaj Mishra wijst in dit verband op de collectieve vrees: 

a pervasive panic, which doesn’t resemble the centralized fear emanating from despotic power. Rather, it is the sentiment, generated by the news media and amplified by social media, that anything can happen anywhere to anybody at any time. The sense of a world spinning out of control is aggravated by the reality of climate change, which makes the planet itself seem under siege from ourselves. 

Age of Anger geeft:

a very different view of a universal crisis, shifting the preposterously heavy burden of explanation from Islam and religious extremism. It argues that the unprecedented political, economic and social disorder that accompanied the rise of the industrial capitalist economy in nineteenth-century Europe, and led to world wars, totalitarian regimes and genocide in the first half of the twentieth century, is now infecting much vaster regions and bigger populations: that, first exposed to modernity through European imperialism, large parts of Asia and Africa are now plunging deeper into the West's own fateful experience of that modernity. 

The scope of this universal crisis is much broader than the issue of terrorism or violence. Those routinely evoking a worldwide clash of civilizations in which Islam is pitted against the West, and religion against reason, are not able to explain many political, social and environmental ills. And even the exponents of the 'clash' thesis may find it more illuminating to recognize, underneath the layer of quasi-religious rhetoric, the deep intellectual and psychological affinities that the gaudily (opzichtig geklede. svh) Islamic aficionados of ISIS's Caliphate share with D’Annunzio (kunstzinnige Italiaanse fascist. svh) and many other equally flamboyant secular radicals in the nineteenth and early twentieth centuries: the aesthetes who glorified war, misogyny and pyromania; the nationalists who accused Jews and liberals of rootless cosmopolitanism and celebrated irrational violence; and the nihilists, anarchists and terrorists who flourished in almost every continent against a background of cosy political-financial alliances, devastating economic crises and obscene inequalities. 

We must return to the convulsions of that period in order to understand our own age of anger. For the Frenchmen who bombed music halls, cafés and the Paris stock exchange in the late nineteenth century, and the French anarchist newspaper that issued the call to 'destroy' the 'den' (a music hall in Lyon) where 'the fine flower of the bourgeoisie and of commerce’ gather after midnight, have more in common than we realize with the ISIS-inspired young EU citizens who massacred nearly two hundred people at a rock concert, bars and restaurants in Paris in November 2015. 

Much in our experience resonates with that of people in the nineteenth century. German and then Italian nationalists called for a 'holy war' more than a century before the word 'jihad' entered common parlance, and young Europeans all through the nineteenth century joined political crusades in remote places, resolved on liberty or death. Revolutionary messianism — the urge for a global, definitive solution, the idea of the party as a sect of true believers, and of there revolutionary leader as semi-divine hero — prospered among Russian students recoiling (terugdeinzen. svh) from the cruelty and hypocrisy of their Romanov rulers. Then as now, the sense of being humiliated by arrogant and deceptive elites was widespread, cutting across national, religious and racial lines. 

Tegen een dergelijke scherpzinnige analyse is het dilettantisme van Bas Heijne en Geert Mak niet opgewassen. Als kleine padden in het stilstaand water van een moerasdelta blijven zij door modderen, niet in staat de brede historische context te beschrijven, zoals Pankaj Mishra dit doet wanneer hij stelt:

Thus, individuals with very different pasts find themselves herded by capitalism and technology into a common present, where grossly unequal distributions of wealth and power have created humiliating new hierarchies. This proximity, or what Hannah Arendt called ‘negative solidarity,’ is rendered more claustrophobic by digital communications, the improved capacity for envious and resentful comparison, and the commonplace, and therefore compromised, quest for individual distinction and singularity,

terwijl ondertussen voor miljarden armen, getroffen door de dagelijkse neoliberale oorlog van allen tegen allen, geldt dat:

[t]heir evidently natural rights to life, liberty and security, already challenged by deep-rooted inequality, are threatened by political dysfunction and economic stagnation, and, in places affected by climate change, a scarcity and suffering characteristic of pre-modern economic life. The result is, as Arendt feared, a 'tremendous increase in mutual hatred and a somewhat universal irritability of everybody against everybody else,’ or ressentiment. An existential resentment of other people's being, caused by an intense mix of envy and sense of humiliation and powerlessness, ressentiment, as it lingers and deepens, poisons civil society and undermines political liberty, and is presently making for a global turn to authoritarianism and toxic forms of chauvinism. 

En dit alles slechts een kwart eeuw nadat de westerse mainstream-intellectuelen oprecht meenden dat zij met de overwinning van het neoliberalisme ‘het einde van de geschiedenis’ hadden ingeluid, en onder de hegemonie van ‘Amerika’ de hele wereldbevolking als bij toverslag in slaafse consumenten zouden veranderen. Daarbij negeerde een groot deel van de westerse intelligentsia het eenvoudige feit dat er vier aardes nodig zijn om de hele wereldbevolking op het consumptiepeil van de westerling te kunnen tillen. Niet alleen logica is ver te zoeken in het werk van de ‘corporate press,’ maar eveneens het besef dat het Westen in een diepe beschavingscrisis is geëindigd. Hierop wijst de Iraans-Amerikaanse hoogleraar Hamid Dabashi in zijn boek Europe And Its Shadows. Coloniality  After Empire (2019). Onder de kop ‘The West and the Rest’: A Confounded Delusion schrijft hij:

The idea of Europe, I propose, is defunct because it has now hit its most central paradox. It was built by robbing the world and building its moral and imaginative confidence — and now the world is coming back to rob it of its delusions of power and authority, refusing to tickle its fancies anymore. Europe colonized the world territorially… it conquered for itself a planet to rob… Europe was an illusion that soon made itself forget what it was, and now the refugees are bringing back its own repressed memories.

Zelfs de polder-intelligentsia realiseert zich niet dat het Westen na vijf eeuwen hegemonie de rest van de wereld niets te bieden heeft, als het ooit al iets te bieden had, behalve dan kolonialisme, en dat de voormalige gekoloniseerden het westers failliet beter beseffen dan de westerlingen zelf. Dabashi:

The end of Europe as a towering metaphor is nothing to celebrate or to mourn — it is a phase in our collective history — colonizers and colonized. Muslim empires ended, but Muslims survived, as did Arab empires, and before them the Romans, the Spanish, the Chinese, the Persians. The condition of colonially occasioned by Europe is now amorphous, with no commanding or convincing culture to sustain it in any hegemony. The Europeans’ Enlightenment ended with the Holocaust, its modernity in its own postmodernity, its post-structuralism in postcoloniality. Today, Europe can only exist vicariously as a proto-fascist politics of the neo-Nazis in Europe and the KKK-inspired Trumpism in the United States, or similar politics in Australia, or a racist apartheid state of Israel, without any convincing philosophical, moral, or cultural claim to any one of them. Europe’s towering philosopher Heidegger was a Nazi, its most exquisite artist Paul Gauguin was an abusive racist, its anthropology rooted in colonial criminality, its political science on political domination of the globe. There is nothing in ‘Western’’ science and technology, culture and literature without a long and nasty colonial shadow. What will emerge from the ruins and relics of once a glorious but flawed claim on our credulities that must now come together in writing a new chapter post-European, post-Western, entirely real and worldly, awareness of who and what we are.

Naarmate de overgrote meerderheid van de Nederlandse ‘intellectuelen’ steeds autistischer reageert op de razendsnelle veranderingen in de wereld, en zich blind blijft staren op het gezever vanuit politiek Den Haag en Brussel, des te bekrompener zij reageert op de werkelijkheid. Ondertussen zien de intellectuelen in de rest van de post-gekolonialiseerde wereld hoe flinterdun de westerse beschaving is. Dabashi:

All its sciences have now ended up in the nuclear calamity that hovers all of us on this Earth, all its moral philosophy ended in and at the Holocaust, all its glorious literary masterpieces ended in Donald Tramp's tweets, all its artistic achievements museumized into no organic relevance to the rest of its cyberspace distraction. Its music is abandoned in the mothball opera houses serving nothing but vacuous status symbols of a bored and boring bourgeoisie. Its cinema is today overshadowed by masters from Asia, Africa, and Latin America. Where Europe reigned supreme now competes for the slightest attention in Cannes, Venice, or Berlin.

Hoewel mijn zelfgenoegzame generatiegenoten slechts een voetnoot zijn geweest bij de geschiedenis, beelden zij zich in dat zij met hun gênante pedanterie over hun graf heen kunnen blijven regeren. En niemand die erin slaagt de Geert Makken, Bas Heijne’s, Ian Buruma’s, en al die andere gehersenspoelde lichtgewichten, tot zwijgen te brengen. Meer later.