Geert Mak. De Tijd. 10 januari 2015
Russians have a sense that the Western world, including Western values and Western ways of thinking, are no longer paramount.
Geert Mak. In America. Travels with JOHN STEINBECK. 2014
Eén van die geclaimde 'westerse waarden en denkwijzen' is het individualisme met zijn nadruk op privacy en vrijheid. Onmiddellijk wordt hiermee het paradoxale van de 'westerse waarden' zichtbaar, aangezien in de moderne massamaatschappij het individualisme weliswaar wordt verheerlijk maar tegelijkertijd het conformisme wordt afgedwongen door niet aflatende reclame en politieke propaganda. Bovendien wees de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville al in de negentiende eeuw in zijn Democracy in America (1840) op een even groot gevaar toen hij schreef over de 'chief business' van de 'Amerikanen.' Tocqueville:
I readily admit that public tranquility is a great good; but at the same time, I cannot forget that all nations have been enslaved by being kept in good order. Certainly, it is not to be inferred (concluderen. svh) that nations ought to despise public tranquility; but that state ought not to content them. A nation which asks nothing of its government but the maintenance of order is already a slave at heart — the slave of its well-being, awaiting but the hand that will bind it.
By such a nation, the despotism of faction is not less to be dreaded than the despotism of an individual. When the bulk of the community are engrossed by private concerns, the smallest parties need not despair of getting the upper hand in public affairs. At such times, it is not rare to see upon the great stage of the world, as we see at our theaters, a multitude represented by a few players, who alone speak in the name of an absent or inattentive crowd: they alone are in action, whilst all others are stationary; they regulate everything by their own caprice; they change the laws, and tyrannize at will over the manners of the country; and then men wonder to see into how small a number of weak and worthless hands a great people may fall.
Hoe juist Tocqueville's visionaire blik was, blijkt uit de huidige stand van zaken in wat Mak nog altijd 'onze democratie' noemt. Blind voor de werkelijkheid zijn Mak en de Makkianen als propagandisten een onmisbaar onderdeel geworden van de door Tocqueville voorspelde realiteit. Geen woord dat in de betogen van Geert Mak zo vaak terugkeert als het begrip 'orde,' zonder dat hij beseft dat de 'deregulering' en 'privatisering' van de 'terugtredende overheid' precies het tegenovergestelde heeft bewerkstelligd, een steeds grotere greep van de staat op het privé-leven van het individu om op die manier de belangen te kunnen dienen van een 'few players, who alone speak in the name of an absent or inattentive crowd.'
In zijn uit november 2001 daterende essay Time, Words, War, herdrukt in de bundel Chronicles of Consensual Times (2010), beschrijft de Franse filosoof Jacques Rancière de postmoderne mythe op de volgende wijze:
The 'end of history' proclaimed by Francis Fukuyama, and soon confirmed by the fall of the Soviet Empire, bespoke the end of a world that had been divided into opposing blocs by the socialist alternative. The end of utopias — another great theme of the 1980s — bespoke the end itself of the gap between the ideals of justice and the empirical administration of necessities. Democracy had imposed itself as the ultimate form of government, the rational government able to make the demands of justice coincide with economic necessity. Where utopia had created division, the return to a shared set of givens about a restrictive reality appeared to promise, in the more or less distant long term, agreement within nations and among nations. Sure enough some expressed their discordance, their voices breaking through the consensual music of official political scientists. These voices set against this all-too-simple realism, the advent of a virtual, media world, where every reality vanishes into images and every image into numbers. The ones welcomed the reign of communication for its ability to destroy economic and state fortresses and establish, within this situation of generalized intermixing, the great planetary democracy of networking. The others denounced the limitless extension of the society of control, the collapse of the real, the soft totalitarianism of the total screen, or the fatal triumph of the narcissistic individual in mass democracy. But these apparent dissidences rested on one and the same essential belief. The naive and the clever, the optimists and the pessimists, at bottom shared the same idea — the charge so often leveled at the now defunct communisme: that of a unique sense of history in which technology, economics and politics progress hand-in-hand, in which the worldwide circulation of humans and commodities dooms particularisms to vanish, in which the development of new technologies spells the ruin of old ideologies.
