Mainstream-opiniemaker Chris Kijne, afkomstig van de VPRO liet in augustus 2020 weten:
Een stukje marketing naar de mensen toe. Al ruim vier jaar maak ik de Presidential Podcast. Een podcast over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, die ooit, ten tijde van de conceptie, bedoeld was om in samenspraak met de vigerende NRC-correspondent (Guus Valk. svh) de verkiezingen van 2016 te volgen. We dachten dat we met de verkiezing van Hillary Clinton in november 2016 weer afscheid zouden nemen van de luisteraars.
Op zijn beurt maakte de NPO op 27 augustus 2020 bekend:
Vandaag presenteren we u de honderdste aflevering, na bijna vier jaar president Trump, in een politiek landschap dat door beide partijen als apocalyptisch wordt beschreven. Het is nu of nooit meer, zeggen ze allebei, zo constateren de huidige NRC-correspondent Bas Blokker en Chris Kijne én voor deze speciale gelegenheid: Guus Valk.
Met andere woorden: vier jaar nadat Chris Kijne van de VPRO en Guus Valk van de NRC hadden aangetoond dat zij beiden totaal niet op de hoogte waren van de economische en maatschappelijke omwenteling die zich had voltrokken sinds de komst van de neoliberale ideologie eind jaren zeventig. Net als de rest van de ‘corporate press’ hadden zij zichzelf wijs gemaakt dat de status quo zou niet zou worden aangetast en de elite van de Democratische Partij met haar leugen van ‘Change We Can Believe In,’ de bellicose politiek van Washington en Wall Street ongestoord zou kunnen voortzetten. In plaats daarvan bleek dat het deel van de kiesgerechtigden dat nog de moeite neemt zijn stem uit te brengen (rond de 55 procent) Donald Trump verkoos boven de oorlogszuchtige Hillary Clinton. Daarmee demonstreerden het duo Kijne en Valk tevens dat zij niet beseften dat een aanzienlijk deel van de kiezers genoeg had van de Amerikaanse permanente staat van oorlog, die vanzelfsprekend ten koste gaat van onderwijs, gezondheidszorg, volkshuisvesting, kunsten en wetenschappen etcetera. Het enthousiasme en de propaganda van de pers voor ‘Hillary’ demonstreerde tegelijkertijd dat zij lak had aan de honderduizenden doden en verminkten onder de burgerbevolking, als gevolg van Hillary’s bellicose politiek tegen Libië en Syrië. Bovendien hadden Kijne en Valk niet door dat ook de regering Obama honderden miljarden verstrekte aan het militair-industrieel complex die de VS dwingt almaar voortdurende oorlogen te voeren, een feit waarvoor president Dwight Eisenhower al in 1961 had gewaarschuwd. Dat onder Obama werd beslist dat het hele Amerikaanse kernwapenarsenaal zou worden vernieuwd, hetgeen meer dan een biljoen dollar gaat kosten, was een ander hinderlijk feit dat door het Nederlandse duo werd verzwegen. Tegelijkertijd waren miljoenen Amerikaanse werknemers hun baan kwijtgeraakt door het outsourcen van banen naar lage-lonen-landen en het automatiseren van de dienstensector. De deregulering en privatisering zorgde voor de rest, waardoor de kloof tussen arm en rijk bleef toenemen. Hele industrietakken zijn zo verdwenen. Maar ook dit drong niet door tot Kijne en Valk, die hun ‘kennis’ uit de commerciële mainstream-media halen. Zij functioneren op die manier niet als journalisten, maar als echoput van het establishment. Net als opiniemaker Ian Buruma, gingen de NPO-‘Amerika-watchers,’ er blind vanuit dat tot aan het aantreden van president Trump de Verenigde Staten ‘a force for good’ was, en ‘a model of freedom and openness.’ Signalen, die kenmerkend waren voor de verdere verloedering van de Amerikaanse civilisatie en haar parlementaire democratie kunnen zij domweg niet registreren. Journalisten met een ideologisch mens- en wereldbeeld zijn blind voor de werkelijkheid. Zo blind dat ze het werk van gerenommeerde intellectuelen negeren. Eén van hen, 15 jaar lang correspondent van The New York Times, Chris Hedges, schreef al in 2013, in zijn boek The World As It Is: Dispatches on the Myth of Human Progress:
My former employer, the New York Times, with some of the most able and talented journalists and editors in the country, not only propagated the lies used to justify the war in Iraq, but also never saw the financial meltdown coming. These journalists and editors are besotted with their access to the powerful. They look at themselves as players, part of the inside elite. They went to the same elite colleges. They eat at the same restaurants. They go to the same parties and dinners. They live in the same exclusive neighborhoods. Their children go to the same schools. They are, if one concedes that propaganda is a vital tool for the power elite, important to the system. Journalists who should have been exposing the lies used to justify the Iraq war or reporting from low-income neighborhoods — where mortgage brokers and banks were filing fraudulent loan applications to hand money to people they knew could never pay it back — were instead ‘doing’ lunch with the power brokers in the White House or on Wall Street. All that talent, all that money, all that expertise, all those resources proved useless when it came time to examine the two major cataclysmic events of our age. And all that news, however objective and balanced, turned out to be a lie.
I have never sought to be objective. How can you be objective about death squads in El Salvador, massacres in Iraq, or Serbian sniper fire that gunned down unarmed civilians, including children, in Sarajevo? How can you be neutral about the masters and profiteers of war who lie and dissemble to hide the crimes they commit and the profits they make? How can you be objective about human pain? And, finally, how can you be objective about those responsible for this suffering? I am not neutral about rape, torture, or murder. I am not neutral about rapists, torturers, or murderers. I am not neutral about George W. Bush or Barack Obama, who under international law are war criminals. And if you had to see the butchery of war up close, as I did for nearly two decades, you would not be neutral either.
But in the game of American journalism it is forbidden to feel. Journalists are told they must be clinical observers who interpret human reality through their eyes, not their hearts—and certainly not through their consciences. This is the deadly disease of American journalism. And it is the reason journalism in the United States has lost its moral core and its influence. It is the reason that in a time of crisis the traditional media have so little to say. It is why the traditional media are distrusted. The gross moral and professional failings of the traditional media opened the door for the hate-mongers on Fox News and the news celebrities on commercial networks who fill our heads with trivia and celebrity gossip.
As the centers of American power were seized and hijacked by corporations, the media continued to pay deference to systems of power that could no longer be considered honest or democratic. The media treat criminals on Wall Street as responsible members of the ruling class. They treat the criminals in the White House and the Pentagon as statesmen. The media never responded to the radical reconfiguration of American politics, the slow-motion coup d’état that has turned phrases like the consent of the governed into a cruel joke. And because the media are not concerned with distinguishing truth from news, because they lack a moral compass, they have become nothing more than courtiers to the elite, shameless hedonists of power, and absurd court propagandists. At a moment when the country desperately needs vigorous media, it gets celebrities such as Katie Couric masquerading as journalists, who night after night ‘feel your pain.’ The few journalists who do not, as Couric does, function as entertainers and celebrities are so timid and removed from the suffering of our dispossessed working classes that they are rightly despised. The media are hated for a reason. They deserve to be hated. They sided with the corporate forces, like most liberal institutions, as these corporate forces decimated the working class, bankrupted the economy, corrupted the legislative, executive, and judicial systems of government, and unleashed endless war and the destruction of the ecosystem on which human life depends.
I keep my distance from the powerful. I distrust all sources of power regardless of their ideological orientation. I do not want to be their friend. I do not want to advise them or be part of their inner circle.
Ondanks het feit dat Chris Kijne en Guus Valk keer op keer de plank missloegen, krijgen ze toch de kans om opnieuw hun onkunde te tonen, zo maak ik op uit hun aankondiging dat zij de ‘honderdste aflevering,’ van ‘ons veelbeluisterde prachtprogramma’ en dit alles ‘in een politiek landschap dat door beide partijen als apocalyptisch wordt beschreven.’ Laat één ding duidelijk zijn: ook de Nederlandse journalistiek verzorgt schaamteloze propaganda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten