Vluchtelingenstroom 80

Los desastres de la guerra. Goya.

In zijn essay Conversation with Goya (1992) laat de Joegoslavische Nobelprijswinnaar Ivo Andrić de Spaanse schilder  Francisco José De Goya y Lucientes het volgende zeggen:

The artist's fate in the world is to fall from one insincerity into another and to go from one contradiction to another.

In zijn essaybundel The Curtain (2007) schreef de van origine Tsjechische auteur Milan Kundera over 'The Consciousness of Continuity':

Let us imagine a contemporary composer writing a sonata that is in its form, its harmonies, its melodies resembles Beethoven's. Let's even imagine that this sonata is so masterfully made that, if it had actually been by Beethoven, it would count among his greatest works. And yet no matter how magnificent, signed by a contemporary composer it would be laughable. At best its author would be applauded as a virtuoso of pastiche.

Dit voorbeeld voert Kundera tot de conclusie dat 

historical consciousness is so thoroughly inherent in our perception of art that this anachronism (a Beethoven piece written today) would be spontaneously (that is without the least hypocrisy) felt to be ridiculous, false, incongruous, even monstrous. Our feeling for continuity is so strong that it enters into the perception of any work of art… it is only within the context of an arts's historical evolution that aesthetic value can be seen. 

Intuïtief voelt de mens aan dat authenticiteit tijdgebonden is. Vormen raken verouderd, de oorspronkelijke impuls waaruit een bepaalde organisatievorm zich organisch ontwikkelde, raakt tenslotte uitgewerkt en wanneer deze desondanks kunstmatig in leven wordt gehouden, verandert deze vorm in kitsch. De neoliberale democratie is een sprekend voorbeeld van deze wetmatigheid. Vandaar ook dat de huidige Amerikaanse politieke verkiezingen door velen gezien worden als een inhoudsloos toneelstuk, met in de hoofdrollen Donald Trump of Hillary Clinton. Hoewel de massamedia het doen voorkomen dat er wezenlijke verschillen tussen beide kandidaten bestaan, weet een substantieel deel van de bevolking dat het schijn is. Vandaar ook dat de de 'vrije pers' bewust en angstvallig het feit verzwijgt dat al een halve eeuw lang tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen rond de 45 procent van de kiesgerechtigden niet komt opdagen, terwijl bij de tussentijdse Congresverkiezingen bijna tweederde niet meer stemt. De westerse burger, zelfs degene die stemt, weet — net als bij de kunsten — dat de neoliberale democratie een 'anachronisme' is, en ziet het nietszeggende theaterspel erom heen als 'ridiculous, false, incongruous, even monstrous.' 

Net als de kunstenaar valt nu eveneens de brave burger 'from one insincerity into another' en 'from one contradiction to another.' Maar in tegenstelling tot de kunstenaar kan het publiek geen creatieve vorm geven aan dit besef. Door de massale culturele deprivatie er grote delen van zowel de ongeschoolden als geschoolden is een niet gering deel van hen niet in staat hun gevoelens en gedachten helder onder woorden te brengen. Het enige dat zij kunnen is binnen de verouderde politiek hun groeiende frustratie vorm geven, tot zij ervan doordrongen zijn dat de politici tot op het bot corrupt zijn en zij uit wanhoop op Trump dan wel Wilders, of Le Pen gaan stemmen, en de democratie als van nature in fascisme overgaat. Het achterliggende probleem is dat het kapitalisme, en zeker de neoliberale vorm ervan, geen alternatief heeft voor zijn interne contradicties. Maar omdat het establishment in het interbellum Adolf Hitler de ruimte gaf door hem ook financieel te steunen, daarmee de verwoesting van Europa veroorzakend, zal de elite ditmaal alles op alles zetten om te voorkomen dat er nog een keer wordt geëxperimenteerd met extreem-rechtse politici. Dat is de voornaamste reden waarom de Republikeinse gevestigde orde in de VS, met haar uiterst gewelddadige radicale doctrine, ditmaal de touwtjes niet uit handen wil geven, en verkeert zij nu in grote paniek, zoals de negatieve reacties op Trump demonstreren. Hoe groot de angst voor deze blond gekuifde miljardair is, blijkt ondermeer uit het volgende verslag van de Amerikaanse financieel adviseur Gary North:

The Republican establishment is frantic over Trump. Trump has called the political establishment's bluff. He has made an end run around their vetting process. This is a replay of Goldwater's nomination in 1964.

The Republican establishment took a dive in that election. It threw the election to Johnson. Now a major neoconservative theorist is recommending the same strategy.

Robert Kagan is a Republican, a former adviser to Hillary Clinton, a 'nonpartisan' Brookings Institution staff member, a member of the Council on Foreign Relations, and a member of Yale's secret society, Skull & Bones. He is probably the #1 neoconservative theorist in foreign policy. He is part of a family of Kagans who share his views. You can read about him on Wikipedia.

He is at the top of the CFR's academic establishment. He has recently written a column in which he calls for the creation of a third party as a way to stop Trump. He wrote this in the liberal Beltway Washington Post.

'Thus so far the collective Republican reaction to the great question of our time: If Donald Trump wins the nomination, will the party support this would-be authoritarian to inhabit the nation's most powerful office? To watch Republicans and conservatives wrestle with this question is to understand how political parties die and how democracies give rise to authoritarian rulers…

Consider that Trump is displaying these flashes of bullying authoritarianism while he is still courting us. Imagine when he no longer needs to court anyone, when he has amassed a large enough popular following to win the White House. We are supposed to believe that at that point, after a campaign in which his devoted throngs have cheered every threat and insult -- against judges and newspapers and speakers of the House -- he is suddenly going to become Calvin Coolidge (behoudende president die de belangen van de elite verdedigde. svh)?

Trump's supporters obviously aren't worried about any of this. But what about those in the Republican Party who do worry about Trump? Shouldn't they be willing to do whatever is necessary to prevent him from winning the presidency, including voting against him in the general election, if that proves to be the only way?

Yes, there are now woefully belated efforts to block his nomination. But what if these fail, as is quite likely? Are Republican leaders prepared to take the next necessary step?'

North stelt terecht de vraag:

What is the necessary step? To take a dive in November. To let Clinton win. This, from a man who was previously one of her advisers,

om vervolgens opnieuw de neoconservatieve ideoloog Robert Kagan te citeren:

The party's bigger problem is that it remains enslaved by the same Manichaean mistrust and intolerance that helped give rise to Trump in the first place. And yes, the other party suffers from that ailment, too. It has displayed its own derangement syndromes, and much of what ails the U.S. political system can be laid at the doorstep of the Democrats. But at the moment the other party is not in the process of nominating a Trump. It is the Republican Party whose failings now threaten the well-being of American democracy. Can party leaders now rise above the party to save it?

North werpt de voor de hand liggende vraag op:

What is 'Manichaean mistrust'? It is mistrust regarding the bipartisan political establishment in Washington that favors the present policies of federal debt and inevitable government default. It is hostility to the Council on Foreign Relations and its minions. In short, it is hostility to the Kagans and all that they stand for,

en citeert wederom Kagan, de man die één van de felste pleitbezorgers van de desastreuze inval in Irak was, en wiens echtgenote, Victoria Nuland, de neoconservatieve staatssecretaris is voor Europa en Eurazië in de regering Obama, en die in deze hoedanigheid de chaos in Oekraïne uitlokte, en vervolgens met de opmerking 'Fuck the EU' bepaalde wie in de Oekraïense regering mocht en wie niet.  Robert Kagan:

Republican voters and the party leaders who oppose Trump should declare now that they won't vote for him in the general election under any circumstances. If people feel better about voting for a third-party candidacy, if one emerges, that's fine, since any Republican vote going to a third-party candidate is a vote taken away from Trump. If more people made it clear now that they won't ever vote for Trump, it might even help stall Trump's drive for a majority of delegates in the coming primaries and open the way for a brokered convention. But so long as leading Republicans continue to say that, at the end of the day, they will stick with their party, right or wrong, Trump will keep rolling and the nation will remain at risk.

http://www.garynorth.com/public/14937.cfm 

De door de presidenten Bush junior en Obama bewonderde neoconservatieve ideoloog Robert Kagan. Hieronder zijn echtgenote, Victoria 'Fuck the EU' Nuland, staatssecretaris in de regering Obama. 

De extreem-rechtse Kagan, die het zionistische regime in Israel door dik en dun steunt, beseft terecht dat de corrupte havik Hillary Clinton, financieel gesteund door Wall Street, de belangen van de Amerikaanse rijken beter zal verdedigen dan 'loose cannon' Donald Trump. Vandaar ook dat de stem van het Nederlandse establishment, Henk Hofland, al op 15 april 2015 de lezers van De Groene Amsterdammer liet weten dat 'Hillary' beschouwd moet worden als 'de ideale kandidaat' voor het presidentschap. Liever een corrupte Democraat dan een Republikein die fundamentele kritiek heeft geuit op de politiek van zijn partij. Dat vooral de verarmde witte Amerikaanse middenklasse Trump steunt, is voor de elite en haar woordvoerders een te verwaarlozen detail, zolang hun eigen belangen maar worden veilig gesteld, en het systeem in stand blijft dat 62 individuen zo rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid, terwijl de kloof tussen arm en rijk wereldwijd blijft toenemen. Sinds eind jaren zeventig, begin jaren tachtig hebben 'onze' opiniemakers de neoliberale revolutionaire omslag aan het publiek verkocht als onvermijdelijk en noodzakelijk voor het welzijn van de hele mensheid. Deze ideologie zou iedereen op aarde even welvarend maken als men in het Westen al was. De werkloosheid zou verdwijnen en bovendien zou daardoor meer geld komen om ondermeer de klimaatverandering te bestrijden. Dermate slecht geïnformeerd en gehersenspoeld waren de praatjesmakers van de commerciële media dat ze er al dan niet openlijk van uitgingen dat 'wij' allen 'het einde van de geschiedenis' meemaakten.  Na de val van de Sovjet Unie zou de VS en het neoliberalisme een ongekende zegetocht door de wereld maken, aldus was na de val van de Sovjet Unie algemeen de gedachte onder wat Hofland met de nodige pedanterie de 'politiek-literaire elite' noemde. Veel nuchterder reageerde de socioloog en politicoloog, professor Bart Tromp, specialist in internationale betrekkingen. Tijdens de Rudolf von Laun lezing in Leeuwarden verklaarde hij op 8 november 2003:

In deze rede beperk ik mij tot de factoren die de politieke democratic in het centrum van de kapitalistische wereldeconomie bedreigen. Maar ik doe dit niet zonder erop te wijzen dat in de rest van de wereld aan voorwaarden voor democratic veel moeilijker te voldoen is, wat niet inhoudt dat het er om een onbereikbaar ideaal gaat. 

In de 'stabiele democratieën' wordt een neergang allereerst gemarkeerd door het slinkende domein waarop politieke democratic op staatsniveau betrekking heeft. Hierover moet geen misverstand bestaan: staatssoevereiniteit is altijd een pretentie geweest, al vanaf haar formele inaugurate bij de Verdragen van Westfalen in 1648. Binnen de staat hebben er, los van het niet onaanzienlijke terrein dat zich aan formeel toezicht onttrekt, zoals criminaliteit, altijd twee coördinatiemechanismen bestaan: staat en een door de staat gereguleerde markt. Het eerste domein is min of meer rechtstreeks onderworpen aan politieke besluitvorming. Het tweede alleen indirect, voor zover politieke besluitvorming de betreffende markt reguleert of juist 'liberaliseert.' Mij gaat het nu niet om de voor- en nadelen van deze vormen van coördinatie, maar wel om de constatering dat beide kleiner aan het worden zijn en dat dit logischerwijs een beperking van democratie inhoudt. 

Het domein van de politiek wordt echter nog veel ingrijpender aangetast door mondialiseringsprocessen. Er is boven het niveau van staten een politieke arena ontstaan die niet geïnterpreteerd kan worden in termen van de afzonderlijke staten die op dit niveau opereren. De Europese integratie is hiervan het meest overtuigende voorbeeld, en demonstreert juist vanwege zijn formele, institutionele ordening, een democratisch deficit zonder weerga, in de zin dat bevoegdheden die voorheen aan nationale regeringen en parlementen toekwamen zijn overgeheveld naar een supranationaal Europees niveau, zonder dat op dit niveau met dat van nationale staat overeenkomstige vormen van politieke democratie bestaan. 

Weinig tot geen aandacht werd besteed aan het feit dat de democratie drastisch werd ingeperkt door via deregulering, privatisering het geglobaliseerde neoliberale kapitalisme te steunen zijn greep op de zogeheten 'vrije markt' te vergroten. Zowel de 'linkse' als 'rechtse' politici in het Westen werkten enthousiast hieraan mee, daarbij begeleid door opiniemakers als onder andere Geert Mak die totaal niet besefte wat zich voor zijn ogen voltrok en in 2004 nog in zijn boek In Europa wist te melden dat 'Europa als economische eenheid ook een eind op weg' was. Zeven jaar later moest 'de chroniqueur van Europa' zich evenwel verbijsterd af te vragen: 'Hoe zijn we zo plotseling in deze nachtmerrie terechtgekomen?' om een jaar later in het Belgische tijdschrift Humo somber vast te stellen dat 'Het Europese project als geheel is nu al zwaar beschadigd; met kunst- en vliegwerk blijft het misschien bestaan.'  En ook Mak's conclusie aan het eind van zijn door autoriteiten zo geprezen bestseller In Europa dat 'Europa als vredesproces een eclatant succes' was, bleek niet gebaseerd te zijn op de realiteit, zoals ondermeer was aangetoond in de Joegoslavische oorlogen, en uit de steun die NAVO-landen verleenden aan de Amerikaanse agressieoorlogen in onder andere Afghanistan en Irak. Bovendien zou Mak precies tien jaar later, op bevrijdingsdag 2014, publiekelijk verklaren dat 'meneer Poetin' vanwege Russisch 'expansionisme,'  het Europa van 'Geen Jorwert zonder Brussel' werkelijk 'dwingt om meer aan defensie uit te geven,' en '[d]us kun je [defensie] niet helemáál afbreken.' Mak verzweeg daarbij te vermelden dat slechts vier van de belangrijkste Europese leden van de 28 lidstaten tellende EU bij elkaar twee keer meer aan 'defensie' spenderen dan het vier maal zo omvangrijke Rusland, én dat daarnaast het aantal NAVO-landen bijna is verdubbeld sinds de Sovjet Unie ineen stortte. Terwijl Rusland officieel niet langer meer als een bedreigende vijand werd gezien rukten de NAVO-bases steeds verder oostwaarts op, zodat de Russische Federatie nu van alle kanten omsingeld is. De Russen mochten dan wel een einde aan de Koude Oorlog hebben gemaakt, maar dit betekende natuurlijk niet het einde van het Amerikaans militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower zijn landgenoten al in 1961 waarschuwde, en waarvan de macht momenteel zo omvangrijk is dat het grotendeels de Amerikaanse buitenlandse politiek bepaald. De 'vrije' polderpers weigert intussen de vraag te stellen waarom de NAVO zonder een serieuze politieke discussie in de lidstaten en zonder een brede maatschappelijke discussie in de westerse mainstream media überhaupt oostwaarts is uitgebreid toen Rusland geen vijand meer was. Gezien deze feiten zal duidelijk zijn dat Mak's 'daverend succes' in zowel economisch als polemologisch opzicht 'eclatant'  gezwets is van een propagandist die hiermee een fortuin binnensleepte. In werkelijkheid is de situatie 180 graden anders, zoals de Denis Halliday, de voormalige 'assistant secretary-general' van de Verenigde Naties uiteenzette in een voorwoord van het boek The Globalization of NATO (2012), geschreven door de Canadese socioloog Mahdi Darius Nazemroaya, wiens geschriften in meer dan tien talen verschijnen. Halliday stelt:                                                      

Today NATO is a much more dangerous thug, very violent in manner with questionable purpose but financed and backstopped by an empire in demise. NATO understands its own aggression as a device to encircle the world with military capacity, gift the arms manufacturing corporations amongst its member states with permanent demand and openly threaten states it deems to have potential for competitive leadership. A redundant military alliance today long after the Cold War passed, NATO constantly seeks new resources, new weapons and new members to pursue violence against non-existent enemies, creating opportunities for warfare that require nothing more than dialogue, cooperation in a mature and civilized manner. There is nothing mature or civilized about NATO, or its leadership.

Of course NATO can be viewed from various different angles. Looking from China and Russia, it must appear to be a dangerous fiction of collaboration by countries that have no reason to be frightened or an opportunistic alliance looking for enhanced hegemony and power. These two large sovereign states must see NATO as an opportunistic alliance looking for enhanced hegemony and power. Astonishingly, NATO is tolerated by the same European countries that know the unacceptable horrors of total warfare and have no inclination to return to a living hell. Others like Canada, Australia and the USA that have no in-country experience of modern war are cavalier (onverschillig. svh) with the young human resources at their disposal. They seduce young people into their military forces with handsome financial rewards, and call them heroes when they lose their lives for nought. Extraordinarily, some are warded citizenship posthumously. 

As an Irishman, the NATO presence is an unwanted danger to he EU project of active togetherness. To the EU states committed to genuine peacekeeping NATO is an affront. It represents the economic and hegemonic need of American regimes in Washington to continue the occupation of Europe with troops and weapons, including nuclear. Instead, the US should be disarming, and investing in the poverty of its own people, dealing with its economic collapse and adjusting to the pain of a declining empire facing its demise. To most EU members, committed to socialism-light and the use of revenue for the social wellbeing of citizens, NATO has become a redundant, extravagant and unwelcome military toy that gobbles up human and financial resources to no positive end. Worse, under the constant pressure of corporate arms dealers, funding for presidential elections and pathetically beribboned generals NATO has strayed beyond the scope of the original post-World War II alliance into threatening sovereign states such as Iran where dialogue, together with homegrown solutions would likely suffice. And not just suffice, but resolve issues without loss of innocent life, hugely damaged civilian infrastructure and the horror of nuclear weapons. 

Further, the United Nations Charter and terms of reference of the Security Council contained in Chapter VII, Article 41 calling for nonviolent action is undermined by a standing NATO military force that anxiously seeks warfare. Perhaps 'undermined' is not the right word, when the same villains driving NATO from Washington, London and Paris make up the majority of the five permanent and veto wielding member states of the UN Security Council. Already corrupted by the self-serving vested interests of the Permanent Five, the employment of NATO as a onetime interests of the Permanent Five, the employment of NATO as a onetime, but no longer regional peacekeeping force is nepotistic (vriendjespolitiek. svh) at its very worst. The vested interests within the Security Council are now entrusted to NATO forces which are led and supplemented by the USA military budget to destroy sovereignty, infrastructure and most importantly innocent lives on a catastrophic scale as we have seen recently in Libya. NATO has demonstrated it can no longer be trusted as a peacekeeping entity by the UN. Genuine humanitarian intervention, or R2P (Responsibility to Protect. svh) as it is known, can never again be entrusted to NATO forces. Clearly NATO has no objectivity in a situation such as the much needed protection of the Palestinian civilian people from Israeli occupation, violation of their human rights and its endless multi-diverse forms of violence.

The danger to global equilibrium is a growing NATO being expanded further by American and British ambitions into a monster military force of world proportions, way beyond any Atlantic or European alliance. NATO expansion, intrusive military hardware, such as cyber technology/interference and the murderous capacity of drones is threatening North/South peace. The creeping slime of NATO expansion into Asia, the attempt to surround Russia, China and others can only end badly for the billions of human beings involved. The recent mini-US occupation of Australia, the interference in the ASEAN countries (Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties. svh) by US arms dealers and naval forces, the menacing presence of US aircraft carriers in the Indian Ocean, the South China Sea and the Strait of Malacca should remind historians of just why the Japanese considered it necessary to attack Pearl Harbor to end the US naval strangle hold imposed upon them.

Surely we do not want another global conflagration (vuurzee. svh), started in the Middle Middle East over US protection of energy sources, the poison of Israeli occupation in violation of international law, or internal change within Arab states. The change that is needed is an end to the comfortable US/EU relationships  with   absolute   monarchs,  dictatorships  and military regimes blindly financed by Washington. The human rights and wellbeing of the people of this extraordinary and ancient region of the world appear to have no value in the military-conditioned minds Western democracies, the very states that provide the backbone of  much of NATO's interference and deadly use of force. 

The issues for us all, and in particular our young people willing to organize is how to stop NATO's growth into a global power, thereby endangering real human security that does not come from the barrels of any guns, or the use of depleted uranium, or the employment of killer drones and nuclear weapons. Instead, we need a massive reduction in financial resources wasted on military capacity so such monies can be focused on the elimination of the crushing poverty and hunger whereby over two billion persons live with an unacceptable low quality of life. Ending the violence against the environment, the good health of which we humans all depend needs focus and resources. We must all learn accept that real people do not want war, they want love, justice, education and opportunity for better lives now and for their children in future,

aldus de voormalige onder-secretaris-generaal van de Verenigde Naties, die in 2003 'was presented with the Gandhi International Peace Award in recognition of his work drawing attention to the plight of Iraqis.' De bredere context waarin Denis Halliday de huidige ontwikkelingen plaatst, wordt door de opiniemakers in de polder genegeerd. Hun infantiel manicheïsme leidt bij ondermeer NRC-buitenland redacteur Hubert Smeets tot beweringen als dat de 'inlijving' van 'het Oekraïense schiereiland Krim' Poetin's 'wraak op de geschiedenis' is, een absurde conclusie vanwege alleen al het feit dat Smeets zelf een zin eerder stelt dat het 'schrikbeeld dat de Russische marinebasis Sebastopol op de Krim een NAVO-basis zou kunnen worden, in 2014 volgens president Vladimir Poetin een van de redenen' was om de Krim 'te annexeren.' Alleen als Smeets bedoelt dat een NAVO-basis op de Krim geen bedreiging vormt voor Moskou, klopt zijn redenering. Maar dan is weer de vraag waarom het westers militair bondgenootschap vandaag de dag de Russische Federatie geheel heeft omsingeld met militaire bases. Stel dat het ongekeerde het geval was geweest en dat Rusland in Mexico en Canada militaire bases had geopend, dan zou Washington zich wel degelijk bedreigd voelen en net als tijdens de Cuba-Crisis onmiddellijk eisen dat die ontmanteld werden. Als overtuigd Atlanticus zou Smeets het Amerikaanse standpunt hebben verdedigd. Het is niet overdreven te concluderen dat logica ontbreekt in zijn door de polders zo geprezen boek De wraak van Poetin. Rusland contra Europa (2016). Dit gebrek is het kenmerk bij uitstek van elke ideologische verhandeling; de wereld wordt volledig vanuit één rigide standpunt be- en veroordeeld. Het gevaar van een propagandist als Hubert Smeets is dat hij bewust dan wel onbewust de geesten rijp probeert re maken voor een gewapend conflict met de nucleaire grootmacht Rusland. Toen ik hem daar onlangs op wees, begon hij onmiddellijk als uit een reflex te suggereren dat een nucleair armageddon een krankzinnige vorm van doemdenken is. Opnieuw demonstreerde Smeets een schrikbarend gebrek aan kennis en inlevingsvermogen. De Amerikaanse minister van Defensie tijdens een groot deel van de Vietnam-Oorlog, Robert McNamara, verklaart in de bekroonde documentaire The Fog of War: Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara (2003):

I want to say, and this is very important: at the end we lucked out. It was luck that prevented nuclear war. We came that close to nuclear war at the end. Rational individuals: Kennedy was rational; Khrushchev was rational; Castro was rational. Rational individuals came that close to total destruction of their societies. And that danger exists today.

Terugkijkend op zijn ministerschap van 1961 tot 1968, het hoogtepunt van de Koude Oorlog, verklaarde Mcnamara:

We all make mistakes. We know we make mistakes. I don't know any military commander, who is honest, who would say he has not made a mistake. There's a wonderful phrase: 'the fog of war.' What 'the fog of war' means is: war is so complex it's beyond the ability of the human mind to comprehend all the variables. Our judgment, our understanding, are not adequate. And we kill people unnecessarily.

The major lesson of the Cuban missile crisis is this: the indefinite combination of human fallibility and nuclear weapons will destroy nations. Is it right and proper that today there are 7500 offensive strategic nuclear warheads, of which 2500 are on a 15 minute alert to be launched at the decision of one human being?

Mijn generatiegenoot Hubert Smeets die als buitenstaander nooit de gevolgen van een oorlog aan den lijve heeft gevoeld, en er ook nooit op een ander manier bij betrokken is geweest, beseft niet dat:

Any military commander who is honest with himself, or with those he's speaking to, will admit that he has made mistakes in the application of military power. He has killed people unnecessarily — his own troops or other troops — through mistakes, through errors of judgment. A hundred, or thousands, or tens of thousands, maybe even a hundred thousand. But, he hasn't destroyed nations. And the conventional wisdom is don't make the same mistake twice, learn from your mistakes. And we all do. Maybe we make the same mistake three times, but hopefully not four or five. There will be no learning period with nuclear weapons. You make one mistake and you're going to destroy nations,

aldus  Robert McNamara, wiens ervaringen in zijn boek In Retrospect: The Tragedy and Lessons of Vietnam (1996) verplichte literatuur zou moeten zijn voor de praatjesmakers van de massamedia. Over de Amerikaanse kernbom op Hiroshima en Nagasaki verklaarde McNamara:

Why was it necessary to drop the nuclear bomb if LeMay was burning up Japan? And he went on from Tokyo to firebomb other cities. 58% of Yokohama. Yokohama is roughly the size of Cleveland. 58% of Cleveland destroyed. Tokyo is roughly the size of New York. 51% percent of New York destroyed. 99% of the equivalent of Chattanooga, which was Toyama. 40% of the equivalent of Los Angeles, which was Nagoya. This was all done before the dropping of the nuclear bomb, which by the way was dropped by LeMay's command. Proportionality should be a guideline in war. Killing 50% to 90% of the people of 67 Japanese cities and then bombing them with two nuclear bombs is not proportional, in the minds of some people, to the objectives we were trying to achieve.

LeMay said, 'If we'd lost the war, we'd all have been prosecuted as war criminals.' And I think he's right. He, and I'd say I, were behaving as war criminals. LeMay recognized that what he was doing would be thought immoral if his side had lost. But what makes it immoral if you lose and not immoral if you win?

De meedogenloosheid van de macht zou opiniemakers voorzichtig moeten maken, maar dit is niet het geval omdat ook laatst genoemden hun persoonlijke verantwoordelijkheid weigeren te accepteren. Bovendien ontbreekt het hen aan verbeeldingskracht en daarmee aan intelligentie, de combinatie van kennis en verbeeldingskracht. Een Hubert Smeets beseft niet dat 'There will be no learning period with nuclear weapons,' en dat als Rusland dreigt te verliezen van de NAVO, dat dertien keer meer spendeert aan het militair-industrieel complex, Moskou zich gedwongen zal voelen nucleaire wapens in te zetten, zeker wanneer het land vanuit elke windrichting aangevallen zal worden. Volgende keer meer. 

Met of zonder Rede. Goya. Los Desastres De La Guerra.