Vanmiddag ben ik voor de tweede keer, ditmaal in gezelschap van mijn zoon Dylan, naar de World Press Photo-tentoonstelling in De Nieuwe Kerk geweest. Opnieuw viel me op hoe propagandistisch ook de westerse persfotografie is geworden. Gelijk aan het begin ziet de bezoeker de bovenstaande foto, levensgroot afgedrukt. Het is een goed gekozen foto omdat het ons het perscircus laat zien.
Een wat wonderlijk uitziende Chinese mevrouw met in haar ene hand een Engelstalig (!) bord, en in haar andere een paraplu met de rood-gele iconografie die lijkt op McDonald's. Het tafereel doet lachwekkend aan, maar niet voor de geconditioneerde persfotografen die de vooruit stormende dame proberen bij te benen. Ook voor hen geldt de gouden regel van de mainstream-journalistiek: man bijt hond is interessant. Dus een vrouw die met uitgestrekte armen een Love-bord en een rode paraplu omhoog steekt is een geweldig beeld. Haar bezeten blik is op het oneindige. Maar wat wil ze precies? Is dit een protest tegen 1,4 miljard Chinezen in China? Is zij in de war? De menopauze? Wat heeft 'liefde' te maken met de politieke strijd die hier tussen de Trump-regering en de Chinese Communistische partij wordt uitgevochten? Waarom is zowel de iconografie als de taal Angelsaksisch? Wie heeft haar dit bord gegeven? Waarom een paraplu in de avond? Het regent niet. Het lijkt een mysterie in een verwarde wereld.
Welnu, dit alles speelt geen enkele rol. De nieuwsvoorziening is onverzadigbaar, de informatie heeft niets meer te maken met rationele informatie, maar alles met propagandistische beeldvorming. Hier wordt een toneelstuk opgevoerd. De dame staat hier symbool voor het verzet van een deel van de middenklasse in Hong Kong, waar een neokoloniale achterhoedegevecht plaatsvindt, die het Westen gaat verliezen. Maar niet zonder een alles vernietigende oorlog. Die foto moet het publiek in het Westen rijp maken voor de Derde Wereldoorlog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten