De 69-jarige Christine Dorothea Antoinette Brinkgreve is een Nederlands emeritus hoogleraar sociologie. In haar boek Het Raadsel van Goed en Kwaad (2018) schreef zij naar aanleiding van de depressies van haar moeder:
Het kwaad had verschillende gezichten. Naast dit monster dat periodiek ons huis en haar zelf binnendrong, als een bezettende macht, was er de Oorlog. Ook voor een naoorlogs kind was de schaduw hiervan voelbaar, in de verhalen en in de angsten. Mijn moeder had altijd een koffer klaarstaan voor het geval ze opeens met vier kleine kinderen moest vluchten. Anne Frank voelde als iemand die je had kunnen kennen, zo nabij waren haar dagboek en de plek waar ze zat ondergedoken.
Hier wordt het eigen kleine leed van een goy dusdanig uitvergroot dat het moet lijken op het leed van de Holocaust. Dit is kitsch, ‘een banalisering van de onschendbare tragedie van de Holocaust,’ zoals Nahum Goldman, lange tijd president van de World Jewish Congress, het treffend formuleerde toen hij in 1981 het zionistisch regime in Israel erop wees dat het lot van zes miljoen vermoorde joden ‘niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.’ In een interview met Trouw zegt Christien Brinkgreve:
Ik ben lang hoogleraar geweest. Maar in dit boek heb ik niets willen uitleggen, ik geef ook geen tips, ik wilde die destructieve en vitale krachten zelf verkennen. Hoe ontstaat het kwaad? Wat is onze verantwoordelijkheid?
Opvallend is dat ondanks haar ‘lange werkzame leven,’ waarin zij, volgens Trouw, ‘tientallen invloedrijke boeken’ schreef, zij kennelijk nooit de ‘destructieve en vitale krachten’ van het leven had ‘verkend.’ Ik vrees zelfs dat Brinkgreve nog steeds niet het kwaad serieus heeft bestudeerd. De recensent van de NRC constateerde:
Soms krijg je het gevoel dat ze met die grote greep boven haar macht reikt. Steeds constateert Brinkgreve dat haar begrip tekortschiet, als ze schrijft over het kwaad dat bedreven werd door de nazi’s… In de loop van het boek keert Brinkgreve zich af van het kwaad. Het maakt haar bang, zoals ze eerlijk toegeeft.
Opmerkelijk is tevens dat zij nog steeds de nazi’s als maatstaf gebruikt voor het kwaad in de wereld, en niet bijvoorbeeld Hiroshima en Nagasaki, of de Vietnam-Oorlog, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië of al die andere ‘U.S. Atrocities We Ignore.’ Die vinden nu plaats, stilzwijgend geaccepteerd door mevrouw Brinkgreve’s en haar collega's in de Nederlandse academische wereld. Voor een emeritus hoogleraar die een boek schreef met als ondertitel ‘over wat mensen beweegt,’ is het op z’n minst een zwaktebod om te blijven terugkeren naar de Tweede Wereldoorlog, terwijl voor haar ogen het westers kwaad in bijvoorbeeld het Midden-Oosten dagelijks doorgaat. De Tweede Wereldoorlog als metafoor voor het kwaad, is een cliché, die de aandacht afleidt van onze eigen hedendaagse genocidale praktijken. Op de Amerikaanse website Truthout van 27 november 2018 verklaarde Noam Chomsky over de betrekkelijk recente westerse genocides, te weten
the Clinton and Blair sanctions on Iraq — that actually was called genocide by the distinguished international diplomats who administered the oil-for-food program, the so-called ‘humanitarian’ aspect of the sanctions. Denis Halliday, who resigned in protest, because he said they are genocidal, and Hans[-Christof] von Sponeck, who followed him, resigned on the grounds that the [sanctions] amounted to genocide. Hans von Sponeck, in fact, published a detailed book about it called A Different Kind of War. They did condemn the sanctions as genocidal.
What was the result? Try to find a copy of von Sponeck’s book. Try to find a reference to it. Try to find a review. Try to find anything. This is wiped out of Western commentary. The last time I looked, there was not a single review in the United States. The only review in England, I think, was in the Communist Party newspaper.
Een decennium geleden betitelde de NRC de Nederlandse ‘topdiplomaat’ Peter van Walsum als 'het beste dat Nederland in huis heeft' en 'het visitekaartje in het buitenland,’ terwijl deze toenmalige voorzitter van de Irak-Sanctiecommissie medeverantwoordelijk was geweest voor de dood van tenminste 500.000 Irakese kinderen onder de vijf jaar. Waar was mevrouw Brinkgreve toen haar NRC de diplomaat Van Walsum de hemel in prees, terwijl hij toch een genocidaal beleid had gevoerd? Waarom zweeg zij, als moeder van kinderen? Wat bewoog haar om te blijven zwijgen? Is haar houding fundamenteel anders dan die van al alle Nederlanders die tijdens de nazi-bezetting uit een combinatie van opportunisme en conformisme de andere kant opkeken, terwijl hun joodse buurtgenoten naar de vernietigingskampen werden afgevoerd? Zelf schrijft zij naar aanleiding van Frits Boterman’s ‘standaardwerk over de bezetting’ over degenen die toen liever wegkeken:
Ze bleven passief, niet omdat ze onwetend waren, maar omdat de enorme omvang en de industriële uitvoering nog nooit vertoond was: het ging hun voorstellingsvermogen te boven.
Laten we ervan uitgaan dat dit zo is, maar dan blijft toch de vraag waarom Christien Brinkgreve vandaag de dag 'passief' blijft, terwijl zij en alle andere westerlingen ‘de enorme omvang en de industriële uitvoering’ van onze genocidale politiek maar al te goed kennen, zo goed zelfs dat het ons ‘voorstellingsvermogen’ absoluut niet ‘te boven’ gaat. 'Wat is' haar 'verantwoordelijkheid?' Meer over het kleinburgerlijke opportunisme en conformisme van de Brinkgreve’s in de academische wereld de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten