Zondag 19 mei 2019 verklaarde president Donald Trump tijdens eenFox News-interview: ‘don’t kid yourself. You do have a military-industrial-complex. They do like war.’
Niet alleen houdt het Amerikaans militair-industrieel complex van oorlog, het kan eenvoudigweg niet bestaan zonder oorlog. Zonder oorlog, geen militair-industrieel complex. Zonder militair-industrieel complex geen miljardenwinsten voor de financiële elite die de wereld bestuurt, en zijn toekomst bepaalt. Dit is geen mening, maar een feit. ‘They do like war.’ Sinds de stichting van de Verenigde Staten in 1776 is het 93 procent van zijn bestaan in oorlog geweest. Gezien de structuur van het imperium is het geenszins overdreven te stellen dat ‘onze bondgenoot’ niet zonder oorlog kan. Meer dan 50 procent van zijn federale budget, dat het Congres kan toewijzen, wordt opgeslokt door dit complex, waarvoor president Eisenhower al in 1961 waarschuwde, toen hij verklaarde dat ‘The total influence — economic, political, even spiritual’ van ‘this conjunction of an immense military establishment and a large arms industry’ is ‘felt in every city, every Statehouse, every office of the Federal government’ en ‘we must not fail to comprehend its grave implications. Our toil, resources, and livelihood are all involved. So is the very structure of our society.’ In zijn afscheidsrede maakte hij de Amerikaanse bevolking erop attent dat:
[i]n the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist. We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted.
Bovendien sprak deze oud-opperbevelhebber in Europa van de Geallieerde Strijdkrachten zijn bezorgdheid uit voor de corrumpering van de wetenschappelijke ontwikkeling, nu die almaar afhankelijker werd van de financiering door Washington, aangezien
Akin to, and largely responsible for the sweeping changes in our industrial-military posture, has been the technological revolution during recent decades.
In this revolution, research has become central, it also becomes more formalized, complex, and costly. A steadily increasing share is conducted for, by, or at the direction of, the Federal government.
Eisenhower benadrukte dat:
[t]he prospect of domination of the nation's scholars by Federal employment, project allocation, and the power of money is ever present and is gravely to be regarded.
Yet in holding scientific discovery in respect, as we should, we must also be alert to the equal and opposite danger that public policy could itself become the captive of a scientific-technological elite.
Ondanks de waarschuwingen van deze politicus en militair, die uitervaring wist waarover hij sprak, is dit militair-industrieel complex nu machtiger dan ooit. De gerespecteerde Amerikaanse senator William Fulbright, ‘the longest serving chairman in the history of the Senate Foreign Relations Committee’ -- die uiteindelijk door de joodse pro-Israel lobby zijn zetel verloor -- waarschuwde al in de jarenzestig:
Past experience provides little basis for confidence that reason can prevail in an atmosphere of mounting war fever. In a contest between a hawk and dove, the hawk has a great advantage, not because it is a better bird but because it is a bigger bird with lethal talons and a highly developed will to use them.
In zijn boek The Arrogance of Power (1966) schreef Fulbright:
Power tends to confuse itself with virtue and a great nation is particularly susceptible to the idea that its power is a sign of God’s favor, conferring upon it a special responsibility for other nations — to make them richer and happier and wiser, to remake them, that is, in its own shining image. Power confuses itself with virtue and tends also to take itself for omnipotence. Once imbued with the idea of a mission, a great nation easily assumes that it has the means as well as the duty to do God’s work…
The more I puzzle over the great wars of history, the more I am inclined to the view that the causes attributed to them — territory, markets, resources, the defense or perpetuation of great principles — were not the root causes at all but rather explanations or excuses for certain unfathomable drives of human nature. For lack of a clear and precise understanding of exactly what these motives are, I refer to them as the ‘arrogance of power’ — as a psychological need that nations seem to have in order to prove that they are bigger, better, or stronger than other nations. Implicit in this drive is the assumption, even on the part of normally peaceful nations, that force is the ultimate proof of superiority — that when a nation shows that it has the stronger army, it is also proving that it has better people, better institutions, better principles, and in general, a better civilization…
Met betrekking tot het Amerikaans imperialisme stelde Fulbright: :
It is a curiosity of human nature that lack of self-assurance seems to breed an exaggerated sense of power and mission. When a nation is very powerful but lacking self-confidence, it is likely to behave in a manner dangerous to itself and to others. Feeling the need to prove what is obvious to everyone else, it begins to confuse great power with unlimited power and great responsibility with total responsibility: It can admit of no error; it must win every argument, no matter how trivial. For lack of an appreciation of how truly powerful it is, the nation begins to lose wisdom and perspective and, with them, the strength and understanding that it takes to be magnanimous to smaller and weaker nations. Gradually but unmistakably, America is showing signs of that arrogance of power which has afflicted, weakened, and in some cases destroyed great nations in the past. In so doing, we are not living up to our capacity and promise as a civilized example for the world. The measure of our falling short is the measure of the patriot’s duty of dissent.
