Christien Brinkgreve (tweede van rechts) met haar Nederlandse academische collega's.
In haar boek Het Raadsel van Goed en Kwaad (2018) stelt de sociologe Christien Brinkgreve over de nazi-misdadigers:
De vraag die steeds terugkomt: hoe konden zij, hoe kunnen zij? Een vraag die nog steeds niet bevredigend beantwoord is.
Nog afgezien van de juistheid van haar bewering, is de vraag of deze psychopaten en sociopaten het belangrijkste probleem zijn. Ik bedoel, zonder aanhang zouden zij niet de macht hebben om al het kwaad te kunnen realiseren. In Massa & Macht (1960) concludeert Nobelprijswinnaar Elias Canetti op pagina 524:
Men kan zich niet onttrekken aan het vermoeden dat achter elke paranoia, zoals achter elke macht, dezelfde diepere tendens schuil gaat: de wens de anderen uit de weg te ruimen, om de enige te zijn of, in mildere vorm, de wens zich van de anderen te bedienen, zodat men met hun hulp de enige wordt.
En in de epiloog stelt Canetti over degene met macht dat
die door de aard van zijn positie met een bevelstrauma geladen [is] en [zich] ervan moet trachten te bevrijden. De voortdurende dreiging, waarvan hij zich bedient en die het eigenlijke wezen van dit systeem uitmaakt, richt zich tenslotte tegen hem zelf. Of hij al dan niet metterdaad door vijanden wordt belaagd, altijd zal hij een gevoel hebben bedreigd te zijn. De gevaarlijkste dreiging gaat uit van zijn eigen mensen, die hij altijd beveelt, die in zijn naaste omgeving verkeren, die hem goed kennen. Het middel tot zijn bevrijding, waarnaar hij niet zonder aarzeling grijpt maar waarvan hij geenszins geheel afziet, is het plotselinge bevel tot massadood. Hij begint een oorlog en stuurt zijn mensen naar de plaatsen waar ze moeten doden. Velen van hen zullen daarbij zelf omkomen. Hij zal er niet rouwig om zijn. Hoe hij zich naar buiten toe ook mag voordoen, het is een diepe en verborgen noodzaak voor hem dat ook de gelederen van zijn eigen mensen uitgedund worden...
De dood als dreiging is de munt van de macht. Het is gemakkelijk hier munt op munt te leggen en enorme kapitalen te vergaren. Wie de macht wil aanvatten, moet het bevel zonder angst in de ogen zien en de middelen vinden om het van zijn angel te beroven.
Deze uitleg verklaart tevens de permanente staat van oorlog tegen mens en natuur, die zo kenmerkend is voor het kapitalisme, zeker in zijn huidige, neoliberale vorm. Hou de mens via angst gemobiliseerd, dat is nog steeds de eerste vereiste van de macht om de machtelozen in het gareel te houden. Zolang ook de de academici het kwaad van de macht zoveel mogelijk mystificeren, blijft de macht van de elite onaangetast. Laat een emeritus hoogleraar sociale wetenschappen van de Universiteit Utrecht 'goed en kwaad' bestempelen als een ‘raadsel’ zodat de lezer nooit komt te weten ‘wat mensen beweegt.’ Men krijgt dan teksten als de volgende van Brinkgreve die naar foto’s van ontspannen concentratiekamp-bewakers in ‘nazi-uniform’ kijkt om op te merken:
Het zijn gewone gezichten. Ik speur naar tekenen waarin deze mensen anders zouden zijn, een harde blik, een wrede mond, merktekens waarin ze van ons verschillen, maar ik kan ze niet vinden…
De ongemakkelijkheid die dit oproept valt niet af te schudden: hadden ook wij, had ook ik, dit kunnen zijn? Hoe valt hun vrolijkheid te begrijpen als je weet wat hun dagelijkse bezigheden zijn, waar ze even vrij van hebben en zo weer naar terugkeren? Het lijken zulke gewone mensen, het had verre familie kunnen zijn. Waarin zit het verschil? Is er wel een verschil? Wat maakt het verschil? En waarom wil je dat vinden: in de hoop dat het ‘andere mensen’ zijn? Uit angst dat dat niet zo is? Om uit te komen bij de verontrustende vraag: kan iedereen, als de situatie daarom vraagt, een beul worden?
Het zijn allemaal vragen, waar Brinkgreve uiteindelijk geen antwoord op weet. Ik vrees dat de ware reden is dat anders het kwaad voor haar te dichtbij komt, en zij intuïtief beseft dat ook zij niet anders is dan al die andere brave burgers die angstvallig zwijgen terwijl in hun naam elders het kwaad moordt, verkracht, rooft, en vervolgt. De ‘Joden’ van toen zijn de ‘Arabieren’ van nu. Neem Hillary Clinton, die als minister van Buitenlandse Zaken onder Obama na de beestachtige moord op de Libische leider Moammar Khadaffi verrukt uitriep: ‘We came, we saw. he died, hahahahaha.’ Libië is vandaag de dag een totale chaos, niemand weet precies hoeveel doden dit -- door het Westen veroorzaakte -- bloedbad heeft veroorzaakt. Wel is bekend dat de positie van vrouwen drastisch achteruit is gegaan, omdat islamitische terroristen het uiteengevallen land binnendrongen, en talloze milities elkaar om de macht bevechten. ‘We came, he died, hahahahaha.’
There have been 63,360 foreign rebel and ISIS fighters, at least 280 anti-government suicide bombers and 246 rebel child soldiers that have been killed in the conflict.
Daarnaast werden volgens
the pro-opposition Syrian Network for Human Rights, 222,114 civilians killed between March 2011 and September 2018.
Van doorslaggevend belang voor de lezer is dat hij/zij niet vergeet dat de prominente Franse journalist Thierry Meyssan al op 3 augustus 2012 via Voltaire Network berichtte dat:
[n]o one doubts that terrorism in Syria is being sponsored by NATO and the GCC (Samenwerkingsraad voor Arabische Golfstaten. svh), but until now it was being carried out behind a veil of hypocrisy. Unable to bombard and raze the country because of the Russian and Chinese double veto, the Western powers and their Arab partners decided to bleed the country while setting it up for an attack by mercenaries. Then on February 12 came the call to jihad issued by Ayman al-Zawahiri. Suddenly, NATO, the GCC and al-Qaeda found themselves pursuing the same objective. Notwithstanding, Brussels took the view that the Egyptian sheik’s declarations were his alone and were therefore unworthy of comment as if to underline that NATO doesn’t revise its positions in response to such fatwas. This rationale remained unconvincing because it ignored the issue of the common objectives shared by the self-proclaimed advocates of democracy, on the one hand, and Islamism, on the other. It did allow appearances to be preserved. The masks are now off. The Western powers have acknowledged their links with terrorists.
https://www.globalresearch.ca/the-west-and-the-glorification-of-terrorism/32193
Syrische soldaten, onthoofd door terroristen die werden gesteund door het Westen.
Juist omdat de mainstream-media dit zes jaar lang verzwegen, hadden academici als professor Christien Brinkgreve, die nu een 200 pagina’s tellend boek heeft geschreven over ‘wat mensen beweegt,’ zich publiekelijk dienen uit te spreken over het feit dat Nederland en de NAVO miljarden spendeerde om terroristen in Syrië te financieren. Maar ook zij zweeg al die jaren dat het ‘kwaad’ zijn genocidale strijd bleef voeren. Toch stelt zij nu zelf in Het Raadsel van Goed en Kwaad dat een ‘voorwaarde’ voor het plegen van ‘genocide’ het feit is ‘dat de staat en de stemming het gedogen,’ met andere woorden: zowel de westerse politici als de mainstream-media, die de publieke opinie vorm en inhoud geven. En natuurlijk de academische wereld, die deze terreur intellectueel rechtvaardigt door het stilzwijgend te ‘gedogen.’ Waarom zweeg zij over dit ‘kwaad’? Wat is voor Brinkgreve zo raadselachtig aan het ‘Kwaad,’ waarvan zij elke dag weer, net als iedereen, getuige is?
De meeste mensen in mijn omgeving herkennen het kwaad doorgaans onmiddellijk. Gevoelsmatig dan wel rationeel beseffen ze dat het huidige ancient regime failliet is, zowel financieel en politiek, als cultureel en moreel. Dit is een opmerkelijk fenomeen aangezien de westerse mainstream-pers dag in dag uit erop hamert dat ‘ons’ neoliberaal en neoconservatief bestel het best denkbare systeem is voor de hele mensheid tot in lengte der dagen. Het establishment en zijn woordvoerders in de ‘vrije pers’ gaan daarom moeiteloos akkoord, zelfs met het feit dat
Nederland VN-verdrag tegen kernwapens [verwerpt]. Nederland was als enige NAVO-staat aanwezig op de vergadering over het verdrag. Ook alle kernmachten lieten verstek gaan,
aldus de NRC op vrijdag 7 juli 2017. Kortom, de gevestigde orde beschouwt het acceptabel dat in het uiterste geval de gehele mensheid zal worden uitgeroeid tijdens een nucleaire holocaust. Volgens Hannah Arendt en Harry Mulisch, die beiden over het fenomeen Eichmann schreven, zijn ‘Schreibtisch Mörder’ geen afwijking van de soort. Er zijn miljoenen rechtschapen burgers die bereid zijn om op bevel massaal te moorden, of even massaal te zwijgen. De ‘Banaliteit van het Kwaad,’ noemde Hannah Arendt het, en Harry Mulisch concludeerde in zijn onovertroffen boek De Zaak 40/61:
Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen — zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.
Hiroshima
Waarom heeft Christien Brinkgreve het kwaad van de nazi’s nodig om zich te oriënteren. Waarom is zij blind voor het kwaad dat zich voor haar ogen voltrekt? Waarom heeft zij nooit nagedacht over het ‘Amerikaanse strategische denken,’ waarover de eerder genoemde Franse commentator Thierry Meyssan het volgende vaststelde:
For the last 70 years, the obsession of US strategists has not been to defend their people, but to maintain their military superiority over the rest of the world. During the decade between the dissolution of the USSR and the terrorist attacks of 9/11, they searched for ways to intimidate those who resisted them.
Harlan K. Ullman (Senior Advisor of the Atlantic Council in Washington, DC. svh) developed the idea of terrorizing populations by dealing them a horrifying blow to the head (Shock and Awe). This was the idea behind the use of the atomic bomb against the Japanese and the bombing of Baghdad with a storm of cruise missiles.
The Straussians (meaning the disciples of philosopher Leo Strauss) dreamed of waging and winning several wars at once (Full-Spectrum Dominance). This led to the wars in Afghanistan and Iraq, placed under a common command.
In haar boek stelt Christien Brinkgreve met nadruk dat de ‘voorwaarde’ voor een ‘genocide’ het feit is dat de ‘staat en de stemming het gedogen.’ Kortom, zij weet maar al te goed wat het ‘kwaad’ is, want impliciet in haar woorden schuilt het besef dat onverschilligheid en zwijgzaamheid ‘genocide’ mogelijk maakt. Desondanks weigert zij de westerse terreur als het huidige kwaad te benoemen, terwijl toch een veelvoud van zes miljoen individuen vermoord zijn door het Westen sinds 1945. De slachtoffers zijn ook nu weer vrouwen, kinderen, en de zwaksten onder de burgerbevolking. Wat is het gevolg van al dat zwijgen? De wereldberoemde Angelsaksische cineast John Pilger verklaarde hierover op 30 november 2018:
The Power of the Documentary is an unusual film festival, because its aim is to break a silence that extends across much of film-making, the arts and journalism.
By silence I mean the exclusion of ideas that might change the way we see our world, or help us make sense of it.
There are 26 films in this festival and each one pushes back a screen of propaganda — not just the propaganda of governments but of a powerful groupthink of special interests designed to distract and intimidate us and which often takes its cue from social media and is the enemy of the arts and political freedom.
Documentary films that challenge this are an endangered species. Many of the films in the festival are rare. Several have never been seen in this country. Why?
There's no official censorship in Australia, but there is a fear of ideas. Ideas of real politics. Ideas of dissent. Ideas of satire. Ideas that go against the groupthink. Ideas that reject the demands of corporatism. Ideas that reach back to the riches of Australia's hidden history.
It's as if our political memory has been hi-jacked, and we’ve become so immersed in a self-regarding me-ism that we've forgotten how to act together and challenge rapacious power that is now rampant in our own country and across the world.
The term ‘documentary’ was coined by the Scottish director John Grierson. ‘The drama of film,’ he said, ‘is on your doorstep. It is wherever there is exploitation and cruelty.’
I like those words: ‘on your doorstep.’
What they say is that it's the blood, sweat and tears of ordinary people that has given us the documentary film at best. That's the difference.
A documentary is not reality-TV. Political documentary is not the consensual game played by politicians and journalists called ‘current affairs.’
Great documentaries frighten the powerful, unnerve the compliant, expose the hypocritical.
Great documentaries make us think, and think again, and speak out, and even take action…
Why do we allow governments, our governments, to commit great crimes, and why do so many of us remain silent?
This is a question for those of us privileged to be allowed into people's lives and to be their voice and seek their support. It's a question for film-makers, journalists, artists, arts administrators, editors, publishers.
We can no longer claim to be bystanders. Our responsibility is urgent, and as Tom Paine famously wrote: ‘The time is now.’
Meer over Christien Brinkgreve’s zwijgen de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten