De video van 19 seconden die vorige week door de New York Times is gepubliceerd en die het moment laat zien waarop een Iraanse raket een passagiersvliegtuig raakt, heeft op veel sociale media-scepsis veroorzaakt. Er rijzen vragen over de onwaarschijnlijke timing en omstandigheden van het opnemen van het precieze moment waarop het vliegtuig werd geraakt.
De krant vertelde het splash-verhaal op 9 januari, de dag nadat het Oekraïense vliegtuig in de buurt van Teheran was neergehaald. Het had als kopteksten : 'Video toont dat Oekraïens vliegtuig over Iran wordt geraakt'. Alle 176 mensen aan boord werden gedood. Twee dagen later gaf het Iraanse leger toe dat een van zijn luchtverdedigingseenheden op het vliegtuig had geschoten in de verkeerde overtuiging dat het een inkomende vijandelijke kruisraket was.
„Het smoking gun bewijs” was hoe NY Times-journalist Christiaan Triebert de video in een tweet beschreef. Triebert werkt in het visuele onderzoeksteam bij de krant. In dezelfde tweet bedankte hij de ”zeer gewaagde publicatie”  van een Iraanse onderdaan met de naam Nariman Gharib "die het [de video] aan de NY Times heeft verstrekt, en de videograaf, die anoniem wil blijven" .
grvdHB1N_normal.jpg
The footage i've got from a source - the moment the missile hit the #Flight752. I can't verify the video yet! but please let me know if you find anything. I'm in contact with the person who send this video to see if I can get a version of video which has a meta data on it
VtZPeJWvsHVw_S6g.jpg
De anonieme videograaf is de persoon die de 19 seconden durende clip maakte van een raket die vlucht PS752 raakte kort na het opstijgen vanaf de luchthaven Imam Khomenei van Teheran rond 6.15 uur. Deze persoon, die tijdens het filmen zwijgt terwijl hij een sigaret rookt (de rook vliegt kort over het scherm), staat in de buitenwijk van Parand gericht naar het noordwesten.
Zijn locatie werd geverifieerd door de NY Times met behulp van satellietgegevens. De snelle manier waarop de technische gegevens van de krant werden opgesteld, roept de nieuwsgierige vraag op over hoe een schijnbaar willekeurige video-inzending zoveel aandacht kreeg.
Maar de nog grotere vraag die veel mensen op sociale media stellen is: waarom stond deze 'videograaf' rond zes uur 's ochtends in een verlaten industriegebied buiten Teheran met een mobiele telefooncamera precies gericht op de juiste hoek ten opzichte van de donkere lucht? Het vliegtuig is nauwelijks zichtbaar, maar de persoon die de hemel in de gaten houdt, heeft de camera gericht en klaar om de meest dramatische gebeurtenis te filmen, enkele seconden voordat deze gebeurde. Dat suggereert sterk, voorkennis.
Gezien het feit dat zojuist iets vreselijks is waargenomen, is het des te vreemder dat de persoon die de camera vasthoudt kalm en onwankelbaar blijft. Er is geen hoorbare uitdrukking van shock of zelfs de geringste onrust.
Nu blijkt dat Nariman Gharib, de man die de video heeft ontvangen en door de NY Times wordt gecrediteerd voor het indienen ervan, een luidruchtige anti-Iraanse regeringsdissident is die niet in Iran woont. Hij promoot vurig regime-verandering in zijn sociale media-berichten.
Christiaan Triebert, de video-expert van NY Times, die nauw samenwerkte met Gharib om het verhaal binnen enkele uren na het incident te verspreiden, werkte eerder als senior onderzoeker bij Bellincat . Bellincat noemt zichzelf als een onafhankelijk online onderzoeksjournalistiek project, maar veel critici beschuldigen het ervan een media-adjunct te zijn van de westerse militaire inlichtingendiensten. Bellincat blijkt een groot voorstander van mediaverhalen waarin de Russische en Syrische regeringen over de MH17-schietpartij in 2014 in Oekraïne en chemische wapenaanvallen worden verdacht gemaakt.
In de laatste shoot-down van het vliegtuig boven Teheran, suggereert de nauwe samenwerking tussen een verdacht geplaatste anonieme videograaf op de grond en een buitenlandse Iraanse dissident die vervolgens de snelle en genereuze technische aandacht van de NY Times krijgt, een niveau van orkestratie, niet, zoals we ons laten geloven, een willekeurige daad. Meer sinister, was het noodlottige incident een vooropgezet plan.
Het lijkt redelijk om te speculeren dat er in de vroege uren van 8 januari een rampzalig incident werd gepland. De shoot-down vond plaats slechts vier uur nadat Iran twee Amerikaanse militaire bases in Irak waren aangevallen. Die aanvallen waren wraak voor de Amerikaanse drone-moord op 3 januari van de hoogste militaire commandant van Iran, majoor generaal Qassem Soleimani.
Vervolgens waren Iraanse luchtverdedigingssystemen zeer alert op een mogelijke tegenaanval door Amerikaanse troepen. Verschillende rapporten geven aan dat de Iraanse verdedigingsradars in de ochtend van 8 januari waarschuwingen detecteerden van binnenkomende vijandelijke oorlogsvliegtuigen en kruisraketten. Het lijkt vreemd dat de Iraanse autoriteiten in die periode niet alle commerciële vluchten vanuit Teheran hebben geannuleerd. Misschien omdat civiele vliegtuigen normaal gesproken kunnen worden onderscheiden door radar en andere signalen van militaire objecten.
Met de elektronische oorlogsvoeringtechnologie (EW) die de Verenigde Staten de afgelopen jaren hebben ontwikkeld, is het echter zeer goed mogelijk om vijandelijke militaire radars te „vervalsen” met spookobjecten. Een van de door het Pentagon ontwikkelde EW is Miniature Air-Launched Decoy (MALD) die misleidende signalen op vijandelijke radarsystemen van binnenkomende kernkoppen kan creëren.
1078008309.jpg
© AP PHOTO / EBRAHIM NOROOZI
Reddingswerkers doorzoeken de scène waar een Oekraïens vliegtuig neerstortte in Shahedshahr, ten zuidwesten van de hoofdstad Teheran, Iran
Wat wij daarom beweren is dit: de Amerikanen exploiteerden een oorlogsscenario waarin ze verwachtten dat de Iraanse luchtverdedigingssystemen haar in de war zouden brengen. Voeg aan deze spanning een aanval toe met elektronische oorlogvoering op Iraanse militaire radars waarin het technisch mogelijk zou zijn om de gegevens van een burgerluchtvaartuig als een offensief doelwit te vervormen. Het Iraanse leger heeft inmiddels ook beweerd dat dit de oorzaak was van de schietfout. Het lijkt aannemelijk gezien de mogelijkheden van bestaande elektronische oorlogvoering die door het Pentagon wordt gebruikt.
Het is een begrijpelijke, zij het snode weddenschap dat de vliegroutes vanuit Teheran opzettelijk in een uiterst gevaarlijke positie werden gebracht door de kwaadaardige aanval van Amerikaanse elektronische oorlogsvoering. Een man die op de grond staat en de buitenwaartse vliegroutes bestrijkt - tijden die bekend zijn door publiekelijk beschikbare schema's - zou zo aanwezig zijn om het uitgelokte raketschot te filmen.
De shoot-down setup zou verklaren waarom de westerse inlichtingendienst zo snel vol vertrouwen beweerde wat er gebeurde, in tegenspraak met de aanvankelijke beweringen van Iran van een technische storing aan boord van het vliegtuig.
De ramp heeft de Iraanse regering ernstig ondermijnd, zowel thuis als over de hele wereld. Protesten zijn uitgebroken in Iran en zij klagen de autoriteiten en het Islamitische Revolutionaire Garde Corp aan voor het 'liegen' over de crash. De meeste van de 176 slachtoffers waren Iraanse onderdanen. De woede op straat wordt gevoed door de publieke opmerkingen door westerse leiders zoals Donald Trump, die ongetwijfeld het geschreeuw en de verwijten zien als een kans om harder te duwen voor regime-verandering in Iran.