Deze 'virtuele' ontwikkeling, die geen rekening hield met de negatieve gevolgen voor grote groepen burgers, voltrok zich in dezelfde tijd dat Geert Mak als redacteur van De Groene Amsterdammer volgens eigen zeggen had besloten niet langer 'meer een potje te gaan preken,' maar 'het oordeel bij de lezer' neer te leggen. Op zich was dit een prijzenswaardige houding voor een journalist, ware het niet dat mijn oude vriend volstrekt blind bleef voor de werkelijkheid die zich vóór zijn ogen plaatsvond. Daardoor was hij niet in staat te beseffen wat de consequenties van het neoliberale geloof zouden zijn. Een blinde journalist mag dan wel 'het oordeel bij de lezer' gaan 'neerleggen,' maar het resultaat is even rampzalig als dat van een journalist die 'een potje' gaat'preken.' Vooral ook wanneer iemand als Mak geen rekening houdt met het feit dat het neoliberale marktdenken de maatschappelijke spanningen binnen de Europese samenlevingen alleen maar kan vergroten. Ondanks al het borstgeroffel over 'Western values and Western ways of thinking,' zullen Mak en de Makkianen op den duur gedwongen worden te beseffen dat almaar toenemende sociale frictie uiteindelijk in gewelddadige conflicten eindigt, zoals de geschiedenis aantoont. Door hun autisme zijn de westerse commerciële massamedia enerzijds niet in staat van de geschiedenis te leren, anderzijds dringt de onhoudbaarheid van het weerzinwekkende onrecht in de wereld niet tot hen door. In een uitgebreid gedocumenteerd rapport, gepubliceerd begin 2014, maakte Oxfam, een internationale organisatie die honger in de wereld bestrijdt, bekend dat
Just 1 percent of the world's population controls nearly half of the planet's wealth, according to a new study published by Oxfam ahead of the World Economic Forum's annual meeting.
The study says this tiny slice of humanity controls $110 trillion, or 65 times the total wealth of the poorest 3.5 billion people.
Other key findings in the report:
— The world's 85 richest people own as much as the poorest 50 percent of humanity.
— 70 percent of the world's people live in a country where income inequality has increased in the past three decades.
— In the U.S., where the gap between rich and poor has grown at a faster rate than any other developed country, the top 1 percent captured 95 percent of post-recession growth (since 2009), while 90 percent of Americans became poorer.
'Oxfam is concerned that, left unchecked, the effects are potentially immutable, and will lead to ''opportunity capture'' — in which the lowest tax rates, the best education, and the best healthcare are claimed by the children of the rich,' the relief agency writes. 'This creates dynamic and mutually reinforcing cycles of advantage that are transmitted across generations.'
In other words, Oxfam says that if trends continue, the rich will get richer and the poor will get poorer.
'[People] are increasingly separated by economic and political power, inevitably heightening social tensions and increasing the risk of societal breakdown,' the report says.
— In the U.S., where the gap between rich and poor has grown at a faster rate than any other developed country, the top 1 percent captured 95 percent of post-recession growth (since 2009), while 90 percent of Americans became poorer.
Desondanks blijft mijn oude vriend Mak met grote stelligheid volhouden dat de 'kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is],' met haar 'variatie in ideeën,' en daarom een voorbeeld is voor de rest van de mensheid. Zelfs voor enige twijfel bestaat in het bewustzijn van de naar 'hoop' verlangende bestseller-auteur geen ruimte. Volgens hem zijn de 'Western values and Western ways of thinking,' van 'doorslaggevend belang' voor bijvoorbeeld de 'Russians.' Nu opnieuw de realiteit. In het Amnesty-maandblad Wordt Vervolgd van oktober 2015 wees Eduard Nazarski, directeur Amnesty Nederland, op de werkelijkheid van 'onze democratie' door het volgende te schrijven:
Als één technologische ontwikkeling steeds meer een stempel op ons drukt‚ is het wel wat surveillance wordt genoemd‚ het ‘afluisteren’ van alle digitale communicatie‚ van e-mail en WhatsApp tot telefoonverkeer. Het is in het belang van veiligheid‚ zeggen regeringen‚ dat iedereen zo goed mogelijk gevolgd wordt. Daarom verwerken steeds grotere computers steeds grotere hoeveelheden (persoons-) gegevens: over onze aankopen‚ ziektes‚ ons reisgedrag. Daarmee vang je volgens regeringen boeven en‚ vooral‚ potentiële terroristen.
Amnesty en andere organisaties‚ maar ook telecombedrijven en wetenschappers‚ hebben daar grote twijfels bij. Misdrijven voorkom je meestal niet door technologie‚ eerder door ouderwets speurwerk. Onderwijl wordt enorm veel van ons leven ‘opgeslagen’‚ vaak zonder dat we het weten. Landen als Rusland en China laten al zien hoe makkelijk die informatie te misbruiken is.
En dus heeft Amnesty veel zorgen over het wetsvoorstel over de bevoegdheden van onze inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Volgens dit voorstel mogen deze diensten straks alle denkbare gegevens opvragen‚ zelf onderscheppen of hacken. Je kunt informatie – in een e-mail bijvoorbeeld – versleutelen voordat je die verstuurt‚ opdat anderen het niet kunnen lezen. Maar het wordt strafbaar als je straks niet wilt meewerken aan het ontsleutelen hiervan. Voor het onderscheppen is geen gerechtelijke toestemming meer nodig. Er komt bovendien veel ruimte voor het internationaal delen van onderschepte informatie‚ ook met landen die het niet nauw nemen met mensenrechten. En de minister die toeziet op de regels‚ is dezelfde die de opdrachten aan de geheime diensten verstrekt…
Het kabinet wil in oktober met een reactie komen naar aanleiding van de ‘internetconsultatie,’ waarbij eenieder commentaar op het wetsontwerp mocht achterlaten op een overheidssite. Amnesty's zorgen en kritiek vanuit een mensenrechtelijke benadering zijn duidelijk. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de reactie van het kabinet.
Wat 'de reactie van het kabinet' betreft: die is in wezen tamelijk onbelangrijk, veel belangrijker is dat dit 'wetsvoorstel over de bevoegdheden van onze inlichtingen- en veiligheidsdiensten' überhaupt tot stand is gekomen. Het verraadt hoe beleidsbepalende politici en de top van het ambtelijk apparaat denkt en handelt, hoe de 'democratie' dit ondemocratische voornemen in één of andere vorm uiteindelijk zal legitimeren onder het Orwelliaanse begrip 'consultatie' van het 'internet.' Volgens van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal betekent 'consultatie': 'raadpleging, het vragen van advies bij een bepaalde zaak betrokken instantie of persoon,' ondermeer bij 'rechtscolleges.' Maar hier is juist het tegenovergestelde het geval: namelijk het ongevraagd bespioneren van burgers in een 'democratie,' dus het schenden van de privésfeer door de staat, die in het geheim bepaalt of en wanneer zij daartoe behoefte voelt. Langzaam maar zeker verandert de neoliberale 'democratie' onvermijdelijk in een totalitair regime. Westerse burgers worden 'increasingly separated by economic and political power,' waardoor 'inevitably social tensions' toenemen en 'the risk of societal breakdown,' almaar dichterbij komt. De neoliberale staat wapent zich hier alvast tegen, daarbij gesteund door corrupte opiniemakers als Geert Mak, die blijft propageren dat er sprake is van 'onze democratie,' waarvan de kracht allereerst bestaat uit 'onze variatie in ideeën' en 'onze tolerantie,' terwijl in werkelijkheid 'this all-too-simple realism the advent of a virtual, media world,' mogelijk heeft gemaakt, waardoor, zoals Rancière beschreef, 'every reality vanishes into images and every image into numbers.' Alleen al het feit dat de mainstream-opiniemakers niet in gesprek durven te gaan met journalisten als ik, die een dissidente opvatting hebben, illustreert hoe weinig zij zelf in 'onze democratie' geloven. Die staat of valt immers bij een open uitwisseling van gedachten en het bespreken van kritische informatie. Hoe laag het democratisch niveau van de Nederlandse mainstream-journalistiek zelf is, bleek weer eens op 15 juni 2013, toen de bejaarde Volkskrant-opiniemaker Paul Brill naar aanleiding van het NSA-schandaal onder de kop 'Obama's dilemma laat Edward Snowden koud,' ondermeer het volgende poneerde:
Wat Obama zegt over de spanning tussen veiligheid en privacy, snijdt zeker hout. Laten we niet vergeten dat het terrorisme een reëel en vooral diffuus gevaar vormt, anders van aard dan de aanwijsbare dreiging die tijdens de Koude Oorlog uitging van de Sovjet-Unie. Waar is ook dat de surveillance een wettelijke basis heeft - althans in Amerika zelf - en door het Congres is gesanctioneerd…
Dit 'onsje nuance' leidde tot Brill's bewering dat:
Nog steeds geldt: liever een spiedende Amerikaan dan een Chinees of Iraniër.
Heeft het bespioneren van de eigen bevolking 'een wettelijke basis,' zoals Brill beweert? Nee, integendeel zelfs, 7 mei 2015 werd het volgende bekend:
The United States Court of Appeals for the Second Circuit ruled on Thursday that the bulk collection of Americans’ phone metadata by the NSA wasn’t in fact authorized by section 215 of the Patriot Act, as the intelligence community has argued since the program was first revealed in the leaks of Edward Snowden two years ago.
A unanimous panel of the United States Court of Appeals for the Second Circuit held on Thursday that the National Security Agency’s sweeping database of U.S. phone calls is not authorized by federal law.
http://thinkprogress.org/justice/2015/05/07/3656228/breaking-federal-appeals-court-rules-nsas-massive-surveillance-program-illegal/
Niet alleen zijn feiten voor opiniemaker Brill te verwaarlozen details, maar ook de context is voor hem onbelangrijk zodra zijn pro-VS propaganda een deuk dreigt op te lopen. En dus stelt hij de retorische vraag:
De onrust over de afluisterpraktijken van de Amerikanen groeit nog altijd. Maar hoe verrassend is het nu helemaal dat de VS alles nalopen?
Hier wordt de mening verkondigd dat het geenszins 'verrassend' is dat in een neoliberale 'democratie,' overigens net als in een totalitair systeem, geheime diensten letterlijk 'alles nalopen.' Impliciet wordt gesteld dat de burger in een westerse rechtstaat zich 'helemaal' nergens druk om hoeft te maken, aangezien het bespioneren van de eigen bevolking door een staat een doodnormale zaak is. Het is goed voor 'de veiligheid' van de staat en de elite-belangen die daarachter schuilgaan dat de 'privacy' van alle burgers geschonden wordt. Het begrip 'nalopen' is in dit verband veelzeggend:
nalopen… bekijken of alles is zoals het moet zijn
Met andere woorden: volgens de Volkskrant doet de Amerikaanse inlichtingendienst NSA niets anders dan even checken 'of alles is zoals het moet zijn,' dat wil zeggen: in de ogen van de -- in het geheim opererende -- macht. De vraag is evenwel of het bagatelliseren van de massale afluisterpraktijken van de National Security Agency kan worden gerechtvaardigd door Obama's en Brill's argument dat de wereldwijde schendingen van de privacy noodzakelijk zijn om de 'veiligheid' van de VS te waarborgen. Wie kan daar een beter antwoord op geven dan de New York Times onderzoeksjournalist James Risen, die samen met zijn collega 'Eric Lichtblau' in 2006 de 'Pulitzer Prize for National Reporting' kreeg 'for a series of controversial investigative reports that they co-wrote about the National Security Agency's surveillance of international communications.' In zijn Pay Any Price. Greed, Power And Endless War (2014) stelt de 59-jarige Risen in het hoofdstuk The War On Truth:
It was early October 2001, just weeks after the 9/11 attacks on New York and Washington, D.C. Bill Binney was senior official at the National Security Agency's skunk works (een term die in de industrie en in technologie-toepassingen wordt gebruikt om geheime ("zwarte") projecten aan te duiden. Wikipedia), an experimental lab at Fort Meade, Maryland, where the NSA's best and brightest were trying to find ways to cope with the new digital age. He had been working at the NSA for more than thirty years and was just one month from retirement.
Binney says that he was in his lab when Randy Jacobson, a contractor who worked with him on some of the lab's most important projects, walked up and quietly revealed the secret new orders he had just received from the NSA's top management. Jacobson was appalled by the orders and had to tell Binney about them, Binney recalled. (Jacobson did not respond to a request for comment.)
Jacobson had been told to remove the Fourth Amendment protections from an experimental surveillance system, one of the most powerful spying programs the NSA had ever developed. The advanced system was still just a pilot project, but top NSA officials wanted to make it operational immediately — and use it to collect data on Americans. They had ordered Jacobson to strip away the carefully calibrated restrictions built into the system, which were designed to prevent it from illegally collecting information on U.S. citizens.
In tegenstelling tot de prominente James Risen gaf in de Volkskrant Hoflands 'politiek-literaire elite' een volstrekt andere, zelfs misdadige voorstelling van zaken door de indruk te wekken dat het volstrekt niet 'verrassend is... dat de VS alles nalopen,' terwijl 'buitenland-commentator' Paul Brill loog dat 'Waar is ook dat de surveillance een wettelijke basis heeft - althans in Amerika zelf - en door het Congres is gesanctioneerd.' Wanneer Brill verklaart dat '[n]og steeds geldt: liever een spiedende Amerikaan dan een Chinees of Iraniër,' dan dient de lezer niet te vergeten dat deze uitspraak afkomstig is van een journalist die leeft in een zogenaamde democratische rechtstaat, en geacht wordt de macht te controleren, er dus erop toe moet zien dat zeker de staat zich houdt aan de wetten en regels!
De extreme verrechtsing van de voorheen links-liberale journalisten, van wie opvallend veel bij De Groene Amsterdammer werkten, is een weerspiegeling van hetgeen zich, bijna gelijktijdig, onder progressieven in de VS voltrok. 'The term ''neoconservative" refers to those who made the ideological journey from the anti-Stalinist left to the camp of American conservatism.' De ideologische journalistiek van Hubert Smeets (NRC), Geert Mak, Henk Hofland (die nu columnist bij De Groene is) en Paul Brill leidde in de polder tot een pro-NAVO, pro-neoliberale, pro-Washington verslaggeving en columnisme. Uit persoonlijke ervaring met dit slag opiniemakers weet ik dat ze weliswaar de buitenlandse kranten lezen, maar nauwelijks tot geen boeken van kritische westerse intellectuelen, met als gevolg dat hun meninkjes telkens mainstream blijven. Hadden ze bijvoorbeeld Pay Any Price gelezen dan zouden ze weten wat er achter de schermen gebeurt. James Risen:
'I was in the situation room of the lab, looking at papers, and Randy came in, and said, do you know what they are doing?' recalls Binney. 'He said that AT&T is now feeding U.S. date into the system, and they are taking the protections for Americans off.'
That is how America's post-9/11 Big Brother got its start.
This is the story of the people who tried to stop the NSA's domestic spying program when it first began, in the face of money, power, and greed. It is also the story of how government secrecy — and a crackdown on whistleblowers — has enabled the worst excesses of the post-9/11 era to go unchecked, from torture to data mining on a massive scale. Secrecy has enabled a new class of national security entrepreneurs and wild freebooters. Secrecy breeds corruption.
Maar dit laatste verzwijgt opiniemaker Paul Brill en zijn Volkskrant. Voor hem geldt dat het doodnormaal is 'dat de VS alles nalopen,' zonder dat de polderpers ook maar in de verste verte weet wat de NSA allemaal 'naloopt,' en zonder dat zij beseft dat de NSA tevens op grote schaal bedrijfsspionage verricht, zoals in 2013 bekend werd uit onder andere het bespioneren van de Braziliaanse oliemaatschappij, in handen van de staat:
The Brazilian President Dilma Rousseff announced Sunday that the Brazilian government would be creating its own secure email system to shield official communications from spying by the US and other countries.
'We need more security on our messages to prevent possible espionage,' Rousseff wrote in Twitter posts on Sunday…
Rousseff had earlier condemned spying against Brazilian government agencies attributed to the United States and Canada…
After voicing complaints against US intelligence agencies to the United Nations General Assembly last month, as well as canceling a state visit to Washington, Rousseff announced that the country would host an international conference on Internet governance in April.
Brazilian media outlets in recent months have published documents detailing how the NSA has spied on Rousseff's official communications, her associates and state-controlled oil giant Petrobras.
Recently, Brazilian TV network Globo reported based on documents leaked by Snowden, Canada's Communications Security Establishment (CSE) collected metadata for phone calls and emails to and from Brazil's Ministry of Mines and Energy.
Canadese concerns zijn nauw verbonden met mijnbouw en oliedelving. 'Canada has the third largest oil reserves in the world,' en 'Barrick Gold Corporation is the largest gold mining company in the world, with its headquarters in Toronto, Ontario, Canada,' om slechts twee voorbeelden te geven van het economische belang dat Noord-Amerika heeft bij bedrijfsspionage. Afgezien daarvan kan het schenden van de Amerikaanse Grondwet en van de internationale verdragen natuurlijk nooit worden afgedaan als slechts 'alles nalopen,' of 'Nog steeds geldt: liever een spiedende Amerikaan dan een Chinees of Iraniër.' Dit is ook geen journalistiek meer, maar onbeschaamde propaganda van een dwaas. James Risen:
The only way the American public ever learns what the NSA is doing to them, is from whistleblowers, including, most recently, former NSA contractor Edward Snowden, who leaked documents about the rise of the NSA's massive data-mining operations during the Obama administration. To keep the war on terror going, the government has tried to make sure that whistleblowers are isolated and ostracized.
Maar ook het laatste feit gaat volledig aan de getroebleerde Brill voorbij: 'Nog steeds geldt: liever een spiedende Amerikaan dan een Chinees of Iraniër.'
Het isoleren en criminaliseren van klokkenluiders is één van de onuitgesproken taken van de westerse 'vrije pers.' Vandaar dat opiniemaker Paul Brill, die net als Hubert Smeets, in 2012 een zogenaamde 'studiereis' naar de VS maakte, georganiseerd door de Atlantische Commissie die NAVO-propaganda bedrijft, op 29 juni 2013 zijn publiek probeerde te overtuigen dat
[l]os van de vraag of je Snowdens klokkenspel prachtig, nuttig of vals vindt, het natuurlijk niet [kan] verbazen dat de Amerikaanse autoriteiten zinnen op justitiële vervolging van de man die zo pontificaal zijn geheimhoudingsbelofte heeft verbroken en het land fikse schade heeft berokkend.
http://www.volkskrant.nl/dossier-het-prism-schandaal/paul-brill-van-klokkenluider-tot-schaakstuk~a3467154/
Met andere woorden: niet de NSA heeft door de schendingen van de Amerikaanse Constitutie en het internationaal recht 'het land fikse schade berokkend,' maar de klokkenluider die deze misdaden openbaar maakte. En vanuit het standpunt van een propagandist als Brill heeft de Volkskrant-opiniemaker inderdaad gelijk. Zonder geheime illegale operaties is de VS als aanvoerder van de offensieve NAVO niet in staat de belangen te beschermen van de rijke 1 procent die nu rond de 50 procent van de rijkdommen op aarde in handen heeft. En vanuit dit perspectief dient de Volkskrant-lezer Brill's bewering te interpreteren dat 'Moskou veeleer tegenpartij [is] dan bondgenoot.' De angst voor het 'Kwaad' in de wereld moet permanent geactualiseerd worden door de westerse commerciële massamedia. Zonder 'vijand' die de aandacht van 'het grote publiek' kan afleiden, zou het snel bekeken zijn met de anti-Rusland hetze van Brill en zijn mainstream-kornuiten. Dit alles heeft natuurlijk volstrekt niets met journalistiek en democratie te maken, maar alles met neoliberale totalitaire propaganda. Wat dat betreft is Paul Brill de Nederlandse variant van de Amerikaanse neo-conservatief, van wie het beleid de afgelopen twee decennia zo desastreus voor de wereld is geweest. Niemand van de polderpers roept hem tot de orde, waardoor zijn nonsens onweersproken voortgaat. Intussen gaat ook de werkelijkheid gewoon door zoals James Risen zo helder analyseert in zijn Pay Any Price. Over zijn NSA-bron Bill Binney schrijft hij:
He knew that he had created something so powerful that, if it were ever turned on the United States, it would become the cornerstone of an American Big Brother. So he had made certain that the system would automatically block data about U.S. citizens in order to comply with the laws against domestic spying that governed the NSA's intelligence operations.
Before the 9/11 attacks, in fact, the NSA's own lawyers had told Binney that they were afraid of this new system. They told him that they believed it was too dangerous to deploy, because it was too powerful. The lawyers were concerned because the speed and efficiency with which the new system collected and analyzed digital information meant that it was likely to illegally collect vast amounts of American data, in violation of the Foreign Intelligence Surveillance Act and other laws and regulations that limited NSA to spying on foreigners… the lawyers had been adamant that Binney's program was too risky and would put the NSA in legal jeopardy. To the NSA lawyers, Binney was like a mad scientist who had developed a monster that had to be kept chained in the basement. As a result, Binney's system had never been allowed beyond the pilot project stage.
But now, in the wake of 9/11, it was a different story. Now the NSA not only wanted to deploy the system, but the agency wanted to unleash Binney's monster on the American public. The NSA wanted to do exactly what its lawyers had previously told Binney they feared most. Bill Biney's lab experiment was being turned into a coldly efficient weapon to spy on American citizens.
En het bespioneren van buitenlandse burgers, waar dan ook ter wereld, en welke functie zij ook mogen bekleden. Vanuit deze achtergrond moet duidelijk zijn hoe misdadig Brill's voorstelling van zaken is; en toch is dit voor de Volkskrant geen reden om de redactionele bijdragen van de gepensioneerde propagandist te stoppen. Integendeel, de functie van de mainstream media is juist het beschermen van de elite-belangen ten koste van de democratie. Daarom krijgt hij van de hoofdredactie de ruimte om op zijn oude dag propaganda via de kolommen van de Volkskrant te verspreiden. Wil de burger daarentegen weten wat de werkelijkheid is dan zullen ze boeken als Pay Any Price (2014) moeten lezen van de vooraanstaande en gerespecteerde Amerikaanse journalist en auteur James Risen die aan het slot van zijn nawoord van zijn boek over 'Greed, Power, And Endless War' opmerkt:
In 2009, when the new Obama administration continued the government's legal campaign against me, I realized, in a very personal way, that the war on terror had become a bipartisan enterprise. America was now locked into an endless war, and its perverse and unintended consequences were spreading.
And so my answer — both to the government's long campaign against me and to this endless war — is this new book, Pay Any Price.
Pay Any Price is my answer to how best to challenge the government's draconian efforts to crack down on aggressive investigative reporting and suppress the truth in the name of ceaseless war.
Risen's antwoord op de staatsterreur en de uitholling van de democratie 'is to keep writing.' Zijn intellectuele en morele integriteit staat lijnrecht tegenover bijvoorbeeld Geert Mak's laffe leugen uit 2012 dat 'het beter voor Nederland en de internationale gemeenschap [is] dat Obama de verkiezingen wint.' In Nederland is de werkelijkheid niet meer dan een onderlinge afspraak tussen corrupte journalisten en autoriteiten die elke dag weer profiteren van het al even corrupte poldermodel. En zodra ze tot de orde worden geroepen volgt ogenblikkelijk de bekende marginalisering van de criticus of tracht de bekritiseerde zijn criticus te overtuigen dat zij beiden uiteindelijk dezelfde opvattingen hebben, zoals mij overkwam in het geval van Geert Mak. Binnen dit raamwerk dient de lezer tevens Brill's kwalificatie te interpreteren dat Mak's Reizen zonder John ‘een monumentaal boek,’ is dat ‘qua betrouwbaarheid’ het ‘met gemak [wint]’ van Nobelprijswinnaar John Steinbeck's boek Travels with Charley: In Search of America (1962). De taaie grijze polderklei is hier tussen de oren van de broodschrijvers terecht gekomen.
NAVO-propagandist Hubert Smeets van de NRC wijst waar het Kwaad vandaan komt, vanuit Rusland, want 'Het is typisch Russisch, om altijd alles om te draaien.'
Obama’s Flak Demeans Putin’s Posture
https://consortiumnews.com/2015/09/25/obamas-flak-demeans-putins-posture/
2 opmerkingen:
https://twitter.com/MouldS/status/649177899027726336
Do you hear me now?
no, but the others examples I dig.
Een reactie posten