Over de gevaren van het Amerikaans imperialisme:
America is now at that historical point at which a great nation is in danger of losing its perspective on what exactly is within the realm of its power and what is beyond it. Other great nations, reaching this critical juncture, have aspired to too much, and by overextension of effort have declined and then fallen.
Lacking an appreciation of the dimensions of our own power, we fail to understand our enormous and disruptive impact on the world; we fail to understand that no matter how good our intentions — and they are, in most cases, decent enough — other nations are alarmed by the very existence of such great power, which, whatever its benevolence, cannot help but remind them of their own helplessness before it.
Deze profetische waarschuwingen zijn inmiddels 55 jaar oud, en afkomstig van een senator die oordeelde op grond van zijn jarenlange ervaring in het politieke centrum van de Amerikaanse macht. Anno 2019 is de agressieve Verenigde Staten een gevaar voor de wereldvrede en daarmee de toekomst van de mensheid. Maar bij gebrek aan kennis en ervaring blijven de westerse commerciële media de onbeheerste en ongecontroleerde macht van Washington en Wall Street steunen. De voornaamste reden is dat mijn collega’s van de mainstream een opmerkelijke onverschilligheid vertonen. Hun grote handicap is een gebrek aan nieuwsgierigheid naar diepgaande kennis en het feit dat zij geen rekening houden met de geschiedenis. Mede daarom wees de Amerikaanse historicus Richard Drinnon, emeritus hoogleraar en auteur van Facing West. The Metaphysics of Indian-Hating & Empire-Building (1997), op het volgende feit:
One of the curiosities of American scholarship has been the failure of historians to explore the connections between Monroe’s doctrines on foreign policy and on the Indians. They were mirror images of each other. Indian removal at home reflected a policy abroad addressed to ‘natives’ (and potential European colonizers) throughout the New World. Both came not, in any important sense, from the pen of any one author, Monroe or Jefferson or John Quincy Adams (alle drie vooraanstaande beleidsbepalende presidenten. svh), but were collective creations, expressions of white American nationalism. And both provided prospective justification for the rapid multiplication of citizens of the United States and for their expansion onto the lands of nonwhites.
Of course Monroe’s removal proposal was indigestible. It functioned principally as a benchmark of pressures rising toward the ‘utterly unjustifiable’ — forcible removal — and of formal recognition that the United States was a white man's country: no more than blacks could reds in fact be incorporated into the larger polity and society without ‘either blot or mixture on that surface.’
Met andere woorden: wil men de huidige politieke en militaire ontwikkelingen van de VS kunnen plaatsen, dan dient de lezer zich te verdiepen in de absoluut rücksichtslose wijze waarop witte Amerikanen de Indianen hebben uitgemoord en de overlevenden in concentratiekampen hebben opgesloten. Kenmerkend daarbij is dat hoewel er in Washington wel een ‘United States Holocaust Memorial Museum’ voor joden bestaat, er geen Memorial Museum is voor de holocaust van de Indiaanse volkeren in de Verenigde Staten, waarbij naar schatting 7 miljoen ‘native Americans’ omkwamen.
In beide gevallen is sprake van wat Hannah Arendt de ‘banaliteit van het kwaad’noemde. Het is belangrijk hierbij stil te staan omdat nog steeds niet tot het grote publiek doordringt wat zij precies bedoelde met deze omschrijving. Zo beweerde de Nederlandse mainstream-opiniemaakster Anet Bleich met een verbluffende eigenwaan over de grote joods Duitse politiek theoretica Arendt dat zij geen gelijk had Eichmann af te beelden als exemplarisch voor de ‘banaliteit van het kwaad.’ Voor Bleich blijft Eichmann het vlees geworden symbool van het antisemitisme, omdat hij een man was die van oordeel zou zijn geweest dat Untermenschen moesten worden vernietigd, en ‘dat wij de vijand van de mensheid waren.’ Volgens Bleich, die zich kennelijk niet echt verdiept heeft in het werk van Arendt, ‘hanteerde Eichmann een bepaalde moraal, en dat ontgaat Hannah Arendt.’ En die ‘moraal’ ging er ‘werkelijk vanuit dat er Übermenschen en Untermenschen bestaan.’ Volgens Bleich besefte Arendt niet ‘dat ook in een totalitaire samenleving er altijd mensen waren die zich boven de homogene maatschappij verhieven.’ Dit is een absurde bewering aangezien het juist Hannah Arendt was die hierop heeft gewezen, ondermeer in haar boek Men in Dark Times (1970) over individualisten als ‘Karl Jaspers, Rosa Luxemburg, Pope John XXIII, Isak Dinesen, Bertolt Brecht, Randall Jarrell, and others whose lives and work illuminated the early part of the century.’
In weerwil van Arendt bleef Eichmann in Bleich’s simplistisch manicheïsme een antisemiet. Het opmerkelijke hierbij is tevens dat het juist Bleich is die, in tegenstelling tot kritische Joods-Israelische intellectuelen, de zionistische staat blijft verdedigen, en zich ergert aan Joden die zich boven de ‘homogene maatschappij’ in Israel verheffen, door zich tegen de terreur van de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ te keren. Nog afgezien van het feit dat Bleich geenszins het intellectuele niveau van Hannah Arendt benadert, getuigt haar houding ook op andere punten van een niet geringe pedanterie. Zij zou zich kunnen afvragen of het Joods fascisme in Israel gebaseerd is op de overtuiging dat ‘Arabieren’ 'Untermenschen' zijn, of dat de Joodse haat tegen Palestijnen vooral voortvloeit uit een diep minderwaardigheidscomplex van zionisten die menen dat zij nu eindelijk eens de klappen kunnen uitdelen. Bovendien is er nog een ander probleem waaraan Bleich door haar gecultiveerd slachtofferschap voorbijgaat. Harry Mulisch benadrukt in zijn boek De Zaak 40/61:
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen — zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.
Wij leven inmiddels in een tijd waarin de alles behalve unieke ‘jodenmoord’ een ‘futiliteit’ is geworden. Zelfs de zogenaamde ‘Joodse staat’ beschikt over massavernietigingswapens, waaronder tenminste 200 kernwapens, waarvan de inzet Auschwitz tot een ‘bagatel’ maakt. ‘Zo min als Eichmann weigerde,’ zullen, wanneer het moment is aangebroken, ook Joodse politici en militairen, nietweigeren om met die wapens een genocide te veroorzaken waarbij de nazi-vernietigingskampen ‘een herinnering uit de goede oude tijd’ zullen zijn. De huidige macht heeft al het gedoe met razzia’s, treinwagons, gaskamers en verbrandingsovens allang niet meer nodig. Eén druk op een knop is voldoende. In welke wereld denkt Bleich te leven? Waarom wordt in Nederland dit soort intellectuele lichtgewichten nog serieus genomen? Omdat Bleich zichzelf ‘een linkse jodin’ noemt? En zo ja, wat betekent het merkwaardige filosemitisme? Tot nu toe heeft deze pathologische houding er mede toe geleid dat de staat Israel met nucleaire onderzeeërs voorzien van kernbommen, mag deelnemen aan NAVO-oefeningen in de meest explosieve regio ter wereld, zonder dat hier een democratisch genomen besluit aan vooraf is gegaan.
Wat heeft Bleich en haar zionistische staat ‘eigenlijk over Eichmann te beweren’ nu de kernwapenstaten ‘de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht al sinds Hiroshima’ aan de gang is? Waarom wordt haar gezever geaccepteerd, nu de hele mensheid met genocide wordt bedreigd? Als ‘linkse jodin’ accepteert evenmin Anet Bleich de eigen verantwoordelijkheid, waarop Hannah Arendt hamerde. Bleich’s gedachteloosheid manifesteerde zich al toen zij in haar Volkskrant-column van 1 november 2000 schreef ‘In hoeverre het Israëlisch tegengeweld inderdaad buitenproportioneel is, durf ik niet te zeggen,’ terwijl toen al bekend was dat na 32 dagen Palestijnse volksopstand tegen de Joods-Israelische bezetting 139 Palestijnen waren vermoord en meer dan 6700 gewond waren geraakt. Van de doden was meer dan 30 procent kind, van de gewonden was 75 procent minderjarig. 92 procent was gedood door kogels, 70 procent van de gewonden was in het bovenlichaam geraakt, hetgeen de conclusie rechtvaardigde van de Amerikaanse afdeling van de organisatie Medici voor Mensenrechten dat er door militairen en kolonisten op Palestijnse burgers geschoten werd om te doden. De gedachteloosheid en de weigering om de eigen verantwoordelijkheid te accepteren heerst niet alleen onder de gojim, maar ook onder joden in en buiten Israel. Dat het vermelden van dit feit door zionisten wordt gezien als ‘rabiaat antisemitisme’ zegt veel over de doortraptheid van degenen die zichzelf vooral en allereerst als slachtoffer zien. In de zienswijze van Bleich is het slachtoffer per definitie onschuldig, en kan dus nooit dader zijn. Deze gereduceerde zwart/wit voorstelling van de complexe werkelijkheid blijkt ook uit haar tegenstrijdige opvatting over de ‘Judenrat,’ de joodse raden die in een groot deel van bezet gebied collaboreerden met de nazi’s, door het aanwijzen van joden ‘for slave labour and organizing the deportation of Jews to death camps.’ Arendt stelde dat:
Wat heeft Bleich en haar zionistische staat ‘eigenlijk over Eichmann te beweren’ nu de kernwapenstaten ‘de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht al sinds Hiroshima’ aan de gang is? Waarom wordt haar gezever geaccepteerd, nu de hele mensheid met genocide wordt bedreigd? Als ‘linkse jodin’ accepteert evenmin Anet Bleich de eigen verantwoordelijkheid, waarop Hannah Arendt hamerde. Bleich’s gedachteloosheid manifesteerde zich al toen zij in haar Volkskrant-column van 1 november 2000 schreef ‘In hoeverre het Israëlisch tegengeweld inderdaad buitenproportioneel is, durf ik niet te zeggen,’ terwijl toen al bekend was dat na 32 dagen Palestijnse volksopstand tegen de Joods-Israelische bezetting 139 Palestijnen waren vermoord en meer dan 6700 gewond waren geraakt. Van de doden was meer dan 30 procent kind, van de gewonden was 75 procent minderjarig. 92 procent was gedood door kogels, 70 procent van de gewonden was in het bovenlichaam geraakt, hetgeen de conclusie rechtvaardigde van de Amerikaanse afdeling van de organisatie Medici voor Mensenrechten dat er door militairen en kolonisten op Palestijnse burgers geschoten werd om te doden. De gedachteloosheid en de weigering om de eigen verantwoordelijkheid te accepteren heerst niet alleen onder de gojim, maar ook onder joden in en buiten Israel. Dat het vermelden van dit feit door zionisten wordt gezien als ‘rabiaat antisemitisme’ zegt veel over de doortraptheid van degenen die zichzelf vooral en allereerst als slachtoffer zien. In de zienswijze van Bleich is het slachtoffer per definitie onschuldig, en kan dus nooit dader zijn. Deze gereduceerde zwart/wit voorstelling van de complexe werkelijkheid blijkt ook uit haar tegenstrijdige opvatting over de ‘Judenrat,’ de joodse raden die in een groot deel van bezet gebied collaboreerden met de nazi’s, door het aanwijzen van joden ‘for slave labour and organizing the deportation of Jews to death camps.’ Arendt stelde dat:
this role of the Jewish leaders in the destruction of their own people is undoubtedly the darkest chapter of the whole dark story. Wherever Jews lived, there were recognized Jewish leaders, and this leadership, almost without exception, cooperated in one way or another, for one reason or another, with the Nazis. The whole truth was that if the Jewish people had been really unorganized and leaderless, there would have been chaos and plenty of misery but the total number of victims would hardly have been between four and half and six million people.
Hoe chaotisch de meningsvorming bij Bleich is, blijkt wel wanneer zij als mainstream-opiniemaker nadrukkelijk stelt dat Arendt haar gedachten
niet genuanceerd genoeg op papier zet, niet genoeg begrip toont voor de enorme morele val die de joodse raden hebben gemaakt, maar, dat gezegd zijnde, vind ik inderdaad wel dat er sprake is van een enorme morele val en dat de joodse raden een buitengewoon kwalijke rol en zelfs verraderlijke rol, tegen wil en dank misschien, hebben gespeeld.
Ook hier draait het weer om de gedachteloosheid en het ontkennen van persoonlijke verantwoordelijk dat zo centraal staat bij Hannah Arendt. En ook hier heeft Bleich weliswaar geen tegenargument, maar wel degelijk een mening. Volgens haar toont Arendt ‘niet genoeg begrip voor enorme morele val,’ en de ‘buitengewoon kwalijke rol en zelfs verraderlijke rol’ die deze ‘joodse raden’ volgens Bleich wel degelijk ‘hebben gespeeld.’ Ziehier het toppunt van waanzin. In feite geeft Bleich hier Arendt gelijk, maar beweert tegelijk wel dat de‘joodse raden’ niet door Arendt ter verantwoording hadden mogen worden geroepen. Een slachtoffer kan kennelijk nooit tevens een dader zijn. Dezelfde absurde mening speelt ook in haar beoordeling van het huidige Joods-Israelisch fascisme een rol. En al doende misbruikt ook Anet Bleich de journalistiek om allerlei tendentieuze politieke meningen te verspreiden. Mijn vakgebied is steeds meer een politiek platform geworden voor uiterst twijfelachtige opinies. In zijn boek Gekochte Journalisten. Hoe De CIA Het Nieuws Koopt (2016) werpt de Duitse conservatieve journalist, wijlen Udo Ulfkotte, van 1986 tot 2003 politiek redacteur bij de Duitse kwaliteitskrant Frankfurter Allgemeine Zeitung, de vraag op waarom de vele
geheime documenten zoals WikiLeaks die bekend heeft gemaakt niet voldoende reden [vormen] voor de belangrijkste Duitse media om zich vanaf dat moment boven elke verdenking van beïnvloeding en propaganda door Amerikaanse organisaties te verheffen? Als de CIA al ‘strategische communicatieprogramma’s' voor Duitstalige media uitwerkt, dan zouden onze ‘kwaliteitsmedia’ toch met een grote boog om die organisaties heen moeten lopen die in de omgeving van deze Amerikaanse diensten opduiken. Maar precies het tegenovergestelde is het geval. Onze belangrijkste media snakken er als het ware naar om in trans-Atlantische eliteorganisaties te worden geduld of zelf te worden opgenomen. Het resultaat is vanuit mijn optiek beangstigend: eenzijdige en willekeurig uitwisselbare propaganda. Ze is tegenwoordig steeds vaker terug te vinden in de Duitse media.
Vroeger lazen intelligente mensen vanwege de opiniediversiteit meerdere kranten per dag wanneer ze zich een beeld van de ontwikkelingen wilden vormen. Tegenwoordig levert dat niets meer op omdat de redactionele inhoud willekeurig uitwisselbaar en bijna identiek is… Tegelijk valt op dat de landelijke kranten tegenwoordig berichtgeving en commentaren blijven leveren die in tegenspraak zijn met de waarneming en mening van een duidelijke meerderheid van de bevolking.
De Keulse krantenonderzoeker professor Andreas Vogel zegt: ‘Consumenten kunnen tegenwoordig bij de koop van producten en diensten in de regel kiezen tussen verschillende varianten; alleen de krantenuitgevers menen dat ze met een eenheidsproduct alle lezers kunnen bedienen.’ Het enorme oplageverlies van te Duitstalige dagbladen hebben de uitgevers volgens hem aan zichzelf te wijten, niet aan internet… Het verlies van opiniediversiteit, het eenheidsproduct en de steeds extremere eenzijdigheid is alleen te begrijpen door degene die weet hoe de informatiestromen op de achtergrond worden gekanaliseerd. Het schemerige netwerk van media, lobbyisten en politiek was tot nog toe goed verhuld.
Uit dr. Ulfkotte’s gedocumenteerd verslag lijkt de situatie in Duitsland als twee druppels water op die in Nederland. Het resultaat van deze journalistieke corruptie is dat:
wij burgers nu niet alleen een hoge financiële prijs [betalen] voor de manipulatie door de belangrijkste media. Ook het aantal slachtoffers is rampzalig. Want onze belangrijkste media hebben een helder vijandbeeld: Rusland. Slechte Rus, goede Amerikaan, dat is de heersende visie. Deze is onderdeel van een psychologische oorlogsvoering (PsyOp). Vroeger werden oorlogen door soldaten gevoerd, tegenwoordig vooral door media. Veel mensen hebben het door de media naar ons brein overgebrachte vijandbeeld veroordeeld. Krantenredacties, ooit met aanzien zoals bij de Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ. svh), krijgen naar eigen zeggen tegenwoordig regelmatig opmerkingen als ‘haatpers’ en ‘walgelijke oorlogshitsers.’ Ook de Oostenrijkse conflictonderzoeker Dr. Kurt Gritsch beschuldigt na uitgebreid onderzoek onze huidige bekrompen ‘kwaliteitskranten’ ervan oorlogshitsers te zijn. Hij schrijft:
‘Leest u graag de krant? En zo ja, hoort u ook tot degenen die het opnemen voor kwaliteitskranten FAZ, Neue Zürcher Zeitung, Süddeutsche Zeitung of Die Zeit? Ik geef toe: ik hoor daar niet toe. Niet meer, sinds ik al jaren geleden heb moeten vaststellen dat de publicitaire voorbereiding van oorlog daar planmatig is. […] Dat is oorlogshitserij en moet ook als zodanig worden benoemd.’
Deze hetze en oorlogshitserij culmineerden, historisch gezien, na de crash van een passagiersvliegtuig van Malaysia Airlines (vlucht MH17) midden juni 2014 in Oost-Oekraïne. De wrakstukken lagen nog maar nauwelijks op de grond en daar verspreidde een opiniekartel al het 'nieuws' dat Rusland verantwoordelijk zou zijn. Helemaal vooraan bij de psychologische manipulatie van de mensen figureert Bild. ‘Staat de EU alleen nog maar voor 'Eenvoudig Uitgespeeld?’ vroeg het dagblad zich enkele dagen na de crash af. Het ging er al vanuit dat een raket uit Moskou 298 mensen zou hebben gedood, terwijl nog zeker niet duidelijk was van wie het gebruikte wapen was of door wie het was afgevuurd. Zelfs Amerikaanse geheime diensten verklaarden op de dag dat Bild (en andere Duitse media) de passiviteit van de EU jegens Rusland laakten, dat ze er geen bewijs voor hadden dat de crash met ‘Russische medewerking’ was gebeurd. Al snel werd duidelijk dat de Amerikanen in tegenstelling tot onze media, niet zonder reden zo terughoudend waren.
Medio mei 2019 is nog steeds niet bewezen wie verantwoordelijk is geweest voor met neerstorten van de MH17. Zo schrijft de Nederlandse oud hoogleraar Internationale Betrekkingen Kees van der Pijl in de inleiding van de in mei 2019 verschenen Russische vertaling van zijn in het Engels en Duits verschenen boek Flight MH17, Ukraine and the New Cold War. Prism of Disaster (2018):
Two members of the JIT, Malaysia and Belgium, did not join the Netherlands and Australia in formally accusing Russia of responsibility for the disaster on the basis of the evidence presented… This dissent has effectively grounded the criminal investigation, but obviously not the political one.
Ondanks het gebrek aan bewijs hadden Nederlandse journalisten als Michel Krielaars en Bas Heijne Rusland al in 2014 aangewezen als schuldige voor het neerhalen van de MH17, al dan niet met behulp van Russische ‘separatisten,’ enstelden hun mainstream-collega’s Geert Mak, Hubert Smeets en Ian Buruma alles in het werk om Rusland af te schilderen als een groot gevaar voor ‘het vrije Westen.’ Typerend aan hen is dat ze allen oude mannen zijn die hun opinies door NRC Handelsblad laten verspreiden, een neoliberale avondkrant die onvoorwaardelijke steun aan de NAVO als beginsel heeft, en waarvan de oud redacteur Buitenland, de journalistiek gecorrumpeerde Hubert Smeets, in 2016 tenminste 294.000 euro van de Nederlandse VVD/PVDA-regering kreeg toegezegd om een anti-Russische website op te zetten. Deze staatssteun kreeg hij dankzij ‘een grijs gebied,’aldus Smeets zelf, ‘ik ken natuurlijk ook wel wat mensen en tijdens bepaalde gelegenheden komt dit wel eens ter sprake.’ Het is één van de talloze voorbeelden van de nauwe banden tussen politici en degenen die hen zouden moeten controleren, te weten de zogeheten‘vrije pers.’ Sinds de oude vijand, de Sovjet Unie en haar Warschau Pact, was weggevallen, maar niet het Amerikaans militair-industrieel complex, moest er vanzelfsprekend een nieuwe vijand worden aangewezen om de ontelbare miljarden aan belastinggeld te rechtvaardigen die jaarlijks wegvloeien naar de NAVO, die sinds de val van de Muur in ledental bijna is verdubbeld en die haar bases steeds verder oostwaarts heeft verschoven, richting de Russische grens. Deze ontwikkeling vormt een ernstige bedreiging van de wereldvrede nu het Westerse neoliberalisme geconfronteerd wordt met een systeemcrisis. Deze fundamentele crisis is onvermijdelijk ontstaan uit het door het establishment zo geprezen liberale mens- en wereldbeeld. Niet voor niets wijst de Italiaanse filosoof Domenico Losurdo in zijn befaamde 375 pagina’s tellende studie Liberalism. A Counter-History (2014) op het feit dat:
The horror of the twentieth century was not something that burst into a world of peaceful coexistence suddenly and from without… we certainly must bid farewell once and for all to the myth of the gradual, peaceful transition, on the basis of purely internal motivations and impulses, from liberalism to democracy, or from general enjoyment of negative liberty to an ever wider recognition of political rights… the community of the free asserted itself demanding both negative and positive liberty, while excluding populations of colonial origin and metropolitan semi-slaves and servants from both.
Nog steeds is er niets wezenlijks verandert in de machtsverhoudingen van het heersende systeem. In feite zien we vandaag de dag een terugkeer naar een nieuwe feodaliteit, waarin de anonieme macht van de plutocratie (de financiële elite) de toekomst van de mensheid uitstippelen. De lezer dient te weten dat, zoals Losurdo stelt:
In the first place, it should not be forgotten that not only did the classics of the liberal tradition refer to democracy with coldness, hostility and sometimes frank contempt, but regarded its advent as an unlawful, intolerable rupture of the social contract…
Secondly, it must be borne in mind that the exclusion clauses were not overcome painlessly, but through violent upheavals of a sometimes quite unprecedented violence. The abolition of slavery in the wake of the Civil War cost the United States more victims than both world wars combined. As for censitary discrimination (waarbij alleen burgers met bezit mochten stemmen. svh), a decisive contribution was made to its abolition by the French revolutionary cycle. Finally, in major countries like Russia, Germany and the United States the accession of women to political rights had behind it the war and revolutionary upheavals of the early twentieth century.
Met andere woorden, niet door het liberalisme kon er een parlementaire democratie ontstaan, maar door de volksopstanden tegen de liberale elite. De verworvenheden van de zogenaamde Verlichtingsidealen werden door de bourgeoisie zo lang mogelijk beperkt gehouden tot de eigen klasse. De preambule van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring uit 1776 mocht dan wel beginnen met de hoogdravende verzekering dat:
We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness,
maar dit gold niet voor vrouwen, Indianen, zwarten, en witte Amerikanen zonder bezit. Vanaf het allereerste begin sloot het liberalisme een deel van de bevolking uit. In de praktijk is dit zo gebleven wanneer men kijkt naar wie de liberale democratie bevoordeelt. Zo heeft dit systeem ertoe geleid dat anno 2019 slechts 26 multimiljardairs even veel bezitten als de helft van de totale wereldbevolking tezamen, aldus Oxfam. In zijn studie Giants. The Global Power Elite (2018) komt de Amerikaanse hoogleraar Peter Phillips tot de ontdekking dat:
the concept of a global transnational capitalist class is essentially completely absent from corporate news coverage in the United States and Europe. It is clear that, given the numerous books and published research on the transnational capitalist class discussed in Chapter 1 corporate media censor the topic and generally refuse to address who constitutes this most elite group of powerful people in the world.
Opvallend is tevens dat zodra de westerse mainstream-media over Russische rijken berichten zij steevast ‘oligarchen’ worden genoemd, dus ‘rijken uit een bevoorrechte klasse,’ maar dat westerse ‘oligarchen’ nooit als zodanig worden gepresenteerd. Professor Phillips’ studie leverde volgende feiten op:
One hundred thirty-six of the 199 power elite managers (70 percent) managers are male. Eighty-four percent are whites of European descent… Almost all have attended elite private colleges, with 28 attending Harvard or Stanford.
People from twenty nations make up this central financial power elite core. One hundred seventeen (59 percent) are from the United States; 22 each are from Britain and France; thirteen each are from Germany and Switzerland; three each are from Italy. Singapore, India, Austria and Australia; two each are from Japan and Brazil; and one each are from South Africa, the Netherlands, Zambia, Kuwait, Belgium, Canada, Mexico, Qatar, and Colombia. They live in or interact regularly in a number of the world's great cities: stew York City, Chicago, London, Paris, Munich, Tokyo, and Singapore.
The power elite managers take active part in global policy groups and governments. They serve as advisors to the IMF, World Trade Organization, World Bank, Bank for International Settlements, Federal Reserve Board, G7, and G20. Many have attended the World Economic Forum. Many of the US directors are members of the Council on Foreign Relations and the Business Roundtable in the United States.
Kenmerkend aan deze financiële elite die de wereld bestuurt is dat zij voor de meerderheid bestaat uit witte mannen, en dat zij afkomstig zijn uit slechts tien procent van alle landen op aarde, en toch vertegenwoordigd zijn in alle beleidsbepalende instituten op aarde. Vanzelfsprekend maakt dit een democratische wereldordening volstrekt onmogelijk en dat is ook precies de bedoeling van de rijken en hun woordvoerders in de westerse ‘corporatie media.’ Vandaar ook dat het opzienbarende boek Giants. The Global Power Elite onbesproken is gebleven in alle westerse mainstream-media, die zo hoog opgeven van ‘persvrijheid.’ Het is niet verwonderlijk dat al in de jaren vijftig de grote Amerikaanse socioloog C. Wright Mills tot de conclusie kwam dat:
the chance to reason of most men is destroyed, as rationality increases and its locus, its control, is moved from the individual to the big-scale organization. There is then rationality without reason. Such rationality is not commensurate with freedom but the destroyer of it.
Dit voert me terug naar de kritiek op het liberalisme, het beheersingsmodel waarover academici en de commerciële pers zo hoog opgeven. Domenico Lusordo schrijft in zijn studie dat:
Thirdly, in addition to not being painless, the historical process that resulted in the advent of democracy was quite the reverse of unilinear. Emancipation — that is, the acquisition of rights previously not recognized or enjoyed — might well be followed by dis-emancipation — that is, deprivation of the rights whose recognition and enjoyment the excluded had won. Asserted in France in the wake of the February 1848 revolution, universal (male) suffrage was abolished two years later by the liberal bourgeoisie and was shortly afterwards reintroduced not as a result of the maturation of liberalism, but by the coup d'état of Louis Napoleon, who used it to stage the ritual of plebiscitary acclamation. In this context the most striking example is provided by the United States. The end of the Civil War inaugurated the happiest phase in the history of Afro-Americans, who now won civil and political rights and began to participate in representative bodies. But this was a kind of brief interlude in the tragedy. The 1877 compromise between the whites of the North and South involved the loss of political and, often, civil rights for blacks, as is attested by the regime of racial segregation and the savage violence of pogroms and lynching. This phase of dis-emancipation, which developed in a society that continued to define itself as liberal, lasted almost a century.
There is then a fourth reason. The process of emancipation very often had a spur completely external to the liberal world.The abolition of slavery in British colonies cannot be understood without the black revolution in San Domingo, which was viewed with horror, and often combated, by the liberal world as a whole. Around thirty years afterwards, the institution of slavery had been abolished even in the United States. But we know that the most ardent abolitionists were accused by their opponents of being influenced or infected by French and Jacobin ideas. The brief experience of multiracial democracy, followed by a long phase of dis-emancipation, marked a terroristic white supremacy.
When was the turning point? In December 1952 the US Justice Secretary sent Supreme Court, which was engaged in deliberating on the issue of integration in public schools, an eloquent letter: 'Racial discrimination furnishes grist (voeding. svh) for the Communist propaganda mills, and it raises doubt even among friendly nations as to the intensity of our devotion to the democratic faith.’ Washington, observes the American historian who has reconstructed this story, ran the risk of alienating the 'colored races' not only in the East and the Third World, but in the very heart of the United States. Even there communist propaganda met with considerable success in its attempt to win blacks to the 'revolutionary cause,’ making them lose 'faith in American institutions.’ On close examination, first slavery and then the terrorist regime of white supremacy were thrown into crisis by the San Domingo revolt and the October Revolution, respectively. The implementation of an essential principle, if not of liberalism then of liberal democracy (in the usual sense of the term), is inconceivable without the decisive contribution of two of the chapters of history most hated by the liberal culture of the time,
namelijk de Franse Revolutie van 1789-1799, en de Haïtiaanse Revolutie van 1791—1804, de eerste en enige succesvolle slavenopstand op het Westelijk halfrond, waarbij in totaal naar schatting 350.000 zwarten om het leven kwamen, toen Napoleon de opstand probeerde te onderdrukken. Een schok ging door het liberale Westen toen bleek het de Fransen niet lukte om de slavernij weer te herstellen. Losurdo:
The fifth and final reason is the most important. I refer to the tangle (wirwar. svh) of emancipation and dis-emancipation that distinguishes the individual stages in the process of overcoming the exclusion clauses characteristic of the liberal tradition. In the United States the disappearance of censitary discrimination, and affirmation of the principle of political equality, were aided by the quantitative containment and political and social neutralization of the 'dangerous classes,’ thanks to the expropriation and deportation of Indians — which for long time made it possible to enlarge the class of landowners — and the enslavement of blacks. In Europe extension of the suffrage in the nineteenth century proceeded in tandem with colonial expansion and the imposition of forced labor on peoples or ‘races’ deemed barbarous or childlike. This tangle sometimes presented itself in a decidedly tragic form. Subject to humiliation, discrimination and persecution of every kind in the South, Afro-Americans sought to win recognition by participating in the front line in the Union's wars. And so in some circles homage began to be paid to the courage displayed by soldiers of color in the Battle of Wounded Knee. Thus, blacks' hopes for emancipation took the form — were obliged to take the form — of their active participation in destroying Indians!
Zolang de liberale elite buiten de VS kon beschikken over almaar meer land en slaven om hun vermogen te vergroten, en zij zich bedreigd voelde door de angst voor radicale veranderingen, liet de rijke elite in de VS zelf stukje voor beetje een liberale democratie toe. Daar is sinds de opkomst van het neoliberalisme in de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw een einde aan gekomen, waardoor de mensheid opnieuw geconfronteerd wordt met de vraag of zij massaal in opstand moet komen tegen de nieuwe feodaliteit. Kort samengevat is de situatie nu dat het volk andere politici wil, terwijl de politieke klasse zich een ander volk wenst. Meer de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten