CIJFERS:
VIJFOnze Vrouwen in het Zwart wake vindt dit jaar plaats op 5 mei. Om vele redenen een bijzondere dag in een bijzonder jaar. Het is onze Bevrijdingsdag, na een 5-jarige oorlog: onvoorstelbare volkerenmoord, wreedheden, onderdrukking en de totale economische verwoesting van ons land. Een dag dus om uitbundig te vieren.
5 mei is weliswaar een erkende nationale feestdag maar geen wettelijk verplichte vrije dag. Onze zuinige calvinistische ondernemers vinden: '1 maal in de 5 jaar vrij wel genoeg'. Het volgende 'echte’ feest is in 2020.
Hoe vrij zijn we eigenlijk……? Vrij zijn de 1600 Palestijnen in ieder geval niet, die 17 april op de
Dag van de Palestijnse Gevangenen een
hongerstaking begonnen. Nu dus in de tweede week. De meeste zijn politieke gevangenen, die zonder bezetting nooit in de cel zouden hebben gezeten. Als een van de leiders van de 1ste en Tweede Intifada is Marwan Barghouti - die zelf 5 maal levenslang kreeg - heel populair bij de Palestijnse bevolking. Hij deed de oproep tot de hongerstaking om een einde te maken aan de mishandeling, eenzame opsluiting, marteling, ontzegging van medische hulp en familiebezoek. Ze eisen het recht op een eerlijk process en geen gevangenisstraf zonder aanklacht of proces (administratieve detentie). Allemaal zaken waarop alle gevangenen recht hebben volgens internationaal recht.
Addameer, de organisatie voor de rechten van Palestijnse gevangenen, meldt dat er nu 500 gevangenen in administratieve hechtenis zijn voor onbepaalde tijd. En 300 kinderen, die vaak expres midden in de nacht in hun slaap gearresteerd worden en in de gevangenis te maken hebben met psychische of fysieke martelingen, zoals langdurig in een ijskoude cel moeten zitten. In totaal zijn er sinds 1967 meer dan 800.000 Palestijnen gearresteerd, voornamelijk mannen, wat neerkomt op 40% van de mannelijke bevolking.
Ondertussen zijn er grote solidariteitsdemonstraties, zowel op de Westoever als in Gaza en de meeste winkels zijn dicht. Eén voorbeeld uit vele: in Beita een plaats ten zuiden van Nabloes, kwam tijdens de bijeenkomst een Israëlische traangas granaat in een opslagplaats terecht en veroorzaakte een grote brand. De enorme schade wordt door Israël niet vergoed, want het is ‘schade als gevolg van het conflict’, dus nooit vergoed. De meeste hongerstakers belanden in eenzame opsluiting en drinken alleen water met zout. Ze zetten zo hun leven op het spel, maar dit is het enige verzet dat deze moedige mensen kunnen plegen. Hun ongelooflijke uithoudingsvermogen was al gebleken bij de de langste [2 maanden] durende hongerstaking in 2014, die zonder noemenswaardig resultaat beëindigd werd.
VIEROp 4 mei herdenken we onze honderdduizenden doden en miljoenen in de rest van de wereld. Het is belangrijk om dat te blijven doen en het is voor de ‘oudjes’ onder ons verheugend te merken dat steeds meer mensen naar de vele herdenkingsplaatsen gaan om 2 minuten stil te staan bij de hun dierbare vermoorde familieleden, verzetstrijders en vrienden. Maar zoals bijna ieder jaar is er steeds een relletje:
Wie herdenken we eigenlijk….? Een Amsterdamse predikant wil een alternatieve herdenking houden voor de omgekomen vluchtelingen van nu (
lees hier) en dat onbeduidende niemand-vertegenwoordigende-
dan-zichzelf-clubje stichting CIDI voor Israëlische propaganda, weet weer onnodige publiciteit te vergaren:
'doe dat op een andere dag en blijf van onze herdenking af' etc. Maar de gedachtenpolitie is hier gelukkig nog niet zo ver, dat ze ons kunnen voorschrijven wie we op 4 mei mogen/moeten gedenken.
Een voorbeeld van een originele herdenking, inderdaad op een andere dag: Verzetsheld Bastiaan Jan Ader redde honderden joodse Nederlanders en werd door de Nazi’s in 1944 geëxecuteerd. Zoon Erik zet zich in voor gerechtigheid voor de Palestijnse bevolking op de bezette Westelijke Jordaanoever, om de nagedachtenis van zijn vader te eren. Israël eerde dominee Ader met 1100 naaldbomen, geplant door het Joods Nationaal Fonds. Veel later bleek dat het JNF, zoals overal in Israël, dit bos plantte boven op het voormalige Palestijnse dorp Beit Netiv, waarvan de bewoners in de 1948-oorlog door zionistisch joodse strijders waren verdreven. Toen voormalig ambassadeur Erik Ader dit hoorde, besloot hij ter compensatie van dit onrecht 1100 olijfbomen op de Westbank te sponsoren via
de stichting Plant een Olijfboom. Erik Ader sprak op 3 mei in Culemborg onder de veelzeggende titel: ‘Ongemakkelijk herdenken’.
We kunnen helaas niet het einde herdenken van de vreselijke oorlogen in Syrië, Yemen, Irak en Afghanistan met de miljoenen vluchtelingen, maar wat we wel kunnen doen is ons bewust te worden van het volgende:
Na meer dan 70 jaar na de afloop van de 2de WO komen er ieder jaar nog nieuwe boeken uit, worden er nog bommen gevonden en komen er nog steeds nieuwe feiten boven tafel. Zoals uit de pas onthulde VN-documenten - 70 jaar geheim gehouden - blijkt dat de Engelsen, Amerikanen en Russen al in december 1942 wisten dat er twee miljoen joden waren vermoord en dat nog eens vijf miljoen gevaar liepen om te worden gedood. Hoewel ze daarvan op de hoogte waren, deden de geallieerden weinig tot niets om de joden te redden of op te vangen. Terwijl er altijd gezegd werd dat ze de schaal van de uitroeiing pas in de gaten kregen na de ontdekking van de concentratiekampen, blijkt uit VN-archief dat ze al 2,5 jaar eerder melding maakten van de genocide. Er waren zelfs al aanklachten voor oorlogsmisdaden voorbereid voor Hitler en andere nazi-kopstukken.
De grote schande is dat wij nu wel al
heel lang weten of te weten kunnen komen hoe de Nakbah tegen de Palestijnen plaats vond; ieder jaar komen er honderden boeken uit over de verdrijving en slachtpartijen toen en de landroof en vernieling van huizen, waterbronnen en energie (Gaza) nu. Met internet en sociale media zien we iedere dag de foto’s en video’s van schoppende Israëlische settlers en soldaten, die ongewapende burgers doden en verwonden. Hoelang moet het nog duren, voordat de aanklachten van oorlogsmisdaden tegen al die Israëlische kopstukken worden voorbereid en de zionistische generaals naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag worden gestuurd?
Om te eindigen een belangrijke nieuwe ontwikkeling: voor het eerst heeft een nota bene Duitse minister - het belangrijkste land in de EU - de decennia lange brutaliteiten en chantage van de Israëlische regering weerstaan. Toen vorige week Netanyahu weer eens begon te dreigen: 'Wanneer je met de
Israëlische mensenrechten organisatie B'tselem en de
soldaten organisatie Breaking the Silence wilt praten, hoef je hier niet meer te komen en weiger ik met je te praten'. Doordat zo te stellen, erkent hij het belang van deze organisaties. De Duitse minister van BZ Siegmar Gabriel alsook Angela Merkel lieten zich niet intimideren. De minister sprak uitvoerig met de 2 organisaties.Het gesprek met de Israëlische premier vond niet plaats!
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten